ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “ก็ถ้าอยากให้เขาไปจริงๆ แล้วทำไมไม่บอกเขาล่ะ” คนพูดทำท่าเท้าเอวถามอย่างนึกขัดใจอยู่เนืองๆ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะทำเป็นอมพะนำอยู่ทำไม แค่บอกอย่างตรงไปตรงมาอย่างที่ใจอย่างบอกเสียก็สิ้นเรื่อง “พูดมันง่ายนี่ ก็รู้อยู่แล้วว่า วันเสาร์เขามีสอน แล้วยังจะไปคะยั้นคะยอให้เขาไปอีกทำไมล่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นถึงขนาดต้องหยุดงานขนาดนั้น เดี๋ยวได้เสียการเสียงานกันหมด” อาคีราบอกด้วยทีท่าราวกับจะไม่ใส่ใจ ขณะสายตายังจดจ่ออยู่กับหนังสือมากมายบนชั้น และมือก็ง่วนกับการหยิบจับหนังสือเล่มนู้นเล่มนี้ออกมาดู ราวกับนึกลังเลอยู่ว่าจะเลือกเอาเล่มไหนดี ธมกรขมวดคิ้ว “เอ้า แล้วไง หยุดสอนสักวันหนึ่งจะเป็นไรไป แค่ครั้งเดียวเองไม่ทำให้ติดเอฟกันยกชั้นหรอกน่า เรื่องแค่นี้ คิดหรือว่าคนอย่างพี่รามิลจะทำให้ไม่ได้ แค่เธอเอ่ยปากบอกเขาสักคำเท่านั้นล่ะ จะบอกให้นะคี บางครั้งฉันก็นึกรำคาญกับไอ้อาการนึกถึงแต่คนอื่นเกินไปของเธอจะแย่ หัดตามใจตัวเองบ้างซี่” คนถูกต่อว่าต่อขานเหมือนกับจะไม่สะทกสะท้าน กลับหัวเราะร่าออกมาเสียอย่างนั้น “ธม พูดอย่างกับคีเป็นแม่พระผู้เสียสละมาเกือบค่อนชีวิตอย่างนั้นล่ะ ไม่เสียหน่อย เพราะถ้าคีไม่เคยตามใจตัวเองจริงๆนะ พี่นิลคงไม่มานั่งปวดหัวกับคีอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันหรอก แนะนำอะไรแปลกๆ” พูดจบก็ทำส่ายหน้าไปมา ขณะที่ใบหน้ายังเจือรอยอารมณ์ขัน ธมกรได้แต่พ่นลมหายใจแรงๆออกมาอย่างติดจะระอาปนขัดใจ “เหอะ เหอะ ทำเป็นตลกเข้าไปเถอะ” เขาแสร้งทำเสียงในลำคอใส่ “ขอทีเถอะว่ะ ไอ้เรื่องปิดบังความรู้สึกน่ะ อยากจะปิดกับใครก็ปิดไป แต่อย่ามาปิดกับฉันซึ่งดูเธอออกตั้งแต่ยังไม่อ้าปาก เห็นแล้วมันอดไม่ได้ทุกที” คนฟังละความสนใจจากหนังสือมากมายตรงหน้า หันมามองน้องชายฝาแฝดของตนด้วยรอยยิ้ม และอาการเลิกคิ้วสูงติดจะทีเล่นทีจริง ขณะยื่นหน้าเข้าไปใกล้และเอ่ยปากบอก “อดใจไม่ได้หรือไงจ๊ะ” “ยัยบ้า! จะบ้าเรอะ อดห่วงไม่ได้ต่างหากโว้ย” ธมกรโวยลั่นขึ้นทันควัน หากเขาก็ยังระงับระดับน้ำเสียงของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ดังจนเกินไปนัก เพราะเกรงว่าจะไปรบกวนลูกค้าคนอื่นๆที่กำลังจดจ่อกับการเลือกดูหนังสือในร้าน อาคีราหลุดหัวเราะเบาๆกับอาการโวยของพ่อน้องชาย หากครู่ต่อมาใบหน้าที่เคยเจือรอยขำขันนั้นก็พลันเจื่อนลงไปถนัดตา ร่องรอยบนใบหน้าอ่อนละมุนถูกเจือด้วยรอยเศร้าหมองเข้ามาแทนที่ ขณะริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม “คีรู้ว่า ธมห่วงความรู้สึกของคี แต่ธมจะให้คีทำไงล่ะ ในเมื่อคีรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ ธมจะให้คีเดินเข้าไปหารามิลแล้วบอกว่า ‘รามิลคะ วันแข่งรอบสุดท้ายของคี คีอยากให้คุณมาดูได้ไหมคะ แค่เพียงครั้งเดียวที่คีจะขอให้คุณละเลยหน้าที่ และหันมามองคีเพียงคนเดียว กำลังใจของคุณมีความหมายต่อคีมากเหลือเกิน เพราะมันทำให้คีรู้สึกว่า ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ใจคีต้องการได้’ ...อย่างนี้น่ะหรือ” ธมกรผงะไปทันที หลังจากที่ได้ฟังอีกฝ่ายพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา เขาพอจะรู้ว่าแรงปรารถนาของอาคีราในตอนนี้ที่อยากให้คนคนหนึ่งอยู่กับเธอในช่วงเวลาสำคัญของชีวิตนั้นมีมากมายนัก แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้ พี่สาวฝาแฝดของเขาคงไม่รู้ตัวเลยว่า สายตาของเธอขณะพรั่งพรูถ้อยคำเหล่านั้นออกมานั้น ช่างเต็มไปด้วยรอยวิงวอน และน่าเวทนาขนาดไหน “เออ ก็... ประมาณนั้นล่ะ” เขาบอก ขณะแสร้งเบือนสายตาไปทางอื่น ด้วยกลัวจะใจอ่อนไปด้วย “แล้วธมคิดว่า คีจะทำอย่างนั้นได้จริงๆหรือ ธมคิดว่า คีจะพูดมันออกมาได้ง่ายๆจริงๆหรือ” เด็กหนุ่มเบือนสายตาหันกลับมามองพี่สาวฝาแฝดเต็มสายตา ประกายตาที่เคยเจือด้วยรอยวิงวอนนั้นหายไป และความแข็งกร้าวที่เข้ามาแทนที่ก็ทำให้เขาต้องถอนหายใจ คนอย่างอาคีราต่อให้อยากตามใจตัวเองมากแค่ไหน แต่ให้ตายอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วก็เลือกความถูกต้องอยู่ดี “ใช่ คียอมรับ คีอยากให้รามิลไป อยากให้ไปถึงขนาดทำอย่างไรก็ได้ให้เขาหยุดงานเพื่อไปดูคีแข่ง เพราะเวลาที่คียืนอยู่บนเวที แล้วมองลงมา นอกจากพ่อแม่ พี่นิล พี่อชิ ธม แล้วก็ครูริแล้ว คีก็อยากเห็นรามิลอยู่ตรงนั้นด้วย อยากเห็นดวงตาที่สะท้อนภาพคีเพียงผู้เดียว อยากเห็นรอยยิ้มที่ทำให้คีรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังมีเขาคอยประคับประคองคีอยู่ แต่เราต้องแยกให้ออกระหว่างความต้องการ และความจำเป็น ในหัวคีก้ำกึ่งระหว่างสองสิ่งนี้ ใช่ เขาอาจจะไปแน่ เพียงแค่คีเอ่ยปาก แต่มันจะมีประโยชน์อะไรกับการที่ทุกสิ่งเป็นไปตามที่เราต้องการ ในขณะที่คนอีกคนต้องสูญเสียหน้าที่และสิ่งที่เขาควรจะรับผิดชอบให้ดีที่สุดไป เพียงแค่ต้องการตามใจเรา หรือเพื่อไม่ให้เราทะเลาะกัน คีไม่อยากเป็นตัวถ่วงใคร ไม่อยากให้ใครต้องทำเพื่อคีขนาดนั้น อย่างไรเสียคีก็คิดแล้วว่า หน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบสำคัญกว่าคี” หน้าที่... หัวใจ... เมื่อถึงเวลาต้องแยกออกจากกันอย่างสิ้นเชิง ต้องแยกให้ขาด คิดและทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุด เห็นสมควรที่สุด แม้หัวใจจะต้องเจ็บปวดรวดร้าวก็ต้องทน! คนเราเกิดมาก็ต้องเจอแบบนี้ ต้องอดทนอดกลั้น การใช้ชีวิตอยู่ด้วยความเข้มแข็งที่ใจเป็นสำคัญ หากใจเข้มแข็งแล้วนั้น กายก็จะเข้มแข็งตามไปด้วย ใจจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด เพราะเมื่อใดที่ใจอ่อนแอลงไป ร่างกายก็พร้อมจะสลายตามไปด้วยอย่างง่ายดาย ธมกรนิ่งงัน เขามองเห็นประกายในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมั่นคง... หนักแน่น แต่เขารู้ ในความเข้มแข็ง และหนักแน่นนั้น ย่อมต้องซ่อนความรู้สึกขมขื่น และกล้ำกลืนฝืนทนอยู่เป็นนิจ “คีจะรู้ใจเขาได้ไง บางทีเขาอาจจะเห็นคีสำคัญกว่าก็ได้ ใจเธอคิดอย่างไรก็บอกเขาไปตามที่ใจคิดเถอะน่า พี่รามิลไม่ลังเลที่จะตัดสินใจหรอก” พยายามพูดยุยงส่งเสริม สำหรับธมกร ความรู้สึกของอาคีรา สำคัญกว่าความจำเป็น และความถูกต้องทั้งหมดทั้งสิ้น “คนเป็นครู เป็นอาจารย์นะธม” หางเสียงเธอตวัดขึ้น “ถ้าไม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกศิษย์ แล้วลูกศิษย์ที่ไหนมันจะให้ความศรัทธา เคารพนับถือ เพราะในเมื่อตัวเองยังไม่ทำ หรือทำไม่ได้ แล้วจะไปสอนไปบอกให้คนอื่นทำได้อย่างไร เขาคงได้หาว่า ดีแต่พูด!” “ก็แล้วจะผิดอะไร ถ้าบางครั้งหน้าที่จะถูกโอนอ่อนผ่อนตามกันได้บ้าง เพราะแค่เราอยากมีอิสรเสรีทางความคิดที่จะตามใจตัวเอง แค่สักครั้งเอง” “แล้วคิดหรือว่า มีครั้งแรกแล้วจะไม่มีครั้งที่สอง” เธอเถียงค้าน “พอเหมาเอาเองว่า ยืดหยุ่นได้ มันก็จะยืดหยุ่นได้ตลอด ถ้าคิดจะอดทนอดกลั้นแล้วก็ต้องทำให้ได้ตลอดรอดฝั่ง ไม่ใช่จะมาเกี่ยง มาผัดวันประกันพรุ่ง ทำอะไรลงไปแล้ว จะมาแก้ มันยากนะธม ถึงต้องยั้งใจไว้ก่อน อาจทรมาน อาจเจ็บปวด แต่ก็ไม่ต้องพะวงกับสิ่งที่เกิดขึ้นทีหลัง ไม่ต้องยุ่งยากมากความ” “แต่ขึ้นว่าต้องทรมาน ต้องเจ็บปวดรวดร้าว มันก็แย่ไม่ใช่หรือ บั่นทอนหัวใจ” เด็กหนุ่มค้าน ขณะที่อาคีรานิ่งไปนิดหนึ่งอย่างยอมรับ ก่อนจะเผยรอยยิ้มน้อยๆ “แต่เราเลือกได้นี่ธม...” น้ำเสียงเธออ่อนโยนลง “...เลือกเก็บความสุข หรือเลือกเก็บความทุกข์... สุข ทุกข์มาจากจิตใจ ไม่ใช่จากการกระทำ ที่คิดว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้ทำให้เป็นทุกข์ ก็เป็นเพราะใจเราเองที่คิดว่าทุกข์ คีเลือกแล้ว คีจะจำแต่ความสุข อะไรที่ทำให้คีรู้สึกเจ็บปวด หรือรู้สึกโหยหายิ่งขึ้น คีจะไม่จดจำ ถ้าเราบอกใจว่าให้พอแล้ว เดี๋ยวมันก็พอ บางสิ่งที่เราอาจอยากได้ที่สุดในชีวิต อาจทำได้เพียงแค่มองเห็น แต่ไม่อาจจับต้องได้ มันทรมาน ใช่ แต่การระลึกได้ด้วยใจ ผูกพันด้วยใจ ถึงกายจะห่าง ก็สุขยิ่งกว่า” ธมกรไม่ได้พูดอะไรต่อในทันที... ไม่รู้จะพูดอะไร วินาทีนี้เขาอึ้งเกินกว่าที่จะพูดอะไรต่อได้ คีเปลี่ยนไป ไม่ใช่เปลี่ยนที่ตัวคีเอง แต่คีสวยงามขึ้น... ในความรู้สึก ครู่ต่อมาเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ “แปลก ไม่เคยฟังเธอพูดอะไรแบบนี้เลย ไปทำอะไรมาถึงคิดได้ขนาดนี้ หรือไปฟังใครเขาพูดมาอีกทีหรือเปล่า” อีกฝ่ายทำท่าคิดนิดหนึ่ง “สงสัยช่วงนี้เข้าวัดบ่อยมั้ง มีโอกาสได้ฟังพระท่านเทศน์ เลยแตกฉาน” เธอตอบทั้งที่กลั้วหัวเราะ ท่าจะเป็นความจริง เพราะตั้งแต่แม่ลงมา ก็ลากเธอไปทำบุญ ฟังเทศน์ฟังธรรมตามวัดโน้นวัดนี้ตลอด เธอเองก็ชอบที่จะไป วัดวาอาราม กุฏิ วิหาร โบสถ์ เห็นแล้วทำให้ใจสงบ “มีแววว่า จะได้โกนหัวบวชชีเร็วๆนี้แน่เลยไหม” ธมกรตั้งท่าหยอกล้อ “เออ ไม่แน่นะ จะสนับสนุนไหมล่ะ แต่ถามตัวเองให้ดีๆก่อนเถอะว่า หลังจากสึกแล้ว จะกล้าเดินด้วยไหม” “โธ่ เรื่องขี้ประติ๋วน่า” อาคีราปล่อยเสียงหัวเราะออกมากับท่าทางของพ่อน้องชายที่ทำท่าได้ ‘ขี้ประติ๋ว’ จริงๆ “ก็ถ้าไม่ได้แต่งงาน อาจจะบวชจริงๆก็ได้นะ” เธอบอก หากแต่อีกฝ่ายกลับเลิกคิ้วสูง ก่อนส่ายศีรษะไปมา “ถ้าอย่างนั้นคงไม่มีทางได้บวชหรอก... มั่นใจ!” น้ำเสียงธมกรหนักแน่นกับถ้อยคำ ‘มั่นใจ’ จริงๆ อาคีราได้แต่ยิ้ม และไม่ได้นึกอยากพูดอะไรต่อจากนั้น อนาคตไม่อาจหยั่งรู้ ขอเพียงแค่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดเท่านั้นพอ เมื่อมีโอกาสแล้วต้องไขว่คว้า ต้องทำให้ดีที่สุด เมื่อเลือกสิ่งใดแล้วต้องมั่นใจ และไม่มีสิทธิ์เสียใจ... อนาคตไม่อาจหยั่งรู้ แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมมาจากสิ่งที่เราได้เลือกในวันนี้แล้วทั้งหมดทั้งสิ้น “ว่าแต่ แค่ฟังพระท่านเทศน์แค่นั้นจริงๆหรือ” เขาถามต่ออย่างนึกสงสัยไม่หาย “ฟังอย่างเดียวไม่ได้อะไรหรอก ฟังแล้วต้องคิดตาม ดี... ดีอย่างไร ไม่ดี... ไม่ดีอย่างไร สิ่งรอบข้างที่เห็นก็ทำให้คิดได้ โลกมีความเป็นไปของมันอยู่แล้ว ก็มองไปตามโลก” ธมกรหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อย “พูดจาเหมือนคนปลงโลก ปลงสังขาร จะตายวันตายพรุ่งแล้วอย่างนั้นล่ะ” “แหม สังขารคนมันไม่เที่ยงอยู่แล้วนี่จ๊ะ” เธอร้องเสียงแหลม และใบหน้าของธมกรก็ยังเกลื่อนด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ข้างในใจรู้สึกภาคภูมิ... เธอคิดได้ พอคิดได้แล้วก็ทำโดยไม่รั้งรออะไร คนที่คิดได้ก่อนเป็นคนที่ได้เปรียบ คิดได้แล้วก็ต้องทำเลย จะมามัวแต่รั้งรอหวังพึ่งคนอื่นให้คิดได้ตาม มันไม่ได้ เพราะบางทีเขาก็คิดไม่เหมือนเรา มองไม่เหมือนเรา “เข้าใจแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็คงไม่ร้องขอให้เขามาแน่ๆ” เขาถอนหายใจเบาๆ “แต่ขออย่างได้ไหม อยากให้บอกเขาสักหน่อย บอกให้เขารู้ความต้องการ บอกให้เขารู้ว่าใจเธอคิดอะไรอยู่ จะได้ไม่ต้องมีอะไร... ค้างคาใจ” น้ำเสียงธมกรขณะพูดเจือไปด้วยความห่วงหาอาทรยิ่ง กระทั่งประโยคถัดมาก็ราวกับจะแทบอ้อนวอนขอเธอเสียด้วยซ้ำไป “แค่บอกนิดเดียวเอง นะ ไม่ใช่จะขอร้องให้ไปสักหน่อย” เธอนิ่ง และคิดตาม... นั่นสินะ แค่บอก ไม่ใช่ร้องขอ ถ้าบอกว่าจะบอก สำหรับเธอมันก็แค่การบอกเล่าเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น บอกอย่างที่เป็นตัวของเธอเอง แล้วเธอก็เชื่อว่า ถ้าบอกกับรามิลแล้ว เขาก็จะแค่ฟัง ฟัง... รับรู้ ไม่ขัด ไม่ทำอะไรมากไปกว่าแค่เข้าใจ เธอรู้ รามิลเองก็จะเลือกอย่างที่เธอเลือก ใจคนสองคนเมื่อมาผูกพันกันแล้ว มันก็อยู่แค่ใจ ไฉนจะต้องกลัวไปไยกับกายที่ไม่ได้เห็น แล้วเธอก็พยักหน้ารับ “อืม แล้วจะบอก” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 1 มิ.ย. 52 13:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) รอยยิ้มของอีกฝ่ายเผยขึ้นอย่างใจชื้น สำหรับเขาอะไรก็ไม่สำคัญ ขอเพียงเป็นความสุข ความสบายใจของอาคีรา เขาจะไม่ขัดเลย “เลือกหนังสือได้หรือยังคี พ่อกับแม่จะจ่ายเงินแล้วนะ” ผู้เป็นแม่ตะโกนร้องบอกข้ามชั้นหนังสือมา คนที่ได้ยินทั้งสองต่างสะดุ้งกันเบาๆ... ก็นะ เสียงของแม่ดังได้ใจเสมอ อาคีรายิ้มแหยง ขณะกำลังจะก้าวเท้าเดินตรงไปหาบุพการีทั้งสอง หากก็ถูกธมกรคว้าเอาไหล่รั้งไว้ได้เสียก่อน “อ้าว เฮ้ย คี แล้วเธอไม่เอาเรอะ หนังสือน่ะ ไหนร่ำร้องว่าอยากมาร้านหนังสือนักหนาไง” อีกฝ่ายยักไหล่ ไม่ใส่ใจ “ก็อยากมา... มาดูเฉยๆ ไม่ได้จะมาซื้อ ที่ขนไปคราวที่แล้วสิบกว่าเล่มยังไม่ได้แตะสักเรื่อง” “เอ้า ปัดโธ่ แล้วก็ไม่บอก จะได้ลากออกไปซื้อไอติมกินก่อน” “ก็นี่ไง ตอนนี้จะออกไปซื้อก็ไปได้” “ซื้อได้กะผีสิ ยัยเบ๊อะ” เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย “มือมันจะไม่ว่างถือไอติมกินกันพอดีดิ โน่น โน่น เบิกตาดูเสียมั่ง เห็นไหมนั่น แม่ซื้อหนังสือกองเท่าภูเขา สองมือยังไม่รู้จะพอถือหรือเปล่าเลย” เด็กสาวมองตามที่น้องชายฝาแฝดบอก แล้วก็ต้องนึกเห็นด้วยจริงๆน่ะล่ะ หากแต่เธอก็ยังนึกอะไรสนุกๆขึ้นได้ จึงยิ้มซุกซนออกมา “มือไม่พอ ก็ใช้ปากคาบสิ เมื่อวันก่อนยังเห็นคาบเอากระดูกไก่ไปแทะๆดมๆอยู่เลยไม่ใช่หรือ” ธมกรแทบจะอ้าปากค้าง และออกปากโวยในทันที... ยัยพี่สาวฝาแฝดมันหลอกด่าเขานี่หว่า “ยัยบ้า คนนะโว้ย ไม่ใช่หมา จะได้เอากระดูกมาแทะๆดมๆ” “อ้าว ก็เห็นพูดที หมาก็กระเด็นหล่นออกมาจากปากที เลยนึกว่าเป็นพวกเดียวกัน นิสัยเรอะก็ออกจะคล้ายๆ” คนโดนหลอกด่าไปหลายดอกทำปากขมุบขมิบ ขณะหรี่ตาเล็กลง “เออวะ หมาก็หมา ถ้าฉันมันเหมือนหมา แล้วไอ้คนที่หน้าตาเหมือนฉันอย่างกับแกะนี่มันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกโว้ย” ...เอาสิ ให้มันรู้ไปว่า คนอย่างธมกรจะยอมให้ถูกหลอกด่าอยู่ฝ่ายเดียว... “อุ๊ย นั่นหนังสือออกใหม่นี่น่า คีมองไม่เห็นได้ไงนี่” ทีท่าที่ราวกับกำลังจะเป็นต่อของธมกรต้องชะงักนิ่ง ขณะที่เจ้าตัวมีอาการอ้าปากค้างกับกระพริบตาปริบๆแทน ยามมองตามอาคีราที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบหนังสือออกใหม่ที่ว่านั้นขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดูอย่างสนอกสนใจ... ทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดของเขาดื้อๆอย่างนี้เลยเรอะ “เฮ้ย เล่มนี้น่าสนใจดี ซื้อดีกว่า” รำพึงรำพันกับตัวเอง ก่อนจะหันไปหาน้องชายฝาแฝดด้วยใบหน้าใสซื่อแต่แสนร้าย “ไปเร็วธม พ่อกับแม่รออยู่ ชักช้าจริง” เด็กหนุ่มจำต้องถอนหายใจเฮือก... เอากับมันสิ ยัยตัวแสบ นี่มันเป็นคนคนเดียวกับคนที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้แน่หรือวะนี่ “มัวแต่ถอนหายใจอยู่นั่นล่ะ เขาว่าถอนหายใจหนึ่งครั้ง จะตายเร็วขึ้นอีกหนึ่งปีนะเอ้า” เสียงใสร้องเตือนขึ้นอีกครั้ง ก่อนหันหลังและเดินไปก่อน “เออๆ รู้แล้วน่า ไปๆ” น้ำเสียงที่บอกทิ้งท้ายติดจะเอือมระอาปนปลงต่อชีวิตนัก ขณะก้าวเท้าตามหลังไป สงสัยว่าไม่ต้องรอลุ้นว่าจะตายเร็วขึ้นอีกเท่าไหร่หรอก เพราะคาดว่าอีกไม่เกินเดือนคงได้ตายชัวร์... สำลักอากาศตาย! ...อย่างไรเสีย วันนี้เขาก็คงต้องบอก... เขาพยายามเตือนตัวเอง... เวลามันไม่มีมากมายนัก ยิ่งจะร้องขอให้ถูกยืดออกไป หรือขอให้รั้งรอยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ รามิลหยุดยืนอยู่กลางทางเดินบ้านครู่หนึ่ง สูดลมหายใจเข้าลึกราวกับเรียกความเชื่อมั่นของตัวเองให้เกิดขึ้น แล้วเขาก็พยักหน้าลงกับตัวเองราวกับคนที่ได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ...คนอย่างรามิล มั่นใจแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง... คิดได้ดังนั้นแล้ว ก็ก้าวเท้าต่อตรงไปยังห้องที่คนที่เขาปรารถนาที่จะคุยด้วยกำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ หากทว่าเมื่อไปถึงเข้าจริงๆแล้ว เขาก็จำต้องชะงักกึก... “ข้าอ้างว้างหลงทางกลางไพรป่า ข้ารอนแรมท่องหาที่อาศัย ข้ามองหามิตรสหายให้อุ่นใจ ข้านี้ไซร้เป็นบุรุษพเนจร” รามิลเบิกตาค้างกว้าง ยามได้ยินเสียงขับกล่อมลำนำบทหนึ่ง บทเพลงดังก้องอยู่ในหู สะเทือนลึกลงไปในอก และกระแทกลงกลางใจ... ริมฝีปากทำท่าจะขยับ แต่ก็กลับไปเม้มสนิทตามเดิม ขาทั้งสองข้างของเขาราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ ขณะที่ในหัวเหมือนมีหลายสิ่งหลายอย่างผุดขึ้นมาปะปนกันมั่วจนแทบจะปะติดปะต่ออะไรไม่ได้เลย ในหูยังคงได้ยินเธอขับขานบทเพลงบทต่อไป... “ข้าแลเห็นแต่ความมืดทุกหนแห่ง ข้ากลัวขลาดหวาดระแวงยามหมาหอน โอ้ลมหนาวเชยพัดอยู่รอนรอน ข้าไม่มีแม้อาภรณ์จะห่อกาย พลันได้ยินก้านกิ่งไหวกระทบ ยินใบไม้เสียดบรรจบพบสหาย สนทนาตามประสามิรู้คลาย ใจข้าหมายอยากรู้พูดสิ่งใด ยังสดับจับเสียงสำเนียงธาร ดุจเสียงทิพย์แดนพิมานขานขัย เพียรกระซิบจากสูงสู่ต่ำไป กระหายดื่มให้ชื่นใจชื่นกาย เหล่าปักษาปักษีร้องขานขับ ประสานเสียงครองรักตามใจหมาย สะท้อนก้องจากภูผาเรียงราย ช่างไพเราะเสียมากมายมิคลายจาง...” เสียงหวานใสเงียบลงไป แล้วอึดใจต่อมาเสียงเปียโนที่เล่นคลอก็ค่อยๆเงียบหายลงไปด้วย เด็กสาวนึกขมวดคิ้วเหมือนขัดข้องใจอะไรบางอย่าง ครู่ต่อมาก็ถอนหายใจ แล้วหางตาก็เหลือบเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ยังหน้าห้อง “รามิล” ร้องเรียกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่เปิดเผยความรู้สึก หากอึดใจต่อมาก็ต้องหุบรอยยิ้มนั้นลง และเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วด้วยนึกฉงนกับท่าทางเหม่อลอยของอีกฝ่ายที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้งแทน รามิลมีอาการนิ่งค้างไปจริงๆ ดวงหน้าเขาก้มต่ำลง อีกทั้งดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นก็ยังผลุบลงราวกับคนมีบางอย่างในใจ สีหน้าเคร่งขรึมกว่าปกติ และคิ้วที่เคยพาดเฉียงก็กลับขมวดเข้าหากันราวกับคนมีเรื่องให้ต้องคิด และวิตกกังวลตลอดเวลา “รามิล... รามิลคะ” หลายครั้งที่เธอเรียกขาน และราวกับมันไม่เข้าหูเขาเลยสักนิด จนกระทั่งเสียงเรียกสุดท้ายของเธอที่ทำให้เขาสะดุ้งรู้สึกตัวได้ จึงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเห็นดวงหน้าอ่อนเยาว์เอียงคอมองมาด้วยท่าทางฉงน พอรู้สึกตัว และเรียกสติกลับมาได้ ก็คลี่ยิ้มส่งไปให้เธอ หากคงเจื่อนชอบกลในความรู้สึก เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้ม เธอก็ไม่ลังเลที่จะยิ้มด้วย ก่อนจะเอ่ยปากถาม “ยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้วหรือคะ ทำไมไม่เข้ามาล่ะ” “ก็... พอดีเห็นกำลังเล่นเปียโนอยู่เพลินๆ เลยไม่อยากขัดน่ะ อีกอย่างก็... อยากฟังให้จบด้วยน่ะล่ะ” เขาพูดขณะเดินเข้ามาใกล้ “...ว่าแต่ เมื่อกี้เล่นเพลงอะไรอยู่หรือ” เขาแทบอยากจะตบปากตัวเองในทันทีที่ถามจบ นึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาว่า จะถามทำไมกัน เขาไม่ควรถามเลยสักนิด เป็นเพราะใจมันมัวแต่กังวลอย่างเดียวว่า กลัวเธอจะผิดสังเกตเรื่องอาการเหม่อลอย จึงไม่ทันได้คิดก่อนพูด “คีก็ไม่รู้ชื่อเพลงเหมือนกัน” เธอยิ้มเจื่อนขณะขยายความ “รู้แต่ว่า เคยฟังใครคนหนึ่งร้องเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นคีน่าจะอายุประมาณเจ็ดแปดขวบได้มั้ง คีได้ยินเขานั่งร้องอยู่ใต้ต้นไม้คนเดียว รู้สึกว่าจะหลังเลิกงานอะไรสักอย่างนี่ล่ะ ระหว่างยืนรอแม่กับพี่นิลหน้าห้องน้ำ คีชอบเพลงนั้นมากเลยนะ รู้สึกว่าฟังแค่นิดเดียวก็สะดุดแล้ว ใจมันก็เลยจำเนื้อได้เองเลย จำได้แม่นด้วยนะ จำได้มาจนถึงทุกวันนี้ ครูใหญ่เคยบอกว่า คีมีหัวเรื่องความจำเกี่ยวกับดนตรีอยู่แล้ว ยิ่งถ้าเป็นเพลงที่คีประทับใจด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องแปลกใจเลย ฟังแค่รอบเดียวก็จำได้แล้ว” สีหน้ารามิลแปรไปเล็กน้อย ยามเมื่อได้ฟังคำบอกเล่า... “ตอนแรกคีนึกว่า น่าจะเป็นเพลงที่คนทั่วไปรู้จักกัน แต่พอคีไปถามใครต่อใคร แม้กระทั่งครูใหญ่เองก็ไม่มีใครเคยได้ยินเลย คีก็เลยลองแกะโน้ตเพลงเอาเอง เพราะคิดว่าเล่นกับเปียโนต้องเพราะแน่เลย แล้วก็เพราะจริงๆด้วย คีก็เล่นเท่าที่คีจำได้นะ แต่คีรู้สึกว่า มันน่าจะยังไม่จบ เนื้อเพลงมันน่าจะมีต่อจากนั้น...” เธอนิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนตัดสินใจพูดต่อ “รามิลลองฟังที่คีเล่นได้ดูไหมคะ” คำถามนั้นยังไม่ทันได้รับคำตอบ มือเล็กก็กรีดกรายนิ้วเรียวทั้งสิบลงบนแป้นคีย์เปียโนทันที จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 1 มิ.ย. 52 14:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อค่ะ) รามิลสะดุ้งเบาๆ ดวงตาเบิกโพลงเพียงวูบหนึ่งก็หรี่ลงให้เป็นปกติ ร่างกายเขานิ่งเกร็งไปทุกส่วน รวมไปถึงทุกเส้นประสาท พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะข่มใจตัวเองเอาไว้ ขณะอีกฝ่ายเริ่มขับร้อง... “ข้าอ้างว้างหลงทางกลางไพรป่า ข้ารอนแรมท่องหาที่อาศัย ข้ามองหามิตรสหายให้อุ่นใจ ข้านี้ไซร้เป็นบุรุษพเนจร ข้าแลเห็นแต่ความมืดทุกหนแห่ง ข้ากลัวขลาดหวาดระแวงยามหมาหอน โอ้ลมหนาวเชยพัดอยู่รอนรอน ข้าไม่มีแม้อาภรณ์จะห่อกาย พลันได้ยินก้านกิ่งไหวกระทบ ยินใบไม้เสียดบรรจบพบสหาย สนทนาตามประสามิรู้คลาย ใจข้าหมายอยากรู้พูดสิ่งใด ยังสดับจับเสียงสำเนียงธาร ดุจเสียงทิพย์แดนพิมานขานขัย เพียรกระซิบจากสูงสู่ต่ำไป กระหายดื่มให้ชื่นใจชื่นกาย เหล่าปักษาปักษีร้องขานขับ ประสานเสียงครองรักตามใจหมาย สะท้อนก้องจากภูผาเรียงราย ช่างไพเราะเสียมากมายมิคลายจาง...” เป็นอีกครั้งที่เสียงใสจำต้องเงียบหายลงไปอย่างไม่อยาก ยามเมื่อร้องจบท่อนที่ตนรู้และจำได้ หากแต่ในขณะที่จังหวะการเล่นของเปียโนกำลังจะถูกทำให้ผ่อนช้าลงไปอย่างเคย เพื่อเตรียมจะจบบทเพลงนั้น เสียงทุ้มต่ำก็ลอยแทรกเข้ามาเสียก่อน... “จุดประกายความหวังให้คนจร ลุกขึ้นยืนเสียก่อนจะรุ่งสาง ก้าวเท้าเดินตามแว่วเสียงที่นำทาง อนธการเริ่มเลือนรางลับหายไป...” ดวงหน้าของอาคีราหันขวับไปมองยังต้นเสียงทันทีที่ได้ยินเนื้อเพลงท่อนถัดมาที่ตนสงสัยมาโดยตลอด สายตาราวกับยากยิ่งที่จะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยิน มือชะงักค้างนิ่งบนแป้นคีย์ไปวูบหนึ่งด้วยคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาให้น่าคิด ทว่าอึดใจต่อมา เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจกับข้อสงสัยต่างๆเสีย ริมฝีปากบางแย้มยิ้มอย่างนึกพอใจ ก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับเสียงเพลงที่ได้ยิน... หูฟัง สมองคิดตาม หัวใจรับรู้ แล้วจึงสูดลมหายใจเข้าลึก พร้อมกับกรีดกรายนิ้วมือทั้งสิบบรรเลงทำนองเพลงอีกครั้ง คลอไปกับเสียงทุ้มต่ำของอีกฝ่าย “เสียงเอย เหล่าเสียงที่ได้ยิน บริสุทธิ์ปราศมลทินน่าเลื่อมใส ลองคิดคิดใส่ทำนองร้องตามไป บรรเลงได้ตามหัวใจไร้กฎเกณฑ์ ธรรมชาติสร้างดนตรีแสนไพเราะ สร้างความสุขทลายเกราะที่ไม่เห็น เสียงทุกเสียงดั่งคีตาร่มเย็น เสมือนเป็นสายฝนชโลมใจ เป็นคุณค่าเป็นความงามที่ค้นพบ มิอาจลบเลือนเสียงที่หลงใหล จารระลึกตรึงไว้ในฤทัย ถึงความหวัง กำลังใจที่ได้มา” แล้วเสียงทุ้มต่ำของเขาก็เงียบลงไป ตามด้วยเสียงเปียโนที่ค่อยๆผ่อนเสียงเบาตามมา และเงียบหายไปในที่สุด “เป็นเพลงเกี่ยวกับความงาม คุณค่าของดนตรีนี่เอง ไม่คิดเลยว่าคุณจะรู้จัก เคยได้ยินมาจากไหนหรือคะรามิล” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หากแต่คนถูกถามกลับไร้ปฏิกิริยาใดๆ รามิลยังคงยืนนิ่งงัน และมีสีหน้าเรียบตึง ไม่บ่งบอกอารมณ์ คิ้วที่เคลื่อนตัวจนขมวดเป็นปมเข้าหากันนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าดูขึงขัง และน่าเกรงขาม นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาราวกับเหม่อมองไปไกล ท่าทางนั้นราวกับไม่ได้ยินที่เธอถามด้วยซ้ำไป เหมือนจิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ รอยยิ้มที่คลี่แย้มบนใบหน้าของอาคีราค่อยๆหุบลงช้าๆ ดวงตาสีดำสนิทนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยเข้ามาแทนที่กับทีท่าที่แปลกไปของอีกฝ่าย จิตใจของรามิลในขณะนี้กำลังจมดิ่งลงไปเรื่อยๆกับความคิดของเขาเอง เสียงเปียโนกับเสียงเพลงที่ร้องออกไปเมื่อครู่นี้ยังดังก้องอยู่ในหูซ้ำไปซ้ำมา เหมือนไม่มีจุดจบของเพลง และราวกับจะไม่มีจุดสิ้นสุดในตัวเอง ความทรงจำบางอย่าง รวมไปถึงความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว และอยากจะลืมเลือนถูกย้อนกลับมาให้รำลึก เหมือนมีดคมกริบที่กรีดลึกตอกย้ำลงบนแผลเก่าที่ไม่มีวันหายดีให้กลายเป็นแผลพุพองอีกครั้ง ช่างเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด และทรมาน จนอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด “รามิลคะ” สัมผัสมือที่นุ่มนวล และแผ่วเบา กับน้ำเสียงเรียกขานอันแสนอ่อนโยนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาดีนั้น ราวกับจะดึงเขาให้กลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้งหนึ่ง เขาสะดุ้งเบาๆ และกระพริบตาถี่สองสามทีราวกับเรียกสติ หางตาเหลือบเห็นมือเล็กที่แตะอยู่บนหลังมือของเขา ก่อนจะเลิกสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าให้เต็มสายตา ใบหน้าอ่อนเยาว์ กับดวงตาสีดำสนิทนั้นเป็นประกายเผยความรู้สึก... เขารู้สึกได้ถึงกระแสของความห่วงหาอาทรทั้งหมดส่งมาให้จนแทบจะล้นปรี่ ไม่เคยมีใครมองเขาด้วยสายตาเช่นนี้ ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีได้ทั้งหมดทั้งสิ้นเช่นนี้ ความไม่สบายที่เกิดขึ้นถูกคลายลงไปส่วนหนึ่ง “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายหรือ อยากดื่มอะไรอุ่นๆไหม” ถ้อยคำถัดมานั้นยิ่งทำให้สัมผัสถึงความห่วงใยที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้น เขาค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาได้ พลันรวบมือเล็กนั้นเข้ามาเกาะกุมเอาไว้ ขณะส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง” “แน่ใจนะคะ” เธอย้ำถามอีกครั้ง รามิลพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ และนั่นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ความกังวลที่เกิดขึ้นลดน้อยลงไปกว่าเดิมมาก แม้จะยังไม่หายไปเสียทั้งหมดก็ตาม แต่อึดใจต่อมาเธอก็เลือกที่จะไม่สนใจเสีย เพราะถ้าเขาบอกเธอว่า ไม่เป็นไร เธอก็ควรที่จะเชื่อในตัวเขา เธอมั่นใจ รามิลจะไม่ปิดบังความรู้สึก จะไม่ปิดบังตัวตนของเขากับเธอ รอยยิ้มของเธอที่เขารักและหวงแหนนั้น ทำให้เขาใจชื้น และอิ่มเอมได้เสมอมา หากทว่าในยามนี้กลับทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลเสียมากกว่า ยิ่งเขาสัมผัสได้ถึงความสุขมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหวาดกลัวเพิ่มมากขึ้น กลัวจะทำให้รอยยิ้มนี้ต้องหมองหม่น กลัวจะทำให้หัวใจเธอต้องบอบช้ำ พอคิด มือที่คอยเกาะกุมมือเธออย่างมั่นคงนั้นกลับค่อยๆคลายออก เขาตัดสินใจเลี่ยงเดินผ่านเธอไปหยุดนิ่งยังขอบหน้าต่างห้องเสียดื้อๆ อาคีรามองตามทุกอิริยาบถของเขา และก็ต้องนึกแปลกใจกับท่าทีที่แปรไป หากแล้วเธอก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจมากนัก ...มีเรื่องอื่น... เรื่องสำคัญกว่าที่เธอต้องสนใจ ต้องบอกเขาไม่ใช่หรือ... อาการลังเลปรากฏขึ้นในความคิด นึกสองจิตสองใจขึ้นมาว่า เธอควรจะพูดออกไปดีหรือไม่ แต่วูบต่อมาเธอก็ตัดสินใจได้ทันที เมื่อนึกถึงใบหน้าพ่อน้องชายฝาแฝดขึ้นมา ถ้าขืนไม่พูดออกไปล่ะก็ เป็นได้คาดโทษเธอจะเป็นจะตายไปอีกนานแน่ และอันที่จริงนั้น การที่เธอบอกเขาอย่างตรงไปตรงมาอย่างที่ควรจะบอกนั้นก็เป็นสิ่งที่ควรทำแล้ว... แค่บอก แค่บอกเท่านั้น ไม่ได้ร้องขออะไร การทำให้ใครสักคนได้รับรู้ว่า เขามีความหมายต่อคนอีกคนหนึ่งมากมายแค่ไหน เป็นสิ่งที่ควรทำมิใช่หรือ “เออ รามิลคะ” เธอร้องเรียก แล้วเขาก็เบือนหน้ากลับมา ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ “คีมีเรื่องจะบอกน่ะค่ะ” “อะไรหรือ” “คือว่า เกี่ยวกับการแข่งเปียโนรอบสุดท้ายของคี คือว่า...” เด็กสาวชะงักถ้อยคำไว้เล็กน้อยด้วยท่าทีอึกอัก เหมือนนึกเรียงคำพูดไม่ถูก จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 1 มิ.ย. 52 14:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อค่ะ) พอได้ยินเธอพูดขึ้นว่าเกี่ยวกับการแข่งเปียโนรอบสุดท้าย รามิลก็มีอาการชะงักนิ่งไป ก่อนจะหันหลังให้เธอทันที พยายามกดข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ “ทำไมหรือ” น้ำเสียงที่ถามกลับมานั้นห้วนจัดจนอาคีราต้องสะดุ้ง ด้วยรู้สึกได้ถึงกระแสความเฉยชาบางอย่างในน้ำคำของอีกฝ่าย แต่เธอพยายามคิดว่าสิ่งที่ตนรู้สึกนั้นเป็นเพียงอาการของคนที่รู้สึกไปเองมากกว่า จึงเลือกที่จะกลั้นใจพูดต่อไป “คือความจริง คีแค่อยากจะบอกว่า ใจจริงแล้ว คีอยากให้คุณมาดูการแสดงของคี มาอยู่ใกล้ๆ มาให้กำลังใจเหมือนที่ผ่านมา” คนที่หันหลังให้มีสีหน้ายุ่งยากใจขึ้นมาในทันที “แต่ ผม...” “คีรู้ค่ะ!” เธอพูดขึ้นก่อนที่เขาจะกล่าวสิ่งใดออกมา เธอรู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร “คีเข้าใจ คุณมีหน้าที่ที่ต้องทำ ต้องรับผิดชอบ และไม่ควรอย่างยิ่งที่จะละเลย ถึงจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่คีก็เลือกที่จะยินดีมากกว่าที่คุณเลือกแบบนี้ และเพราะที่คุณเป็นคุณอย่างนี้ คีถึงได้วางใจในตัวคุณ” เธอแย้มยิ้มด้วยความรู้สึกจากใจจริง และคิดว่าเขาเองก็คงจะรู้สึกวางใจในตัวเธอในขณะนี้ด้วย หากแต่ท่าทีของรามิลก็ยังคงนิ่งเฉย “ขอบคุณ... ที่เข้าใจ” น่าแปลกที่ถ้อยคำของเขาทำให้รอยยิ้มของเธอค่อยๆหุบลง อาคีราเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ไม่อาจทราบได้ว่า อะไรที่เปลี่ยน วูบต่อมาเธอรู้สึกเหมือนภาพแผ่นหลังของรามิลกำลังพร่ามัวด้วยมีหมอกจางๆมาขวางกั้นเอาไว้ เธอส่ายศีรษะแรงๆอย่างพยายามไล่ความคิดนั้นออกไป แต่จิตใจอันอ่อนไหวที่ไวต่อความรู้สึกนั้นไม่เคยเอนอ่อนผ่อนตาม หัวใจที่กำลังสั่นไหวนั้นส่งผลให้ร่างกายร้อนรน และไม่อาจบังคับให้นิ่งได้ตามปกติ ที่ทำได้คือการเพียรพยายามแสร้งทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างที่เคยเป็น ออกปากเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้เท่าที่นึกออกให้เขาฟังไปเรื่อย เพื่อกลบเกลื่อนรอยอ่อนไหวที่เกิดขึ้น และหวังว่าทุกอย่างที่เริ่มดีขึ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า “ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่า วันแข่งรอบสุดท้ายจะเป็นอย่างไร แต่คีรู้ว่า ตัวเองต้องทำได้ เพราะอย่างน้อยที่สุด คีก็ได้กำลังใจที่ดี รามิลคะ ถึงคุณจะไม่ได้เฝ้ามองคีอยู่ตรงนั้น แต่คุณก็คงจะคอยส่งกำลังใจมาให้” เธอแสร้งทำเสียงร่าเริงมิดชิด หากปฏิกิริยาของเขายังเป็นการนิ่งเฉย อาคีรารู้สึกเหมือนอยู่ในอาการกระอักกระอ่วน แม้กระทั่งจะกลืนน้ำลายยังรู้สึกตีบตันและยากเย็นเต็มที แน่นอึดอัดในอกจนแทบจะหายใจไม่ออก ริมฝีปากบางถูกเม้มแน่นเกร็ง เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆอย่างมีจังหวะและสมาธิ แล้วท้ายที่สุดก็พยายามรวบรวมกำลังฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่ายากเย็น “เวลาคีอยู่บนเวที คีจะนึกถึงคุณ นึกถึงคำพูดของคุณที่คอยเป็นแรงใจให้คี นึกถึง... เหมือนมีคุณมาอยู่ใกล้ๆ รามิลคะ คี...” “ไหนบอกว่า เข้าใจไม่ใช่หรือ” น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นขัดขึ้นทันควันหลังจากนิ่งเงียบมานาน ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักคำพูดต่อจากนั้นเอาไว้โดยทันที อีกทั้งสีหน้าและดวงตาอันไม่คาดคิดของอาคีราก็บ่งบอกว่า เธอคงนึกอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย “คะ?” ขานรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและไม่แน่ใจ “ก็บอกเองไม่ใช่หรือว่า เข้าใจ แล้วจะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม เพื่ออะไร” ท้ายประโยคนั้นราวกับจะเน้นหนัก และกระแสในถ้อยคำแต่ละคำนั้นก็ช่างแฝงไปด้วยความเย็นชา ราวกับคนพูดนั้นไร้ซึ่งหัวใจและความรู้สึกใดๆ อาคีรารู้สึกจุกในอกจนลามมาถึงลำคอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อเก็บกลั้นความรู้สึกอึดอัดบางอย่างเอาไว้ “คีแค่อยากบอกให้คุณรู้... ความรู้สึกของคี” “แต่ผมกลับรู้สึกว่า มันไม่ได้ต่างอะไรกับการที่คุณกำลังพยายามบีบบังคับให้ผมไปให้ได้สักเท่าไหร่” น้ำเสียงที่พูดค่อนไปทางเย้ยหยัน “คีไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น” เธอค้านขึ้น และสีหน้าที่เคยพยายามเจือรอยยิ้มก็เจื่อนลงไปถนัดตา อดที่จะแสดงความน้อยอกน้อยใจออกมาไม่ได้ “อ้อ...” เขาส่งเสียงราวกับจะเยาะหยัน “ถ้าอย่างนั้นก็จงรู้ไว้ว่า ผมรู้สึกแบบนั้น” อาคีราชะงักนิ่งไปอีกครั้งที่ได้ยินคำบอกกล่าวของเขา... เต็มชัดด้วยหูของเธอ จากปากของเขาเอง... ช่างตัดรอนเสียนี่กระไร เด็กสาวเบือนหลบสายตาไปทางอื่น ขณะผ่อนลมหายใจออกช้าๆอย่างพยายามตั้งสติ ก่อนจะหันกลับมามองเขาเต็มชัดสายตาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ใกล้เคียงปกติที่สุด “ค่ะ!” รับคำออกไปราวกับจะยอมรับทุกข้อกล่าวหาที่เกิดขึ้นโดยดุษฎี ริมฝีปากเธอสั่นระริกขณะพยายามจะควบคุมสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้อีกครั้ง “บางที... คุณอาจมีเรื่องบางอย่างต้องคิด” เธอนิ่งไปนิดหนึ่ง พยายามรวบรวมกำลังใจให้ตัวเองในการกล่าวแต่ละคำออกมา “ถ้า... ถ้าหากว่า มีอะไรที่คีพอจะช่วยแบ่งเบาได้บ้าง...” “คุณช่วยอะไรไม่ได้หรอก อาคีรา” เขากระชากเสียงตัดรอนด้วยความรู้สึกยุ่งยากใจที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นทวีคูณ ยิ่งรู้สึกถึงความปรารถนาดี ความเอื้ออาทรจากเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก “บอกไปก็เท่านั้น คุณคงไม่เข้าใจหรอก” ถ้อยคำในประโยคสุดท้ายราวกับจะทำให้โลกทั้งใบทลายลงในพริบตา หัวใจเหมือนมีหอกด้ามใหญ่ปลายแหลมคมพุ่งมาแทงปักทะลุเข้าตรงกลางขั้วหัวใจ แทบไม่รู้ตัวว่า วิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้วด้วยซ้ำไป อาคีราพยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้ขาดกระเจิง เธอท่องบอกตัวเองในใจว่า ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไร บางทีที่เธอได้ยินอาจจะมีอะไรผิดไปก็ได้ “ค่ะ ตอนนี้คีอาจจะยังไม่เข้าใจ” เธอสูดลมหายใจเข้า “แต่บางที ถ้าคุณบอก คีอาจจะเข้าใจมากขึ้น รามิลคะ เรื่องบางเรื่องเพียงแค่มองตาก็รู้ความในใจ แต่กับเรื่องบางเรื่องก็ต้องการคำอธิบายจึงจะเข้าใจ คีก็เป็นแค่เพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการจะเข้าใจใครสักคนที่มีความหมายต่อชีวิตคีก็เท่านั้น คีเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ใช่ผีสางเทวดาที่จะหยั่งรู้ใจใครไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง” น้ำเสียงของเธอช่างใจเย็น และประนีประนอม “ไม่!” เขาขึ้นเสียง และในตอนนี้สมองของรามิลก็ปิดกั้นความคิดทุกอย่างที่ไม่ใช่ของเขาเอง “คุณไม่มีวันเข้าใจ ต่อให้คุณพยายามแค่ไหน คุณก็ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่า ผมต้องเจอกับอะไร แม้กระทั่งรู้สึกอย่างไร หรือคิดอะไร และความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะต้องรู้ด้วย คุณไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสักอย่างเดียว” “ใช่ค่ะ คีมันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย!” น้ำเสียงเธอแข็งกร้าวขึ้นทันควัน มือสองข้างที่ขนาบลำตัวกำหมัดแน่นด้วยอาการเกร็งจนเส้นเลือดปูดโปน หยาดน้ำตาคลอหน่วยเต็มสองนัยน์ตา หากยังไม่ยอมให้หลั่งริน “ถ้าคุณไม่พูด ไม่บอก ใครที่ไหนมันจะไปเข้าใจ คีคงไม่มีวันเข้าใจคุณจริงๆน่ะล่ะ ถ้าคุณยังเอาแต่พูดอย่างนี้ น่าแปลกนะที่คุณทำให้คีรู้สึกว่าคีมีความหมาย และมีค่ามากเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันคุณก็ทำให้คีรู้สึกไร้ค่า และไร้ความหมายได้ถึงที่สุดเหมือนกัน คุณคงลืมไปแล้วสินะคะว่า เคยพูด เคยบอกอะไรเอาไว้กับคนที่คุณตราหน้าว่า ไม่เคยเข้าใจอะไรคุณเลยสักอย่างเดียว” เธอหอบหายใจแรง... “ใครกันที่บอกว่า จะไม่มีวันปิดบังตัวตนที่แท้จริงของเขา ใครกันที่รับปากคีเอาไว้อย่างนั้น แล้วใครกันที่... ที่บอกว่า... คี...” เธอกลืนน้ำลายเฮือกลงคอ และน้ำเสียงนั้นก็สั่นระริกจนแทบจะควบคุมไม่ได้ยามที่ต้องพูดถึงสิ่งนี้ออกมา “คีเข้าใจเขามากที่สุด แต่มาวันนี้ เขากลับบอกว่า...” อาคีราสะอื้นฮักออกมาเล็กน้อย ขณะกำลังหลุดถ้อยคำนั้นออกมา เธอกระพริบตาถี่ไล่ม่านน้ำตาที่เอ่อคลอ อยากจะกล้ำกลืนถ้อยคำนั้นให้ลงคอไปเสีย เพราะนี่คือสิ่งที่จะทำให้เธอต้องเจ็บปวดและร้าวรานยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด “คีไม่เคยเข้าใจอะไรเขาเลยสักอย่างเดียว!” รามิลจำต้องสะดุ้งเบาๆกับน้ำเสียงเล็กใสที่กระแทกลงเน้นหนักใส่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างขึ้นราวกับจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้นิดหน่อย ถ้อยคำต่างๆที่เขาเคยพูดกับเธอทั้งหมด กำลังถูกย้อนกลับมาหาตัวเขาเอง “คีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นคนโง่! โง่ โง่ โง่ แล้วก็บ้าที่สุดในโลก คีมันโง่เองที่ไปหลงเชื่อลมปากคน ที่สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่ลมปาก เพียงแค่คำป้อยอ คำโกหกหลอกลวงที่เอาไว้ให้คนหลงงมงาม คีจะไม่โทษคุณหรอกค่ะ คีจะไม่โทษใครเลย นอกจากตัวคีที่มันโง่เอง” ถ้อยคำของความเสียใจ ความเจ็บปวดทั้งหมดพรั่งพรู ความรู้สึกของคนสิ้นหวังกำลังกัดกร่อนกลืนกินจิตใจดวงน้อย หัวใจแหลกเหลว และทรมานอย่างหามีที่สิ้นสุดไม่ แทบไม่ทราบเลยว่ายังมีลมหายใจอยู่ได้อย่างไร รามิลนึกอยากจะเถียงค้านกับถ้อยคำต่างๆของเธอที่ใช้ด่าทอตัวเธอเอง แต่ที่สุดก็ทำได้เพียงเงียบงันอย่างเดียว เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไปแล้ว “ขอบคุณนะคะที่ทำให้คีรู้อะไรมากขึ้นในวันนี้ และขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องผิดหวังในสิ่งที่คุณวาดหวังเอาไว้ในตัวคี ต่อจากนี้ไปคุณก็คงไม่ต้องหวังอะไรแล้วล่ะค่ะ คีจะไม่รบกวน และไม่ทำให้คุณต้องยุ่งยากใจอีก ขอให้สบายใจได้ค่ะ รามิล” หางเสียงนั้นเจือด้วยรอยหยิ่งทะนงของคนที่ยังรักในศักดิ์และศรีของตนเต็มเปี่ยม เธอหลับตาลงแนบสนิทเพื่อตั้งสติของตัวเองให้คงอยู่ได้ครู่หนึ่ง ก็สะบัดหน้าหนี และหันหลังเดินจากไปเร็วรี่ แม้ส่วนลึกของใจจะยังอาลัยอาวรณ์ ยังห่วงพะวงหาเพียงใดก็จะไม่หันกลับไปมองอีก รามิลรู้สึกถึงจังหวะการก้าวเดินของเธอที่ค่อยๆไกลห่างออกไปทุกที และในจินตนาการของเขา ภาพของเธอก็กำลังพร่ามัว และเลือนรางจนใกล้จะหายไป ต่อให้เอื้อมมือไขว่คว้าออกไปอย่างหวังจะสัมผัสจับต้องเท่าไหร่ก็ไม่ถึง สัมผัสได้เพียงมวลอากาศบางเบา พอรู้สึกตัวได้อีกทีจึงค่อยหันกลับไป และรับรู้ในวินาทีนั้นว่า เธอไปแล้ว... เขามองไม่เห็นร่างกายของเธอ แต่หากยังรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเธอที่ยังหลงเหลือคั่งค้างทิ้งไว้อยู่ตรงนี้ สายตามองทอดตามอย่างอาลัยในรัก แม้จะไม่เห็นร่างที่มองได้ด้วยตา หากในมโนสำนึก ในหัวใจกลับยังชัดเจน เขาค่อยๆปิดเปลือกตาของตัวเองลง พยายามข่มความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดให้ดำดิ่งลึกลงไปกับช่วงเวลาอันเนิ่นนานที่ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ก่อนจะลืมตาขึ้นและรำพันบางอย่างออกมาแผ่วเบา “ในที่สุดผมก็ไม่พ้นทำให้คุณต้องเสียใจ แต่ก็ดีแล้ว แม้ตอนนี้คุณต้องเจ็บปวด แต่ก็ยังดีกว่าต้องกักขังคุณไว้กับการรอคอย... อีกครั้ง”                                                                          (จบบทที่20) จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 1 มิ.ย. 52 14:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อค่ะ) พอได้ยินเธอพูดขึ้นว่าเกี่ยวกับการแข่งเปียโนรอบสุดท้าย รามิลก็มีอาการชะงักนิ่งไป ก่อนจะหันหลังให้เธอทันที พยายามกดข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ “ทำไมหรือ” น้ำเสียงที่ถามกลับมานั้นห้วนจัดจนอาคีราต้องสะดุ้ง ด้วยรู้สึกได้ถึงกระแสความเฉยชาบางอย่างในน้ำคำของอีกฝ่าย แต่เธอพยายามคิดว่าสิ่งที่ตนรู้สึกนั้นเป็นเพียงอาการของคนที่รู้สึกไปเองมากกว่า จึงเลือกที่จะกลั้นใจพูดต่อไป “คือความจริง คีแค่อยากจะบอกว่า ใจจริงแล้ว คีอยากให้คุณมาดูการแสดงของคี มาอยู่ใกล้ๆ มาให้กำลังใจเหมือนที่ผ่านมา” คนที่หันหลังให้มีสีหน้ายุ่งยากใจขึ้นมาในทันที “แต่ ผม...” “คีรู้ค่ะ!” เธอพูดขึ้นก่อนที่เขาจะกล่าวสิ่งใดออกมา เธอรู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร “คีเข้าใจ คุณมีหน้าที่ที่ต้องทำ ต้องรับผิดชอบ และไม่ควรอย่างยิ่งที่จะละเลย ถึงจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่คีก็เลือกที่จะยินดีมากกว่าที่คุณเลือกแบบนี้ และเพราะที่คุณเป็นคุณอย่างนี้ คีถึงได้วางใจในตัวคุณ” เธอแย้มยิ้มด้วยความรู้สึกจากใจจริง และคิดว่าเขาเองก็คงจะรู้สึกวางใจในตัวเธอในขณะนี้ด้วย หากแต่ท่าทีของรามิลก็ยังคงนิ่งเฉย “ขอบคุณ... ที่เข้าใจ” น่าแปลกที่ถ้อยคำของเขาทำให้รอยยิ้มของเธอค่อยๆหุบลง อาคีราเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ไม่อาจทราบได้ว่า อะไรที่เปลี่ยน วูบต่อมาเธอรู้สึกเหมือนภาพแผ่นหลังของรามิลกำลังพร่ามัวด้วยมีหมอกจางๆมาขวางกั้นเอาไว้ เธอส่ายศีรษะแรงๆอย่างพยายามไล่ความคิดนั้นออกไป แต่จิตใจอันอ่อนไหวที่ไวต่อความรู้สึกนั้นไม่เคยเอนอ่อนผ่อนตาม หัวใจที่กำลังสั่นไหวนั้นส่งผลให้ร่างกายร้อนรน และไม่อาจบังคับให้นิ่งได้ตามปกติ ที่ทำได้คือการเพียรพยายามแสร้งทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างที่เคยเป็น ออกปากเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้เท่าที่นึกออกให้เขาฟังไปเรื่อย เพื่อกลบเกลื่อนรอยอ่อนไหวที่เกิดขึ้น และหวังว่าทุกอย่างที่เริ่มดีขึ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า “ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่า วันแข่งรอบสุดท้ายจะเป็นอย่างไร แต่คีรู้ว่า ตัวเองต้องทำได้ เพราะอย่างน้อยที่สุด คีก็ได้กำลังใจที่ดี รามิลคะ ถึงคุณจะไม่ได้เฝ้ามองคีอยู่ตรงนั้น แต่คุณก็คงจะคอยส่งกำลังใจมาให้” เธอแสร้งทำเสียงร่าเริงมิดชิด หากปฏิกิริยาของเขายังเป็นการนิ่งเฉย อาคีรารู้สึกเหมือนอยู่ในอาการกระอักกระอ่วน แม้กระทั่งจะกลืนน้ำลายยังรู้สึกตีบตันและยากเย็นเต็มที แน่นอึดอัดในอกจนแทบจะหายใจไม่ออก ริมฝีปากบางถูกเม้มแน่นเกร็ง เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆอย่างมีจังหวะและสมาธิ แล้วท้ายที่สุดก็พยายามรวบรวมกำลังฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่ายากเย็น “เวลาคีอยู่บนเวที คีจะนึกถึงคุณ นึกถึงคำพูดของคุณที่คอยเป็นแรงใจให้คี นึกถึง... เหมือนมีคุณมาอยู่ใกล้ๆ รามิลคะ คี...” “ไหนบอกว่า เข้าใจไม่ใช่หรือ” น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นขัดขึ้นทันควันหลังจากนิ่งเงียบมานาน ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักคำพูดต่อจากนั้นเอาไว้โดยทันที อีกทั้งสีหน้าและดวงตาอันไม่คาดคิดของอาคีราก็บ่งบอกว่า เธอคงนึกอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย “คะ?” ขานรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและไม่แน่ใจ “ก็บอกเองไม่ใช่หรือว่า เข้าใจ แล้วจะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม เพื่ออะไร” ท้ายประโยคนั้นราวกับจะเน้นหนัก และกระแสในถ้อยคำแต่ละคำนั้นก็ช่างแฝงไปด้วยความเย็นชา ราวกับคนพูดนั้นไร้ซึ่งหัวใจและความรู้สึกใดๆ อาคีรารู้สึกจุกในอกจนลามมาถึงลำคอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อเก็บกลั้นความรู้สึกอึดอัดบางอย่างเอาไว้ “คีแค่อยากบอกให้คุณรู้... ความรู้สึกของคี” “แต่ผมกลับรู้สึกว่า มันไม่ได้ต่างอะไรกับการที่คุณกำลังพยายามบีบบังคับให้ผมไปให้ได้สักเท่าไหร่” น้ำเสียงที่พูดค่อนไปทางเย้ยหยัน “คีไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น” เธอค้านขึ้น และสีหน้าที่เคยพยายามเจือรอยยิ้มก็เจื่อนลงไปถนัดตา อดที่จะแสดงความน้อยอกน้อยใจออกมาไม่ได้ “อ้อ...” เขาส่งเสียงราวกับจะเยาะหยัน “ถ้าอย่างนั้นก็จงรู้ไว้ว่า ผมรู้สึกแบบนั้น” อาคีราชะงักนิ่งไปอีกครั้งที่ได้ยินคำบอกกล่าวของเขา... เต็มชัดด้วยหูของเธอ จากปากของเขาเอง... ช่างตัดรอนเสียนี่กระไร เด็กสาวเบือนหลบสายตาไปทางอื่น ขณะผ่อนลมหายใจออกช้าๆอย่างพยายามตั้งสติ ก่อนจะหันกลับมามองเขาเต็มชัดสายตาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ใกล้เคียงปกติที่สุด “ค่ะ!” รับคำออกไปราวกับจะยอมรับทุกข้อกล่าวหาที่เกิดขึ้นโดยดุษฎี ริมฝีปากเธอสั่นระริกขณะพยายามจะควบคุมสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้อีกครั้ง “บางที... คุณอาจมีเรื่องบางอย่างต้องคิด” เธอนิ่งไปนิดหนึ่ง พยายามรวบรวมกำลังใจให้ตัวเองในการกล่าวแต่ละคำออกมา “ถ้า... ถ้าหากว่า มีอะไรที่คีพอจะช่วยแบ่งเบาได้บ้าง...” “คุณช่วยอะไรไม่ได้หรอก อาคีรา” เขากระชากเสียงตัดรอนด้วยความรู้สึกยุ่งยากใจที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นทวีคูณ ยิ่งรู้สึกถึงความปรารถนาดี ความเอื้ออาทรจากเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก “บอกไปก็เท่านั้น คุณคงไม่เข้าใจหรอก” ถ้อยคำในประโยคสุดท้ายราวกับจะทำให้โลกทั้งใบทลายลงในพริบตา หัวใจเหมือนมีหอกด้ามใหญ่ปลายแหลมคมพุ่งมาแทงปักทะลุเข้าตรงกลางขั้วหัวใจ แทบไม่รู้ตัวว่า วิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้วด้วยซ้ำไป อาคีราพยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้ขาดกระเจิง เธอท่องบอกตัวเองในใจว่า ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไร บางทีที่เธอได้ยินอาจจะมีอะไรผิดไปก็ได้ “ค่ะ ตอนนี้คีอาจจะยังไม่เข้าใจ” เธอสูดลมหายใจเข้า “แต่บางที ถ้าคุณบอก คีอาจจะเข้าใจมากขึ้น รามิลคะ เรื่องบางเรื่องเพียงแค่มองตาก็รู้ความในใจ แต่กับเรื่องบางเรื่องก็ต้องการคำอธิบายจึงจะเข้าใจ คีก็เป็นแค่เพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการจะเข้าใจใครสักคนที่มีความหมายต่อชีวิตคีก็เท่านั้น คีเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ใช่ผีสางเทวดาที่จะหยั่งรู้ใจใครไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง” น้ำเสียงของเธอช่างใจเย็น และประนีประนอม “ไม่!” เขาขึ้นเสียง และในตอนนี้สมองของรามิลก็ปิดกั้นความคิดทุกอย่างที่ไม่ใช่ของเขาเอง “คุณไม่มีวันเข้าใจ ต่อให้คุณพยายามแค่ไหน คุณก็ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่า ผมต้องเจอกับอะไร แม้กระทั่งรู้สึกอย่างไร หรือคิดอะไร และความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะต้องรู้ด้วย คุณไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสักอย่างเดียว” “ใช่ค่ะ คีมันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย!” น้ำเสียงเธอแข็งกร้าวขึ้นทันควัน มือสองข้างที่ขนาบลำตัวกำหมัดแน่นด้วยอาการเกร็งจนเส้นเลือดปูดโปน หยาดน้ำตาคลอหน่วยเต็มสองนัยน์ตา หากยังไม่ยอมให้หลั่งริน “ถ้าคุณไม่พูด ไม่บอก ใครที่ไหนมันจะไปเข้าใจ คีคงไม่มีวันเข้าใจคุณจริงๆน่ะล่ะ ถ้าคุณยังเอาแต่พูดอย่างนี้ น่าแปลกนะที่คุณทำให้คีรู้สึกว่าคีมีความหมาย และมีค่ามากเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันคุณก็ทำให้คีรู้สึกไร้ค่า และไร้ความหมายได้ถึงที่สุดเหมือนกัน คุณคงลืมไปแล้วสินะคะว่า เคยพูด เคยบอกอะไรเอาไว้กับคนที่คุณตราหน้าว่า ไม่เคยเข้าใจอะไรคุณเลยสักอย่างเดียว” เธอหอบหายใจแรง... “ใครกันที่บอกว่า จะไม่มีวันปิดบังตัวตนที่แท้จริงของเขา ใครกันที่รับปากคีเอาไว้อย่างนั้น แล้วใครกันที่... ที่บอกว่า... คี...” เธอกลืนน้ำลายเฮือกลงคอ และน้ำเสียงนั้นก็สั่นระริกจนแทบจะควบคุมไม่ได้ยามที่ต้องพูดถึงสิ่งนี้ออกมา “คีเข้าใจเขามากที่สุด แต่มาวันนี้ เขากลับบอกว่า...” อาคีราสะอื้นฮักออกมาเล็กน้อย ขณะกำลังหลุดถ้อยคำนั้นออกมา เธอกระพริบตาถี่ไล่ม่านน้ำตาที่เอ่อคลอ อยากจะกล้ำกลืนถ้อยคำนั้นให้ลงคอไปเสีย เพราะนี่คือสิ่งที่จะทำให้เธอต้องเจ็บปวดและร้าวรานยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด “คีไม่เคยเข้าใจอะไรเขาเลยสักอย่างเดียว!” รามิลจำต้องสะดุ้งเบาๆกับน้ำเสียงเล็กใสที่กระแทกลงเน้นหนักใส่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างขึ้นราวกับจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้นิดหน่อย ถ้อยคำต่างๆที่เขาเคยพูดกับเธอทั้งหมด กำลังถูกย้อนกลับมาหาตัวเขาเอง “คีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นคนโง่! โง่ โง่ โง่ แล้วก็บ้าที่สุดในโลก คีมันโง่เองที่ไปหลงเชื่อลมปากคน ที่สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่ลมปาก เพียงแค่คำป้อยอ คำโกหกหลอกลวงที่เอาไว้ให้คนหลงงมงาม คีจะไม่โทษคุณหรอกค่ะ คีจะไม่โทษใครเลย นอกจากตัวคีที่มันโง่เอง” ถ้อยคำของความเสียใจ ความเจ็บปวดทั้งหมดพรั่งพรู ความรู้สึกของคนสิ้นหวังกำลังกัดกร่อนกลืนกินจิตใจดวงน้อย หัวใจแหลกเหลว และทรมานอย่างหามีที่สิ้นสุดไม่ แทบไม่ทราบเลยว่ายังมีลมหายใจอยู่ได้อย่างไร รามิลนึกอยากจะเถียงค้านกับถ้อยคำต่างๆของเธอที่ใช้ด่าทอตัวเธอเอง แต่ที่สุดก็ทำได้เพียงเงียบงันอย่างเดียว เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไปแล้ว “ขอบคุณนะคะที่ทำให้คีรู้อะไรมากขึ้นในวันนี้ และขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องผิดหวังในสิ่งที่คุณวาดหวังเอาไว้ในตัวคี ต่อจากนี้ไปคุณก็คงไม่ต้องหวังอะไรแล้วล่ะค่ะ คีจะไม่รบกวน และไม่ทำให้คุณต้องยุ่งยากใจอีก ขอให้สบายใจได้ค่ะ รามิล” หางเสียงนั้นเจือด้วยรอยหยิ่งทะนงของคนที่ยังรักในศักดิ์และศรีของตนเต็มเปี่ยม เธอหลับตาลงแนบสนิทเพื่อตั้งสติของตัวเองให้คงอยู่ได้ครู่หนึ่ง ก็สะบัดหน้าหนี และหันหลังเดินจากไปเร็วรี่ แม้ส่วนลึกของใจจะยังอาลัยอาวรณ์ ยังห่วงพะวงหาเพียงใดก็จะไม่หันกลับไปมองอีก รามิลรู้สึกถึงจังหวะการก้าวเดินของเธอที่ค่อยๆไกลห่างออกไปทุกที และในจินตนาการของเขา ภาพของเธอก็กำลังพร่ามัว และเลือนรางจนใกล้จะหายไป ต่อให้เอื้อมมือไขว่คว้าออกไปอย่างหวังจะสัมผัสจับต้องเท่าไหร่ก็ไม่ถึง สัมผัสได้เพียงมวลอากาศบางเบา พอรู้สึกตัวได้อีกทีจึงค่อยหันกลับไป และรับรู้ในวินาทีนั้นว่า เธอไปแล้ว... เขามองไม่เห็นร่างกายของเธอ แต่หากยังรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเธอที่ยังหลงเหลือคั่งค้างทิ้งไว้อยู่ตรงนี้ สายตามองทอดตามอย่างอาลัยในรัก แม้จะไม่เห็นร่างที่มองได้ด้วยตา หากในมโนสำนึก ในหัวใจกลับยังชัดเจน เขาค่อยๆปิดเปลือกตาของตัวเองลง พยายามข่มความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดให้ดำดิ่งลึกลงไปกับช่วงเวลาอันเนิ่นนานที่ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ก่อนจะลืมตาขึ้นและรำพันบางอย่างออกมาแผ่วเบา “ในที่สุดผมก็ไม่พ้นทำให้คุณต้องเสียใจ แต่ก็ดีแล้ว แม้ตอนนี้คุณต้องเจ็บปวด แต่ก็ยังดีกว่าต้องกักขังคุณไว้กับการรอคอย... อีกครั้ง”                                                                          (จบบทที่20) จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 1 มิ.ย. 52 14:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะ เพิ่งสังเกตเห็นว่า บทที่แล้ว เขียนหมายเลขของบทผิด จริงๆตอนที่แล้วต้องเป็นบทที่19 นะคะ ไม่ใช่บทที่ 18 คุณ Argent   - อธิบายแทนพี่อชิเลยค่ะว่า ที่ทำไปทั้งหมดคือ "แก้แค้น" ล้วนๆ ฮ่าๆๆ ด้วยความที่สมัยก่อนตัวเองก็เคยถูกรามิลแกล้งมาก่อนตอนคบกับพี่นิล ตอนนี้เรียกได้ว่า มีโอกาสได้เอาคืนล้วนๆเลย ไม่รู้ว่า อ่านตอนนี้แล้วน้องไอซ์จะรู้สึกยังไง แต่เชื่อไหมว่า ตอนที่พี่เขียนบทนี้จบน่ะ พี่ร้องไห้เลย แล้วก็ต้องหยุดเขียนนิยายเรื่องนี้ไปเกือบอาทิตย์ ด้วยความที่ตอนนี้มีความกดดัน และบรรยากาศที่อึดอัดสูงมาก ถ้าตอนที่แล้วเป็น "น้ำตาล" พี่ว่าตอนนี้เหมือน "วาซาบิ" นะ เพราะมันขึ้นจมูก ทำให้รู้สึกฟึดฟัด หายใจไม่ออกไปแวบหนึ่ง ยังไงก็สู้ๆกับการเรียนนะจ๊ะ คุณ Mnemosyne  -  พอมาตอนนี้แล้ว อาจจะรู้สึกอึดอัดสักเล็กน้อยนะคะ (หรือมากหรือเปล่าก็ไม่รู้) เพราะคนแต่งแต่งเองก็ยังรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเลย อินจัดจนถึงกับต้องร้องไห้ออกมา หลังเขียนตอนนี้จบ เจอกันตอนหน้านะคะ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 1 มิ.ย. 52 14:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะพี่ฤดูหนาว แหะ กลับมาแล้วค่ะ หลังจากสอบเสร็จก็กิจกรรมรับน้องต่อด้วยเปิดเทอม ^^''' เคยไม่ได้โพล่มาคุยกับพี่เลย พี่สบายดีมั้ยค่ะ แอบเห็นที่พี่บอกไว้ว่าตอนนี้ออกแนวขมๆ หวังว่าคนที่ต้องอยู่ในเหตุการณ์ขมๆนี้จะผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดี ลองเลื่อนขึ้นไปอ่านแวบๆตอนใกล้ๆจะจบตอนก็แอบถอนหายใจ สำหรับตัวแฟงเองนั้นมีความเชื่อว่า ความเจ็บปวดที่ตัวเราเผชิญนั้นไม่ว่าใครก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่ามันเจ็บปวดเพียงใดเพราะเวลาที่เราเจ็บคนอื่นไม่มีทางจะร่วมรู้สึกไปกับเราด้วย แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครเข้าใจ เพราะในทางกลับกันหากเป็นคนที่เคยมีประสบการณ์คล้ายๆเรา ก็จะพอเข้าใจได้ว่าความเจ็บปวดที่เราเคยได้รับมันมากมายขนาดไหน แต่สำหรับคนที่เรารักและรักเราแล้วแม้ว่าเค้าจะไม่เข้าใจหรือไม่รู้ว่าเราเจ็บเพียงใดแต่มีสิ่งหนึ่งที่จะทดแทนมันได้นั่นคือความห่วงใยและกำลังใจที่จะส่งมาให้เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แฟงเลยไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่ที่รามิลบอกคีไปแบบนั้น เพราะสุดท้ายมันก็จะทำให้เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย ก็ได้แต่หวังว่ารามิลจะเปิดใจรับคีเพื่อร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับตัวเองด้วย การจะเปิดปากเล่าเรื่องราวเจ็บปวดของตัวเองบางทีก็เป็นสิ่งที่ยากจะทำเหลือเกิน แต่พอทำแล้วแฟงว่ามันคุ้มค่ามากสำหรับความรู้สึกที่เราได้รับกลับมาจากคนที่รักเราและเรารักเค้า ขอให้คีกับรามิลฟันฝ่าอุปสรรคนี้ได้นะ ไม่อยากให้มาทะเลาะกันแบบนี้เลยเห็นแล้วรู้สึกใจไม่ค่อยจะดีไงไม่รู้สิ หวังว่าพี่ฤดูหนาวจะสบายดีนะคะ เป็นกำลังใจให้ค้า ^^ จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 3 มิ.ย. 52 10:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อกี้แฟงเข้ามาอ่านอีกทีก็พึ่งสังเกตเห็นว่าความคิดเห็นที่4กับ5มันเหมือนกันค่ะพี่ฤดูหนาว ^^ ว่าแล้วก็ลาอีกรอบค่า จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 3 มิ.ย. 52 11:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โน้วววว จบด้วยความรู้สึกดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องโหดร้ายตัดรอนขนาดนี้เลย แล้วถ้าคนเค้ายินดีจะรอก็เป็นสิทธิ์ของเค้าไม่ใช่หรอ งอนแล้ว จากคุณ : Mnemosyne - [ 3 มิ.ย. 52 12:52:01 ]