มือใหม่หัดแต่งตามอารมณ์ค่ะ ^^''






////////////////////////////////////////////////


หนูฉัตร



คนเรากว่าจะรู้ว่าสิ่งที่เสียไปมีค่าแค่ไหน ก็ต่อเมื่อเสียมันไปแล้ว

ลุงขี้เกียจยื่นทิชชูให้หนูฉัตรเช็ดน้ำตาแล้วล่ะ

ลุงจะรอดูหนูฉัตรเลิกเล่นบทนางเอกเจ้าน้ำตานะ



ลุง









ฉันอ่านกระดาษโน้ตของคุณลุง
ที่ติดอยู่หน้าประตูห้องฉันซ้ำ ๆ หลายครั้ง
คุณลุงท่านนี้เป็นคนที่ฉันไว้ใจ
และมักจะไปปรึกษาปัญหาชีวิตด้วยบ่อย ๆ
ฉันดึงกระดาษโน้ตนั้นออกมาจากประตู
เดินเข้าห้อง วางคำพูดของคุณลุงไว้บนโต๊ะ
น้ำใส ๆ ที่ไหลออกจากตา
ก็หยดลงกระดาษ


ทีละหยด


ทีละหยด






ฉันเป็นอะไรไปเหรอ ทำไมนะ
ทำไมฉันต้องมานั่งเสียใจแบบนี้ด้วย..





ความทรงจำดี ๆ ส่วนหนึ่งในช่วงชีวิตของฉัน
มักจะมีเขาปนอยู่ด้วย
เรื่องบางอย่าง เขาคอยบอกฉัน และทำให้ฉันคิดได้
จนฉันเริ่มจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นจากเมื่อก่อน
แต่บางเรื่อง เขาทำให้ฉันคิดอดสูไม่ได้
ว่าทำไม เขากลับเป็นคนทำมันซะเอง





เหตุการณ์ในวันนั้น
ฉันตั้งใจจะพูดเพื่อเตือนสติเขา
แต่เขากลับคิดว่า
ที่ฉันพูดใส่เขาไปวันนั้น
ฉันตั้งใจจะดูถูกและซ้ำเติมว่า
เขาเป็นคนกลืนน้ำลายตัวเอง






เขาตัดสินใจเดินออกไปจากชีวิตฉันอย่างไม่ใยดี






เวลาผ่านมานานเท่าไร
พอฉันเอาเรื่องนี้กลับมาคิดทบทวน
ฉันคิดถูกแล้วเหรอที่พูดเตือนเขาแรง ๆ
หรือว่าฉันคิดผิดที่พูดแบบนั้นใส่เขา



แต่ฉันก็เลือกที่จะทำอย่างแรกไปแล้ว
และผลลัพธ์ที่เขาทำกับฉัน
ก็ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจจนทุกวันนี้





ตอนนี้
ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดกับฉันยังไง
แบบไหน
ยังรักกันอยู่มั้ย
หรือเกลียดฉันจนไม่อยากจะเห็นแม้แต่เงา



ฉันไม่กล้าถามเขาเลยสักคำ
เพราะรู้แก่ใจดีว่า
เขาคงไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากฉันอีกต่อไปแล้ว
ฉันอยากมีความกล้า
ที่จะเดินไปขอโทษเขา
แต่ฉันก็ไม่รู้จะเอาความกล้าจากที่ไหนไปสู้หน้าเขาได้







ฉันเดินอยู่บนทางเท้าใจกลางเมือง
ฉันแอบเห็นเขาถือแก้วกาแฟที่เพิ่งซื้อจากร้านแถวนั้น
ฉันคิดในใจอย่างรู้ดีว่าเขาคงรีบไปทำงานแน่ ๆ
เพราะเขาเคยบอกกับฉันเมื่อครั้งยังคบกันอยู่ว่า
เขาจะซื้อกาแฟทุกเช้าก่อนไปทำงานที่ร้านนี้เป็นประจำ



ฉันตั้งใจยิ้มทักทายให้เขาขณะที่กำลังเดินสวนกัน
แต่แววตาของเขาไม่ได้มองที่ฉันเลยสักนิด
เขาเดินผ่านฉันไป
เหมือนสายลมวูบหนึ่ง
และนั่นทำให้ฉันไม่กล้าที่จะฝ่ากำแพงใจที่เขาสร้างขึ้นมา
แค่เขาไม่สนใจฉันแค่นี้
มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมากขึ้นแล้วล่ะ





ฉันเดินกลับมาถึงโต๊ะทำงาน
เห็นสายไม่ได้รับ 1 สาย
แต่เบอร์นั้น
เป็นเบอร์ที่ฉันไม่ได้เม็มไว้
ฉันคิดว่า
ถ้าปลายสายนั่นเขาอยากคุยกับฉัน
เขาคงจะโทรกลับมา



ฉันปล่อยความคิดในใจให้กองไว้ตรงหน้า
แล้วจัดการงานของตัวเองให้เสร็จ
ก่อนที่จะเอาความคิดอันนั้นมาเก็บไว้ที่เดิม





ระหว่างที่ฉันทำงานนั้น
ฉันได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงาน
คุยกันเรื่องมีอุบัติเหตุตรงสี่แยกแถว ๆ ออฟฟิศ
ว่ามีรถเมล์ชนคน เสียชีวิต 1 ศพ บาดเจ็บสาหัส 1 คน
ตอนนี้คนเจ็บถูกนำส่งโรงพยาบาลแล้ว
ฉันคิดในใจว่า
เย็นนี้คงถึงห้องช้าหน่อยมั้ง




หนูฉัตรอยากคุยกับคุณลุงจังเลยค่ะ..
เมื่อไหร่หนูฉัตรจะหายป่วยทางใจสักที







เลิกงานแล้ว
ฉันกลับมาถึงห้องเร็วกว่าที่คิดไว้
เพราะตำรวจเคลียร์การจราจรเสร็จตั้งแต่ก่อนเลิกงาน
ฉันรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
เดินออกจากห้อง
ไปเคาะประตูห้องคุณลุง
เคาะแล้วไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ตอบกลับว่ามีคนอยู่
คุณลุงของหนูฉัตรไปไหนนะ..




แค่คิดสิ้นประโยคนี้เท่านั้น
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจากในห้องของฉัน
ฉันรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์







ข้อความเสียงจากปลายสาย
ทำให้ฉันมือชา สั่นเทา ขาไม่มีแรง
น้ำใส ๆ จากตารินผ่านแก้มลงมาถึงคาง หยดลงบนพื้น





ฉันทำโทรศัพท์ตกพื้น
ก่อนที่จะรีบหยิบโทรศัพท์มาฟังข้อความต่อ
ฉันกลั้นใจ พยายามพูดให้เหมือนปกติ
ทั้งที่ในใจของฉัน
ฉันอยากจะวิ่งหนีออกไปไกล ๆ จากตรงนี้
ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้จะเป็นความจริง
ฉันต้องไปดูให้เห็นกับตาให้ได้



เมื่อสิ้นสุดการสนทนา
ฉันรีบวิ่งออกจากห้อง
วิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต







ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ฉันกับเจ้าหน้าที่สนทนากันได้ครู่เดียว ฉันก็วิ่งต่อไป
ทั้งที่ได้ยินเสียงพยาบาลพูดเตือนว่าไม่ให้วิ่ง
แต่ฉันก็ดื้อที่จะทำเช่นนั้น

เพราะตอนนี้
แม้แต่เวลาที่ลิฟต์เปิด
ก็ยังช้าในความรู้สึกของฉัน





ฉันหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง
เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อคลุมของโรงพยาบาล
แล้วเดินเข้าไปในห้อง





ฉันเห็นคนนอนอยู่บนเตียง
มีผ้าคลุมหน้าปิดอยู่
ปลายเตียงเขียนข้อความกำกับไว้ว่า
คนที่อยู่บนเตียงนั้นเป็นใคร
ฉันยังบอกกับตัวเองอยู่ว่า
คงเขียนชื่อผิดมั้ง
ฉันเดินไปที่หัวเตียง
ค่อย ๆ เปิดผ้าคลุมหน้าออก







ฉันเห็นเขาหลับตานิ่ง
จมูกและหูมีสำลีอุดไว้
หน้าซีดเหมือนกระดาษ
ไม่ไหวติงต่อเสียงร้องไห้ของฉัน



ฉันทรุดลงพื้น
และร้องไห้อย่างไม่อายเจ้าหน้าที่พยาบาลที่อยู่หลังม่านเลยแม้แต่น้อย
คุณหมอท่านหนึ่งเดินเข้ามาหา
พร้อมกับกระดาษโน้ต 1 แผ่น
เหมือนคุณหมอจะเดาได้
เลยส่งกระดาษโน้ตนี้ให้ฉัน





ฉัตร

ผมขอโทษ ผมเสียใจมาตลอดที่ผมจากคุณมา
ผมรู้แล้วว่าที่คุณเตือนผมวันนั้นเพราะฉัตรหวังดีกับผม
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่ทำแบบนี้
หากผมเป็นอะไรไป ขอให้ฉัตรโปรดให้อภัยผมด้วย



เมื่ออ่านในใจจนสิ้นประโยค
น้ำตาแห่งความเสียใจก็หยดลงกระดาษโน้ต






ฉัตรกลับมาหาคุณช้าไปใช่มั้ยคะ..






คุณหมอบอกกับฉันว่า
เขาถูกนำส่งโรงพยาบาล
เพราะประสบอุบัติเหตุบริเวณสี่แยกแถว ๆ หน้าร้านกาแฟ
กระดาษโน้ตนี้ อยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขา
และที่คุณหมอโทรหาฉัน
เพราะเบอร์นี้เป็นเบอร์ล่าสุดที่เขาโทรออก










ฉัตรคงได้เล่นแต่บทนางเอกเจ้าน้ำตาเท่านั้นใช่มั้ยคะคุณลุง


ฉันบอกกับคุณลุง
ที่หน้าโกศกระดูกริมกำแพงในวัดแห่งหนึ่งย่านชานเมือง


คุณลุงประสบอุบัติเหตุพร้อมกับเขา
สายลมอุ่น ๆ อ่อนโยนพัดผ่านฉันไป
พร้อมกับน้ำตาแห่งความคิดถึงที่ไหลลงอาบแก้มของฉัน
ฉันรีบปาดน้ำตาออกไป
เพราะคิดว่าคุณลุงคงไม่อยากเห็นน้ำตาของฉันอีก



ฉันกราบลาคุณลุง
และเดินทางไปร่วมงานทำบุญ 100 วันของเขา
ฉันเตรียมกระดาษโน้ตพร้อมข้อความที่จะส่งไป
พร้อมกับกระดาษเงินกระดาษทอง








คุณคะ

ฉัตรให้อภัยคุณทุกอย่าง
เราแค่คุยกันช้าไปเท่านั้น
ฉัตรก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าคุณเลย
ฉัตรขอบคุณที่คุณเดินเข้ามาในชีวิตฉัตร
ฉัตรจะคิดถึงคุณตลอดไปค่ะ










.end.

แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 15:56:44

จากคุณ : kwangkungzaa - [ 22 พ.ค. 52 15:54:32 ]