ความคิดเห็นที่ 1 x จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะมันน่าจะเป็นตัวผมมากที่สุดกับการโบกรถเทียว ย้ำว่าโบกรถเทียวครับ หรือว่าการขอติดรถชาวบ้านเขาไปเรื่อยๆสำหรับผมแล้วการเทียวในรูปแบบนี้มันช่วยสร้างสีสันให้การเดินทางของผมได้ขึ้นแยะเชียวครับ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 และการเดินทางในครั้งนี้สามพันโบกคือจุดหมายล่าสุดของผม ฟังดูชื่ออาจจะดูแปลกๆครับแถมผมก็ไม่ค่อยรู้จักแต่ก็อยากมาเพราะพี่เบริด์               นี้แหล่ะครับเห็นในโฆษณาของ ททท ผมเริ่มต้นด้วยการติดรถของอาจารย์ตั้งแต่สมัยมัธยมของผมมาที่จังหวัดอุบลราชธานีจังหวะแกกลับบ้านช่วงสงกรานต์พอดี เพียงเท่านี้ก็สมามารถเซฟตังค่ารถในกระเป้าได้ตั้งหลายร้อย เท่านั้นยังไม่พอพี่ชายของอาจารย์ผมซึ้งมาเจอกันที่อุบล บ้านเขาอยู่ในเส้นทางที่ผมต้องการจะเดินทางไปพอดี เลยได้อาศัยรถไปไกล้ขึ้นอีกแยะเชียวครับเรา   จากจุดทีผมลงรถนั้นห่างจากสามพันโบกประมาณห้าสิบกว่ากิโล ซึ้งตรงนี้เองที่ผมต้องเริ่มต้นการโบกรถด้วยตัวเอง บวกลบคูณหารแล้วคนเดียวถ้าจะไม่ลอดเพราะที่สามพันโบกเองนั้น สำหรับผู้พิการอย่างผมคงไม่สะดวกแน่ๆถ้าจะไปคนเดียว ว่าแล้วก็หาพักพวกแถวนั้นชวนไปด้วยกันมีไร ได้ช่วยกันแบกช่วยกันยกผมได้ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สุดท้ายเลยได้ลูกชายพี่ชายของอาจารย์ผมร่วมเดินทางไปด้วยกัน เราเริ่มต้นการเดินทางด้วยถนนสาย 2112 ซึ้งเป็นถนนสายยุทธศาสตร์ ที่ทางทหารตัดไว้ช่วงทำสงคราม ให้ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีรถสันจรผ่านไปผ่านมา คงมีแต่คนในพื้นที่นานทีถึงจะมีรถผ่านมาซักคัน จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนึ่งชั่วโมงผ่านไปครับสำหรับการรอคอย รถคันแล้วคันเล่าที่วิ้งผ่านหน้าเราไปอย่างไม่แยแส้ ต่อสายตาอันเว้าวอนของผม ทำไงได้ครับเบี้ยน้อยหอยน้อยเลือกที่จะเที้ยวแบบนี้ต้องทำใจครับ ไอ้บทจะง่ายมันก็ง่ายซ่ะน่าตกใจ ไอ้บทจะไม่ได้ก็เล่นเอายืนกันขาแข็งอยู่หลายชั่วโมง พูดได้คำเดียวครับว่าต้องทำใจ และแล้วสวรรค์เป็นใจเห็นความพยามของพวกเรา แต่กว่าจะเห็นก็ใช้เวลากว่าชั่วโมงครึ่งสำหรับรถคันแรก “ขอโทษน่ะครับไม่ทราบพี่ไปไหนครับ”มันคือคำถามปลายเปิด สคิปบทแรกที่ใช้ในการสนทนาและต้องกล่าวพร้อมแววตาที่เว้าวอน พร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างเปิดเผยเพื่อสื่อถึงความจริงใจของเรา ถึงบางที่อาจจะต้องแสร้งก็ต้องทำเอาเถอะครับ อย่างไงก็ต้องขออาศัยเขาไป   ร้อยทั้งร้อยคนขับจะทำถ้าอึกๆอักๆซักประมาณหนึ่ง ประหนึ่งกำลังครุ่นคิดว่าพวกมันจะมากันไม้ไหน เอาขึ้นมาเดี้ยวมันแปลกร่างเป็นโจรจะว่าไงหรือพวกมันเป็นสิบแปดมงกุฎ ทำเป็นนั่งรถเข็นให้ดูน่าสงสาร  หรือจะเป็นพวกขนยา จะคิดอย่างไงก็เอาแถะครับเพราะสังคมสมัยนี้มันก็ไว้ใจกันลำบาก อยู่พอตัว   สำหรับผมนั้นออกจะโชคดีหน่อยทีน่าตาดูน่าจะออกแนวโอบอ้อมอารี ดูอบอุ่น ไม่มีพิษมีภัย (อันนี้ผมคิดเอาเองน่ะเพราะไม่เคยมีใครบอกผมเหมือนกัน) มันจึงง่ายต่อการตัดสินใจของเจ้าของรถที่จะให้ร่วมทางไปด้วย จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “เออๆๆๆผมจะไปโพธิ์ไทรครับ”   “ผมขอติดรถไปลงที่สามพันโบกด้วยได้ไหมครับ มันถึงก่อนโพธิ์ไทรประมาณยี่สิบกว่าโลครับ.” “ขอบคุณมากครับ” บทสรุปของการสนทนาครั้งนี้ เจือไปด้วยรอยยิ้มของผมกับความดีใจในความใจดีของพี่คนขับ ที่อนุญาตให้เราร่วมเดินทางไปกับรถของเขา ในการขึ้นรถของผมนั้นมันออกจะทุลักทุแลบ้างเพราะผมไม่สามารถเดินได้จะให้ดียกทั้งผมและรถขึ้นไปเลยน่าจะเป็นคำตอบได้ดีที่สุด ด้วยระยะทางกว่าห้าสิบกิโลเมตร เราใช้เวลาเดินทางประมาณสิบนาทีแต่เราใช้เวลาโบกชั่วโมงครึ่ง           แต่ผลตอบแทนของการรอคอยนั้นมันให้อะไรที่มากกว่า ซึ้งผมรู้สึกว่ามันคือสีสันของการเดินทาง ที่ไม่อาจหาซื้อได้ตามท้องตลาดโดยทั่วไป ยิ่งโดยเฉพาะการเอาหน้าโต้กับลมขณะที่รถวิ้ง สำหรับผมมันเหมือนการเติมไฟในตัวผม               หัวใจของผมมันพองโตในทุกครั้งที่ความรูสึกนี้เกิดขึ้น จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมอยากจะขอบคุณตัวผมเองที่ทำให้ผมเป็นคนอย่างนี้ หลายคนมักชอบถามผมว่า ลำบากขนาดนี้ยังมาอีกเหรอ แต่สำหรับผมนั้นผมไม่เคยรู้สึกว่าการเดินทางท่องเที้ยวในรูปแบบของผม มันเป็นความลำบาก   แต่ในทางกลับกันทุกๆครั้งที่ผมได้ทำมันยิ่งทำไห้ผม ได้รู้สึกถึงคุณค่าของการมีชีวิต เห็นความสวยงามของการที่ยังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ รวมถึงมุมของเอื้อเฟื้อแบ่งปันที่ผมยังคงหาได้ในทุกครั้ง ทุกๆ ที่ตลอดสองข้างทางของการเดินทาง  ไอ้เพียงแค่ความพิการกลายเป็นเรื่องเล็กไปทันที จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพียงแค่อึดใจเดียวครับภาพความยิ่งใหญ่ของแผ่นหินที่สามพันโบก ที่อยู่ในความคิดของผมตลอดสองวันที่ผ่านมา ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้ามันยื่งใหญ่จริงๆครับ เมื่อคะเนจากสายตาแต่ที่น่าเสียดาย ด้วยสภาพแวดล้อมของที่นี้เองที่ยังคงเป็นธรรมชาติอยู่มากๆ ซึ้งมันก็น่าจะป็นเรื่องที่ดี แต่สำหรับผมการเข้าถึงนั้นแถบจะเป็นไปด้วยความลำบาก ส่วนเรื่องห้องน้ำห้องท่าสำหรับ   ผู้พิการนั้นตัดทิ้งไปได้เลยครับลำบากแน่ๆ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แต่อุปสรรคเพียงแค่นี้คงไม่อาจที่จะขวางผมได้หลอกตั้งหน้าตั้งตา เดินทางมาตั้งหกร้อยกว่ากิโลต่อให้แย่กว่านี้ก็ยังต้องไหวครับ   จากลานจอดรถของที่นี้เราสามารถมอง สามพันโบกจากมุมสูงไ ด้อย่างสุดลูกหูลูกตาคงจะไม่เกินจริงเกินไป หากจะพูดว่าที่นี้ คือ แกรนแคนยอนของเมืองไทย ไม่ต้องบินไกลไปถึงอเมริกาแค่อุบลก็มีให้เห็นได้แล้วครับ                    จากจุดชมวิวด้านบนการที่เราจะลงไปสัมผัสกับความยิ่งใหญ่ของพื้นหิน   ด้านล่างนั้นหากเป็นคนทั่วไปก็คงจะไม่ลำบากมากนัก เพราะคงสามารถเดินลงไปตามทางที่เข้าจัดไว้ให้ได้ดี แต่สำหรับผมนี้ซิครับมันคือปัญหาเพราะเส้นทางที่ลงไปนั้น เพียงแค่ร้อยกว่าเมตรจากด้านบนแต่มันเป็นทางลูกรังที่ทั้งเปียกทั้งแฉะด้วยน้ำฝนที่ตกลงมาขั้งตามพื้นแต่ที่สำคัญนั้นมันชันมากครับ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ด้วยกำลังจากสองแขนอันบอบบางของผมนั้นดูถ้าจะไม่ลอด   ถ้าเป็นไปได้ก็ลงจะต้องกลิ้งลงไปทั้งรถและคน แล้วค่อยไปประกอบร่างใหม่กันที่เบื้องล่าง แต่โชคยังดี   คิดถูกที่ชวนน้องอีกสองคนมา ภูเขา และภูผา ร่วมสังคกรรมกับผมด้วยในการเดินทางครั้งนี้ การจะลงไปข้างล่างก็คงต้องยกให้เป็นน่าที่ ที่พวกเขาพึงจะต้องรับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้  ทำไงได้หล่ะ ก็ใจมันอยากแต่ลงไปเองไม่ได้ในบ้างครั้งก็จำเป็น ที่จะต้องไหว้วานคนรอบข้างบ้างล่ะ  ถือว่าร่วมด้วยช่วยกัน จริงๆแล้วในประเด็นนี้สำหรับผู้พิการโดยส่วนใหญ่ นั้นมักไม่ค่อยกล้าที่จะเอ่ยปากในการขอความช่วยเหลือจากคนในสังคม อาจจะด้วยเหตุที่กลัวการปฏิเสธ อย่างบางครั้งสำหรับผมเองทุกครั้งที่เราต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นผมรู้สึกว่าค่าของความเป็นคนของเรานั้นมันวูบลงทุกที     แต่ก็เอาเถอะครับในเมื่อสภาพแวดล้อมต่างๆ เองมันไม่ค่อยเอื้อเท่าไรสำหรับผู้พิการผมคิดว่า คนในสังคมนี้แหล่ะที่ต้องรับน่าที่นี้ ในการที่จะเข้ามาร่วมช่วยเหลือผู้พิการ   ว่าแล้วพวกเขาก็ช่วยกันเข็นผมลงไปเบื้องล่างอย่างทุลักทุเล แต่ในที่สุดเราก็ลงมาถึงเบื้องล่าง จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:37:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ซึ้งสภาพพื้นที่ที่นี้เป็นลายพื่นหินที่มีสภาพเป็นหลุมเป็นบ่อ ซึ้งไอ้หลุมบอต่างๆนั้นเกิดจากการกัดเซาะของน้ำและลมในบริเวณนี้ และภาษาถิ่นที่นี้เข้าเรียกว่าโบก   ด้วยประการะชะนี้ที่นี้ชาวบ้านเขาจึงเรียกกันว่าสามพันโบก นั้นหมายถึงที่ที่มีหลุมสามพันหลุมครับจริงๆแล้วก็ไม่ได้มีใครเคยเดินนับหลอกน่ะครับ  มันคือการเปรียบเปยเฉยๆ แต่หากใครอยากจะลองมาเดินนับก็คงจะไม่มีใครว่า ซึ้งผมคิว่าเราคงได้ชื่อไหม่ของมันตามจำนวนจริงอาจจะเป็นได้ เช่น  สองพันแปดร้อยโบก เจ็ดพันแปดร้อยหกสิบเอ็ดโบกก็เป็นได้ครับ   และไอ้ด้วยคำว่าโบกอีกนี้แหล่ะครับ ทีทำเอามนุษย์ล้ออย่างผมสาหัสสากันกับการเข้าถึงครับ เป้าหมายต่อไปของผมนั้นคือการลงเรือเพื่อล่องชมความงามของกองหินเหล่านี้ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:39:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากลานหินด้านบนที่ผมอยู่ลงไปด้านล่างท่าเรือนั้นคือจุดหมายต่อไปของเราในทริปนี้กับการล่องเรือชมความงานของชั้นผาหินริ่มตลิ่ง สองข้างทางทางโขง มาถึงทั้งทีจะไม่ล่องได้ไงครับสวยซะขนาดนี้ ผมคิดเช่นนั้น   แต่ในความเป็นจริงของพื้นที่ที่นี้นั้นการที่จะลง ไปถึงด้านล่างได้นั้นสำหรับคนที่ไม่พิการแล้วก็ยังลำบาก สำหรับผมเองแล้วหากลำพังแค่ตัวเองคงหมดปัญญาอย่างแน่นอนครับ เห็นทางแล้วก็อดถอดใจไม่ได้คงได้ได้แต่ฝากความหวัง กับน้องสองคนที่ผมชวนมาร่วมซวยด้วย ใจหนึ่งก็เห็นใจครับกับการที่พวกเขาต้องแบก ทั้งผมทั้งรถของลงไปเบื้อยงล่าง แต่ใจหนึ่งมันก็อย่างไปให้ถึงเสียให้ได้ ทำไงได้ครับก็ใจมันอยากอ่ะ ไอ้เรื่องสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านชาวช่องนั้นผมถนัดนักเรื่องอย่างงี้ น้องที่ไปด้วยเริ่มหันมาถามผมว่าพี่จะเอาอย่างไงลงไปหรือป่าว ผมคิดว่าน้องๆเขาคงอยากได้ยินประโยคปฏิเสธจากปากผม เพราะเขากลัวว่าผมจะลำบากแต่สำหรับผมคงไม่ได้ลำบากอะไรมาก มีแต่พวกเขานั้นแหล่ะที่ต้องลำบากเพราะผม ผมเลยได้แต่บอกไปว่าเอาอย่างไงก็ได้ถ้าพวกเขาอยากลงไปก็ไปถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไม่เป็นไรผมอยู่แค่ตรงนี้ก็ได้ พร้อมทำสายตาละห้อยเราใช้เวลาตัดสินใจกันอยู่นานครับ ในที่สุดก็ได้บทสรุป จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากพื้นที่ทีไม่ค่อยจะราบเรียบของเส้นทางลงไปยังท่าเรือด้านล้าง น้องช่วยกันทั้งยก ทั้งแบก ทั้งห่ามกันอย่างทุรักทุเรศ ในที่สุดผมก็มาถึงด้านล่างจนได้ อย่างคนไม่ค่อยจะเจียมกับสภาพตัวเองเท่าไร ผมคิดเช่นนั้นกับตัวเอง นึกสงสารน้องๆ ที่ไปด้วยเหมือนกันครับแต่ทำไงได้ มาแล้วนี้ครับ จากจุดนี้ที่นี้เองมีบริการเช่าเหมาเรือนำชมความสวยงานของโขด เกาะแก่งหินริมน้ำ ด้วยอัตราค่าบริการ ที่ไม่แพงมากนักถือว่าสมเหตุสมผลครับ หากเป็นเรือลำเล็กให้บริการ ไ ม่เกินสี่คนเขาคิด 200 บาท ถ้าไปกันแยะก็ลำใหญ่เลยครับ 1000 บาท จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตลอดระยะทางการเดินทางทางน้ำความตื่นตาตื่นใจกับโขดหิน ผาขนาดใหญ่มีไล่เรียงลดหลั่นทับซ้อนจนเกิดลวดลายต่างๆ ที่ธรรมชาติช่วยกันสร้างสรรค์ขึ้น ความตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่ผมได้พบเห็น นั้นเกิดขึ้นได้ในทุกๆวินาทีของการเดินทาง   ภาพความสวยงามที่เกิดขึ้นเบี่ยงหน้าผมนั้น คงเป็นรางวัลในความพยายาม ของผมที่ดั้นด้นพาสังขารมาจนถึงที่นี้ได้ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ป จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:48:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฟ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 s จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:51:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ด้วยระยะทางประมาณสองกิโลเมตรคนขับเรือพาผมมาถึงจุดหมาย ซึ้งเป็นจุดที่เราสามารถลงจากเรือเพื่อขึ้นไปเก็บภาพความงาม อีกมุมหนึ่งของสามพันโบก แต่จากตรงนี้เองผมคงหมดสิทธ์ เพราะเรือจอดเทียบริมตลิ่งเล็กๆริมหน้าผานั้นหมายถึง คุณต้องปีนโขดหินขึ้นไปด้านบน ผมขอเลือกที่จะนอนรอบนเรือเพราะมันคือตัวเลือกเดียว สำหรับผมในสถานการณ์เช่นนี้   และนี้ก็คงเป็นครั้งแรกของผมมั่งครับกับการนอนมองก้อนเมฆ กับบรรยกาศกลางน้ำโขงในเวลาเที่ยงกว่าๆชั่งได้บรรรยกาศจริงๆครับ ร้อนสุดๆ ไอ้ครั้นจะโดดน้ำเล่นให้มันรู้แล้วรู้ลอดก็คงทำไม่ได้ เลยได้แต่ทำใจครับเลือกที่จะเที่ยวแล้วมันเลยต้องทน จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:53:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กว่าหนึ่งชั่วโมงในการล่องเรือชมความงดงามของ โขดแก่งหินที่สามพันโบก เรือลำน้อยกำลังหันหัวเรือพาเราเข้าสู่ฝั่ง ในขากลับเราเราแล่นเรือเลียบฝั่งขวาของลำน้ำ ซึ้งเป็นเขตพื่นที่ของประเทศลาวซึ้งมีความสวยงามไม่แพ้ในฝั่งไทย   แต่แค่เพียงลำน้ำที่ข้วางกั้นแบ่งแยกแผ่นดิน ออกจากกันแต่ความสัมพันธ์ของวิถีชีวิตของพี่น้องสองฝั่งไทยลาว ยังคงเชื่อมกันด้วยความเหนียวแน่น   ซึ้งผมสามารถฟันธงและคอนเฟริม์ได้จากภาพที่ได้สัมผัส ก็โฮ้โห้แดดเปรี้ยงๆด้วยเวลากว่าเที่ยง ทั้งพี่ไทยและพี่ลาวยังมีอารมณ์สุนทรีย์เอาเรือสี่ลำมาผูกติดกัน รำวงกลางแม่น้ำโขงเชื่อเขาเลยจริงๆ   จากการคะเนด้วยสายตาไม่น่าจะต่ำกว่ายี่สิบคน ซึ้งแต่ละคนนั้นก็คงอยู่ในสภาพที่เรียกว่าเพียบกันทุกคน โดยวัดได้จากเสียงของความสุขที่ถูกตะเบ่งออกมา เป็นเพลงของพวกเขาเห็นแล้วก็อดรู้สึกคันไม้ คันมือ คันปาก อย่างบอกไม่ถูก ยากมีส่วนร่วมกับความสุขที่พวกพี่ไทยพี่ลาวมีให้แก่กันจริงๆเลยครับ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ในตอนนี้ผมนั้งพักทานกาแฟปั่นบริเวณร้านค้าที่ตั้งอยู่บริเวณลานจอดรถ ด้านบน  รสชาติชั่งไม่ได้เรื่องผมรู้สึกเช่นนั้น   แต่เมื่อบวกเข้ากับภาพบรรยกาศที่เกิดขึ้นตรงหน้าต่อให้อีกสิบสตราร์บั๊ค ก็คงไม่อาจสู้ได้ ซึ้งจากมุมนี้นี้เองที่ทำให้เราได้เห็นสามพันโบก ในมุมของความยิ่งใหญ่   ยิ่งใหญ่ซะจนระยะแค่หกร้อยกว่ากิโลที่ผมดันทุรังมาจากกรุงเทพ นั้นเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลย เพราะในทริปนี้เพียงแค่การที่ผมได้มีโอกาส นอนมองก้อนเมฆกลางลำน้ำโขง แค่นี้มันก็สุขเพียงพอสำหรับผมแล้วครับ ปล.เป็นที่น่าเสียดายครับว่าภาพถ่ายกว่า หกสิบเปอร์เซ็น ในทริปสามพันโบกมันเสียครับเนื่องจากกล้องของผม มันกระแทกกับขอบรถระหว่างเดินทางกลับ แต่ก็ยังดีครับที่มีปัญหาแค่ที่แมมโมรี่ส่วนกล้องยังโอเค จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ฟ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ก จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านจบช่วยวิจารณ์ให้ด้วยนะครับกับงานเขียนครั้งแรกของผมครับ จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 05:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วพลอยสนุกบวกลุ้นไปกับการเดินทางแบบสมบุกสมบันนี้ด้วยเลยค่ะ รูปเอาเรือมาต่อกันแล้วรำนั่นน่ารักดี คุณผู้ชายเสื้อสีน้ำตาลในรูป คห. 22 ท่าทางแกได้ที่จริงๆ ด้วย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 5 มิ.ย. 52 06:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สุดยอดครับ แวะทักทายส่งเสียงเชียร์ก่อน แล้วจะกลับมาอ่านละเอียดๆ อีกทีครับ (คุณเสื้อน้ำตาล คคห 22 ได้ที่จริงๆ ด้วย อิๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 มิ.ย. 52 08:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คล้ายผ่านสายตารูป-เรื่องมาแล้วจากห้องกล้อง อยากบอกว่า "ขอคารวะ" ค่ะ   นับถือจากหัวใจจริงๆ จากคุณ : จุดตานิด - [ 5 มิ.ย. 52 11:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฝากเข้าไปเยี่ยมบล็อกผมด้วยนะครับhttp://www.bloggang.com/mainblog.php?id=viewshare ตะลอนเที่ยวโบกรถไปเที่ยวคนเดียวมาร่วมยี่สิบวันเจออะไรสวยงานแยะแยะตามสองข้างทางเลยอยากนำมาแบ่งปันครับผม ตะลอนเที่ยวถ่ายภาพตามประสาคนเดินไม่ได้ http://www.pantip.com/cafe/camera/topic/O7861943/O7861943.html ตะลอนเที่ยวถ่ายภาพตามประสาคนเดินไม่ได้ ตอน2 หมู่บ้านท่าล้ง http://www.pantip.com/cafe/camera/topic/O7875995/O7875995.html ตะลอนเที่ยวถ่ายภาพตามประสาคนเดินไม่ได้ ตอน ตะลอนเก็บยิ้ม http://www.pantip.com/cafe/camera/topic/O7868811/O7868811.html ตะลอนเที่ยวถ่ายภาพตามประสาคนเดินไม่ได้ ตอนบันทึกความทรงจำ http://www.pantip.com/cafe/camera/topic/O7918065/O7918065.html จากคุณ : wheel we go! - [ 5 มิ.ย. 52 15:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โบกรถเที่ยวด้วย ใจถึงมาก ๆ ค่ะ ^___^ สามพันโบกสวยจัง ป.ล. เห็น คห. คุณกุลธิดากับคุณพีทแล้วรีบเลื่อนกลับไปดู ท่าคุณพี่เสื้อน้ำตาลได้ใจมาก จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 5 มิ.ย. 52 16:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สุดยอดไปเลยค่ะ ถ้ามีแรงใจ จะทำอะไรก็ยั้งไว้ไม่ได้เนอะ เรื่องการเขียน มีคำสะกดผิดพอสมควรเลยล่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 5 มิ.ย. 52 22:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ภาพงาม..เป็นแรงบันดาลใจได้อย่างดี จากคุณ : ยามินตา - [ 6 มิ.ย. 52 00:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ถ่ายภาพได้สวยค่ะ....ชอบ จากคุณ : สร้อยสยาม - [ 10 มิ.ย. 52 00:11:15 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ดูรูป อ่านการเล่าเรื่อง อยากโบกรถไป สามพันโบกบ้างจัง จากคุณ : pajan (pajan) - [ 11 มิ.ย. 52 18:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สนุกดีค่ะ อดร่วมลุ้นไปด้วยไม่ได้ แล้วรูปก็สวยด้วย เสียดายหกสิบกว่าเปอร์เซ็นต์ที่เสียไป ไม่งั้นคงมีรูปสวยๆ มาฝากกันอีกเยอะ จากคุณ : w_panda - [ 15 มิ.ย. 52 19:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ยอดเยี่ยมมากกกกกเลยค่า นับถือใจคุณ wheel we go! ที่ตะลอนไปได้ขนาดนี้ อ่านแล้วเลือดลมไหลปรู๊ดปร๊าดอยากไปดู ไปสัมผัสบรรยากาศบ้างจัง แล้วจะรอชมรูปงามๆกับบันทึกการเดินทางอีกนะคะ (ระวังเรื่องการสะกดคำอีกนิดเดียวอย่างที่คุณ scottie บอก จะperfect เลยค่ะ) จากคุณ : travelovers - [ 18 มิ.ย. 52 14:38:23 ]