PANTIP.COM : W7961810 รักออฟไลน์...(You’re soul mate.) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

ความจริงแล้วจุดประสงค์ของการเข้าห้องสมุดและสืบค้นทางอินเตอร์เน็ทในวันนั้น เพราะความอยากเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ฉันหลงใหลมานาน แต่มันออกจะเป็นเรื่องไกลตัว เพราะเด็กสายวิทย์กับภาษาช่างเป็นอะไรที่ห่างเหินยิ่งนัก ฉันไม่ชอบภาษาอังกฤษและไม่คิดอยากเรียนเพิ่มเติมเพื่อให้ตัวเองเก่งด้วย แต่กลับหันไปเรียนภาษาใหม่ ที่ได้ยินมาว่า ยากกว่าอังกฤษเสียอีก เพราะต้องมีหลักไวยากรณ์และท่องคำศัพท์มากมายกว่า การสืบค้นในวันนี้ก็ทำให้ฉันได้ข้อมูลมากพอที่จะไปสมัครเรียน สถานที่ที่ฉันเลือกเป็นของสมาคมนักเรียนเก่าในญี่ปุ่นที่อยู่ย่านสีลม ฉันชอบสีลม แม้ว่าการเดินทางจากหอพักของมหาวิทยาลัยฉันจะต้องไกลเสียหน่อยก็ตามแต่ระยะทางไม่อาจขวางกั้นความอยากได้ใคร่ดีของฉันได้ ฉันไปเรียนที่นั่นทุกวันเสาร์ช่วงบ่าย

สัปดาห์นี้ ฉันไปเยี่ยมคุณอาและครอบครัว ซึ่งอยู่ไกลกับบ้านของฉันในฝั่งรังสิตพอสมควร ฉันจึงตัดสินใจหอบเอาหนังสือเรียนภาษาญี่ปุ่นมาด้วย เพราะคืนนี้คงนอนค้างกับท่านและน้องสาวที่บ้านย่านฝั่งธนฯ จะได้เดินทางไปเรียนได้ด้วยรถไฟใต้ดินอย่างที่ฉันชอบทำเสมอ การใช้รถไฟใต้ดินนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนเดินอยู่ที่ใจกลางกรุงโตเกียว ชาวต่างชาติรวมทั้งชาวญี่ปุ่นนิยมใช้วิธีการเดินทางโดยรถไฟฟ้าหรือรถไฟใต้ดินเพราะสะดวกและรวดเร็ว ฉันมักจะได้ยินชาวญี่ปุ่นพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติภายในนี้เสมอๆ แล้วตัวเองก็จะกลายเป็นคนเสียมารยามเงี่ยหูฟังเสียทุกครั้งไป ใช่ว่าฉันอยากรูเรื่องราวของพวกเขาหรอกนะ ก็ฉันแค่อยากได้ยินภาษาญี่ปุ่นในสำนวนของเจ้าของภาษาก็เท่านั้นเอง แม้จะฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่นี่ถือว่าเป็นชั่วโมงการฟังที่ดีเลยทีเดียว

วันนี้ก็เช่นกัน ชาวญี่ปุ่นวัยรุ่นสองคนหญิงและชายหน้าตานำสมัยเดินเข้ามาที่สถานีต้นทางหัวลำโพง และนั่งในที่นั่งตรงข้ามกับฉันพอดิบพอดี ทั้งสองจดจ่อกับแผนที่ในมือและชี้นิ้ววุ่นวายไปที่แผนการเดินรถ แล้วดวงตาสองคู่ก็หันมามองที่ฉันด้วยรอยยิ้มเปี่ยมความหวัง

‘คุณพูดภาษาอังกฤษได้ใช่ไหม’ สาวญี่ปุ่นใบหน้าจิ้มลิ้มเป็นคนเอ่ยถามฉันด้วยภาษาอังกฤษสำนวนเป็นคำๆแบบญี่ปุ่น

เจ้าภาพแห่งสยามประเทศที่ดีอย่างที่พอจะงูๆปลาๆได้ ก็ตอบไปว่า นิดหน่อย ตามประโยคสนทนาที่เคยเรียนมา นัยน์ตาของทั่งคู่ดูมีความหวังอีกครั้ง แล้วถามฉันเกี่ยวกับการเดินทางไปตลาดนัดจตุจักรว่าเขาต้องลงที่สถานีจตุจักรอย่างในแผนที่เท่านั้นใช่หรือไม่ ไม่ผิดอย่างที่ฉันคาดไว้นักนักท่องเที่ยวไม่ว่าชาติใดที่เป็นวัยรุ่นก็ย่อมหลงใหลการชอปปิงและตลาดจตุจักรก็เป็นแหล่งชอปปิงที่มีชื่อเสียงไม่แพ้ที่ไหนเช่นกัน

ฉันตอบคำถามทั้งสองด้วยสายตายิ้มแย้ม และใช้ภาษาอังกฤษแบบผิดๆถูกๆ สรรหาเอาคำง่ายๆเท่าที่สมองจะคิดได้ออกมาอธิบายแค่ตอบได้ก็ดีที่สุดแล้วสำหรับคนที่อ่อนแอทางภาษาอย่างฉัน เขากล่าวขอบคุณเป็นภาษาญี่ปุ่น ฉันจึงบอกไปว่าไม่เป็นไรในภาษาญี่ปุ่นเช่นเดียวกัน แววตาของคนทั้งคู่เป็นประกายและมีความหวังเฉิดฉายเหมือนค้นพบขุมทรัพย์เพชรพระอุมา และปล่อยภาษาญี่ปุ่นออกมาเป็นชุด ซึ่งในขณะนั้นประตูรถไฟฟ้าปิดลงเพื่อเตรียมตัวออกจากสถานีหัวลำโพงแล้ว ทำให้มีผู้โดยสารหนาแน่นกว่าเดิม ทุกสายตาจับจ้องมาทางฉันด้วยความชื่นชมที่สามารถแนะนำนักท่องเที่ยวได้ แต่จะให้พูดอย่างไรหนอว่าฉันพอรู้แค่คำง่ายๆของภาษาญี่ปุ่นเท่านั้นเพิ่งเรียนไปไม่ถึงเดือนเลย ที่พอพูดได้ก็พูดไปหมดแล้ว สุดท้ายก็พยายามยิ้มสยามตอบภาษาอังกฤษกลับไปว่ารู้แค่นิดเดียวเพราะเริ่มเรียนได้ไม่นาน แม้สายตาของทั้งสองจะไม่เป็นประกายเช่นเดิมหากแต่ก็ดีใจที่ได้รู้ว่า ยังมีเด็กไทยที่สนใจในภาษาชาติของตนอยู่ และเมื่อรู้ว่าฉันแค่งูๆปลาในทั้งสองภาษานั้น ทั้งสองก็เอ่ยขอบคุณอีกครั้งแล้วกลับไปใจจดใจจ่อกับสถานีจตุจักรต่อไป

ไม่มีสายตาหลายๆคู่ที่จ้องมองมาเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว หากแต่ความรู้สึกแบบนั้นยังไม่จางไป ฉันจึงหันไปหายังที่นั่งที่อยู่โบกี้ถัดไปในทิศตรงข้ามกับฉันพอดี เหมือนสายตาคู่นั้นก็เป็นหนึ่งในจำนวนคนที่มองมาหาฉัน แต่มันแตกต่างตรงที่ว่า เหมือนเขาจะมองมาด้วยความสงสัยมากกว่าชื่นชม ทันใดนั้นสมองซีกขวา ของฉันก็ทำทบทวนความทรงจำบางอย่าง คุ้นตาเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน และความจำสั้นของฉันที่ยังจำได้ก็อุทานเบาๆออกมาทันที ‘เอ’ ผู้ชายคนนั้นหน้าเหมือนเอ คุณตำรวจคนที่ฉันเจอใน MSN นั่นเอง

รถไฟจอดรับรับส่งผู้โดยสารที่สถานีสามย่านแล้ว ผู้ชายคนนั้นยังคงจ้องมาไม่วางตา หรือเขาจะจำฉันได้ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเราคุยกันแค่ครั้งเดียวเองและฉันไม่ได้ส่งรูปให้เขาดูเหมือนที่เขาส่งมาให้ฉัน ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าควรเดินเข้าไปถามดีหรือไม่ แต่ถ้าจะเดินเข้าไปเพื่อถามว่าเราเคยพบกันมาก่อนหรือ มันก็ช่างเป็นสิ่งไม่สมควรเลยยังไงเสียฉันก็เป็นผู้หญิงจะเดินไปทักผู้ชายที่ไม่น่าจะรู้จักมาก่อนก็ยิ่งไม่สมควร ฉันยังมีความเป็นกุลสตรีอยู่บ้างถึงจะคลุกคลีกับพวกทโมนในวิศวะฯมามากก็เถอะ เกิดได้คำตอบว่า ‘เราไม่รู้จักกัน’ ล่ะ ฉันก็จะกลายเป็นหน้าแตกเสียเปล่าๆ และสมองซีกซ้าย ก็บอกฉันให้อยู่เฉยๆจะดีกว่าสถานีหน้าจะเป็นจุดหมายปลายทางสำหรับแล้ว ฉันหันไปเอ่ยอำลาชาวญี่ปุ่นทั้งสองที่พูดคุยกันเมื่อครู่ด้วยภาษาของพวกเขา ก่อนเดินไปหยุดรอรถจอดที่หน้าประตู

เมื่อถึงที่หมายก็ทำให้ฉันอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ ชายคนนั้นที่นั่งจ้องฉันมาตลอดตั้งแต่ออกเดินทางจากหัวลำโพงมาลงที่สีลมเช่นเดียวกับฉันอะไรจะบังเอิญเหลือเกิน เขายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วทำให้รู้ว่าเขาสูงมากเลยทีเดียว เพราะฉันซึ่งมีความสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบแล้ว เขายังสูงกว่าถึงสองคืบประมาณร้อยแปดสิบเป็นอย่างต่ำฉันประเมินด้วยสายตา เราต่างคนต่างเดินไปในทิศทางของตัวเองซึ่งดูเหมือนจะเป็นทางเดียวกันคือ ออกประตูคอนแวนต์ เขายังมองฉันอยู่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ฉันจึงเร่งฝีเท้าเดินแซงหน้าไปขึ้นบันไดเลื่อนอย่างเร่งรีบทั้งที่เหลือเวลาก่อนเข้าห้องเรียนเกือบครึ่งชั่วโมงทีเดียว

ฉันเดินลัดเลาะเข้าซอยของสถานที่เรียน แต่ก็ยังเห็นเขาเดินตามอยู่ ช่างเป็นสถานการณ์ที่แปลกเสียแล้ว หรือเขาจะสะกดรอยตามฉัน แต่จะเพื่ออะไรล่ะ แม้ฉันจะจัดเป็นคนที่น่ารักไม่ใช่น้อย แต่ก็ไม่น่าจะมากพอถึงขนาดจะมีคนมาสะกดรอยตาม โรคคิดเองเออเองกำเริบอีกแล้วคิดได้ดังนั้นก็ยิ่งเดินให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ฉันใช้บันไดเดินขึ้นตึกไปยังชั้นสาม ฉันไม่ชอบใช้ลิฟต์ แม้ว่ามันจะมีให้บริการก็ตามเพราะกลัวลิฟต์ค้างแล้วติดอยู่ในนั้น เป็นไงล่ะความคิดฉันบรรเจิดเสมอ แต่ออกไปในทางไม่สร้างสรรค์เท่าไหร่

เมื่อเดินมาถึงชั้นสามอันเป็นที่ตั้งของห้องเรียนก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เขาคนนั้นยืนอยู่ที่หน้าประชาสัมพันธ์ เขามาถึงก่อนทั้งที่เดินตามหลังฉัน คงเพราะขึ้นลิฟท์ล่ะสิ เขาติดต่อพูดคุยกับคุณประชาสัมพันธ์คนสวยด้วยท่าทางสนิทสนม เท่าที่หูของฉันได้ยินการสนทนาของทั้งคู่ที่ลอยมาตามลม สาบานว่าได้ยินเพราะลอยมาตามลมจริงๆ ไม่ได้แอบฟังนะ เหมือนเขากำลังสนใจจะเรียนไม่หลักสูตรใดก็หลักสูตรหนึ่งของที่นี่ ในขณะที่จะได้ยินประโยคต่อไปก็มีเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันมาเรียกฉันเสียก่อน ฉันจึงหันไปสนใจกับเพื่อนโดยไม่ได้มองไปทางเขาอีกเลย แต่เมื่อหันไปมองทางเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์อีกครั้งก็ไม่พบเขาเสียแล้ว เขาไม่ได้ตามฉันมาเป็นแค่ความบังเอิญที่เรามาที่เดียวกันด้วยทางเดียวกัน เขาคงสังเกตเห็นหนังสือภาษาญี่ปุ่นสีเหลืองของโรงเรียนที่ฉันถืออยู่ก็เลยมองว่าเป็นนักเรียนที่นี่เหมือนกันเท่านั้นเอง นั่นไงสมองข้างซ้ายฉันประมวลผลผิดพลาดเสียแล้ว

ฉันเลิกสนใจแล้วเดินเข้าไปจองที่ในห้องเรียนเหมือนที่ทำเป็นประจำถ้าวันไหนมาถึงก่อนเวลา การเรียนในวันนี้ฉันถูกอาจารย์ถามเยอะมาก ท่านบอกว่าฉันดูใจลอยไม่ตั้งใจเอาเสียเลย ก็จะไปมีแก่ใจได้อย่างไรเล่า ก็ฉันหน้าแตกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วหนอ กับการคิดเองเออเองของตัวเองแบบนี้ เห็นทีต้องเลิกเสียที แต่จะไปเลิกที่ไหนล่ะต้องไปถึงวัดถ้ำกระบอก ไหมนะ
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:00:50
แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 22:39:45

จากคุณ : aim_j (aim_j) - [ 11 มิ.ย. 52 13:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ฉันกลับไปหอพักในวันอาทิตย์เหมือนเช่นทุกครั้ง เพื่อนๆของฉันที่กลับมาแล้วต่างก็พอกันเอาของกินมารวมกัน วันนี้พวกเราจะมีปาร์ตี้ย่อมๆเกิดขึ้นประจำสัปดาห์เหมือนเช่นเคย ฉันบอกเล่าเหตุการณ์ของเมื่อวานที่ได้พบให้เพื่อนๆฟัง ทุกคนหัวเราะชอบใจในความคิดไปเองของฉันและนั่งสลับกันเล่าเรื่องของตัวเองที่ได้ไปเจอมาในวันหยุด พวกเราจะมีความสุขกันเสมอ ถ้าไม่ใช่เวลาสอบ เพราะไม่ต้องมานั่งคิดถึงว่าจะต้องหาแนวข้อสอบหรือเตรียมทำสรุปย่อไว้อ่านแต่ละวิชาทันหรือไม่ พวกเราไม่ได้อยู่ในกลุ่มนักศึกษาที่เอาแต่เรียนไปวันๆจนเคร่งเครียด หากแต่ผลการเรียนของแต่ละคนก็ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน

สองสัปดาห์ต่อมาฉันกลับมาเข้าห้องสมุดอีกครั้งเพื่อคืนหนังสือที่ยืมไปเมื่อครั้งก่อน ปกติหอสมุดจะให้นักศึกษายืมหนังสือได้ครั้งละ 10 เล่ม และกำหนดเวลาคืนที่ 15 วันต่อครั้ง ฉันขนหนังสือเล่มหนาที่ใช้ทำรายงานเสร็จแล้วมาคืนในสภาพเหมือนเก่า ไม่ชำรุดฉีกขาดใดๆ เพราะหากใครทำให้หนังสือมีอันเป็นไปไม่ได้อยู่ในสภาพเหมือนก่อนหน้าที่จะยืมไปนั้น ต้องถูกปรับเป็นสองเท่า ฉันไม่กล้าเสี่ยงกับราคาตำราภาษาอังกฤษเหล่านี้หรอก เพราะมันแพงหูฉีกเลยทีเดียว จึงรักษามันอย่างดีให้กลับมาสภาพสมบูรณ์เหมือนเดิมทั้งที่แต่ละเล่มก็อยู่ในสภาพผ่านสมรภูมิรบมานับครั้งไม่ถ้วน

วันนี้ฉันมีรายการหนังสือที่ต้องยืมเพิ่มอีก 3 เล่ม เพราะรายงานวิชาใหม่ได้ถูกมอบหมายเข้ามาแล้ว บางครั้งฉันก็เหนื่อยกับการแบ่งเวลาเรียนในมหาวิทยาลัย คณะที่ฉันเรียนนี้นอกจากจะมีวิชาปฏิบัติแล้วอาจารย์แต่ละท่านยังขยันแจกรายงานมาให้อย่างไม่ขาดสาย ไหนจะเวลาที่ต้องไปทำชิ้นงานส่งใน Shop ของภาควิชา ไหนจะเวลามาค้นคว้าทำรายงานและต้องเตรียมการนำเสนออีก งานที่ได้รับมอบหมายเยอะจนอาจเป็นสาเหตุให้เกิดความเครียดขึ้นง่ายๆเหมือนกันถ้าทำไม่ทัน บ่อยครั้งที่วันกำหนดส่งของทุกวิชาอยู่ใกล้กันเหลือเกิน ฉะนั้นแล้วฉันต้องหาวิธีคลายเครียดเสียหน่อย ฉันเดินลงไปห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ของหอสมุดที่แยกออกมาในชั้นสอง เพื่อทำการจองห้องและขอเข้าใช้เครื่องเดิมเมื่อครั้งที่ฉันได้ใช้คราวก่อนที่มากับเพื่อนสาวคนสนิท

เมื่อได้เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ต้องการแล้วก็ไม่รีรอที่จะต่อระบบเข้าไปยังอินเตอร์เน็ทและเปิดโปแกรม MSN ขึ้นมาทันที ในรายชื่อที่แสดงสถานะออนไลน์นั้น มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ฉันไล่สายตามองไปทีละคนจนมาหยุดอยู่ที่ชื่อหนึ่งที่เคยทำให้ฉันหน้าแตก ‘AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่’ วันนี้ชื่อของเอมีคำอธิบายต่อท้ายด้วยภาษาที่กำกวมเหลือเกิน ในขณะที่ฉันกำลังจะเลือนเพื่อดูชื่อของคนถัดไป ชื่อของเอก็ทักทายขึ้นมาในประโยคง่ายๆ

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘ไง ไม่ได้เจอกันนานนะแม่คนเก่ง’

เขาทักฉันว่า ‘แม่คนเก่ง’ เหมือนอย่างที่เคยเคยเรียกครั้งก่อนขาดแต่เติมคำว่า JJ ลงไปด้วย

JJ said: ‘ไม่ไงหรอก สบายดี’

ช่างเป็นคำตอบที่ธรรมดาเสียจริง

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘มีอะไรอยากเล่าไหม เมื่อวันหยุดที่ผ่านมา’

เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาอย่างนั้นหรือ จะมีอะไรล่ะ ฉันก็ไปเรียนแล้วก็กลับหอ ชีวิตปกติไม่รู้จะเล่าอะไร ฉันคิดเรื่อยเปื่อยอยู่พักหนึ่งแต่ก็ไม่ได้พิมพ์ตอบอะไรไป จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายพิมพ์มาอีกครั้ง

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘ตอนนี้เราฝึกงานใกล้จบแล้ว คงได้กลับไปโรงเรียนและรับกระบี่ในเร็ววันแล้วล่ะ ดีจังนะ'

อ้อ เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลย เพราะเคยได้ยินว่า เมื่อรับกระบี่เสร็จเหล่านักเรียนก็เตรียมตัวติดยศร้อยตรีสินะ ทีนี้เอก็คงเป็นนายตำรวจเต็มตัว ฉันอ่านข้อความของเขาแล้วคิดตามๆไป

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘แต่เรื่องที่ไม่ดีก็ตรงที่เจอสาวที่ชอบแต่ไม่กล้าจีบเนี่ยละ’

หืม...อะไรนะ แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบ เขายังพิมพ์ต่อมาติดๆ ไม่คิดจะเว้นระยะให้ฉันได้ตอบหรือบอกอะไรเลยสักคำเดียว

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘ถ้าเป็นเธอ จะเชื่อไหม เรื่องพรหมลิขิตน่ะ’

นี่เป็นคำถามหรือแค่คำพูดลอยๆกันแน่ และดูเหมือนว่า เอจะใช้ไวยากรณ์ผิดนะ ประโยคนี้ถ้าเขียนแบบภาษาไทยควรจะเป็น ‘เธอเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่า’ มากกว่า ฉันคิด แต่ไม่ได้พิมพ์ลงไปอีกเช่นกัน

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘ถ้าเราได้เจอเธอเร็วกว่านี้ คงดีนะ เพราะเรากับแฟนก็เพิ่งตกลงคบกันเมื่อไม่นานมานี้เอง เสียดาย น่าเสียดาย ดูเหมือนเราจะชอบเธอคนนั้นมากกว่า’

‘เธอคนนั้น’ เธอไหนล่ะ ฉันไม่รีรอพิมพ์คำถามไปทันที

JJ said: ‘คุยอะไรไม่รู้เรื่อง เธออะไร เธอไหน และใครเป็นใครบอกมาดีๆสิ เริ่มไม่เข้าใจแล้ว’

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘คิดว่าวันนี้จะไม่คุยกับเราเสียแล้ว ห้าห้าห้า’

แล้วเอก็พิมพ์เสียงหัวเราะให้ฉัน อะไรกันนี่ฉันงงกับการสื่อสารผ่านตัวอักษรของเขาแล้วนะ

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘เราไปเจอสาวน่ารักคนหนึ่งเมื่อเสาร์ที่ผ่านมา เธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้น่ารักมากเลยทีเดียว’

JJ said: ‘แล้วไปเจอได้ไงล่ะ’

ฉันเริ่มอยากรู้

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘เธอมาเรียนภาษาญี่ปุ่นทีเดียวกับที่เราไปสมัครให้น้องสาวของเราเรียน เธอเดินมาขึ้นรถไฟใต้ดินขบวนเดียวกับเราที่หัวลำโพง เธอบอกทางให้กับชาวญี่ปุ่นสองคน เราแอบฟังเหมือนว่าสองคนนั้นกำลังจะไปจตุจักรกัน’

อะไรนะ ทำไมเหตุการณ์มันคุ้นๆอย่างนี้ คล้ายๆกับเรื่องของเราเสียจริง

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘เธอพูดภาษาอังกฤษได้แย่นะ แย่กว่าเราอีก แต่เราว่าเธอน่ารักดี ทำหน้าที่เป็นชาวไทยที่พยายามแนะนำชาวต่างชาติได้ดี’

เอยังคงเล่าต่อ

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘เรื่องมันเหมือนความบังเอิญนะ น้องสาวเราจะไปเรียนต่อญี่ปุ่นอีกสามเดือนข้างหน้า เลยขอร้องให้เราไปสมัครเรียนภาษาเพิ่มความมั่นใจก่อนเดินทางให้ เราบังเอิญไปสมัครให้ที่เดียวกับที่เธอคนนั้นเรียนด้วยสิ หลังจากสมัครเรียนให้น้องเสร็จ เราได้รับหนังสือเล่มสีเหลืองเหมือนที่เธอถืออยู่เอากลับบ้านมาให้น้องสาวเราด้วย เธออาจจะเรียนหลักสูตรเดียวกับน้องสาวเรานะ แต่คงคนละห้อง เรื่องแบบนี้ไม่น่าเชื่อใช่ไหม’

ฉันย้อนความจำกลับไปที่วันเสาร์ที่ผ่านมา วันนั้นฉันเองก็ถือหนังสือของโรงเรียนเสียด้วยหรือว่า...

AA…เหมือนจะใช่ แต่ไม่กล้าใช่ said: ‘เธอน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจเจนี่ล่ะ เสื้อยืดสีชมพูลายแมวน้อยคิตตี้กับกางเกงบลูยีน ผมสีดำที่ยาวถึงกลางหลังของเธอมันดูมีเสน่ห์ ผิวขาวอมชมพูกับตาบ้องแบ๊วคู่นั้นก็น่าเอ็นดูมาก น่ารัก บอกได้คำเดียวจริงๆ เรานี่แย่นะเอาเรื่องผู้หญิงที่เพ้อถึงมาเล่าให้เธอฟังทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว’

ใช่ เอมันแย่ แย่มากๆด้วย เพราะผู้หญิงคนนั้นคือฉัน มันคือชุดที่ฉันใส่ในวันเสาร์ที่ผ่านมาเสื้อยืดแมวน้อยคิตตี้สีชมพูตัวโปรดที่เพื่อนๆซื้อให้ในวันเกิด กางเกงบลูยีนส์ที่เพิ่งถอยมาจากประตูน้ำเมื่อสัปดาห์ก่อน เพิ่งได้ใส่มันอย่างเป็นทางการก็วันนั้นนั่นแหละ ผมดำยาวที่ปล่อยถึงกลางหลังให้มันทิ้งดิ่งตามแรงโน้มถ่วงของโลกรวมทั้งผิวขาวที่ได้รับถ่ายทอดมาจากบุพการีทั้งสอง

ฉันคือเธอ และเอก็คือผู้ชายคนที่มองฉันวันนั้นที่ฉันสงสัยว่าอาจเป็นเอ และก็ใช่จริงๆแต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าในเมื่อเอมีแฟนแล้ว ฉันไม่นิยมชอบคนมีเจ้าของสักนิด ให้ตายเถอะ ทำไมฉันรู้สึกเศร้าล่ะอย่าบอกนะว่า ฉันหลงชอบเอไปแล้ว ไม่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องจริง คนอย่างฉันไม่ใจง่ายขนาดนั้นหรอก คนอย่างศศิกานต์ไม่ง่ายขนาดนั้น!!!

ฉันไม่สามารถจะคุยกับเอได้อีก ความรู้สึกตอนนี้เหมือนโดนของแข็งกระแทกเข้าที่สมองอย่างรุนแรง ทุกอย่างมันเบลอไปหมด สมองหยุดการทำงานไปชั่วขณะ หัวใจเบาหวิวเหมือนล่องลอยออกไปไหนก็ไม่รู้ หรือนี่จะเป็นอาการของ ’คนอกหัก’ ง่ายไป...หลงรักคนง่ายไป ฉันออกจากระบบโดยไม่เอ่ยลาเอสักคำ กลับหอพักแล้วนั่งสงบใจอยู่คนเดียว โดยไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครได้รู้นอกจากเพื่อนสาวคนสนิทที่สังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน อาการซึมเศร้าไม่ได้แสดงออกด้วยท่าทางแต่มาจากสายตา เพื่อนสาวบอกก่อนจะก้มปลอบ เธอรู้ว่าฉันกำลังไม่สบายใจ สุดท้ายฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนฟังจนหมด ไม่เหลือแม้แต่ความรู้สึกที่ฉันมีให้เอ หัวใจฉันรู้สึกเบา หรือเพราะมันได้ระบายความรู้สึกให้ใครสักคนที่ไว้ใจได้รับรู้ ไม่ต้องทนเก็บความเจ็บไว้เพียงลำพัง ฉันเชื่อว่าไม่นานนักมันจะกลับมาเข้มแข็งและหนักแน่นเหมือนเดิม

เพื่อนสาวขอร้องให้ฉันกลับไปคุยและบอกความจริงกับเอ เพราะมันอาจจะทำให้ฉันสมหวังก็ได้ เขาอาจจะคบกับฉัน เราอาจจะได้รัก แล้วอย่างไรล่ะ ถึงแม้ว่าสิ่งที่คิดไว้ว่า ‘อาจจะ’ เป็นได้อย่างนั้นก็ตาม แต่ก็ต้องมีใครสักคนที่ต้องเสียใจอยู่ดี ฉันก็คงทำแบบนั้นไม่ได้ เพื่อนสาวบอกว่าฉันเริ่มทำตัวเป็นนางเอกผู้เสียสละเสียแล้ว แต่ไม่ใช่หรอก ฉันในตอนนี้เป็นได้เพียงตัวประกอบในละครที่แอบหลงรักพระเอกเท่านั้นแหละ

หลังจากวันนั้น ทุกครั้งที่ฉันเล่น MSN แล้วพบว่าเอออนไลน์ ฉันจะซ่อนตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็นเสมอ ต่อเมื่อเขาออกจากระบบไปแล้วนั้นแหละจึงปรากฏตัวมาคุยกับเพื่อนๆ ฉันไม่อยากเจอกับเขาอีก ไม่อยากคุย ไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องราวของฉันว่าเพื่อนในโลกไซเบอร์คนนี้คิดไม่ซื่อกับเขา ฉันยังไม่รู้จักเขาดีพอ แต่ก็เผลอรักไปและยิ่งเจ็บกว่าเมื่อรู้ว่าเขาก็ชอบฉันเช่นกัน แต่ไม่รู้ด้วยโชคชะตาหรืออะไรที่ทำให้เราไม่ได้รักกัน เอมีแฟนแล้วฉันต้องเตือนตัวเองและอวยพรให้ความรักของเขากับเธอหวานชื่นไปด้วยกันได้ดีตลอดไป

===== ดูเเหมือนว่าสาวเจเจของเราจะอกหักดังเป๊าะเสียและนะคะ แต่ว่า....เรื่องราวจะจบอย่างแสนเศร้าแบบนี้หรอคะ คงไม่ดีเนาะ เอาเป็นว่าไปติดตาม ตอนท้ายอีกนิดดีกว่านะ จะได้รู้ค่ะ ว่าจะจบสวยหรือเปล่า =====

ติดตามเรื่องราวความรักของสาวเจเจกับหนุ่มหัวเกรียนในตอนจบของ รักออฟไลน์ ตอนจบนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณปิยะรัตน์นะคะ aim_j แก้ไขแล้วนะ น่าจะดีขึ้นนะคะ ลออ่านดูเนาะ ^o^
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:23:00
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:19:03
แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 22:45:04

จากคุณ : aim_j - [ 11 มิ.ย. 52 13:34:05 ]