เรื่องสั้นเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบุคคลใดๆ ทั้งสิ้น
เป็นเรื่องสั้นไอเดียแฟนฟิคแค่นั้นเองเจ้าค่ะ พอดีไม่ได้เขียนนาน
กลัวทุกคนในถนนลืม หิหิหิ ลืมคนน่ารักได้ไง
(ไม่มีคนป่วนกลัวมันจะเหงา เนอะ นานๆ มาป่วนทีคงไม่โดนกระทืบ)






กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีตัวสกังค์* ตัวหนึ่ง เดินออกจากสวนสัตว์ไปเที่ยวเล่น ตัวสกังค์วิ่งเหยาะๆ ไปตามเส้นทางด่านสัตว์ที่เห็นข้างหน้า แต่ไฉนเลยสกังค์ผู้ไม่เคยเข้าป่า จะรู้ว่าสิ่งไหนควรไม่ควร

สกังค์เห็นสัตว์ทั้งหลายกระโดดโลดเต้นรับแสงจันทร์ วิ่งไล่กันไปมา สกังค์น้อยก็อยากเล่นไล่จับกับเขาบ้าง พอดี!.......เหลือบไปเจอใส่เจ้ากระต่ายป่า สีเทาหม่นของกระต่ายป่าดูคล้ายกับขนของสกังค์ แล้วกระต่ายป่าตัวนั้นก็เป็นกระต่ายเพศเมีย สกังค์เจ้ากรรมหลงสิเหน่กระต่ายป่าโดยทันควร!

"พระเจ้าช่วยข้าด้วย" สกังค์ร้อง ขณะที่กำลังเหม่อมองกระต่ายสาว

"โอว์เจ้าตะโกนว่ากระไรนะ เจ้ากะล่อนไร้สกุล พระเจ้ารึ เหมือน My Buddha หรือเปล่า" กระต่ายสาวสวนเข้าให้ทันที

"ปากดีนักนะแม่คนสวย เดี๋ยวข้าก็กัดเจ้าเสียดีไหมนี่" เจ้าสกังค์ผู้หยิงผยองกล่าวออกไป

"แน่จริงก็ไล่ตามข้าไปสิ ถ้าเจ้าตามข้าทัน ข้าจะยอมให้เจ้าถลกหนังเลยก็ได้" กระต่ายสาวยั่วยุ

"ได้สิ แม่สาวผู้หยิ่งยโส ข้าชอบผู้หญิงแบบเจ้านี่แหละ" เจ้าสกังค์ตอบด้วยใจห้าวหาญ

นวลจันทร์ยามข้างขึ้นสาดส่องผืนป่าริมทะเลสาป แววระยิบระยับของแสงจันทร์และดาวสะท้อนผิวน้ำทอประกายชวนหลงใหล กระต่ายป่าเริ่มออกวิ่งไปข้างหน้าอย่างคล่องแคล่วว่องไว พริบตาก็เกือบลับสายตาเจ้าสกังค์ผู้ทะนงตน

เจ้าสกังค์รีบเร่งฝีเท้าเพื่อไล่ให้ทันกระต่ายสาว ผ่านไปได้สองคุ้งน้ำ กระต่ายสาวก็ทำท่าหอบฮักๆ ทำให้เจ้าสกังค์แสนจะยินดี คิดว่ากระต่ายสาวหมดแรงแล้วเป็นแน่แท้ ระยะทางแค่ไม่ถึงร้อยเมตร ที่เจ้าสกังค์มองออกไป กระต่ายป่านั่งบนโขดหินริมทะเลสาปอย่าเหนื่อยอ่อน

เจ้าสัตว์ผู้ทะนงตนรีบกระโจนเข้าใส่เป้าหมายเพื่อหวังซึ่งชัยชนะ แต่ไหนเลยกระรอกตัวจ้อยจะหาญเทียมกระต่ายป่าผู้ปราดเปรียว กระต่ายสาวเพียงเยื้องสะโพกกระโดดแผล็วลงจากโขดหิน โดยแทบไม่ใช้กำลัง ก็ทำให้เจ้าสกังค์พลาดท่าพุ่งหลาวลงสู่ทะเลสาป โชคยังเข้าข้างเจ้าสกังค์อยู่บ้าง ที่ข้างทะเลสาปยังมีรากไม้อยู่ประปราย ทำให้เจ้าสกังค์สามารถเกาะพยุงตัวขึ้นสู่ฝั่งได้

กระต่ายสาวยืนมองอย่างเยาะเย้ย อยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร เจ้าสกังค์เจ็บแค้นเป็นหนักหนาที่เสียหน้า จึงพยายามวิ่งไล่กวดกระต่ายป่าอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่ได้ดูทิศทางที่กำลังวิ่งไปเลย ป่ากว้างใหญ่ทึบหนาและดิบชื้นเริ่มปรากฏสู่สายตา กระต่ายป่ากระโดดเข้าโพรงหญ้าหายไปต่อหน้า เจ้าสกังค์จึงรีบกระโดดตามไป แต่หายังไงก็หาไม่เจอเพราะกระต่ายป่าหนีลงรูไปแล้ว

สุดท้ายเจ้าสกังค์จึงได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิม เพราะเริ่มหาทางออกไม่เจอ ซ้ำยังเจ็บใจที่เสียรู้กระต่ายป่า เคราะห์กรรมยังซัดกระหน่ำเจ้าสกังค์ไม่สิ้นสุด นกแสก** พญายมทูตยามรัติกาลของสรรพสัตว์โผลงมาเห็นเจ้าสกังค์เข้า แรงกระพือปีกของยมฑูตตัวร้ายทำให้เจ้าสกังค์หวาดหวั่นยิ่งนัก เนื่องจากมันรุนแรงพอๆ กับพายุที่พัดกระหน่ำเลยทีเดียว

เจ้าสกังค์พยายามหาที่หลบภัยด้วยความหวาดกลัวสุดขั้วใจ เพราะนึกว่าตัวเองต้องโดนพายุกระหน่ำตายกลางป่าเสียแน่แท้ ยิ่งเจ้าสกังค์พยายามหลบเข้าหาต้นไม้ใหญ่ก็ยิ่งเป็นโอกาสดีให้แก่นกแสกยักษ์ พญายมฑูตของสรรพสัตว์โฉบเป้าหมายอย่างทันควร เสียงลมผ่านวื้ดไปบนหัว พร้อมกับแผ่นหลังรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างทันควร ทำให้เจ้าสกังค์กลัวจนถึงขั้นหมดสติ

นกแสกเมื่อโฉบเหยื่อได้ก็เตรียมจิกเหยื่อบินกลับไปยังรังปลายยอดเขาอันเย็นเยียบ อีกฟากหนึ่งของทะเลสาป ขณะที่กำลังตีปีกข้ามทะเลสาปลมก็โชยพัดขึ้นมา นกแสกยักษ์เริ่มได้กลิ่นตุๆ โดยปกตินิสัยของนกแสกไม่ใช่นกกินซาก เมื่อได้กลิ่นเหยื่อที่เหม็นฉาวโฉ่ จึงคิดว่าเหยื่อเน่าไปเสียแล้ว กำลังตีปีกผ่านทะเลสาปมาได้ไม่ถึงไมล์ เจ้านกยักษ์ก็ทิ้งเหยื่อลงทันที

เจ้าสกังค์หลุดจากกรงเล็บของพญายมฑูต โดยที่ยังไม่ได้สติ มันร่วงผล็อยลงบนป้ายหลุมศพใครก็ไม่ทราบ ป่าช้ากลางเมืองใหญ่ที่แสนจะกว้างใหญ่ เงียบสงัดวังเวงยิ่งนัก ชวนขนลุกขนพอง ผู้คนไม่กล้าผ่านยามวิกาล เวลาผ่านไปเกือบชั่วยาม เจ้าสกังค์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเนื่องจากหยดน้ำค้างที่หล่นกระทบกลางกระหม่อม

"โอว์ สวรรค์ ฉันอยู่ที่ไหนกันนี่ จีจี้จ๋ามาช่วยกุ๊กกู๋ที" เจ้าสกังค์ร้องโวยวาย

"ส่งกลิ่นถึง จีจี้ดีกว่า เผื่อจีจี้จะมาช่วยพร้อมขนม" เจ้าสกังค์รู้สึกกระวนกระวายและหิวโหยเนื่องจากวิ่งเป็นระยะทางหลายหมื่นลี้

"ติ๊ดซึ่ง วึ่งๆๆ หึ่งๆๆ เสียงและกลิ่นจากเจ้าโก๋แก่ลอดมากับสายลม" เจ้าสกังค์รีบตอบกลับไป

"โก๋แก่ ช่วยฉันด้วยฉันอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันถูกลมพัดมาตกกลางป่าช้าที่ไหนไม่รู้ เป็นครอสโรดเสียด้วย" เจ้าสกังค์พยายามขอความช่วยเหลือ

"เดี๋ยวนะ เธอหลงป่า เหรอ เดี๋ยวสักครู่ฉันจะหาคนชำนาญทางก่อนนะแล้วฉันจะส่งสัญญาณมาอีกที" โก๋แก่ ตัดสัญญาณจากเจ้าสกังค์เพื่อไปหาคนมาช่วย

"ฮึ เดี๋ยวเจ้าโก๋แก่ก็มาช่วยแล้ว โทรไปอ้อนจีจี้ดีกว่า เก็บคะแนนไว้ตอนกลับไปจะได้มีคนทำของอร่อยให้เขมือบ" เจ้าสกังค์รำพัน ระหว่างรอความช่วยเหลือจากโก๋แก่

"สวัสดีค่ะ นี่จีจี้ 001 ให้สัญญาณอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้คะ" เสียงสัญญาณโทรจิตจากคู่สนทนาดังมา

"นี่ป๋มสกังค์กุ๊กกู๋นะครับ ตอนนี้ป๋มกำลังหลงอยู่ในป่าดงดิบ มันน่ากลัวมากเลยครับ คุณจีจี้ 001 ช่วยผมด้วยนะครับ" เจ้าสกังค์พยายามทำเสียงให้ดูน่ากลัวและน่าสงสาร

"ค่ะๆๆ คุณอยู่ที่ไหนค่ะ เดี๋ยวเราจะส่งพญาอินทรีย์ไปรับรอสักครู่นะคะ" เสียงจีจี้ 001 ที่ส่งมาอย่างกระตือรือร้นทำให้เจ้าสกังค์กระหยิ่มใจ

"ติ๊ดชึ่ง วึ่งๆๆ หึ่งๆๆ วึ๊ด...." สัญญาณเรียกจากโก๋แก่ ตัดสัญญาณจากจีจี้ไป ทำให้เจ้าสกังค์ต้องรรีบรับสายโก๋แก่ เนื่องจากว่าจีจี้นะโทรไปอ้อนเมื่อไรก็ได้

"ว่าไงโก๋แก่ มาช่วยผมหรือยัง หาผมให้เจอนะผมอยู่ตรงนี้" เจ้าสกังค์รีบบอกทันที

"โทษทีสกังค์ แถวนั้นมันโซนเวทย์หมดพวกเอลฟ์ ข้าเข้าไปไม่ได้ เจ้าเดินออกมาที่จุด บี1 นะ ข้าจะไปรอรับที่นั่น" เสียงโก๋แก่ ตอบกลับมา

"โหยไอ้โกแก๋บ้า คอยดูนะกลับไปถึงสวนสัตว์เมื่อไรข้าจะไม่ขอบคุณมันสักคำ ยังจำให้ข้าคลานออกไปอีก แค่นี้ก็แทบหมดแรง" เจ้าสกังค์บ่นพึมพำ

แต่สุดท้ายเจ้าสกังค์ก็ต้องพยายามตะเกียกตะกายคลานออกไปยังจุดนัดหมายเนื่องจากจีจี้ไม่สามารถส่งพญาอินทรีย์มารับได้ แรงตกกระแทกจากที่สูงทำให้สกังค์หมดสภาพ ร่างกายบอบช้ำจนดูไม่ได้ พอโก๋แก่มาเจอใส่สกังค์ก็ตกใจแทบเป็นลม

"กุ๊กกู๋เจ้าไหวไหม ไปรีบขึ้นหลังเจ้าเต่าเถอะ เดี๋ยวข้าจ่ายค่าผักบุ้งเต่าเอง เจ้านอนไปให้สบายนี่มันเป็นความรับผิดชอบของข้า" โก๋แก่ พ่อมดแห่งสวนสัตว์เวทย์มนต์ ก่อหวอด บอกลูกศิษย์

"อืม ขอบใจแต่ทีหลังไม่ต้อง ข้ากลับเองได้ จีจี้กำลังจะมารับข้าพอดี เจ้าก็ดันมาเสียก่อน" เจ้าสกังค์ยังไม่หายผยอง

".................." โก๋แก่ นิ่งเงียบไปตลอดทาง

พอกลับมาถึงสวนสัตว์เจ้าสกังค์ก็รีบโทรไปอ้อนจีจี้เอาคะแนน จนจีจี้ประกาศให้เป็นนักเรียนกล้าหาญแห่งสวนสัตว์เวทย์มนต์ก่อหวอด ความทะนงตนของสกังค์ยังไม่หาย มันเที่ยวโม้ให้เพื่อนฟังว่ามันไปต่อสู้กับมังกรมา

วีรกรรมการคุยของเจ้าสกังค์ไปเข้าหูของเจ้าปลาทองซึ่งเคยไปเหยียบป่ามังกรมาแล้ว เจ้าปลาทองซึ่งเห็นว่าเจ้าสกังค์นั่นเป็นจอมโม้ พยายามคุยโวให้คนอื่นยกย่องจึงส่งสัญญาณไปหาพญามังกร คนขี้โมยังไงก็หนีไม่พ้นความจริง เมื่อความลับแตก

ว่าเจ้าสกังค์ไม่ได้ไปถึงถิ่นมังกรตามที่โม้ไว้ มันวิ่งไปหลงป่าแค่โพรงกระต่ายป่าข้างๆ ทะเลสาป ไม่ได้วิ่งไปหลายหมื่นลี้อย่างที่มันคุย นักเรียนแห่งสวนสัตว์เวทย์มนต์ก่อหวอดจึงพากันหันหน้าหนีเจ้าสกังค์

ทุกคนต่างบอกว่า "สมแล้วที่แม้แต่นกแสกยังปล่อยทิ้งกลางป่าช้า ก็ตัวเหม็นแล้วยังชอบทำเรื่องเหม็นฉาวโฉ่เช่นนี้เอง ใครๆ ก็ไม่อยากคบ"

หมายเหตุ
* skunk (สคังคฺ) n. สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กสีดำ หนังขนมีกลิ่นเหม็นและมีแถบสีขาวรูปตัว"V",บุคคลที่น่ารังเกียจอย่างมาก.vt. ทำให้พ่ายแพ้สิ้นเชิง,
** นกแสก (Barn Owl) นกขนาดตัวประมาณ 14 นิ้ว ขายาว มีสายตาและประสาทหูดีมาก กลางวันชอบนอนบนเพดานบ้านหรือที่มุมมืดหลังคาโบสถ์ ชอบกินหนูนา ใต้ตรงที่มันเกาะนอนมักพบซากกระดูกและหนังของหนู หรือเหยื่ออื่นๆที่มันสำรอกคายของแข็งๆที่มันย่อยไม่หมดตกลงไปกองอยู่บนพื้นดิน ก้อนที่มันสำรอกคลายทิ้งนี้ดูคล้ายกับก้อนข้าวเม่าทอด ออกหากินในเวลากลางคืน ชาวบ้านถือกันว่า หากมันไปเกาะอยู่บนหลังคาบ้านใคร จะทำให้เกิดเรื่องไม่ดี จะมีคนเจ็บคนตาย รุ่งเช้าจะต้องทำบุญตักบาตรเพื่อล้างเคราะห์



จาอาวเธอน้านปายลอยทาเล จาอาวเธอน้านปายลอยทะเล

จากคุณ : sugarhut - [ 5 มิ.ย. 52 16:56:32 ]