ความคิดเห็นที่ 1 ขอโทษทีครับ เนื่องจากเป็นมือใหม่ในการใช้เว็บไซต์พันทิพ เลยกลายเป็นว่าต้องมาต่ออีก rep หนึ่ง ...เด็กชายที่น่าสงสารเป็นเพียงผู้เดียวที่รอดจากเมือง เขาออกเดินทางเพื่อตามหาพ่อแม่และชาวเมืองคนอื่นๆที่คาดว่าจะถูกกักตัวเอาไว้ ระหว่างการเดินทางเขาก็ได้พบกับเพื่อนร่วมทางมากมาย แต่สาเหตุที่แท้จริงของการบุกเมืองคล็อกทาวน์นั้นยังมีเบื้องหลังที่ดำมืดซ่อนอยู่ เรื่องราวแฟนตาซีและยิ่งใหญ่ของเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งจึงเกิดขึ้น ผมขอเกริ่นไว้แค่นี้ก็แล้วกันนะครับ เนื่องจากผมสมัครเพียงแค่บัตรผ่านเท่านั้นจึงไม่สามารถแก้ไขอะไรใน rep ต่างๆได้ (หรือเปล่า อันนี้ไม่รู้จริงๆครับ) ผมเอาผลงานของผมมาแปะไว้เป็นลิงค์ก็แล้วกันครับ และจะขอโพสเอาไว้ที่นี่สัก 3-4 ตอนนะครับ ยังไงความคิดเห็นของเพื่อนๆทุกคนก็ยังเป็นสิ่งที่ผมอยากได้อยู่ จะแสดงไว้ที่นี่หรือที่บล็อกของผมก็ได้ ท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคลิ๊กที่เผลอเข้ามาและตั้งใจเข้ามาดูด้วยนะครับ F@tB0y Link : http://fatb0y.exteen.com/ จากคุณ : F@tB0y - [ 20 พ.ค. 52 13:54:26 A:203.153.163.178 X: TicketID:216723 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู~~" เสียงเพลงฉลองวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 13 ปีของเด็กน้อยร่างเล็กผู้มีดวงตาสีเขียวมรกต ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงที่ยาวจนปิดตาของเขา ริมฝีปากที่เรียวยาวฉีกยิ้มกว้างจนมองเห็นฟันสีขาวสะอาดเรียงรายอยู่เต็มปาก "อธิฐานสิลูก" ทันทีที่เพลงจบ หญิงสาวหน้าตาสละสลวยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เด็กๆมากมายที่มางานต่างเงียบกริบในช่วงเวลานั้น ยังไม่ทันที่เด็กชายจะได้อธิฐานอะไร ก็เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมดังสนั่นหวั่นไหว เด็กๆต่างอยู่ในอาการตกใจ พวกผู้ใหญ่ตรงออกไปนอกบ้านเพื่อดูสถานการณ์อย่างรวดเร็ว "แดช ลูกอยู่ในนี้กับเพื่อนๆนะลูก อย่าออกไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวแม่จะกลับมารับ" ผู้เป็นแม่บอกกับลูกชายเจ้าของวันเกิด ก่อนที่เธอจะวิ่งตามเพื่อนๆของเธอออกไปยังนอกบ้าน ข้างนอกนั้นความโกลาหลที่สุดที่เคยมีมากำลังเกิดขึ้นกับเมือง คล็อกทาวน์ แห่งนี้ ลูกไฟมากมายตกใส่เมืองจากทุกทิศทาง ชาวเมืองคล็อกทาวน์บ้างก็ช่วยกันนำน้ำมาดับไฟที่เกิดจากลูกไฟที่ตกลงมา แต่ยังมีคนจำพวกหนึ่งที่ไม่ได้ใช้น้ำดับไฟ พวกเขาเหล่านั้นใช้พลังจากธรรมชาติที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ พลังนั้นคือ เวทย์มนต์ เมืองคล็อกทาวน์เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยเหล่าผู้ใช้เวทย์มนต์แห่งเวลา ดังนั้นการซ่อมแซมหรือการดับไฟก็คือการย้อนเวลากลับไปก่อนที่จะเกิดเพลิง แต่ด้วยข้อจำกัดมากมายทำให้การควบคุมเวลาจะสามารถทำได้กับสิ่งของที่ไม่ใหญ่มากเท่านั้น เหล่าจอมเวทย์มากมายช่วยกันย้อนเวลาสิ่งปลูกสร้างที่ถูกไฟคลอก ไม่นานพลังของพวกเขาก็ค่อยๆเหือดหายไป แต่ลูกไฟยังคงตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่นานเมืองก็พินาศย่อยยับไปในที่สุด แดชนั่งตัวสั่นอยู่ใต้เตียงที่ทำจากไม้มะฮอกกานีของตน ร่างกายที่สั่นเทาของเด็กชายบ่งบอกถึงความรู้สึกตื่นตระหนกและหวาดกลัวคละเคล้ากันไป พ่อและแม่ของเขาออกไปเพื่อช่วยชาวเมืองคนอื่นๆ ส่วนเด็กๆที่เหลือก็ถูกพ่อแม่ของแต่ละคนพาไปยังที่ปลอดภัย ภายในบ้านขณะนั้นจึงเหลือเพียงแดชเท่านั้น เด็กชายมองไปรอบๆมองดูเพดานที่ถล่มลงมา พรมที่ติดไฟ ข้าวของที่แตกหักเสียหาย เขาหวาดกลัวมากและในตอนนั้นเองเปลวไฟที่ร้อนแรงก็ได้ลามเลียไปจนถึงเตียงนอนที่เด็กชายซ่อนตัวอยู่ เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่ว เด็กชายตกใจจึงรีบมุดออกมาจากใต้เตียงโดยพลัน เขาไม่มีที่ไป จึงได้แต่วิ่งหาทางออกไปยังนอกบ้าน เส้นทางที่จะนำตัวแดชออกไปยังนอกบ้านนั้นเต็มไปด้วยเปลวเพลิง เขาวิ่งหาทางทั้งน้ำตา ใบหน้ามอมแมม เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน เด็กชายวิ่งไปจนถึงหน้าต่างห้องนอนของพ่อและแม่ มองออกไปข้างนอก ความโกลาหลยังคงดำเนินไปและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขามองกลับไปเบื้องหลังเห็นเปลวเพลิงที่ตอนนี้คืบคลานมาจนถึงห้องนอนแห่งนี้แล้ว จากคุณ : F@tB0y - [ 20 พ.ค. 52 13:58:46 A:203.153.163.178 X: TicketID:216723 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากผู้เขียน ผมไม่สามารถแก้ไขได้ แต่อยากจะบอกว่าตอนแรกนั้นมีชื่อว่า Birth Day ต้องขออภัยจริงๆครับ อีกอย่างคือผมยังไม่สามารถย่อหน้าได้อีกด้วย T.T Ep_02 : Get Start! ท่ามกลางกองขี้เถ้าของเมืองคล็อกทาวน์ ยังมีเด็กชายที่เพิ่งจะได้ฉลองวันเกิดครบอายุ 13 ปี เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนอนสิ้นสติอยู่ เขารอดมาได้ด้วยความช่วยเหลือจากพ่อและแม่ของตน ด้วยการใช้เวทย์มนต์ที่รุนแรง ซึ่งแลกมาด้วยชีวิตของบุคคลทั้งสอง ส่วนชาวเมืองคนอื่นๆนั้น ถูกทางการกวาดต้อนไปยังเมืองทั้งหมด ข้อหากบฏและเป็นภัยต่ออาณาจักร แดชค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น พบว่าตัวเองนอนคุดคู้อยู่ใต้เศษซากของหลังคา ทันทีที่เด็กชายขยับตัวเวทย์มนต์ที่ห่อหุ้มอยู่ก็ถูกคลายลงในทันที เขาไม่มีแม้บาดแผล จะมีก็เพียงความรู้สึกแสบร้อนทั่วทั้งตัวเท่านั้นซึ่งมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร เวลานั้นเป็นเวลาเช้าตรู่ของวันที่เท่าไหร่เด็กชายก็ไม่สามารถทราบได้ เขาหลับไปนานเท่าไหร่นั้นคงมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ แดชยืนขึ้นอย่างงุนงง มองดูรอบๆ "่พ่อครับ...แม่ครับ..." เด็กชายเดินไปตามซากเมืองและร้องเรียกผู้ที่ไมได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไป "ทุกคน...ไปไหนกันหมด" เด็กชายหยุดเดิน อารมณ์หวาดกลัวและว้าเหว่เริ่มรุมเร้า แล้วน้ำตาเม็ดแรกก็ร่วงหล่นลงสู่พื้น จากดวกตากลมโตของเด็กชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวกลางเศษซากที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองที่สงบสุขและน่าอยู่ แดชยืนร้องไห้โฮ ตัวสั่นด้วยความกลัว เสื้อผ้ามีรอยไหม้เป็นแห่งๆ แต่นั่นก็ไม่ร้ายแรงเท่ากับความจริงที่ว่า พ่อ แม่ และคนอื่นๆได้จากเขาไปแล้ว "อะไรเนี่ย หนุ่มน้อยมาทำอะไรในที่แบบนี้คนเดียว" ชายชราในเสื้อผ้าสกปรกมอมแมมทักขึ้น ใกล้กันนั้นมีรถเ ข็น 4 ล้อ บรรทุกสิ่งของที่ชำรุดและคาดว่าส่วนใหญ่จะเป็นขยะ "พ่อ แม่ ผม หาย ไป ไหน ก็ ไม่ รู้" เด็กชายสะอื้นร่ำไห้ "ปัดโ ถ มานี่ ตามีอะไรจะให้" เขาหยิบตุ๊กตาม้าทำจากไ ม้เนื้อแข็ง เก่าๆโทรมๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมที่ผ่านการปะมานับครั้งไม่ถ้วน "เอ้านี้ มันมีเวทย์มนต์น้า" เขาบอก แต่ตาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใช้อย่างไร เพราะตาไม่มีเวทย์มนต์" เด็กชายมองที่ตุ๊กตาม้าอย่างสนใจ เขาเคยมีของเล่นเวทย์มนต์เยอะแยะมากมาย แต่ตอนนี้ของเหล่านั้นคงเสียหายไปจนหมดแล้ว แดชยื่นมือมาหยิบตุ๊กตาจากมือของชายชรา "คุณให้ผมเหรอ" เด็กชายกล่าวชายชรายิ้มแ ละพยักหน้าน้อย "ขอบคุณครับ" แดชหยุดสะอื้น น้ำตาแห้งเป็นคราบเกาะตามแก้มและรอบดวงตา เขามองหาวิธีเล่นของเล่นในมืออย่างสงสัย และเมื่อพลิกดูจนทั่ว เด็กชายก็เพียงแค่กอดมันไว้ในอ้อมแขนซ้ายเท่านั้น "มานี่ ตาจะพาไปหาอะไรกิน" ชายแก่พูดพลางยื่นมือที่สกปรกน้อยที่สุดมาให้เด็กชายจับ "ตาชื่อ กิ๊บบอน เรียกว่ากิ๊บเฉยๆก็ได้ เธอชื่ออะไรหรือหนุ่มน้อย" "ผมชื่อแดชครับ" เด็กชายจับมือชายชราไว้ แล้วทั้งสองก็เดินไปยังรถเข็นสี่ล้อที่จอดอยู่ไม่ไกล "นี่คืออะไรหรือครับ" เด็กชายปล่อยมือและชี้ไปยังรถเข็นที่มีของอยู่จนเกือบเต็ม "มันคือสิ่งของที่มีค่าสำหรับตา แม้ว่าสำหรับคนอื่นมันจะหมดประโยชน์แล้วก็ตาม" กิ๊บบอนมองไปยังใช้ที่เสียหายบ้างก็ชำรุด ซึ่งกองรวมกันอยู่ในรถเข็น 4 ล้อคันเก่าของเขา "พูดไปเธอก็คงไม่เข้าใจหรอก ปะ เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า ตาว่าเธอคงจะหิว" แดชไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแค่เดินตามชายชราไปยังรถเข็น ขึ้นไปนั่งบนส่วนหน้าของรถเข็น แล้วก็ปล่อยให้รถถูกเข็นด้วยแรงของคนแก่อย่างช้าๆ "ผมช่วยไหมครับ" แดชแสดงความมีน้ำใจ ยังไม่ทันที่ชายชราจะตอบ เด็กชายก็กระโดดลงมาจากรถแล้วช่วยเข็นอย่างแข็งขัน "เธอดูตัวเล็กนะ อายุเท่าไหร่แล้วเหรอ" กิ๊บบอนสงสัย "13 ครับ ผมตัวเล็กกว่าเพื่อนๆ แต่แค่นิดเดียว" แดชดูจะใส่ใจในคำว่าตัวเล็กอยู่ไม่น้อย ทั้งคู่มุ่งขึ้นเหนือไปตามถนนโดยไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย ในใจของเด็กหนุ่มครุ่นคิดถึงแต่เรื่องที่ตัวเขาเพิ่งจะรอดพ้นมาได้ คำถามคือ... พ่อและแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งคู่ก็ห่างจากซากเมืองมาไกลแล้วตอนที่เจอกับกลุ่มทหารอิมพิเรียลจามเมืองหลวง พวกนั้นกำลังยืนคุยกันอยู่ริมถนนเพื่อรออะไรบางอย่าง "เฮ้ดูนี่ เราเจออะไร" ทหารในชุดเกราะสีเงินแวววาวทำด้วยเหล็กกล่าว กับเพื่อนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "คนจรนี่นา แล้วนี่อะไร ไปขุดหลุมศพใครเขามาหรือเปล่า ขอตรวจดูหน่อยสิ" ทหารอีกคนพูด ยังไม่ทันขาดคำก็ใช้หอกที่อยู่ในมือดักทางของกิ๊บบอนและแดชเอาไว้ "ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกท่าน มันก็แค่เศษขยะ" กิ๊บบอนรีบออกตัว "ไปเอาของพวกนี้มาจากไหน" ทหารที่พูดคนแรกเอาหอกจิ้มที่ซากของนาฬิกาโบราณที่วางซ้อนอยู่บนรถเข็น "ข้าได้มาจากซากเมืองทางนั้น" ชายชราชี้ไปยังทิศทางที่จากมา "ขโมยมาหรือเปล่า" ทหารคนเดิมถามแบบยียวน "เปล่านะท่าน ข้าไม่ได้ขโมยของใครนะ" ชายแก่รีบออกตัว ใบหน้าแสดงออกถึงความหวาดกลัว "แกมีพิรุธนะเนี่ย แล้วนี่ไปลักเด็กที่ไหนมาเนี่ย" ทหารชี้หอกไปยังแดชที่ยืนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า "เปล่าไม่ใช่ ข้าพบเขาใกล้ๆกับซากเมือง ไม่เชื่อถามเขาดูสิ" ชายแก่หันไปทางแดช "เจ้าหนู แกมาจากเมืองคล็อกทาวน์งั้นเหรอ" ทหารเปลี่ยนสีหน้าจากยียวนเป็นจริงจังทันที "ฉันถามไม่ได้ยินหรือยังไง" เขาเดินเข้ามาใกล้แดชขึ้นอีก ส่วนเพื่อนๆทีเหลืออีก 2-3 คนก็ตีวงล้อมเข้ามา ท่ามกลางการขู่เข็ญของทหารอิมพีเรียล กิ๊บบอนได้แต่เฝ้ามองเหตุการณ์อย่างหวาดกลัว "ใช่" คำตอบสั้นๆของแดชเป็นเหตุให้เหล่าทหารหันปลายหอกเขาพวกเขาเหล่านั้นมาทางเด็กชายหมายจะเอาชีวิต "เป็นเรื่องหละสิ คิดว่าจัดการไปหมดแล้วเสียอีก" ทหารคนหนึ่งพูด ชายแก่ตกใจมาก เขาไม่เข้าใจในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน "ทำไมเหรอท่านทหาร ชาวเมืองคล็อกทาวน์ทำไมเหรอ" เขาถามน้ำเสียงสั่นเครือ "แกไม่รู้เหรอไงว่า มีคำสั่งจากเมืองหลวงให้ทำลายเมืองคล็อกทาวน์ และจับชาวเมืองส่งไปยังเมืองหลวงให้หมด" ทหารกล่าว แดชได้ฟังก็นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต "ทำไมหละ" แดชตะโกนออก "ทำไมต้องทำกับเราอย่างนี้" เสียงของเขาดูทรงพลังกว่าเด็กวัยเดียวกันอย่างน่าประหลาด ซึ่งทำให้ทหารตะลึงกับแรงกดดันที่สูงส่งเยี่ยงนี้ "พวกแกเป็นกบฎ" ประโยคสั้นๆถูกเอื้อนเอ่ยออกมา ก่อนที่หอกจะทิ่มลงไปยังบนตัวเด็กชายไร้ทางสู้ คมหอกทั้งสี่ฝังอยู่บนร่างของแดช เลือดไหลออกมาและหยดลงพื้น ชายแก่ช๊อกแข้งขาอ่อนทรุดลงกับพื้น ทหารทั้งสี่ดูให้แน่ใจว่าเหยื่อสิ้นลมหายใจแล้ว "เราต้องเก็บกวาดก่อนที่ท่านผู้นั้นจะมาถึง ไม่เช่นนั้นเราโดนเล่นงานฐานปล่อยให้กบฎคล็อกทาวน์เหลือรอดแน่" ทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้น ใบหน้าภายใต้หมวกเกราะนั้นเต็มไปด้วยความกังวล จากคุณ : F@tB0y - [ 20 พ.ค. 52 14:09:55 A:203.153.163.178 X: TicketID:216723 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Ep_03 : The Death บรรยากาศรอบๆมืดสนิท เงียบและเย็น แดชไม่รู้สึกแต่เพียงว่าตัวเองล่องลอยอย่างกลางสายลมที่หยุดนิ่ง เขาไม่รู้สึกถึงอะไรเลย เด็กชายตีแขนและขาทั้งสองข้างเปะปะหมายจะกระทบเข้ากับอะไรสักอย่างแต่เปล่า... เด็กชายผู้ล่องลอยอยู่กลางความมืดไม่มีแม้แต่ความรู้สึกของตนเอง เขาไม่รู้สึกว่าตนเองหายใจ เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองมีรูปร่างอย่างที่เคย แดชรู้สึกแค่เพียงว่าตัวเองเปรียบเสมือนอากาศที่ล่องลอยอย่างไร้จุดหมายเท่านั้นเอง... "ไง ไม่ได้เจอกันนานนะ" เสียงชายแก่ก้องกังวาล เด็กชายมองหาที่มาของเสียงแต่ก็ไม่พบ "เจ้าจำเราไม่ได้งั้นรึ" น้ำเสียงที่ราบเรียบและเย็นเยียบจนแดชรู้สึกได้ "เราเคยพบกัน เมื่อนานมาแล้ว เจ้าเป็นคนพิเศษ เป็นลูกรักของเรา" ชั่ววูบหนึ่ง เด็กชายหลงคิดไปว่าเสียงนั้นคือเสียงของบิดาผู้ให้กำเนิดตน แต่เปล่า มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่ไม่ใช่ของพ่อ หรือใครๆก็ตามที่เคยรู้จัก "คุณเป็นใคร" แม้มันจะเป็นเหมือนความคิดที่ผุดขึ้นในใจ แต่เด็กชายกลับรู้สึกว่าได้พูดคำนั้นออกไป เสียงหัวเราะอันก้องกังวาลดังขึ้น แม้ไม่มากแต่ก็พอจะทำให้รู้ว่าใครก็ตามที่หัวเราะอยู่นี้กำลังอารมณ์ดีและคงจะมีนิสัยขี้เล่นไม่น้อย "เจ้าจำข้าไม่ได้จริงๆ" เสียงนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู "ไม่เป็นไร เรายังมีเวลาทบทวนกันอีกเยอะ แล้วเจ้าอาจจะจำข้าได้มากขึ้น แต่ว่าตอนนี้ เจ้ามีบางอย่างต้องทำ" เสียงนั้นดูเร่งรีบและจริงจัง "เจ้าไม่ควรจะติดอยู่ที่นี่ เจ้ามีค่ามากกว่านั้น เพราะฉะนั้นตอนนี้ เจ้ากลับไปได้แล้ว" ร่างที่นอนแน่นิ่งก่อนหน้า สะดุ้งขึ้น ปากอ้ากว้าง ซูดหายใจเข้าไปจนเต็ม อากาศที่หลั่งไหลเข้าไปช่วยเพิ่มความชุ่มชื่อให้แก่ปอดของเด็กชาย ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงตกใจกับเหตุการณ์ ต่างก็มองมายังแดชด้วยความตะลึงงัน ทหารคนที่อยู่ใกล้ที่สุดถึงกับสบถคำหยาบออกมา ก่อนที่จะกระโดดถอยห่างออกไป เพื่อนที่เหลือก็ตกใจเช่นกัน แต่จากจุดนั้นพวกเขาไม่ได้กระโดดถอยไปไหน กิ๊บบอนยืนตาโต อ้าปากกว้าง ไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเพิ่งจะเห็น เด็กชายที่ถูกหอกเสียบจนทะลุร่างล้มลงจมกองเลือดเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มาตอนนี้เด็กคนนั้นฟื้นขึ้นมาอย่างปาฏิหาริย์ แดชค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนเพลียประหนึ่งว่าเพิ่งวิ่งเสร็จใหม่ ดวงตาค่อยๆลืมขึ้นสู้แสงที่จะลับขอบฟ้าในอีกไม่กี่ชั่วโมง "เวลาของผมยังไม่หมด" เด็กชายกล่าวขึ้นมาลอยๆ ตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงพลังที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นจนเอ่อล้นเหมือนกับน้ำที่ค่อยๆล้นออกจากอ่าง ตัวเขาเบาประหนึ่งเหมือนจะลอยได้ ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกถาโถมเข้ามา เขารู้สึกเหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง โดยในครั้งนี้เขาเกิดมาพร้อมกับสิ่งที่เมื่อก่อนไม่มีหรือไม่ได้พกติดตัวมาด้วย สิ่งที่ขาดไปในคราก่อนถูกเติมเต็ม เด็กชายมีความสามารถของนักเวทย์ผู้ใช้เวทย์มนต์กาลเวลา จากคุณ : F@tB0y - [ 20 พ.ค. 52 14:13:40 A:203.153.163.178 X: TicketID:216723 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Ep_04 : Imperial "มันต้องเป็นปีศาจอย่างที่ท่านนายพลพูดแน่นอน" นายทหารคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "แก! อย่าปอดแหกไปหน่อยเลย" นายทหารอีกคนหนึ่งตะคอก มือกำหอกแน่น "ในเมื่อมันฟื้นได้อีก เราก็จะจัดการมันอีกเหมือนกัน...ตามข้ามา" เขาเดินนำ มุ่งหน้าเข้าหาแดชด้วยจิตมุ่งร้าย "พอทีเถอะท่าน เด็กชายคนนี้ไม่มีความผิดเลยแม้แต่น้อย" กิ๊บบอนเข้าขวางและอ้อนวอน หัวหน้ากลุ่มทหารเตะชายแก่ให้พ้นทาง "แกไม่เห็นหรือไงว่ามันเป็นปีศาจ มันฟื้นจากความตาย" ในหัวของแดชนั้นยังคงว่างเปล่า เขาฟื้นมาด้วยเวทย์มนต์อัติโนมัติที่ถูกร่ายเอาไว้เพื่อคุ้มภัยซึ่งพ่อและแม่ได้ช่วยกันร่ายเอาไว้ มันจะทำงานเมื่อมีอันตรายถึงแก่ชีวิตเท่านั้น แต่เวทย์มนต์อัตโนมัติขั้นสูงที่สามารถย้อนเวลาอย่างนี้นั้นต้องใช้พลังมหาศาล พ่อและแม่ของเด็กชายจึงสามารถที่จะร่ายได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น และตอนนี้ถ้าเกิดแดชถูกฆ่าตายอีกครั้งหนึ่งเขาจะต้องตายจริงๆ "พวกเราจะฆ่ามันอีกครั้ง" หัวหน้าหน่วยทหายกล่าวกับเพื่อนๆ ชายแก่กิ๊บบอนยังคงส่งเสียงอ้อนวอนแต่พวกเขาก็หาได้ฟังไม่ และเมื่อตัดสินใจเรียบร้อย เหล่าทหารจึงตรงมาที่เด็กชายอย่างรวดเร็ว "หนีไปเจ้าหนู" กิ๊บบอนตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้าขว้างเหล่าทหารซึ่งสร้างความไม่พอใจให้แก่ทหารอิมพีเรียลเป็นอันมาก พวกเขาไม่เพียงผลักชายแก่จนล้มลงเท่านั้น ชายแก่ถูกรุมทำร้ายจะลุกแทบจะไม่ขึ้น เมื่อเหล่าทหารเห็นว่าพอสมควรแล้ว พวกเขาหันกลับไปยังเป้าหมายที่ยืนตัวสั่นอยู่ "หนี-ไป" ชายแก่พูดก่อนจะหมดสติไป เด็กชายเห็นกิ๊บบอนถูกทำร้ายจนสลบเหมือด สติที่เลือนลางของเขาบอกกับเขาว่า หนี! แดชวิ่งหนีเหล่าทหารที่กำลังไล่ล่าตัวเขาอย่างดุเดือด ทหารได้เปรียบเพราะความที่ตัวโตและขาวยาวกว่า ทำให้ตัวของเด็กชายอยู่ใกล้แค่เอื้อม พวกเขาไม่รอช้า เอื้อมมือขว้าชายเสื้อของเด็กชายในทันที วินาทีที่กำลังจะจับถูกชายเสื้อนั้น จู่ๆร่างกายของทหารหนุ่มก็เชื่องช้าลง แดชค่อยทิ้งระยะห่างออกไป แต่เหล่าทหารยังคงเคลื่อนไหวอยู่อย่างช้าๆ แม้พวกเขาเองก็ยังต้องแปลกใจกับปรากฏการณ์ที่เหนือคำอธิบายนี้ ไม่นานแดชก็สามารถหนีเหล่าทหารได้พ้น แต่สถานที่ที่เขามาถึงนั้น อาจจะแย่กว่าอะไรทั้งหมดที่เขาพบเจอมาตั้งแต่ออกจากเมืองคล็อกทาวน์มาก็ได้ "เมืองแห่งคนบาป" เมืองซึ่งเป็นแหล่งรวมคนที่ถูกเนรเทศมาจากเมืองต่างๆ ที่นี่กฎเพียงข้อเดียวคือ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ไม่มีเงินตาย มีเงินก็ตายเร็วขึ้น แม้ไม่เข้าใจความหมายของข้อความที่เขียนไว้ที่ป้ายชื่อเมือง แต่เด็กชายก็รู้สึกได้ว่าที่นี่อันตรายสำหรับเขา กลับมายังเหล่าทหารที่ถูกสาปให้ช้าลง เมื่อคำสาปเสื่อมเพราะผู้ที่ร่ายคำสาปอยู่พ้นระยะ เหล่าทหารยืนนิ่งไม่พูดจากัน ในใจได้แต่คิดถึงบทลงโทษของผู้ที่ไม่สามารถทำตามคำสั่งจนบรรลุได้ พวกเขาหันกลับไปมองพยานเพียงผู้เดียวที่กำลังนอนสลบอยู่ จะให้ไอ้คนจรจัดรอดไม่ได้ เหล่าทหารมองหน้ากันก่อนที่จะดำเนินการปลิดชีพชายแก่ไร้ทางสู้ที่นอนสิ้นสติอยู่ "พวกเจ้าทำอะไรกัน" ชายในชุดเกราะที่ผ่านการขึ้นรูปและแกะสลักอย่างประนีต ผ้าคลุมสีแดงพริ้วไหวอยู่เบื้องหลังมีสัญลักษณ์ปราสาทของอาณาจักรแห่งหนึ่งซึ่งกองทัพอิมพีเรียลสังกัดอยู่ นายพลสว๊อดมาถึงยังจุดนัดหมาย เขาขี่ม้าตัวสีขาวมาเพียงผู้เดียวไร้ซึ่งทหารติดตาม "เปล่าครับท่านนายพล" นายทหารคนหนึ่งตอบ พวกทหารที่เหลือก้มหน้าก้มตาไม่ได้พูดอะไร "แล้วนั่นใคร ที่นอนอยู่ข้างหลังพวกเจ้า" นายพลชี้ไปยังร่างของกิ๊บบอนซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ "คนจรจัดธรรมดาครับท่านนายพล" นายทหารคนเดิมพูดแบบกล้าๆกลัว "ทำไมเขาถึงมีสภาพเช่นนั้น ข้าว่าต้องมีคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้นะ พวกเจ้าคงไม่ได้รังแกเขาหรอกใช่ไหม" นายพลหรี่ตา "เปล่าๆ คือเมื่อกี้" นายทหารชะงักไป "ข้าบอกเอง" นายทหารอีกคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังกล่าว เขาเป็นคนเดียวกับที่ออกความคิดต่างๆกับเด็กชายก่อนหน้านี้ นายทหารคนอื่นๆซึ่งมีความกล้าน้อยกว่าต่างเหงื่อตกด้วยความกังวลและความหวาดกลัว "พวกเราเจอผู้รอดชีวิตจากเมืองคล็อกทาวน์ครับ" "อะไรนะ!" เสียงตะคอกของนายพลทำเอาเหล่าพลทหารสะดุ้งไปตามๆกัน "กบฏคล็อกทาวน์งั้นรึ" นายพลครุ่นคิด "แล้วเกิดอะไรขึ้น" เขาสงบอารมณ์และท่าทางน่ากลัวลง และปล่อยให้ทหารอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ "ชายคนนี้" ทหารชี้ไปยังกิ๊บบอนที่ยังคงสลบอยู่ "ถูกกบฏคนนั้นทำร้ายจนสิ้นสติและมีอาการอย่างที่เห็น" "ช่ายน่ารังเกียจนัก แม้แต่คนไร้ทางสู้เยี่ยงนี้มันยังทำร้ายได้ลง" นายพลพึมพำ นายทหารเลี่ยงที่จะสบตากับนายพลและแอบมองหน้ากันเอง "พวกข้าเข้าช่วยแต่ว่าก็ถูกคำสาป มันเลยหนีไปได้" นายทหารเล่าต่อ "ลักษณะมันเป็นอย่างไร และมากันกี่คน ข้าจะให้คนทำประกาศออกตามล่ามันเมื่อกลับถึงปราสาท" นายพลถามสีหน้าจริงจัง "พวกข้าจำไม่ได้ครับ ไม่คิดว่าพวกมันจะรวดเร็วและเหมือนสัตว์ป่าขนาดนั้น" นายทหารแก้ตัว "อืม ที่ข้าเห็นมาพวกมันก็ไม่ได้รวดเร็วอะไรขนาดนั้น แต่ก็นั่นแหละพวกเจ้าอาจจะโดนเวทย์มนต์ของมันเข้า" นายพลชักม้าออกเดิน "พวกเจ้านำตัวชายชราคนนั้นกลับไปกับเราด้วย ที่หมอที่ที่ปราสาทจะรักษาให้ และเมื่อเขาฟื้น ข้าอยากจะคุยด้วยหน่อย" นายทหารมองหน้ากัน เห็นแววความโชคร้ายที่กำลังจะมาถึง พวกเขาช่วยกันหามชายแก่สิ้นสติไปอย่างไม่เต็มใจ มุ่งหน้าสู่ปราสาทของเหล่ากองทัพอิมพีเรียล ไม่ไหวแล้วครับ ทำยังไงก็ยังไม่สามารถจัดหน้าได้ดีเหมือนเช่นคนอื่นๆเขาเสียที ผมได้โพสไว้ทั้งหมด 4 ตอนนะครับ ยังไงก็ติชมกันมาเยอะๆหน่อยนะครับ และเนื่องจากเป็นตอนแรกๆที่ผมเขียน เนื้อเรื่องเลยดูงงงวยอยู่สักหน่อย แต่ทว่าในตอนต่อๆมามันก็เริ่มเข้าใจง่ายขึ้นอีกนิดหน่อย ท้ายนี้ขอขอบคุณล่วงหน้าทุกคลิ๊กทุกความคิดเห็นด้วยนะครับ Link อีกที : http://fatb0y.exteen.com/ จากคุณ : F@tB0y - [ 20 พ.ค. 52 14:20:01 A:203.153.163.178 X: TicketID:216723 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จัดหน้าแบบนี้ก็อ่านง่ายดีแล้วค่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ค. 52 21:16:42 ]