ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7555350/W7555350.html
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7561061/W7561061.html
ตอน ผีทวงสมอง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7569912/W7569912.html
ตอน ช่วยด้วย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7575674/W7575674.html
ตอน หัวใคร ในทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7581096/W7581096.html
ตอน ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม!
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7589318/W7589318.html
ตอน กลิ่น
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7650035/W7650035.html
ตอน เขามาเตือน
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7630569/W7630569.html
ตอน วิญญาณป่าที่เขาใหญ่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7613807/W7613807.html
ตอน เขามานำทาง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7664958/W7664958.html
ตอน เหงามั้ยจ๊ะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7689756/W7689756.html
ตอน ผีถ้วยแก้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7703708/W7703708.html
ตอน ผีที่อินเดีย ตอนแรก
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7732635/W7732635.html
ตอน เขา....มาเกาะที่ไหล่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7754283/W7754283.html
ตอน ท่อนแขนใครบนหาดทราย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7784939/W7784939.html
ตอน ผีที่อินเดีย(ภาคสองเสียงในความมืด)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7813860/W7813860.html
ตอน ความอัศจรรย์บนนากาก็อต
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7840255/W7840255.html
ตอน พรายทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7865143/W7865143.html
หรือที่ blog ของมูนนี่ค่ะ
http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=moonyforever&group=2&page=3
เรื่องที่ 20 มือสีขาว
เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่พี่อายุราวสามหรือสี่ขวบ ไม่แน่ใจเหมือนกัน มันเป็นเรื่องที่ตัวพี่เองก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ เพิ่งมาคิดขึ้นได้เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันเหมือนกับเป็นหนังขาวดำที่ฉายอยู่ในความทรงจำ ขนาดเอาคุยให้แม่ฟัง แม่ยังอึ้งเลยว่า ทำไมพี่ถึงจำได้ เพราะตอนที่เกิดเหตุนั้น ยังเด็กมากๆ
ที่เขาว่าคนแก่มันจะย้อนถึงอดีตนี่ ท่าจะจริงแฮะ...
อย่าถามปีพ.ศ.ที่เกิดเหตุ เพราะมันนานมากจนจำไม่ได้ แต่ตอนนั้นพี่อยู่บ้านดอนเมือง ซึ่งยังไม่มีนำประปาใช้ เวลาจะอาบน้ำต้องไปตักจากคลองเปรมประชากร ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไปอีกซอย ด้วยความที่คนสมัยก่อนค่อนข้างมีน้ำใจ เพื่อนบ้านเลยอนุญาตให้แม่ซึ่งมีลูกเล็กๆเดินผ่าน
ใต้ถุนไปได้ ไม่ต้องไปอ้อมซอยให้เหนื่อย
ตอนนั้นพี่ยังเด็กมาก จำรายละเอียดอื่นๆไม่ค่อยจะได้แล้ว เท่าที่นึกได้ก็ตอนใกล้จะเกิดเรื่อง คือเย็นวันนั้นแม่พาพี่กับน้องไปอาบน้ำที่ท่าริมคลองเหมือนทุกวัน ก็เดินตัดผ่านใต้ถุนเพื่อนบ้านเหมือนทุกครั้ง ตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว พี่เดินนำหน้าแม่ซึ่งอุ้มน้องชายคนที่สามอีกมือจูงสาวคนรองที่ค่อนข้างซนมากเอาไว้ พวกเราเดินเป็นแถวตรงไปที่ท่าน้ำซึ่งเป็นสะพานไม้ยื่นลงไปในคลอง พี่ก้าวนำขึ้นไปก่อนแต่เนื่องจากความที่มีคนมาใช้ท่านี้ตลอดเวลาทำให้สะพานมีตะไคร่จับเป็นดวง รอบๆท่าน้ำมีผักตบชวามาติดอยู่เต็มไปหมด พี่เดินไปจนสุดปลายท่าและหันกลับไปหาแม่ จังหวะที่กำลังหมุนตัวเท้าก็ลื่นพรืด พี่หงายหลังหล่นตูมลงไปในน้ำทันที
ตอนนั้นพี่ไม่ได้ยินเสียงร้องของแม่ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ภาพที่เห็นคือผิวน้ำที่กำลังกระเพื่อมกับผักตบชวาที่เลื่อนมาปิดตำแหน่งที่พี่ตกลงไปอย่างรวดเร็ว พูดง่ายๆก็คือพอเราหล่นลงไปปุ๊บ ผักตบมันก็เลื่อนมาปิดปั๊บ พี่จมดิ่งลงไปเรื่อยๆ ไม่ได้รู้สึกตกใจหรืออะไรทั้งนั้น แต่มันช็อกมากกว่า ช็อกชนิดลืมหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง พี่มองผิวน้ำที่โดนผักตบปิดจนมืดแต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร ตอนนั้นเองที่อยู่ๆก็มีแสงสว่างทะลุผ่านกอผักตบลงมา มีมือสีขาวยื่นลงมาคว้าข้อมือพี่เอาไว้และดึงขึ้นจากน้ำ นั่นแหละถึงได้รู้สึกตัว พี่นั่งสำลักน้ำอยู่บนท่าโดยมีแม่นั่งร้องไห้ไปกอดพี่ไปด้วย เหตุการณ์หลังจากนั้นพี่จำไม่ได้แล้ว มานึกขึ้นได้อีกทีก็ไม่กี่ปีมานี่เอง ตอนไปคุยให้แม่ฟังแม่ยังงงเลยว่าจำได้ยังไงเพราะตอนนั้นพี่เด็กมาก พี่บอกว่าจำอย่างอื่นไม่ค่อยได้นอกจากมือสีขาวที่ยื่นลงไปฉุดพี่ขึ้นมาจากน้ำ แม่เลยเล่าว่าตอนนั้นตกใจมากสั่งให้น้องสาวนั่งลงและรีบเอามือลงไปควานหาพี่ทั้งที่กอผักตบมันมาปิดจนมิดแล้ว เสียงร้องของน้องทำให้ชาวบ้านแถวนั้นรีบออกมาดู ทุกคนตกใจมากและแปลกใจที่เห็นแม่ดึงพี่ขึ้นมาจากน้ำได้ ทุกคนบอกว่าเหมือนปาฏิหาริย์เพราะปรกติแล้วคลองนี้จะไหลแรงมาก มีเด็กตกน้ำตายบ่อยๆ หลายคนถึงกับยกมือท่วมหัวเลย สำหรับบางคน มันอาจจะเป็นเหมือนปาฏิหาริย์ แต่สำหรับพี่ มันคือความรัก
มันเป็นความรักของแม่ที่มีต่อลูก ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่อยากจะช่วยลูกให้รอดพ้นจากความตาย พี่จะไม่มีวันลืมภาพมือสีขาวที่ยื่นลงมาดึงพี่ขึ้นจากน้ำเลย
มาถึงตอนนี้พี่อดคิดไม่ได้ว่า การรอดตายในครั้งนั้นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราสามารถสัมผัสสิ่งลี้ลับบางอย่างก็ได้กระมัง
*/*/*/*/*/*
ตอนนี้ค่อนข้างจะสั้นหน่อยนะคะ เพราะเป็นเรื่องเล่าจากความทรงจำสมัยเด็กมากๆ แถมเหตุการณ์ที่เกิดก็แค่ชั่วพริบตาเดียว แต่เป็นพริบตาที่สามารถพรากชีวิตของมูนนี่ให้จบสิ้นลงไปได้หากไม่มี"มือของแม่"
มาคุยกันนะคะ
นั่นสิครับ เงาอะไรอ่ะ
จากคุณ : โก้ (เซโก้4)
- จนป่านนี้มูนนี่ก็ยังไม่รู้เลยค่ะ
แวะมาลงชื่อ ว่าอ่านจบแล้วและรอตอนต่อไปเหมือนเดิมครับ
จากคุณ : shuse
- >< ขอบคุณมากๆค่ะ
เจออย่างนี้แล้วคุณมูนนี่คงไม่กล้าลงเล่นแน่ๆ เลย
แค่คิดก็.. บรื๋อออ
จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา
วันนั้นไม่กล้าเข้าใกล้น้ำ แต่ก็ไม่ได้กลัวนะคะเพราะพอโตขึ้นก็ทำงานใกล้ทะเล เที่ยวทะเลและโดนผีชายทะเลหลอกอีกหลายครั้ง
แต่อยากเห็นไฟโตแพลงตอนบ้างจัง เงาไม่เอานะ
จากคุณ : scottie
ไฟโตแพลงตอนจะเห็นง่ายในชายหาดที่เป็นทรายค่ะ ถ้าจำไม่ผิดจะมีในช่วงทะเลสงบ เวลาจะตอนที่คลื่นซัดมาบนหาดให้ใช้เท้าถูไปบนหาดทราย ถ้ามีแพลงตอนชนิดนี้มันจะเองแสงขึ้นมาทันทีค่ะ
คุณมูนนี่เอาอาหารไปไหว้เจ้าที่เจ้าทางหรือเปล่าคะ เขาอาจรับรู้เลยช่วยไล่พรายทะเลไป (มั่วเจงๆๆ)
ตอนเผ่นนี่ใช้ความเร็วเท่าไหร่คะ อิอิ
จากคุณ : beautystone
-ตอนเผ่นจับเวลาไม่ทันค่ะ ฮ่าๆ ส่วนเจ้าที่มูนนี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ผู้ใหญ่บอกว่าสถานที่ทุกแห่งมีเจ้าที่คุ้มครอง ให้เราทำตัวอ่อนน้อมแล้วเขาจะปกป้องเราเอง
Vat dee ka khun มูนนี่,
Your story scared me
I can imagine that feeling and the atmosphere around because the sea is just in front of my house
Beside, khun มูนนี่ have very good telling technique, like other people said it really flow
And will wait to read the next one na ka
thanks for sharing ka
จากคุณ : ธิดา
-ขอบคุณค่า แต่ถึงจะอยู่ใกล้ทะเลก็ไม่ได้หมายความว่าจะเจอวิญญาณเสมอไปนี่คะ แต่เอ...หรือไม่แน่หว่า แฮ่
ดีใจได้อ่านเรื่องสนุกๆอีกแล้ว
เดี๋ยวนี้วันศุกร์ต้องรีบเปิดหากระทู้ตลอดเลยค่ะ
นึกภาพหาดสมิหลาออก
ชอบเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไม่ได้เดินไปตรงนางเงือก
ว่าแต่รูปปั้นนางเงือกมีเรื่องราวอะไรมั๊ยคะ
จากคุณ : Coffee Maker
-ตอนนี้เรื่องใกล้มหดสต็อคแล้วค่ะ แทบไม่มีเวลาเขียนเพราะต้องเร่งนิยายส่งสนพ.แต่จะพยายามหาเรื่องราวมาเล่าไม่ให้ขาดตอนค่ะ นางเงือกมูนนี่ไม่เคยได้ยินตำนานเลย
พี่คะ ลิ้งค์เก่าๆเริ่มเข้าไม่ได้แล้วค่ะ
ถ้าเป็นไปได้อยากให้ใส่ในบล็อกทีได้ไหมคะ
ชอบอ่านซ้ำๆน่ะค่ะ ไม่งั้นต้องตามเซฟเก็บทุกรอบ
จากคุณ : Artasi@
-ตอนนี้มูนนี่ทะยอยนำตอนเก่าไปลงที่บล็อคให้แล้วนะคะ สงสัยนิยายก็คงต้องทำแบบนี้เหมือนกัน
น่ากลัวค่ะตอนนี้ น่ากลัวทั้งแสงระยิบระยับในน้ำ ทั้งเงาจากบนฝั่งค่ะ เงาบนฝั่งอาจน่ากลัวกว่าสักนิดเพราะอยู่บนฝั่งอ่ะ ในน้ำยังรู้สึกว่าบางทีมันคงขึ้นมาบนฝั่งไม่ได้ ถ้าหลบอยู่บนฝั่งก็คงแล้วไป แต่ไอ้ที่อยู่บนฝั่งนี่สิ ทำไงถ้าเกิดหนีไม่พ้น
จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)
- มูนนี่ว่าเงาบนฝั่งยังพอเผ่นไปรอบเกาะได้ แต่ในน้ำนี่ กลัวตัวอะไรลากลงทะเลมากกว่าค่ะ แหะๆ
น่ากลัว แต่อ่านสนุก แฮ่ะๆ
จากคุณ : GTW
- ขอบคุณมากๆค่า ><
เงาบนฝั่งไล่เงาในน้ำ อาจจะเป็นคนที่คุณมุนนี่เอาอาหารไปเซ่นเค้าก็ได้มั้งคะ มาช่วยไล่พรายทะเลให้ บอกแล้วคนดีผีคุ้มค่ะ อิอิ
จากคุณ : หริชา (หริชา)
-มูนนี่เองก็คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ ไปเที่ยวที่ไหนเลยต้องหาเครื่องเซ่นไหว้ทุกครั้งแต่เลี่ยงพวกเนื้อหมูนะคะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆเลยค่ะ พบกันวันศุกร์หน้านะคะ
*/*/*
แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 19:32:37
จากคุณ :
Moony_Lupin 
- [
22 พ.ค. 52 08:17:20
]
เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอนมือสีขาว
