บทที่ 1-3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7650410/W7650410.html

บทที่ 4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7674974/W7674974.html

บทที่ 5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7710179/W7710179.html

บทที่ 6
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7728343/W7728343.html

บทที่ 7
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7761335/W7761335.html

บทที่ 8
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7790562/W7790562.html

บทที่ 9
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7815313/W7815313.html

บทที่ 10
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7841360/W7841360.html

บทที่ 11
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7866134/W7866134.html

บทที่ 12
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7902109/W7902109.html

บทที่ 13
เศษเสี้ยวในหัวใจ

ตูม!!!

เสียงของบางสิ่งตกลงในแม่น้ำดังสนั่นขณะที่ผิวน้ำแตกกระจายกลายเป็นระลอกคลื่นแผ่ขยายออกไปเป็นวงกว้าง

ร่างหนึ่งทะลึ่งพรวดโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำก่อนจะรีบสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าสู่ปอดของตนทดแทนน้ำที่สำลักออกมา

“เฮ้อ! นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”

หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงกล่าวพลางถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องกลายเป็นก้อนเนื้อแหลกเหลวคาพื้นปฐพี โชคดีจริง ๆ ที่ร่วงหล่นลงมาในแม่น้ำได้อย่างพอดิบพอดี แม้จะต้องเจ็บตัวไปบ้างแต่ก็ดีกว่าตายล่ะน่า เธอยังจำได้อยู่เลยว่าเมื่อครู่กลัวเสียจนกอดซาการ์ทเอาไว้แน่น

เดี๋ยวก่อน! แล้วซาการ์ทล่ะ!

“ซาการ์ท! ”

รีอาส่งเสียงเรียกปีศาจหนุ่มพลางมองหาร่างของเขาไปรอบบริเวณ แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

จริงสิ! ก็เพราะซาการ์ทดันหมดสติไปกลางอากาศนั่นไง เธอถึงต้องมาลอยคออยู่แบบนี้ แล้วถ้าจำไม่ผิด เมื่อครู่เป็นเพราะร่างของปีศาจหนุ่มนั่นเองที่รองรับร่างของเธอเอาไว้ไม่ให้กระแทกกับผิวน้ำ ถึงได้ไม่เจ็บตัวมากทั้งที่ตกมาจากที่สูงขนาดนั้น

“ป่านนี้...คงไม่ใช่ว่าจมลงไปถึงก้นแม่น้ำแล้วหรอกนะ” หญิงสาวพูดอย่างใจเสียแล้วจึงดำลงใต้น้ำเพื่อหาร่างของซาการ์ทอีกครั้ง

ทว่าหลังจากดำผุดดำว่ายอยู่พักใหญ่ก็ยังไร้ซึ่งวี่แววของปีศาจหนุ่มจนรีอาเองชักจะเริ่มใจคอไม่ดี

“ซาการ์ท...เจ้าคงไม่มาตายง่าย ๆ ในที่แบบนี้หรอกนะ”

ขณะที่รู้สึกตัวว่าความหวังนั้นเริ่มริบหรี่เต็มทน ในที่สุดเธอก็พบร่างไร้สติของปีศาจหนุ่มซึ่งโดนเถาวัลย์ใต้น้ำพันอยู่ จึงรีบว่ายเข้าไปหาปีศาจหนุ่มทันที

รีอาใช้มีดสั้นตัดเถาวัลย์ออกจากร่างเขาด้วยความลำบากก่อนจะพาร่างของปีศาจหนุ่มขึ้นสู่ผิวน้ำแล้วรีบลากเข้าฝั่ง

หลังจากที่พาร่างไร้สติของซาการ์ทขึ้นฝั่งได้ รีอาจึงรีบทำให้เขาสำลักน้ำออกมาและผายปอดให้เขาทันที ทว่านั่นก็ช่วยได้เพียงนำลมหายใจอันรวยรินของปีศาจหนุ่มให้กลับมาได้เท่านั้น โลหิตสีแดงฉานยังคงหลั่งไหลออกมาจากบาดแผลฉกรรณ์ของซาการ์ทไม่หยุด รีอามองใบหน้าขาวซีดปราศจากสีเลือดของเขาแล้วก็ให้นึกหวั่นในใจ

“บ้าจริง! มืออย่าสั่นนักจะได้ไหม เขาไม่เป็นอะไรมากหรอก” รีอาพยายามปรามตัวเองให้หายจากอาการสั่นเทา ขณะที่พยายามห้ามเลือดให้ปีศาจหนุ่ม

ซาการ์ทนั้นดูอาการสาหัสเกินกว่าที่หญิงสาวคิดเอาไว้มาก เสื้อผ้าและสัมภาระของทั้งคู่เปียกหมดจากการตกลงในแม่น้ำเมื่อครู่ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือการที่พวกเธอยังคงอยู่ในบริเวณที่ใกล้กับภูเขาจีเนียส ไม่อาจแน่ใจได้ว่าเจ้าอสูรตนนั้นจะไม่ตามพวกเธอมา หากเป็นเช่นนั้นเธอไม่มีทางรับมือกับมันได้แน่ ขนาดเมื่อครู่ยังแทบเอาตัวไม่รอดต้องให้ซาการ์ทมาช่วยจนตัวเองต้องเจ็บหนัก

อย่างนี้...เธอก็เป็นได้แค่ตัวถ่วงอย่างที่เขาเคยว่าเอาไว้จริง ๆ น่ะสิ

เสียงฟ้าร้องคำรามทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองหมู่เมฆสีเทาหม่นที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาครอบคลุมผืนฟ้า ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะใกล้ตกเสียแล้ว

“ให้ตายสิ! มันอะไรกันนักกันหนาตอนนี้นะ” รีอาบ่นพึมพำ “ต้องหาที่หลบฝนก่อนแล้ว”

หญิงสาวเหลียวมองรอบบริเวณระหว่างที่คิดว่าควรจะไปหลบฝนที่ไหนดี พลันนัยน์ตาสีเขียวใสก็สบเข้ากับโพรงถ้ำใกล้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง จึงแย้มยิ้มออกมาอย่างยินดีและไม่รอช้าที่จะพาร่างอันไร้สติของปีศาจหนุ่มเข้าไปที่นั่น

หลังจากที่วางร่างของซาการ์ทลงบนพื้นถ้ำแล้ว หญิงสาวจึงจัดการถอดเสื้อของเขาออกเพื่อที่จะทำแผล แต่ก็ต้องตกใจตาเบิกค้างจนเผลอผงะถอยหลังออกมา เมื่อภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับเป็นแผ่นอกของซาการ์ทซึ่งมีหัวลูกศรของธนูปักคาอยู่ รีอารีบเบือนหน้าหนีออกไปจากภาพนั้นก่อนที่จะต้องเอามือกุมศีรษะตนเมื่อเกิดอาการเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน

รีอารู้สึกราวกับเห็นเงาร่างของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้า พร้อมกับที่ได้ยินเสียงร้องของเด็กผู้หญิงซึ่งกำลังกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก

“ไม่นะ!! ท่านซาการ์ท”

ภาพของซาการ์ทที่เต็มไปด้วยลูกธนูซึ่งปักอยู่ทั่วร่างตลอดไปจนปีกทั้งสองข้างพลันฉายชัดขึ้นมาในมโนภาพ ก่อนที่จะดับสลายหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับอาการเจ็บแปลบในหัว

รีอานิ่งงันไปพักใหญ่เพราะยังรู้สึกสับสนต่อปรากฏการณ์เมื่อครู่ แต่พอเธอหันกลับไปมองซาการ์ทก็พบว่าเขายังนอนนิ่งอยู่บนพื้นโดยที่ไม่ได้มีลูกธนูหรืออาวุธใด ๆ อยู่บนร่างนั้นแม้แต่ชิ้นเดียว

เลือดที่ยังไหลซึมออกมาจากบาดแผลของซาการ์ทช่วยเรียกสติของหญิงสาวให้กลับมาเป็นปรกติเมื่อคิดว่าควรจะรีบทำแผลให้ปีศาจหนุ่มได้เสียที มิเช่นนั้นเขาคงไม่รอดจริง ๆ แน่

“ตาฝาดไปหรือไงนะ” รีอาพึมพำขณะที่ทำแผลให้ซาการ์ท

เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่เห็นรอยแผลไฟไหม้ประปรายไปทั่วลำตัว ต้นคอ ตลอดไปจนแขนและมือของปีศาจหนุ่มซึ่งมักจะถูกซ่อนจากสายตาอยู่ภายใต้เสื้อคลุมตัวยาวและถุงมือสีดำอยู่ตลอดเวลา

“ไปโดนไฟลวกที่ไหนมากันนะ ถึงได้มีแผลเป็นขนาดนี้”

รีอาก่อไฟกองเล็ก ๆ ขึ้นจากเศษกิ่งไม้ที่เก็บมาจากบริเวณใกล้เคียง แล้วจึงจัดการนำเสื้อผ้าของตัวเองและซาการ์ทรวมทั้งข้าวของทั้งหมดที่ยังเหลือออกมาผึ่งไฟ โชคไม่ดีที่กระเป๋าสัมภาระมีรอยขาด อาหารและยาบางส่วนหายไปเกือบหมด ตอนนี้เธอจึงไม่มียาแก้ปวดและลดไข้สำหรับซาการ์ทที่เริ่มหนาวสั่นเพราะพิษจากบาดแผลอยู่เลย

หญิงสาวนึกลังเลใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ปีศาจหนุ่ม สองแขนเรียวบางโอบกอดรอบร่างของเขาอย่างแผ่วเบา แล้วจึงกระชับให้แนบแน่นหวังว่าไออุ่นจากร่างตนจะส่งผ่านไปบรรเทาความเหน็บหนาวของชายตรงหน้าได้ไม่มากก็น้อย

นัยน์ตาสีเขียวใสจ้องมองใบหน้าคมขาวซีดไร้สีเลือดอย่างไม่เข้าใจแล้วกระซิบถามตัวเอง

“ทำไมข้าจะต้องกระวนกระวายใจเพราะเจ้า...ทำไมข้าต้องมาคอยห่วงใยเจ้าถึงขนาดนี้ด้วยนะ”


หลายวันผ่านไปแล้วที่ซาการ์ทยังคงไม่ได้สติ  แม้ว่าอาการของเขาจะไม่ได้ทรุดหนักไปกว่าเดิมแต่ก็ยังไม่มีทีท่าจะดีขึ้นเลย เขายังคงมีไข้ขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างสม่ำเสมอ รีอาได้แต่เดินหาสมุนไพรที่พอจะหาได้บริเวณใกล้เคียงมาใช้และจับสัตว์เล็ก ๆ มาทำเป็นอาหาร เธอหวังว่าซาการ์ทจะยอมกินมันเมื่อตื่นขึ้นมาแม้จะรู้ดีว่าเขาเป็นพวกมังสวิรัติ แต่จะให้ทำยังไงได้เล่า ในเมื่อบริเวณนี้ไม่เห็นมีพืชอะไรที่พอจะกินได้สักนิด และเธอก็ไม่อยากทิ้งเขาไปไหนไกลนาน ๆ เสียด้วย

กองไฟเล็ก ๆ ถูกก่อขึ้นโดยมีกระต่ายป่าเสียบไม้ปักอยู่ข้าง ๆ การประกอบอาหารด้วยวิธีนี้ไม่ใช่สิ่งที่รีอาพิสมัยจะทำ แต่มันก็เป็นวิธีง่ายที่สุดยามที่ไร้ซึ่งอุปกรณ์ต่าง ๆ ซึ่งควรมีในการประกอบอาหาร

แต่ไหนแต่ไรมารีอารู้สึกเกลียดการที่จะต้องเห็นอะไรสักอย่างอยู่กลางเปลวไฟ เพราะราวกับว่าเธอจะเห็นใครสักคนอยู่ในนั้น มันชวนให้นึกถึงความกลัวบางอย่างที่ฝังอยู่ในใจเกินกว่าจะทนมองได้นาน

เสียงขยับกายดังขึ้นเบา ๆ จากซาการ์ท รีอาจึงลุกเดินไปดูร่างของคนที่ไม่ได้สติจนต้องนอนนิ่งมานานหลายวัน ขนตาเป็นแพหนากระพริบถี่ ๆ ก่อนจะเผยให้เห็นดวงตาสีอำพันเมื่อปีศาจหนุ่มลืมตาขึ้น

“ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว! ” หญิงสาวร้องอย่างยินดีพลางพยุงตัวปีศาจหนุ่มที่พยายามยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก

“ที่นี่ที่ไหน แล้วข้าหลับไปกี่วัน”

“เจ้าหลับไปสี่วันแล้ว และเรายังอยู่ที่เนินเขาเล็ก ๆ ใกล้กับภูเขาจีเนียสนี่เอง”

”สี่วัน! ” ซาการ์ทเอ่ยทวนด้วยเสียงแหบแห้ง “เราควรจะรีบกลับปราสาทเดี๋ยวนี้”

“สภาพเจ้าตอนนี้ไปไหนไม่ไหวหรอก” รีอาร้องห้ามพร้อมกับดึงตัวซาการ์ทให้นั่งลงที่เดิมขณะที่เขาพยายามจะลุกขึ้น “เจ้าเองก็น่าจะรู้ตัวดี”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เอาน้ำค้างสวรรค์กลับไปก่อน”

“ข้าทิ้งเจ้าเอาไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก” รีอาตอบพลางถอนหายใจ

“ข้าสัญญากับท่านเลอาแล้วว่าจะพาเจ้ากลับไปด้วย ถ้าเจ้าเลิกหัวดื้อและยอมพักต่อไปดี ๆ ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะหายได้ในเร็ววัน และเราจะได้เดินทางต่อในเวลาไม่ช้าอย่างที่เจ้าต้องการแน่ เชื่อข้าสักครั้งสิ เอ๊ะ! กลิ่นอะไร”

รีอาหันไปมาเพื่อหาที่มาของกลิ่นก่อนจะตื่นตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นชัดว่าเป็นกลิ่นของอะไร หญิงสาวรีบกระโจนเข้าไปหยิบเนื้อกระต่ายออกจากกองไฟแล้วมองรอยไหม้ด้วยความเสียดาย เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนหันกลับไปมองซาการ์ทที่ยอมสงบลง อันที่จริงก็เป็นเพราะเขาปวดแผลขึ้นมาเสียมากกว่าถึงได้ยอมเลิกเถียงกับเธอง่าย ๆ แบบนี้

“ไหน ๆ ก็ฟื้นแล้วจะกินอะไรเสียหน่อยไหม” หญิงสาวตัดชิ้นเนื้อส่วนที่ไหม้เกรียมออกแล้วส่งให้ปีศาจหนุ่ม “ข้าหาผลไม้ไม่ได้ เจ้าก็ทนกินเนื้อไปก่อนเถอะ ปล่อยให้ท้องว่างทั้งที่ป่วยอยู่แบบนี้มันไม่ดีหรอกนะ”

ทว่าเมื่อซาการ์ทเงยหน้าขึ้นมองเนื้อกระต่ายเกรียม ๆ ที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า ดวงตาสีอำพันกลับเบิกโพลงขึ้นอย่างตระหนก มือหนาตวัดปัดจนเนื้อกระต่ายหลุดจากมือของรีอากระเด็นไปไกล หญิงสาวอ้าปากค้างแล้วหันไปมองอาหารที่กองอยู่บนพื้นด้วยความเสียดายก่อนจะหันกลับมามองปีศาจหนุ่มด้วยความโกรธตั้งใจจะต่อว่าเขา แต่เมื่อเห็นซาการ์ททำท่าพะอืดพะอมด้วยใบหน้าซีดเผือด ความโกรธเมื่อครู่กลับมลายหายไปทันที

หญิงสาวรีบเข้าไปประคองร่างของปีศาจหนุ่มให้นอนลงอย่างช้า ๆ ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำหมาด ๆ เช็ดตามใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขาให้อย่างเบามือ

ซาการ์ทหลับไปอีกครั้งเพราะพิษไข้ที่ยังขึ้นสูง เรียวปากได้รูปของเขาพึมพำเพ้อชื่อของใครคนหนึ่งออกมาเบา ๆ “ซามูเอล...”

“ซามูเอล…งั้นเหรอ อึ๊!!” รีอาทวนคำก่อนที่จะต้องยกมือกุมศีรษะเพราะอาการเจ็บแปลบที่แล่นขึ้นมาอย่างเฉียบพลันราวกับต้องการจะตัดความเชื่อมโยงถึงชื่อนั้นออกไปจากหัว

“บ้าจริง! ข้าเป็นอะไรไปกันเนี่ย” หญิงสาวสบถเมื่อหายจากอาการปวดหัว เธอหันไปมองซาการ์ทครู่หนึ่งแล้วจึงผ่อนลมหายใจยาว ๆ ออกมา

“เฮ้อ...ก็ได้ ๆ ข้าจะไปหาผลไม้มาให้เจ้าเดี๋ยวนี้ล่ะ”

*/*/*/*/*

จากคุณ : AMA-chun - [ 31 พ.ค. 52 11:58:00 ]