ความคิดเห็นที่ 1 ฉาก 1 ผืนน้ำแห่งอดีต ภาพผืนน้ำกว้างใหญ่ เรือไฟเบอร์ลำน้อยลอยอยู่กลางทะเลสาบขนาดเล็ก มีคนสามคนอยู่บนเรือ เหมือนเงาแห่งชีวิตที่บดบังลำแสงสุดท้ายใกล้ลับขอบฟ้าที่เป็นฉากหลัง เงาหนึ่งสูงใหญ่นั่งอยู่ข้างหลัง เงาเล็กๆของเด็กน้อยสองคน เรือน้อยค่อยๆเคลื่อนเข้าสู่ฝั่งพร้อมกับแสงของท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ ฉาก 2 สายน้ำไม่ไหลกลับ ภาพเบื้องหน้าแพไม้ไผ่ของลำน้ำแควน้อย ค่อยๆเดินหน้าไปเรื่อยๆตามการเคลื่อนที่ของแพที่เป็นไปอย่างช้าๆ ริ้วคลื่นค่อยๆเคลื่อนตามผิวน้ำไปหยุดอยู่ที่ขาเรียวเล็กของผู้หญิงที่กำลังนั่งเอาเท้าแกว่งน้ำ อ่านหนังสืออยู่บนเรือนแพริมน้ำ ตรงนี้เป็นส่วนที่กว้างที่สุดของแม่น้ำสายนี้ เป็นช่วงก่อนโค้ง ที่มีบ้านไม้สีขาวหลังใหญ่ตั้งโดดเด่นอยู่บนฝั่ง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองออกไปกลางแม่น้ำ เห็นแพไม้ไผ่เล็กๆ มีผู้ชายสองคนอยู่บนแพ คนหนึ่งกำลังถ่อแพ ผู้ชายอีกคนนั่งมองออกไปรอบๆกาย ยกกล้องถ่ายวีดีโอขึ้นเก็บภาพบรรยากาศ หญิงสาวนั่งอยู่บนเรือนแพ ใช้เท้าเตะผืนน้ำสีเข้ม เกิดริ้วคลื่น เคลื่อนตัวเป็นระลอก ผ่านผืนน้ำเบื้องหน้ามาที่แพไม้ไผ่เล็กๆที่กำลังจะผ่านไป ชายหนุ่มหันกล้องถ่ายวีดีโอมาทางหญิงสาวบนเรือนแพ มองผ่านกล้อง แล้วเลื่อนกล้องลง มองด้วยสายตา ยกกล้องขึ้นอีกครั้งนานพอสมควร โฟกัสที่ใบหน้าเล็กๆที่กำลังก้มลงอ่านหนังสือต่อ แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 52 12:05:53 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 09:41:43 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 19:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉาก 3 ทะเลไม่หลับใหล ในโฟกัสของกล้องถ่ายรูป เป็นภาพหญิงสาวอายุประมาณ 24 ปี กำลังเดินเก็บเปลือกหอยอยู่บนชายหาด เสียงกดชัตเตอร์ดังหลายครั้ง ชายหนุ่มลดกล้องถ่ายรูปลง กล้องห้อยอยู่ที่คอ เขามองดูหญิงสาวผมยาวเบื้องหน้า อ้น (หนุ่มผมเกรียน เปียกไปทั้งตัวเพราะเพิ่งขึ้นมาจากทะเล) “รุ่นน้องผมสวยใช่มั้ยพี่ทอม” ทอม หัวเราะ แล้วพยักหน้า “สวยดี หน้าคม ขึ้นกล้อง แต่ตัวใหญ่ไปหน่อย” อ้น “อ้าวพี่ ไปว่าเค้าอีก น้องเค้าไม่ได้เป็นนางแบบนี่” ทอม “ไม่ได้ว่า ตัวใหญ่ก็คือตัวใหญ่ ไม่ได้ว่า ก็ชมแล้วไงว่าสวย หน้าคม” อ้น “คนจีบเยอะ พี่” ทอม “แหงหละ” ทอมเปิดดูภาพผ่านจอ LCD บนกล้องไปเรื่อยๆ แล้วเหลือบตาขึ้นมองผู้หญิงสวยข้างหน้าที่กำลังยืนหันหลังให้เขา มองออกไปยังท้องทะเล จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 19:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉาก 4 ลมเอย ทอมกำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาดกับตอง สาวสวยที่เขาถ่ายรูปเมื่อวาน ทอม “เดี๋ยวพี่ส่งไฟล์ไปให้ก็ได้ เอา์อีเมล์ให้พี่ก็แล้วกัน” ตอง “โทษทีนะคะพี่ทอม ตองไม่มีทัมป์ไดรฟ์มาด้วยเลยต้องลำบากพี่ เดี๋ยวตองส่ง ์อีเมล์ให้ทางsms ก็แล้วกัน” ทอม “ไม่ลำบากนี่ ช่วงว่างๆปกติพี่ก็นั่งอยู่หน้าคอมตลอดอยู่แล้ว” ทอมก้มลงเก็บก้อนหินบางๆที่ถูกกัดเซาะจนกลายเป็นรูปหัวใจ เขายืนมองดูอย่างสนใจครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเช็ดเศษทรายที่เปื้อนเปรอะจนมันหัก จึงเขวี้ยงลงทะเล หญิงสาวยืนมองแล้วยิ้ม เธอก้มลงมองพื้นทรายแล้วนั่งยองๆ เก็บหินก้อนเล็กๆขึ้นมา เป็นรูปหัวใจ แล้วก็เก็บได้อีกสองอัน เป็นรูปหัวใจที่บิดเบี้ยวบ้าง เหมือนจริงบ้าง ตอง “หัวใจเต็มไปหมดเลย ดูสิ เหมือนเนอะ” ทอมยิ้ม เขาลงนั่งข้างๆแล้วหยิบขึ้นมาอันหนึ่ง พิจารณาดู แม้จะไม่เหมือนหัวใจแต่มันกลมมน สวยเตะตา และไม่เปราะบาง เขาวางมันลงที่เดิมที่หยิบขึ้นมา ตองยิ้ม หันไปมองทอม  “ขอบคุณมากๆเลยพี่ทอม เพื่อนต้องอิจฉาตองแน่เลย ให้ช่างภาพมืออาชีพถ่ายรูปให้” ทอม “เออน่า ไม่เป็นไร แค่ นี้เอง มืออาชีพอะไรกัน ยังต้องฝึกอีกเยอะ” ตอง “ใครๆก็บอกพี่ทอมถ่ายรูปเก่ง ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี” ทอม “คนเราสนใจในสิ่งที่แตกต่างกัน ใครสนใจสิ่งไหนก็มักจะใช้เวลาอยู่กับมัน และทำได้ดีสำหรับคนที่ไม่ถนัดเท่า แต่ละคนก็มีความสามารถที่โดดเด่นไม่เหมือนกัน” ตอง “ตองไม่รู้หรอกว่าตัวเองถนัดทำอะไร ทำงานมั้ง ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆตามที่มันควรเป็น” ทอมนั่งลงบนพื้นทราย มองหน้าหญิงสาว แววตาครุ่นคิด ทอม “จะเป็นยังไง ตองก็เป็นตอง จะรู้ตัวหรือไม่รู้ว่าตัวเองถนัดอะไร ชอบอะไร รักอะไร ตัวเราก็ยังเป็นตัวเรา มันก็หมายถึงว่า มันมีความเป็นตัวเราที่ชัดเจนอยู่ในนั้น ไม่ใช่เป็นแค่ชีวิตหนึ่งที่ไปเรื่อยๆ” ตองยิ้ม “แหม ปรัชญา นะเนี่ย” ทอมยิ้ม แล้วก้มลงมองปลายเท้าที่เหยียดยาวออกไปเล็กน้อย เล็บเท้าสะอาดสะอ้านเพราะเดินเท้าเปล่าบนผืนทราย เขาแอบมองเท้าคนข้างๆ แล้วมองขึ้นบนท้องฟ้า ทอม “ฟ้าสวยดี ดูแล้วสบายตาเนอะ” ตองมองขึ้นบนฟ้าบ้าง เธอหยีตา ตอง “ใช่แล้ว ไม่ร้อนแล้วด้วย ไม่มีแดดจัด เดี๋ยวไปชวนเพื่อนเล่นน้ำดีกว่า พี่ทอมเล่นน้ำกันมั้ย” ทอมหันมายิ้ม “เอาดิ้ พี่ชอบเล่นน้ำ” ตอง “งั้นเดี๋ยวตองไปหาเพื่อนๆก่อนนะคะพี่ แล้วเจอกัน” หญิงสาวลุกขึ้น เดินแยกออกไปพร้อมรอยยิ้ม ทอมมองตามยิ้มให้ แล้วหลบสายตามาที่ทะเล เรือใบสีขาวกำลังเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ เขายกกล้องขึ้นเก็บภาพเอาไว้ แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 52 17:08:06 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 11:57:54 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 19:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉาก 5 ใจหาย หญิงสาวลูกครึ่งอายุประมาณ 20 ปี นอนอยู่บนเปลตาข่ายหลากสี ใต้ต้นแสงจันทร์ เธอลุกพรวดขึ้นมานั่ง จ้องมาที่ทอม ท่าทางตกใจ ดิว “เป็นบ้าอะไรหละพี่ทอม” ทอม “นั่นสิ เหมือนเป็นบ้าเนอะ” ดิว “ทำไมถึงบอกว่าอยากเลิกกับดิวหละ เพราะดิวไม่มีเวลาใ้ห้เหรอ ก็งานดิวเยอะ นางแบบน่ะงานยุ่งจะตายพี่เป็นช่างภาพก็ต้องรู้สิ” ทอม “รู้ แต่ไม่เกี่ยวกับงานยุ่งหรอก ไม่เกี่ยวกับดิวไม่มีเวลาให้พี่” ดิว “อ้าว” ดิวจ้องหน้าทอม น้ำตาหยดแหมะ   ดิว “กลัวอยู่เหมือนกันว่าวันนี้จะมาถึง พี่ทอมไม่เคยรักดิวเลยใช่มั้ย” ทอม “พี่ขอโทษดิว พี่นี่แย่เนอะ พี่ว่าพี่ต้องการทำอะไรบางอย่างคนเดียวสักพัก” ดิว  “ทำอะไร” ทอม “ยังไม่รู้เลย” ดิว  “อ้าว ก็จะทำอะไรล่ะ ดิวอยู่ด้วยไม่ได้รึไง” ทอม “พี่เองก็ยังไม่รู้” ทอมเดินมานั่งข้างๆดิวบนเปล จับมือเธอเอาไว้แล้วมองหน้า  เอาปลายนิ้วมือเ็ช็ดน้ำตาให้ ดิวเอนศีรษะมาซบไหล่ทอม พูดเสียงอ่อย ดิว “ทำไมล่ะพี่ทอม” ทอม “ไม่รู้สิดิว พี่ขอโทษจริงๆ มันเหมือนบางอย่างหายไป เหมือนหัวใจพี่หายไปที่ไหนก็ไม่รู้” ดิวมองหน้าทอม สีหน้าเจ็บปวด ดิว “คงต้องตามหาสินะ เพราะดิวเองที่เป็นคนเหมาเอาเองว่าเราเป็นแฟนกัน จนพี่ทอมต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ คอยดูแลดิวมาตลอดครึ่งปี และตัวดิวก็ไม่เคยได้ใจพี่ทอมเลย ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน” ทอม “คิดมาก ถ้าพี่ไม่ชอบดิวมากๆพี่ก็คงไม่มาคบกับดิวนานขนาดนี้หรอก” ทอมหยุดพูด ดวงตาเหม่อลอย ทอม “เพียงแต่ใจพี่มันไม่เคยอยู่ที่พี่ด้วยซ้ำ” หัวเราะ “ไม่รู้มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ดิว “ถ้าเจอ ดิวจะเก็บเอาไว้ให้นะ” ทอมโอบกอดดิวเอาไว้แน่นเหมือนกอดน้องสาวคนหนึ่ง ดวงตาเหม่อลอยไปไกล ทอม “ขอบคุณนะดิว” แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 21:00:42 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 19:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉาก 6 สายน้ำหยุดพัก หญิงสาวบนเรือนแพ เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองออกไปที่แม่น้ำแควน้อยเบื้องหน้า แพไม้ไผ่ที่เธอเห็นเมื่อวาน กำลังผ่านไป แต่อยู่ห่างจากเธอออกไปประมาณ5 เมตรเท่านั้น โจ (หญิงสาวบนเรือนแพ) “สนุกไหมคะ” ชายที่กำลังถ่อแพ (หันมายิ้มให้) “สนุกครับ ถ้าสนใจ ติดต่อที่รีสอร์ทก็ได้นะครับ เขามือเบอร์ผม” โจ (ยิ้มให้ชายหนุ่มที่ถือกล้องถ่ายวีดีโอบนแพ) “ไม่กลัวกล้องตกน้ำเหรอคะ” ทอม (กำลังถ่ายวีดีโอภาพหญิงสาวเบื้องหน้าและเรือนแพ) “ผมระวังอยู่ครับ ไม่มีคลื่นจากเรือหางยาว ก็ไม่น่ากลัว” ทอม (หันไปคุยกับคนถ่อแพ) “พี่ช่วยแวะที่เรือนแพหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากเก็บภาพตรงแถวนี้เยอะๆ” คนถ่อแพพาแพไม้ไผ่ขนาดเล็กเข้ามาใกล้หญิงสาว แล้วโยนเชือกที่ผูกกับแพข้ามมาที่เธอ โจดึงเชือกไว้ให้ จนแพมาจอดอยู่ใกล้ๆ ทอมกระโดดข้ามแพมา ทอม “ขอบคุณครับ” ทอมเอื้อมมือไปรับเชือกจากมือโจเอามาผูกกับเสาไม้ใกล้ๆ คนถ่อแพก้าวข้ามมา คนถ่อแพ “ตามสบายนะครับ ผมอยู่แถวๆนี้” คนถ่อแพเดินไปตามทางเดินของระเบียงหน้าห้องที่เชื่อมต่อกันของรีสอร์ทที่เป็นเรือนแพ เลี้ยวหายไป ทอมหันมายิ้มให้โจ ทอม “เมื่อวานคุณก็นั่งอยู่ตรงนี้” โจ “ใช่ค่ะ นั่งอยู่หน้าห้อง ไม่ไปไหนเลย” ทอมนั่งลงข้างๆ พิงเสาไม้ที่ผูกเรือ มองภายในเรือนแพ แล้วมองออกไปยังแม่น้ำ ทอม “วิวจากตรงนี้สวยมาก ถึงว่า คุณไม่ไปไหน” โจ “เย็นๆก็เดินขึ้นไปข้างบนเหมือนกัน ไปนั่งคุยกับคนในหมู่บ้านชาวมอญแถวนี้ สนุกดีค่ะ คุณล่ะ พักที่ไหน” ทอม “ผมพักกับพี่ที่ถ่อแพ เป็นโฮมสเตย์ ครับ” โจ “น่าสนใจจัง” ทอมยิ้ม เขายกกล้องถ่ายวีดีโอขึ้นเก็บภาพรอบตัว โจ “ตามสบายนะคะ” ทอมยกกล้องลง ทำหน้าเขินๆ “ผมขอโทษนะครับ เหมือนถือวิสาสะ” โจ “ไม่เป็นไรค่ะ น่าสนุกดี นี่ก็มาพักผ่อนนอนเล่น ไม่ได้ทำอะไรเลย” (หัวเราะเบาๆ) ทอม “วันนี้วันธรรมดา ลางานเหรอครับ” โจ “ ไม่ใช่ค่ะ พอดีเป็นครู แล้วโรงเีรียนปิดเทอมน่ะค่ะ” ทอม “ดีจัง ดีจัง” โจ “คุณล่ะ นี่ไม่ใช่วันเสาร์อาทิตย์” (ยิ้ม) ทอมหัวเราะ “ผมทำสวน ช่วยที่บ้าน รับจ๊อบถ่ายรูปบ้าง แต่ช่วงนี้อยากถ่ายอะไรเก็บไว้ เมื่อวานผ่านมาแถวนี้ รู้สึกน่าสนใจ แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมสนใจ เลยต้องผ่านมาอีก” โจ “แล้วเจอรึเปล่าคะ” ทอมส่ายหน้ายิ้มๆ โจ “บางทีเราก็รู้สึกว่าเราต้องการอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเนอะ” ทอมมองหน้าโจ ยิ้ม “ใช่เลย บางอย่างที่หายไป” โจ “อ้าว มีอะไรหายไปคะ” ทอมหัวเราะ “ช่างมันเถอะครับ” ทอมเปิดดูภาพที่เขาถ่ายเก็บไว้ในวีดีโอ ตั้งแต่วันแรกที่ออกเดินทาง วันที่ดิวขับรถมาส่งที่สถานีรถไฟ จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 19:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉาก 7 ไหลเรื่อยไป ดิวกับทอมยืนอยู่ ณ ชานชาลา สถานีรถไฟบางกอกน้อย ดิว “หนังสั้นของพี่ทอมคงน่าสนใจดี ไม่่มีพลอท ไม่มีตัวละคร” ทอม “มีสิ ตัวละคร ส่วนพลอทหนะ มีอยู่แล้ว” ดิว “ไม่เห็นจะมี พี่ทอมเป็นคนถ่าย เก็บภาพไปเรื่อยๆ แล้วมันจะมีตัวละครได้ยังไง ส่วนพลอท ก็ไม่เห็น เปลี่ยนแปลงไปได้เรื่อยๆ” ทอมยิ้ม “พี่ไงตัวละคร พี่เป็นคนออกตามหา พลอทก็คือ ผู้ชายคนหนึ่งออกตามหาบางสิ่ง อาจเป็นเพียงภาพประทับใจ บุคคลที่น่าประทับใจ หรืออะไร พี่ก็ยังไม่รู้เลย ตอนจบมันก็จะเฉลยด้วยตัวมันเอง” ดิวส่ายหน้า “ดิวไม่ค่อยเข้าใจพี่หรอก จริงๆ” ทอมยกมือขึ้นยีหัวดิวที่ยืนทำหน้าเบื่อๆ แล้วหัวเราะ ทอมมองดูนาฬิกาข้อมือ แล้วยิ้มให้ดิว ทอม “มา ให้กอดที รถจะออกแล้ว” (อ้าแขนกว้าง) ดิว “หน้าไม่อาย เค้าไม่ใช่แฟนตัวเองซะหน่อย เดี๋ยวเสียหมูหรอก” ทอม “เอ้า งั้นฉุดมากอดซะเลย” ทอมดึงตัวดิวเข้ามากอด ดิวน้ำตาไหล แต่ก็ยิ้ม ทอม “ขอบคุณมากนะที่เป็นเด็กดีมาโดยตลอด” ดิว (หัวเราะ) “นี่พี่ทอม เค้าไม่ใช่ลูกพี่ทอมนะ พูดไปได้” ทอม (ยิ้ม) “ขอบคุณนะดิวที่เข้าใจพี่" ดิวพยักหน้าทั้งน้ำตา แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 19:06:10 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 19:23:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ค่ะ เหมือนเลื่อนลอยอะ จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ค. 52 19:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฉาก 8 ไหลเชี่ยวเบื้องล่าง ทอมกับโจนั่งอยู่บนเรือนแพเงียบๆ มองออกไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า กล้องถ่ายวีดีโอตัวใหม่ของทอมวางอยู่ในกระเป๋ากล้องข้างๆตัว เสียงนกร้อยเจื้อยแจ้ว เท้าของทั้งคู่แช่อยู่ในน้ำ มีคนพายเรือคายัคผ่านไป ทอมกับโจมองตามภาพนั้นไปเรื่อยๆ ฉาก 9 ใต้ผืนน้ำวน ชายหนุ่มอายุประมาณ 40 ปี นั่งอยู่ในเรือกับเด็กชายและเด็กหญิง เขาถือคันเบ็ดตกปลาในมือ ค่อยๆกระตุกคันเบ็ดเป็นบางครั้ง เด็กหญิงและเด็กชาย อายุประมาณ 8 ขวบ กำลังสนุกกับการเอาเท้าแช่ในน้ำที่ขังอยู่ในเรือ แล้วก็หันมาหัวเราะให้กัน เรือไฟเบอร์สีเหลืองลำนี้ ลอยอยู่นิ่งๆกลางทะเลสาบที่ล้อมรอบด้วยภูเขาสูงและสวนกาแฟ แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 18:47:51 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 16:29:50 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 52 20:34:04 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 20:07:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ใช่แล้วค่ะ จะเนือยๆหน่อย เพราะเพิ่งปูเรื่อง อยากใช้น้ำเป็นสื่อ คือการไหลเรื่อยไป แม้มันจะไม่ไหลย้อนกลับ แต่วันหนึ่งเมื่อมันระเหยขึ้นไปเป็นไอน้ำ ไปเป็นก้อนเมฆ ก่อตัวเป็นฝน ในที่สุดมันก็จะกลับมามาอยู่ที่จุดเดิมได้อีก พระเอกกำลังตามหาบางสิ่งที่ทำให้เขารักไม่เป็น สร้างความสัมพันไม่เคยสำเร็จ มันเหมือนกับบางสิ่งได้หายไปจากชีวิตเขา ช่วงใดช่วงหนึ่ง ก็เลยเขียนให้สลับกับอดีตและปัจจุบัน เพื่อให้พระเอกมองกลับไปที่อดีตด้วย ระหว่างที่ค้นหาค่ะ อาจน่าเบื่อซักหน่อยนะคะ จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 20:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฉาก 10 พลาด แพไม้ไผ่ลำเล็ก เข้าจอดเทียบกับเรือนแพ โจเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ทอม ที่กระโดดข้ามมายืนอยู่ข้างๆ ตามด้วยผู้ชายที่มาด้วยกันทุกวัน ทอม “ผมจะไปดูช้างหน่อย คุณอยากไปด้วยไหมครับ” โจ “เอาสิคะ เดี๋ยวพาไป” โจลุกขึ้นยืน แล้วทั้งคู่ก็เดินไปพร้อมกับคนถ่อแพ โจเดินนำหน้าบนแผ่นกระดานแคบๆที่พาดระหว่างแพกับริมตลิ่ง รอบบริเวณนี้เต็มไปด้วยป่าไผ่ ระหว่างเดินข้ามแผ่นกระดาน โจหันมาเพื่อพูดอะไรบางอย่าง และเธอก็ก้าวพลาดตกลงไปในน้ำ โจ “โอ๊ะ” ทอมคว้าตัวเธอไว้ได้ ขาโจก็เลยตกลงไปเพียงข้างเดียว โจ (ยิ้มเขินๆ)  “ขอบคุณค่ะ” ทอม (โบกมือ) “ไม่เป็นไรครับ แผ่นไม้แคบมาก ต้องระวังกันหน่อย” โจเดินถึงฝั่งแล้วก้มลงใช้มือบีบชายกางเกงที่เปียกน้ำ ฉาก 11 วันเปียกปอน ชายหนุ่มนักตกปลากำลังนั่งตกปลาอยู่ริมตลิ่ง โดยมีเด็กหญิง ชาย อายุประมาณ 10 ขวบ วิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ เด็กหญิงวิ่งขึ้นไปบนสะพานไม้ ที่ยื่นเข้าไปในทะเลสาบ มีเรือไฟเบอร์สีเหลืองถูกผูกอยู่ที่สะพาน เด็กผู้ชายหยุดวิ่งเมื่อเกือบตามทันเด็กผู้หญิง หันไปตะโกนเรียกชายหนุ่ม เด็กผู้ชาย “พ่อครับ โอลีฟจะขึ้นเรือ” พ่อ (เงยหน้าขึ้นมอง โบกมือ ตะโกน) “โอลีฟเอ๊ย อันตรายลูก อย่าไปเล่นเรือนะ” โอลีฟ (หยุดวิ่ง หันมายิ้ม แล้ววิ่งกลับ) “ต้อมขี้ฟ้อง” (ตะโกนใส่หน้าเด็กผู้ชายเมื่อวิ่งมาถึงตัว) ต้อมเอามือตีหัวโอลีฟเบาๆ ขณะที่เธอวิ่งผ่านไป โอลีฟพยายามกระโดดข้ามระหว่างสะพานกับตลิ่งที่ยื่นออกมาู่คู่กับสะพาน แต่เธอกำลังจะข้ามไปไม่พ้น มือเล็กๆของต้อมก็ดึงข้อมือเธอไว้ โอลีฟกะต้อมเลยตกลงไปในน้ำ ตรงนั้นลึกประมาณหัวเข่าของเด็กๆ พ่อวิ่งเข้ามาหา แล้วก็ยืนหัวเราะ พ่อ “อ้าว เล่นน้ำกันไปเลยก็แล้วกัน เดี๋ยวจะยืนดูตรงนี้แหละ” โอลีฟกับต้อมก็เลยเล่นน้ำกันที่ริมตลิ่ง แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 18:48:31 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 16:34:09 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 21:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฉาก 12 ในลิ้นชักความทรงจำ โจกับทอมอยู่บนหลังช้าง ที่ค่อยๆเดินไปตามป่าไผ่ริมตลิ่ง ทอมคอยถ่ายวีดีโอไปเรื่อยๆ โจก็มองวิวข้างทาง แล้วก้มลงจดอะไรยิกๆในสมุด ทอมวางกล้องบนตัก หันมามองโจแล้วหัวเราะ ทอม “จดข้อมูลเอาไปสอนเด็กๆเหรอครับคุณครู” โจ (เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ทอม ดวงตาเป็นประกาย) “เป็นคนชอบจดนู่นจดนี่ลงสมุดบันทึก กลัวสักวันจะลืมค่ะ” ทอมมองดวงตาเป็นประกายของโจ แล้วก็ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะหันไปมองดูแม่น้ำเบื้องล่าง ทอม “คุณว่าคนเราจะลืมสิ่งที่งดงามขนาดนี้ได้ลงเชียวเหรอ” โจ “บ่อยครั้งที่คนเราลืมในสิ่งที่ไม่ควรลืม และจำในสิ่งที่ไม่ควรจำ ไม่ใช่เหรอคะ” ทอมหันมามองหน้าโจ ทอม “คุณเคยลืมสิ่งที่ไม่ควรลืมไหมครับ แบบที่นึกยังไงก็นึกไม่ออก” โจ (ยิ้มกว้าง) “เคยลืมหน้าพี่ชาย เพราะแม่พาพี่ไปอยู่ที่กรุงเทพฯตั้งแต่เล็ก มีช่วงนึงแม่เค้าไปเมืองนอกเป็นปี พ่อก็ไม่ค่อยสบาย เราสองคนพี่น้องเลยไม่ได้เจอกัน พี่เค้าอยู่กับคุณตา ตอนคุณครูให้วาดภาพครอบครัวของฉัน โจก็เลยวาดรูปพี่ชายเป็นรูปเพื่อนสนิทคนนึงเฉยเลย” (หัวเราะพร้อมกัน) โจ “ขนาดเพื่อนมาดูยังมองหน้าโจงงๆเลย ถามว่า ทำไมเหมือนเราจัง” หัวเราะพร้อมกัน ทอม “คุณคงสนิทกับเพื่อนคนนี้มากแน่เลย” โจ “ใช่ค่ะ” เธอหันมายิ้มให้ทอม “แต่ถึงวันนี้ โจก็จำหน้าเพื่อนคนนี้ไม่ได้แล้วหละ มันนานมากเหลือเกิน” ทอมยิ้ม แล้วก็เหม่อมองลงไปที่โค้งน้ำแห่งนั้น ทอม “ความทรงจำของผมขาดๆหายๆไปเยอะมาก การที่จำอะไรไม่ได้ ทำให้ไม่รู้ปัญหาแปลกๆของตัวเอง” โจ “บางทีมันก็ปนเปกันไปหมด เหมือนลิ้นชักไง เคยมั้ย หาของในลิ้นชักไม่เจอเพียงเพราะว่ามันรก หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ พอมีคนมาหาให้ แค่มองแว่บแรก ของชิ้นนั้นมันก็มาอยู่ในสายตาแล้ว” ทอมหันไปยิ้มกว้างให้โจ ทอม “นั่นสิ เกิดขึ้นบ่อยมาก” โจยิ้มแล้วก้มลงจดอะไรในสมุด ทอมยิ้ม แล้วหันไปสนใจถ่ายภาพของเขาต่อไป แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 22:11:31 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 09:43:09 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 52 21:53:20 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 52 21:50:14 จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 21:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่คอมเม้นท์นะตัว.. จะรออ่านจนจบนะ.. สู้ๆจ้า.. จากคุณ : เค้าเองล่ะ..อิอิ (Gamoto-mouse..) - [ 30 พ.ค. 52 22:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฉาก 13 ลมฝนพัดพา เกือบมืดแล้วตอนที่โจยืนส่งทอมขึ้นแพเพื่อกลับที่พัก ทอมยืนอยู่บนแพกับคนถ่อแพ เขาโบกมือลาโจ ทอม “พรุ่งนี้ถ้าคุณยังไม่กลับเราอาจเจอกันอีก” โจ “ยังไม่กลับหรอกค่ะ พรุ่งนี้คุณจะผ่านมาแถวนี้อีกเหรอคะ” ทอม “ไม่รู้สิ ยังหาอะไรไม่เจอเลย” (หัวเราะ) แพค่อยๆถอยห่างออกไป เสียงหัวเราะของทอมดังกังวานอยู่ในแสงสุดท้ายของวัน โจนั่งลงบนเปลที่ระเบียง มองออกไปยังผืนน้ำยามเย็น ฝนค่อยๆโปรยลงมา และเริ่มหนักขึ้น หน้าตาเธอเป็นกังวน มองออกไปยังแพไม้ไผ่เล็กๆของทอม ที่อยู่ห่างออกไปไกล ฉาก 14 ฝากไว้ โอลีฟ เด็กหญิงอายุ 11 ปี ยืนอยู่บนระเีบียงหน้าบ้าน มองออกไปยังสายฝนที่กำลังโปรยลงมา ใบหน้าร้อนรน ชายหนุ่มอายุประมาณ38 ปี เปิดประตูบ้านออกมา มองเด็กหญิงโอลีฟ ชายหนุ่ม “ยายโอลีฟ ทำไมหนูมายืนอยู่ข้างนอกมืดๆ เดี๋ยวโดนละอองฝน ไม่สบายนะลูก” ด.ญ.โอลีฟ “ต้อมไปตกปลากับพ่อ ยังไม่กลับเลยค่ะพ่อ ตั้งนานแล้ว” พ่อ “ไปกันตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก” พ่อเดินออกมายืนโอบไหล่ลูกสาว โอลีฟ “ตั้งแต่ตอนกลางวันค่ะ” พ่อ (ส่ายหน้า) “ทำไมชอบตกปลาจังเลยก็ไม่รู้” โอลีฟกอดพ่อ สีหน้ากังวน พ่อขยี้หัวลูกสาวแล้วเดินเข้าไปในบ้าน โอลีฟมองออกไปนอกรั้วไม้สีขาว แล้วกระโดด โอลีฟ (ตะโกนดีใจ) “พ่อคะ ต้อมกับพ่อกลับมาแล้ว” โอลีฟ (ตะโกนเรียก) “ต้อม ต้อม” ต้อมกับพ่อโบกมือให้แต่ไกล ต้อมเปิดรั้ว วิ่งเข้ามาหาโอลีฟ ต้อมยืนตัวเปียกยิ้มแป้นอยู่ข้างหน้าโอลีฟ  ในมือมีมะม่วงสุขลูกใหญ่มาก ต้อม “วันก่อนไง ที่เราสองคนพยายามจะเอามันลงมา” ต้อมยื่นมะม่วงลูกใหญ่ให้โอลีฟ ต้อม “เค้าไปยืนหลบฝนใต้ต้นมะม่วงกับพ่อ แล้วมันก็ตกลงมาใส่หัวเค้า พรุ่งนี้เรามากินกันนะ เก็บไว้ให้หน่อย” โอลีฟรับมะม่วงมาจากต้อม เด็กสองคนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดัง พ่อของโอลีฟเปิดประตูออกมายืนดูแล้วยิ้ม จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 23:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พักสมองหน่อยคะ ได้เวลานอนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาช่วยทอมตามหาสิ่งที่เค้าทำหายไป (ถึง Gamoto-mouse ตัว พรุ่งนี้เค้าค่อยสู้ต่อนะ วันนี้เค้าไม่ไหวแล้ว ตัวดื่มเอ็มร้อยไปแล้วเชิญนอนตีสองไปคนเดียวนะจ๊ะ) จากคุณ : khorbfaa - [ 30 พ.ค. 52 23:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สู้ๆ นะคะ ทั้งทอม และคุณ khorbfaa จากคุณ : ฟ้าส่งให้เกิดมาสวย - [ 30 พ.ค. 52 23:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฉาก 15 จากแผ่นดิน โจขี่มอเตอร์ไซค์ไปตามถนนเลียบแม่น้ำ อากาศยามเช้าหลังฝนสดชื่น ลมพัดเย็นสบาย นักท่องเที่ยวบางคนขี่จักรยานสวนไปมา โจจอดรถใต้ต้นมะม่วงริมแม่น้ำ เธอเดินวนไปรอบต้นมะม่วง เงยหน้าขึ้นมองเพื่อพบว่ามะม่วงต้นนี้มีแต่ใบ เธอก็เลยนั่งพักใต้ต้นมะม่วง หยิบสมุดบันทึกออกมาจากกระเป๋าสะพายเก่าๆ เอนหลังพิงต้นมะม่วง ขีดเขียนอะไรไปเรื่อย แล้ววาดรูปแม่น้ำเบื้องหน้าด้วยปากกาหมึกซึมสีดำ หยิบสีไม้ออกมาจากกระเป๋าแล้วเริ่มลงมือระบายสีของภาพที่วาด เธอหยุดชะงัก แล้วหยิบปากกาขึ้นมาวาดรูปเรือลำเล็กๆกลางแม่น้ำ แล้วใช้สีไม้ระบายเรือเป็นสีเหลือง หญิงสาวระบายยิ้มน้อยๆ มองออกไปยังผืนน้ำ แล้วเธอก็เห็นแพไม้ไผ่ที่คุ้นเคยกำลังผ่านมา โจยกมือขึ้นโบก ทอมกำลังส่องกล้องถ่ายวีดีโอมาทางเธออยู่พอดี เขายกกล้องลง หัวเราะแล้วโบกมือให้โจ คนถ่อแพก็โบกมือให้โจด้วย ฉาก 16 สู่สายน้ำ บนแพไม้ไผ่มีโจ ทอม แล้วก็คนถ่อแพ ทอมกำลังถ่ายวีดีโอ โจนั่งวาดรูป และคนถ่อแพก็ร้องเพลงไปด้วย สายน้ำเบื้องหน้าค่อยๆไหลไป ช้าๆ และเร็วขึ้น จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 12:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฉาก 17 ความลับในสายน้ำ เสียงเรือหางยาวดังสลับกับเสียงตะโกนโหวกเหวกของคนบนเรือ ชายหนุ่ม 1 (โผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ ใส่แว่นดำน้ำและชุดประดาน้ำ) “ไม่เจอ” เด็กหนุ่มวัยรุ่น(ทอมในวัยเด็ก) หน้าตาเครียด น้ำตาคลอ ชายหนุ่ม 2 นั่งอยู่บนเรือข้างๆเด็กหนุ่ม เอื้อมมือมาโอบไหล่ ชายหนุ่ม 2 “ลุงว่าพ่อของทอมอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่ใช่ในน้ำนี่หรอก” ทอมนั่งนิ่งเงียบ ขบกรามแน่น กลั้นน้ำตา ชายหนุ่ม 1 ปีนขึ้นมานั่งบนเรือ ชายหนุ่ม 1 “ใครเอาข่าวมาบอกว่าทหารเอาศพมาทิ้งในแม่น้ำ ผมว่าถ้ามันจะทำกัน มันเอาไปทิ้งทะเลไม่ดีกว่าหรือไง” ชายหนุ่ม 2 “พี่ว่าพวกเราหลายคนหนีเข้าป่า หรือไปซ่อนอยู่ตามบ้านเพื่อน บ้านญาติ ส่วนพวกที่ตายน่าจะเป็นประชาชนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ส่วนภพ พี่ว่าเขาต้องหนีไปหลบที่ไหนแน่ๆ พวกเราบางคนอาจต้องทำตัวให้สูญหายเกือบทั้งชีวิต พี่มั่นใจว่าเขาไม่ได้ถูกฆ่า” (หน้าเครียด เหลือบตามองทอม) ชายหนุ่ม 2 หันไปมองทอม “เอาไงดีลูก” ทอม “ผมไม่รู้ ผมหาพ่อมาตลอด 3 วันแล้ว ไมไ่ด้ไปโรงเรียนเลย พอมีคนบอกให้ลองมาดูที่นี่ ผมก็โทรไปบอกอา” ชายหนุ่ม 2 ถอนใจ ยกมือขึ้นตบไหล่ทอม ชายหนุ่ม 1 หันหน้าออกไปมองผืนน้ำเบื้องหน้า ชายหนุ่ม 1 “ผมอยากให้เป็นแค่ข่าวลือว่าประชาชนถูกยิงตายแล้วเอาศพไปทิ้ง ผมไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ พวกเราแค่มาชุมนุมกัน พวกเราไม่ได้ทำร้ายใคร แค่เรียกร้องความถูกต้อง” ชายหนุ่ม 2 “ความถูกต้องของประชาชน มันทำให้พวกเขาไม่ถูกต้องไง” ชายหนุ่ม 2 สตาร์ทเครื่องยนต์เรือ แล้วหมุนหัวเรือกลับ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 22:24:48 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 19:12:15 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 12:55:39 จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 12:53:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ฉาก 18 ก่อนจะถึงทางแยก เสียงเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทอมเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนเตียง แสงส่องผ่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามากระทบหน้าทอมที่ยืนอ่านข้อความในโทรศัพท์มือ สักพัก เข้าเงยหน้าขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นภาพเด็กๆกำลังวิ่งเล่นอยู่ที่ริมตลิ่ง ทอมเดินออกไป สาวมอญวัยรุ่นตัวเล็กๆหิ้วตะกร้าผ้าใบใหญ่ เดินผ่านและทักทาย สาวมอญ “หิวข้าวรึยังคะ” ทอมเข้าไปช่วยถือตะกร้าผ้าในมือเธอ แล้วเดินไปด้วยกัน ทอม “หิวแล้วครับ แต่เดี๋ยวจะล่องแพไปหาเพื่อน ทานข้าวกับเพื่อนดีกว่า เพราะคิดว่าจะกลับบ้านพรุ่งนี้” สาวมอญ “อ้าว ไหนว่ามาหลายวัน นี่เพิ่งอาทิตย์เดียวเองนะพี่” ทอม(ยิ้ม) “พอดีได้รับข้อความจากเพื่อนว่าจะไปเที่ยวบ้านน่ะครับ เลยต้องกลับไปต้อนรับ” สาวมอญ(ยิ้ม ทำหน้าเจ้าเล่ห์) “เพื่อนหรือแฟน” ทอม (ยิ้มเขิน) “เพื่อนรุ่นน้องครับ บ้านพี่มีสวนผลไม้ เค้าก็เลยอยากมาเที่ยว” สาวมอญ (ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ อมยิ้ม) “แฟนแน่ๆ สงสัยสาวๆแถวนี้อกหักกันหมด” ทอม (หัวเราะ) “โอ๊ย ใครจะมาอกหัก ผมน่ะสิอกหัก สาวๆแถวนี้มีแฟนกันหมดแล้ว” สาวมอญ “ก็สาวที่กำลังจะไปกินข้าวด้วยไง” (หัวเราะ) ทอม (ทำหน้าเหรอหรา) “อ้าว ไปเกี่ยวอะไรกับเค้าล่ะ” สาวมอญแย่งตะกร้าผ้ามาจากทอมเมื่อถึงท่าน้ำ แล้วก็นั่งลงบนม้านั่ง เงยหน้าขึ้นมองทอม สาวมอญ “ลุงมะแอบอก เป็นสาวสวยเหมือนนางแบบ แต่ซุ่มซ่าม” (ยิ้ม) ทอม (ยิ้ม) “ไม่ซุ่มซ่ามหรอก” ทอมนึกภาพโจที่เกือบตกกระดานไม้แล้วเขารับตัวไว้ได้ทัน สาวมอญ “พี่ทอม” ทอม “ครับ” (สะดุ้ง) สาวมอญ (ชี้หน้าทอมแล้วยิ้ม) “หน้าแดง” ทอม “อะไร ไม่เอาแล้ว ไปตามพี่มะแอดีกว่า” (เขิน เดินจากไป) สาวมอญหัวเราะ แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 14:50:50 จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 14:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฉาก 19 บนโค้งน้ำ แพจดเทียบท่าที่เดิม ไม่มีโจอยู่ตรงนั้น ทอมก้าวข้ามมาที่เรือนแพ มะแอกระโดดข้ามมา คว้าเชือกไปผูกไว้ที่เสาเหมือนเดิม ทอมชะเง้อมองหาโจ โจเปิดประตูห้องนอนเดินออกมา ทอม “อ้าว วันนี้อยู่ในห้องแฮะ” โจ “วันนี้ตื่นสายค่ะ เมื่อคืนไม่ค่อยสบาย” ทอม “ไม่สบายเหรอ ตอนนี้ดีขึ้นรึยังครับ” โจ “พออากาศเย็นก็จะหอบนิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วหละ ตอนนี้หิวข้าวมาก” (หัวเราะ) ทอม (ยิ้ม) “หิวเหมือนกันเลย ไปหาอะไรทานกันเถอะ แล้วเดี๋ยวว่าจะชวนนั่งแพล่องแม่น้ำ เมื่อกี๊ผมเป็นคนถ่อแพมาเองนะ สนุกดี” โจ (หันไปทางมะแอ) “พี่มะแอ ไปกินข้าวด้วยกันค่ะ” มะแอ (ยิ้ม) “ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลย ผมว่าจะไปดูหลานชายหน่อย แถวๆนี้ ได้ข่าวว่าเกเร มีอะไรโทรเข้ามาครับ ผมพกมือถือ” มะแอเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม โจกับทอมมองหน้ากัน ทอม “กินที่รีสอร์ทคุณเนี่ยแหละ มีอะไรอร่อยมั่งครับ” โจ (ทำท่านึก) “ข้าว ไข่เจียว” ทอม (ยิ้ม) “ดีครับ ไป” โจเดินนำหน้าทอมไปทางห้องอาหารบนเรือนแพ จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 15:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ฉาก 20 ปล่อยไปตามกระแส ทอมถ่อแพไปเรื่อยๆ โจนั่งชันเข่า วางสมุดบนเข่าแล้วจดอะไรไปเรื่อยๆ ทอม “หมดเล่มรึยังครับ” (พูดยิ้มๆ) โจ เงยหน้าขึ้นมอง ใช้มือป้องแสงจากดวงอาทิตย์ ส่งยิ้มให้ทอม ทอม “เห็นจดตลอด” โจ “จดบ้าง วาดรูปบ้าง เดินทางคนเดียวก็แบบนี้ อย่างทอมก็ถ่ายรูปไง” โจ (ทำหน้างงๆ) “วันนี้ไม่ได้พกกล้องมาเหรอคะ” ทอม “ผมไม่ไว้ใจฝีมือตัวเอง” (หัวเราะ) “ในการถ่อแพน่ะครับ” โจ “อ๋อ” ทอม “วันนี้ครื้มๆนะ” (เงยหน้าขึ้นมองฟ้า) โจ “นิดหน่อย ยังมีแดด ไม่น่าจะมีฝนนะคะ” ทอม “ผมว่ามี” โจ “ไม่มีดีกว่า” ทอม “พนันกันมั้ย” (ยิ้ม มองหน้าโจ) โจ “พนันอะไรดี” (ยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย) ทอม “ถ้ามีโจต้องเป็นคนถ่อแพ” (หัวเราะ) โจ (ทำตาโต) “โจพายเรือเป็นนะคะ พายออกจะบ่อย” ทอม “ถ่อแพไม่เหมือนพายเรือเท่าไหร่หรอก” โจ “โอ๊ะ” (ร้องอุทาน แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า) ทอม “อ้าว” (เอานิ้วแตะปลายจมูกตัวเอง แล้วมองขึ้นไปบนฟ้า) เม็ดฝนหล่นกระทบผิวน้ำเป็นวงเล็กๆ ถี่ขึ้นเรื่อยๆ โจกับทอมหันมามองหน้ากัน ทอมหันไปมองฝั่งใกล้ๆ เขารีบถ่อแพไป เรือหางยาววิ่งผ่านมา แพโครงเครง โจทำท่าจะหงายหลัง ทอมรีบหันมาจับตัวโจไว้ ไม้ที่ใช้ถ่อหลุดมือตกลงไปในน้ำ โจกับทอมหันไปมองไม้ ที่ลอยออกไป แล้วหันมามองหน้ากัน จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 15:13:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ฉาก 21 เคว้ง เด็กน้อยสองคน ต้อมกับโอลีฟในวัย 9 ขวบ ลอยเคว้งอยู่ในเรือลำน้อยสีเหลือง กลางทะเลสาบ โอลีฟทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ต้อมทำหน้ากังวล ต้อม “ไม่ต้องกลัวนะ โอลีฟ เราช่วยกันใช้มือพายไปจนกว่าจะถึงฝั่งดีมั้ย” (พยักหน้าขอความเห็น) “นะ ช่วยกัน เร็ว” โอลีฟ (หน้างอ) “ก็ต้อมน่ะแหละไม่ยอมให้เค้าช่วยพาย แย่งกันไม้พายเลยหลุดมือเลย” ต้อม “ขอโทษ” (ทำหน้างอด้วย) ต้อม “แต่ช่วยกันเถอะนะ เดี๋ยวพ่อมาเห็นก็โดนดุหรอก” โอลีฟ “โอ๊ะ” (เงยหน้าขึ้นมองฟ้า) ต้อม “อะไร” โอลีฟ “ฝนตกน่ะสิ” เม็ดฝนกระทบผืนน้ำ เด็กสองคนมองซ้ายมองขวา แล้วร้องตะโกน “พ่อ” ฉาก 22 ความทรงจำในสายฝน ทอมนั่งเหม่อ มองเม็ดฝนเล็กๆที่ไม่หนักมากแต่ก็พอเปียก อากาศเริ่มเย็นเพราะเป็นช่วงปลายเดือนตุลาคม เขามองดูโจที่นั่งคุดคู้อยู่กลางแพ นึกได้ว่าหญิงสาวเพิ่งไม่สบาย เธอดูสั่นเล็กน้อย ปากซีด แต่ยังมีรอยยิ้ม โจ (ยิ้มให้ทอม ชูสมุดบันทึกให้ดู) “สมุดเปียกหมดเลย” ทอม (ยิ้ม) “ช่างมันเถอะ โจเปียกกว่าอีก” ทอมทำท่าลังเล เขาทำท่าจะถอดเสื้อแจ๊คเก็ตที่สวมทับเสื้อกล้าม โจ “ไม่เอานะทอม ใส่ไว้เถอะ มันหนาว คุณใส่เสื้อกล้ามอยู่” ทอม (หัวเราะ) “ผมไม่ขี้หนาว เอาไปเถอะ” ทอมถอดเสื้อแจ๊คเก็ตไปคลุมหัวให้ โจยิ้ม โจ “ทอมทำให้โจคิดถึงเพื่อนสมัยเด็ก” ทอม “ทำไมล่ะ” (ยิ้ม แล้วหันไปริมแพ ก้มตัวเอามือวักน้ำให้แพเคลื่อนตัว) โจ “เค้าไม่ได้ใส่แจ๊คเก็ตนะ ใส่เสื้อกล้าม แล้วก็เราติดฝนอยู่ด้วยกันกลางทะเลสาบ ไม้พายหลุดมือเพราะเราแย่งกัน แล้วเค้าก็พูดอะไรตลกๆ” ทอมหยุดวักน้ำ เงยหน้าขึ้น หันมามองดูโจ โจค่อยๆล้มตัวลงนอนบนแพ เพราะหน้ามืด ฉาก 23 ในความทรงจำ ฝนกำลังตก เด็กน้อยสองคนอยู่บนเรือสีเหลืองกลางทะเลสาบ ไม่มีไม้พาย ต้อม (จ้องหน้าโอลีฟ ดึงชายเสื้อกล้ามตัวใหญ่โคร่งขึ้น) “มานี่โอลีฟ มาหลบในเสื้อเค้า” โอลีฟที่นั่งอยู่ข้างๆต้อม ค่อยๆล้มตัวลงนอนบนต้นขาเล็กๆของต้อม แอบอยู่ในเสื้อกล้ามตัวใหญ่ลายการ์ตูน ต้อมหน้าตามุ่งมั่นขณะค่อยๆวักน้ำไปเรื่อยๆ โอลีฟ (เสียงอู้อี้) “เหม็นตัวง่ะ” ต้อม (หน้าแดง) “ปั้ดโธ่ ทนหน่อย เมื่อเ้ช้าไม่ได้อาบน้ำ” โอลีฟ (เสียงอู้อี้) “เดี๋ยวเค้าเหม็นตายแทนเป็นหวัดตาย” ต้อม “บ้า ไม่ตายหรอก หลบอยู่ในนั้นแหละ เดี๋ยวพากลับบ้านเอง” เรือลำน้อยค่อยๆลอยเข้าใกล้ฝั่ง ท่ามกลางฝนโปรย แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 22:18:46 จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 15:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ฉาก 24 สู่ฝั่ง แพกระทบฝั่ง ทอมกระโดดข้ามไปล่้ามแพไว้กับต้นไผ่ ลองเอาขาแหย่ลงไปในน้ำ น้ำตื้นประมาณน่อง ทอมค่อยๆเขย่าตัวโจ ทอม “โจครับ” โจ เหมือนรู้ตัวแต่ลืมตาไม่ขึ้น ทำเสียงคราง ทอม (สะดุ้ง) “ตัวร้อนมากเลย เดี๋ยวผมพาไปหาหมอนะ ขยับได้มั้ย เกาะแขนผมเร็ว” โจเอื้อมมือขึ้นเกาะไหล่ทอมแต่ยังลืมตาไม่ขึ้น พึมพำเบาๆ ทอมอุ้มโจ แล้วค่อยๆเดินขึ้นริมตลิ่งที่ค่อนข้างชัน สมุดบันทึกวางอยู่บนแพเปียกน้ำจนบวม จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 15:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วันนี้ยังบิวท์อารมณ์อ่านอะไรละเอียดอ่อนไม่ได้เลยตัว.. ไม่รู้มีอะไรรกสมองเค้าเต็มไปหมดเลย.. ติดไว้ๆๆ เดี๋ยวมาอ่านนะ.. วันนี้เอ็มร้อยยังไม่ผ่านลำคอเลยง่ะ.. จากคุณ : เค้าเองล่ะ..อิอิ (Gamoto-mouse..) - [ 31 พ.ค. 52 16:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ฉาก 25 ข้อความ เสียงไก่ขัน ทอมลืมตาขึ้น มองขึ้นบนเพดาน หลับตาลงอีกครั้ง ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียง กดโทรศัพท์อ่านข้อความเดิม ซึ่งเป็นข้อความล่าสุดจาก ตอง ข้อความ “ตองจะไปเที่ยวระยอง อยากเจอพี่ทอม พาตองไปเที่ยวสวนผลไม้ด้วยนะคะ” เขาหลับตาลง วางโทรศัพท์มือถือไว้ข้างกาย ฉาก 26 ก่อเหตุ อ้นกับทอมนั่งดื่มเบียร์กันอยู่หน้าระเบียงห้องพักริมทะเล รอบตัวๆมืดสนิท ทอม (เสียงเมานิดหน่อย) “อ้น” อ้น (จุดบุหรี่สูบ ) “หือ อะไรพี่” ทอม “บอกน้องตองให้หน่อยได้ไหม” อ้น (เหลือบตาขึ้นมองยิ้มๆ บุหรี่อยู่ที่มุมปาก) “ว่า?” ทอม “พี่ชอบเค้าว่ะ น่ารักดี” อ้น (หัวเราะหึหึ) “ว่าแล้ว” อ้น “เดี๋ยวผมบอกให้ แหม ไม่น่าเชื่อนะพี่ทอม” ทอม “อะไร” (มองอ้นยิ้มๆ) อ้น “ก็ไม่เห็นเคยมีอาการ นึกว่าไม่ชอบสาว" ทอม (อมยิ้ม) "ชอบโว้ย แต่ไม่ได้ฝักใฝ่" ทอมยกเบียร์ขึ้นดื่ม มองออกไปยังผืนน้ำในความมืด แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 16:17:19 จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 16:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 (ถึง Gamoto-mouse เค้ารอไอ้ตัวแสบมาอ่านหละตัว มันสร้างเรื่องให้เค้าแต่ง แล้วก็หนีไปเบียด เอ๊ย ไปบวช  ใกล้ความจริงแล้วหละ เค้าหยุดซะหน่อยดีกว่า) จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 16:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาอ่านครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 31 พ.ค. 52 17:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ฉาก 27 พบ แพจอดเทียบที่เดิม ทอมกระโดดข้ามไปอย่างรวดเร็ว เอาเชือกผูกกับเสาเช่นทุกวัน เขาเดินไปที่แผนกต้อนรับอย่างร้อนรน พนักงานต้อนรับ (เงยหน้าขึ้นยิ้ม แล้วขมวดคิ้ว)  “สวัสดีค่ะ” ทอม “เพื่อนผมกลับมาจากโรงพยาบาลรึยังครับ พอดีโทรไปที่โรงพยาบาล ที่นั่นบอกญาติมารับกลับแล้ว” พนักงานต้อนรับ “เช๊คเอาท์ไปเมื่อประมาณ20 นาทีแล้วค่ะ คุณพ่อของคุณโจมารับกลับบ้านค่ะ” ทอม “เอ้อ พอดีผมไม่มีเบอร์โทร ไม่ทราบทางรีสอร์ทมีข้อมูลแขกรึเปล่าครับ” พนักงานต้อนรับ “เพื่อนพี่ลงทะเบียนไว้ค่ะ มีเบอร์โทรด้วย จริงๆหนูให้เบอร์แขกกับใครมั่วไม่ได้ แต่หนูเห็นพี่มาคุยกับแขกทุกวัน” พนักงานต้อนรับสาวก้มลงค้นใบลงทะเบียนพักหนึ่ง เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ทอม จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 18:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฉาก 28 สู่วัยเยาว์ ฝนตกหนักที่สถานีรถไฟบางกอกน้อย ทอมเดินตากฝนไปที่รถแทกซี่ แทกซี่ (ไขกระจกลง) “ไปไหนครับ” ทอม “เอกมัยครับพี่” แทกซี่พยักหน้า ทอมเปิดประตูเข้าไปนั่ง พร้อมเป้ใบใหญ่ กับกระเป๋ากล้องใบโต แทกซี่ออกรถ ทอมเอนหลังพิงพนัก หลับตา ทอมเห็นภาพเรือลำน้อยสีเหลืองกลางทะเลสาบ เขาลืมตาขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ทอม (รอผู้รับสาย) เสียงผ่านโทรศัพท์ “ไม่มีหมายเลขนี้” ทอมเกาหัว กดอีกที เสียงผ่านโทรศัพท์ “ไม่มีหมายเลขนี้” ทอมส่ายหน้า เขากดโทรศัพท์อีกครั้ง ทอม (รอผู้รับสาย) ทอม “แม่ ทำอะไรอยู่” แม่ (เสียงผ่านโทรศัพท์) “เลี้ยงหลานอยู่ มีอะไรลูก” ทอม “ผมเจอโอลีฟ” แม่ (เงียบ) ทอม “โอลีฟไงแม่” แม่ “ใครนะ” ทอม “โอลีฟ ลูกลุงนพ ข้างบ้านลุงพงษ์ไง ที่ผมไปอยู่ด้วยตอนเรียนประถม...” แม่ “อ๋อ ที่เชียงใหม่” (พูดแทรก) ทอม “แม่” แม่ “ว่าไง” ทอม “ผมเจอเค้าที่กาญ เจอกันทุกวันเลย แต่ไม่รู้ว่าเป็นโอลีฟ” แม่ “สนิทกันมาก ทำไมจำไม่ได้” ทอม “ก็ผมไม่เคยเห็นใครเรียกเค้าด้วยชื่อจริงเลย ใครๆก็เรียกโอลีฟ ผมเลยลืมไปว่าเคาชื่อโจ ส่วนหน้าตา ก็เปลี่ยนไปนะแม่ สามสิบกันแล้ว” แม่ “แล้วโอลีฟจำลูกไม่ได้เหรอ” ทอม “ก็ผมบอกว่าชื่อทอม แม่ก็รู้ตั้งแต่ไปเรียนที่กรุงเทพเพื่อนก็เรียกทอมกันหมดเลย ยกเว้นคนในบ้านเรากับเพื่อนตอนเด็กๆ ต้อมเลยกลายเป็นชื่อที่บ้านเราเรียก” แม่ “อ๋อ” ทอม “แม่ครับ” (น้ำเสียงเศร้าๆ) แม่ “่ว่าไงลูก” ทอม “ผมคิดถึงพ่อ” แม่ (เงียบไปพักหนึ่ง) “แม่ก็คิดถึง” ทอม “ผมจะไปบ้านลุงพงษ์ ที่ที่ผมจำพ่อได้ชัดเจนที่สุด ที่ที่พ่อเป็นส่วนหนึ่งของที่นั่น” แม่ (เงียบ) ทอม “แม่ เงียบทำไม” แม่ “อืม แล้วก่อนกลับ โอลีฟก็ยังจำลูกไม่ได้เหรอ” ทอม “พอดีไม่เจอเค้าตอนกลับครับแม่ พ่อเค้ามารับกลับ เค้าไม่สบาย เราพักไกลกัน” แม่ “แล้วทำไมอยู่ๆลูกจำเค้าได้หละ” ทอม “เรื่องมันยาวครับแม่ แต่ตอนนี้ผมจะไปบ้านลุงพงษ์ ผมจำชื่อถนนไม่ได้...” แม่ (เงียบไป) ทอม “แม่ครับ หายไปไหน” แม่ “เดี๋ยวนะ มีคนมา” ทอม (รอสาย) แม่ “ต้อม เพื่อนต้อมมา ถามว่าต้อมจะมาถึงบ้านวันนี้รึเปล่า” ทอม (เงียบ ทำท่าคิด) “แม่” แม่ “ว่าไง จะคุยกับเพื่อนมั้ย” ทอม “ไอ้อ้นใช้มั้ยแม่ ขอผมพูดกับมันหน่อย” ทอม (รอสายอ้น) อ้น (เสียงผ่านโทรศัพท์) “ว่าไงพี่ อยู่ไหนแล้ว” ทอม “เอ้อ กรุงเทพฯ ฝนตกหนัก” อ้น “ถึงกี่โมงเนี่ย ตองโทรหาผม ผมเลยพามาบ้านพี่ เห็นว่านัดกันไว้ ช่วยสุดตรีนเลยนะเนี่ย” ทอม (เงียบไปพักหนึ่ง) “เอ้อ พี่ไม่กลับนะอ้น มีธุระ” อ้น “อ้าว เป็นหมาแล้วผม” ทอม “เออ โทษทีอ้น ฝากดูตองด้วย เดี๋ยวให้น้องสาวพี่คอยดูแลให้ด้วย” อ้น “ธุระอะไรพี่ทอม สำคัญเหรอ” ทอม “จะไปหาพ่อ” อ้น (เงียบพักหนึ่ง) “เฮ่ย ล้อเล่นรึเปล่า ทอม (หัวเราะ) “เออน่า แล้วเดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง” อ้น “แปลกๆนะ เหมือนสำคัญมากเลยพี่ ผมเข้าใจหละ เดี๋ยวจัดการทางนี้ให้ ไม่ต้องห่วง” ทอม “เออ อ้น ขอบใจมากเลยน้อง แล้วขอโทษจริงๆ เดี๋ยวพี่ขอสายแม่หน่อย” ทอม (รอสาย) แม่ “ว่าไงต้อม” ทอม “ชื่อถนนหละแม่” แม่ (เงียบ) “ไปจริงเหรอต้อม” ทอม “ครับ ฝากแม่ดูแลเพื่อนด้วย เดี๋ยวผมขอชื่อถนนก่อน แบตจะหมด” แม่ “ไปถึงเชียงใหม่ โทรหาเบอร์นี้นะ เพื่อนแม่ขับรถตู้อยู่เชียงใหม่ เดี๋ยวให้เค้ามารับ มันไกล เบอร์นี้นะต้อม...” (บอกเบอรฺ์โทรศัพท์) ทอม หยิบกระดาษขึ้นจดยิก ทอม “ขอบคุณครับแม่ แล้วพอถึงผมจะโทรหาแม่นะ” แม่ “โชคดีนะลูก” ทอม “ครับแม่ สวัสดีครับ” ทอมวางสาย แล้วทำหน้างงๆ ทอม “พี่ครับ ไม่ไปเอกมัยแล้ว ส่งผมหัวลำโพงครับ” แทกซี่ “ครับได้ ไม่ไปทะเล ไปภูเขาแทนเหรอครับ” ทอมไม่ตอบ เขาเอนหลังพิงเบาะ แล้วหลับตา จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 18:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณค่ะคุณพีทคุงที่เข้ามาอ่าน เพิ่งแต่งเสร็จ ยังไม่สมบูรณ์ ไว้ค่อยเกลา ใส่อะไรลงไปในแต่ละซีนมากหน่อย จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 18:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ฉาก 29 มะม่วงสุก เด็กชายต้อมยืนชะเง้ออยู่หน้าบ้านหลังสีขาว รั้วขาว บนเนินริมทะเลสาบ ต้อม (ตะโกน) “โอลีฟ อยู่เปล่า” มาลี พี่เลี้ยงวัยรุ่นพอกหน้าขาว เปิดประตูออกมา มาลี (ตะโกน) “ไม่มีใครอยู่เลย ไปกรุงเทพเมื่อเช้า” ต้อม (ทำหน้างงๆ) “ครับ” ต้อมหันหลังเดินกลับ แล้วหันกลับมา มาลียืนพิงประตูบ้าน มองดูต้อม ต้อม (ตะโกน) “พี่มาลี โอลีฟเอามะม่วงไปด้วยรึเปล่า” มาลี (ทำหน้างง) “หา อะไรนะ” ต้อม (ตะโกน) “ม่วงสุก ลูกใหญ่มาก เมื่อวานตอนเย็นฝากโอลีฟไว้ครับ” มาลี “อ๋อ ไม่รู้สิ พี่ไม่เห็น ไปซักผ้าก่อนนะ” มาลีเดินเข้าบ้าน ปิดประตู ต้อมยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านโอลีฟ ถอนใจ แล้วเดินกลับบ้าน ฉาก 30 จมหายและเฝ้ารอ โอลีฟยืนอยู่หน้าบ้านต้อม ในมือถือมะม่วงสุกจัดจนเหี่ยว ลูกใหญ่มาก โอลีฟ (ตะโกน) “ต้อม อยู่มั้ย” โอลีฟยืนอยู่สักพัก ลุงพงษ์เปิดประตูออกมา ลุงพงษ์ “ว่ายังไงโอลีฟ” โอลีฟ “หนูมาหาต้อมค่ะ” ลุงพงษ์เดินมาที่รั้ว ลุงพงษ์ “พ่อต้อมพากลับบ้านไปเมื่อวานนี้” โอลีฟ “อ้าว แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่คะ” (หน้าซีด) ลุงพงษ์ “ไม่แน่ใจว่าจะมารึเปล่า เพราะจะไปเรียนต่อ ม.1 ที่กรุงเทพฯ” โอลีฟยืนนิ่ง มะม่วงในมือหล่นลงพื้น กลิ้งไปตามเนิน ตกลงไปในทะเลสาบ จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 18:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ฉาก 31 สิ่งที่หายไป ทอมเปิดประตูรถตู้ เดินลงมา ยกมือไหว้คนขับ ทอม “ขอบคุณมากๆครับลุง ถนนมันแคบ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง” คนขับ (เพื่อนแม่) “ไม่ไกลหรอก แต่รถเข้าไปลำบาก รกด้วย ถึงบ้านพงษ์แล้วโทรบอกแม่ด้วยนะลูก” ทอม “ครับลุง ขอบคุณมากครับ” ปิดประตูรถ แล้วค่อยๆเดินเลาะตามริมน้ำที่ค่อนข้างรกเข้าไปเรื่อยๆ รถมอเตอร์ไซค์ที่คุ้นตาจอดอยู่ใต้ต้นไม้ เขามองสิ่งต่างๆรอบตัว หายใจเข้าลึกๆ มองไปที่โค้งน้ำข้างหน้า สะพานไม้เก่าๆ ผุพัง ยื่นออกไปในน้ำ แต่ไม่มีเรือไฟเบอร์สีเหลืองที่คุ้นเคยจอดอยู่ ทอมเดินไปจนถึงสะพานไม้ มองเห็นบ้านสีขาวบนเนินริมทะเลสาบไกลๆ และบ้านไม้อีกหลังที่อยู่ใกล้ๆกันถูกบ้านสีขาวหลังนี้บังเกือบมิด แสงสุดท้ายของวันนี้ใกล้ลับขอบฟ้า เขามองเห็นบางอย่างในทะเลสาบ ทอมยกมือขึ้นบังแสงแดด หยีตาเพ่งมองไปที่เรือลำเล็กๆสีเหลือง ที่กำลังผ่านเข้ามาในสายตา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โดยมีร่างสูงใหญ่ คุ้นตา นั่งถือคันเบ็ด จ้องมองมาที่เขา ร่างเล็กอีกร่างนั่งอยู่ข้างหน้า กำลังจับไม้พายด้วยมือสองข้างอย่างตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองทอม มือยังพายต่อไปไม่หยุด ทอมยืนตัวแข็ง สมองมึนงง จ้องมองภาพเบื้องหน้า ปล่อยกระเป๋าตกลงพื้น ก้มหน้าลง น้ำตาหยดแหมะ เงยหน้าขึ้นมองภาพข้างหน้าอีกครั้ง น้ำตาเปื้อนหน้า สีหน้าของทอมตอนนี้เหมือนเด็กน้อยที่เห็นแม่มารับกลับจากโรงเรียนอนุบาลวันแรก ภาพเรือลำน้อยใกล้เข้ามาจนเห็นหน้าของคนสองคนบนเรืออย่างชัดเจน มันเป็นภาพชายหนุ่มอายุประมาณ 40 ปีที่ีเขาคุ้นเคยที่สุดในชีวิต กับเด็กผู้หญิงชั้นประถมตัวเล็กๆ ผอมๆแขนขายาวเก้งก้าง เรือสีเหลืองเทียบท่า หัวเรือกระทบสะพานไม้ที่หัวเสาผุพังนั้นเบาๆ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 52 10:10:10 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 52 18:47:06 จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 18:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ ตอนนี้เสร็จแล้ว แต่ยังไม่สมบูรณ์ เนื่องด้วยเป็นบทหนังสั้น ไม่ได้เขียนแบบนวนิยาย ก็อาจงงๆหน่อย แล้วเขียนเสร็จเร็วไปหน่อยเพราะเป็นคนใจร้อน ยังไงก็ขอบคุณ เจ้าของเรื่องสั้นเรื่อง หัวใจดวงน้อย และขออภัยที่เอามาแปลงซะเยอะ แต่พยายามคงอารมณ์ และตีมตรงนั้นเอาไว้ จากคุณ : khorbfaa - [ 31 พ.ค. 52 18:07:30 ]