บันทึกของคนเดินเท้า

ค่าเรื่องของนักเขียน (แก่)

เทพารักษ์

ผมเกษียณอายุราชการเมื่อ พ.ศ.๒๕๓๕ แล้ว พอดีลูกชายคนเล็กจบการศึกษา เขาก็ยกเครื่องคอมพิวเตอร์ ให้ผมใช้ ผมจึงยึดเอาการเขียนหนังสือเป็นอาชีพหลัก โดยนั่งเขียนด้วยคอมพิวเตอร์แทนเครื่องพิมพ์ดีดเก่าแก่ เขียนติดต่อกันทุกวัน ประมาณวันละหกชั่วโมงเหมือนทำราชการ ผมเขียนลุยไปทั้งพงศาวดารจีน พงศาวดารไทย เรื่องสั้นประเภทฉากชีวิต บันทึกของคนเดินเท้า ย้อนอดีต และวรรณคดีไทย รวมทั้งขำขันที่ผมเรียกว่า เรื่องสั้นหรรษาอีกด้วย

ผมเขียนหนังสือด้วยความสนุกสนาน ไม่ได้คิดว่าจะส่งไปพิมพ์ที่ไหน และจะได้ค่าเรื่องหรือไม่ เท่าไร เมื่อส่งให้วารสารของทหารเหล่าต่าง ๆ ในกองทัพบกเกือบครบทุกเหล่าแล้ว ก็ขยายตลาดออกไปถึง หน่วยนอกกองทัพบก วารสารในวงการตำรวจ หนังสือการ์ตูนเก่าแก่

เมื่อได้รับการต้อนรับก็งัดเอาเรื่องที่เขียนสะสมไว้นั้น ออกมาสำเนาส่งไปให้ติดต่อกันไม่ขาดสาย ได้ค่าเรื่องตอนละสองร้อยสามร้อยบาท ก็จ่ายเป็นค่าหมึกพิมพ์ กระดาษพิมพ์ ซองเล็กซองใหญ่ แสตมป์สำหรับส่งเรื่องจนหมด

มีอยู่เพียงสองสำนักเท่านั้น ที่เป็นของพลเรือนให้เงินค่าเรื่อง ๑๕๐๐ และ ๒๐๐๐ บาท รายแรกติดต่อกันอยู่ประมาณเจ็ดปี เขาก็คงจะเบื่อสำนวนของผม ส่งไปดองไว้เกือบยี่สิบตอน เขาก็ไม่ลงให้ จึงเลิกส่ง ส่วนรายหลังได้ลงพิมพ์อยู่ประมาณปี กว่า ก็มีการหยุดปรับปรุง แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย

มีแปลกอยู่รายหนึ่ง คือ วิทยุศึกษา ติดต่อขอเรื่อง พระอภัยมณีฉบับเร่งรัด ไปอ่านออกอากาศในรายการสำหรับเด็ก ติดต่อกัน ๑๒ สัปดาห์ได้ค่าเรื่อง ๑๘๐๐ บาท จบแล้วก็พอดีมีการปรับปรุงสถานี ให้บริษัทเอกชนรับเหมาดำเนินกิจการแทน

จนกระทั่งถึง พ.ศ.๒๕๔๑ ครบรอบ ๕๐ ปีของการเขียนหนังสือ ขณะที่มีอายุ ๖๗ ปี ก็ได้พิมพ์รวมเล่ม สามก๊กฉบับลิ่วล้อ รวม ๓ เล่ม ได้ค่าเรื่อง ๑๐% ของราคาปกคูณด้วยจำนวนที่พิมพ์ เป็นครั้งแรกในชีวิต

และต่อมา พ.ศ.๒๕๔๕ ก็ได้พิมพ์ ซ้องกั๋ง...วีรบุรุษแห่งเขาเหลียงซาน พ.ศ.๒๕๔๖ ได้พิมพ์ นักรบสองแผ่นดิน กับ อวสานสามก๊ก พ.ศ.๒๕๔๗ ได้พิมพ์ ปกิณกะสามก๊ก พ.ศ.๒๕๔๙ ได้พิมพ์ บุญคุณต้องทดแทนความแค้นต้องอภัย กับ เปาบุ้นจิ้น...ผู้ทรงความยุติธรรม ซึ่งแต่ละเล่มก็ได้ค่าเรื่องเป็นเรือนหมื่นทั้งสิ้น

แม้จะไม่นับว่ามากมายเท่าไรนัก ในเวลานี้แต่ก็เป็นความพอใจของผม ที่เขียนหนังสือด้วยความรักในการเขียนมาตลอดชีวิต

ส่วนวารสารอื่นที่เป็นทหารด้วยกันก็ค่อย ๆ ทยอยหายหน้าหายตาไป ออกไม่ตรงเวลาบ้าง เปลี่ยนบรรณาธิการทีก็เปลี่ยนโยบายบ้าง เลิกพิมพ์ไปบ้าง จนถึงปัจจุบันคงเหลือที่ได้ติดต่อกันอยู่เพียงสามฉบับ

คือ ฟ้าหม่น วารสารของศูนย์การทหารม้า ซึ่งมีเรื่องของผมลงพิมพ์ตั้งแต่ผมเริ่มเกษียณอายุ แม้จะมีช่วงที่ขาดตอนไปบ้างบางปี แต่ก็นับว่านานที่สุด รายนี้ผมขอยกค่าเรื่องให้เป็นค่าบำรุงกิจการไปเลย

ถัดไปก็คือ วารสารกองพลทหารม้าที่ ๑ จังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งผู้จัดทำคนก่อนเป็นนักเรียนหลักสูตรนายทหารประวัติศาสตร์และพิพิธภัณฑ์ทหาร พร้อมกับผมใน พ.ศ.๒๕๓๒ โดยเขามียศร้อยตรี พอผมส่งเรื่องพงศาวดารจีนไปให้เขาเมื่อ พ.ศ.๒๕๓๙ เขาดีใจมากและติดต่อกันมาจนเขาเลื่อนยศเป็น พันเอก เมื่อปีกลายและพ้นจากหน้าที่ผู้ผลิตวารสารไปแล้ว ก็ยังมีเรื่องของผมลงพิมพ์อยู่

รายที่สามคือ วารสารข่าวทหารอากาศ ซึ่งเริ่มติดต่อกันเมื่อ พ.ศ.๒๕๔๖ แม้จะไม่ได้ลงเรื่องของผมทุกเดือน แต่ก็มีลงอยู่อย่างสม่ำเสมอ จนถึงปัจจุบัน

เรื่องค่าแรงของนักเขียนนี้ เมื่อปีที่แล้ว มีเพื่อนในพันทิปเขียนเรื่องเกี่ยวกับพฤติกรรมของแมว บอกว่ามีสำนักพิมพ์ชื่อดัง ติดต่อขอให้เขียนลงนิตยสารของผู้หญิงฉบับหนึ่งเป็นประจำ โดยจะให้ค่าเขียนเป็นจำนวนที่น่าตกใจมาก คือสามารถจะจ่ายให้ผมได้ถึงหกตอนทีเดียว ไม่ทราบว่าตอบรับไปว่าอย่างไร

แต่สำหรับผมซึ่งเขียนเรื่องที่ได้ค่าเรื่องเพียงตอนละยี่สิบบาทมาแล้ว และเคยเขียนเรื่องมาเป็นสิบ ๆ เรื่อง แต่ได้ค่าเรื่องเพียงสองเรื่องเท่านั้นมาแล้ว ไม่รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใดที่ได้ค่าเรื่องอย่างในปัจจุบัน เพราะใกล้จะถึงเวลาที่ผมจะไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว

ค่าเรื่องของผมจะให้เท่าใด ผมก็ไม่เกี่ยง วิธีที่จะให้สมัยก่อนต้องเดินทางไปถึงสำนักงานหนังสือนั้น เซ็นรับด้วยตนเอง ต่อมามีการส่งทางธนาณัติ หรือโอนเงินเข้าสมุดบัญชีธนาคารให้เลย หรือบางทีก็เอาธนบัตรสอดเข้ามาในซองจดหมาย โดยไม่ให้ไปรษณีย์รู้ ผมก็ไม่เกี่ยงทั้งสิ้น

แต่รายสุดท้ายนี้เล่นเอาผมหมดปัญญา เพราะผมอยู่ที่เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร หมายเลขไปรษณีย์ ๑๐๓๐๐ แต่เธอเล่นส่งธนาณัติให้ผมไปรับเงินที่ อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา หมายเลขไปรษณีย์ ๑๓๐๐๐

ผมจะถ่อสังขารไปรับไหวไหมเนี่ย.

############

จากคุณ : เจียวต้าย - [ 23 พ.ค. 52 20:09:44 ]