ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องของค่าลิขสิทธิ์ (๓) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7911359/W7911359.html จากคุณ : เจียวต้าย - [ 29 พ.ค. 52 06:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^^ มาอ่านต่อครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 29 พ.ค. 52 12:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ ไม่ได้เข้ามาแสดงความเคารพผู้อาวุโสเจี้ยวต้ายเสียนาน กระผม เสีือลูกเกด หรือกระบี่ไม้ัไผ่(ถ้าท่านยังจำได้) เข้ามาสวัสดี งามๆ แฮะๆๆ ด้วยชอบเรื่องจีนของคนรู้จริงอย่างท่านมากครับ สวัสดีครับ จากคุณ : เสือลูกเกด - [ 30 พ.ค. 52 05:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขออภัย ผมจำชื่อ กระบี่ไม้ไผ่ แทบไม่ได้ จากคลับสามก๊ก ก็มี กระบี่เก้าเดียวดาย กระบี่หัก ครับ ขอบคุณคุณKTH ผมอยากให้ข้อเขียนชิ้นนี้ เป็นประโยชน์กับนักเขียนรุ่นใหม่ ที่จะมีหนังสือรวมเล่มครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 30 พ.ค. 52 09:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องของค่าลิขสิทธิ์ (๓) ในปี พ.ศ.๒๕๔๖ นั้นเอง คณะละครเวทีที่ลูกชายเป็นนักแสดงอยู่ในสังกัด คิดจะเปิดกิจการเพิ่ม เป็นสำนักพิมพ์จำหน่ายหนังสือขึ้นอีกแขนงหนึ่ง จึงร่วมมือกับบริษัทที่มีความรู้ในเรื่องการพิมพ์และจำหน่ายในตลาดหนังสือเล่ม หัวหน้าคณะทราบว่าผมเป็นนักเขียนสมัครเล่นกึ่งอาชีพ จึงขอให้ส่งต้นฉบับให้เขาพิจารณา ผมก็ยินดีตามเคย เขานัดประชุมวางแผน ในเดือนพฤษภาคม ผมก็หอบเอาต้นฉบับเรื่อง ปกิณกะสามก๊ก เปาบุ้นจิ้น พระอภัยฉบับเร่งรัด ไปเสนอที่ประชุม เขาก็ยินดีรับไว้ดำเนินการทั้งหมด ตามลำดับ โดยกำหนดหลักการว่าจะพิมพ์ ปกิณกะสามก๊กก่อน เมื่อพิมพ์เสร็จแล้ว ประมาณว่าหนังสือจะหนา ๑๖๐ หน้าตั้งราคาไว้ ๑๔๐ บาท จะจ่ายล่วงหน้า ๓๐๐๐ บาทก่อน เมื่อขายได้ภายใน ๓๐๐๐ เล่ม จะได้ค่าเรื่อง ๑๒% แต่ไม่ได้ทำเป็นสัญญาให้ใช้ลิขสิทธิ์ แบบสำนักพิมพ์อื่น ทำเป็นหนังสือข้อตกลงหน้าเดียวสั้น ๆ ไม่มีกำหนดระยะเวลาที่แน่นอนว่าภายในกี่ปี แม้ผมจะรู้สึกไม่มั่นใจว่า ผลประโยชน์จะคุ้มค่าหรือไม่ แต่ก็เลือกเรื่องที่เคยลงพิมพ์ในนิตยสารมีระดับมาแล้ว จำนวน ๒๐ ตอน ลงแผ่นดิสก์ให้เขาไปดำเนินการ แล้วก็เตรียมการเอาต้นฉบับเรื่อง  เปาบุ้นจิ้น ลงแผ่นดิสก์เพื่อส่งให้เขาเป็นลำดับต่อไป ทางสำนักพิมพ์ที่ห้านี้ ก็ส่งต้นฉบับมาให้ปรู๊ฟ จัดหาภาพประกอบ ปรากฏว่าเป็นหนังสือ ๒๐๐ หน้า ตั้งราคาเป็น ๑๘๐ บาท ถ้าขายได้ ๑๐๐๐ เล่มจะได้ค่าเรื่อง ๑๒ % แม้จะลดจำนวนลงจากคราวก่อน แต่ก็ยังนึกสงสัยว่าจะขายได้ตามเกณฑ์ภายในกี่ปี แต่ก็ไม่ขัดข้องตามเคย แต่พอถึงเดือนมิถุนายน  เจ้าของคณะละครได้แจ้งให้ทราบว่า เขาจะเลิกร่วมมือกับทางโรงพิมพ์แล้ว เพราะถูกเอาเปรียบเรื่องการเงินมากไป สำหรับเรื่องของผมก็คงจะต้องรอไปก่อน ต่อมาทางโรงพิมพ์ก็ติดต่อมาว่า จะให้ดำเนินการพิมพ์ต่อไปหรือไม่ โดยไม่ต้องเกี่ยวข้องกับทางคณะละคร ผมก็ต้องตอบว่าขอระงับการดำเนินการทั้งหมด เพราะผมมีความสัมพันธ์กับคณะละคร มากกว่าทางโรงพิมพ์ ผลก็คือ เรื่องของผมไม่สามารถจะสำเร็จเป็นรูปเล่มได้ ทั้ง ๆ ที่ตรวจปรู๊ฟสุดท้าย และกำลังจะออกแบบปกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผิดหวังเท่าไรนัก แต่เรื่องนี้สำหรับผม ก็ยังไม่เลวร้ายเกินไป เพราะเจ้าของคณะละครเกรงใจผม จึงเอาต้นฉบับทั้ง ปกิณกะสามก๊ก และ เปาบุ้นจิ้น ไปให้สำนักพิมพ์ที่เขารู้จัก อยู่แถวหน้าวัดราชบพิตร รับไว้พิจารณา โดยผมไม่ได้ไปติดต่อเองเลย จนนึกว่าเขาจะทอดทิ้งเสียแล้ว รออยู่จนถึงเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๔๗ จึงได้รับการติดต่อ ให้ไปรับต้นฉบับมาตรวจปรู๊ฟ จึงได้พบกับ ผู้ช่วย บก. และประสานงานในเรื่องภาพประกอบ และภาพหน้าปก ซึ่งช่างเขียนของสำนักพิมพ์วาดเป็นรูป จิวฉอง กับ ลิโป้ สวยงามมาก จนถึงเดือน เมษายน  ๒๕๔๗ ปกิณกะสามก๊ก จึงสำเร็จเป็นรูปเล่ม ทางสำนักพิมพ์ติดต่อให้ไปรับค่าลิขสิทธิ์ และเซ็นสัญญาย้อนหลังไปเป็นเดือนกุมภาพันธ์ กำหนดอายุเพียงสองปี หนังสือหนา ๑๘๐ หน้า ราคา ๑๓๐ บาท จำนวนพิมพ์ ๒๐๐๐  เล่ม ได้รับค่าลิขสิทธิ์  ๘ % ครบถ้วน และรับมอบหนังสืออีก ๕๐ เล่ม และแม้จะส่งต้นฉบับ เปาบุ้นจิ้น สำรองไว้ ก็ไม่ได้รับการติดต่อจากสำนักพิมพ์นี้อีกเลย จากคุณ : เจียวต้าย - [ 30 พ.ค. 52 11:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องของค่าลิขสิทธิ์ (๒) ถัดมาอีกสองปี เดือนมิถุนายน ๒๕๔๖ ผมก็ได้รับการติดต่อจากสำนักพิมพ์ที่สี่ ขอให้ส่งต้นฉบับนิยายอิงพงศาวดารจีนเรื่อง คนดีแผ่นดินซ้อง ของ”เล่าเซี่ยงชุน” จากเรื่อง “บ้วนฮ่วยเหลา” และ “โหงวอ็วเพงไซ” ไปให้เขาพิจารณา ผมไม่ทราบว่าเขารู้จักเรื่องนี้ได้อย่างไร เพราะขณะนั้นกำลังทยอยลงพิมพ์ในนิตยสารโล่เงินเจ้าเก่าได้ไม่ถึงครึ่งเรื่อง จึงเดินทางไปยังสำนักพิมพ์นั้น ซึ่งอยู่แถวแยกอโศก ถนนสุขุมวิท ด้วยตนเอง เมื่อคุยกับ บก.และ ผอ.สำนักพิมพ์แล้วจึงทราบว่า ผมเคยส่งต้นฉบับตัวอย่างเรื่องนี้ไปให้หนังสือพิมพ์ประเภทสัปดาห์วิจารณ์เล่มหนึ่ง แต่ไม่ได้รับการติดต่อเลย จนเขาเลิกกิจการไป ต้นฉบับชิ้นนั้นได้ตกไปอยู่ในมือเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง และได้มาเป็น บก.ของสำนักพิมพ์นี้ ซึ่งเป็นสำนักพิมพ์เปิดใหม่ต้องการพิมพ์หนังสือหลายแนว บก.จึงเสนอเรื่องนี้ให้ ผอ. ผมทราบความแล้วก็ต้องปฏิเสธ เพราะว่าเรื่องกำลังลงติดต่อกันอยู่ในนิตยสารรายเดือน เหลืออีกครึ่งเรื่องกว่าจะจบก็เข้าไปปีกว่า ถ้าทางนี้พิมพ์เป็นเล่ม ทางโน้นจะต้องระงับการพิมพ์ ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่สามารถจะทำได้ ผอ.ก็ให้ผมหาเรื่องอื่นมาเสนอใหม่เพราะสนใจนามปากกานี้ ผมก็ยินดีมากรีบเอานิยายอิงพงศาวดารจีนเรื่องอื่น ๆ ที่เรียบเรียงไว้หลายเรื่องมาให้เขาเลือก เขาก็กลับยกให้ผมเลือกเอง ผมจึงเอาเรื่อง ทหารเสือแผ่นดินถัง จากเรื่อง “ชั่นถังหงอโต้” กับ ทหารกล้าแผ่นดินฮั่น จากเรื่อง “ไต้ฮั่น” มารวมกันเป็น นักรบสองแผ่นดิน ผอ.ก็ตกลงมอบให้ บก.กับผมตรวจปรู๊ฟและจัดรูปเล่ม หาภาพประกอบ และออกแบบหน้าปก จนเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เซ็นสัญญาใช้ลิขสิทธิ์กันในเดือนนั้นเอง แล้วก็รอการดำเนินงานด้านการพิมพ์ จนถึงเดือนกันยายน ไปพบหนังสือวางขายบนแผงในหอสมุดแห่งชาติ เป็นรูปเล่มพ็อคเก็ตบุคส์ หนา ๑๗๘ หน้า ราคา ๑๓๕  บาท โดยไม่ได้รับการติดต่อใด ๆ เลย รุ่งขึ้นจึงไปที่สำนักงาน และได้รับทราบด้วยความประหลาดใจว่า เหตุนี้เกิดขึ้นเพราะ สัญญาลิขสิทธิ์ที่เซ็นไว้เมื่อ เดือนมิถุนายนนั้นหายไปหาไม่เจอ จึงไม่รู้ว่าเจ้าของลิขสิทธิ์อยู่ที่ใด และไม่ได้ติดต่อมา เขาก็ขอโทษแต่โดยดี และได้ทราบว่าหนังสือเสร็จแล้วตั้งแต่เดือนกรกฎาคม พิมพ์เพียง ๒๐๐๐ เล่ม แต่ตามสัญญาจะเบิกเงินงวดแรกให้ เป็นเงิน ๑๐๐๐๐ บาทถ้วน ๆ  ถ้าหนังสือขายได้เกินกว่าที่เราจะได้ผลประโยชน์หนึ่งหมื่นนี้ ก็จะได้เพิ่มขึ้นตามเปอร์เซ็นต์ และมอบหนังสือให้ผมสิบเล่ม ผมก็ไม่ขัดข้องตามเคย แต่กว่าจะได้รับเช็คค่าเรื่องงวดแรก ก็ตกเข้าไปถึงเดือนตุลาคม ในเดือนเดียวกันนี้เอง ผมก็ได้ส่งต้นฉบับ อวสานสามก๊ก ไปให้ บก.อ่านตามที่เขาต้องการ เป็นตอนที่เขียนใหม่ สรุปการเกิดขึ้นของก๊กทั้งสามไปจนถึงการล่มสลาย และผนวกเอาฉบับอัศวิน กับฉบับฮูหยิน ที่ยังไม่ได้พิมพ์ครั้งสามก๊กฉบับลิ่วล้อ มารวมไว้ด้วย แล้วผมก็ร่วมมือกับ บก.ดำเนินการเช่นเดิม จนถึงเดือนธันวาคม ก็สำเร็จเป็นรูปเล่ม หนา ๑๘๕ หน้า ราคา ๑๔๕ บาท จำนวนพิมพ์ ๒๕๐๐ เล่ม และได้รับเช็คค่าเรื่องงวดแรก ๑๐๐๐๐ บาท เช่นเคย หนังสือทั้งสองเรื่องนี้ได้รับมอบเรื่องละ ๑๐ เล่ม และซื้อเพิ่มในราคาลด ๔๐ % อีกเรื่องละ ๑๐ เล่ม จึงนักว่าโชคดีที่ได้พิมพ์หนังสือในปีนี้ถึงสองเล่ม แต่ค่าลิขสิทธิ์นั้น ก็ไม่ได้รับเพิ่มอีกเลยทั้งสองเรื่อง จากคุณ : เจียวต้าย - [ 30 พ.ค. 52 11:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องของค่าลิขสิทธิ์ (๑) เทพารักษ์ เป็นเวลาไม่กี่ปีที่ผมได้เข้ามาวนเวียนอยู่ในถนนนักเขียน ของห้องสมุดพันทิป ด้วยการเอาเรื่องสั้นมาวางให้เพื่อนนักอ่านและนักเขียน ได้พิจารณาติชมหรือออกความเห็นแนะนำชี้แจง และในขณะ เดียวกันก็ได้ศึกษาเรื่องต่าง ๆ ที่วางในกระทู้ของถนนนี้ ซึ่งได้รับความรู้ความคิด เพิ่มเติมจากสมัยที่เขียนแล้วอ่านคนเดียวเมื่อหลายสิบปีก่อนเป็นอันมาก แต่เรื่องที่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาอยู่เนือง ๆ ก็คือเรื่องค่าลิขสิทธิ์ของผลงาน ที่มีการขัดแย้งระหว่างผู้เขียนกับสำนักพิมพ์อยู่หลายราย เป็นระยะ ๆ ซึ่งต่างกับสมัยก่อน ที่ทางสำนักพิมพ์หรือบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ จะมีสิทธิ์ขาดในการตัดสินว่า เรื่องใดควรจะได้รับหรือไม่ได้รับค่าเรื่อง และเป็นจำนวนเท่าใด ไม่เห็นมีใครขัดข้องร้องทุกข์แต่ประการใด หรือมีแต่ผมไม่ทราบก็อาจเป็นได้ เมื่อผมอยู่มาถึงสมัยนี้ และยังเขียนหนังสือส่งไปตามสำนักต่าง ๆ ก็ได้รับทราบถึงเรื่องค่าลิขสิทธิ์มากขึ้นพอสมควร ทั้ง ๆ ที่ผมสนใจน้อยกว่าการได้ลงพิมพ์ให้ผู้คนได้อ่านก็ตาม เรื่องของผมส่วนใหญ่เป็นเรื่องสั้น มีความยาวตอนละ ๔-๕ หน้า เมื่อส่งให้วารสารของทหารเหล่าต่าง ๆ จะได้ค่าเรื่องประมาณ ๒๐๐-๓๐๐ บาท ตลอดเวลาสิบปีหลังเกษียณอายุราชการ ที่มีการเขียนหนังสือเป็นอาชีพหลัก เมื่อขยายวงออกไปนอกรั้วของทหาร จึงได้ค่าเรื่องเพิ่มขึ้น ตั้งแต่ ๘๐๐ – ๑๕๐๐ ถึง ๒๐๐๐ บาท แต่ก็น้อยรายนัก จนกระทั่งมีเรื่องเป็นร้อยตอน จึงคิดอยากจะรวมเล่มกับเขาบ้าง เรื่องนั้นก็คือ สามก๊กฉบับลิ่วล้อ ซึ่งเรียบเรียงมาจากนิยายอิงพงศาวดารจีนเรื่อง  สามก๊ก ของท่านเจ้าพระยาพระคลัง (หน) วรรณคดีไทยยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์ในนามปากกา “เล่าเซี่ยงชุน” โดยเอามาแยกเป็นตอนสั้น ๆ ส่งไปลงพิมพ์ในวารสารของทหารเหล่าต่าง ๆ ในกองทัพบก ได้หลายสิบตอนแล้ว และหลังจากที่เพื่อนของลูกชาย ได้ช่วยเอาไปส่งให้สำนักพิมพ์ที่เขารู้จักสองแห่ง ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๓๕ –๒๕๓๗ แต่ไม่สำเร็จเพราะเขาเลิกกิจการทั้งคู่ จึงได้ลองส่งเองดูบ้าง สำนักพิมพ์แรก มีชื่อเสียงในการพิมพ์เรื่องจีน ผมก็สำเนาต้นฉบับปึกใหญ่ ส่งไปทางไปรษณีย์ แต่รออยู่หนึ่งปีจึงโทรศัพท์ไปถามข่าว ก็ได้ความว่าพิจารณาแล้วเห็นว่า ทางสำนักพิมพ์ได้พิมพ์สามก๊กไปหลายสำนวนแล้ว จึงรอไว้ก่อน ผมก็ขอต้นฉบับคืน เอาไปส่งให้สำนักพิมพ์แห่งที่สอง ซึ่งยินดีรับไว้พิจารณา และขอปรึกษาในรายละเอียด ผมจึงไปหาบรรณาธิการด้วยตนเองถึงสำนักงาน เธอเป็นสุภาพสตรีให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น ได้พูดคุยกันในรายละเอียดต่าง ๆ ที่จะประกอบขึ้นเป็นรูปเล่ม และบอกว่าจะเอาเข้าคิวไว้ก่อน และได้มอบสามก๊กฉบับต่าง ๆ ที่เคยพิมพ์มาแล้ว ให้ผมมาเป็นกำลังใจ แต่ก็รออยู่เป็นปี ติดต่อไปก็รับว่าจะดำเนินการทุกครั้ง สุดท้ายได้ความว่า การเงินกำลังแย่เพราะมีหนี้สินมากมาย ต้องระงับการพิมพ์เรื่องใหม่ไว้สักพักหนึ่งก่อน ขณะนั้นเป็น พ.ศ.๒๕๔๐ ประมาณเดือนเมษายน ผมก็ส่งต้นฉบับสามก๊กฉบับลิ่วล้อ ที่มีเพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อ พ.ศ.๒๕๓๗ เป็นจำนวน ร่วมร้อยตอน ไปให้สำนักพิมพ์ที่สามทางไปรษณีย์เช่นเคย แต่คราวนี้รีบติดตามถามข่าว ปรากฏว่า บก.อ่านแล้วน่าสนใจ จึงเสนอให้ผู้อำนวยการบริษัทพิจารณา ก็ได้รับการอนุมัติให้พิมพ์ได้ ซึ่งทางโรงพิมพ์จะได้ดำเนินกรรมวิธีต่อไป ผมก็รอด้วยความอดทน จนกระทั่งทางโทรทัศน์ได้นำภาพยนตร์เรื่องสามก๊กฉบับสมบูรณ์ ซึ่งสร้างจากประเทศจีนแผ่นดินใหญ่ มาฉายติดต่อกัน ทางสำนักพิมพ์งเรียกผมไปเซ็นสัญญา อนุญาตให้ใช้ลิขสิทธิ์วรรณกรรมเมื่อ เดือนกันยายน ๒๕๔๐ ที่สำนักงานแถวสะพานอรุณอัมรินทร์ และเร่งดำเนินการเรียงพิมพ์ส่งให้ผมตรวจปรู๊ฟครั้งแรกและครั้งที่สอง รวมทั้งการแบ่งตอนเป็นสามชุด พร้อมด้วยภาพประกอบ และภาพปกอย่างรีบด่วน จนสำเร็จเป็นหนังสือขนาด   พ็อคเก็ตบุคส์ ๓ เล่ม ความหนาประมาณเล่มละ ๒๐๐ หน้า จำนวนพิมพ์ชุดละ ๓๐๐๐ เล่ม ราคาขายเล่มละ ๑๔๐ บาท ทั้งสามชุด ๔๒๐ บาท เมื่อเดือนตุลาคม แล้วผมก็ได้รับเช็คค่าเรื่อง เป็นเงินสิบเปอร์เซ็นต์ของราคาหน้าปก เต็มตามจำนวนพิมพ์ทั้งหมด ในเดือนพฤศจิกายน โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ เพิ่มเติม และได้มอบหนังสือให้ผมชุดละ ๑๐ เล่ม แต่ไม่พอสำหรับแจกจ่าย แก่ผู้ที่ผมเคารพนับถือและเพื่อนสนิท ด้วยความเห่อ จนต้องซื้อเพิ่มอีกหลายครั้งรวมหลายสิบเล่ม ด้วยราคาลด ๒๕ %   ผมมีโอกาสได้ชื่นชมความสำเร็จครั้งแรกในชีวิต ด้วยความอิ่มอกอิ่มใจอยู่ถึงห้าปี สัญญาอนุญาตให้ใช้ลิขสิทธิ์เรื่องสามก๊กฉบับลิ่วล้อจึงสิ้นสุดลง แต่ผมได้ส่งต้นฉบับเรื่อง ซ้องกั๋ง..ขุนโจรแห่งเขาเนียซัวเปาะ ซึ่งเริ่มเรียบเรียงตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๓๘ ไปให้สำนักพิมพ์ที่สามนี้ ตั้งแต่เดือนกรกฎาคม ๒๕๔๑  แล้ว พร้อมกับทยอยส่งไปลงพิมพ์ในนิตยสารโล่เงิน ของวงการตำรวจจนจบเรื่องเมื่อ เดือนตุลาคม พ.ศ.๒๕๔๒ อีกสองปีต่อมาคือ พ.ศ.๒๕๔๔ จึงได้รับโทรศัพท์จาก บก.เมื่อเดือนมกราคม ว่าจะเริ่มดำเนินการพิมพ์ คราวนี้ให้ส่งแผ่นดิสก์สำเนาต้นฉบับทั้งหมดไปให้ตรวจแก้ด้วย ผมก็รีบเอาแผ่นดิสก์ขนาดสามนิ้วไปส่งด้วยตนเอง และรับเอาดัมมี่หนังสือที่จัดหน้าแล้ว มาตรวจปรู๊ฟสองครั้งจนเรียบร้อยเป็นหนังสือหนากว่าสี่ร้อยหน้า แต่คราวนี้เขาไม่แบ่งเป็นสองเล่ม เพราะได้บทเรียนจากคราวที่แล้วว่า หนังสือขายได้ไม่เท่ากัน ชุดที่หนึ่งหมดไปก่อน เหลือแต่ชุดที่สองและสาม คราวนี้จึงพิมพ์เล่มเดียว และบังเอิญอีกที่มีภาพยนตร์จากแผ่นดินใหญ่เรื่อง ซ้องกั๋ง...วีรบุรุษแห่งเขาเหลียงซาน ซึ่งเป็นเรื่องเดียวกันเข้ามาฉายทางโทรทัศน์ในเมืองไทย ตั้งแต่ต้นจนจบบริบูรณ์ หลังจากที่เคยมีมาฉายเป็นส่วน ๆ มาแล้วหลายครั้ง บก.จึงขอใช้ชื่อตามชื่อภาพยนตร์ ผมก็ไม่ขัดข้องและต้องมี หมายเหตุแปลงชื่อตัวละครในหนังสือ ให้ตรงกับชื่อภาษาจีนกลางในภาพยนตร์ด้วย และสุดท้ายได้เซ็นสัญญาให้ใช้ลิขสิทธิ์วรรณกรรมเรื่องนี้ เมื่อเดือนมีนาคม ๒๕๔๔ ซ้องกั๋ง...วีรบุรุษแห่งเขาเหลียงซาน ของ “เล่าเซี่ยงชุน” จึงสำเร็จเป็นพ็อคเก็ตบุคส์เล่มหนา ราคาหน้าปก ๑๙๘ บาท จำนวนพิมพ์ ๓๐๐๐ เล่ม ในเดือนกรกฎาคม ๒๕๔๔ แล้วผมก็ได้รับเช็คค่าเรื่องเป็นใบที่สอง มูลค่าสิบเปอร์เซ็นต์ของราคาหน้าปก เต็มตามจำนวนที่พิมพ์โดยไม่มีข้อแม้เพิ่มเติมเช่นเคย แต่คราวนี้หายเห่อแล้วจึงขอซื้อราคาผู้เขียนสำหรับแจกเพียงยี่สิบเล่มเท่านั้น จากคุณ : เจียวต้าย - [ 30 พ.ค. 52 11:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านตอนจบเหมือนกันค่ะ ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟังนะคะ ชอบทัศนคติมากค่ะ จากคุณ : annie <harmonica> - [ 30 พ.ค. 52 20:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สมัยนี้มีสำนักพิมพ์เพิ่มขึ้นมาก มาตรฐานจึงลดลง มักจะได้ข่าวไม่ดีบ่อยขึ้น นักเขียนรุ่นใหม่ก็มากขึ้น พิมพ์ง่ายขึ้น ดังง่ายขึ้น แล้วก็ไม่ค่อยเชื่อใจสำนักพิมพ์ จึงมีเรื่องให้เราได้อ่านกันบ่อยขึ้นครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 31 พ.ค. 52 08:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณคุณ SONG982 ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 1 มิ.ย. 52 06:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะ คุณเจียวต้าย เมื่อประมาณปลายปี 50 ตอนนั้นชีวิตพลิกผันมากเคยเขียนมาระบายอะไรนิดหน่อยในพันทิปนี้แล้วก็ได้คุณเจียวต้าย ลงให้กำลังใจในตอนนั้น ครั้งนั้นไม่ได้ใช้ชื่อนี้ค่ะแล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่าตัวเองใช้ชื่อว่าอะไรต้องขอโทษด้วยนะค่ะ แต่จำชื่อคุณเจียวต้ายได้ไม่เคยลืมเพราะเป็นผู้ที่ให้กำลังใจได้มาก ๆ เลยค่ะ แล้วก็คอยติดตามอ่านเรื่องที่คุณเจียวต้ายลงอยู่บ้าง ถ้ามีโอกาส แล้วตอนนี้ก็ได้เข้ามาอ่านเรื่องลิขสิทธิ์นี่ จริง ๆ ก็เคยสงสัยอยู่เหมือนกันค่ะ ว่าเดี๋ยวนี้โลกมันพัฒนาไปมากเหลือเกินแล้วคนก็นิยมเขียนอะไรเก็บไว้ในBlag เยอะแยะ บางคนก็สามารถเข้าไปดูไป ก๊อปปี้มาไว้เป็นของตัวเองทำให้เกิดความสงสัยว่า แล้วเรื่องที่เราเขียนลงไว้เขาจะไม่สามารถเอาของเราไปขายได้หรือค่ะ ในเมื่อเขาสามารถก๊อปปี้ได้ แล้วถ้าเราไม่เคยไปเดินดูตามร้านหนังสือหรือได้อ่านหนังสือนั้นแล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าหนังสือที่เราเขียนถูกก๊อปปี้ อันนี้เป็นเรื่องที่สงสัยมาก ๆ เลยค่ะ จากประสบการณ์ของคุณเจียวต้ายพอทราบไหมค่ะ หนูขอรบกวนถามนะค่ะเพราะสงสัยจริง ๆ แล้วบางทีไปหาข้อมูลบางที่อ่านแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจ พอจะทราบไหมค่ะว่ามีที่ไหนเขาอธิบายเรื่องนี้ให้กระจ่ายแบบง่าย ๆ สำหรับคนไม่มีความรู้นะคะ ขอขอบคุณสำหรับความรู้ดี ๆ ที่คุณเจียวต้ายให้ในเว็ปนี้นะค่ะ แล้วจะคอยติดตามไปเรื่อย ๆ นะค่ะ จากคุณ : น้องใหม่ขี้สงสัย - [ 11 มิ.ย. 52 11:45:27 A:124.121.81.170 X: TicketID:216998 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กลับไปอ่านบางเรื่องของคุณเจียวต้าย ถึงทราบว่าคุณเจียวต้ายเคยเรียนโรงเรียนดำเนินศึกษา หนูก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเรียนโรงเรียนนี้ค่ะ ใช่ที่อยู่ตรงวิสุทธิกษัตริย์ รึเปล่าค่ะ (ของตระกูล สุประดิษฐ์ ณ อยุธยา) ใช่รึเปล่าค่ะ ดีใจจังค่ะ หนูได้เป็นรุ่นลูกหลานของคุณเจียวต้ายด้วย ดีจังค่ะ จากคุณ : น้องใหม่ขี้สงสัย - [ 11 มิ.ย. 52 14:16:37 A:124.121.81.170 X: TicketID:216998 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผมเพิ่งกลับมาอ่านความเห็นของคุณ ห่างจากวันที่คุณถามถึง ๒๐ วัน แต่ก็อยากจะตอบข้อสงสัย เพราะคุณอาจจะย้อนมาอ่านอีกเมื่อไรก็ได้ เรื่องที่ลงในบล็อกแล้วจะมีคนก็อปปี้เอาไปพิมพ์นั้น มีความเป็นไปได้มากครับ ผมไม่รู้วิธีป้องกัน จึงเอาเรื่องที่เคยลงพิมพ์แล้วมาวาง โดยระบุ สนพ.และวันเดือนปีที่พิมพ์ สำหรับเตือนใจนักลอกครับ ผมเคยเรียนที่โรงเรียนดำเนินศึกษา ตั้งแต่อยู่ที่ถนนราชดำเนิน ตรงข้ามกับสนามมวยปัจจุบัน จนกระทั่งย้ายมีอยู่ที่ถนนวิสุทธิ์กษัตริย์ ออกจากโรงเรียนนี้ในชั้น ม.๑ พ.ศ.๒๔๘๓ ครับ จากคุณ : เจียวต้าย - [ 21 มิ.ย. 52 08:33:42 ]