Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com


    บราวนี่

    “บราวนี่”

    “ว่าไงเจ้า ดูไม่เหมือนลูกหมามีสกุลรุนชาติเลยนะ”
    วันแรกที่เจออัลเซเชี่ยนน้อยสองตัวที่บ้าน น้าสะใภ้หอบมาให้จากต่างจังหวัด
    ตัวหนึ่งสีดำ อีกตัวคล้ายจะดำสีออกน้ำตาลนิดๆคล้ายๆคนผมดำแต่ดำไม่สนิทประมาณนั้นเลย
    “มีชื่อยังน่ะแม่ ”

    “ยังเลย ”
    “งั้นชื่อเเบล็คแอนด์บราวนี่นะ”
    เจ้าลูกหมาไม่ตอบแต่นอนเบียดกันอยู่มุมหนึ่งของโรงรถ
    “นิลน้อย”หมาพันธุ์ผสมอายุกว่า3ปี เดินไปดมๆสมาชิกใหม่แล้วก็ถอยออกไปไม่สนใจ
    “ป้ายุ่งยิ่ง”พุดเดิ้ลเจ้าถิ่นลูกรักของฉันเดินไปดมๆ เห่าข่มเล็กน้อยแล้วก็สะบัดหางอันสั้นกุดกระโดดเข้าบ้าน

    สองตัวมาใหม่ วางแผนจะเอาไปไว้ที่สวนแต่ต้องให้โตอีกนิด
    จับอาบน้ำ หานมหาอาหารให้ หาเห็บหาเหา
    เจ้าตัวเล็กโตวันโตคืน จากหน้าตาตื่นๆก็เริ่มวิ่งเห่าวิ่งตาม
    เล่นซนกับนิลน้อย
    เวลาเลิกงานดึกๆเจ้าสามตัวจะคอยรับอยู่หน้าบ้าน แบล็คจะออกแนวซนพอๆกับนิลน้อย
    แย่งกันเห่าแย่งกันกระโดด
    แต่บราวนี่จะกล้าๆกลัวๆ เจ้าบราวนี่ตอนมาใหม่ๆก็ทำท่าจะไม่รอด
    ผอมมากดูไม่ค่อยแข็งแรง
    ดูแลอยู่สักเดือนกว่าๆ พอมีเนื้อมีหนังก็พาไปอยู่บ้านสวน สร้างความเคยชิน

    “คิดถึง” เพราะโอบอุ้ม เพราะดูแลเพราะใกล้ชิด ทำให้คิดถึง
    ฉันมักถามถึงสองตัวนี้เสมอเวลาพ่อกลับมาจากบ้านสวน
    ...
    อยู่มาเมื่อหลายวันก่อน
    “ ไอ้บราวนี่มันผอมมาก ดูจ๋องๆไม่ยอมกินข้าว” แม่ฉันบอกในวันหนึ่งที่กลับจากบ้านสวน
    “พามันกลับมานะแม่จะดูมันเอง” ฉันบอกแม่อย่างนั้น ผ่านไปกว่าสามวัน

    วันก่อน
    บราวนี่กลับมาบ้าน

    สภาพผอมโซ นอนแบบหมดสภาพในกรง อาเจียนเป็นน้ำคล้ายมีเลือดปน
    “ บราวนี่ ลูกเป็นไงๆจำแม่ได้มั้ย ” ฉันเปิดประตูกรงเอื้อมมือลูบที่หัวของมัน แอบเช็ดน้ำตา
    “ไปหาหมอนะลูก เดี๋ยวนี้เลย ” ฉันเอาผ้ามาห่อตัวและอุ้มบราวนี่แนบอก
    วางไว้พื้นรถด้านหน้า บราวนี่ยกหัวขึ้นมาวางที่ว่างข้างกระปุกเกียร์
    สายตาที่มองดูฉันอ่อนล้า
    “หมอบลงซะลูก เดี๋ยวไปหาหมอกัน..นะ”

    ...
    “หนักมากนะครับ ไข้สูงมาก ผอมมาก ” หมอมองหน้าขณะบอกอาการและแผนการรักษา
    “ เดี๋ยวหมอจะให้น้ำเกลือ ยาฆ่าเชื้อ ยาลดไข้ ต้องแอดมิตนะครับ ”
    ฉันพยักหน้า พูดอะไรไม่ออก ลูบหัวบราวนี่
    “เจ็บนิดนึงนะลูก ”
    บราวนี่ไม่ร้อง ไม่ดิ้น นั่นทำให้ฉันใจเสีย

    ...
    ฉันกลับไปบอกอาการให้แม่ฟัง แม่เงียบไป เราทั้งคู่รู้ว่า บราวนี่..หนัก
    เราทั้งคู่ต่าง “ ทำใจ ”
    เย็นวันนั้น ฉันไปเยี่ยมบราวนี่ มันนอนซึมแต่รับรู้การเรียกของฉัน
    “ อาการหนักมากนะคะ ” หมอที่อยู่เวรรอบบ่ายเดินมาหาฉัน เธอมองหน้าฉัน ก่อนบอกต่อ
    “ ไข้สูงตลอด เราเช็ดตัวให้ ให้ยาลดไข้ ถ้าสองสามวันนี้เขาสามารถผ่านไปได้ ก็น่าจะปลอดภัย ”

    “ ก็น่าจะปลอดภัย ” นั่นแปลได้ว่า “ อาจจะไม่ปลอดภัย ”
    ฉันได้แต่พยักหน้า
    “ขออยู่ดูเขาได้มั้ยคะ จับเขาได้มั้ย ”
    “ได้ค่ะ หลังจับตัวล้างมือให้สะอาดนะคะ” แล้วหมอก็ไปทำงาน ปล่อยให้เราได้อยู่ด้วยกัน
    “บราวนี่สู้นะลูก หายแล้วแม่จะพากลับบ้าน ไม่ให้ไปอยู่สวนกับตาแล้วนะ แม่จะดูหนูเอง
    แต่หนูต้องสู้นะลูก”
    ฉันเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เจ้าบราวนี่ มันมองหน้าฉันแววตาอ่อนแรง
    “ สู้นะ รู้มั้ย สู้ด้วยกันนะลูก รักหนูนะ ”
    น้ำตาใช่มั้ยที่ทำให้ใบหน้าบราวนี่พร่าเลือน
    ฉันร้องไห้เงียบๆ ก่อนกลับเจ้าบราวนี่ยกหูขึ้นและมองตาม
    เพราะต้องทำงานช่วงเย็นทำให้ต้องกลับ ไม่อยากไปเลย
    “พรุ่งนี้แม่จะมาหาหนูใหม่นะลูก สู้นะ ”
    ...
    วันวาน
    ฉันแว้ปจากการประชุมไปโรงพยาบาล คิดถึงบราวนี่และรู้สึกไม่ดีเลย
    เมื่อคืนก็นอนไม่หลับทั้งคืน
    “ มาเยี่ยมบราวนี่ค่ะ” แล้วฉันก็เดินผ่านเคานท์เตอร์ไปที่กรงของบราวนี่

    แต่....

    กรงว่าง

    ฉันเดินหน้าเสียมาทีโต๊ะเจ้าหน้าที่
    “บราวนี่เสียแล้วค่ะ พอดีบอกไม่ทัน เดี๋ยวจะให้คุณหมอมาคุยด้วยนะคะ ”
    ..
    ไม่อายสักนิด
    ไม่สนด้วยใครจะว่ายังไง
    ฉันร้องไห้...อีกแล้ว
    เดินไปดูที่ตู้แช่แข็ง
    “แล้วแม่จะตักบาตรทำบุญไปให้นะลูก ขอให้เจ้าไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีกว่านี้ แข็งแรงกว่านี้นะ”
    “ เลี้ยงอะไรก็รักนะพี่นะ ” เด็กที่เปิดตู้แช่ พูดกับฉันด้วยความเห็นใจ
    “ ใช่ ความจริงก็ทำใจไว้แล้ว แต่ก็อดเสียใจไม่ได้ สงสาร ”

    หลังจากจัดการเรื่องศพและเคลียร์ค่าใช้จ่าย
    “แม่ไอ้บราวนี่เสียแล้วนะ.....สงสารมันน่ะ ” แม่ฉันเงียบไป
    “ แม่ เอาเจ้าแบล็คมาบ้านนะแม่ จะพาไปหาหมอ เขาแนะนำให้พาอีกตัวไป กลัวติดเชื้อเหมือนไอ้บราวนี่ ”

    แม่บอกว่าไอ้แบล็คมันแข้งแรงดี กินได้ วิ่งได้เล่นได้ แต่แม่ก็รับปากจะพามันกลับมาหาฉันก่อน

    ..

    “บราวนี่ ”เจ้าหมาขี้โรค
    อยู่กับฉันไม่นาน ความรักไม่ต้องการเวลาที่มากมายเลย

    แม้จะ “ ทำใจ ” ได้ ก็ใช่ว่าจะ “ไม่เสียใจ ”

    สงสาร บราวนี่นอนตายอย่างโดดเดี่ยว
    ฉันน่าจะพากลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน
    พากลับไปเฝ้าไข้เอง ถ้าเพียงแต่ฉันรู้ว่าเย็นวันวานจะเป็นวันสุดท้ายของมัน

    อย่าถามว่าวันนี้ฉันเป็นอย่างไร
    อย่าห่วงใยฉัน
    อย่าถามฉันเรื่องบราวนี่
    อย่า..
    อย่า..

    ..

    สัตว์เลี้ยงกี่ตัวที่จากลา
    ไม่มีสักครั้งไม่เสียน้ำตา

    ฉันนี่....มัน.....แย่จริงๆ


    บราวนี่ อัลเซเชี่ยนพันธุ์ผสม อายุ 6 เดือน เสียชีวิตด้วยภาวะติดเชื้อในกระแสโลหิต 8 มิถุนายน 2552
    ..
    ..

    แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 52 03:59:39

    แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 52 03:38:58

    จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 10 มิ.ย. 52 03:35:12 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com