:: Chapter 3 ตะกอนแห่งความเศร้า ::


1.
บนโลกใบนี้มีคนที่กำลังเศร้าอย่างน้อยหนึ่งคน..

ดูจะเป็นสัดส่วนที่ดูน้อยเหลือเกิน
เมื่อเทียบกับประชากรอันมหาศาลของโลกใบนี้
แต่ก็อย่างที่ว่า...
มีคนที่กำลังเศร้าอย่างน้อยหนึ่งคน
ใช่...  อย่างน้อยหนึ่งคน..
คงยากแหละที่ประชากรคนเศร้า
จะมีตัวเลขที่อยู่ในระดับศูนย์

สงสัยจะทำให้โลกสดใสเกินไปมั้ง
โลกจึงผลิตคนเศร้าไว้ประดับตามที่ต่างๆ
พอให้โลกนี้มีหลากหลายอารมณ์ หลากหลายสีสัน..
และกระจายพักพิงตามศาลาคนเศร้า
ดังที่เคยได้ยิน..

แต่อย่าผลิตขึ้นมามากเกินไปล่ะ
เดี๋ยวจะพาลพากันหดหู่ไปหมด
กลัวมนุษย์ต่างดาว
จะมองเห็นโลกเป็นดาวเคราะห์...สีดำ

2.
ความเศร้า เหมือนตะกอนชาที่อยู่ก้นแก้ว
รอเวลาที่ฟุ้ง ขุ่นขึ้นมายามที่เราขยับแก้ว
มีจางบ้าง แต่ไม่หาย..

เมื่อหยุดนิ่งนานๆ ก็ตกตะกอนที
เมื่อมีอะไรไปกระตุ้นมันอีก
ก็จะฟุ้งขึ้นมาอีก วนเวียนอยู่อย่างนี้

ทุกคนก็ต่างมีตะกอนความเศร้าเหมือนกันทุกคน
ขึ้นอยู่ที่ว่า.. ใครจะมีมากมีน้อย
มีมากแก้วก็ขุ่น มีน้อยแก้วก็ใส

3.
เคยปลอบคนที่เศร้ากันไหม?

ยามที่คนใกล้ตัว
หรือคนรู้จักเข้ามาปรึกษาปํญหาต่างๆ
ที่เป็นต้นเหตุของความเศร้า
เราจะพูด...
จะทำอย่างไรให้เขารู้สึกคลายความเศร้าไปได้
กลัวคำพูดที่เราไปปลอบ
จะทำให้เขาเศร้าหนักขึ้นไปอีก
กลัวจะไปซ้ำเติมเขา

หากเดินเข้าไปปลอบแล้วเพียงตบไหล่เบาๆ
พูดว่า.. "โถ...เรื่องแค่นี้เอง.."
ก็กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ
"เรื่องแค่นี้" มันคงเป็น..
"เรื่องแค่นี้" ของเรา
แต่สำหรับเขาก็อาจจะเป็นเรื่องที่ใหญ่มากก็ได้
กลัวจะเป็นคำพูดที่พูดเพียงผ่านๆ

ยิ่งเป็นคนที่เรารู้สึกดีกับเขาแล้ว
คำพูดต้องเป็นคำพูดที่ระวังมากๆ
กลั่นกรองมาอย่างดีกว่าที่จะพูดออกไป
มันยากนะที่จะหาคำมาปลอบ..

รู้สึกเป็นห่วง แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง..
รู้สึกเข้าใจ แต่ไม่รู้จะเอ่ยอะไร..

ให้เรามาเป็นคนที่เศร้าแทน
แล้วให้คนอื่นมาปลอบ ยังจะดีเสียกว่าอีก
ถ้าแลกกันได้ ขอเสียสละมาเป็นคนที่เศร้าเองจะได้ไหม
อยากรู้สึกเศร้าเสียใจเองมากกว่า
ที่จะให้คนที่เรารัก คนที่เรารู้สึกดี
ต้องประสบพบเจอ...

4.
"หากความหลัง นั้นทำเธอเจ็บปวดช้ำ
ยิ่งเธอเก็บมันไว้ลึกเท่าไหร่ ข้างในจิตใจ
มันยิ่งโดนทำร้าย.. ให้ฉันรับรู้ด้วยคน.."

การได้พูดคุยระบายกับคนอื่นๆ
อาจทำให้คนที่เศร้าอยู่ คลายความเศร้าลงไปได้
จะคลายความเศร้าลงไปสักเพียงใด
คนที่เศร้าเท่านั้นที่รู้ตัวเองดี
แต่ก็ยังดีกว่าเก็บไว้คนเดียวไม่ใช่หรือ..?

5.
ตะกอนก้นแก้วยังไม่หายไปไหน
ถ้าเรายังไม่เทน้ำในแก้วทิ้ง..

อาจจะพอให้ทุเลาเบาบางไปได้
ก็รู้ว่าแม้จะเทไปจนหมดแก้ว
มันก็ยังพอเหลือตะกอนติดก้นแก้วนั้นอยู่ดี
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า..
เราจะไม่สามารถกำจัดตะกอนนั้น
ให้หายไปหมดเลยสักทีเดียว

ในห้องครัวหลังบ้านเรา
ยังพอมีซันไลน์ เหลืออยู่บ้างไหม
ลองนำมันมาล้างแก้วดูบ้างสิ..
ลองขัดถู ล้างตะกอนให้ออกไปให้หมด

จะล้างออกสะอาดมากแค่ไหน
ก็อยู่ที่คนล้างเองนั่นแหละ
ว่าจะพอใจให้มันสะอาดมาก-น้อยเพียงใด..

อย่าเพิ่งท้อใจ..  อย่าเพิ่งเหนื่อย..
และอย่าลืม.. ว่าเรายังมีอีกหลายๆ คน
ที่พร้อมจะมาช่วยล้าง..

เมื่อตะกอนหมดไป แก้วก็จะสะอาด
รอรับสิ่งใหม่ๆ ที่จะหลั่งรินเข้ามา..

6.
ความเศร้า มักมีความเหงา ควบคู่กันไป
เศร้ามาก-เหงามาก
เศร้าน้อย-เหงาน้อย

อยู่ที่ว่าเราจะยึดติดกับมันแค่ไหน
อะไรที่มันอยู่รก และกังวลใจ
ตัดอะไรได้ ก็ตัด...
เก็บเอาไว้ก็บั่นทอนหัวใจเล่นเปล่าๆ

เมื่อไม่มีสาเหตุที่ทำให้เกิดความเศร้า
ตื่นเช้ามา.. เราจะพบว่า..
วันเวลาแห่งความขมขื่น ได้ผ่านพ้นไปแล้ว
มันเป็นเพียงอดีต..
มันก็แค่เรื่องเมื่อวาน..

7.
"พร้อมจะไปหา จะรีบไปหา
ยามเธอเหว่ว้า ไม่มีผู้ใด
ให้ฉันคนนี้ เป็นคนที่ 'รัก'
คนที่ 'ห่วง'  เธอได้ไหม..??
วันที่ใดที่เธอร้องไห้
เมื่อไหร่รู้สึก..เหงาใจ...
ฮืมม...  บอกฉัน... "

บนโลกใบนี้มีคนที่กำลังเศร้า อย่างน้อยหนึ่งคน..
และ...
บนโลกใบนี้ก็มีคนที่กำลังเป็นห่วง"คนที่เศร้าคนนั้น"
อย่างน้อยหนึ่งคน...เช่นกัน..!!


*บทความส่วนหนึ่งจากเนื้อเพลง บอกฉัน/บอย ตรัย/love is
By KOWIT DAEKHUNTOD <honeymoonseat>
03/12/08

-----------------------------------------------

==สมองแล่นด้วยความหวัง==

Chapter 1 "การโคจรของดวงดาว"
>>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7813027/W7813027.html

Chapter 2 "ธรรมดา-พิเศษ"
>>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7816974/W7816974.html

แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 52 00:59:30

จากคุณ : honeymoonseat - [ 25 พ.ค. 52 00:57:33 ]