ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ฝันเรื่องนั้นอีกแล้ว... นครินทร์กระพือเปลือกตาอย่างเชื่องช้าเพื่อขับไล่ความง่วงงุน หลายเดือนที่ผ่านมานับจากเหตุการณ์นั้นเขานอนไม่เคยเต็มตื่นเลยสักครั้ง อันที่จริงเขายังนึกสงสัยว่าตนเองเคยได้หลับสนิทจริงๆ บ้างไหมตลอดหลายปีมานี้ เพราะทุกเช้าที่ลืมตา เหมือนกับว่าเขายังอยู่ในความฝัน เสียงเคาะประตูสองครั้งดังขึ้นก่อนคนเคาะจะโผล่เข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาต เป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับชายหนุ่มผู้ได้รับอภิสิทธิ์อย่างน้อยหนึ่งในสองคนของบริษัทที่สามารถทำเช่นนี้ได้โดยไม่ถูกเจ้าของห้องโวยใส่   “หนึ่ง นายดูผลวิเคราะห์ตลาดที่ฉันเอามาให้เมื่ออาทิตย์ก่อนหรือยัง” เห็นสีหน้าดุดันผิดปกติของนครินทร์ คนเพิ่งเข้ามาก็ผลุบออกไปใหม่และเริ่มต้นเคาะประตูอีกครั้ง เขารอจนกระทั่งมีเสียงเรียก “จะเข้าก็เข้ามาเลย ไอ้ทัน เล่นเป็นเด็กอยู่ได้ ลูกคนที่สองใกล้คลอดแล้วนะนายน่ะ”   ได้ฤกษ์เข้ามาในห้องจริงๆ เสียที... ชายหนุ่มอายุไล่กับเจ้านายยิ้มเซียวพลางปิดประตูลงอย่างเบามือ รูปร่างสูงใหญ่ที่เคยมีมัดกล้ามเหมือนคนเล่นกีฬาเริ่มลงพุงเล็กน้อยถึงปานกลาง กระนั้นแววขี้เล่นเต็มเปี่ยมในดวงตาสองข้างซึ่งชัดเจนอยู่เสมอทำให้ทัน หรือธรรม์เทพ ดูอายุน้อยกว่าเขาหลายปีนัก แม้ตอนนี้ดวงตาขี้เล่นที่ว่าจะเปลี่ยนเป็นสายตาของพ่อที่มองลูกน้อยก็ตาม “เห็นนายเหมือนเพิ่งตื่น จะหลับต่อก็ไม่ว่านะ แต่ผลวิเคราะห์นั่นฉันอยากได้ภายในวันนี้” “ดักคอกันแบบนี้แล้วใครจะหลับต่อลงวะ เอ้า” ชายหนุ่มหยิบแฟ้มสีขาวยื่นให้ ธรรม์เทพเดินเข้ามารับและเปิดดูผลสรุปก่อนจะปิดแฟ้มลง “เย็นนี้ออกไปหาอะไรกินกันไหม ข้าจะได้โทรตามไอ้แย้” “เมียนายจะไม่แพ่นกบาลเอาเหรอ กลับบ้านผิดเวลาน่ะ” “ไม่ต้องห่วงหรอก แพรวาเขาเข้าใจดีเรื่องสังสรรค์ชะเลียแข้งเจ้านายขอขึ้นโบนัสตอนสิ้นปีน่ะ” คนกำลังถูกชะเลียซึ่งๆ หน้าหัวเราะในลำคอด้วยรู้ดีว่าเพื่อนแค่ปล่อยมุกใส่เพราะเห็นตนกำลังเครียด ทันไม่ถนัดการปลอบใจคนแบบซีเรียสมานานแล้วผิดกับแย้ ถึงหมอนั่นจะออกแนวตบหัวก่อนค่อยลูบหลัง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้สติกลับคืนมาบ้างเป็นบางโอกาส “เอาสิ ไม่เห็นหน้าไอ้แย้มาหลายวันแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันกัดคนในบริษัทตายไปเท่าไหร่แล้ว” “ไม่ต้องห่วงหรอก หมอนั่นอำพรางศพเก่ง รับรองกลิ่นเน่าไม่โชยมาถึงห้องนายแน่”   เสียงหัวเราะของเจ้านายดังขึ้นมาอีกสองสเต็ป นั่นพียงพอแล้วสำหรับชายผู้คอยรับหน้าที่ให้ความบันเทิงภายในกลุ่มมาตั้งแต่ชั้นประถม ธรรม์เทพโบกแฟ้มในมือสองสามครั้งก่อนพูด “งั้นเดี๋ยวข้าโฟนอินเข้ามานัดเวลาอีกที ไปทำงานก่อนนะเพื่อน” จากนั้นเขาผลุบออกนอกประตูไปโดยไม่ฟังคำตอบรับหรือมองรอยยิ้มใดจากเพื่อนสนิท ทันรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์เพราะนายนครินทร์คนนี้สวมหน้ากากซ่อนอารมณ์ของตัวเองได้เก่งพอๆ กับนักแสดงรางวัลออสการ์ ถ้าไม่เจอมือเซียนขางัดแงะอย่างแย้ อย่าหวังเลยว่าคุณชายหนึ่งจะเปิดใจให้ใครง่ายๆ   ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ลัดที่ต่อเข้าหาเพื่อนสนิทอีกคน รอไม่นานก็มีเสียงดังมาตามสาย “มี’ไร” ฟังแล้วคนรับคงกำลังกัดใครอยู่ในแผนกใดแผนกหนึ่งจริงๆ แต่ความสาหัสทางอารมณ์ของเหยื่อคมเขี้ยวนายแย้ไม่สำคัญเท่าบอสใหญ่ของพวกเขาหรอก “ไอ้หนึ่งฝันร้าย เลยว่าจะนัดกินข้าวกันเย็นนี้” ช่างเป็นการรวมสองเหตุผลมาเข้ากันได้อย่างไร้สติที่สุด ทว่าคนฟังก็รับปากอย่างว่องไว “ได้ เอาเป็นร้านเดิมนะ เพราะข้ามีเรื่องจะบอกไอ้หนึ่งด้วย” “โอเค ร้านเดิมเวลาเดิม เจอกันที่ร้านเลยแล้วกัน เผื่อนายอยากเพิ่มเวลาฝังศพคน” คล้ายมีเสียงฮึ ลอดมาตามสายก่อนสัญญาณจะถูกตัด ทันยิ้มพลางกดเบอร์โทรด่วนอีกครั้ง เพียงไม่นานเขาก็วางสายแล้วถอนหายใจ ถึงแพรวา ภรรยาของเขาจะรู้จักหนึ่งตอนเธอเรียนมหาวิทยาลัยเทอมสุดท้าย แต่หญิงสาวก็ดูออกอย่างปรุโปร่งถึงความโดดเดี่ยวของหมอนั่น ใครคนหนึ่งเคยพูดไว้เหมือนกันว่าแพรวานั้นราวกับเพื่อนสนิทที่ชื่อแย้แบ่งภาคมาเกิดเป็นผู้หญิง เธอช่ำชองจริงๆ เรื่องการดูคน แม้จะแค่แรกพบ แต่ทำนายได้แม่นยำราวกับตาเห็น นานมาแล้วเธอเคยพูดไว้ สักวันคุณชายหนึ่งจะต้องเจ็บหนักเพราะคำว่ารักแท้...   ร้านอาหารร้านเดิมที่ว่าอยู่ใจกลางเมืองไม่ห่างจากออฟฟิศของพวกเขามากนัก ด้วยการตกแต่งสไตล์บ้านในสวนเพราะเจ้าของร้านชอบธรรมชาติ อาหารอร่อยคุณภาพเยี่ยมสมราคาและการจัดวางโต๊ะที่ดูไม่อึดอัดด้วยเน้นความผ่อนคลายของลูกค้ามากกว่าเรื่องหาเงินเข้ากระเป๋า ทำให้ร้านนี้เป็นร้านโปรดของแก๊งค์คุณชายหนึ่งมาตั้งแต่สมัยเริ่มเข้าทำงานใหม่ๆ ความบังเอิญอีกอย่างคือเจ้าของรุ่นสามที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกได้สองเดือนหลังค้นพบร้านนี้นั้นเป็นชายหนุ่มผิวขาวหุ่นค่อนไปทางเจ้าเนื้อซึ่งเขาคุ้นหน้าคุ้นตาดีเพราะเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาก่อน     “ไง หัวหน้า ภรรยาสบายดีบ่อ”   ธรรม์เทพทักทายตามปกติตั้งแต่รู้ว่าอดีตหัวหน้าห้องสมัยเรียนมัธยมคือเจ้าของร้านที่ควบตำแหน่งหัวหน้าพ่อครัว ซึ่งคนถูกทักก็พยักหน้ายิ้มรับตามปกติเช่นกันพลางถาม “แย้ล่ะ” “เดี๋ยวตามมา ขอออร์เดิร์ฟก่อนเลยไอ้เกริก หิวขนาดกินช้างได้แล้วเนี่ย” เกริกเกียรติหัวเราะแล้วหันมองคุณชายที่ทำแค่ยิ้มทักเขาพอเป็นพิธี ชายหนุ่มไม่เห็นหน้าหนึ่งมานานมากแล้วจึงรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เห็นดวงตาสีดำสนิทซึ่งเคยมีเสน่ห์ลึกลับดูโรยล้าอ่อนแรง ท่าทางวิญญาณของนายคนนี้จะหายไปอีกครั้งพร้อมกับข่าวร้ายเมื่อหลายเดือนก่อน “นายล่ะ จิบชาสักถ้วยก่อนไหม ฉันเพิ่งได้ใบชาอย่างดีมาจากบ้านของเทย่า เอามาผสมกับน้ำและเปลือกของผลไม้บางชนิดจะช่วยคลายเครียดดีมากนะ ฉันเลี้ยงเอง” “จัดมาเหอะ กินได้ทั้งนั้นแหละ”   นครินทร์ว่าขณะเดินตามเกริกเกียรติไปยังโต๊ะอาหารที่ทันโทรมาจองไว้ตั้งแต่ช่วงบ่าย หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้พนักสูงเบาะนุ่มแล้ว เขาหลับตาพลางนวดขมับ บรรยากาศยามเย็นของร้านนี้ช่างสดชื่นจนน่าเวียนหัว เพราะมันทำให้เขาพาลคิดถึงบ้านไม้หลังนั้น... จากคุณ : g_maru - [ 21 พ.ค. 52 23:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงคนหนึ่งเดินถือจานออร์เดิร์ฟซึ่งประกอบด้วยของขบเคี้ยวและไข่นกกระทายำออกมาจากหลังร้าน ปากอิ่มเอิบของเธอแย้มยิ้มกว้างจนดวงตากลมโตสีฟ้าจางตามแบบฉบับลูกครึ่งเชื้อชาติยุโรปพลอยยิบหยีไปด้วย ทันรีบกุลีกุจอรับจานอาหารจากเธอ “ไอ้เกริกนี่ไม่ไหวเลย ปล่อยให้ภรรเมียแสนสวยมายกจานอาหารแบบนี้ได้ไง เทย่าทิ้งมันแล้วมาอยู่กับฉันเถอะ” “ฉันสู้คุณแพรไม่ไหวหรอก”   หญิงสาวรับมุกด้วยใบหน้าไม่คลายยิ้มก่อนหันไปทักทายคนรู้จักอีกคน   “สวัสดีหนึ่ง เป็นยังไงบ้าง” “ก็ดีหรอก เธอล่ะเทย่า ใกล้คลอดหรือยัง”   เขาถามพลางมองท้องของหญิงสาว เท่าที่รู้นี่เป็นท้องแรก แต่ดูเหมือนจะใหญ่โตเกินไปสักหน่อยถ้าเทียบกับลูกคนแรกของทัน “อีกสามเดือนน่ะ ฉันไปซาวด์มาอีกรอบแล้วล่ะ ดูเหมือนจะเป็นลูกแฝดชายหญิง” “โอ้ว จริงดิ น่าอิจฉาจังแฮะ ฉันเองก็อยากมีลูกสาวนะ แต่คนล่าสุดดูเหมือนจะเป็นผู้ชายอีกแล้วอ่ะ”   “ก็ให้รู้เสียบ้างว่านี่น่ะใคร”   เกริกเกียรติซึ่งมาถึงพอดีพูดขึ้น เขาวางกาน้ำชาทำจากแก้วลงบนโต๊ะพร้อมถ้วยอีกสองใบ จากนั้นจึงรินน้ำชาที่กรองเอาใบออกหมดแล้วส่งให้เพื่อนทั้งสอง นครินทร์รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นหอมอมเปรี้ยว และพอได้จิบ อาการปวดหัวดูจะทุเลาลงแทบทันที     “เดี๋ยวถ้าแย้มาถึงฉันจะเอาชามาเสิร์ฟอีก นอกจากอาหารที่ทันสั่งไว้ พวกนายอยากได้อะไรเป็นพิเศษอีกหรือเปล่า บอกตอนนี้ได้เลยนะเพราะวันนี้ลูกค้าเยอะน่าดู” ไม่ผิดจากที่เจ้าของร้านยังหนุ่มว่าไว้หรอก ขนาดพวกเขามาถึงตอนหลังเลิกงานเพียงเล็กน้อย ที่นั่งด้านนอกก็ใกล้เต็มแล้ว แต่วันนี้ธรรม์เทพรีเควสท์ความเป็นส่วนตัว เกริกเกียรติจึงหาโต๊ะด้านในเข้ามุมติดกระจกซึ่งมองออกไปเห็นสวนหย่อมขนาดเล็ก ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครเดินพ่านพ่านมองเข้ามาขณะพูดคุยเพราะค่อนไปทางด้านหลังร้าน ติดนิดเดียวก็ตรงที่แย้ซึ่งมาทีหลังอาจมองไม่เห็นโต๊ะ หากนั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่เพราะฝากคนนำทางเข้ามาได้ “ขอปลาเค็มทรงเครื่อง” คำพูดที่เล่นเอาคนกำลังเหลียวดูบรรยากาศในร้านหันขวับมาจ้องหน้ากัน กระทั่งสองสามีภรรยาผู้เป็นเจ้าของร้านยังยิ้มเจื่อน ใช่เพราะคุณชายผู้ร่ำรวยสั่งของกินไม่สมฐานะ แต่เป็นด้วยอาหารชนิดนั้นคือจานโปรดของใครบางคนที่พวกเขารู้จักดี “แน่ใจว่านายกินได้นะ หนึ่ง”   เกริกเกียรติถาม ซึ่งคนสั่งก็พยักหน้ารับแทนคำตอบ เขาจึงลอบสบตากับทันเหมือนขอความเห็น แต่พอเจอสีหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน อดีตเพื่อนร่วมชั้นเรียนก็ได้แต่แอบถอนหายใจ “โอเค เดี๋ยวจัดให้” หลังจากสองสามีภรรยาลับตาไปแล้วทั้งโต๊ะก็เข้าสู่ความเงียบ หนึ่งนั่งจิบชาไปเรื่อยๆ โดยไม่หยิบของขบเคี้ยวเข้าปากขณะที่ทันภาวนาขอให้เพื่อนอีกคนมาถึงโดยเร็ว ไม่นานนัก ร่างสูงค่อนข้างผอมของชายคนหนึ่งก็เดินสะโหลสะเหลมานั่งแปะลงบนเก้าอี้คั่นกลางระหว่างพวกเขาและเริ่มต้นบ่น “โทษทีที่ช้า มัวแต่ขุดหลุมฝังศพคนเพลินไปหน่อย” “วันนี้ใครเป็นเหยื่อของนายล่ะ”   หนึ่งถาม “เด็กใหม่ห้องไอที ก็ไม่เชิงใหม่หรอก ทำงานมาได้เจ็ดเดือนแล้วแต่ยังจัดหน้าเวปเพจได้ห่วยแตกสิ้นดี ถามจริงเหอะ ฝ่ายบุคคลนี่มองแค่วุฒิปริญญาโทจากเมืองนอกเท่านั้นหรือไง” ได้ยินเสียงหัวเราะสองฮึในลำคอของท่านกรรมการผู้จัดการที่ยังจิบชาไม่เลิก เกริกเกียรติเข้ามาเสิร์ฟชาอีกถ้วยตามที่บอกไว้ ก่อนทักลูกค้าคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามานั่ง “หวัดดีแย้” “ไง หัวหน้า ขอข้าวด่วนเลย วันนี้เพิ่งฆ่าคนตายมา หิวโซเลยเนี่ย” “มุกนี้ผ่านนะ ตอนทันเข้ามาปล่อยหนแรกนี่ไม่ไหวเลย เก่าซะ” “เก่าแต่ก็หัวเราะร่วนเนี่ยนะ ถามจริงดิไอ้คุณเกริก ข้ามุกฝืดหรือนายเส้นตื้นกันแน่” คนเส้นตื้นไม่ตอบแต่เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นทันทีนั่นก็บอกได้ดี เขาวางกาน้ำชาลงบนโต๊ะและกำชับว่าเรียกเติมได้ทุกเวลาหากต้องการก่อนจะขอตัวไปเข้าครัวต่อ แย้รวบผมที่ยาวเกินระดับคอของตนไว้ครึ่งศีรษะแล้วมัดด้วยเชือกรัดที่เขาชอบคล้องไว้ตรงข้อมือ จากนั้นจึงยกถ้วยชาซดโฮกเข้าปากโดยไม่สนใจว่ามันจะร้อนหรือไม่ ทันอ้าปากค้างเมื่อเห็นสีหน้าปกติของเพื่อนก่อนก้มมองถ้วย ปรากฏว่าน้ำชาที่เพื่อนเพิ่งซัดไปนั้นเป็นของเขาเอง “อะ... ไอ้แย้ นั่นชาข้า อุตส่าห์ตั้งไว้รอให้มันเย็นนะ”     “ก็รินใหม่เด่ะ”   คนพูดลอยหน้าลอยตาบอกก่อนหันไปทางเจ้านายหนุ่มซึ่งรินชาใส่ถ้วยตัวเอง “นายจะว่าอะไรไหมถ้าฉันอยากหาคนเพิ่มอีกสักสอง แทนไอ้เด็กเกรียนกะลานั่นคนนึงกับช่วยนายอีกคนนึง” “ช่วยฉัน... เฮ้ย! ไม่เอา เรื่องเลขา พี่เง็กก็ทำได้ดีอยู่แล้วนี่”   นครินทร์หมายถึงพิมพ์พรรณญาติผู้พี่ของเขาซึ่งควบตำแหน่งบริหารทางด้านโลจิสติกส์รวมไปถึงงานเลขานุการของน้องชายคนนี้ทั้งหมด ความจริงพี่เง็กก็ไม่ได้ทำเองหรอก เป็นเลขาอีกสองคนของพี่เง็กต่างหากที่คอยช่วยเหลือ ซึ่งเรื่องนี้ใครๆ ก็รู้ “พูดตามตรงนะ นายไม่ควรไปรบกวนทางนั้นอีก ฝั่งโลจิสติกส์กำลังขยายงานและพี่เง็กของนายก็ยุ่งหูลู่หูตูบพอกันกับพวกเรานี่แหละ หาเลขาสักคนไม่ยากหรอกว่ะเพื่อน” ยากสิ... หาคนเป็นเลขาที่ไม่คิดจะยกระดับตัวเองโดยอ้างหน้าที่การงานเข้าหาเขาน่ะ เท่าที่เคยลองมาร้อยคนก็คิดใช้วิธีรวยทางลัดทั้งร้อยนั่นแหละ... แย้เข้าใจเพื่อนดีเมื่อเห็นสีหน้าปูเลี่ยนของเขา เพราะเหตุการณ์เสน่ห์คุณชายแผลงฤทธิ์นั้นมันมีมาตั้งแต่สมัยหนึ่งเริ่มแตกเนื้อหนุ่ม โชคดีว่าในวัยเรียนยังมีคุณนายกิมลั้ง มารดาของเจ้านายคนนี้คอยสกรีนผู้หญิงให้ เหล่าแมลงวันริ้นไรจึงไม่มีสิทธิ์ล่วงล้ำมากไปกว่าบินไต่ตอมผิวขาวผ่องโอเว่อร์ของคุณชายตลาดสด... ไม่สิ... พูดให้ถูกคือผู้หญิงพวกนั้นไม่เข้าสเป็คนายหญิงใหญ่ที่ตั้งไว้ว่าลูกสะใภ้เธอต้องตากลม ตัวเล็ก ท่าทางเรียบร้อย แต่กฏนั่นก็โบราณนานหลายปีแล้ว ยิ่งตอนนี้หนึ่งอายุเกินหลักสามมาสองปีกว่า แย้เกรงว่าคุณนายกิมลั้งจะลดมาตรฐานหญิงสาวลงเพราะอยากอุ้มหลาน ฮึ่ย... เป้าหมายไม่ใช่เจ้าสาว แต่เป็นคนดูแลแบ่งเบาภาระของคุณชายที่อาการเข้าขั้นโคม่าคนนี้แล้วต่างหาก “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันรับอาสาจัดหาและสกรีนคนให้เอง ลองเลือกไอ้เด็กเกรียนเหยียบหลังไก่นั่นมาแล้วล่ะก็ ขอบอกตามตรงเลยว่าฉันไม่ไว้ใจฝ่ายบุคคลของนาย”     “เขาเรียกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเฟ้ย”   ทันแก้ให้ แต่เล่นเอาคนถูกขัดจ้องหน้า “รู้เว้ย แต่คนกำลังจะกิน พูดข้งพูดขี้อะไรไม่สุภาพเลย” แต่เมื่อกี้พูดออกมาได้เต็มปากเชียวนะ... หนึ่งค่อนในใจพลางจิบชาอีกครั้ง เอาเถอะ เขาชินแล้วกับความไม่เต็มบาทของเพื่อนทั้งสอง อีกอย่างการหาเลขาโดยผ่านแย้นับว่าดีกว่าฝ่ายบุคคลของบริษัทจริงๆ อย่างน้อยเพื่อนสนิทก็รู้ว่าเขาเกลียดคนประเภทไหน หรือผู้หญิงอย่างไร ไม่คิดหรอกว่าเลขาคนใหม่จะทำให้หัวใจที่หายไปของเขากลับคืนมา แต่แค่หวังว่าจะทำให้เขาสามารถนอนหลับได้เต็มตื่นสักคืนเท่านั้นคงพอไหวกระมัง จากคุณ : g_maru - [ 21 พ.ค. 52 23:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นกลุ่มเพื่อนที่รักกันมาก น่ารักจังครับ สงสัยจะได้เลขาฯ น่าสนใจนะเนี่ย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 พ.ค. 52 07:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เต้เป็นมากกว่เพื่อนหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ค. 52 22:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านะ แอบคิดเหมือนคุณ scottie เลย เต้กับหนึ่งชอบกันป่าวเนี่ย? จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง - [ 3 มิ.ย. 52 19:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แฮ่ จะหาเลขาหรือคนรู้ใจจ้ะ จากคุณ : yuechan - [ 11 มิ.ย. 52 20:21:02 ]