พราวน้ำค้างพร่างเก็จเพชรรัตน์
แสงสีตัดเหลี่ยมเงาเจ้าจึงฉาย
รอยรูปงามน้ำดีชี้ประกาย
เป็นลวดลายพรายแสงแฝงตะวัน

ยามฟ้าสางลางเลือนเคลื่อนคล้อยจาก
รอยเจ้าฝากซากทรงจำย้ำฉัน
คล้ายไม่มีอยู่จริงสิ่งเหล่านั้น
เพียงแค่ฝันพลันฟื้นตื่นนิทรา

เหมือนไมตรีที่เธอมอบมาให้
พอผ่านไปไม่ถึงครึ่งพรรษา
รสแสนหวานพาลจางร้างลับลา
ราวกับว่าคราสายร่ายเวทย์มนต์

หยดน้ำค้างกลางนัยน์ไยมิงาม
ไม่แวววามครามคล้ายพรายเวหน
สร้างอารมณ์ห่มเคียงเพียงทุกข์ทน
จักก้าวพ้นผ่อนคลายหายเมื่อไร?


||||||||||||~นางฟ้า~||||||||||||

ขอบคุณทุกความคิดเห็นล่วงหน้านะคะ

 ||||||   ||||||
|||||||| ||||||||
 ||||||||||||||
   |||||||||||
      |||||||
         |||
           |

จากคุณ : shinnp - [ 11 มิ.ย. 52 12:39:57 ]