ความคิดเห็นที่ 1 สัปดาห์ที่ 3 : มาไกลสุดก็ครั้งนี้แหละ มาไกลสุดก็ครั้งนี้แหละ กำลังจะเข้าอาทิตย์ที่สามของผมในออสเตรเลียแล้วนะครับ ผมเริ่มจะปรับตัวได้บ้างแล้วละ ตอนนี้เพื่อน ๆ พี่ ๆ และ น้อง ๆ เป็นอย่างไรกันบ้าง มีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปเยอะแยะ เลยใช่ไหมครับ ยังไงทุกคนก็ต้องปรับตัวให้ได้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขั้น หรือเปลี่ยนแปลงไปแล้วนะครับ ครั้งที่แล้ว ผมสัญญาอย่างดีว่าจะไม่เศร้าแล้วในครั้งนี้ แน่นอนครับ ผมทำตามสัญญา ไม่เศร้า แน่นอนครับ ล่าสุดการเดินทางของผมหยุดไว้ที่ Ho Chi Min ใช่ไหมครับ ผมเริ่มเลยละกันครับ ระหว่างที่รอเครื่องนั้นผมก็ได้ทำสิ่งต่าง ๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการร้องไห้ แบบไม่อายคนอื่น รวมถึงยังเดินเตร็ดเตร่ ฆ่าเวลาด้วย ระหว่างที่รอเนื่องจากเป็นการรอที่นานมากถึง 5-ชั่วโมง สายการบิน Vietnam Airline ก็เลยบริการอาหารเย็น แหม่สงสัยจะแก้ตัวเรื่องที่ให้ผมกินสะ-ปา-เก็ต-ตี้ แน่ ๆ (เครื่องผมออกประมาณ สองทุ่มครึ่งครับ) กว่าอาหารจะมาก็เกือบหกโมงเลยครับ อาหารที่เอามาแจกมีแค่สามกล่อง แสดงว่าคนที่รอ Transit เครื่องพร้อมผมก็มีแค่ สามคน ผมหิวมาก เนื่องจากกินไปนิดหน่อยบนเครื่อง ก็เลยรีบไปเอากล่องอาหารมากิน เปิดปุ๊ป ลองทายซิครับว่าอะไร .. มันก็คือ สะ-ปา-เก็ต-ตี้ นั่นเอง อีกแล้วเหรอเนี่ย แต่เท่าที่ผมสังเกตอีกสองกล่องไม่ใช่ สะ-ปา-เก็ต-ตี้ เหมือนที่ผมได้นะครับ ผมก็ได้แต่คิดว่าทำไมตูซวยแบบนี้วะ เอาวะ กิน ก็ กิน ผมกำลังจะเริ่มกินได้นิด ๆ หน่อย ๆ ก็บังเอิญไปเจอสิ่งหนึ่งบนแขนของผู้หญิงผิวคล้ำ ๆ คนนึงซึ่งนั่งกินข้าวอยู่ข้างผม ก็เป็นหนึ่งในสามกล่องที่ได้รับแจกนั่นแหละครับ เชื่อไหม ทันที ที่ผมเห็น ผมมีกำลังใจในการเดินทางต่อทันที สิ่งนั้นก็คือ Wrist Band สีเหลืองที่ทุกคนไทย (พระบารมีของในหลวงของเราปกคลุมมาถึง Ho Chi Min เลยครับ) ควรจะใส่ ผมได้ทีก็ทักเลยครับ คนไทยใช่ไหมครับ เธอตอบผมว่า “ใช่ค่ะ” หลังจากนั้นแน่นอนผมก็ผูกสัมพันธ์ เผื่อว่าจะรอดตายจนถึง Sydney อย่างปลอดภัย เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ครับ เธอไป Sydney คุยไปคุยมาได้ความว่า เธอชื่อลักษณ์ครับ เรียนภาษาอยู่ ลักษณ์อายุอ่อนกว่าผมครับ น้องลักษณ์เท่าที่คุยกันดู แลดูเหมือนคนที่สิ้นหวังในการไป Sydney อีกครั้ง ลักษณ์บอกว่ามีปัญหากับเจ้าของร้านอาหารไทยแล้วก็เลยออก รวมทั้งพ่อให้กลับบ้านก็เลยถือโอกาสกลับบ้านเลย ลักษณ์มาอยู่เมืองไทยเกือบเดือนครับ บอกว่าไม่อยากกลับไป Sydney แล้ว เข็ดแล้ว ผมยิ่งได้ฟัง ไอ้ความที่เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ Sydney เลยยิ่งเลยเถิดกันไปใหญ่ จินตนาการถึงภาพที่ไม่ดีของ Sydney ไว้เยอะแยะ ความมั่นใจในการไป Sydney ของผมลดลงไปสองในสามส่วนเลยละครับ ไม่นานก็ถึงเวลาเครื่องออก ผมนั่งเครื่องสายการบิน Vietnam Airline เช่นเคย แต่เครื่องใหญ่กว่าเครื่องเดิมเยอะ แล้วคราวนี้ก็มีฝรั่งมากมายเลย คราวนี้ผมไม่ได้นั่งติดหน้าต่าง แต่ก็โอเคกว่า ลำที่แล้วนะครับ เพียงแต่อาหารก็เป็นประมาณเดิม มีแปลกมาอย่างนึงคือ ข้าวต้ม บนเครื่องจะแจกอาหารสองมื้อ ผมโชคดีฟังออกว่าข้าวต้มเนี่ยพูดว่าอะไร ผมเลยเอาข้าวต้ม จริง ๆ แล้วถ้าผมฟังออกตั้งแต่แรกว่ามีอะไรให้กินบ้าง คงไม่ต้องกิน สะ-ปา-เก็ต-ตี้ ถึงสองรอบ อันนี้โง่เองครับ แหม่หลงว่าสายการบินนี้ไปตั้งนาน เครื่องถึง Sydney ค่อนข้างช้ากว่าเวลาประมาณ ครึ่งชั่วโมง ผมนัดพี่โก้ให้มารับที่สนามบินเวลา แปดโมงเช้า แต่เครื่องลงเวลาแปดโมงครึ่งกว่า เอากระเป๋าโหลด แล้วก็ตรวจเอกสารต่าง ๆ รวมถึงตรวจสัมภาระว่ามีอะไรแปลกประหลาดติดมารึเปล่าก็กินเวลาไปกว่า เก้าโมงครึ่ง ผมเริ่มกังวลใจครับว่า พี่โก้จะยังรอผมอยู่หรือเปล่า เรานัดกันไว้ดิบดี ว่าผมจะใส่หมวกเหลือง พี่โก้จะใส่หมวกสีม่วง ใส่เสื้อสีดำลาย ปลาฉลามด้านหลัง พี่โก้บอกว่า ตัวพี่โก้สูง 185-โอ้ ตัวโตน่าดู หลังจากผมออกมาเรียบร้อยแล้ว ผมเริ่มหาพี่โก้ มองซ้าย มองขวา แต่ไม่เจอ ผมเริ่มหดหู่ ว่าพี่แกคงกลับไปแล้ว ใครมันจะรอไหว ช้ากว่าเวลานัดตั้งชั่วโมงครึ่ง ผมมองหาตู้โทรศัพท์ เผื่อจะโทรหาพี่โก้ได้ แย่แล้วในกระเป๋าไม่มีเหรียญ แหม่จะมาบ่นอยู่ได้ ก็ไปแลกซิครับ ผมไปแลกเหรียญมาได้ ผมโทรหาพี่โก้ แต่ไม่ติดครับ สำหรับครั้งแรก ครั้งที่สองผมโทรไป คราวนี้ไม่มีคนรับ แน่แล้วพี่โก้ต้องไปเรียนแล้วแน่เลย ผมเดินกลับมาที่หน้าทางออก เผื่อว่าพี่โก้จะยังนั่งรออยู่แถวนั้น ผมไม่เจอใครเลยที่สูง 185 ใส่เสื้อสีดำลายปลาฉลาม แล้วใส่หมวกสีม่วง เฮ้อ ผมจะทำอย่างไรดีละเนี่ย ผมจะไปยังไงต่อละเนี่ย แล้วสนามบินนี้อยู่ทิศ ออก ตก เหนือ ใต้ของ Sydney ละเนี่ย จะนั่ง Taxi ไปก็ดันไม่มีที่อยู่พี่โก้ มีแต่เบอร์โทรศัพท์ ปอก็อยู่อีกเมืองนึง พี่ปูก็กลับเมืองไทย ออมก็ยังไม่ตื่นแน่ เอาไงดี จะไปหาใครที่ไหนได้ละ ใครจะช่วยผมได้บ้างครับเนี่ย จากคุณ : untalai - [ 30 พ.ค. 52 11:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สัปดาห์ที่ 4 : เหยียบพื้น Sydney ตอนเก้าโมงวันที่ 17 กรกฎาคม 2006 เหยียบพื้น Sydney ตอนเก้าโมงวันที่ 17 กรกฎาคม 2006 เกริ่น ผมเหยียบ Sydney ปุ๊ป ก็เจอเรื่องที่ต้องให้ลุ้นระทึกอีกแล้วครับ อย่างที่บอกผมนัดกับพี่โก้ที่อยู่สนามบิน พี่โก้จะโดดเรียนมารับ พี่โก้มีเรียนแปดโมง แต่พี่โก้ก็นัดกับผมไว้ แปดโมงเช้า แต่กว่าจะเสร็จธุระนั่นนี่ ก็ปาไป เก้าโมงครึ่ง ผมออกมาหาพี่โก้ไม่เจอ หมวกสีม่วง เสื้อลายฉลาม หลังจากผมลองโทรแล้วไม่ติดผมก็เครียดเข้าไปใหญ่ ที่อยู่ก็ไม่รู้ ระหว่างที่ยืนมองหาพี่โก้อยู่นั้น ก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงถามว่า “อ๊าวยังไม่ไปอีกเหรอ” พอผมหันไปเท่านั้นแหละ อ๊าวน้องลักษ์ ในใจผมคิดไว้ ว่ารอดแล้วกู ลักษ์ก็ถามผมว่าใครมารับ อะไรยังไง ผมก็บอกว่าเดี๋ยวพี่โก้มารับแต่ยังไม่เห็นเลย ลักษ์ก็ถามว่ามีเบอร์โทรไหม ผมยื่นเบอร์ให้เธอไป เธอก็จัดการโทรหาพี่โก้ทันที ลักษ์โทรติด เธอยื่นให้ผม ผมก็คุยกับพี่โก้ พี่โก้บอกว่าพี่โก้ไม่สบาย เป็นไข้ ไปรับไม่ได้ ให้ผมนั่ง Taxi ไป ผมเริ่มคิดเอาไงดีวะเนี่ย ผมยื่นที่อยู่ให้ลักษ์ ลักษ์บอกไม่รู้จัก ผมก็เลยถามลักษ์ว่าบ้านอยู่แถวไหน ลักษ์ก็บอกว่าบ้านอยู่นอกเมือง ต้องนั่งไปไกล เราหา Taxi กัน สรุปได้ความว่าระหว่างทางไปบ้านลักษ์ต้องผ่าน Central Station ทางกลับบ้านผมก็ต้องผ่านอยู่ดี เรากะว่าจะแชร์ค่า Taxi กันจนถึงที่ลักษ์ลง ต่อจากนั้นผมจะนั่งไปบ้านผมต่อ พอไปถึง Central Station ลักษ์ก็ลง แล้วก็เดินออกไปเลย ผมก็งงซิครับ อ๊าวไหนตอนแรกจะหารค่า Taxi กันจนถึง Central Station ผมก็โง่ที่ไม่ได้ออกปากถามอีกรอบเรื่องค่ารถ จากสนามบินมา Central Station ระยะทางไม่น่าถึงสิบกิโล ตัวเลขบอกมีเตอร์อยู่ที่ 30 เหรียญ (เอา 30 คูณเอานะครับ) ผมนี่ งงใหญ่เลย ในใจผมได้แต่คิดว่า คิดซะว่าเป็นบุญคุณของเค้าที่บอกทางผม หรือให้ผมยืมโทรศัพท์ ผมนั่ง Taxi ผ่านสถานที่หลาย ๆ ที่ๆ ผมไม่รู้จัก ข้ามสะพาน เหมือนสะพานแขวนบ้านเรา ข้ามแม่น้ำ ผมก็มองตลอดทางเผื่อ Taxi หลอกผมไปฆ่าก็เพราะความระแวง ในการเดินทางมาต่างบ้านต่างเมือง ผมถึงหน้าบ้านด้วยมิเตอร์อยู่ที่ 45 เหรียญ สุดยอดไหมละครับ ผมถึงหน้าร้านอาหารไทย พี่โก้รับผมเข้าบ้านไป พี่โก้ตัวโตครับ ผิวสีแทนไม่ใช่ดำเหมือนผม แก้มแดงสูขภาพดีมาก (มารู้เคล็ดลับหน้าแดงอีกที ก็เนื่องมาจากกินเบียร์เยอะครับ หลังจากเอากระเป๋าเก็บเรียบร้อย พี่โก้ก็พาผมไปทัวร์ Sydney ครับ พี่โก้สอนสิ่งต่าง ๆ มากมายใน Sydney เช่นการซื้อตั๋วรถ การนั่งรถเมย์ การขึ้นบันไดเลื่อน การไป Thai town การไป Opera house หรือไปหลาย ๆ สถานที่ใน Sydney รวมถึงไปห้างสรรพสินค้าที่มีสินค้าราคาถูก พี่โก้ยังสอนให้ซื้อมาม่าเกาหลีที่สุดแสนจะอร่อย ราคาห่อละ 90 เซนต์ (100 เซนต์ก็เท่ากับ 1 เหรียญ) วันแรกใน Sydney ผมใช้เงินไปทั้งหมด 200 เหรียญ ยอดเงินนี้รวมค่าบ้าน ค่าเปิดเบอร์ใหม่ ค่ามาม่า ค่า Taxi รวมถึงค่าตั๋วรถเมย์ด้วย ทำไมมันแพงอย่างนี้วะ 200 เหรียญก็หกพัน โอ้ย ซื้ออะไรได้ตั้งมากมาย ถ้าอยู่บ้านเราคิดซะว่ากินตำถั่ว หรือ ตำแตง จานละยี่สิบบาท ได้ตั้ง หกสิบจาน แค่คิดก็หิวอีกแล้วครับ วันที่สองใน Sydney หนาวมากครับ อากาศจะประมาณภูกระดึง คือหนาว ทุกคนที่นี่ใส่เสื้อกันหนาวกันหมด ผมเริ่มออกมาผจญภัยใน Sydney เพียงคนเดียวเพราะพี่โก้ไปเรียนหนังสือตอนเช้า นั่งรถเหมือนพี่โก้บอก เดินตามทางที่เคยเดินเมื่อวาน หลงบ้างก็เปิดแผนที่ แผนที่ช่วยผมได้เยอะ เลยครับ วันแรกผมเดินทัวร์ Sydney ส่วนที่เป็นย่านใจกลางของ Sydney ซะพรุ่นเลย คล้าย ๆ แถวมาบุญครอง หรือ สยามบ้านเรา คือคนเยอะ พลุกพล่าน วันที่สามและสี่ผมเริ่มหาที่แปลก ๆ ทำบ้าง ผมเริ่มติดต่อพี่สุวดี เริ่มติดต่อออม เริ่มติดต่อน้องปอ พี่สุวดีแนะนำให้ผมไปเล่นอินเตอร์เน็ตแล้วหางานในห้องสมุด เพราะอนุญาตให้เล่นฟรี ผมเปิดแผนที่หาว่าห้องสมุดอยู่ตรงไหนเพราะพี่โก้ไม่รู้จัก อ่อ เจอแล้วอยู่ไม่ไกลจาก Opera House พอไปถึง ผมเล่นเน็ตอยู่พักนึง ที่ห้องสมุดมีคอมพิวเตอร์ให้ใช้แต่เราต้องจอง ผมก็เลยไปสมัครเป็นสมาชิกห้องสมุด ผมสังเกตเห็นว่า Wireless ใช้งานได้ วันต่อมาผมก็นำคอมพิวเตอร์ของผมเข้ามาใช้งาน ที่ห้องสมุดจะมี Locker ให้ใส่ของได้ด้วยครับ ดีมาก ๆ อินเตอร์เน็ตก็เล่นฟรี ทุกอย่างฟรีหมด ผมเล่นจนเพลินประมาณห้าโมงเย็นก็จะกลับบ้านเพราะไม่อยากกลับดึกมากนัก เพราะเนื่องจากเราใหม่กับที่นี่ อีกอย่างกลัวการทำร้ายร่างกาย แล้วขโมยเงินที่สุด ผมเดินไปที่ Locker เอ๋ หมายเลข 552 นี่หน่า ทำไมมันไม่มี เอ๊ะ หรือว่าหมายเลข 553 ผมก็ลองเปิดดูแต่ก็ไม่มีเช่นกัน ผมตกใจมาก ในกระเป๋ามีทุกอย่างที่จำเป็นทั้งนั้น กล้องดิจิตอล เอกสารเกี่ยวกับการเดินทาง เอกสารรับรองจากบริษัท เงินอีก สี่ร้อยเหรียญ แผนที่ บัตรรถเมล์ หมวก แล้วก็อาหารเที่ยงที่ผมกินเหลือ กระเป๋าหาย ทุกอย่างก็หายไปด้วย อะไรเนี่ย ผมเริ่มหา Locker อื่น ๆ ใกล้เคียง ผมคือไม่เจออะไรเลย พยายามอีกครั้ง แล้วไม่เจออะไรเลย ผมเดินกลับไปที่ Information ที่ห้องสมุด แล้วก็เริ่มบอกเค้าว่ากระเป๋าผมหายไป เค้าก็ถามผมว่าได้ปิดมันไว้หรือเปล่า ผมบอกไปว่า ไม่ได้ปิด เพราะไม่รู้ว่ามันปิดอย่างไร ลองพยายามแล้วแต่มันปิดไม่ได้ เค้าหากระดาษมาแผ่นนึง บอกผมให้จดรูปพรรณสัณฐานของกระเป๋า ผมนึกเท่าที่จะนึกได้ แต่ที่ผมจำได้แม่นสุดคือ เงินกับกล้องดิจิตอล ผมยื่นให้เจ้าหน้าที่ เค้าถามผมอีกรอบว่า “แน่ใจนะ ว่าเอามาด้วย” ตายห่า เอามาซิ ทำไมจะไม่เอามา เค้าถามผมอีกว่า “แน่ใจนะว่าใช่ locker ที่บอกมานี้” ผมบอกไปว่า ไม่แน่ใจไม่ชัวร์เท่าไหร่ เค้าให้ผมจดที่อยู่ไว้ แล้วเดี๋ยวเค้าจะจัดการให้ ตอนนั้นผมเซ็งมาก กระเป๋าทั้งใบ เอกสารต่าง ๆ เงิน แล้วก็กล้อง เฮ้อ ผมไม่ค่อยจะพอใจกับเรื่องพวกนี้ซักเท่าไหร่ ทำไมสิ่งต่าง ๆ มันชอบเค้ามาทำให้ลำบากใจอีกละเนี่ย กระเป๋าผมหายไปแล้ว ผมจะเอากระเป๋าที่ไหนแบกของละเนี่ย แล้วผมจะถ่ายรูปยังไงดี เอกสารเรียนผมอีก โอ้ย เงินอีกตั้งสี่ร้อย นั่ง Taxi ได้ถึงเมืองไทยเลยมั้งนั่นหน่ะ โอ้ย ทำไมเป็นซะอย่างนี้วะเนี่ย เซ็งครับ พี่น้อง มาอาทิตย์แรกก็โดนซะแล้ว จากคุณ : untalai - [ 30 พ.ค. 52 11:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝากด้วยนะครับผม ถ้าสนใจอ่านต่อ จะนำมาลงเพิ่มให้ครับผม จากคุณ : untalai - [ 30 พ.ค. 52 11:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ได้จะซ้ำเติมหรอกน้า แต่ว่าควรจะรู้ว่าไม่ควรทิ้งของมีค่าไว้ในล็อคเกอร์ที่ปิดไม่ได้ แย่เลยทีนี้ แล้วทำยังไงกันต่อคะ จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ค. 52 13:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากไปออสเตรเลียบ้างครับ ผมยังไม่เคยไปเลยในชีวิตนี้ สู้ๆเค้านะครับ การเรียนย่อมขื่นขม...แต่ผลของมันมักจะหอมหวานเสมอนะครับ จากคุณ : นักศึกษามีเครา - [ 30 พ.ค. 52 15:51:42 A:86.14.16.208 X: TicketID:215551 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามค่ะ ข้าวของหายไปหมดเเล้วจะทำยังไงหล่ะเนี่ย เราโชคดีที่ไม่เคยเจอเรื่องร้ายๆ ทั้งของหาย โดนจี้โดนปล้น อย่างมากก็เเค่เจอฝรั่งชูสองนิ้วเเบบหันหลังมือออกมาให้(มีความหมายเหมือนนิ้วกลาง)พร้อมด่า f-ck off กับโดนปาไข่ใส่ เเต่ก็ไม่ได้อะไรมาก ถือว่าเราผิดเองที่ไปเดินไชน่าทาวน์(ในบริสเบน)   ตอนกลางคืนทั้งที่มีคนบอกเเล้วว่าอันตรายไม่ให้ไป เพราะมีผับเยอะก็เลยมีคนเมาเยอะตามไปด้วย จากคุณ : mamyo - [ 30 พ.ค. 52 19:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H7897287/H7897287.html ตามอ่านได้ที่นี่เลยครับผม .... ขออภัยที่เอาลิงค์มาแปะนะครับ .. แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 52 20:26:57 จากคุณ : untalai - [ 30 พ.ค. 52 20:24:24 ]