ความคิดเห็นที่ 1 ทุกสายตาจับจ้องมาที่เป้าหมายเดียวกัน เจ้าหน้าที่ตำรวจอีกสี่ห้านายที่ยืนคุมที่เกิดเหตุมองพลอยกุมภาอย่างทึ่ง แม้แต่สายตาผู้คนที่ยืนล้อมวงเบียดกันแน่นเอี้ยดบริเวณนั้น คะเนแล้วน่าจะเป็นคนของวนาลี ยังละความสนใจจากศพใต้ต้นไทรใหญ่เบื้องหน้า แล้วมองเธอด้วยความประหลาดใจไม่ต่างกัน...ต่างคนคงนึกไม่ต่างกันว่า หญิงสาวคงจะหลุดออกมาจากทีมเอฟบีไอในภาพยนตร์สืบสวนดังที่คุ้นตาดีในหมู่คอหนัง “แพทย์หญิงพลอยกุมภารายงานตัวค่ะผู้กำกับ นี่ใช่มั้ยคะศพชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง ที่ท่านว่า” หญิงสาวไม่อยากพิรี้พิไรนานมากนักจึงรีบแนะนำตัว และเข้าประเด็นด่วนจี๋ สายตาทึ่งๆพวกนั้นน่ะเหรอ..เธอเคยชินมามากแล้วที่ต่างประเทศ..แต่เธอคิดว่าสายตาแบบนั้นมักมองมาเวลาเกิดเรื่องก๋าๆ หรือมีอะไรผิดพลาดเสียมากกว่า ยังไงก็ช่างเถอะ..งานตรงหน้าสำคัญกว่า ไม่มีสาระอะไรที่จะต้องวอกแวกเรื่องอื่น “เดี๋ยวครับ คุณหมอเข้าชันสูตรศพคนเดียวเท่านั้นครับ ไอ้น้องสองคนหลังไม่ต้อง” ผู้กำกับกองตำรวจส่งเสียงเตือนเมื่อเห็นวัตรกับชาติชายทำท่าจะข้ามเส้นกั้นฉากเข้าไปยุ่มย่ามกับศพ สายตาของนายตำรวจใหญ่บ่งบอกว่าดูถูกชัดเจน แถมด้วยความไม่ไว้วางใจอีกเป็นกระบุง พลอยกุมภาหันขวับมาอย่างเสียอารมณ์ทันที..ทำนองลูกน้องข้าใครอย่าซ่ามาหยาม ! และสายตาของเธอก็ทำให้ท่านผู้นั้นขยับตัวด้วยความอึดอัด “วัตรกับชายผ่านการอบรมหลักสูตรการชันสูตรศพมาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย หากเป็นศพที่ตายโดยไม่ใช่การฆาตกรรม หรือฆ่าตัวตาย ดิฉันจะส่งเขาทั้งสองมาทำงานแทนก็ยังได้ เพราะฉะนั้นท่านคงเข้าใจนะคะ..ว่าคุณสองคนนั้นมีสิทธิ์ตามดิฉันเข้าไปโดยไม่มีข้อสงสัย” พลอยกุมภาเน้นหนักในคำว่า ‘คุณ’ ชัดเจน ตำรวจผู้ใหญ่ผู้น้อยในที่นั้นหน้าเสียไปตามๆกัน และในทางกลับกันสองลูกน้องหน้าเก๋าก็ยิ้มย่องผ่องใสยืดอกอย่างเต็มภาคภูมิก่อนจะเดินข้ามเส้นเหลืองนั้นไปด้วยความมั่นใจเป็นเท่าตัว ใครบางคนหัวเราะคิกมาตามลมทำเอาผู้กำกับหันขวับไปทำตาดุใส่ด้วยความไม่พอใจ ความเงียบเข้าปกคลุมทุกสรรพสิ่ง เสียงงึมงำของพลอยกุมภาดังพอได้ยินกันสามคน เธอชี้บาดแผลที่ตรวจพบตามตัวผู้ตายทุกจุด พร้อมกับสั่งให้ลูกน้องสองคนถ่ายรูปเก็บไว้อย่างละเอียดทุกเม็ด เสียงร่ำให้จากญาติผู้ตายครวญครางเข้ามารบกวนสมาธิการทำงานเป็นระยะ แต่ความเป็นมืออาชีพก็ทำให้พลอยกุมภาตั้งหน้าดำเนินการของตัวเองต่อไปจนกว่าจะเสร็จ สภาพศพตรงหน้า เป็นศพชายวัยฉกรรจ์ ผิวขาว รูปร่างผอม สูงประมาณ 170 ซม. ผมสั้นเกรียนสีดำ มีรอยสักรูปมังกรบริเวณต้นแขนขวา สวมเสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำตาลเข้ม กางเกงยีนขายาวสีน้ำเงิน อยู่ในท่านอนตะแคงขวา ศีรษะคาอยู่บนต้นขาข้างซ้ายของศพหญิงสาว ซึ่งมีผิวสีขาวเหลือง รูปร่างสมส่วน ผมยาวถึงกลางหลัง สวมเสื้อแขนตุ๊กตาสีครีม กระโปรงผ้าฝ้ายยาวถึงเข่า แต่ถลกขึ้นมาจนเห็นต้นขาข้างซ้าย อยู่ในท่านอนหงาย คราบเลือดแห้งกรังประปรายอยู่ทั่วตัวผู้ตายทั้งสอง เศษใบไม้แห้งรอบบริเวณ และโคนต้นไทรกึ่งกลางที่เกิดเหตุมีคราบเลือดเกาะติดเป็นหย่อม บาดแผลที่พบมีเพียงรอยกระสุนปืน ที่ศพหญิงสามนัด บริเวณลำคอ ลิ้นปี่ และต้นแขนซ้าย พบรูเข้าสามรู รูออกเพียงสองรู สันนิษฐานว่ามีกระสุนปืนฝังในหนึ่งนัด ฝ่ายชาย พบทางเข้ากระสุนที่ขมับซ้ายเป็นวงใหญ่ และทางออกที่ขมับขวา เบื้องต้นคาดว่าเกิดจากการยิงตัวตายในระยะประชิด หลังจากฝ่ายชายยิงฝ่ายหญิงจนเสียชีวิตแล้วฆ่าตัวตายตาม ระยะเวลาการตายประเมินจากการแข็งทั้งตัวของศพทั้งสอง และร่องรอยการตกสู่เบื้องต่ำที่หลังของโลหิต ประมาณว่าเสียชีวิตมาแล้วภายใน 8-12 ชั่วโมง ข้อมูลเพิ่มเติมจากตำรวจ ที่ได้สำรวจสถานที่เกิดเหตุกันคร่าวๆรอบบริเวณที่ศพนอนอยู่ ก่อนที่ทีมแพทย์นิติเวชจะมาถึง รายงานว่าพบกระสุนปืนตกอยู่ที่เศษใบไม้แห้งสามกระสุน ตรงกับการชันสูตรของแพทย์ที่น่าจะมีกระสุนฝังในหนึ่งกระสุน พลอยกุมภาพลิกศพตรวจไปเรื่อยๆ พร้อมกับบอกรายละเอียดของศพให้วัตรกรอกลงใบชันสูตร ทั้งสามระวังความปลอดภัยให้กับตัวเองและป้องกันการบิดเบือนของวัตถุพยานพร้อมสรรพด้วยการใส่ทั้งถุงมือยาง และสวมถุงพลาสติกไว้ที่เท้าทั้งสองข้าง เมื่อสำรวจจนเป็นที่พอใจว่าเก็บรายละเอียดได้ครบเม็ดแล้ว พลอยกุมภาก็เงยหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนทรงตัวช้าๆ ผู้กำกับ และเจ้าหน้าที่ตำรวจยืนรอคำตอบอยู่แล้ว ในตาดำขลับของหญิงสาวมีเพลิงวูบไหวขึ้นมาในเสี้ยววินาทีหนึ่ง กำลังจะเปิดปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ยั้งไว้ทัน เปลี่ยนความตั้งใจเป็นถามออกไปว่า “ไม่ทราบว่า..ผู้กำกับได้หลักฐานอะไรนอกเหนือจากลูกกระสุนสามนัดอีกหรือเปล่าคะ” ตำรวจผู้ใหญ่นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ เขาล้วงซองจดหมายจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาฉบับหนึ่งแล้วยื่นให้หญิงสาว “ญาติผู้ตาย...ฝ่ายชาย พบจดหมายลาตายวางอยู่บนทำงาน ในห้องนอนของเขา” ผู้กำกับเอ่ยแบบไม่มีแววเครียดในน้ำเสียง..สีหน้าของเขาบอกชัด..คดีนี้ปิดไม่ยาก! “หรือคะ...แปลก” คำหลังหญิงสาวเอ่ยเพียงแผ่วเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า ตำรวจวัยกลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “มีอะไรหรือคุณหมอ” “อ๋อ..ปะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” พลอยกุมภาบอกปัดแล้วรับจดหมายมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว เนื้อความในนั้นบอกถึงความอัดอั้นของฝ่ายชาย ว่าได้เสียอยู่กินกับฝ่ายหญิงมาหลายปี รู้ดีว่าคบกันแบบปิดบังญาติมิตร แต่ฝ่ายชายก็รักฝ่ายหญิงมาก รับไม่ได้ที่เธอนอกใจไปมีชู้กับศัตรูหมายเลขหนึ่งของตน จึงขอโทษญาติที่ใกล้ชิดทุกคน และรวมไปถึงญาติฝ่ายหญิงที่เขาจำเป็นต้องทำเพราะทนรับสภาพตัวเองไม่ได้..ไม่อยากถูกเมียที่รักสุดหัวใจสวมเขาให้ ถึงแม้มูลเหตุจะดูธรรมดาและเกลื่อนกลาดตามข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์มานมนาน แต่ตำรวจผู้ใหญ่กลับเอ่ยขึ้นมาเป็นการตัดบท และสรุปเรื่องราวแบบขอไปที “คุณหมอคงเห็นตรงกันว่าเป็นคดีผัวฆ่าเมีย แล้วก็ฆ่าตัวตายตาม หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ เราคงไม่ต้องสืบค้นอะไรให้วุ่น” “แต่ดิฉันคิดว่า..” พลอยกุมภากำลังจะแย้ง แต่ก็ไม่ทันเสียงดังแสดงอำนาจข่มอยู่ในทีของเขา เหมือนต้องการบอกเธอกลายๆว่าทำหน้าที่ของตัวเองแค่นั้นพอ อย่ามาแย่งซีนตำรวจ “คุณหมอชันสูตรแล้วมีอะไรนอกเหนือจากข่ายที่ผมคิดไว้หรือเปล่าครับ” หญิงสาวจึงได้แต่ตอบสั้นๆ อย่างพยายามควบคุมอารมณ์มากที่สุด “บาดแผลกระสุนปืนทั้งหมดสี่นัด ฝังในหนึ่งนัด” “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเกินความคาดหมาย ญาติคนใดติดใจจะส่งศพไปผ่าชันสูตรเพิ่มเติมไหมครับ” เขาไพล่ถามไปถึงญาติหลายคนที่มุงดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล ตกลงกันเองอยู่พักใหญ่ ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็เดินก้าวออกมา หลายคนเดาว่าคงเป็นตัวแทนของคำตอบที่ตำรวจต้องการ “พวกเราไม่ติดใจอะไรแล้วครับ...สองคนนี้เขามีพิรุธมานาน สองสามวันก่อนนทีเขาก็..เอ่อ ผมหมายถึงศพผู้ชายน่ะครับ ท่าทางซึมเศร้า เก็บตัว เมื่อวานเขาก็หายไปทั้งวัน เจอกันอีกทีก็เป็นอย่างที่คุณตำรวจเห็นนี่แหละครับ” ชายคนนั้นเอ่ยเสียงเจือความเศร้าอยู่ไม่น้อย แววตาอาลัยอาวรณ์เหลือบมองไปยังศพทั้งสองก่อนจะปิดเปลือกตาลงช้าๆ “ถ้าอย่างนั้น..คุณหมอ..มีอะไรจะแย้ง..เอ่อ เสนออีกไหมครับ” ท่าทางของตำรวจวัยกลางบ่งบอกว่างานนี้สบายหมู แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะสืบค้นอะไรต่อให้ชีวิตยุ่งยากเกินความจำเป็น พลอยกุมภาไม่สบอารมณ์อยู่มาก ที่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่อย่างเขาทำเหมือนจะปัดความรับผิดชอบไปง่ายๆ เอาสบายใส่ตัวโดยไม่ทำหน้าที่ของตนให้เต็มความสามารถ แต่เธอจะทำอะไรได้เล่า..ในเมื่อรู้ดีถึงระบบในประเทศ การชันสูตรพลิกศพในไทยใช้ระบบตำรวจ ให้พนักงานสอบสวนเป็นผู้ประสานงานกับแพทย์ จะพูดกันตรงๆก็คือต้องได้รับคำสั่ง และความคิดเห็นจากตำรวจเสียเป็นแกนหลัก ในการที่จะชันสูตร หรือจะผ่าศพอะไร ก็ต้องได้รับการสั่งการลงมาอีกที ไม่เหมือนอเมริกาที่ใช้ระบบโคโรเนอร์ หรือระบบศาล ยิ่งไปกว่านั้นที่หญิงสาวต้องการให้เป็นอย่างในอังกฤษ ใช้ระบบแพทย์สอบสวนที่ ทำให้แพทย์อย่างเธอได้มีสิทธิ์มีเสียง และมีอำนาจในการตัดสินใจอย่างเต็มที่... “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะค่ะ หมดหน้าที่ดิฉันแล้วใช่ไหมคะ” พลอยกุมภาเอ่ยเสียงเรียบ ทำไมท่านผู้นั้นจะไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร แต่ด้วยอำนาจในการตัดสินใจที่มีมากกว่าหลายเท่าตัว เขาจึงไม่ยี่หระต่อปฏิกิริยาของใครทั้งสิ้น “ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยกันในวันนี้ โดยเฉพาะคุณหมอพลอย..ผมขออนุญาตเรียกอย่างนี้นะครับ จะได้เป็นกันเองมากขึ้น” นายตำรวจใหญ่ว่าพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำให้หญิงสาวยิ่งไม่ชอบใจท่านผู้นี้ขึ้นไปอีก อยากจะซัดหมัดลุ่นๆให้เป็นรางวัลสักตั้ง แต่ด้วยมารยาทก็เอ่ยไปเพียง “ตามสะดวกเถอะค่ะ ไม่มีอะไรแล้วคงต้องขอตัว” พลอยกุมภาถอดถุงมือถุงเท้าแล้วโยนลงถุงพลาสติกที่สองลูกน้องเตรียมรอรับอยู่แล้ว หญิงสาวเหนื่อยเต็มที เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจนี่ทำเอาทรุดได้ง่ายๆ อยากรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เป็นไปได้เธออยากย้ายงานเลยเสียด้วยซ้ำ “ไป..วัตร..ชาย เรากลับกันได้แล้ว หมดหน้าที่” คุณหมอสาวให้เกียรติเพื่อนร่วมงานเสมอ จะเปลี่ยนสรรพนามเป็นไอ้ หรือ แก เมื่ออยู่กันตามลำพัง เพื่อความคุ้นเคยกันเท่านั้น แต่เมื่ออยู่ในที่สาธารณะ เธอถือว่ามนุษย์ทุกคนมีเกียรติและหวงแหนศักดิ์ศรีของตนไม่แพ้กัน จากคุณ : ศิลาริน - [ 31 พ.ค. 52 19:35:52 A:203.131.212.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่ครับนาย...ศพคุณนกยูง ทางนี้ครับ” เสียงโหวกเหวกฝ่าความเงียบ และสถานการณ์ที่ทำท่าจะเรียบร้อยพับใส่กล่องไปได้ในค่ำคืนนี้ พลอยกุมภาชะงักฝีเท้าแล้วหันไปมองหาที่มาของเสียง ชายชราในชุดชาวเลเดินแหวกผู้คนในความมืด เชื้อเชิญให้ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวตามมาดูสถานที่เกิดเหตุ น่าแปลกที่หลายคนรีบเปิดทางให้เขาอย่างนอบน้อม ท่าทีมีความเคารพนับถืออยู่ไม่น้อยราวกับเป็นคนสำคัญของสถานที่แห่งนี้ “นายคงไม่เชื่อที่ผมพูด ผมเลยต้องพามาดูให้เห็นกับตา ไอ้นทีมันเลวชาติขนาดหนัก มันฆ่าคุณนกยูง ..มัน..มันทำได้ลงคอ..โธ่คุณนกยูง ไม่น่าเลย” เสียงห้าวในตอนแรกกลับกลายเป็นแหบพร่าลง ชายผมหงอกแทบทรุดลงแทบเท้าศพผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนั้น ทำท่าจะเป็นลมล้มพับเสียให้ได้ ไฟตะเกียงฉายให้เห็นร่างสูงในความสลัวเรืองยืนนิ่ง ดวงหน้าเข้มขรึมก้มลงมองภาพศพเบื้องหน้าอย่างปราศจากอารมณ์ใดๆ หรือท่าจะมีใครสังเกตไปมากกว่านั้น คงเห็นเงาวูบไหวในดวงตาเพียงนิดเดียว เขานิ่งงั้นอยู่เช่นนั้นเป็นเวลาหลายลมหายใจเข้าออก ทุกคนในที่นั้น เบนความสนใจไปที่ชายหนุ่มแต่เพียงผู้เดียว เหมือนรอคำตอบ หรือคำบอกกล่าวอย่างใดอย่างหนึ่งจากปากของเขา...พลอยกุมภานึกในใจว่าเขาคงเป็นคนสำคัญทีเดียว อย่างน้อยก็มากกว่าเธอ “ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น..” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด น้ำเสียงเรียบนิ่งดุจน้ำใสไม่กระเพื่อม หญิงสาวคิดว่าเธอไม่เข้าใจคนอย่างเขาเลยสักนิด ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มเป็นคนไร้หัวใจหรืออย่างไร..และเธอก็แทบช็อคเมื่อประโยคถัดมาของเขายิ่งเลวร้ายไปกว่านั้นในความรู้สึกของเธอ “ธรรมดาโลก.” พลอยกุมภากลับถึงบ้านพักริมหาดส่วนตัวประมาณตีสี่ ดึกจนแทบเช้าขนาดนี้แล้วเธอยังไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย นอนเหยียดขาบรรเทาความเมื่อยขบอยู่บนเตียงที่แม่บ้านจัดฟูกปูที่นอนเป็นผ้าขาวสะอาดไว้ให้อย่างเรียบร้อย ความเย็นเฉียบของอากาศภายในห้องทำให้เธอต้องลุกขึ้นไปปิดสวิทซ์เครื่องปรับอากาศชั้นดี ก่อนจะเดินไปหมุนบานเกล็ดหน้าต่างพอให้ลมธรรมชาติผ่านเข้ามาโดยไม่ลังเล ม่านสีขาวปล่อยชายไหวตามแรงลมเล็กน้อย กระไอเย็นยามนี้เย็นสบายกว่าตอนอยู่ในป่าลึกลับนั่นมาก เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเพียงแว่วหู ไม่รุนแรงเหมือนทะเลในอ่าวพฤกษาที่มีแต่ความน่าสะพรึงกลัวแก่ผู้ไปเยือน หญิงสาวยืนมองลอดหน้าต่างออกไปด้วยแววตาเลื่อนลอย ภาพความเย็นชาของชายผู้นั้นยังคงติดตา แล้วก็ฝังลึกเข้าไปในหัวใจของเธอยิ่งนัก คิ้วสีน้ำตาลอ่อนเรียวขมวดอย่างเคร่งเครียด...ให้ตายเถิด ไม่เคยเจอใครในโลกเย็นชืด แล้วก็ไร้อารมณ์ได้ขนาดนั้น “คนไม่มีหัวใจหรือไงนะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง มนุษย์ทุกคนควรมีความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ควรรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา เธอเรียนรู้มาแบบนั้นตั้งแต่ยังจำความได้ ...เห็นใครเดือดร้อนไม่ได้ เธออดจะยื่นมือเข้าไปช่วย หรือเรียกร้องความยุติธรรมให้ทุกรายไปหากไม่เกินวิสัย และอยู่ในบทบาทหน้าที่ของตน แต่นี่อะไร...ญาติตัวเองแท้ๆยังเฉยเมยได้ลงคอ “เฮ้อ..ช่างเขาปะไรสิ ไม่ใช่เรื่องของตัวสักหน่อย” เมื่อรู้สึกว่าตัวเองชักจะอินกับเรื่องชาวบ้านเขามากไปแล้ว พลอยกุมภาจึงรีบสะบัดความนึกคิดนั้นทิ้ง เดินลากเท้ากลับไปนอนก่ายหน้าผากที่เตียงดังเดิม ความคิดเรื่องคนอื่นเลือนหายไปทีละน้อย ความยุ่งยากใจกับเรื่องส่วนตัวลอยเข้ามาแทนที่ หญิงสาวจำได้ว่าตัวเองเกิดเมืองไทย แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในบ้านเกิดของตัวเองอย่างมีความสุขมายาวนานถึงยี่สิบสามปี เรียนจบแพทย์พอดิบพอดีในปีสุดท้าย ครอบครัวเธอเป็นครอบครัวพ่อค้าใหญ่ กิจการค้าเพชรและพลอย ของบิดาเจริญรุ่งเรืองมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ ทว่าผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองกลับไม่พอใจในความั่งคั่งของตน เมื่อมีญาติห่างๆที่ลาสเวกัสมาเยี่ยมเยียนและชี้ช่องทางในการค้าอัญมณีที่อเมริกา และได้รู้ว่ากิจการของครอบครัวจะก้าวไปได้ไกลมากขึ้นอย่างแน่นอน บิดาของเธอก็ไม่ลังเลเลยที่จะย้ายถิ่นฐานไปตั้งรกรากกิจการใหญ่ตามคำแนะนำของญาติผู้นั้น เดือดร้อนถึงลูกสยามที่รักประเทศสุดใจอย่างเธอ ต้องอพยพตามไปยังที่อยู่ใหม่ในลาสเวกัสของบิดามารดา และที่นั่นเองที่เธอเลือกเรียนต่อเฉพาะทางในสาขานิติเวชศาสตร์ จนจบการศึกษาเสียที่นั่น หญิงสาวมีพี่ชายอยู่คนเดียว และพี่ชายของเธอก็ชอบงานท้าทายไม่ต่างไปจากเธอเลย และในเมื่อเป็นชายชาตรีหน้าตาหล่อเหลา กำยำล่ำสันขนาดนั้นจึงหนีไม่พ้นอาชีพที่เธอชื่นชมอยู่ไม่น้อย แต่ต้องต่อท้ายว่าในต่างประเทศนะ...ใช่ พี่ชายสุดที่รักเรียนเป็นตำรวจ แล้วก็ใจกล้าพอจะหนีบิดามารดากลับมาทำงานที่เมืองไทยทันทีที่เรียนจบ สร้างความไม่พอใจให้พ่อค้าเพชรเป็นอย่างมาก เหตุผลที่พี่ชายหนีมาทำงานที่บ้านเกิด แทนที่จะเข้าร่วมกับหน่วยซีเอสไอในอเมรีกา ก็เพราะต้องการกลับมาพัฒนาระบบของประเทศ พี่ชายเธอเป็นคนหัวก้าวหน้า และเป็นนักพัฒนาตัวยง สาเหตุที่ทำให้เธอต้องมานั่งทบทวน และปวดหัวกับความผิดของตัวเองในครั้งนี้ก็คือ การหนีกลับมาทำงานที่นี่...เพื่อหวังจะเป็นนักพัฒนาที่กล้าแหวกประเพณีเก่าๆดูบ้าง ...แต่ดูท่าจากงานวันแรกของเธอ...ท่าทางจะยากขั้นรุนแรง! เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะโคมไฟดังขึ้นข้างเตียง พลอยกุมภาเกือบจะเคลิ้มหลับไปพร้อมกับความฟุ้งซ่านวกวนของตัวเองเสียแล้ว หากเพื่อนสนิทตัวดีไม่ส่งเสียงรบกวนมาตามสาย “โทร.มาทำไมดึกดื่นเนี่ยพัฒน์ ฉันกำลังจะนอนพอดีเลย” หญิงสาวต่อว่า “อะไรยัยขี้เซา...กลับมาทั้งทีแทนที่จะอยากคุยกับเพื่อนเก่าให้หายคิดถึง” พิพัฒน์ย้อนทีเล่นทีจริง น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูสดชื่นเหมือนตื่นนอนตั้งนานแล้ว “โอย..ก็แกคุยกับฉันไปแล้วนี่ตอนอยู่บนเครื่องน่ะ ถ้าจะเลี้ยงรับล่ะก็นะ พรุ่งนี้เช้าถึงเย็นฉันไฟเขียวตลอด แกรีบบึ่งจากกรุงเทพฯ มารับฉันไปกินภัตตาคารหรูๆได้เลย” “โห แกนี่เห็นแก่กินไม่เปลี่ยนเลยนะ เออน่ะ..ฉันไปแน่ ว่าแต่วันนี้งานเข้าไม่ใช่เหรอ เป็นไงสนุกมั้ยงานที่นี่” พลอยกุมภาอยากจะตะโกนออกไปดังๆให้แก้วหูคนฟังแตกเสียเหลือเกิน ว่ายังมีน่ามาถามกันได้... “หนุกกับผีสิแก...” หญิงสาวมีเรื่องที่อยากระบายกับเพื่อนซี้มากมาย และเธอก็แน่ใจว่าจิตแพทย์คนเก่งอย่างพิพัฒน์ต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ชั้นดีให้เธอได้เสมอ ปลายสายรอฟังการปลดปล่อยอยู่นานทีเดียว..คงเป็นเพราะพลอยกุมภาเรียบเรียงไม่ถูกว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน มาอีหรอบนี้เพื่อนหนุ่มเดาได้ทันทีว่างานของหญิงสาวเข้าเค้าว่าไม่น่าจะอภิรมย์เท่าใดนัก “เจอดีเข้าหรือไงครับเพื่อน” คำถามนั้นเป็นตัวจุดชนวนให้สิ่งที่พลอยกุมภาอยากซ่อนมันไว้ลึกสุดใจ ฉายวาบเข้ามาอีกครั้งในความคิด...ความเย็นเยียบของสถานที่..และคนที่นั่นยังตรึงอยู่ไม่จาง “ใช่...” น้ำเสียงบอกบุญไม่รับ ก่อนจะเน้นย้ำเสียงเครียด “เจอผีไม่มีหัวใจ!” จากคุณ : ศิลาริน - [ 31 พ.ค. 52 19:37:30 A:203.131.212.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่าสนใจ เว้นบรรทัดบ้างจะอ่านง่ายขึ้นค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 31 พ.ค. 52 20:51:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ... มีเงื่อนงำอะไรน้า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 31 พ.ค. 52 21:39:25 ]