ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนประกายรุ้ง เมื่อขึ้นมาถึงห้องได้ก็รีบโทรหาริกิอย่างเร่งด่วน ถึงคำพูดของผู้เป็นป้าจะยังกึกก้องอยู่ในหัวแต่เธออยากฟังความจริงจากปากเขาผู้เดียวทั้งนั้นและหวังว่าเขาจะตอบกลับมาว่าไม่ใช่ ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้น เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นอื่นนอกจากผู้หญิงที่เขารัก การรอคอยอันแสนยาวนานจบลงเมื่อมีคนรับสาย เด็กสาวละล่ำละลักทักทายอย่างดีใจ แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เมื่อพบว่าคนที่ตอบกลับมาอย่างตื่นเต้นกลับกลายเป็นชินจิ ชายหนุ่มซักถามสารทุกข์สุกดิบต่อด้วยโอดครวญว่าเหงาที่ไม่ได้ยินเสียงแหลมๆ ของเธอ หากประกายรุ้งไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะหัวเราะคิกคักปลาบปลื้มคำพูดเหล่านี้ ใจเธอกำลังร้อนรุ่มราวกับมีลาวาปะทุอยู่ภายใน รีบถามถึงเจ้าของโทรศัพท์ทันที (  ลูกพี่ไปคามาคูระตั้งแต่เช้าแล้วครับ ไม่ได้บอกด้วยว่าจะกลับเมื่อไหร่ คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าครับ) คนฟังใจไม่ดีขึ้นมาทันที สัญญากันแล้วนี่นาว่าหลังจากกลับเมืองไทย เธอโทรมาจะรีบรับทันที แต่นี่นอกจากไม่รับสายแล้วยังออกไปข้างนอกโดยทิ้งมือถือเอาไว้อีก เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ “ คือว่าฉันมีธุระด่วนอยากคุยกับเขาจริงๆ ด่วนมากๆ เลยค่ะ ชินจิซังหาทางช่วยหน่อยสิคะ “ (งั้นเดี๋ยวผมจะโทรไปถามคุณคาซูสะให้นะครับ ไม่แน่ อาจจะไปด้วยกันก็ได้ ว่าแต่ ยินดีด้วยนะครับเรื่องการหมั้น) “คะ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ( แหม ทำเป็นงง ก็เรื่องที่คุณหนูจะหมั้นกับนายน้อยกวินภพไงล่ะครับ ลูกพี่บอกผมหมดแล้วล่ะ ว่าที่แล้วๆมาเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่พวกผมสิแย่ พอลูกพี่บอกว่าที่จริงคุณหนูเป็นคู่หมั้นนายน้อยกวินภพและลูกพี่แค่ช่วยดูแลให้ระหว่างที่มาเที่ยวญี่ปุ่นเท่านั้นก็เสียดายแทบตาย อุตส่าห์หวังว่าคุณหนูจะมาเป็นนายหญิงน้อยของที่นี่ เลยฝันสลายไปตามๆกัน แต่คุณหนูกับลูกพี่ก็มีส่วนผิดเหมือนกันนะครับ ก็เล่นสวีทหวานแหววเสียปานนั้น  ใครล่ะจะไม่คิดลึก  ) ประกายรุ้งนิ่งอึ้ง มือที่กำโทรศัพท์เครื่องจิ๋วตกลงข้างตัวไม่ใยดีว่าปลายสายจะร้อนรนเพียงใดที่จู่ๆเธอก็เงียบไปเสียเฉยๆ ดวงตากลมโตสั่นระริก ปวดและร้อนผ่าวไม่ต่างจากหัวใจ แค่ช่วยดูแลให้ระหว่างที่อยู่ญี่ปุ่น? เขาดูแลเธออย่างดีเพื่อกวินภพน้องชายเขา?  งั้นที่คุณป้าจ๋าบอกก็เป็นความจริงเพราะว่าที่น้องสะใภ้ก็ไม่ต่างอะไรกับน้องสาว ไม่จริงหรอก  เด็กสาวส่ายหน้าไม่ยอมจำนนง่ายๆ ก็วันนั้น วันที่ความตายมารออยู่ตรงหน้า เธอกับเขาหัวใจตรงกันแล้วนี่นา เขาบอกว่ารักเธอ แล้วยังเมื่อวานนี้อีกล่ะ เขาบอกว่าหัวใจของเขาอยู่กับเธอตลอดเวลาไม่ว่าที่ไหนไม่ว่าเมื่อไหร่  เขา ‘ เด็กดี ผมรู้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณต้องเข้าใจผม ’ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อนึกถึงคำพูดและท่าทีแปลกๆของเขาขึ้นมาได้ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง  เขารู้อยู่แล้วว่าความจริงจะต้องเปิดเผยที่นี่ ความจริงที่ว่าทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก เขารักเธอเหมือนที่รักน้องของเขาและเธอเองที่คิดไปคนเดียวว่ามันคือความรักที่แท้จริง เขาใช้คำหวานๆ ใช้การเอาอกเอาใจทำให้เธอตายใจยอมอยู่ญี่ปุ่นและใช้มันอีกครั้งเมื่อจะปะเหลาะให้เธอยอมกลับเมืองไทยดีๆเพราะเบื่อการโวยวายดื้อด้านของเธอ และเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องเจอเธออีกต่อไป กระนั้นเขาก็ยังต้องการให้เธอเข้าใจเขา ช่างโหดร้ายเหลือเกิน! เด็กสาวมองผนังตาค้างแข็ง กัดริมฝีปากจนห้อเลือด คุณหญิงทนดูต่อไปไม่ได้รีบเดินเข้ามาแกะโทรศัพท์ออกส่งให้สามีจากนั้นก็ค่อยๆรั้งร่างบุตรสาวเข้ามากอด เพียงเท่านั้นน้ำตาที่คลอขังนัยน์ตากลมโตก็พรั่งพรูลงมาอาบแก้ม  ริมฝีปากขยับพึมพำเจือสะอื้น “คุณแม่ขา ที่แท้เปาะแปะคิดไปเองทั้งหมด เขา เขา ”เด็กสาวสะอื้นถี่ก่อนจะระเบิดโฮออกมาท่ามกลางความตกใจของคนที่ยืนรายล้อมอยู่ “คนใจร้ายโกหกหลอกลวง ฮือออ เปาะแปะเกลียดคุณแล้ว เกลียดที่สุด! เกลียดๆๆๆๆ” เพราะไม่เคยได้รับความเสียใจในลักษณะนี้จึงไม่รู้จักคำว่าระงับใจ  ยิ่งตอกย้ำคำว่าเกลียดมากเท่าไหร่คำว่าไม่ใช่ก็ผุดตามขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น   ท่ามกลางการปลอบโยนของคนที่รักและเป็นห่วง ประกายรุ้งที่ไม่อาจระบายความคับข้องใจออกมาทางวาจาทำได้เพียงแค่ร้องไห้ ร้องไห้จนกายไหวสะท้านภายในอ้อมกอดอันอบอุ่นของมารดา โดยที่ไม่รู้เลยว่าผู้ชายใจร้ายซึ่งเธอเกลียดนักหนาคนนั้นก็กำลังเจ็บปวดไม่แพ้กัน “เธอโทรมาจริงๆเสียด้วย แต่ก็คงจะรู้แล้วล่ะว่ามันไม่มีประโยขน์อะไร “ คาซูสะเก็บโทรศัพท์หลังการพูดคุยกับชินจิจบลง ปรายตาไปยังคนที่ยืนมองทะเลเงียบๆแว่บหนึ่ง ยามใดที่มีเรื่องให้คิดริกิจะมาคามาคูระ เมืองเล็กๆริมฝั่งทะเลที่แสนจะเงียบสงบนี้เสมอ “แต่การให้ลูกน้องรับหน้าแทนแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ” “แล้วแบบไหนล่ะถึงจะสมกับเป็นฉัน ” คนถูกย้อนถามถอนใจเฮือกใหญ่กับน้ำเสียงไร้อารมณ์ของเพื่อนสนิท “บอกออกจากปากนายตรงๆสิวะ ว่าทุกอย่างมันจบลงแล้วและนายก็ไม่อยากให้เธอโทรมาอีก ก็ทำเหมือนที่แล้วๆมานั่นไง ไม่เห็นจะยากเลย” มือที่สอดอยู่ในกระเป๋ากางเกงเกร็งแน่นด้วยแรงอารมณ์เก็บกดภายใน ริกินึกอยากตะคอกใส่เพื่อนนักว่าประกายรุ้งไม่เหมือนหญิงสาวเหล่านั้น เขารักเธอ รัก จนหมดหัวใจ ให้ได้แม้แต่ชีวิต! แต่เขาก็ไม่อาจบิดพลิ้วสัญญาที่ได้ให้ไว้แก่ผู้ให้กำเนิด เขาถึงต้องทำเหมือนหนีหน้ามาแบบนี้ เพราะรู้ดีว่าถ้าหากได้ยินเสียงเธออีกครั้ง ทุกอย่างที่ทำลงไปจะสูญเปล่า “ริกิ?” คาซูสะหันมามอง รู้สึกได้ทันทีถึงความเคร่งเครียดระคนเจ็บปวดของอีกฝ่าย “ นี่มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้หรือเปล่า?” “ ไม่มี “ ริกิปฏิเสธ  แต่คาซูสะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ “หรือว่า ที่จริงแล้วนายไม่ได้อยากเลิกกับเด็กคนนั้น?”   ริกินิ่ง ไม่มีประโยชน์ที่จะตอบคำถามนี้ “เงียบแบบนี้แสดงว่ายอมรับว่ายังรักเธออยู่  งั้นก็ควรจะโทรกลับไปอธิบาย ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี  เอ หรือจะส่งต่อให้ฉัน .” คาซูสะค้างคำพูดที่คิดจะยั่วเย้าเล่นคลายเครียดไว้แค่นั้นเมื่อถูกริกิกระชากคอเสื้อ สะกดเขาไว้ด้วยแววตาคมกริบซึ่งคุโชนไปด้วยเพลิงโทสะทว่าไม่นานมันก็อ่อนแสงลง มีแววขอโทษเจืออยู่ในนั้น เล่นเอาใจฝ่อหมดอารมณ์คาดคั้นไปเลย คบเด็กมันไม่เวิร์คจริงๆเสียด้วย  เข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนถึงพยายามหลบลี้หนีหน้าจัง แต่อย่างว่าล่ะ  ชะตาชีวิตคนหล่อ ยิ่งเกลียดยิ่งเจอเอ๊าะๆ จิซึรุผู้ประจักษ์รักจริงเมื่อสายทำให้เพื่อนเขาแตกคอกันเป็นปี แล้วยัยหน้าใสคนนั้นพ่นพิษอะไรเข้าให้ละหว่า คาสโนว่าถึงเศร้าซึมลึกแบบนี้ เฮ้อ กลุ้มแทน คาซูสะโคลงหัว ตัดสินใจเดี๋ยวนั้นว่าจะไม่ถามอะไรให้ระคายใจเพื่อนอีกแม้ว่าลึกๆอยากรู้ตื้นลึกหนาบางเต็มทนก็ตาม  ถ้าไม่เป็นฝ่ายบอกขึ้นมาเองก็อย่าหวังง้างปากหมอเสียให้ยาก  เช่นนี้แล้วเขาคงช่วยได้เพียงแค่อยู่ข้างๆชวนคลายเครียดตามประสาผู้ชายเท่านั้น ส่วนเรื่องของหัวใจ ก็ให้เวลาเป็นเครื่องรักษาไปก็แล้วกัน เขาคิดพลางถอนหายใจ ตบบ่าเพื่อนแรงๆ “ เอาล่ะ ไหนๆก็มาคามาคูระแล้ว ไปไหว้พระไดบุตสึกัน จากนั้นก็ฮาโกเน่ แช่ออนเซนกันให้เปรม หรือว่าจะไปทะเลสาปอะจิ เราไม่ได้ไปตกปลาที่นั่นนานแล้วนี่หว่า” ริกิถอนใจยาว ที่จริงเขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆที่นี่สักพักเพื่อขบคิดอะไรเพียงลำพังมากกว่า แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจเพื่อนที่ทิ้งงานตามมาทันทีที่รู้ว่าเขามาคามาคูระได้ จึงจำใจพยักหน้ายอมรับ “ แล้วแต่นาย ” คาซูสะยิ้มพอใจแล้วรับอาสาไปเอารถที่จอดไว้ใกล้ร้านสะดวกซื้อซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณห้าร้อยเมตร “ จะแวะซื้ออะไรร้อนๆมาดื่มด้วย “เขาว่า เมื่อเพื่อนไป ริกิก็ขยับจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบตามความเคยชินแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ หยิบบางอย่างออกมาแทน สายรุ้งเพชรสีชมพูเปล่งประกายวาวเสมือนทักทายพร้อมกับวงหน้าใสของใครคนหนึ่งก็ฉายซ้อนทับขึ้นมาทันควัน จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ‘ ก็คุณน่ะเป็นตัวนำโชคร้ายไงล่ะ ตั้งแต่เจอคุณที่หน้าลิฟต์ แล้วคุณยิ้มเยาะใส่ ฉันก็เจอแต่เรื่องบ้าๆเต็มไปหมด ‘ ‘ ดูคุณไม่ค่อยสบายใจเลย มีอะไรหรือเปล่า ใครว่าอะไรมาเหรอ หรือว่าทำอะไรหาย ‘ ‘ เผลอใจกับคุณน่ะนะ ไม่มีทาง ‘ ‘ ฮือออ  เปาะแปะ เปาะแปะก็รักคุณ  เปาะแปะก็ทนเห็นคุณตายไม่ได้เหมือนกัน ‘ ‘ ต้องรีบตามไปด้วย ให้เวลาเคลียร์งานสามวัน! แต่อย่าหักโหมจนละเลยเรื่องสุขภาพล่ะ ‘ ชายหนุ่มยิ้มเศร้า สุดท้ายก็คงมีแต่เพียงความทรงจำที่เกี่ยวกับเด็กสาวเท่านั้นที่เขาสามารถเก็บไว้กับตัวและเรียกได้ว่าเป็นเจ้าของมันจริงๆ เขามองเกลียวคลื่นสีขาวฟูฟ่อง ตัดสินใจจะเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ พลันก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาชนเข้าอย่างจัง ร่างกลมป้อมที่ใส่กางเกงว่ายน้ำสีแดงเพียงตัวเดียวหงายหลังผลึ่งร้องโอ๊ยลั่น “ เป็นอะไรหรือเปล่า หนู” ริกิทรุดลงประคอง ถามอย่างห่วงใย เด็กชายส่ายหน้า ชี้ให้เขาเห็นหมวกสานสีน้ำตาลอ่อนที่ปลิวไปตามแรงลม และเมื่อมันตกปุลงในพงหญ้าฝั่งตรงกันข้าม หนูน้อยก็วิ่งข้ามถนนไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีรถสปอร์ตคันหนึ่งแล่นตรงมา   “ ระวัง!” “ฉิบ แล้ว!” คาซูสะเบรคสุดเหยียดเมื่อจู่ๆก็เห็นเด็กวิ่งตัดหน้า ยังไม่ทันได้พรูลมหายใจโล่งอกที่หยุดได้ชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด ก็ต้องสบถซ้ำสองเมื่อมองกระจกข้างเห็นรถที่ขับตามหลังมาห่างๆดันแซงขึ้นไปยังเลนส์ที่มีร่างกลมป้อมยืนตะลึงตัวแข็งอยู่และคราวนี้เขาเห็นริกิโถมเข้ามากอดร่างนั้นไว้แน่น เอี๊ยดดดด...โครม! “เปาะแปะอิ่มแล้วค่ะ ” ท่านทูต คุณหญิงพรพรรณรายและประกาศิตมองตามร่างบางที่เดินหงอยๆขึ้นบันไดแล้วต่างก็พร้อมใจวางช้อน หมดความอยากอาหารไปด้วยโดยปริยาย “ ทำยังไงกันดีคะท่าน สามวันมาแล้วนะคะที่แกเป็นแบบนี้ “ คุณหญิงครวญคร่ำ กลุ้มอกกลุ้มใจเหลือจะกล่าวที่ลูกสาวคนเล็กซึ่งเคยสดใสร่าเริงกลับกลายเป็นคนเงื่องหงอยพูดน้อยทานน้อยแถมวันๆเอาแต่จับเจ่าเก็บตัวเป็นนางห้องเช่นนี้ ท่านทูตคณิตไม่รู้จะปลอบภรรยาอย่างไรดีเพราะตนเองก็กังวลใจมากเหมือนกัน สุดท้ายก็ต้องหันไปหาลูกชายที่แต่ไหนแต่ไรมักจะเป็นคนที่ประกายรุ้งพูดคุยด้วยมากกว่าใคร “เมื่อวานเห็นเข้าไปขลุกกับน้องตั้งนาน คุยอะไรกันบ้างหรือเปล่า?” แววตาอันเต็มไปด้วยความหวังทำให้ประกาศิตยิ้มเจื่อน และหนักใจขึ้นมาทันทีที่นึกถึง อะไร ที่บิดาว่านั่น  จะบอกไปได้ยังไงว่ายัยน้องน้อยโพล่งใส่หน้าเขาว่าจะหมั้นกับกวินภพให้เร็วที่สุด แม้น้ำเสียงจะเด็ดขาดทว่าแววตาสั่นระริกคลอหยดน้ำใสนั่นก็ชี้ชัดอยู่ว่าปากไม่ได้ตรงกับใจสักนิด ‘ อย่าใช้แต่อารมณ์สิ ทำแบบนี้ทุกอย่างมันก็ยิ่งแย่ลงนะ ’ ‘ ก็เขาอยากให้เปาะแปะหมั้นกับน้องเขานัก เปาะแปะก็เลยจะหมั้นให้ เขาจะได้สมใจไง  ’ ‘ เปาะแปะจะประชดคนที่ตัวเองรักแบบนี้ไม่ได้นะ’ ‘ กับคนหลอกลวงอย่างเขา ความรักบ้าบออะไรมันไม่สำคัญอีกแล้ว! ‘ “ก็ชวนแกคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆแหละครับ“ชายหนุ่มตัดสินใจผิดศีลมุสาฯ ไม่อยากเล่าให้บุพการีมีเรื่องกลุ้มเพิ่มขึ้น “ แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้มันจะต้องมีเบื้องหลังที่ไม่ชอบมาพากลแน่ๆครับคุณพ่อคุณแม่ ผมเชื่อความรู้สึกตัวเอง ริกิซังไม่ได้เห็นเปาะแปะเป็นแค่น้องสาว สิ่งที่เขาทำกับเปาะแปะ ทั้งแววตาและกริยาอาการมันต่างจากผมอย่างสิ้นเชิง  ริกิซังรักเปาะแปะแน่ๆ “ “ถ้าอย่างนั้นทำไมริกิไม่ยอมรับสายเปาะแปะล่ะ น่าจะรู้สิว่าเปาะแปะจะเสียใจแค่ไหน นี่ยังเงียบหายไปไม่ติดต่อกลับมาเลยอีกต่างหาก ถึงจะพูดว่ารักยังไงแม่ก็ไม่ให้ลูกสาวแม่แล้ว ทิ้งขว้างความรู้สึกกันแบบนี้ ให้หมั้นกับตาวินไปเลยดีกว่าจะได้มีคนมาช่วยรักษาแผลใจให้เปาะแปะ”คุณหญิงโพล่งออกมาอย่างเหลืออดเหลือทนหากผู้เป็นสามีส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “  ผมว่ามันจะยิ่งสร้างบาดแผลให้ลูกมากกว่า มีอย่างที่ไหน เห็นๆอยู่ว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะรักคนพี่ แต่กลับจะให้ไปรักษาแผลใจกับคนน้องเสียอย่างนั้น คุณหญิงนี่ท่าจะติดเชื้อผกามาศมาไม่น้อยเหมือนกันนะ ชอบมัดมือชกคนอื่นโดยเอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ “ “ท่าน!”  คุณหญิงพรพรรณรายอุทานเสียงลั่น ใบหน้าที่ยังสวยแลดูอ่อนกว่าวัยซีดเผือด น้อยใจนักที่ถูกสามีต่อว่าเอาเช่นนี้ “ ทำไมท่านต้องประนามดิฉันถึงขนาดนี้คะ ดิฉันทนเห็นลูกเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอกค่ะ ถึงจะเป็นการมัดมือชก แต่ลูกก็ไม่ต้องทนเจ็บอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือคะ ตาวินเป็นคนอ่อนโยน ดิฉันเชื่อแน่ว่าแกจะต้องช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเปาะแปะได้ “ ท่านทูตคณิตรู้สึกตัวว่าพูดแรงไปเหมือนกัน จึงรีบขอโทษขอโพยศรีภรรยายกใหญ่ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น “ความจริงผมเข้าใจความคิดคุณหญิงนะ  แต่เปาะแปะแกไม่ใช่เด็กแล้วและตอนนี้แกก็ได้รู้จักกับความรักครั้งแรก ถึงแม้ว่าสุดท้ายมันจะไม่สมหวังแต่แกก็มีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะจมอยู่กับความเจ็บปวดหรือว่าลุกมาสู้กับมันให้ได้ “ ท่านทูตบีบมือคุณหญิงเบาๆพลางยิ้มอ่อนโยน “ และที่ผมอยากบอกคุณก็คือไม่ว่าเปาะแปะจะเลือกทางไหน มีใครมาแบ่งเบาความเจ็บปวดหรือไม่ ไม่สำคัญหรอก เพราะว่าลูกมีผม มีคุณแล้วก็ตาปอนด์อยู่เคียงข้างให้กำลังใจอยู่แล้วนี่ ใช่มั้ย?” คุณหญิงพรพรรณรายตื้นตันใจจนพูดไม่ออก ชีวิตหล่อนได้พบเรื่องดีๆมากมาย และหากถามว่าเรื่องไหนที่ดีที่สุดก็เห็นจะไม่พ้นได้ผู้ชายคนนี้มาเป็นคู่ชีวิตเป็นหัวหน้าครอบครัวและเป็นพ่อของลูกทั้งสองของหล่อนนั่นเอง   ประกาศิตเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเขามองบิดาด้วยสายตาแสดงความรักความเทอดทูน  บังเกิดกำลังใจขึ้นมาอย่างมากมาย และท่ามกลางความเงียบซึ่งอวลอบด้วยความรักความเข้าใจ  ก็บังเกิดเสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ “ลูกผมพูดไว้ไม่ผิดเลยสักนิด คุณเป็นพ่อที่ดีและเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ท่านทูตคณิต ” คนแปลกหน้าที่จู่ๆมาเยือนถึงในบ้านทำให้คนทั้งสามอึ้งตะลึงงงไปชั่วอึดใจ แล้วก็เป็นเจ้าบ้านที่ลุกขึ้นถามเสียงฉงน “คุณเป็นใคร? เข้ามาในบ้านผมมีจุดประสงค์อะไร?” พร้อมกับคำถาม เขาส่งสายตาตำหนิไปยังสาวใช้ที่เห็นได้ชัดว่าเป็นคนชักศึกเข้าบ้านนาย อาจจะเป็นเพราะเห็นอีกฝ่ายแต่งกายดี แต่มีคนร้ายมากมายที่ใช้เครื่องแต่งกายหรูหราอำพรางความชั่วของตน และนี่อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้ “ ขอ ขอโทษค่ะ ท่าน” สาวใช้ผู้โชคร้ายใจหายวูบ รีบอธิบายเสียงตะกุกตะกัก “ ท ที่จริงหนูไม่อยากให้เขาเข้ามานะคะ ต แต่เขายืนยันว่า รู้จักท่านดี หนูก็เลย ” “ฉันไม่รู้จักคนๆนี้“ ท่านทูตบอกเสียงเครียดซึ่งก็ไม่รู้ว่าบอกสายเกินไปหรือเปล่าพร้อมกันนั้นก็จับจ้องมองชายวัยกลางคนที่ชุดสากลสีเข้มทำให้ร่างสูงค่อนข้างผอมดูน่าเกรงขามอย่างประหลาดไม่วางตาโดยมีประกาศิตเดินมาสมทบคอยคุมเชิงดูท่าที เห็นจะเป็นเพราะแววตาคมกริบกับรอยยิ้มเยียบเย็นราวเห็นขันนั่นแหละที่ทำให้รู้สึกไม่อยากวางใจง่ายๆ แม้พิจารณาดูแล้วจะเห็นความเป็นมิตรมากกว่ามีลับลมคมนัยแฝงก็ตาม   “ คุณลุงคางะ ขอโทษที่ตามมาช้านะคะ  พอดีมีพุดเดิ้ลหลงเข้ามาน่ะค่ะ  ก็เลยอยู่ช่วยเขาจับ“ คนที่เพิ่งมาถึงยืนนิ่ง  เพิ่งรู้สึกตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของใครๆ เสียงใสเลยลดระดับความร่าเริงลงแทบเป็นศูนย์   “ เอ่อ มีอะไรกันหรือคะ  ท่าทางเคร่งเครียด เชียว ” ไม่อยากเชื่อว่าเพียงแค่มีสาวน้อยหน้าหวานสไตล์ญี่ปุ่นย่างกรายเข้ามาพร้อมกับความสดใสจะทำให้บรรยากาศลดความเคร่งเครียดไปได้กว่าครึ่ง จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ประกาศิตรู้สึกดีใจเหลือจะกล่าว หัวใจเต้นแรงแทบกระโดดออกมาทางปากที่พึมพำเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาแผ่วเบา ในขณะที่ท่านทูตและภรรยามีสีหน้าตื่นเต้น สรรพนามที่เด็กสาวแปลกหน้าใช้เรียกคนตรงหน้า ทำให้บุคคลปริศนาไม่เป็นปริศนาอีกต่อไป “  คุณ คางะ โทจิโร่? พ่อของริกิ? ” เจ้าของชื่อค้อมกายยอมรับก่อนแนะนำตัวเสียงเนิบ“ ขอโทษที่แนะนำตัวช้า คางะครับ นี่หลานสาวผม  สนิทกับเปาะแปะมากช่วงที่แกอยู่ที่บ้านผม” “ หนู เอ่อ โตโจ  เมงุมิค่ะ เป็นเพื่อนโป เอ้อ เปาะแปะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”   เพียงแค่ได้รู้ว่าเด็กสาวที่โค้งให้อย่างอ่อนช้อยตามแบบญี่ปุ่นสนิทกับลูกสาวคนเล็ก ท่านทูตกับภรรยาก็ให้ความเอ็นดูมากแล้ว ครั้นเห็นอีกฝ่ายพยายามแนะนำตัวเป็นภาษาไทยซึ่งแม้จะตะกุกตะกักหากก็ชัดเจนพอสมควรก็อดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะเล็กนั้นอย่างสนิทสนมจากนั้นก็เชื้อเชิญอาคันตุกะทั้งสองไปที่ห้องรับแขก ระหว่างนั้นคุณหญิงก็ให้ประกาศิตพาเมงุมิไปเดินเล่นเพราะกลัวเด็กๆจะเบื่อเวลาผู้ใหญ่คุยกัน การสนทนาเป็นไปในทางทักทายไต่ถามเรื่องทั่วๆไปก่อนตามมารยาทของผู้ที่เพิ่งพบหน้าค่าตากันเป็นครั้งแรก จนเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเป็นกันเองในระดับหนึ่ง ท่านทูตก็ออกปากถามถึงจุดประสงค์การมาเยือนแบบ จู่ๆมาถึงเรือนชานต้อนรับแทบไม่ทัน นี้ทันที   ชายผู้คร่ำหวอดในวงการมืดจุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก  เขารอคำถามนี้อยู่แล้ว และเมื่อได้รับโอกาสให้พูดก็ไม่คิดจะอารัมภบทอ้อมค้อมให้เสียเวลากับสิ่งที่ได้คิดและตัดสินใจลงไปแล้ว “มาเจรจาสู่ขอเปาะแปะ!  คุณลุงน่ะเหรอ!? ขอให้ริกิซังไม่ใช่นายวินด้วย!? โอ มายก็อด ” เสียงอุทานบวกกับอากัปกิริยาตาลุกตาโพลงของประกาศิตทำให้เมงุมิหน้าเสีย “ทำไมต้องทำท่าตกอกตกใจขนาดนั้นล่ะคะ ฉันนึกว่าคุณจะดีใจเสียอีก “ เสียงอ่อนอ่อยทำให้ชายหนุ่มกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ใจอยากยกมือบางขึ้นมากุมไว้เพื่อปลอบขวัญแต่รู้สึกว่าอุกอาจเกินเลยไม่กล้าได้แต่ส่งยิ้มจืดเจื่อนให้ไปแทน “ดีใจสิครับ แหม น้องสาวจะขายออกแล้วแบบนี้ คนเป็นพี่อย่างผมจะไม่ดีใจได้ยังไง เพียงแต่ว่า ”   “เพียงแต่ อะไรคะ?” ประกาศิตถอนใจเฮือก  จะให้บอกอยางไรวาเขากลัวอะไรอยู่ หรือถึงบอกไปเธอก็ไม่มีทางเข้าใจ เลยตัดบทเอาดื้อๆ “ ช่างมันเถอะผมก็พูดไปงั้นเอง เออ เมื่อกี้คุณว่าอยากเจอเปาะแปะใช่มั้ย งั้นเราไปกันเลยดีกว่า” เมงุมิอ้าปากค้างไปกับความเร็วของชายหนุ่ม ที่ยังไม่ทันตอบรับเขาก็ฉวยแขนเธอไว้แล้วพาเดินลิ่วๆไปเสียแล้ว หากไม่เท่าไหร่ร่างสูงก็หยุดกึกเสียเฉยๆพาให้ร่างบางเบรคไม่ทันขนแผ่นหลังกว้างเข้าอย่างจัง “ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระวัง ” เด็กสาวระล่ำระลักขอโทษ ทว่าประกาศิตไม่ได้ยินเสียงเมงุมิสักนิดด้วยว่ากำลังทุ่มความสนใจให้กับรถที่แล่นมาจอดหน้าบ้าน “บรรลัยล่ะสิ!” ชายหนุ่มสบถออกมาเบาๆเมื่อเห็นคนที่ลงมาจากรถด้วยท่าทางเร่งรีบ นี่มัน พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ไม่สิ ต้องรถไฟชนกันต่างหาก แต่จะเป็นแบบไหนก็ช่าง วันนี้บ้านเขาเข้าสู่กลียุคของจริงแล้ว!   23... คุณผกามาศส่งยิ้มให้เพื่อนสนิทที่ออกมาต้อนรับหล่อนกับลูกชายคนเล็ก หลายวันมานี้มีเรื่องขบคิดหลายต่อหลายอย่างแถมฝันร้ายจนนอนไม่หลับจึงรู้สึกอิดโรยเสียจนไม่ทันสังเกตเห็นความวิตกกังวลของฝ่ายเจ้าบ้าน “มีอะไรหรือ พรรณ จู่ๆถึงได้โทรให้ฉันมาบ้านเธอด่วน เอ๊ะ! หรือว่าเปาะแปะเป็นอะไร!” “ฉันขอร้องให้คุณหญิงโทรไปหาเธอเองล่ะ “ คุณผกามาศยืนแข็งทื่อตาโพลงเมื่อเห็นอดีตสามีนั่งอยู่ในห้องรับแขก กวินภพอุทานเรียกพ่อเสียงแทบไม่พ้นริมฝีปากต่างจากผู้เป็นมารดาที่อุทานออกมาเสียลั่นบ้าน “ โทจิโร่! ” พระช่วย! ผู้ชายที่เธออยากจะพบเจอเป็นคนสุดท้ายในโลก มาทำอะไรที่นี่เนี่ย !? “นั่งลงดื่มน้ำมะตูมเย็นๆก่อนค่อยคุยกันดีกว่านะจ๊ะ ผกา“ คุณหญิงบอกเสียงนุ่มหากคุณผกามาศประกาศกร้าวว่าจะไม่ทำอะไรทั้งสิ้นจนกว่าจะมีใครบอกว่าอดีตสามีของเธอมาทำไม และคำตอบที่ได้รับจากท่านทูตคณิตก็ยังผลให้หล่อนต้องกรีดร้องออกมาอย่างรับไม่ได้ “ฉันไม่ยอม ถือดีอย่างไรมาทำแบบนี้! เปาะแปะกำลังจะหมั้นใหม่อีกครั้งกับตาวินแล้ว เพราะฉะนั้นพับโครงการณ์บ้าๆของคุณแล้วรีบกลับญี่ปุ่นไปซะ!“ ดวงตาเกรี้ยวกราดสาดจับใบหน้าเข้มที่มองตรงมาด้วยแววตานิ่งสนิทพลางสะบัดแขนหนีมือกวินภพที่หน้ายุ่งลำบากใจ  ไม่อยากให้มารดาออกงิ้วใส่บิดาในบ้านคนอื่น “ แม่ อย่าเสียงดังใส่พ่อแบบนี้สิครับ คุยกันดีๆก็ได้” “แกเงียบไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคนแบบนี้ว่าพ่ออีกแล้วด้วย ลำเอียง รักลูกไม่เท่ากัน! “ โทจิโร่หรี่ตา อดผิดหวังไม่ได้ ภรรยาเขาไม่เปลี่ยนเลย เมื่อก่อนเป็นยังไงเดี๋ยวนี้ก็เป็นอย่างนั้น  ดีแต่สาดโคลนใส่คนอื่น ไม่เคยมองเห็นความผิดของตัวเองสักครั้ง “ ฉันรู้ ในสายตาเธอฉันไม่ใช่พ่อที่ดีนัก แต่ถ้าหมายถึงเรื่องนี้ล่ะก็ บอกเลยว่าจะเป็นลูกคนไหนฉันก็มาสู่ขอให้ทั้งนั้นแหละขอแค่ให้ฝ่ายหญิงเขามีใจและคนของเราจริงใจกับเขาก็พอ “ " ได้ยังงั้นจริงก็ดี ตาวิน บอกพ่อแกสิว่าแกรู้สึกยังไงกับเปาะแปะ " คุณผกามาศให้โอกาสลูกชายได้ทำคะแนนต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่กวินภพขัดเขินเกินจะทำเช่นนั้นได้ ก็ดูสิ ตอนนี้สายตาของทุกคนจ้องเป๋งมายังเขาเป็นตาเดียว เหมือนเขายืนอยู่กลางศาลเป็นพยานฝ่ายโจทย์ก็ไม่ปานทำให้คุณผกามาศหงุดหงิด ถองศอกเข้าให้เป็นการกระตุ้น  ซึ่งก็ได้ผลดีทีเดียว “ ครับๆพ่อ ผมจริงใจกับน้องเปาะแปะจริงๆ อยากหมั้นกับเธอให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้ดูแลเธออย่างเต็มที่ครับ” “ พูดมาได้ เอาไงเอากันล่ะวะงานนี้!” ประกาศิตหมดความอดทนที่จะยืนแอบฟังได้อีกต่อไป เขากระตุกแขนเมงุมิที่เผลอจับไว้นานแล้วไม่ยอมปล่อยสักที ตัดสินใจจะออกไปปฏิเสธแทนประกายรุ้ง ไม่นึกว่าจะถูกเจ้าตัวตัดหน้าเอาได้ ประกายรุ้งเดินผ่านเมงุมิและประกาศิตซึ่งต่างยืนตะลึงตัวแข็งทื่อไปทั้งคู่เข้าไปหากวินภพ “ เปาะแปะได้ยินอย่างนี้ก็สบายใจค่ะ งั้นเรามาหมั้นกันวันนี้เลยดีมั้ยคะ พี่วิน“ ทุกคนในห้องอุทานเรียกชื่อผู้มาใหม่เป็นเสียงเดียว ยกเว้นโทจิโร่ นี่คือเปาะแปะที่เคยสดใสร่าเริงคนนั้นจริงๆหรือนี่ สภาพที่ราวกับดอกไม้ขาดน้ำของเด็กสาวทำเอาเจ้าบ้านคางะพูดไม่ออก “ สวัสดีค่ะ คุณลุง” ประกายรุ้งทรุดลงนั่งพับเพียบใกล้ๆมารดาแล้วกระพุ่มมือไหว้โทจิโร่อย่างอ่อนช้อย แววตาสงบนิ่งที่ทอดมองเธออย่างเมตตาทำให้น้ำตาที่เหือดแห้งรื้นขึ้นมาอีก มันเหมือนกับดวงตาของเขา คนที่เธอไม่อยากนึกถึง “หนูตกลงใจจะหมั้นกับนายวินจริงๆหรือ?” “ ค่ะคุณลุง“ คุณผกามาศยิ้มอย่างสมหวัง บีบแขนกวินภพที่ฉีกยิ้มกว้างดีอกดีใจพอๆกัน โทจิโร่ทำเป็นไม่เห็นสองแม่ลูก พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ แต่หนูกับริกิรักกันไม่ใช่หรือ เพราะอย่างนั้น ลุงถึงมาที่นี่  เพื่อสู่ขอหนูให้เขาไง” ประกายรุ้งฝืนยิ้มเหมือนเห็นขันทั้งพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น “ขอบคุณในความกรุณาของคุณลุงนะคะ แต่คุณลุงคงจะเข้าใจอะไรผิดไปแล้วล่ะค่ะ  ริกิซัง เขาเห็นเปาะแปะเป็นน้องสาวเท่านั้น เขาไม่ได้รักเปาะแปะ! “ ไม่เหมือนกับเปาะแปะที่รักเขา สุดหัวใจ โทจิโร่ขมวดคิ้วกังขา หรือว่านี่คือเหตุผลที่ไม่อาจยกลูกสาวให้ได้ที่สองสามีภรรยาอิสริยะไตรบอกให้เขามาถามประกายรุ้งเอาเอง “ ริกิบอกหนูอย่างนั้นหรือ? จะเป็นไปได้ยังไง ก็ ” “ เป็นไปแล้วย่ะ ริกิบอกกับฉันเองและเขาก็สนับสนุนการหมั้นครั้งนี้เต็มที่ แหวนหม้งแหวนหมั้นก็ถอดคืนมาไว้ที่ฉันแล้วด้วย บอกว่าเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร “   ท่ามกลางความตกตะลึงของท่านทูต คุณหญิงพรพรรณรายและประกาศิตที่พาเมงุมิออกมาสมทบ คุณผกามาศผู้ปั้นน้ำเป็นตัวหน้าตาเฉยยิ้มสะใจที่ได้เห็นอดีตสามีผู้ที่ตีหน้าตายเป็นนิจน์ทำหน้าตกตะลึงเหมือนคนอื่นเขาได้ จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทว่าหล่อนไม่รู้สึกตัวเลยว่าคำโกหกโดยไร้มูลความจริงมันได้สร้างความเสียใจให้ประกายรุ้งมากจนถึงกับร้องไห้ออกมา ความหวังที่ว่าเขาอาจจะมาหาเธอแล้วบอกว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดหมดสิ้นลงแล้ว “หุบปากเสียที ผกามาศ!“ โทจิโร่เค้นเสียงลอดไรฟัน พยายามอย่างยิ่งยวดทีจะไม่ลุกขึ้นไปเขย่าร่างอีกฝ่ายจนหัวสั่นหัวคลอน หรือฉีกร่างนั้นเป็นชิ้นๆ เพื่อยุติเหตุการณ์บ้าๆ นี้เสีย  “อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ เรื่องที่เธออยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด เธอใช้ประโยชน์จากความรักของริกิจนกระทั่งความรักนั้นย้อนกลับมาฆ่าตัวเขาเอง ฉันจะไม่ถามหรอกว่าเธอใช้วิธีอะไรทำให้ริกิเฉือนหัวใจตัวเองทิ้งยอมตีจากตัดสัมพันธ์ผู้หญิงที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตไปได้แบบนี้ แต่ช่วยบอกหน่อยเถอะว่าเธอทำได้ยังไง เธอทำกับลูกที่มันยอมทำทุกอย่างให้เธอมาตลอดเพียงแค่ให้เห็นมันเป็นลูกอีกคนหนึ่งแบบนี้ได้ยังไง! ” ห้องกว้างราวกับถูกความเงียบสาดโถมเข้าใส่ ทว่าในความเงียบทุกคนมีปฏิกิริยาต่อคำพูดของโทจิโร่แตกต่างกัน ประกายรุ้งเงยหน้านองน้ำตาขึ้น ตัดสัมพันธ์ผู้หญิงที่เขารักยิ่งกว่าชีวิต โอ เขารักเธอจริงๆ!! ดวงตากลมโตเบิกกว้างเปล่งประกายระริกยินดี  แตกต่างจากทุกคนที่เหลือ ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า มีเพียงความผิดหวังเท่านั้นที่ฉายชัดในดวงตา “แม่ นี่มันอะไรกันครับ“ กวินภพหันไปยังมารดาด้วยแววตาสับสน “ ก็ไหนแม่บอกผมว่าพี่ไม่ได้รักน้องเปาะแปะไง เพราะแม่พูดแบบนี้ผมถึงกล้าเดินหน้าเต็มที่ทั้งเรื่องพิชิตใจน้องเขาและเรื่องหมั้น แต่นี่ ” ชายหนุ่มพูดต่อไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้ เขาไม่อยากคิดว่ามารดาโกหกเขา โกหกทุกคนเพียงเพื่อให้ได้หลานสาวมาเป็นลูกสะใภ้ ดังที่วาดหวังมาแสนนาน แต่ก็ยิ่งไม่เชื่อว่าบิดาจะเป็นฝ่ายปดเสียเอง ก็ไม่ใช่เพราะนิสัยเข้าข้างแต่ความจริงนั้นหรอกหรือที่ทำให้เขาไม่ค่อยกล้าสู้หน้าอีกฝ่ายมาตั้งแต่เด็กๆ น่ะ อย่างไรก็ตาม  เขารู้สึกว่าตัวเองมีส่วนในเรื่องนี้ค่อนข้างมาก และถ้าที่บิดาพูดเป็นความจริง เขาก็เท่ากับคนเนรคุณทำร้ายหัวใจพี่ชายที่รักและคอยช่วยเหลือตัวเองตลอดมาอย่างชั่วช้าที่สุด “พูดอะไรสักคำสิ แม่! บอกผมว่าทุกอย่างมันไม่จริง!“ แม้จะถูกเขย่าแขนจนกายสั่นคลอนทว่าคุณผกามาศก็ยังนิ่งเงียบ หล่อนเองก็ได้รับผลกระทบจากคำพูดของอดีตสามีไม่น้อยเหมือนกัน  มันสะกิดให้ต้องนึกถึงเรื่องที่ไม่อยากนึก นับตั้งแต่เห็นความเสียใจอย่างยิ่งยวดของประกายรุ้งเมื่อสามวันก่อนซึ่งตอนนั้นใบหน้าขมขื่นของริกิยังไม่จางหาย หล่อนก็เริ่มทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยนั่นคือถามตัวเองว่าที่ทำลงไปมันถูกต้องหรือไม่   หลายครั้งที่คิดว่าไม่ แต่ทิฐิความเห็นแก่ตัวเห็นแก่ลูกคนเล็กก็ลบความคิดนั้นทิ้งไปทุกครั้ง  แล้วมันก็เริ่มต้นและจบลงเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมๆกับที่เริ่มไม่อาจลบแววตาตัดพ้อของลูกชายคนโตออกไปได้ เรียกว่าแทบจะหลอนจนนอนไม่หลับเลยทีเดียว และเวลานี้คำพูดของโทจิโร่ก็สะกิดมันขึ้นมาอีกครั้ง! ‘ผมรักเปาะแปะครับแม่’         ‘ผมเสียใจที่ทำให้แม่โกรธ แต่ผมจริงจังนะครับ’ “ ฉัน ฉันไม่ผิด! “ คุณผกามาศโพล่งออกมาในที่สุด ทั้งที่เป็นคนใจเย็นคนหนึ่ง แต่ประโยคอันไร้ความรับผิดชอบจากปากคนเป็นแต่ยืนกระต่ายขาเดียวดันทุรังไปเรื่อยก็กระตุ้นความโกรธทะลักขึ้นมาถึงจุดเดือดทั้งทำลายความอดทนที่มีมาทั้งหมด โทจิโร่ลุกพรวด “นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ!” “ฉันเข้าใจทุกอย่างดี คุณสิที่ไม่เข้าใจ คนที่คู่ควรกับเปาะคือตาวินไม่ใช่ริกิ ต้องตาวินเท่านั้น!” “แม่!“ กวินภพแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น มารดาเขาประกาศออกมาแบบนี้แสดงว่าทุกอย่างเป็นความจริงแน่แล้ว คุณหญิงที่ชักจะรับไม่ได้กับพฤติกรรมเพื่อนทำท่าจะลุกขึ้นพูดบ้างหากแต่ถูกสามีห้ามไว้ “อย่าเพิ่งยุ่งเลย ให้ผัวเมียเขาคุยกันเอง คุณหญิงดูลูกไว้ดีกว่า” เตือนพลางปรายตาไปยังประกายรุ้งที่นั่งหน้าซีดอยู่ คุณหญิงรีบนั่งลงแล้วคว้าร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น ในขณะที่ประกาศิตหันไปสบตากับเมงุมิ หนักใจกับสถานการณ์ที่เลวร้ายลงทุกทีเพราะความยึดมั่นถือมั่นของคนๆเดียว “คนที่ไม่เคยสนใจความเจ็บปวดของคนอื่นอย่างเธอ ไม่คู่ควรเป็นแม่ของริกิกับกวินภพเลยเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับริกิ ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่มีวันบอกเขาเด็ดขาดว่าแม่เขาอยู่ที่ไหน “ “อย่ามาว่าฉันนะ! คนที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นไม่ใช่ฉันแต่เป็นคุณต่างหาก คุณไม่เคยรักฉันก็ช่างแต่ริกิแคร์ฉันที่เป็นแม่มากกว่าใครมันก็ยุติธรรมดีแล้วนี่  เขารักแม่รักน้อง ไม่เหมือนคุณหรอก แทนที่จะเข้าข้างลูกเมีย กลับชักใบให้เรือเสียประจำ“ โทจิโร่แค่นยิ้ม “ เรือผุๆบรรทุกแต่ความคิดบ้าๆแบบนี้ คงมีแต่ริกิคนเดียวนั่นแหละที่อยากจะช่วยขับ สำหรับฉัน มีแต่จะเผาให้มันสิ้นซากไปเสียเท่านั้น! “ คนที่ถูกเปรียบเทียบเสียไม่มีดีกรีดเสียงโหยหวน กระโจนเข้าไปทุบตีหยิกข่วนร่างผอมสูงเป็นพัลวันกว่าที่ประกาศิตกับกวินภพจะจับแยกออกมาได้ก็หน้าลายเลือดซิบไปตามๆ กัน คุณผกามาศหอบแฮ่ก จ้องโทจิโร่ที่เพียงแต่ขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่ด้วยดวงตาเบิกโพลงสั่นระริก “ตาวิน  โทรไปหาพี่แก บอกให้มันมาเอาพ่อมันกลับไปซะ  เอากลับไปให้เร็วที่สุดแล้วอย่าให้มาเหยียบแผ่นดินไทยอีกเป็นครั้งที่สอง ไม่งั้นไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่!” “ไม่ต้องโทร ตาวิน! พี่แกมารับโทรศัพท์เอาแต่ใจของแกกับแม่แกไม่ได้หรอก มันโดนรถชนตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย! ” กวินภพกับประกาศิตตาค้างเผลอปล่อยมือจากคุณผกามาศที่ตาเบิกโพลงตกใจไม่แพ้กัน คุณหญิงอุทานออกมาคำหนึ่งในขณะที่ท่านทูตอึ้งพูดไม่ออก ส่วนประกายรุ้งนั้น เธอสะท้านเยือกทั้งกายและใจ แทบไม่รู้สึกตัวว่าได้บีบมืออวบของมารดาเอาไว้แน่นแทบเป็นขยุ้ม “ อะไรนะคะ? คุณแม่..คุณลุงพูดอะไร ใครถูกรถชนนะคะ?” “ ริกิลูก ริกิถูกรถชน! โธ่ พ่อคุณ ทำไมโชคร้ายอย่างนี้ !“ คุณหญิงพูดเจือสะอื้น ในขณะที่ผู้เป็นลูกสาวเพิ่งได้รู้ซึ้งถึงคำว่าฟ้าถล่มลงมาต่อหน้า หลังจากนั้นตาเธอไม่เห็น หูเธอไม่ได้ยินและสมองก็จับได้เพียงใบหน้าและรอยยิ้มของริกิ ช่วงเวลาแห่งความสุขที่มีเขา กับสำนึกที่ร้องสั่งกระตุ้น ไปหาเขา ต้องไปหาเขา เดี๋ยวนี้! ร่างบางลุกพรวด แต่อนิจจา ร่างกายที่อ่อนแอกอปรกับความเครียดความเสียใจสะสมมาหลายวัน เมื่อจู่ๆมาเจอเรื่องที่ช็อคความรู้สึกเข้าอีก เด็กสาวก็พบความจริงที่ว่าบางครั้งใจก็สั่งร่างกายไม่ได้  ตอนนี้เธอควบคุมอะไรไม่ได้แล้วทั้งนั้น ไม่ว่าขาที่สั่นระริกไม่ต่างจากหัวใจ หรือแม้แต่สติสัมปชัญญะ หลังจากส่งหลานเข้าห้องฉุกเฉิน คุณผกามาศก็เลี่ยงออกมาหามุมสงบๆที่ไม่ห่างกันนักนั่งพักกายและใจซึ่งยามนี้เหนื่อยล้าเต็มที มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่มีคนทรุดนั่งลงข้างๆ   “ดื่มโกโก้เสียหน่อยสิครับแม่ จะได้ดีขึ้น ”  กวินภพยื่นแก้วเครื่องดื่มกรุ่นไอให้มารดาที่รับไปจิบเพียงเล็กน้อยก็คลึงแก้วใบเล็กในมือไปมา ดวงตาหรุบต่ำมองพื้น “ เป็นอะไรมากไหม?” “ หมอบอกว่าเปาะแปะแค่อ่อนเพลียมาก นอนให้น้ำเกลือสักคืนก็ดีขึ้นครับ” “ ไม่ใช่เปาะแปะ แม่ แม่หมายถึง เฮ่อ! แกคุยกับพ่อแกตั้งนาน เขาไม่ได้บอกเลยหรือไงว่าพี่แกเป็นยังไง อาการหนักแค่ไหน แล้วทำไมถึงยังไม่ฟื้น ตั้งสองสามวันเข้าไปแล้วเนี่ย!” คุณผกามาศโพล่งออกมาด้วยความกังวลมากกว่าหงุดหงิดซึ่งกวินภพก็เข้าใจดี เพียงแต่เมื่อนึกถึงที่บิดาพูดให้ฟัง เขาก็ชักลังเลว่าจะพูดออกไปดีไหม “ ไม่เป็นอะไรมากครับ แค่ กระดูกแขนร้าวกับหัวแตกเท่านั้น ” “เท่านั้น? เท่านั้นแล้วทำไมยังไม่ฟื้น มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ แกปิดบังอะไรไว้ใช่ไหม พ่อแกก็อีกคน  ทิ้งพี่แกไว้ที่โรงพยาบาลกับหมอ แทนที่จะอยู่ดูแล เป็นพ่อประสาอะไรไม่รู้ แย่ที่สุด!“ “ เก็บคำนั้นไว้ให้ตัวเธอเองจะดีกว่ามั้ง!ผกามาศ!“ “ พ่อ! “กวินภพอุทานเมื่อเห็นบิดาก้าวออกมาจากมุมมืดด้วยใบหน้าบึ้งตึง “แกถอยไป!“โทจิโร่ผลักลูกชายคนเล็กออกแล้วกระชากแขนอดีตภรรยาขึ้นมาตะคอกใส่อย่างเหลืออดเหลือทน “ถ้าจะถามว่าฉันเป็นพ่อประสาอะไร เธอถามตัวเองดูบ้างสิว่าตลอดมาได้เคยดูแลหัวใจริกิบ้างหรือเปล่า ใช่ มันไม่เป็นอะไรมาก แค่กระดูกแขนร้าวอย่างที่นายวินบอกนั่นแหละ ถึงหัวจะกระแทกพื้นจนแตกเย็บตั้งยี่สิบเข็มแต่คลื่นสมองก็ปกติดี แต่เธอรู้มั้ยว่าหมอบอกกับฉันยังไง เขาบอกว่าจิตใจริกิปฏิเสธที่จะตื่น  ได้ยินมั้ย ปฏิเสธที่จะตื่นน่ะ!  ร่างกายเขาอ่อนล้า จิตใจเมินเฉยต่อการมีชีวิต และเธอน่าจะรู้ดีที่สุดว่ามันเป็นเพราะใคร!” “ ฉัน ฉัน ” คุณผกามาศปากสั่นระริก ภาพลูกชายคนโตฉายผ่านในสมอง โดยเฉพาะภาพสุดท้ายที่เธอสั่งให้เขาเฉือนหัวใจตัวเองทิ้งด้วยมือของเขาเอง “ ฉันไม่รู้นี่ว่ามันจะเป็นแบบนี้! ถ้ารู้ ฉันคงไม่ ” “ คนอย่างเธอไม่รับไม่รู้อะไรหรอกนอกจากความเจ็บปวดของตัวเอง  เธอไม่มีวันเข้าใจว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นริกิเพ้อหาเธอกับเปาะแปะ เปาะแปะน่ะไม่เท่าไหร่หรอกเพราะเป็นผู้หญิงที่เขารัก ฉันถึงมาที่นี่เพื่อจะมาพาเปาะแปะไปหาริกิอย่างถูกต้องไม่ให้เขาได้ชื่อว่าแย่งน้องเผื่อว่าเขาจะดีขึ้น แต่เธอนี่สิ บอกตามตรง ฉันรับไม่ได้!” คุณผกามาศปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ยอมศิโรราบแล้วต่อความรักของลูกชายคนโตรวมทั้งความผิดทั้งมวลที่ผ่านมาของตน ภาพนี้ไม่ได้ทำให้จิตใจเจ้าบ้านคางะอ่อนลง น้ำตาแค่นี้มันยังไม่สาสมกับความเสียใจเจ็บปวดที่ลูกชายคนโตเขาได้รับเสมอมาหรอก   “ ร้องไห้ทำไม  ต้องหัวเราะสิถึงจะถูก  เกลียดมันนักไม่ใช่หรือ ลูกชังมั่งล่ะ กาฝากมั่งล่ะ  ไม่ชอบหน้ามันมันก็ไม่ตื่นขึ้นมาให้รกหูรกตาแล้วไง ดีใจมั้ยล่ะ!” “ พอเถอะครับ พ่อ  แค่นี้แม่ก็รู้สึกแย่มากแล้ว ! “ กวินภพก้าวเข้าไปรั้งคนที่กำลังร่ำไห้ปิ่มว่าจะขาดใจเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแล้วหันมามองบิดาอย่างขอร้อง โทจิโร่จึงจำต้องกลืนคำร้ายๆกลับลงคอแล้วพยักหน้าส่งๆไป คุณผกามาศเงยหน้านองน้ำตาขึ้นมองลูกชายคนเล็ก มือจับต้นแขนล่ำสันไว้แน่น “ตาวิน นี่ ตาวิน แกต้องเชื่อแม่นะ  ใช่ แม่ไม่ชอบพี่แกเลย ก็มันทั้งขรึมทั้งเฉยเหมือนพ่อแกไม่มีผิด แม่ผิดหวังมากๆที่มันโตมาเหมือนพ่อมันอย่างกับถอดแบบมา ทั้งหน้าตา แววตา นิสัย แม่ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าจะเข้าหามันยังไง แม่เกลียดสายตาสงสารเวทนาของมัน  หงุดหงิดเวลาที่มันแสดงออกว่ารักว่าห่วง แต่ แต่แม่ แม่ไม่เคยคิดอยากให้พี่แกเป็นแบบนี้นะ  ไม่เคยคิดเลย  แม่สาบาน! ” จากนั้นหล่อนก็หันไปหาโทจิโร่ บอกอย่างไร้สิ้นความถือดีทั้งปวง “ ด่าฉันเถอะ จะประนามหยามเหยียดอย่างไรก็ได้ ฉันยอมแล้วทั้งนั้น ใช่ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันผิดเองที่ทำร้ายจิตใจลูก ทั้งที่เขาก็ขอร้องอ้อนวอนฉันขนาดนั้น ฉันก็ยังทำ ฉันมันเป็นแม่ที่เลวที่สุด! “ เจ้าบ้านคางะมองอดีตภรรยาที่ถูกเรื่องราวต่างๆถาโถมจนดูแก่ลงไปกว่าเดิมหลายปีแล้วทอดถอนใจ อารมณ์ที่รุนแรงราวภูเขาไฟปะทุเช่นเมื่อครู่เหมือนจะหมดไปเฉยๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายละความถือดีที่เคยมีมาได้ขนาดนี้ จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จะว่าไปนอกเหนือจากทิฐิอันไม่เข้าท่าของเจ้าตัว เขาเองก็มีส่วนทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นแบบนี้ไม่น้อยเหมือนกัน เมือก่อนเขาเจ้าชู้ทั้งที่รู้ว่าเมียเป็นสาวไฮโซที่หยิ่งทระนงเกินใคร จนในที่สุดก็หย่าร้าง ครอบครัวแตกแยกไปคนละทาง คิดแล้วก็ชักละอายใจ ยิ่งเห็นลูกชายคนเล็กยืนหน้าเสียอยู่ข้างๆ แม่แล้ว เขาก็แทบจะพูดไม่ออกเอาเลย “เถอะ ลูกมีปัญหา คนผิดก็หนีไม่พ้นพ่อแม่อย่างเราอยู่แล้ว ผมเองก็ไม่ดี  คุณจะเกลียดผมจนลามไปเกลียดลูกด้วยก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ยังไงเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ขอให้มันแล้วๆกันไปก็แล้วกัน  อีกอย่างแก่กันจนจะเข้าโลงอยู่แล้ว สาดอารมณ์ใส่กันไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอก อายลูกมันด้วย “ คุณผกามาศสูดลมหายใจ ปรายตามองลูกชายคนเล็กก่อนหันกลับมายังอดีตสามีด้วยแววตาที่ดีขึ้น โทจิโร่พยักหน้าให้ ยอมเป็นฝ่ายโอนอ่อนด้วยการตบแขนอวบเบาๆ “ ตอนนี้เรื่องของริกิก็สำคัญว่าอะไรทั้งหมด ผมคุยกับท่านทูตแล้ว เราจะไปญี่ปุ่นกันทันทีที่หนูเปาะแปะฟื้น ระหว่างนี้ก็คิดดูเสียว่าจะทำอะไรให้ริกิดีขึ้นได้บ้าง” เขาว่าพลางพยักเพยิดให้กวินภพพาแม่ไปนั่งซึ่งลูกชายก็รีบทำตามด้วยใบหน้าเกลื่อนยิ้มและยิ่งดีใจมากขึ้นที่บิดาก็ไม่ได้เดินหนีไปไหนอย่างที่คิดเอาไว้ หากทรุดนั่งลงด้วยกันกลายเป็นภาพสามคนพ่อแม่ลูกที่ครอบครัวอิสริยะไตรซึ่งแอบดูอยู่ห่างๆต้องหันมายิ้มให้กัน คุณหญิงพรพรรณรายถึงกับน้ำตารื้นเมื่อนึกถึงหลานชายที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่ญี่ปุ่น “ ถ้าริกิมาเห็นภาพนี้คงดีใจมากนะคะ เขาอยากให้พ่อกับแม่ได้ปรองดองกันมานานแล้ว แต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่เขาถึงจะฟื้น“ “ ไม่นานนี้แหละคุณหญิง ! ” ท่านทูตเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง เชื่อมั่นอย่างเหลือเกินว่าจะต้องมีปาฏิหารย์อะไรสักอย่างทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาพบกับท้องฟ้าหลังพายุอันสดใสที่มีคนที่เขารักและรักเขาอยู่พร้อมหน้าอีกครั้ง ภายนอกโรงพยาบาล แดดเริ่มราแสงลงและอีกไม่นานความมืดก็คงจะคลี่ตัวเองครอบคลุมโลกไว้ด้วยเรือนร่างรัตติกาลแห่งตน จู่ๆก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้น มันกึกก้องท่ามกลางความเงียบที่เริ่มจะเคยคุ้น ริกิพยายามขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งราวกับแผ่นหินเพื่อที่จะพบว่ามันไร้ประโยชน์ เขาเปลี่ยนใจลองขยับร่างกายส่วนอื่นดูบ้าง น่าแปลกที่ไม่รู้สึกถึงแขนขาหรืออะไรทั้งนั้น  มันเหมือนกับว่าเขาหลอมตัวรวมไปกับอากาศ ว่างเปล่าและไร้ตัวตน เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ความง่วงงุนกลับมาเยือนอีกครั้งทั้งที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ รับรู้อย่างไร้เหตุผลว่าการหลับนี้คือนิรันดร์ หลังจากนี้เขาอาจไม่รับรู้ถึงสิ่งใดอีกแม้แต่การมีชีวิตอยู่ พลัน เขาก็รู้สึกถึงมือนุ่มกรุ่นกลิ่นโลชั่นหอมหวานสัมผัสใบหน้า ลูบไล้แก้มและปลายคางอย่างอ่อนโยน  กลิ่นที่เคยอวลอยู่รอบกายเขา กลิ่นกายของเธอคนนั้น “ เปาะแปะ ” ริกิลืมตาขึ้นเพื่อที่จะพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่กลางทุ่งดอกไม้หลากสีที่ทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา สายลมร้อนปะทะใบหน้าหอบเอากลิ่นหญ้าโชยมาต้องนาสิกและนั่น ท่ามกลางดอกทิวลิปสีน้ำเงิน ประกายรุ้งในชุดวันพีซสีเหลืองแขนตุ๊กตากำลังโบกมือหยอยๆมาให้ เบื้องหลังร่างบอบบางคือปราสาทในเทพนิยายขนาดมหึมา ธงสีฟ้าบนยอดปราสาทสะบัดล้อสายลมเล่นคล้ายมีชีวิต ราวกับว่ามันกำลังทักทาย เขาอยู่อย่างนั้น! ระหว่างที่ยืนงง ร่างบางก็วิ่งเข้ามากอดแขน ชี้ชวนให้ดูขบวนพาเหรดอันยิ่งใหญ่ตระการตาที่เคลื่อนออกมาจากในปราสาทนำทีมมาด้วยคนแคระทั้งเจ็ดที่กำลังเล่นดนตรีต่างๆเป็นจังหวะเร้าใจ  สโนว์ไวท์นั่งอยู่บนหลังม้าสีขาว ร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะพลางโบกมืออย่างเริงร่าให้เจ้าชายที่กระตุกม้าย่างเหยาะมาเคียงกัน ตามด้วยปีเตอร์แพนที่กำลังต่อสู้กับกัปตันคุกส์อย่างถึงพริกถึงขิงบนเรือโจรสลัดและมิคกี้เมาส์ที่ยืนยิ้มร่าบนรถฟักทองก็กำลังโบกมือมาให้ ประกายรุ้งเงยหน้ามองเขาแล้วหัวเราะเสียงใส ดูช่างงดงามและเต็มเปี่ยมด้วยความสุข ก่อนที่ศีรษะเล็กจะเอนซบต้นแขนเปิดโอกาสให้ได้ลูบไล้เส้นผมนุ่มลื่นไปมาอย่างโหยหา นี่คงเป็นความฝัน ช่างเป็นฝันที่ดีเหลือเกิน จนแทบไม่อยากตื่น ริกิกระพริบตา มีความรู้สึกเหมือนกับว่าลืมเรื่องสำคัญไปบางอย่าง และคำตอบนั้นก็อยู่ที่มือซ้ายซึ่งกำบางอย่างไว้แน่น เมื่อยกขึ้นมาดู ดวงตาคมก็เบิกกว้าง พิศวงระคนยินดี “ ‘ไรอะ?” ประกายรุ้งชะโงกมองตามหากชายหนุ่มกลับลดมือลงส่งผลให้วงหน้าใสงอง้ำทันควัน “แหม ทำเป็นหวง!” “ให้ดูตอนนี้ไม่ได้“ “แล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้!” “เมื่อผมพบคุณอีกครั้ง ในโลกแห่งความจริง” ดวงตากลมโตพราวระยับ “สัญญาแล้วนะ!” ริกิยิ้มกว้างอวดฟันขาวและเขี้ยวข้างซ้ายเป็นครั้งแรกในชีวิต บางอย่างไม่ควรเป็นแค่เครื่องย้ำเตือนความทรงจำ ตรงกันข้ามมันสามารถสร้างความทรงจำใหม่ๆได้อีกมากมาย ความทรงจำดีๆที่จับต้องได้และไม่มีวันจบลงด้วยความผิดหวัง  เพียงแค่เขา ซื่อสัตย์กับความรู้สึกที่แท้จริง สายลมพัดมาอีกครั้ง คราวนี้หอบเอากลีบดอกไม้ปลิวว่อนกระจายไปทั่ว ท่ามกลางพายุอันเต็มไปด้วยสีสันและหอมกรุ่น ริกิจรดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มแล้วกอดรัดร่างบางไว้แน่น มองขบวนพาเหรดอันตระการตากลางทุ่งดอกไม้ที่ยามนี้กำลังถูกดูดกลืนด้วยแสงสว่างอันพร่าตาและแสงนั้นก็ได้เคลื่อนมายังจุดที่เขายืนอยู่อย่างรวดเร็วราวกับคลื่นยักษ์ ดังสัญญาณว่าฝันอันแสนหวานได้จบลงแล้วและเขาต้องกลับไปเสียที กระนั้นชายหนุ่มที่เพิ่งให้คำมั่นกับตัวเองก็ยังยิ้มอย่างเป็นสุขยิ่งนัก หลังจากฟื้นขึ้นมาอย่างปาฏิหารย์ ริกิก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องไอซียูมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษ คุณผกามาศคอยดูแลลูกชายคนโตอย่างใกล้ชิดไม่ยอมให้ใครเข้าเยี่ยมง่ายๆ ทั้งเจ้ากี้เจ้าการเรื่องอาหารการกินข้าวของเครื่องใช้ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องดีเลิศสะอาดสะอ้าน งานนี้โทจิโร่กับลูกชายรวมทั้งครอบครัวอิสริยะไตรได้แต่มองตากันปริบๆแล้วถอนใจ คนเราหนอ คนเรา เพิ่งจะมารักลูกสุดสวาทขาดใจเอาตอนที่เกือบจะสูญเสีย  ทว่าต่างก็ดีใจถ้วนหน้าที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดีเช่นนี้   .วันต่อมา ประกาศิตเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับของเยี่ยมกระเช้าใหญ่ “.พรุ่งนี้ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ยินดีด้วยนะครับริกิซัง” ใ.บหน้าคมเข้มที่หันมาส่งยิ้มให้แทนคำทักทายยังมีร่องรอยความอิดโรยอยู่บ้าง หากเมื่อเทียบกับตอนที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่ท่ามกลางเครื่องช่วยชีวิตทั้งหลายนั่น ก็นับว่าชายหนุ่มดูดีขึ้นมากทีเดียว ป.ระกาศิตชะงักความคิดเมื่อโคจรไปเจอสายตาคมกริบของคุณผกามาศที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเข้า เขายกมือไหว้ทำความเคารพ อีกฝ่ายพยักหน้ารับ เร่งเก็บของใส่กระเป๋าถือใบเล็ก เสร็จแล้วก็หันไปหาลูกชาย “ริกิ แม่ไปก่อนนะ จะรีบกลับมาก่อนอาหารเย็นก็แล้วกัน“   “คุณป้า ไปไหนหรือฮะ ริกิซัง?” ทันที่ประตูถูกปิดลง ประกาศิตก็หันมาถามเจ้าของห้องอย่างสงสัย ครั้นรู้ว่าผู้เป็นป้าไปเช็คเอาท์ขนข้าวของเสื้อผ้าออกจากโรงแรมหรูแถวกินซ่าไปยังบ้านตระกูลคางะตามคำเชิญของเจ้าบ้าน ก็ตาโตขึ้นมาทันที “คุณยายจะมาญี่ปุ่น พ่อให้แม่ไปจัดห้องที่คฤหาสน์เตรียมไว้แล้วก็เลยขอร้องแม่กับนายวินไปอยู่พร้อมหน้าที่นั่นคอยต้อนรับคุณยายด้วย “ ริกิว่า “คุณป้ายินยอมง่ายๆแบบนี้ งานนี้อาจมีลมพัดหวนก็ได้นะครับ!“ คนฟังเพียงแต่ยิ้มไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ หลายวันมานี้บิดาดูเป็นห่วงเป็นใยคอยดูแลมารดาตลอด ส่วนผู้เป็นมารดา แม้จะยังไว้ท่าไว้ทางอยู่บ้างทว่าก็อ่อนลงกว่าเดิมมากทั้งน้ำเสียงและแววตา ดูเหมือนลึกๆต่างคนต่างก็อาจยังมีเยื่อใยอยู่ก็จริง หากเขาก็ไม่กล้าหวังไกลว่าอะไรๆมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ อย่างไรก็ตาม การได้เห็นพ่อแม่น้องชายรวมทั้งครอบครัวผู้เป็นลุงที่ดีกับเขาเสมอมาอยู่พร้อมหน้ากัน ถึงจะแค่ชั่วคราวทอดระยะเพียงเขาหายดี ชายหนุ่มก็รู้สึกเป็นสุขอย่างยิ่งแล้ว   ทว่า ทั้งๆที่คนที่เขารักและรักเขามาอยู่พร้อมหน้ากัน ผู้หญิงที่เขารักที่สุดขนาดหลับก็เห็นตื่นก็โหยหา กลับไม่ยอมมาเยี่ยมเลยสักครั้ง แม้ท่านทูตผู้เป็นลุงจะบอกว่าประกายรุ้งป่วยเป็นไข้นอนซมเพราะแพ้อากาศตั้งแต่ลงจากเครื่องจนไม่อาจมาเยี่ยมได้ ริกิก็รู้ว่านั่นเป็นเพียงแค่ข้ออ้างเพื่อไม่ให้คนป่วยอย่างเขากังวลเท่านั้น “เปาะแปะคงจะยังโกรธผมมาก ” ริกิปรารภเสียงระทดท้อ ประกาศิตที่กำลังเทรังนกใส่ถ้วยถึงกับสะดุ้งโหยงแทบทำถ้วยหลุดมือ “ริกิซัง  เปาะแปะเค้าไม่ได้ ” “อย่าปลอบใจผมเลย ที่จริงผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมายขนาดต้องปิดบังความจริงเอาไว้นะ มีอะไรก็บอกมาเถอะ ผมไม่อยากทรมานกับการหลอกตัวเองอยู่ทุกวันว่าเธอยังมีเยื่อใยให้อีกต่อไปแล้ว! “ “มันไม่ใช่อย่างที่ริกิซังคิดนะครับ “ “แล้วปอนด์จะให้ผมคิดอะไร ในเมื่อน้องสาวปอนด์ไม่แม้แต่จะมาให้ผมเห็นหน้า ไม่แม้แต่จะมารับฟังคำอธิบายและคำขอโทษ “ ริกิแค่นยิ้ม ดวงตาฉายแววขมขื่น “ แต่มันก็สมควรแล้วล่ะ ผมทำให้เธอเสียใจมามาก บางทีที่เธอไม่มาต่อว่าผมถึงที่นี่ อาจเป็นความกรุณาสุดท้ายของนางฟ้าต่อผู้ชายเลวๆ อย่างผม” Paradise Kiss นางฟ้าตกสวรรค์กับเจ้าชาย นางฟ้าที่ยอมอยู่กับเจ้าชายด้วยความรักช่างเหมือนเธอที่รับรักเขาทั้งที่รู้ว่าโลกของเราทั้งคู่ต่างกันมาก โชว์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจอาจเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง มันสร้างมนต์ขลังให้เขากับเธอต้องพบเจอกันเรื่อยไปจนกลายเป็นความรัก  และตอนนี้มนต์นั้นคงได้เวลาที่จะถูกถอนคืนกลับไปแล้ว จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:22:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 24 “ ทำยังไงดีล่ะ เรนจัง จากที่ปอนด์ซังเล่า ดูเหมือนริกิซังจะเชื่อเต็มที่เลยว่าเรนจังไม่ให้อภัยเขาแน่แล้ว!” เมงุมิปิดโทรศัพท์แล้วหันมารายงานหน้าตื่น ทำให้คนที่นั่งเอียงซ้ายเอียงขวาส่องกระจกชะงักกึกหันขวับมาหน้าตื่นยิ่งกว่า “ เฮ้ย ไหงงั้นล่ะ?!” “คงเพราะเห็นว่าเรนจังไม่ไปเยี่ยมแน่ๆเลย“ “ จะไปเยี่ยมได้ยังไงล่ะ หน้าปุปะแบบนี้!” ประกายรุ้งโพล่งเสียงแหลม อึดอัดคับข้องใจเหลือจะกล่าวที่ชายคนรักเข้าใจผิดไปใหญ่โตแต่เธอไม่อาจอธิบายกับเขาตรงๆได้ ก็ดูสิ ขนาดบิดาบอกว่าเธอไม่สบายนอนซม ซึ่งใกล้เคียงความจริงมากที่สุดเขายังอุตส่าห์คิดได้แบบนี้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรถ้าจะไปบอกความจริง บอกไปเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี จะไปให้เห็นต่อหน้าก็ไม่ได้ จะโทรศัพท์ก็ อูย  เด็กสาวสูดปากเมื่อคลำไปถูกหูที่กำลังอักเสบ โชคชะตาบ้า ทำไมต้องให้เธอเป็นอีสุกอีใสเอาตอนนี้ด้วย ไอ้อีสุกอีใสบ้านี่ก็เหมือนกัน ใฝ่สูงขึ้นแต่หัว หูกับใบหน้าแสนงาม จนเธอต้องกลายเป็นท้าวแสนปมในชั่วข้ามคืน  อับอายจนต้องกลายเป็นนางห้องทั้งที่บ้านหลังใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จ สวยอย่างกับวัง น่าเดินน่านั่งไปทุกตารางนิ้ว บ้าน ที่เขาเป็นคนลงมือตกแต่งภายในด้วยตัวเอง และห้องนี้ ดวงตากลมโตแลกวาดไปทั่วห้องกว้างใหญ่ที่ผสมผสานความเป็นญี่ปุ่นและไทยได้อย่างลงตัวบ่งบอกความใส่ใจลึกซึ้งของผู้ตกแต่ง ห้องที่มีบรรยากาศอบอุ่น เหมือนตัวเขา “ทำยังไงดีล่ะ เมงุมิ เปาะแปะ อยากเจอเขาเหลือเกิน “ “เรนจัง ” เมงุมิเสียงเครือเมื่อเห็นน้ำตาเพื่อนไหลพราก  สงสารแต่ก็ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร คนสองคนที่เธอรักและชื่นชมกำลังมีความทุกข์ ทั้งคู่ควรจะได้พบและพูดคุยกันโดยเร็วแต่จะทำอย่างไรล่ะในเมื่ออีกฝ่ายกำลังเป็นโรคที่ติดต่อได้อยู่และกลัวเอามากๆว่ามันจะมีผลต่อคนที่รัก  เด็กสาวครุ่นคิดหาหนทางในขณะที่เพื่อนสาวคลานขึ้นเตียง “เรนจังจะทำอะไร?”   “จะนอน! บางทีอาจฝันถึงเขาอีกก็ได้ “ ประกายรุ้งตอบเสียงสะอื้น หากยังไม่ทันได้ซุกตัวเข้าไปในผ้านวมสีหวาน เมงุมิก็ทำเธอผงะด้วยการถลาเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับร้องวี้ดอย่างดีอกดีใจ “ อะ อะไรอะ เมงุมิ เธอเป็นอะไร  อย่าบอกนะว่าดีใจที่เห็นฉันจะนอนน่ะ นี่เธออยากให้ฉันเงียบขนาดนี้เลยเหรอ?” “ฉันชอบเรนจังที่พูดเก่งคนนี้มากที่สุด “เมงุมิหัวเราะเสียงใส  “และตอนนี้ฉันก็คิดออกแล้วว่าจะช่วยคนพูดเก่งที่น่ารักคนนี้ยังไง แต่ก่อนอื่น เล่าฝันนั้นให้ฟังอีกครั้งได้มั้ย เอาแบบละเอียดๆเลยนะ!“ สิ้นเสียงประกาศเชิญชวนให้ไปดูขบวนพาเหรดที่จะเริ่มในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ผู้คนที่มาเที่ยวสวนสนุกและนิยมถ่ายรูปกับตัวการ์ตูนของวอลท์ดิสนีย์ รวมทั้งตัวละครในเทพนิยายต่างๆ ก็เริ่มมายืนออกันตามจุดที่ขบวนจะผ่าน ริกินั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้างสวนดอกไม้หลากสี มองปราสาทซินเดอเรลล่าอันสูงตระหง่านงดงามแล้วทอดถอนใจ เขามาทำอะไรที่นี่นะ ทั้งๆที่จิตใจกำลังเศร้าหมองและเจ็บปวด แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ในสถานที่ที่มีแต่ความสุขสนุกสนานเช่นนี้ได้ แล้วเขาก็นึกถึงเมงุมิ ที่หลังจากพาเขามานั่งที่นี่ก็ขอตัวไปซื้อขนมไว้ทานเล่นระหว่างเดินเที่ยว อาจจะเป็นเพราะความกระตือรือร้นของอีกฝ่ายก็เป็นได้ ลูกสาวคนเดียวแห่งบ้านโตโจแสดงออกอย่างชัดเจนว่าอยากให้เขาคลายความเศร้าโดยเร็ว แม้คำชักชวนให้มาหย่อนใจที่สวนสนุกจะทำให้เขาลำบากใจเอามากๆ ทว่าเขาก็ไม่อยากให้รอยยิ้มสดใสต้องหมองลงเพราะคำปฏิเสธของตน ปุ้ง ปุ้ง!~ เสียงพลุดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮฮาของผู้คน  ขบวนพาเหรดอันสวยงามเริ่มต้นแล้วที่ประตูทางเข้า  หน้าขบวน มิคกี้เมาส์ หมีพูห์และกูฟฟี่ถือตระกร้ามาร์ชเมลโลและลูกกวาดเดินส่ายไปส่ายมา เป็นจุดสนใจของเด็กๆ ต่างรีบกรูกันเข้าไปรุมล้อมส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ท้องฟ้าเหนือหอคอยสีขาวเต็มไปด้วยหมู่เมฆครึ้มดูหม่นมัว กระนั้นก็ไม่อาจลบความสนุกสนานให้ลดน้อยถอยลงได้ เสียงไวโอลินแผ่วพลิ้วก่อนที่เครื่องดนตรีต่างๆจะประโคมโหมเป็นเพลงเต้นรำอันมีจังหวะเร้าใจชวนให้ร่างกายขยับไปตามเสียงเพลง ริกิถอนใจ เขายังไม่พร้อมรับความรื่นเริงเหล่านี้ อีกทั้งเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเมงุมิหายไปนานจนน่าเป็นห่วง เลยลุกขึ้นมองหามุมเงียบๆเพื่อโทรหาเด็กสาว จังหวะนั้นก็ให้เผอิญสบตาโตๆของเจ้าสุนัขหูยาวกูฟฟี่เข้าและดูเหมือนมันก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน น่าแปลก แม้ใบหน้านั้นจะฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันตามแบบฉบับสุนัขอ่อนโยนอารมณ์ดี แต่ทำไมไม่รู้ เขาคิดว่ามันกำลังโกรธเขาเอามากๆ  แล้วจู่ๆ มันก็หันไปถีบหมีพูห์ที่เดินอุ้ยอ้ายมาใกล้จนหงายหลังผลึ่ง จากนั้นก็เดินดุ่มๆ ออกไปจากขบวนเสียอย่างนั้น ริกิมองตามตาปริบๆ ยังไม่ทันหายงง กระรอกตัวใหญ่ที่เห็นตามติดรถสโนว์ไวท์อยู่ดีๆ ก็เดินมาหาเขาแล้วผลักให้นั่งลงอีกครั้ง จากนั้นก็โบกมือให้เดซี่ดัคในชุดนางฟ้ามีปีกกลางหลังบนรถทอยสตอรี่ ฝ่ายนั้นทำท่าจะปีนรถลงมาทันที หากก็อุ้ยอ้ายเสียจนเจ้ากระรอกยักษ์ต้องรีบไปอุ้มลง ท่ามกลางสายตาอิจฉาของเด็กๆ ตอนนี้หนึ่งในดาราดังของวอลท์ดิสนีย์ก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มันก้มหัวลงเหมือนจะคำนับแล้วจู่ๆ ก็เงยหน้าขวับกางมือออกไปข้างๆ แล้วเหยียดจนสุดแขน “...?” มันทำซ้ำอีกครั้ง “?????” เดซี่ดัคกระทืบเท้าอย่างขัดใจ ชี้หน้าเขาเหมือนจะบอกว่า ตั้งใจมองดีๆ สิยะ! จากนั้นก็ทำซ้ำอีกครั้งและอีกครั้ง ครั้นเห็นริกิเลิกคิ้วหน้าเหรอหราอย่างไม่เข้าใจจริงๆ ก็พรวดพราดเข้ามากระชากมือใหญ่แล้วเขียนลงไปเป็นภาษาอังกฤษ “อ๋อ เซอร์ไพรส์“ เขาหัวเราะ“เซอร์ไพรส์อะไรหรือครับ?” น้องเป็ดอึ้งสนิทแล้วยืนคอตกจนคนถูกเซอร์ไพรส์อดสงสารไม่ได้ต้องดึงให้นั่งลงข้างๆ สวนสนุกเมื่อเข้าสู่ฤดูกาลใหม่หรือแม้แต่โอกาสพิเศษบางอย่างมักจะจัดแคมเปญพิเศษให้ผู้มาเที่ยวได้สนุกสนานตื่นตาตื่นใจ และการให้ตัวละครในขบวนพาเหรดออกทักทายกับผู้มาเที่ยวอย่างใกล้ชิดนี่ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นกระมัง “เป็นแคมเปญที่น่าประทับใจทีเดียว แต่มันเหมาะกับเด็กๆมากกว่านะผมว่า “ ริกิมองบรรดาหนูน้อยที่คะยั้นคะยอผู้ปกครองให้ถ่ายรูปเขากับเดซี่ดัคเก็บไว้แล้วถอนใจ แสงแฟลชวูบวาบจนเขานึกรำคาญต้องหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่หากดูเหมือนจะยิ่งมีคนซัลโวชัตเตอร์กันมากขึ้น จนเขาหมดความอดทนลุกพรวดขึ้น สะดุ้งเมื่อถูกดึงรั้งมือเอาไว้ ‘คุณดูเศร้า‘ ชายหนุ่มขมวดคิ้ว มองตอบดวงตากลมโตชนิดแทงทะลุถึงคนข้างในด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่พอใจ  น้องเป็ดรีบเขียนต่อ ‘มาสวนสนุก ก็ต้องสนุกสิ‘ ริกิเสยผมอย่างหงุดหงิดเพิ่งรู้สึกว่ารอบข้างเงียบขึ้น เด็กๆกับผู้ปกครองหายไปหมดแล้ว และเขาก็อยากจะไปจากตรงนี้เช่นกัน  ไม่สิ เขาอยากไปจากที่นี่เลยด้วยซ้ำ ท่ามกลางความสนุกสนาน สภาพจิตใจแย่ๆ ของเขาเด่นชัดขึ้นขนาดเป็นที่สังเกตได้แบบนี้ก็ไม่สนุกแล้ว ชายหนุ่มปลดมือที่สวมถุงมือสีขาวออกอย่างสุภาพแต่กลับกลายยิ่งปลดยิ่งเหนียวแน่นหนึบ “ขอบคุณที่อุตส่าห์มาคุยด้วย แต่ปล่อยผมเถอะ คนที่เพิ่งเลิกกับแฟนอย่างผมอยู่ที่ไหนก็ไม่สนุกหรอก!” ถ้าบอกกันขนาดนี้แล้วยังไม่ปล่อยก็จะยอมเสียมารยาทสะบัดออกละ ไม่คาดคิดว่านอกจากมือจะเป็นอิสระง่ายๆแล้วยังมีบางอย่างที่ทำให้หัวใจอันกะปลกกะเปลี้ยได้กลับมาแต้นรัวแรงอีกครั้ง “ เลิกอะไร? เราเลิกกันตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย!” เสียงแหลมปรี๊ดที่ให้ตายก็ไม่มีวันลืมดังออกมาจากจงอยปากสีเหลืองเข้ม “เปาะแปะ! คุณเหรอเนี่ย!?“ ริกิถอดแว่น อุทานเสียงพิศวงสุดๆ เขารับไม่ได้จริงๆด้วย !ประกายรุ้งในชุดอันแสนหนักกลับตีความน้ำเสียงไปในทางลบ เด็กสาวทิ้งความกล้าบ้าบิ่นทั้งหมดหันหลังวิ่งหนีทันที ทำให้คนที่แอบมองแอบลุ้นอยู่ตามจุดต่างๆ กุมขมับร้องโธ่เอ๊ยกันเป็นแถว จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ต้องหนีๆๆๆ อายๆ สาวน้อยสวยใสอย่างเราดันมาอยู่ในชุดเป็ด ฮืออออ ถ้าหน้าไม่ปุปะอย่างนี้ ก็ได้เป็นสโนว์ไวท์ไปแล้ว! อีสุกอีใสบ้าาาา!!! ประกายรุ้งวิ่งๆๆ หากสำหรับริกิ นั่นไม่ต่างอะไรกับทารกที่เดินต้วมเตี้ยมเตาะแตะ (ก็ชุดมันไม่ใช่เบาๆ ) ไม่กี่ก้าวเขาก็ตามทันจนจับชายแขนเสื้อลูกไม้ฟูฟ่องได้ “หนีผมทำไม เปาะแปะ นี่คุณไม่ได้มาเพื่อที่จะพบผมหรอกหรือ?” ร่างตรงหน้าหยุดดิ้นรน ยืนนิ่งอยู่กับที่ครู่ใหญ่ก่อนผงกหัว ริกิยิ้มอย่างโล่งใจที่เมื่อดึงให้หันมาอีกฝ่ายก็ยอมทำตามโดยดี และเขาก็ไม่ละทิ้งโอกาสอันงามที่จะได้พูดในสิ่งที่อัดอยู่ในใจมาตลอดหลายวันให้คนที่รักได้รับรู้ “เปาะแปะ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคุณถึงมาอยู่ที่นี่ในชุดนี้ แค่ผมก็ดีใจที่ในที่สุดก็ได้พบคุณอีกครั้ง ผมเข้าใจว่าทำไมคุณถึงไม่ไปเยี่ยมผม แต่ผมอยากบอกว่าผมคิดถึงคุณมาก ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาผมรอคอยคุณอยู่ทุกวัน รอให้คุณมาหา รอที่จะขอโทษ ” ชายหนุ่มเอื้อมไปจับมือเล็กไว้แน่น “ผมขอโทษที่ทำเหมือนคุณไม่มีค่า บอกว่ารักแต่กลับยกคุณให้คนอื่นอย่างโหดร้ายทั้งยังผิดสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า คุณจะโกรธผมต่อไปก็ได้แต่รับปากได้ไหมว่าจะให้โอกาสผมได้แก้ตัว ทำความดีไถ่โทษจนกว่าคุณจะพอใจ ผมขอรับรองด้วยชีวิตว่าต่อไปผมจะทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้คุณมีความสุข นะครับ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง“ ประกายรุ้งอมยิ้มบิดตัวไปมา ปลาบปลื้มจนพูดอะไรไม่ออกแต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มส่ายหน้าพรืดโบกไม้โบกมือว่อน เมื่อชายหนุ่มขอร้องให้ถอดหัวเป็ดนี้ออกให้เขาเห็นหน้าอีกครั้งหากยอมรับข้อเสนอ ยังผลให้ดวงตาที่พรายความหวังของริกิราแสงลง หัวใจที่เต้นถี่ราวกับว่าเพิ่งจะได้มันกลับมาฝังยังอกนี้อีกครั้งก็พลอยลดจังหวะลงด้วย เขาถอนใจ ปล่อยมือตกลงข้างกาย ฝืนยิ้มทั้งที่ใจเจ็บ “ เอาเถอะ ไม่เป็นไร วันนี้คุณจะไม่ให้โอกาสผมก็ได้ แต่ผมจะรอนะ  รอจนกว่าคุณจะให้โอกาสผม ” เขาลูบแก้มใหญ่หวังให้สัมผัสและความรู้สึกนี้ไปถึงคนข้างใน “ และผมก็ยังขอยืนยันคำเดิม ไม่ว่าที่ไหน ไม่ว่าเมื่อไหร่ หัวใจของผม คางะ ริกิคนนี้ จะอยู่กับคุณ  ลาก่อน!” เห็นเขาหันหลังทันทีที่พูดจบ ประกายรุ้งก็โกรธจนลืมกลัว หรือจะให้ถูกก็คือกลัวเขาไปจนลืมไปแล้วว่าเป็นอะไรอยู่ รีบดึงหัวเป็ดที่ทั้งหนาและหนักออกปาใส่หลังผึ่งผายเต็มแรง “คนบ้า! หันกลับมาเดี๋ยวนี้นะ! อุตส่าห์ใจกล้าหน้าด้านใส่ชุดเป็ดมาเต้นแร้งเต้นการอปลอบใจ แล้วอะไรเนี่ย ผมจะรอจนกว่าคุณจะให้โอกาสงั้นเหรอ โหย  ตัดใจง่ายๆ อย่างนี้เดี๋ยวก็ให้รอไปจนแก่เสียเลยนี่ ” คนบ้า หันกลับมาด้วยแววตาไม่เข้าใจ  เร่งปฏิกิริยาคนตัวเล็กให้ยิ่งหงุดหงิดหนักขึ้นอีก “อย่าทำตาแบบนั้นนะ คนเค้าคิดถึงแค่ไหนรู้บ้างหรือเปล่า เข้าใจบ้างไหมว่าคนที่อยากไปเยี่ยมอยากไปหาคนที่ตัวเองรัก ไปป้อนข้าวป้อนน้ำหวานแหววใจจะขาดแต่ก็ไปไม่ได้เนี่ยมันอึดอัดแล้วก็เจ็บปวดแค่ไหน “ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นหนาค่อยๆคลายลงเมื่อเจ้าของพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน และบทสรุปของมันก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอคิดถึงเขา อยากไปเยี่ยมไปป้อนข้าวป้อนน้ำ อยากหวานแหววกับเขาใจจะขาด ริกิยิ้มกว้าง “ที่แท้คุณก็หายโกรธผมแล้ว!” “ไม่ได้หายโกรธ แต่ไม่ได้โกรธต่างหาก! “ เด็กสาวว่าเสียงฉุน “แล้วทำไมไม่ไปให้ผมเห็นหน้าบ้างเลย” “วกมาตรงนี้อีกละคุณนี่ คนเป็นอีสุกอีใสใครเขาให้ไปโรงพยาบาลล่ะ ! “ ริกิถึงบางอ้อ ทั้งยังเพิ่งสังเกตเห็นจุดดำๆบนวงหน้าใส “หรือว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้คุณหลบหน้าผมมาตลอด?” “ ก็ใช่น่ะสิ เปาะแปะกลัวคุณติดนี่ อีกอย่าง ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเอาหน้าปุๆ ปะๆ  ไปให้แฟนเห็นหรอกนะจะบอกให้!” “ อ้อ ก็เลยแปลงเป็นเดซี่ดัค “ ริกิพยักหน้าขึ้นลง กระตุกยิ้มตาพราวระยับ “ แต่นี่ผมก็เห็นแล้วนะ จะทำไงล่ะ?” ประกายรุ้งขมวดคิ้วงง พอทันนัยเขาก็ชะงักตาเบิกค้าง อ้าว เวรแล้ว จะบ้าต๊ายยยยย ยัยเปาะแปะงี่เง่า!! ด่าตัวเองแล้วเด็กสาวก็หันรีหันขวางหาทางหลบ แต่กลับถูกร่างสูงตวัดรัดร่างเข้าไปกอดจนแน่นเสียก่อน  เธอดิ้นรนเป็นพัลวัน มือดันอกกว้างออกห่าง “ว้ายอย่า ปล่อยนะ  ทำแบบนี้ความพยายามของเปาะแปะก็เสียเปล่าน่ะสิ! ถอยไป๊ เปาะแปะไม่อยากเห็นหน้าหล่อๆ ของคุณเป็นแบบเน้!” “เรื่องแค่นี้เองน่ะนะ  ทำไมคุณถึงได้เป็นคนคิดมากแบบนี้” “คุณก็คิดมากเหมือนกันนั่นแหละ ไม่งั้นเรื่องมันจะยุ่งแบบนี้เหรอ!” ริกิหัวเราะ เปาะแปะที่ชอบต่อล้อต่อเถียงของเขากลับมาแล้ว “ใช่  ผมคิดมาก ผมคิดมากเพราะผมรักคุณมากไง เปาะแปะ “ ประกายรุ้งตาโต พวงแก้มแดงระเรื่อ  “ บ้า!”   อุทานออกมาได้คำเดียวก็รีบเอนหน้าหนีใบหน้าเข้มที่ก้มลงมาหา จนกระทั่งถูกมือใหญ่จับล็อคเอาไว้ใจจนอยู่นิ่งเพื่อให้ตาต่อตาประสานกัน ฝ่ายหนึ่งหวาดหวั่นอีกฝ่ายหนึ่งยั่วเย้าขบขัน “ถ้าผมบอกอะไรสักอย่าง คุณจะเชื่อหรือเปล่า?“ คนถูกถามนิ่ง หากตากลมโตที่หวาดหวั่นอยู่เมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นอยากรู้รอฟัง “ผมเคยเป็นอีสุกอีใสแล้ว  ถึงจะกอดคุณจนกระดูกหักกันไปข้างผมก็ไม่ติดคุณหรอก ว่าไง  จะยอมให้ผมชื่นใจสักฟอดได้หรือยัง?” ประกายรุ้งก้มหน้าอมยิ้มเขินแก้มกลมป่อง น่ารักเสียจนคนมองอดใจรอคำตอบไม่ไหว  แตะปลายคางมนให้เงยขึ้น  แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ริกิถอนใจเฮือก กดรับอย่างไม่เต็มใจนัก “ฮัลโหล“ “ ขอโทษที่ขัดจังหวะ แต่ช่วยพายัยหนูนั่นไปเปลี่ยนชุดเสียก่อนจะได้มั้ย รับไม่ได้จริงๆ ว่ะ เพื่อนที่จูบได้กระทั่งกับสาวน้อยครึ่งคนครึ่งเป็ดแบบนี้ ” “มีอะไรเหรอ? ใครโทรมา? ” ประกายรุ้งขมวดคิ้วมุ่น มองริกิอย่างพิศวงสงสัยด้วยไม่เคยเห็นอีกฝ่ายหัวเราะเต็มเสียงเช่นนี้มาก่อน “ เพื่อนผู้หวังดีน่ะ...“ ชายหนุ่มบอกขณะเก็บโทรศัพท์เข้าที่โดยน้ำเสียงยังไม่คลายความขบขัน จากนั้นก็ก้มลงหยิบหัวเป็ดมาถือไว้ แล้วยื่นมืออีกข้างหนึ่งให้เด็กสาว “มาเถอะ คุณคงจะร้อนและอึดอัดแย่แล้ว ไปเปลี่ยนชุดแล้วไปเดินเล่นหาอะไรทานกัน “ ประกายรุ้งเอื้อมมือไปจับมือใหญ่อย่างไม่ลังเล กี่วันกี่คืนแล้วที่เธอเฝ้าฝันว่าจะได้จับมือนี้อีกครั้ง กี่ครั้งที่ต้องตื่นมาแล้วร้องไห้เมื่อทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน ฉะนั้นในวันนี้ที่ความฝันกลายมาเป็นความจริง เธอก็จะขอทำตามหัวใจ จะไม่ยอมปล่อยมือเขาไปอีกแล้ว ที่เจ๋งที่สุด วันนี้เธอเตรียมชุดเก่งมาด้วย เด็กสาวยิ้มสดชื่นยามนึกถึงวันพีซสีเหลืองแขนตุ๊กตา หวังว่าถ้าเขาเห็น จะจำได้นะว่าในฝันอันสวยสดงดงามนั้น เขาสัญญาอะไรไว้กับเธอ จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทส่งท้ายค่ะ วายะเก็บมือถือใส่อกเสื้อ กระตุกยิ้มมุมปากอย่างสาแก่ใจ ไม่ต้องสงสัยว่ามุมใดมุมหนึ่งในสวนสนุกแห่งนี้ คาซูสะกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่โทรศัพท์ลึกลับทำให้เขาชวดภาพเด็ดไปอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งในฐานะจ้าวแห่งข่าว อีกฝ่ายจะต้องเจ็บใจไปนานทีเดียวที่ไม่ได้ภาพริกิจูบกับสาวน้อยเดซี่ดัคไปรายงานผู้ทรงอำนาจแห่งโชริวไคกับเก็บไว้ในคอลเล็คชั่นสุดยอดภาพส่วนตัว   นี่คือโทษฐานที่แกหลอกฉันมาทำอะไรทุเรศๆในวันนี้ คาซูสะ แกคงไม่รู้หรอก นับตั้งแต่แกอ้างคำว่าเพื่อนต้องช่วยเพื่อนแล้วยื่นชุดไอ้หมาบ้าฟันหลอให้ฉันแต่กลับส่งหมีพูห์ให้ลิ่วล้ออย่างไอ้ชินจิ  ฉันก็สาบานกับตัวเองว่าแกจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนอย่างสาสม! ไม่ห่างกันนัก เมงุมิมองวายะที่ทุบกำปั้นลงต้นไม้ดังบึกแล้วคอย่น รีบหันมากระซิบกระซาบกับประกาศิตอย่างสยองใจ “สงสัยวายะซังจะยังไม่หายหงุดหงิดนะคะ  คงจะโกรธมากที่ต้องเข้าร่วมขบวนพาเหรด อิมเมจของเขาก็ดูไม่น่าชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้วด้วยสิ” “แต่ผมว่าเขาหงุดหงิดที่ต้องออกไปล่อหลอกเด็กๆให้มาถ่ายรูปกับเขาเพื่อเปิดทางให้สองคนนั่นอยู่ตามลำพังมากกว่านะ “ “อ้าว เหรอคะ แต่ทำไมชินจิซังกับคาซูสะซังไม่หงุดหงิดล่ะคะ แถมดูสนุกสนานดี เด็กๆ ก็ชอบมากด้วยอิมเมจก็ไม่ให้เหมือนกันแท้ๆ  “ ประกาศิตยิ้มขำ คาซูสะนั้นไม่เท่าไหร่ แต่การเอาวายะไปเปรียบกับชินจิ เขาแทบไม่อยากคิดเปอร์เซ็นต์ความแตกต่าง มันมากเกินไป “ ผู้ชายไม่เหมือนกันทุกคนหรอก เมงุมิจัง” “แล้วประกาศิตซังล่ะคะ กล้าใส่ชุดมิคกี้เมาส์เดินพาเหรดเล่นกับเด็กๆหรือเปล่า ?” เมงุมิหัวเราะคิกเมื่อชายหนุ่มหันมาทำหน้าเหวอราวกับคำถามของเธอนั้นทรมานใจเหลือแสนซึ่งดูก็รู้ว่าแกล้งทำเพื่อให้เธอตลกขบขันดังเช่นทุกครั้ง จนเมื่อเขาเปลี่ยนมาใช้สายตาหวานเชื่อมออดอ้อนสบประสายตาเธอ เด็กสาวก็หัวเราะไม่ออกอีกต่อไป   “ ผมก็ไม่ต่างจากน้องหรอก ถ้าเพื่อคนที่รัก ให้เป็นเรื่องที่น่าอายขนาดไหนผมก็พร้อมยอมทำทั้งนั้น!” เลือดอุ่นระอุสูบฉีดไปทั่วร่าง หัวใจก็เต้นระรัวเร็วจนน่าตระหนก แววตาเขาทรงพลังนัก กักกันเธอไว้ในกรงสีหวานทำให้ไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหน   “ คุณหนูเมงุมิคร้าบ ผมเอาลูกโป่งที่สั่งไว้มาให้แล้ว!” หมีพูห์ตัวบิ๊กเบิ้มถือลูกโป่งก้อนเมฆสีฟ้าสดใสพวงใหญ่มากๆ เดินตรงมาหา ประกาศิตคอตกครางแผ่วในลำคออย่างสุดแสนเสียดายที่มนต์ขลังสีกุหลาบซึ่งอุตส่าห์พยายามหาโอกาสสร้างขึ้นถูก(ไอ้)หมีพูห์ชินจิที่ยังติดลมไม่เลิกทำลายลงภายในเสี้ยววินาที ชายหนุ่มไม่เห็นแววตาอ่อนโยนของคนตัวเล็กที่ทอดมองด้วยความรู้สึกดีๆ ในใจและรีบเก็บซ่อนมันไว้ด้วยการเดินไปรับลูกโป่งมากำไว้แน่นทันทีที่เห็นเขาผินหน้ากลับมามองลูกโป่งอย่างทึ่งในจำนวน คะเนด้วยสายตาไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยนะนั่น “เอามาแจกเด็กหรือครับ?” “อ๋อ ไม่ใช่ค่ะ คือว่า...ว้าย!” เด็กสาวอุทานลั่นเมื่อจู่ๆ ลมจากที่ไหนไม่รู้พัดมาต้องร่างอย่างแรงทำให้ชายกระโปรงเธอปลิวสะบัดขึ้นมาเหนือเข่าจนต้องรีบเอามือทั้งคู่ปิดไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ส่งผลให้ก้อนเมฆสีฟ้านับร้อยหลุดจากการพันธนาการลอยละลิ่วขึ้นสู่ท้องฟ้าล้อเล่นลมอย่างเริงร่า โดยมีพรรคพวกเหล่ามินิเมฆตามมาจากอีกหลายๆจุดเพิ่มจำนวนเป็นหลายเท่าตัว สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผู้ที่พบเห็นจนต้องชี้ชวนกันดูและถ่ายเก็บเป็นภาพประทับใจ “ สำเร็จ!” ท่านทูตทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือก่อนหันมากอดผู้เป็นภรรยา เช่นเดียวกับคางะ โทจิโร่ที่ละสายตาจากท้องฟ้าลงมาหัวเราะกับกวินภพเรื่อยไปถึงคุณผกามาศซึ่งส่งยิ้มชื่นตอบรับความยินดีอย่างจริงใจ  ปรากฏการณ์นี้ สำหรับผู้ไม่รู้นัยแล้วอาจเป็นเพียงแค่ความประทับใจหนึ่งในชีวิต หากสำหรับทั้งห้า สิ่งที่เห็นเป็นยิ่งกว่าความประทับใจใดๆ เพราะมันคือสัญญาณที่บ่งบอกว่าแผนการทั้งหมดได้สัมฤทธิ์ผล ความขัดแย้งไม่เข้าใจระหว่างคนสองคนหยุดลงตรงความรักแล้วอย่างแท้จริง เมื่อประกาศิต เมงุมิและผู้ร่วมแผนการตามรักคืนหัวใจให้ยัยตัวยุ่งมาสมทบพร้อมหน้ากัน เจ้าบ้านคางะจึงฉลองวาระอันน่ายินดีด้วยไวน์ชั้นเยี่ยมที่จัดเตรียมมา ระหว่างที่ต่างดื่มด่ำกับความหวานหอมพร้อมคุยเรื่องงานมงคลที่ลุ้นให้มาถึงเร็วๆ กันอยู่นั้นเอง ที่ลานกว้างหน้าปราสาทซินเดอเรลล่า ประกายรุ้งก็ได้สัมผัสความหวานหอมที่เกิดมาจากความปลาบปลื้มปีติเมื่อริกิบรรจงติดสายรุ้งสีชมพูไว้บนเรือนผมนุ่มสลวยของเธออย่างอ่อนโยน เด็กสาวยกมือลูบคลำมันเบาๆ แล้วหัวเราะเสียงใส พวงแก้มระเรื่อบ่มด้วยความสุขยามชักชวนให้เขามองท้องฟ้า ซึ่งยามนี้ไม่อึมครึมเช่นที่ผ่านมาอีกแล้ว เมฆสีฟ้าเล็กๆ หากจำนวนมากมายอย่างไม่น่าเชื่อนั่นทำให้มันเหมือนกลับมาเป็นท้องฟ้าสีครามอีกครั้ง “พาเหรด สวนสนุกท่ามกลางดอกไม้หลากสีกับท้องฟ้าที่เกือบจะสดใส ฮุฮุ...อย่างนี้ค่อยเหมือนในฝันหน่อยเนอะ” “ไม่นะ ผมว่ามีบางอย่างขาดไป...”             “อะไรคะ?”             “ก็ผมยังไม่ได้กอดคุณเลย”                 ประกายรุ้งทันเห็นแววตาพราวระยับเปี่ยมล้นด้วยความรู้สึกลึกซึ้งเพียงแค่แว่บเดียวก็จมอยู่ในอ้อมอกกว้างอย่างไม่ทันตั้งตัว ปากบางเผยอขึ้นหมายต่อว่า หากเมื่อเขากระซิบกร้าวข้างหูว่าต่อไปจะไม่ยอมให้ไปไหนไกลตาอีกแล้ว เด็กสาวก็เกลี่ยยิ้มบาง ยกมือขึ้นโอบแผ่นหลังกว้าง ตอบรับคำสั่งแสนหวานนั้นด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นและสัญญาจากหัวใจว่าเธอเองก็จะไม่ยอมไปไหน จะคอยอยู่เคียงข้างให้ความเย็นชื่นฉ่ำใจกับคุณชายยากูซ่าสุดหล่อคนนี้ตลอดไป ตราบนานเท่านาน                           จบบริบูรณ์ จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากใจคนเขียนค่ะ อยากจะมาขอบคุณเพื่อนๆนักอ่านทุกคนที่มาติดตามอ่านเรื่องนี้นะคะ ยาวนานมากทีเดียวสำหรับเรื่องนี้ เกิดขึ้นเพราะความไม่เอาไหนของคนเขียนเองแหละที่เขียนได้ช้าและน้อยกว่าคนทั่วไป เรื่องต่อไปจะให้เร็วกว่านี้แน่นอนค่ะ ถึงจะไม่ค่อยตอบเมนต์แต่อยากบอกว่าปรินท์เก็บไว้อ่านทุกเมนต์ค่ะ เพราะอ่านแล้วได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่สำคัญเพื่อจะได้นำมาแก้ไขนิยายให้ดีขึ้นเรื่อยๆ หวังว่าจะติดตามสนับสนุนเรื่องใหม่ที่จะนำมาลงเป็นอันดับต่อไปนะคะ สุดท้ายนี้ เอาหน้าปกมาให้ชมกันด้วยย หือม...อ่า ภาพใหญ่เกิน ฮือออออ เอาลิงค์ก็แล้วกันนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ http://my.dek-d.com/ioros/gallery/ จากคุณ : หวัสสา - [ 22 พ.ค. 52 11:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาเก็บค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 23 พ.ค. 52 00:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบแล้วเหรอออออ เหมือนตอนจบจะรวบรัดไปป่าวอ่ะคะ หรือว่าเรารู้สึกไปปเองหว่า... จากคุณ : Hey VEE - [ 23 พ.ค. 52 15:28:52 ]