ความคิดเห็นที่ 1 ณิชาภัทรเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถเกือบไม่ทัน   เมื่อเพื่อนรักกระชากรถออกตัวตั้งแต่หล่อนยังก้าวขึ้นมาได้แค่ครึ่งขา  แล้วเหยียบมิดจนล้อเบียดถนนดังลั่น   โดยมีชายหนุ่มวิ่งตามมาติดๆ เขาทุบกระจกรถหล่อนเร็วระรัว  แต่หาได้หยุดรถหล่อนไว้ได้   ณิชาภัทรได้แต่เหลียวมองภีมพิรัลจากกระจกหลังรถด้วยความเห็นใจ   และนึกดีใจที่อมริสาเข้าไปเอารถเองยังลานจอด  ไม่ได้รอให้ดอร์แมนขับมาเทียบหน้าประตูโรงแรม   ไม่อย่างนั้นภาพการทะเลาะกันของทั้งคู่คงได้เป็นข่าวซุบซิบให้สนุกปากไปทั้งเมืองเป็นแน่ “ริสาเขาตามไม่ทันหรอก   ขับช้าลงได้แล้ว” หล่อนเตือนเพื่อน  หญิงสาวนึกเป็นห่วงสาวสวยข้างตัวขึ้นมาจับใจจนถึงกับยอมทิ้งหน้าที่แล้วตามออกมา “จะตามหรือไม่ตามก็ช่างหัวเขา  ฉันไม่ได้ขอให้เขาตามมานี่” “เขาไม่ได้ตามมาจริงๆ ไม่ต้องเหยียบหนีแล้ว” ณิชาภัทรบอกไปตามความจริงเพื่อว่าเพื่อนของหล่อนจะได้ชะลอความเร็วลง  แต่กลับกลายเป็นว่าอมริสากลับเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นอีก “ริสา!! เธอจะบ้าเหรอ?” หล่อนหวีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ  เมื่อรถคันเก่งของเพื่อนรักขับฉวัดเฉวียนไปมา “ทำไมไม่ตามมา  ทำไมไม่ตามมาคนบ้า!!?” เสียงตะโกนด้วยความขัดใจดังก้องรถ  เหมือนว่าหล่อนต้องการพูดกับตนเองเท่านั้น  ไม่ได้พูดกับคนที่นั่งมาด้วย “ริสา...นี่เธอ....” ณิชาภัทรอึ้งไปกับภาพที่เห็น   หญิงสาวแสนสวยมาดมั่นอยู่เป็นนิตย์และเชิดหน้าใส่ผู้ชายมาแล้วหลายสิบคนอย่างอมริสา   กำลังมีน้ำอุ่นๆ ไหลคลออยู่ในดวงตา “ริสา...ก็เธอบอกไม่ให้เขาตามมาเอง  เขาเลยไม่กล้าน่ะ” หล่อนปลอบ “ขี้ขลาดล่ะสิ  กล้าทำ  ทำไมไม่กล้ารับ!!” “ก็เธอกำลังร้อน  คงจะรอให้เย็นก่อน เดี๋ยวเขาก็มาง้อเอง  ฉันมั่นใจคุณเลนต้องมาอธิบายแน่ๆ ถ้าเขารักเธอจริงๆ” “ใช่...ถ้าเขารักฉันจริง ต้องไม่เห็นเป็นของเล่นในวงพนันแบบนี้” น้ำใสเม็ดสวยเริ่มไหลรินลงมาอาบสองแก้ว “ริสา...” “เขาเห็นฉันเป็นตัวตลก นี่คงหัวเราะเยาะความโง่ของฉันมานานแล้วล่ะสิ” “โธ่...ริสา” หล่อนไม่รู้จะใช้คำพูดใดปลอบโยนให้ความเจ็บปวดของเพื่อนรักคลายลงเลย    หญิงสาวทั้งสองแทบไม่ได้มองถนนเพราะมัวแต่สนทนากันเอง จนกระทั่งไปปาดสีข้างรถคันหนึ่งเข้าอย่างจัง “ว้าย!!” สองสาวร้องออกมาเมื่อรับรู้ถึงแรงกระแทก   “ริสาหยุดรถก่อน หยุดสิ!” คนขับเพิ่งจะได้สติเมื่อเพื่อนรักดึงพวงมาลัยรถหล่อน รถคู่กรณีก็หยุดเหมือนกันและเปิดประตูตรงมาต่อว่าหล่อนทันที “ขับรถภาษาอะไรน่ะหา?” ผู้ชายร่างสูงใหญ่คนนั้นหยุดตะโกนเมื่อเห็นว่าคู่กรณีเป็นสาวสวย แต่ยังทำหน้าบูดหน้าบึ้งบ่นอุบอิบอยู่ไม่เลิก “ขอโทษค่ะ...คือเรารีบ” ณิชาภัทรไขกระจกรถลงแล้วเอ่ยขอโทษเขาทันที “คุณรีบคนเดียวหรือไง?  ดูซิรถมันบุบเลย” “เรามีประกันค่ะ...ไม่ต้องห่วงนะคะ” หล่อนหน้าเสีย “ริสา...เราผิดนะ  ขอโทษเขาหน่อยสิ” หล่อนกระทุ้งเพื่อน  แต่อยู่ๆ สาวสวยที่นั่งนิ่งคอแข็งมาตลอดการสนทนาก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร “ก็แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า จะให้ทำยังไงมันพังไปหมดแล้ว ฮือๆๆ” หล่อนร้องไห้เสียงดังแล้วฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยอย่างเหลืออด “เอ่อ...ระ...เรื่องไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกครับ รถผมแค่..ถลอกไปนิดหน่อยเอง   ไม่เป็นไรนะครับไม่ต้องร้องไห้   ผมเข้าใจๆ เมื่อกี้ผมหัวเสียไปหน่อยขอโทษครับที่พูดจาไม่ดี” กลายเป็นว่าคู่กรณีกลับรู้สึกผิดที่ทำให้เจ้าหล่อนร้องไห้ออกมายกใหญ่ “ริสาใจเย็นนะจ๊ะ  ไม่เป็นไรๆ น้า อย่าร้องไห้นะ” หล่อนดึงเพื่อนรักมาสวมกอด “ขอโทษนะคะ...คือเราไม่ตั้งใจจะชนเลยค่ะ   ถ้ายังไงเดี๋ยวเรียกประกันมาเคลียร์นะคะ   คุณก็เรียกประกันของคุณก็แล้วกันค่ะ” หล่อนปลอบเพื่อนไปพลางหันไปพูดกับเจ้าของรถอีกคัน   ซึ่งพยักหน้ารับสีหน้าไม่สู้จะดีนัก   แต่ก็ยอมกลับไปที่รถตัวเองและขับขยับเข้าชิดริมฟุตบาทไมให้กีดขวางทาง “ริสา...เป็นไงบ้าง” เพื่อนรักไม่ตอบแต่ยังคงร้องไห้ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกหล่อน “ไหวไหม   ถ้าไหวขยับรถไปจอดริมทางดีกว่าตรงนี้มันขวางคนอื่นเขา” อมริสายังสะอึกสะอื้นอยู่อีกครู่ใหญ่   ก่อนจะขยับรถออกจากที่เกิดเหตุ   และนั่งเงียบไปตลอดทางปล่อยให้ณิชาภัทรจัดการทุกอย่างไปแทน   ตอนขากลับสาวร่างเล็กจึงอาสาเป็นคนขับรถแทนเพื่อนรักที่กำลังอยู่ในภวังค์ของตนเอง   หญิงสาวไม่ได้ร้องไห้อีกเลย   เพียงแต่นิ่งเงียบไปจนณิชาภัทรไม่สบายใจ  เมื่อถามอะไรหล่อนเพียงแต่พยักหน้าหรือส่ายศีรษะเท่านั้น   เมื่อมาถึงบ้านหล่อนก็ปลีกตัวขึ้นห้องนอนไปเลย   ณิชาภัทรนึกสงสารเพื่อนแต่อีกใจก็นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงมาดมั่นอย่างอมริสายามที่ล้มหล่อนจะเจ็บแรงกว่าคนอื่นหลายเท่านัก   อีกทั้งไม่คิดว่าหล่อนมีใจให้ภีมพิรัลขนาดนั้น   เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะโทรหาภีมพิรัลหลังลับตาอมริสาแล้ว “คุณเลน  นี่ครีมนะคะ...อยากถามจริงๆ ใจคุณทำด้วยอะไรน่ะ” เดิมทีหล่อนแค่จะสอบถามโดยไม่ใช้อารมณ์แต่เอาเข้าใจจริงหล่อนก็อดมีน้ำโหไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงของเขา “นี่ริสาออกมาคุณก็ไม่ตามมา ไม่แม้กระทั่งจะโทรถามด้วยซ้ำ” หล่อนใส่ไปเป็นชุด “คุณครีมนี่ผมป้องนะครับ ไม่ใช่เลน” “อ้าว? แล้วคุณเลนล่ะคะ” “คือมัน...ไม่พร้อมจะคุย   ช่างมันเถอะครับว่าแต่ริสาเป็นไงบ้างครับคุณครีม” “ก็...ไม่ดีนักค่ะ เป็นใครรู้เรื่องแบบนั้นเข้าแล้วจะดีใจได้ล่ะคะ” หล่อนย้อนถามทำเอาคนฟังหน้าม้านไป “มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะคุณป้อง?” “ถ้าผมบอกแล้วคุณครีมจะโกรธไหม?” “โกรธค่ะ  ไม่ว่าเรื่องจะออกมายังไงครีมก็โกรธค่ะ” คำตอบนั้นตรงไปตรงมาจน มล.ปาณัสม์ อึ้ง  แล้วหันไปมองคนต้นเรื่องซึ่งทำหน้าซังกะตายอยู่ที่เก้าอี้ “แล้วอย่างนี้ผมควรจะแก้ตัวแทนเพื่อนอีกไหมครับ?” จากคุณ : แก้วกังไส - [ 5 มิ.ย. 52 22:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ควรค่ะ  เพราะอย่างน้อยจะได้ตัดสินว่าควรจะให้อภัยไหม?” “อ่ะนะครับ....จริงๆ เรื่องนี้พวกผมก็มีเอี่ยว  ควรจะรับผิดชอบร่วมกับมันด้วย  แต่ขอให้คุณครีมฟังอย่างวางอคติไปก่อนนะครับ  ฟังจบแล้วจะช่วยหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณครีมแล้ว” ณิชาภัทรฟังแล้วต้องย่นจมูกหล่อนแค่โทรมาขอเหตุผล   แต่อีตาคนเจ้าเล่ห์ปลายสายกลับโมเมว่าหล่อนจะช่วยเสียนี่ “งั้นต้องขอฟังก่อนล่ะค่ะ   หวังว่าจะไม่มีอะไรปิดบังหรือหมกเม็ดนะคะ   ครีมไม่ต้องการความสวยหรูในเรื่องราวแต่ครีมต้องความ pure คงเข้าใจนะคะ” หญิงสาวย้ำลงไปให้ชัดว่าอย่าได้คิดสร้างเรื่องขึ้นมากลบ หรือโกหกให้มันดูดีกว่าความเป็นจริงอีกเลย จากนั้นหม่อมหลวงรูปงามก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่ภีมพิรัลจะดำเนินเกมรักของเขา เรื่องราวย่อๆ ถูกถ่ายทอดจาก มล.ปาณัสม์ ให้หล่อนฟัง   รวมทั้งขอความเห็นใจจากหล่อนด้วย  ว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายจิตใจอมริสา  มันเป็นเพียงแค่อารมณ์คึกคะนองของหนุ่มๆ  แต่เมื่อได้สนิทสนมได้คบหากันแล้วภีมพิรัลกลับตกหลุมรักเพื่อนของหล่อนจนถอนตัวไม่ขึ้น   ดังนั้นเมื่อเรื่องนี้แดงขึ้นมาคนมากเหลี่ยมถึงกับขำไม่ออก  เพราะเขาสิ้นฤทธิ์ลงไปแทบเท้าหล่อนแล้ว  ไม่อยากที่จะโกหกซ้ำสองอีก  ในสถานการณ์ที่หญิงสาวไม่ต้องการความจริงนอกจากคำปลอบใจ   แต่ชายหนุ่มกลับคิดว่าเขาควรจะหยุดไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว    จึงพลั้งเผลอบอกความจริงไป  หนำซ้ำหล่อนยังหัวเสียกับเรื่องเกิดขึ้นมาก   จนเขาพูดไม่ออกได้แต่ซึมเศร้าจนเวลานี้ยังไม่มีหน้าไปพบอมริสา  และไม่คิดว่าหล่อนจะให้อภัยเขาง่ายๆ ด้วย “มันก็ยากล่ะค่ะที่จะให้อภัย...มาหลอกกันขนาดนี้” ณิชาภัทรอ่อนลงมากหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว   แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อพวกลิ้นปลาไหลนัก “อีกอย่างจะให้ครีมเชื่อได้ยังไงว่าครั้งนี้พวกคุณไม่โกหกอีก” “คุณครีมไม่เชื่อผมก็จนใจ  เพราะไม่มีเรื่องไหนจริงเท่าเรื่องนี้อีกแล้ว” คำสารภาพฟังดูทะ:-)ๆ แต่ณิชาภัทรไม่ใส่ใจนัก  หล่อนยังคงถามต่อไป “หมายความว่ายังไงคะ? หมายความว่าถ้าคุณเลนไม่ตกหลุมรักริสา  ก็ตั้งใจจะหลอกต่อไปสิคะ” “มันก็ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกครับ  อย่าลืมสิครับเกมนี้ริสาเองก็เป็นคนเสนอมาด้วย  ให้เลนแกล้งเป็นแฟนน่ะ   เลนไม่ได้อยากโกหกพวกคุณนะ  แต่คุณสองคนน่ะปักใจว่ามันเป็นเกย์ควีน  มันก็เลยนึกสนุกตามน้ำไปจนมันสำลักน้ำตายเองนี่แหละครับ” คิ้วเรียวของคู่สนทนาขมวดเข้าหากัน   มันก็จริงอย่างที่ มล.หนุ่มว่ามาแต่...ภีมพิรัลมีโอกาสอธิบายตั้งหลายหนทำไมเขาไม่ทำ “คุณป้องคะ...ขอครีมพูดกับคุณเลนหน่อยได้ไหมคะ?  ยังไงเราสองคนก็เป็นแค่เพื่อนตัดสินแทนไม่ได้หรอกค่ะ” แน่ล่ะหนุ่มเชื้อเจ้ารู้ทันทีว่าเจ้าหล่อนเหน็บเข้าให้ว่าเขาออกหน้าแทนเพื่อนมากเกินไป  ปลายสายจึงถูกเปลี่ยนมาเป็นเจ้าของโทรศัพท์ตัวจริง “คุณครีมริสาเป็นยังไงบ้างครับ” ภีมพิรัลถามขึ้นในทันทีโดยที่หล่อนยังไม่ทันได้เอ่ยตำหนิเขาด้วยซ้ำ “ถ้าคุณเลนเป็นริสาคุณเลนจะรู้สึกยังไงล่ะคะ?  มันไม่ยากที่จะจินตนาการหรอกจริงไหมคะ? ริสาเฮิร์ตกับเรื่องนี้มากจนขับรถออกไปชนกับรถชนคนอื่นเข้า ดีนะไม่เป็นอะไรมาก” “อะไรนะครับ?!!” เสียงเหนื่อยอ่อนของภีมพิรัลพลันเปลี่ยนเป็นความตระหนกไปทันที “แล้วริสาเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” อาการร้อนรนด้วยความเป็นห่วงนั้น  ทำให้ณิชาภัทรรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง “ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ  แค่รถเกยกันนิดหน่อย  สีข้างตัวถังเลยถลอก” เสียงถอนหายใจๆ เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์เบาๆ “ดีแล้ว...ไม่งั้นผมต้องโกรธตัวเองมากกว่านี้แน่ๆ” “แล้วคุณคิดจะแก้ไขเรื่องนี้ยังไงล่ะคะ?” หล่อนหวังว่าจะได้ฟังการแก้ปัญหาที่ดี  แต่เขาก็ทำให้หล่อนผิดหวัง “คุณครีมจะให้ผมทำยังไงล่ะ?” คำถามนั้นทำเอาหล่อนฉุนกึ๊กขึ้นมาทันที   เขาก่อเรื่องขึ้นมาแต่กลับมาถามว่าควรจะทำยังไง  มันน่าให้อภัยตายล่ะ “คุณเลนคะ...เรื่องนี้คุณควรถามตัวเองมากกว่ามาถามครีมนะคะ   ครีมแค่อยากบอกให้คุณรู้ว่าสิ่งที่คุณทำมันเลวร้ายกับริสามาก   ถึงริสาจะดูเป็นคนเข้มแข็งมั่นใจ แต่เธอคบหากับคุณด้วยความจริงใจมาตลอดซึ่งคุณน่าจะรู้   ถ้าคุณมีความจริงใจตอบให้เธอสักนิดเรื่องมันคงไม่บานปลายขนาดนี้   จริงอยู่ว่าเพื่อนครีมเข้าใจผิด แต่คุณมีโอกาสตั้งเยอะแยะที่จะอธิบาย แต่คุณไม่ทำคุณกลับเลือกที่จะโกหกต่อ เหมือนเห็นเธอโง่อย่างนั้นน่ะ  มีใครอยากเป็นคนโง่ให้คนอื่นปั่นหัวบ้างล่ะคะ” “ผมหรือครับมีโอกาสพูด ผมพยายามอธิบายไปหลายครั้งแล้ว แต่เธอไม่เชื่อแถมยังจะหาผัวให้ผมอีกต่างหาก” “นี่คุณในเวลาอย่างนี้คุณยังจะมา...” พอกันทีความอดทนของหล่อนกำลังจะสิ้นสุด ภีมพิรัลพูดจาไม่สมเป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย   แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะโต้ตอบให้รุนแรงไปกว่านี้   เขาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “คุณรู้ไหมผมมีโอกาสล่วงเกินเพื่อนคุณหลายครั้ง เพื่อนคุณไม่เคยระวังตัวโอกาสมันเปิดให้ผมมากเหลือเกิน แต่ผมไม่เคยรังแกเขาคุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร?” คำถามที่สวนมาทำเอาณิชาภัทรแทบสำลัก หน้าหล่อนแดงขึ้นมาทันที “ก็เขาคิดว่าคุณเป็นสาวเหมือนกันนี่...ก็หลงไว้ใจ  แต่ถ้าคุณฉวยโอกาสคุณนั่นแหละทุเรศ!!” ในสถานการณ์แบบนี้ภีมพิรัลยังมีหน้ามาอวดความดีของตนเองอีก  หญิงสาวเบ้ปากตัวจริงของเขานี่เกินรับได้จริงๆ “ใช่...เรื่องเซ็กซ์มันเหมือนน้ำมันกับไฟนั่นแหละ   อยู่ใกล้กันเมื่อไรก็ปะทุเพื่อนคุณไม่ใช่ขี้เหร่นะคุณก็รู้   ร่างกายผู้ชายเรามีความอดทนกับเรื่องพวกนี้ต่ำโดยเฉพาะผม  แต่คืนที่ไปประจวบฯ ผมต้องลงไปเดินข้างล่างทั้งคืนปล่อยให้ริสานอนคนเดียวไป   เพราะอะไรล่ะ? ไม่ใช่เพราะผมให้เกียรติเพื่อนคุณเหรอ   ผมไม่ใช่ผู้ชายแสนดีนักหรอกคุณก็รู้...ผมมันกะล่อน  เจ้าชู้  หน้ามืดง่ายด้วย” “นี่ไม่ต้องมาสาธยายนิสัยคุณให้ครีมฟังหรอกค่ะ...อี๋” หล่อนแทบจะกดสายโทรศัพท์ทิ้งเดี๋ยวนั้นเลย “ไม่ได้คุณต้องฟัง!!” นี่มันอะไรกัน (เว้ย!!) ณิชาภัทรอยากจะอุทานออกมาแบบนี้  แต่ภีมพิรัลไม่เปิดช่องให้หล่อนร้องด้วยซ้ำ “ไม่ต้องรอให้คุณมาด่าผมหรอกครีม  ผมรู้ตัวดีว่าผมนิสัยยังไง ผมแค่ซ่อนสิ่งไม่ดีในตัวไว้ไม่ให้ผู้หญิงที่จะจีบเห็นเท่านั้นแหละ” “แล้วคุณมาบอกฉันทำไม?  ขอร้องล่ะอย่าเล่าเรื่องลามกของคุณให้ฉันฟังได้ไหม?” บางทีอมริสาเลิกกับเขาเสียแต่เนิ่นๆ อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำนะหล่อนคิดว่า “ผมซ่อนเพราะไม่อยากเหยื่อหลุดมือ!” คำเฉลยที่ทำเอาหญิงสาวไม่สามารถยืนฟังต่อได้  หล่อนค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งแล้วกุมขมับ   อีตานี่มันเป็นบ้าอะไรไปแล้วนี่  ภีมพิรัลที่แสนสุภาพคนที่หล่อนเคยรู้จัก  กำลังคุ้มคลั่งไม่แพ้เพื่อนของหล่อนเลย   พิษรักทำให้คนเป็นบ้าได้ขนาดนี้เชียวเหรอ? “แต่ผมไม่อยากให้ริสารู้...เพราะเธอไม่ใช่เหยื่อ...” อยู่ๆ เสียงคนที่กำลังจะบ้าตายกลับแผ่วเบาลงจนหล่อนต้องเงี่ยหูฟังด้วยความไม่แน่ใจ จากคุณ : แก้วกังไส - [ 5 มิ.ย. 52 22:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ผมชอบริสาจริงๆ...ผมไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกว่ารักหรือเปล่า  แต่ผมอยากให้ผู้หญิงที่เดินข้างๆ ผมสวยงามเสมอ   ไม่ใช่ว่าเธอสมยอมผมเพราะโอกาสมันอำนวย  แบบนั้นเธอก็ไม่ต่างกับผู้หญิงคนอื่นหรอก   ผมอยากให้เธอรู้จักผมมากกว่านี้  ให้เธอเรียนรู้ความเป็นผม  และยอมรับตัวผมอย่างที่ผมเป็น  รอจนเรื่องระหว่างเรามันสุกงอม...แล้วค่อยว่ากัน” “คุณเลน...” หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าหล่อนเผลออุทานออกมาตั้งแต่เมื่อไร   แต่หนุ่มรูปทองที่คุยกับหล่อนกลายเป็นผู้ชายธรรมดาที่มีเลือดเนื้อมีชีวิตจิตใจ  ต่างกับภาพลักษณ์งามหรูของเขาที่หล่อนรู้จักผ่านหน้านิตยสาร  หรือแม้แต่ตอนที่รู้จักกันก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ   ณิชาภัทรเชื่อว่าหากเป็นเมื่อก่อนคนอย่างภีมพิรัลไม่มีทางหลุดปากพูดอะไรที่ทำให้ตนเองหมดท่าแบบนี้แน่ๆ “ผมอยากให้โอกาสนั้นกลับมาอีกครั้ง...ถ้าหากย้อนเวลาได้ ผมไม่มีวันยอมให้ริสารู้เรื่องพนันนี่เด็ดขาด  มันจะเป็นความลับสำหรับเธอชั่วนิรันดร์   จะไม่มีทางสร้างตำหนิในใจเธอแน่ๆ !” “คุณเลนคะ...ครีมเข้าใจนะ แต่ว่าไม่มีความลับไหนเป็นอมตะหรอกค่ะ  คุณย้อนเวลาไม่ได้   แต่ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่แสดงตัวตนของคุณให้ริสารู้จักล่ะ   ครีมว่าริสาพร้อมจะเรียนรู้คุณนะคะ   เธอแคร์คุณมากนะถ้าคุณเลนเห็นริสาร้องไห้ตอนที่ออกมาจากงานคุณจะรู้ว่าโอกาสมันไม่ไปไหนเลย   แต่ตอนนี้มันช้าไปหรือเปล่าคะ?  ครีมไม่รู้ว่าริสาจะยอมฟังคำอธิบายไหม?” “คุณช่วยผมได้ไหม?” คำอ้อนวอนผ่านมาทางสายโทรศัพท์ “คุณเลนริสาน่ะรักแรงเกลียดแรง...ครีมไม่แน่ใจ” “ผมไม่ขออะไรคุณมากหรอกครับครีม   แค่ช่วยดูแลริสาในระยะนี้ก็พอ   ช่วงนี้จิตใจเธอคงบอบบางกว่าปกติ   ผมขอแค่นี้ช่วยผมได้ไหม?” “ถึงคุณไม่ขอครีมก็ต้องทำอยู่แล้ว  ริสาเป็นเพื่อนครีมนะคะอย่าลืมสิ!” หล่อนติงไปเรื่องนี้ไม่ต้องรอให้เขามาบอกหรอก “แล้วคุณจะแก้ไขเรื่องนี้ยังไงล่ะ?” “ผมมีวิธีของผม...ตอนนี้ยังไม่ละเอียดนัก” “บอกได้ไหมคะ?” “ผมเป็นห่วงเรื่องภาพลักษณ์ของริสากับข่าวของแม่ดอกตำแยที่ออกไปแล้ว” “จริงด้วย! ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย” “ผมจะเคลียร์เรื่องนี้ก่อน   แต่อยากให้คุณครีมร่วมมือนิดหน่อย   ช่วยเขียนแก้ข่าวนั่นให้ที” “ได้ค่ะ ครีมก็คิดจะทำอยู่แล้วล่ะ บางทีอาจจะสาวถึงคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา  แม่นั่นจะได้เลิกยุ่งกับ ริสาสักที” ณิชาภัทรหมายมั่นปั้นมือจะเอาคืนกับหยาดรุ้งให้จงได้   คอยดูเถอะศพไม่สวยแน่หญิงสาวบอกกับตนเองในใจ “ไม่ได้นะ!” เขาร้องห้ามออกมาเสียงห้วน “ทำไมล่ะค่ะนี่จนป่านนี้คุณยังปกป้องยัยรุ้งอีกเหรอ?  คิดจะจับปลาสองมือหรือไงไหนบอกว่ารักเพื่อนฉันอยู่แหม๊บๆ” “คุณครีมครับ...คุณคิดว่าน้องรุ้งทำแบบนี้เพราะใคร? ผมผิดเอง...เรื่องของน้องรุ้งผมจะเคลียร์เอง” “คุณเลนคะ   คุณเลนไม่ผิดนะคะเรื่องนี้   ยัยรุ้งน่ะไม่ถูกกับริสามานานแล้ว  มีเรื่องก็ฉวยโอกาสขึ้นมาเท่านั้นเอง   แต่คราวนี้เล่นแรงกว่าปกติ...คุณเลนน่ะเป็นแค่ชนวนเท่านั้นแหละ” ตอนนี้หล่อนชักไม่แน่ใจแล้วว่ายัยหยาดรุ้งหลงคิดไปเองว่าผู้ชายมีใจ  หรือเพราะเขาทำให้หล่อนเข้าใจแบบนั้นกันแน่ “ครีม...ผมขอเถอะ  ยังไงเธอก็เป็นน้องของร็อค   คุณจะให้ผมปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งด้วยการฉีกหน้าผู้หญิงอีกคน   มันคงไม่ใช่วิธีของสุภาพบุรุษกระมัง” เสียงของภีมพิรัลฟังดูเหนื่อยล้ามาก   แต่ก็คืนเป็นตัวตนของเขายามปกติแล้ว   ความร้อนรุ่มเมื่อครู่ค่อยๆ บรรเทาลงจนเบาบาง “ก็ครีมทำเองไม่เกี่ยวกับคุณเลนนี่คะ   ยัยรุ้งไม่คิดว่าคุณเลนมีเอี่ยวด้วยหรอกค่ะ” “แต่ถ้าผมรู้แล้วผมไม่ห้ามผมก็เกี่ยวข้องอยู่ดีนั่นแหละ   ที่ผ่านมาเพราะผมไม่ชัดเจนกับน้องรุ้งเอง ไม่เคยให้คำตอบเธอ  ทิ้งเวลาไว้เนิ่นนานจนทำให้เธอมีความหวัง   ขอให้ผมเป็นคนทำความเข้าใจกับน้องรุ้งเองเถอะ   ผมจะไม่ให้เกิดความผิดพลาดขึ้นเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว   ถ้าหลังจากนั้นแล้วผลมันไม่ออกมาอย่างที่คิดคุณครีมอยากทำอะไรก็สุดแล้วแต่ผมจะไม่ห้าม   แต่สำหรับผม...ผมถือว่าผมเคลียร์แล้ว ผมรักริสาอย่างผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้หญิง  และไม่เคยมองน้องรุ้งเป็นอื่นนอกจากน้องสาวของเพื่อนเลย” หญิงสาวนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่หลังฟังคำอธิบายของเขา  คนอย่างเขาที่ดูไม่แคร์ใครและพร้อมจะเล่นเกมกับผู้หญิงหลายคนพร้อมกัน   กลับเอาความในใจออกมาตีแผ่ให้หล่อนดู    ณิชาภัทรนึกชื่นใจแทนผู้หญิงทั้งสองคน  คนแรกเพื่อนรักของหล่อน  อมริสาได้หัวใจที่เขาบรรจงเก็บซ่อนไว้ไปอย่างเต็มภาคภูมิ  ชนิดที่ภีมพิรัลที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน  และอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหัวใจในหีบทองคำมันหายไปตั้งแต่เมื่อใด   ส่วนหยาดรุ้งผู้หญิงอีกคนแม้จะไม่ได้หัวใจของเขา  แต่อย่างน้อยหล่อนก็เลือกรักคนไม่ผิด  เขายังมีความปรารถนาดีให้หล่อนอยู่เสมอ  เยื่อใยแสนบางที่หล่อนเฝ้าเพียรไขว่คว้ามา  แม้ไม่ได้ครอบครองแต่ก็มิได้ไกลเกินเอื้อม  และยังโอบอุ้มหล่อนในสถานะอื่น  เพียงแต่หยาดรุ้งจะสังเกตเห็นหรือเปล่าณิชาภัทรไม่แน่ใจนัก “ถ้างั้นก็แล้วแต่คุณเลนก็แล้วกันค่ะ  ครีมยังไงก็ได้อยู่แล้วเป็นห่วงแต่ริสา ครีมอยากให้คุณเลนไปคุยกับริสาสักหน่อย   อย่างน้อยก็จะได้ไม่ผิดใจกันมากไปกว่านี้” ในที่สุดหล่อนก็ใจอ่อนยอมทำตามคำขอร้องของเขา ‘ก็แหม...อุตส่าห์ใจตรงกันทั้งคู่แล้วนี่นะ’   นี่อมริสาจะว่าหล่อนหักหลังเพื่อนไหมนะ    ไม่นี่...นี่หล่อนกำลังทำเพื่อเพื่อนอยู่ต่างหาก   ไม่ได้ทำเพื่อภีมพิรัลสักหน่อย  แต่ทำเพื่อความสุขของเพื่อนรักล้วนๆ เลยต่างหาก เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ค่อยยิ้มออกมาได้ “ผมก็อยากแต่คงต้องทิ้งเวลาสักหน่อย รอให้เธอใจเย็นลงและพร้อมจะรับฟังมากกว่านี้” “คุณเลนคะอย่าว่าครีมสอนเลยนะคะ   สำหรับบางคนต้องรอให้เย็นลง   แต่สำหรับบางคนถ้าทิ้งไว้นานจะกลายเป็นว่าไม่สนใจเรื่องจะไปกันใหญ่   ถ้าริสาโกรธต้องรีบเคลียร์ค่ะ ที่จริงถ้าคุณตามมาตั้งแต่แรก...” นี่หล่อนเปิดช่องให้เขาเยอะแล้วนะ   หวังว่าเลิกซื่อบื้อแล้วรู้สักทีว่าควรจะทำอะไรก่อนอะไรหลังสักที “หึ หึ ถ้าขืนตามออกไปตอนนั้นริสาคงยิ่งซิ่งหนีน่ะสิครับ...มันอันตราย ชีวิตคนไม่ใช่หนังแอ็คชัน  รีเพลย์ไม่ได้นะครับ  ถ้าเขาเห็นผมมีแต่จะของขึ้นน่ะสิ  ผมกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ” เสียงหัวเราะของเขาฟังดูขมขื่นนัก   แต่จะว่าไปที่เขาพูดก็มีส่วนถูก   อย่างยัยริสายิ่งชอบเอาชนะมีหวังเหยียบมิดเท้าแน่ๆ  แค่คิดหล่อนก็เสียวไส้เสียแล้ว   นี่ขนาดไม่ตามมาอุบัติเหตุยังเกิดไปแล้ว “แล้วคุณครีมนั่งไปกับริสาด้วย   ผมก็เบาใจไปเปาะหนึ่ง   คุณคงไม่ปล่อยให้เขาทำอะไรขาดสติหรอก” ฟังดูเขาจะรู้จักเพื่อนรักของหล่อนดีเหลือเกิน “อีกอย่าง...หลังจากรายการบนเวที   ทั้งหม่อมแม่ของผม ทั้งคุณแม่ของริสา แล้วก็ใครต่อใครถูกรุมซักถามกันจนวุ่นวายไปหมด   ถ้าต้นเหตุไม่อยู่สักคนข่าวลือคงยิ่งกระจาย” “จริงด้วย...แล้วสถานการณ์เป็นยังไงบ้างคะ?” ณิชาภัทรหลงลืมเรื่องพวกนั้นไปเสียสนิทเพราะมัวแต่เป็นกังวลเรื่องเพื่อน “หม่อมแม่ตกใจมากครับ...เฮ้อ   ส่วนคุณป้าเอาแต่ถามหาริสา ท่าทางท่านจะร้อนใจมากหน้าผมท่านยังไม่อยากจะมองเลย   เรื่องไม่เป็นเรื่องของเราทำให้ผู้ใหญ่อับอาย  ความรู้สึกของคนรอบข้างก็สำคัญ  คงต้องทำความเข้าใจกับผู้ใหญ่ก่อนให้ท่านสบายใจ   และผมไม่อยากให้ลือกันอย่างผิดๆ เดี๋ยวจะกระจายไปไกลกว่านี้   ไม่งั้นริสาจะเสียหาย...เลยต้องรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าก่อน  ส่วนเรื่องไปง้อริสาผมต้องไปแน่...แต่ขอเวลาอีกสักนิด” “ค่ะ...ครีมเข้าใจค่ะ” เขากลัวชื่อเสียงของอมริสาจะเสียหาย เขากังวลว่าผู้ใหญ่จะไม่เข้าใจจนต้องรีบไปเจรจา   เท่านี้ก็ทำให้ณิชาภัทรพอจะอุ่นใจได้ว่าเขาจริงจังกับเพื่อนหล่อน “เรื่องข่าวลือผมคงต้องใช้เทคนิคเข้าช่วยดักข่าวไว้ก่อน   แต่จะเก็บหนังสือคืนคงเป็นไปไม่ได้เรื่องมันออกไปแล้ว   แต่ยังไงเรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบแน่นอน” “นังกะเทยตัวแสบนั่น...แม่ดอกตำแยสินะคะ  เค้าพลิ้วออกขนาดนั้นจะฟ้องได้เหรอคะ? ไม่ได้ลงชื่อจริงสักหน่อย   อีกอย่างถ้าสาวไปยังไงก็ถึงยัยรุ้งอยู่ดี” “ผมไม่ได้บอกว่าจะฟ้องนี่...อีกอย่างแม่ดอกตำแยไม่ได้เป็นที่ยอมรับในแง่ดีไม่ใช่เหรอครับ...เราก็แค่ทำให้ข่าวนี้ไม่น่าเชื่อถือเสียก็เท่านั้น   ส่วนที่เหลือน่ะผมขอสงวนไว้เป็นความลับนะ   คุณสบายใจได้ผมคิดว่าเขาจะซ่าไม่ได้ไปอีกสักพักล่ะ” แม้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะทำอย่างไร แต่หล่อนฟังแล้วแทบจะเห็นรอยยิ้มปีศาจของภีมพิรัลลอยขึ้นมาตรงหน้าเลย “แต่คงต้องใช้เวลาสักนิด   ช่วงนี้ผมคงวุ่นวายยังไปหาริสาไม่ได้   ยังไงก็ฝากดูแลหน่อยนะครับ ถ้ามีอะไรก็ส่งข่าวให้ผมทราบด้วย” “ได้ค่ะ...เราเป็นพันธมิตรกันชั่วคราวค่ะคุณเลน” “ชั่วคราว?” “ค่ะ   ยังไงครีมก็เป็นเพื่อนริสานะคะอย่าลืมสิคะ   ถ้าริสาไม่โอเคด้วยยังไงครีมก็ต้องอยู่ข้างริสาอยู่แล้ว” หล่อนยิ้มหวานออกมาแม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็นก็ตามที “ตกลงครับ” หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ มาตามสายก่อนจะวางลงไป ความสุขุมกลับไปสู่ตัวตนของภีมพิรัลเรียบร้อยแล้ว   จากการสนทนาครั้งนี้ทำให้ณิชาภัทรเรียนรู้ได้ว่าอย่าดูผู้ชายจากสิ่งที่เขาแสดงออก  จนกว่าจะลอกเปลือกเอาตัวตนที่แท้จริงออกมาได้   ตัวอย่างมีให้เห็นชัดเจนอยู่ทนโท่ ‘ภีมพิรัล’ ผู้ชายคนนั้นภายนอกดูอ่อนโยนนิ่มนวล เป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว   แต่ภายในกลับร้อนแรงแข็งกร้าว  เฉลียวฉลาดจนแทบจะกลายเป็นเจ้าเล่ห์   แต่อย่างไรปีศาจในคราบเทพบุตรสุดหล่อก็ถูกเพื่อนรักของหล่อนดึงเอาปีกสีดำออกมาจนได้ “ที่เหลือก็แค่รอลุ้นสินะ...เฮ้อ   คุณเลนขอให้ทำสำเร็จนะ   แต่ว่า...ยัยริสาจะหาว่าเราทรยศหรือเปล่าเนี่ย   เปล่านะฉันทำเพื่อเพื่อนจริงๆ นะ” ว่าแล้วหล่อนก็ยกมือพนมขึ้นมาเหมือนจะให้ฟ้าดินเป็นพยาน  ว่าหล่อนไม่ได้ขายเพื่อนให้ชายหนุ่มสักหน่อย ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ อ่านต่อตอนหน้าค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส - [ 5 มิ.ย. 52 22:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ง้อด่วนเลยค่ะ งานนี้หนักแน่ จากคุณ : Mnemosyne - [ 6 มิ.ย. 52 12:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กลืนปลาไหลเข้าไปทั้งฝูงหรือไงยะ  ลื่นเหลือเกิน หมั่นไส้ ! จากคุณ : fly-girl - [ 6 มิ.ย. 52 15:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โถ ริสา ดีนะมีเพื่อนดี จากคุณ : scottie - [ 6 มิ.ย. 52 19:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหมเสียดายไม่ได้ดูริสาตีเข่าฟันศอกใส่เลน จากคุณ : mimny (mimny) - [ 7 มิ.ย. 52 01:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Lane's like an eel naka 55555555555 so ....55555555555555 finger cross naja Kun Laneeeeeeeeeeeeeeee จากคุณ : Tyra - [ 7 มิ.ย. 52 07:11:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณเลนลื่นได้ใจค่ะ อืม รอดูว่าเลนจะแก้ปัญหานี้ยังงัยแล้วจะง้อหนูริสายังงัย คงงานหินน่าดูอ่ะค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 8 มิ.ย. 52 13:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 18 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7956674/W7956674.html จากคุณ : แก้วกังไส - [ 10 มิ.ย. 52 01:09:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หึ เป็นไงล่ะ สนุกไหม อย่างนี้ก็เสียดายเงินแย่เลยสิ ชวดไปตั้งหลายหมื่นนี่ จากคุณ : yuechan - [ 10 มิ.ย. 52 20:47:02 ]