วิทย์...ตื่นรียังลูก..ตื่นได้แล้วนะ อาบน้ำแล้วลงมากินข้าว
เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันหรอก
เสียงแม่ตะโกนขึ้นมาปลุกผม ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้า
กลิ่นอาหารหอมฉุยจากฝีมือของแม่ลอยมาแตะจมูก ...ผมค่อยๆยันกาย
ลุกขึ้นจากที่นอน บิดขี้เกียจนิดหน่อย ก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ
....หลังจากอาบน้ำ แปรงฟันเสร็จ ...ชุดนักเรียนที่หอมสะอาด
รีดเรียบอยู่เสมอ แขวนรออยู่ที่เดิมพร้อมให้ผมสวมใส่ ผมนึกขอบคุณแม่
ทุกครั้งที่ไม่เคยให้ผมต้องร้องขออะไร...ทุกอย่างถูกตระเตรียมไว้ให้ผม
อย่างพร้อมสรรพ แม่บอกว่า...แม่มีความสุขกับการที่ได้ดูแลผม
เรามีกันแค่สองคน ...เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมากเหลือเกินสำหรับแม่....
....แม่ไม่เคยพูดถึงเตี่ยอีกเลย ...นับจากวันที่เตี่ยเดินออกจากบ้าน
ทิ้งผมกับแม่ไปแต่งงานใหม่เมื่อ 7 ปีก่อน ...อันที่จริง ตอนนั้นผม
ก็แค่ 10 ขวบ ...ในความทรงจำวัยเด็กของผม เตี่ยมักจะอารมณ์
ไม่ดี ...และบ่อยครั้งจะมีคำพูดทำนองว่า...ตั้งแต่ผมเกิดมา แม่ก็ทำ
ตัวน่าเบื่อ ...เอะอะอะไรก็ห่วงแต่ผม ไม่สนใจเตี่ยเหมือนเคย ...
..หลายหนที่ผมร้องไห้ด้วยความน้อยใจ...แม่จะเป็นคนแรกที่รีบเข้า
มาโอบกอดและปลอบโยน ไม่เคยปล่อยให้ผมต้องเศร้าอยู่เพียงลำพัง
...แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งแม่ปกป้องมากผมเท่าไหร่... เตี่ยก็ยิ่งห่างออก
ไปเรื่อยๆ สุดท้าย...เตี่ยก็ไม่เคยกลับมาอยู่ร่วมกับพวกเราอีกเลย
..... ผมไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้เสียใจกับเรื่องของเตี่ยเลยซักครั้ง
แม่เคยบอกว่า ...ถ้าเตี่ยอยากไป ก็ตามใจเตี่ย ...เพราะสำหรับแม่
.... ตั้งแต่เห็นหน้าผมครั้งแรกในวันที่ผมลืมตาดูโลก แม่ก็ไม่เคย
ต้องการใครอีก....แม่พูดเสมอว่าผมเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุดในชีวิตของแม่
....บางครั้งผมก็นึกสงสัยเหมือนกันนะ...ว่าแม่เคยรักเตี่ยบ้างหรือเปล่า
...แต่ก็ช่างเหอะ ....เท่าที่ผมรู้ ....แม่รักผม.... และผมก็รักแม่
...แค่นั้นก็เกินพอ มันทำให้ผมปฏิญาณกับตัวเองว่า
ผมจะเป็นคนดีเพื่อแม่ และจะไม่มีวันทำให้แม่เสียใจ ...
...แม่ทำอะไรเพื่อผมมากมายเหลือเกิน
จากคุณ :
POLAR_POLAR 
- [
2 มิ.ย. 52 22:01:31
]
แม่ครับ...ผมรักแม่
