ความคิดเห็นที่ 1 หกปีผ่านไป....     ฉันเรียนจบแล้ว และกำลังจะเริ่มต้นเรียนปริญญาใบที่สอง แต่ในสาขาที่ต่างออกไปจากใบแรก วันนี้ฉันจะไปรายงานตัวเพื่อเป็นบัณฑิตศึกษาในสาขาวิชายอดนิยม MBA ถ้าไม่เพราะต้องสานต่อกิจการในครอบครัว บางทีฉันอาจเลือกต่อวิศวกรรมศาสตร์มหาบัณฑิตอย่างที่คิดไว้ตั้งแต่หลังเรียนจบก็ได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปใจคนก็เปลี่ยนตาม อันนี้เป็นเรื่องจริงเพราะชีวิตการทำงานเป็นวิศวกรของฉันเมื่อสมัยจบมาใหม่ๆนั้นค่อนข้างจะสวยหรูจนออกจะน่าเบื่อ เมื่อเวลาผ่านความท้าทายในสายงานอย่างที่เด็กจบใหม่คิดไว้ตอนแรกก็เริ่มหายไปๆ ฉันตัดสินใจออกจากงานและมาบริหารงานในธุรกิจของครอบครัว แม้โรงงานของทางบ้านจะไม่ยิ่งใหญ่ไฮโซเหมือนอย่างที่ทำงานเก่า แต่มันก็เป็นงานที่มีความท้าทายมากเหลือเกิน ปัญหาต่างๆที่รอที่จะได้รับการแก้ไขและปรับการปรุงจากฉัน การใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานผ่านไปสองปี พ่อจึงเตือนว่าถึงเวลาที่ฉันต้องเปลี่ยนตำแหน่งเสียที มานั่งแท่นผู้บริหารได้แล้วแม้วัยวุฒิจะยังไม่มากมายก็ตาม พ่อเชื่อว่าฉันทำได้เวลาที่ผ่านมาเป็นเครื่องพิสูจน์ให้ตัวเองได้ดีพอแล้ว พ่อให้ฉันเลือกระหว่างเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศกับศึกษาในประเทศไทย ฉันพออ่านออกว่าท่านอยากให้ฉันเลือกอย่างแรกมากกกว่า แต่ฉันเลือกอีกข้อแทนด้วยเหตุผลว่า ศึกษาในไทยเรานั้นก็ไม่มีข้อด้อยกว่าชาติอื่นๆ มีคนจากหลากหลายประเทศที่เดินทางมาศึกษาที่ประเทศเราด้วยซ้ำไป ฉันจึงเลือกเรียนสาขา MBA ในมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของสาขาวิชานี้ ฉันมั่นใจในคณาจารย์ว่าไม่แพ้ชาติใดในโลก ความคิดตอนนี้ของฉันเริ่มดูยิ่งใหญ่ขึ้นมาแล้ว     การรายงานตัวผ่านได้ด้วยดี ฉันได้เพื่อนใหม่หลายคนที่ดูแล้วมีวัยวุฒิมากกว่า ทั้งที่เขียนว่าควรมีประสบการณ์ในการทำงานมาอย่างน้อย 3 ปีตามคุณสมบัติเบื้องต้นก็ตาม แต่เพื่อนใหม่ของฉันนั้นแต่ละคนผ่านโลกมาอย่างโชกโชนเลยทีเดียว ฉันชอบที่จะเรียนรู้กับผู้ใหญ่อยู่แล้ว เรืองมีจึงไม่เป็นอุปสรรคในการเรียนของฉันแล้วยังส่งผลดีมาให้เสียอีก     การจราจรในวันนี้ค่อนข้างติดขัด แต่อีกไม่กี่อึดใจฉันก็จะโฉบเจ้า CAMRY สีขาวมุกอันเป็นรถประจำตำประจำตำแหน่งที่คันใหม่ที่ท่านประธานกรุณามอบให้กับกรรมการผู้จัดการคนใหม่อย่างฉัน ไฟแดงกำลังจะปรากฏในอีกสองวินาที ฉันกะด้วยสายตาคร่าวๆว่า ระยะทางการเคลื่อนตัวคงไม่คุ้มถ้าจะเหยียบคันเร่งให้จมแต่อาจเสี่ยงกับการผ่าไฟแดงนั้น จึงค่อยๆชะลอรถของตัวเองจอดอย่างนิ่มนวลทันเวลาที่ไฟสีแดงจะขึ้นมาทันที และก็กดรีโมทมาเปิดเพลง พรหมลิขิต ของ Big As ที่ฉันชอบฟังสมัยเรียน ฟังเพลงเก่าๆเป็นเพลงที่ฉันโปรดปรานที่สุดมันทำให้หวนคิดถึงความทรงจำเก่าๆในส่วนที่ดีๆได้เสมอ หาแต่คำร้องยังไม่ทันได้ออกมาจากลำโพงอันดังกระหึ่มเสียงเบรกดัง ‘เอี๊ยด’ ก็ดังเข้าหูเหมือนอยู่ใกล้หูของฉันเลย เจ้าไข่มุกของฉันมีอาการไถลไปข้างหน้าเล็กน้อย แม้ว่าผู้เป็นเจ้าของจะใส่เบรกมือไว้แล้วก็ตาม ในวินาทีนั้น ฉันรู้ได้ทันทีว่าโดนชนท้ายเข้าแล้ว     และไม่เกินสิบวินาที ฉันคนนี้ ศศิกานต์ก็พร้อมเดินลงไปดูสภาพอันน่าอเนจอนาถของลูกรักคันใหม่ในทันที โอ้ป้ายแดงที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นป้ายขาว ยับไม่มีชิ้นดี ฉันมองไปยังเจ้าตัวต้นเหตุในทันที รถยุโรปสีดำมันวาวจอดเด่นเป็นสง่าอย่างไม่สะทกสะท้านมีเพียงไฟหน้าข้างขวาที่หลุดออกมาเท่านั้นที่ดูจะทำให้มันเสียโฉมไปนิดหน่อย และเมื่อมองให้ชัดๆก็จำได้ว่ามันคือ E220 คัวที่ฉันเคยเล็งไว้นี่เอง ให้ตายเถอะฉันชอบและหลงใหลในความงามของมันมาก แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นต้นเหตุรอยบุบสลายให้น้องไข่มุกของฉัน     “เป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยถาม ฉันไม่เสียเวลามองหน้าคนขับด้วยซ้ำ เพราะรถระดับนี้ถ้าไม่เจ้าของธุรกิจไฮโซ ก็ต้องเป็นคนขับรถคู่ใจของเจ้านายนี่ล่ะ     “มันคงเสียใจที่ไม่ได้อยู่ในสภาพป้ายแดงอย่างที่ควรจะเป็นคะ” ฉันเล่นลิ้นตอบไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ส่งคำถามมาเมื่อครู่ แล้วก็ต้องเกือบลืมหายใจ เพราะเขาคนนั้น ใบหน้าแบบนั้น ไม่ต่างอะไรจากที่เคยเจอเมื่อหกปีก่อนในรถไฟใต้ดินเลย     “ผมควรจะเรียกประกัน ไม่สิ ผมต้องเรียกเลยล่ะ กรณีนี้ผมผิดเต็มๆครับ แล้วก็ไม่ต้องเรียกตำรวจอะไรด้วย เพราะถึงผมจะเป็นตำรวจแต่ก็ไม่เข้าข้างตัวเองนะครับ ผิดก็ยอมรับผิดครับ ต้องขอโทษจริงๆ มันเป็นเพราะความประมาทของผมจริงๆเลย” ใบหน้าคมบอกด้วยท่าทีสบายๆ เขาอยู่ในชุดตำรวจเต็มยศ บนบ่าของเขามีดาวสามดวงประดับไว้เงาวับ ฉันเหลียวมองไปที่ป้ายชื่อบนหน้าอก ‘เอกราช นามเกียรติ’ ชื่อของเขาน่าจะเป็นทหารเสียมากกว่านะ ฉันเพิ่งรู้จักชื่อจริงของเอวันนี้เอง เขามองฉันด้วยสายตาบางอย่าง แม้ปากจะบอกสำนึกผิดแต่ก็เหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น ดูเหมือนเขาจะจำฉันไม่ได้ แน่ละหกปีแล้ว ไม่มีใครบ้าพอจะจำเรื่องบ้าๆอย่างนั้นได้ นอกจากฉัน     “ไม่ต้องห่วงครับ รถผมประกันชั้น 1 รับรองว่า รถคุณจะได้สภาพกลับเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนะครับ” เขายิ้ม ยิ้มที่ดูมีเสน่ห์มาก ร้อยยิ้มที่ไม่ต่างจากรูปผู้ชายหัวเกรียนคนนั้น ฉันหลบสายตานั้นด้วยกลัวหัวใจตัวเองจะเผลอไปเหมือนในอดีต     “บ้านฉันอยู่เลยแยกนี้ไปอีกสองไฟแดง ฉันจะเรียกคนที่บ้านมารับ คุณทิ้งนามบัตรไว้ละกัน และฉันจะติดต่อให้ทางคุณหาช่างมาซ่อม ฉันไม่นิยมมีเรื่องกับตำรวจนัก และเชื่อว่าคุณเองก็จะรับผิดชอบได้จริงอย่างที่บอก” ฉันบอกไปด้วยเสียงเรียบเหมือนนักแสดงใหม่หัดท่องบท ประหนึ่งตัวเองเป็นทนายความที่รู้กฎหมายดี หากแต่ไม่รู้อะไรเลย แล้วเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ให้ตายเถอะฉันเริ่มไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้แล้วสิ ใครก็ได้บอกให้เขาหยุดยิ้มเสียที     “เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณขับรถตามผมไปที่ศูนย์เลยก็ได้ สถานีตำรวจก็ไม่ไกลจากที่นี่นัก เกิดคุณอยากแจ้งความไว้ผมจะได้พาไปเลย” ประโยคหลังเหมือนเขาจะแหย่ฉันมากกว่าเสนอให้ทำอย่างนั้นจริงๆ “รถใหม่อย่างนี้เอาเข้าศูนย์เลยดีกว่าครับ จะได้รับรองผล 100% แล้วผมจะจัดการให้ โอเคไหมครับ” แล้วฉันจะไม่โอเคได้ยังไงล่ะ นี่เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจที่สุดในเวลาที่สัญญาณไฟแดงนับเวลาถอยหลังด้วยตัวเลขเพียงหลักเดียวเตรียมจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วนี่     ฉันพาเจ้าไข่มุกที่เวลานี้ท้ายยับเยินตาม E220 ของเขาไป ทำไมนะ ท้ายฉันยับ แต่ของเขาแค้ไฟหน้าแตกนิดเดียว ไม่ยุติธรรมเลย กลับถึงบ้านแล้วฉันควรเสนอว่าของเปลี่ยนจากรถญี่ปุ่นเป็นรถยุโรปจะดีหรือไม่นะ แต่คำตอบมันน่าจะเป็นไม่มากกว่า เพราะการที่มีคนขับรถมาชนฉันก็เป็นตราบาปให้ฉันเรื่องรถแล้วล่ะ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นคนไปชนใครก็ตาม แล้วจะมีสิทธิ์มาเรียกร้องเอาคันใหม่อีกหรือ แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:31:40 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 17:51:36 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 15:59:58 จากคุณ : aim_j - [ 11 มิ.ย. 52 13:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2   E220 นำฉันมาถึงศูนย์ของเจ้าไข่มุกที่ฉันเพิ่งถอยมันออกมาเมื่อเดือนที่แล้ว นายช่างยนต์เห็นฉันแล้วก็จำได้ทันที ดูเหมือนมีรอยยิ้มล้อเลียนส่งมาให้ฉันเสียด้วย พวกเขาอยู่ในชุดหมีที่ดูจะเลอะๆไม่ใช่น้อย สมัยเรียนปริญญาตรีฉันก็เคยใส่ชุดแบบนี้เหมือนกันในวิชาเชื่อมโลหะ ฉันและเพื่อนๆมักเรียกมันให้ดูน่ารักว่า ‘ชุดลูกหมี’ เจ้าของ E220 เดินไปสอบถามเรื่องราคาและวันรับรถด้วยท่าทางสบายๆ เขาดูจะชื่นบานนักเมื่อนายช่างใหญ่เอ่ยชมรสนิยมการแต่งรถคันงามของเขา ดูสิ ตัวเองขับมาชนคนอื่นยังจะมาทำระรื่นอยู่ได้คนอย่างนี้ก็มีในโลก ถึงฉันจะชอบเขา ไม่สิแค่เคยและขอย้ำว่าแค่เคยชอบก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันชักไม่ชอบใจเสียแล้ว          “ฉันจะมารับอีกทีเดือนหน้าเลยหรอคะ แล้วอย่างนี้ฉันจะเร่งให้ศูนย์รีบส่งรถให้ทำไมเนี่ย” ประโยคหลังเหมือนจะสบถกับตัวเองมากกว่า         “คุณมีความจำเป็นต้องรีบใช้รถหรอครับ” แล้วคนต้นเรื่องก็พูดขึ้น         “ค่ะ ต้องใช้ทุกวันค่ะ” ฉันตอบแค่นั้น เพราะตอนนี้อารมณ์ฉันเริ่มแย่เสียแล้ว เพราะไม่รู้ชะตากรรมว่าจะต้องเดินทางมาเรียนได้อย่างไรในเมื่อโรงงานที่ฉันต้องดูแลกับมหาวิทยาลัยที่ต้องเดินทางมาเรียนในตอนเย็นมันไกลโข ระยะทางเริ่มเป็นอุปสรรคแล้วสิ         “เอาอย่างนี้ไหมครับ คุณเอารถผมไปใช้ก่อน เพราะว่า แค่เปลี่ยนไฟก็ใช้ได้เลย ไม่น่าจะเกินชั่วโมง ตอนนี้ก็ยังไม่มืด คุณรอหน่อยได้ไหมครับ”         เขาเสนอ E220 มาให้ฉันอย่างนั้นหรือ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่มันจะมาทำให้น้องไข่มุกของฉันบอบซ้ำนั้น ฉันคงจะบอกตกลงได้อย่างไม่ต้องลังเล หากแต่อะไรบางอย่างทำให้ฉันไม่อยากตอบแบบนั้น         “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ ฉันคงไปขอยืมรถจากที่บ้านได้สักคัน” แต่จะไปเอาคันไหนล่ะ ในเมื่อทุกคันก็มีเจ้าของและต้องใช้งานทั้งนั้น ให้ตายเถอะ รถยนต์กลายเป็นปัจจัยหกต่อจากโทรศัพท์มือถือสำหรับชีวิตฉันไปเสียแล้ว ดูเหมือนเมื่อไม่มีใช้ก็ถือเป็นปัญหาเลยทีเดียว         “ผมว่า เอารถผมไปใช้เถอะ” เขาพยายามเสนอ “เพราะผมเองไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ที่ทำงานกับที่พักของผมไม่ไกลเท่าไหร่ อีกอย่างผมก็รู้สึกติดค้างคุณเหลือเกินนะครับ อย่าปฏิเสธเลย รอผมแค่ชั่วโมงเดียว” เขาบอกอย่างนั้นก่อนเดินไปเจรจาเรื่องวันรับรถที่แน่นอนแล้วนำใบรับมาให้ฉันเซ็นชื่อรับทราบ แล้วผายมือนำฉันไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ ฉันก็ทำตาอย่างว่าง่าย เพราะมองไม่เห็นประโยชน์จะเถียงหรือปฏิเสธอีก มีแต่จะเสียเวลา คนทำธุรกิจอย่างฉันเวลาถือเป็นเรื่องมีค่าที่สุด แม้ในตอนนี้ฉันจะไม่ได้อยู่ในการทำธุรกิจก็ตาม         E220 ที่แม้จะอยู่ในสภาพไฟหน้าข้างขวาหลุดออกไปแล้ว ออกตัวได้อย่างนิ่มนวลไม่ผิดไปจากที่ฉันชมชอบอยู่นานปี ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้มีโอกาสมาสัมผัสภายในทั้งที่เคยได้แต่มองมันโฉบเฉี่ยวอยู่บนถนนด้วยความปลื้มใจ เบาะข้างคนขับของรถหรูนุ่มไม่เลวเลย หากแต่คนที่ทำหน้าที่ควบคุมพวงมาลัยรถในเวลานี้ มีท่าทางไม่น่าวางใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมา เขาก็เอาแต่มองหน้าฉันสลับกับมองทางเลยทีเดียว จะว่ามองกระจกซ้ายก็ไม่น่าใช่ เพราะเขาขับมันอย่างอ้อยอิ่งและไม่ยอมแซงรถคันใดเลยก็ว่าได้ เครื่องยนต์ 2200 ซีซี น่าจะแล่นได้เร็วกว่านี้ให้สมราคาที่ซื้อมา โดยเฉพาะกับถนนเส้นที่กำลังใช้นี้ก็ไม่ได้มีรถหนาแน่นแต่อย่างใดเลย หรือเขาจงใจจะขับให้ช้ากันแน่         “ปกติ คุณชอบขับรถมองกระจกซ้ายตลอดเวลาหรอคะ” ฉันถามไปเพราะทนไม่ไหวกับอาการของเขาเสียแล้ว         “ปกติไม่ครับ แต่พอดีวันนี้มีคนสวยมานั่งเบาะหน้าทำให้มันมันดูสมดุลกว่าที่เคยเป็น เลยอดที่จะมองไม่ได้” เขาตอบด้วยท่าทีสบายๆเหมือนเคย แต่มันทำให้คนตั้งคำถามต้องหลบตาอีกครั้ง         “แต่ฉันไม่ชินที่ต้องนั่งรถคนอื่น ทั้งที่รถตัวเองก็มีขับ” ฉันประกาศความผิดเขาทางอ้อมเพื่อจะได้เลิกมองมาเสียทีและหันหน้าไปมีสมาธิมองทางให้มากกว่านี้         “โธ่ คุณ ผมขอโทษไปแล้วนะ ดูคุณจะไม่ให้อภัยผมเลยนะเนี่ย” น้ำเสียงหยอกเย้าของเขามันน่าหมั่นไส้เหลือเกิน         ฉันนั่งตัวตรง และไม่สนใจจะต่อคำของเขาแล้ว เพราะพูดไปก็ไม่ชนะหรอก ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถของเขานี่ ถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมาเขาพาฉันไปไหนไม่รู้ฉันก็จะแย่เอาเปล่าๆ อีกอย่างในกระเป๋าถือของฉันมีเงินไม่ถึงสองร้อย ฉันไม่นิยมพกเงินมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันทำงานที่ทุกอย่างในชีวิตก็ฟรีอยู่แล้ว ตั้งแต่ข้าวกลางวัน น้ำมันรถและสวัสดิการอื่นๆที่ระดับกรรมการผู้จัดการจะได้รับ เงินจึงไม่จำเป็นสำหรับฉัน จะติดกระเป๋าบ้างก็ร้องสองร้อยเท่านั้นเอง ฉันจึงนั่งเงียบตลอดทางจนเขาเลี้ยวหัวรถเข้าศูนย์ของมัน เจรจากับช่างสักครู่ก็อันเชิญฉันให้ลงจากรถไปรอในห้องพัก VIPที่ทางศูนย์จัดไว้ให้         “แฟนสารวัตรสวยและน่ารักมากนะครับ มิน่าล่ะ สารวัตรไม่ค่อยยอมพามาโชว์ตัว กลัวหนุ่มๆจะรุมหรอครับ” นายช่างคนหนึ่งที่ดูท่าจะอายุอ่อนกว่าฉันนิดหน่อยมองมาทางฉัน และนายสารวัตรที่ถูกถามก็เอาแต่หัวเราะแล้วเดินมาเรียกฉันให้เข้าไปรอภายในห้องรับรองที่ทางศูนย์จัดไว้         “ทำไมคุณไม่ปฏิเสธไป ฉันไม่ใช่แฟนคุณสักหน่อย” ฉันแหวออกไปเสียงไม่ดังนัก แต่ส่งสายตาไม่พอใจออกไปให้คนที่ถูกเรียกว่าสารวัตรพอได้ยิน         “เขาก็แกล้งแซวไปอย่างนั้นเอง คุณอย่าคิดมากไปเลย เขาว่ากันว่า คิดมากๆหน้าจะแก่ก่อนวัยนะครับ” เขายังไม่หยุดหยอก แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ขันพอ แล้วหันไปปรับนาฬิกาจับเวลาให้นับถอยหลัง หนึ่งชั่วโมงตามคำบอกเล่า ของเขา ถ้าไม่ได้รถตามกำหนด ศศิกานต์สาวโหดในโหมดผู้บริหารสาวก็พร้อมแผงฤทธิ์ทันที         ยังไม่ทันที่นาฬิกาจะแผดเสียงเตือนใดๆ กุญแจก็ถูกยื่นมาให้ฉันตรงหน้า เมื่อก้มมองไปก็พบว่ามันเพิ่งผ่านไปได้แค่ สิบห้านาทีเท่านั้นเอง ไม่คิดมาก่อนเลยว่าศูนย์รถยี่ห้อดัง จะบริการได้รวดเร็วทันใจเสียอย่างนี้ ฉันปิดนิตยสารที่อ่านค้างไว้อย่างเสียดาย เพราะกำลังเป็นหน้าซุบซิบดาราคนโปรดของเพื่อนสาวฉัน ในข่าวเขียนว่าดาราคนนั้นไม่แมน 100% เพราะมีข้อพิสูจน์จากแฟนเก่า หลักฐานมากมายปรากฏขึ้นมา จะว่าสร้างหลักฐานปลอมก็เกินไปล่ะ เพราะดาราคนนั้นเองก็ไม่ออกมาปฏิเสธเลยสักคำเดียว กะว่าจะเอาไปคุยกับเพื่อนเสียหน่อย           “เชิญคุณขับกลับบ้านได้เลยนะ จะลองรถก่อนไหม เพราะอาจจะยังไม่คล่องมือ” เขาบอกสีหน้าระรื่น เวลานี้เขาถอดเครื่องแบบครึ่งบนออกไปแล้ว เหลือเพียงเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงเครื่องแบบตัวเดิมและรองเท้าบูทเท่านั้นที่พอจะเหลือเค้าลางอาชีพของเขาอยู่         “เอากุญแจให้ฉันแล้วคุณจะกลับยังไง” ฉันถามออกไปเพราะเมื่อเขาไม่มีรถแล้วจะกลับบ้านอย่างไรได้ ไม่รู้ในตัวจะมีเงินไม่ถึงสองร้อยเหมือนฉันรึเปล่า         “คิดว่าคุณจะไม่ถามเสียแล้วนะนี่ ถ้าจะกรุณาช่วยไปส่งผมที่คอนโดได้ไหมครับ ที่จริงจะให้ไปส่งที่บ้านนะ แต่เกรงใจคุณ เพราะบ้านผมกับบ้านคุณมันคนละโยชน์กันเลย” แล้วเขาก็ชื่อและทางไปคอนโดของเขากับฉัน ซึ่งตอนนี้มีหน้าที่เป็นสารถีให้เขาไปโดยปริยาย แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:34:00 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 16:01:46 จากคุณ : aim_j - [ 11 มิ.ย. 52 13:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากเหตุการณ์น้องไข่มุกของฉันโดน E220 จูบท้ายเข้า ที่บ้านของฉันดูเหมือนจะไม่ไว้วางใจฉันในเรื่องการขับรถอย่างที่คาดไว้ ถึงขนาดเสนอให้หาคนขับรถส่วนตัว แต่ฉันก็บอกปฏิเสธไปด้วยเหตุผลว่า ฉันไม่ได้เป็นคนทำให้มันเป็นแบบนั้น หากแต่ก็ไม่สำเร็จพ่อและแม่ให้น้องชายเป็นสารถีขับรถไปส่งฉันที่โรงงานและขับไปส่งอีกทีที่มหาวิทยาลัยในตอนเย็น เพราะช่วงนี้น้องชายฉันมีเวลาว่างพอ เนื่องจากอยู่ในช่วงเตรียมตัวไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาหลังจากส่งเอกสารยื่นไปเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็แค่รอผลการตอบรับ พลขับคนใหม่ใช้ E220 คันที่ได้มาจากสารวัตรหน้าทะเล้นคนนั้นเป็นพาหนะในการรับส่งพี่สาว     พอนึกเจ้าของพาหนะคันงามก็อดจะคิดไม่ได้ว่าวันที่เจอกันนั้น เขาถูกเรียกว่า ‘สารวัตร’ ต่อมาฉันได้รู้เพิ่มเติมว่าเขาสังกัดอยู่ที่กรมตำรวจแห่งชาติในส่วนสืบสวน เวลาเพียงไม่นานเขาสามารถทำให้ตัวเองก้าวไปสู่ตำแหน่งที่ใหญ่โตได้ขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่า เขาก็เป็นคนเก่งไม่น้อยเลยทีเดียว อีกสองอาทิตย์จะถึงวันนัดรับรถของฉันและจะเป็นวันที่ฉันจะเอารถคันนี้ไปคืนเจ้าของตัวจริงของมันเสียที     โทรศัพท์มือถือของฉันแผดเสียงดังขึ้นก่อนด้วยเบอร์ของเจ้าของรถคันหรูคันที่ใช้มาตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ทั้งที่ฉันเพิ่งนึกถึงเขาอยู่เมื่อครู่นี้เอง ฉันบันทึกหมายเลขของไว้ในเครื่องเผื่อมีปัญหาอะไรจะได้ติดต่อเขาได้ไม่ต้องเสียเวลามาดูนามบัตรแต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้โทรออกสักครั้งจนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายโทรมานี่เอง ฉันรีบกดรับสายในขณะที่น้องชายยังคงขับรถอย่างตั้งใจ     “สวัสดีค่ะ” กรอกเสียงหวานลงไปอย่างเคยชิน     “คุณอยู่ที่ไหน” เสียงเขาเคร่งขรึม ไม่มีแววขี้เล่นหรือเจ้าเล่ห์เหมือนตัวจริงเลยสักนิด     “ในรถค่ะ ทำไมหรอคะ” น้ำเสียงฉันแสดงความสงสัยอย่างปิดไม่มิด     “ไม่ใช่คนเดียวใช่ไหม” ฉันเริ่มหงุดหงิด เพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเชิญให้เล่นเกม 20 คำถามอย่างไม่ได้เต็มใจ     “คุณมีอะไรก็ว่ามาสิ ฉันจะอยู่กับใครแล้วทำไมไม่ทราบคะ” เงียบ เขาไม่ตอบทำให้ฉันต้องถามกลับไปอีก     “สารวัตรเอกราช” คราวนี้ฉันเรียกชื่อของเขาพร้อมยศที่เคยได้ยินคนอื่นเรียก     “เรามีเรื่องต้องคุยกันนะคุณศศิ” เขาเรียกชื่อฉัน ในแบบที่ฉันอยากให้เขาเรียก เพื่อนๆมักเรียกฉันว่าศศิเพราะมันเป็นคำขึ้นต้นจากชื่อ ‘ศศิกานต์’ไม่มีใครเรียกว่า ‘เจ’ นอกจากคนในครอบครัวหรือคนที่ฉันอนุญาตให้เรียกเท่านั้น     “ฉันคิดว่าไม่มีนะ แต่ถ้าคุณยืนยันอย่างนั้นก็รีบบอกมาเลยค่ะ ว่าจะพบกันที่ไหน อีกสิบนาทีฉันจะถึงที่ทำงานและต้องเตรียมการดูข้อมูลการประชุม ไม่ว่างพอจะมาคุยกับคุณแล้วนะคะ”     “ถ้าอย่างนั้น วันนี้หลังเลิกเรียนผมจะไปรอที่ม้าหินอ่อนใต้คณะประจำกลุ่มของคุณ” เขารู้ได้อย่างไรว่าฉันกำลังเรียนอยู่และม้าหินอ่อนนั่นก็เป็นที่ประจำของการรวมหัวทำรายงานของกลุ่มเพื่อนที่เรียน ป.โทด้วยกัน เอ.. คุณรู้ได้อย่างไร     ฉันไปเจอเขาตามนัด วันนี้ฉันบอกน้องชายว่าไม่ต้องรอรับ เพราะจะให้เพื่อนในกลุ่มไปส่ง น้องชายตัวดีของฉันก็ไม่สงสัยอะไรอีกตามเคย ฉันเลิกเรียนช้ากว่าที่นัดไว้ครึ่งชั่วโมง เพราะอาจารย์ยังคงสั่งงานเป็นชุดแบบไม่สงสารกันเลยว่าที่นั่งเรียนหัวโด่นี่ก็ทีงานมีการทำมากมายอยู่แล้ว ฉันเดินมาที่จุดนัดหมายด้วยความหวังไม่มากนัก เพราะฉันผิดเวลาและเขาอาจไม่รอฉันแล้วก็ได้ หากแต่ฉันก็เห็นเครื่องแบบครึ่งท่อนที่เขาสวมในวันแรกที่เจอกัน เขานั่งพูดจากระเซ้าเหย้าแหย่กับสาวๆสี่ห้าคนในโต๊ะนั้นเอง มีเขาเป็นเพียงชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มนั้น เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้อีกนิดก็พอจะเห็นได้ว่า หนึ่งในนั้นคือเพื่อนของน้องชายฉันที่เรียนต่อ นิติศาสตร์ ป.โท อยู่เช่นกัน เธอมองเห็นฉันและจำได้ในทันที     “พี่ศศิ ไม่คิดเลยค่ะว่ามาตาจะได้เจอพี่ศศิที่นี่” เธอเอ่ยน้ำเสียงสดใส ทั้งที่ประโยคนั้นน่าจะเป็นของฉันมากว่า ฉันควรจะเป็นฝ่ายแปลกใจที่เจอคนคณะอื่นในอาณาเขตของคณะฉันสิถึงจะถูก     “พี่ต่อ MBA ที่นี่ค่ะ” ฉันเป็นฝ่ายเฉลยออกไปเพราะเธอคงไม่รู้หรอกว่าฉันมาเรียนต่อที่นี่ เรื่องของฉันไม่จำเป็นต้องประกาศนี่     "มาแล้วก็ไปกันเลยดีกว่านะ” บุรุษเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้น หญิงสาวทั้งหมดต่างหันมามองฉันด้วยสายตาแตกต่างกัน มาตานั้นฉายแววพิฆาตพอๆกับอีกสองสาวที่ฉันมารู้ชื่อเธอทีหลังว่า หวานกับเดย์ ส่วนอีกสองสาวก็ดูเป็นมิตร มีชื่อว่า มะละกอ กับส้ม ดูเหมือนจะเป็นฝาแฝดกัน เพราะหน้าตาเธอทั้งสองเป็นพิมพ์เดียวกัน ต่างกันตรงที่เสื้อผ้าและสีของแว่นตาดิออร์นั่น มะละกอนั้นสีชมพู ส่วนส้มก็สีเหลืองออกส้มเหมือนชื่อเธอ ดูโดดเด่นดีจัง ต่างจากแว่นลูไซด์กรอบข่าวของฉัน มันดูเรียบไปเลย     “เราจะไปไหนคะ ฉันไม่ไปกับคุณนะ” ฉันหันไปบอกบุรุษหนุ่มเดียวในกลุ่มคนนั้น     “ไม่ได้ คุณต้องไป ผมขอเวลาไปเลี้ยงเพื่อนๆที่ผมทำ A ได้รวดแค่นี้ก่อนไม่ได้หรอที่รัก แล้วผมจะไปส่งคุณทีหลัง วันนี้คุณไม่ได้ขับรถมาด้วย ยังไงก็ต้องกลับกับผม ผมไม่ยอมให้แฟนเดินทางคนเดียวมืดๆค่ำๆอย่างนี้หรอก” เขาหันมาทำตาเยิ้มใส่ฉันและเรียกฉัน ‘ที่รัก’ กับ ‘แฟน’ อะไรนะ บ้าไปแล้วหรือไง ฉันไปเป็นแฟนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เขาก็ถือวิสาสะดึงแขนฉันไปควง และพาหลบฉากไปอีกมุมหนึ่งของตึกใต้คณะ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหันไปบอกเพื่อนสาวของเขาอย่างทะเล้นว่า     “บอกแล้ว แฟนผมขี้หึง”     นายตำรวจบ้านี่ หาเรื่องตายโดยแท้     ฉันพยายามดึงแขนตัวเองออกจากการถูกเกาะกุม เขาทำท่าเซไปเล็กน้อยและหันมาทำหน้าตัดพ้อประหนึ่งว่าเจ็บเสียหนักหนาสาหัสที่ฉันสลัดเขาออก แสดงละครชัดๆ ฉันคิด     “อะไรของคุณ” ฉันเปิดคำถามทันที     “ผมแค่อยากให้คุณช่วย แต่ไม่ได้บอกล่วงหน้าเท่านั้นเอง” เขาทำหน้าสารภาพผิด แต่มันดูไม่เหมือนคนสำนึกผิดเอาเสียเลย ให้ตายสิ     “คุณก็เห็น น้องมาตาอะไรของคุณกะอีกสองสาวเป็นอย่างไร เป็นผู้หญิงด้วยกันผมเชื่อว่าคุณมองออก นะคุณนะ รับบทเป็นแฟนจำเป็นให้ผมก่อนนะ แค่วันเดียวเอง” น้ำเสียงออดอ้อนของเขาไม่ได้ดูสลดไปกว่าเดิมเลยสักนิด     “ทำไมต้องเป็นฉัน” ฉันจ้องหน้าแต่เขายังไม่ตอบจึงถามสิ่งที่อยากรู้ต่อไปอีก” แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่า ฉันเรียนที่นี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” ฉันคาดคั้นอีก เพราะเขาเอาแต่ทำหน้าเป็นหมาสำนึกผิด กระพริบตาปริบๆแต่ไม่ยอมตอบคำถาม จนฉันทำท่าจะเดินหนีนั่นแหละ เขาก็เอามือใหญ่มาคว้าแขนไว้อีกครั้งก่อนจะบอกออกมา     “ก็คุณขับรถผม พวกเธอจำได้”     “แล้วไง” ฉันใจร้อนกว่าที่เขาคิด และคาดคั้นเอาคำตอบต่อไป     “ แล้วพวกเธอก็เลยมาถามผมว่ารถหายไปไหน เห็นว่าบางวันผมก็โหนรถเมล์มาเรียน ผมเลยบอกไปว่าให้แฟนยืมเพราะรถแฟนเสีย”     “อะไรนะ” ฉันอุทานเสียงหลง     “ก็คุณไง คุณเป็นแฟนจำเป็นของผม ก็พวกเธอไม่เชื่อนี่นาว่าผมจะหันไปชอบเด็ก MBA เพราะไม่น่าจะเป็นสเป๊กผม”     ให้ตายเถอะตานี่ ตอนนี้เขาปล่อยแขนของฉันให้เป็นอิสระแล้ว แต่ฉันกำลังกำหมัดด้วยความโมโห อีกสามวินาที ฉันนับถอยหลัง หมัดนี้จะได้ไปแสดงฤทธิ์อยู่บนหน้านายตำรวจทะเล้นคนนี้แน่ หากแต่หมัดน้อยก็ไม่ได้ปล่อยออกไปเพราะเขารีบอธิบายต่อไป      “แต่ผมก็บอกพวกเธอนะ ว่าผมปิ๊งเด็ก MBA ปี 1 วันนั้นตั้งแต่วันรายงานตัวของเธอที่เราเจอกันแล้ว ข้อหลังนี้ผมพูดจริงไม่ได้โกหกพวกเธอ” เขาบอกมาได้ว่าปิ๊งฉันหน้าตาเฉย ทำให้ฉันเกิดข้อสงสัยบางอย่างขึ้นมา     “ถ้าคุณบอกว่าปิ๊งยัยนั่น” ฉันหมายถึงตัวเอง “ตั้งแต่วันแรกที่เธอมารายงานตัว แล้วทำไมไม่เข้าไปทำความรู้จักเธอล่ะ เพราะอย่างน้อยเธอควรจะได้รู้ว่าคุณเรียนที่นี่เหมือนกัน” ประโยคหลังเหมือนฉันตัดพ้อเขาเสียมากกว่าที่ไม่ได้บอกให้รู้ว่าเรียนอยู่เดียวกัน     “ผมทำแล้ว” เขาสารภาพตาแป๋ว     “ทำอะไร” ฉันงงเป็นไก่ตาแตก เพราะไม่เข้าใจคำว่า ทำแล้วของเขา     “ผมทำให้ E220 ของผม จูบท้าย CAMRY เธอไงล่ะ” เท่านั้นแหละ ฉันแทบจะกรี๊ดออกมาทันที แต่เขาเอามือหนาใหญ่ฉวยโอกาสมาปิดปากฉันไว้ทันที่เสียงแหลมๆจะได้ลอดผ่านออกไป     “อย่าเพิ่งวีนเลยนะ ช่วยผมก่อน แล้วจะลงโทษทีหลังก็ไม่สายนะคุณเจคนสวย” ฉันหยุดอาการวีนทันทีที่ได้ยินเขาเรียกชื่อฉัน เขารู้จักชื่อฉัน ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนๆนี้ ฉันไม่รู้จักเขาดีพอเลยจริงๆ แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:36:10 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 16:03:49 จากคุณ : aim_j - [ 11 มิ.ย. 52 13:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันช่วยทำตามแผนอย่างที่รับปาก แต่ห้ามเขาแตะต้องตัวฉันอีกแม้ปลายเล็บก็ตาม เพราะเป็นเพียงแค่แฟนกำมะลอเท่านั้น แต่เค้ากลัวไม่แนบเนียนเลยขออนุญาตแตะที่แขนเวลาเดินไปไหนๆ ให้เราดูเหมือนว่าเรารักมากถึงกับต้องโอบประคองตลอดเวลา สัมผัสที่แผ่วเบาเพียงปลายนิ้วที่แตะมายังแขนของฉันก็ทำให้หัวใจดวงน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็น ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนก่อนแล้วสิ          ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาเรียนใน นิติศาสตร์มหาบัณฑิตเป็นปีที่สองแล้ว ซึ่งเป็นปีสุดท้ายที่เขาจะเรียนจบพอดี มีสาวๆตามติดมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีใครได้ใจไปครองนับแต่เขาเลิกราจากแฟนสาว โดยที่ตัวเองเป็นฝ่ายบอกเลิกทั้งที่คบกันมากว่าห้าปี ซึ่งน่าจะเป็นคนเดียวกันกับที่เขาคบสมัยที่เราเจอกันเมื่อหกปีที่แล้วนั่นแหละ แต่ฉันก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมไม่ยอมมีคนใหม่เสียที         สามสาวดูท่าทางถอดใจเมื่อเห็นกิริยาที่เขาปฏิบัติต่อฉัน เหมือนเป็นคู่รักกันจริงๆ เขาแสดงได้สมจริงมาก และฉันก็ขัดเขินได้สมจริงเช่นกัน เพราะฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ และเมื่อถึงเวลาแยกย้ายกลับบ้าน เขาก็อาสามาส่งฉันโดยอ้างว่า เพื่อความแนบเนียนยิ่งขึ้น หากแต่พอพ้นเหล่าสาวทั้งห้าไปฉันก็ขอให้เขาจอดรถและขอลงเพื่อกลับบ้านเอง ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้เขาไปส่ง หากแต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันให้ออกจากฟอร์จูนเนอร์ของเขาไป         “คุณจำผมไม่ได้หรอกหรอ แม่คนเก่ง...เจเจ” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด ฉันได้แต่ตะลึงไม่ต่างจากเมื่อหกปีก่อนตอนได้รู้ความจริงว่าเขาชอบฉันแต่มีแฟนอยู่แล้ว แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าฉันคือ เจเจ ฉันไม่ได้คุยหรือติดต่อกับเขานับตั้งแต่วันนั้นแล้วนี่         “คุณ” ฉันพูดได้แค่นั้น         “มันอาจฟังดูตลกนะ ถ้าการที่เราไปหลงรักใครสักคน โดยที่มีคนรักอยู่ก่อนแล้ว และเมื่อสารภาพออกไป เธอคนนั้นก็หายไปจากชีวิตของเราเลย” ฉันหยุดนิ่งฟังเขาอย่างตั้งใจ ไม่ได้คิดจะเดินลงไปจากรถเหมือนตอนแรกแล้ว         “ผมเฝ้าติดตามหาว่า เจเจหายไปไหน ผมพยายามให้เพื่อนคนที่เก่งทางด้าน IT ช่วยติดตามเธอ คุณเคยได้ยินชื่อ มาโมรุบ้างไหม” ฉันบทวนว่าเคยมีเพื่อนหรือใครที่ชื่อมาโมรุหรือไม่ แล้วหน้าตาของผู้ชายใส่แว่นเหมือนนักวิทยาศาสตร์ก็ปรากฏขึ้น เขาเป็นเพื่อนสมัยที่ฉันเพิ่งเริ่มเล่น MSN ครั้นแรกเหมือนกับเอ แต่ต่างกันที่ทุกวันนี้ก็ยังคงคุยมาโมรุ เรายังคงไถ่ถามข่าวคราวกันและกันอยู่เสมอ หรือทั้งสองจะเป็นเพื่อนกัน ในสมองเริ่มมีคำถาม         “มาโมรุ เป็นเพื่อนสมัยม.ต้นของผม มันอาจจะบังเอิญนะ ที่ในวันหนึ่งผมไปเที่ยวบ้าหมอนั่นหลังจากไม่ได้เจอกันมานานมาก ผมขอยืมคอมพิวเตอร์ของมันเพื่อเล่นเกมส์ หมอนี่บ้าเกมส์มาก อันนี้คุณน่าจะรู้ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ผมเห็นมันออนไลน์คุยกับใครบางคนอยู่ เธอชื่อ เจเจ เมลล์ของเธอเหมือนกับคนที่ชื่อ เจเจ ในเมลล์ของผม แต่ผมกลับไม่เคยเจอเธอออนไลน์อีกเลย นับแต่วันที่เล่าเรื่องราวของสาวที่ผมหลงรักในรถไฟใต้ดินที่หัวลำโพงให้เธอฟัง” เขาหยุดนิดหนึ่งก่อนหันมาทางฉัน ที่นิ่งฟังเขาอยู่         “ผมถามหมอนั้นเกี่ยวกับเธอ ดูเหมือนมันจะได้คุยกับเธอตลอด แต่ผมสิ ทำไมไม่เคยได้คุยอีกก็ไม่รู้ ทั้งที่เวลาออนไลน์ของผมกับมาโมรุก็ไม่ได้ห่างไกลกันเลย หรือเธอคนนั้นไม่อยากคุยกับผมแล้ว” แววตาตัดพ้อถูกส่งมาอีกครั้ง ฉันไม่ชอบสายตาแบบนี้เอาเสียเสีย ฉันยอมให้เขาทำแววตาเจ้าเล่ห์ยังดีเสียกว่า         “แต่ผมก็เข้าใจ เพราะเธอคงรู้ว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ผมรักตั้งแต่แรกพบ แต่ไม่อาจรักกันได้ เธอเลยไม่คิดอยากคบผมอีกต่อไป ไม่ว่าในฐานะใดก็ตาม”         “คุณรู้” เร็วเท่าใจคิด ปากฉันถามออกไปทันที         “ตอนแรกไม่รู้หรอก ถ้า มาโมรุ ไม่เอารูปที่เธอส่งให้ผมดู รูปเธอคนนั้นเป็นคนเดียวกันกันสาวน้อยในรถไฟใต้ดินของผม” คำพูดประโยคนั้นของเขา เกือบทำให้ฉันหยุดหายใจ         “แล้วทำไมคุณไม่ติดต่อเธอ ผ่านมาโมรุก็ได้นี่” ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไม “หรือเพราะคุณก็ไม่อาจทำร้ายจิตใจแฟนของคุณได้เช่นกัน” ฉันจี้ใจดำเขาแล้ว รวมทั้งทำให้หัวใจตัวเองรูสึกเจ็บแปลบด้วยเช่นกัน เขารักเธอมากจนไม่อยากทำร้ายจิตใจ เขาหลบสายตาหันกลับไปมองที่พวงมาลัยรถ         เสียงเครื่องยนต์รถโฟร์วีลตระกูลฟอร์จูนเนอร์เงียบสงบจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอของผู้เป็นเจ้าของ เขาสับสนและไม่แน่ใจว่าควรจะเล่าเรื่องราวต่อไปให้เธอฟังอย่างไรดี แล้วสารวัตรหนุ่มก็ค่อยๆเรียบเรียงประโยคที่พยายามจะอธิบายให้สาวน้อยที่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้างๆฟัง         “แจนไม่ได้รักผมหรอก ผมหมายถึงแฟนเก่าของผม เธอแค่กำลังรู้สึกสับสนกับการถูกบอกเลิกจากแฟนเก่า แล้วตอนนั้นผมก็อยู่ตรงๆนั้นพอดี ผมไม่มีใคร ก่อนที่หน้าจะพบคุณ ผมเลยอยากดูแลแจน แต่ไม่คิดว่ามันกลายเป็นว่า เราก็ชอบพอกัน แต่เมื่อผมพบคุณ ผมรู้มาโดยตลอดว่าความรู้สึกมันต่างจากที่รู้สึกกับแจน เราคบกันมาได้ห้าปี นานนะ” เขาหันมามองฉันอีกครั้งเหมือนจะให้บอกว่าเห็นด้วย         “แจนเองรู้ว่าเธอไม่อาจลืมแฟนคนแรกได้ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ตาม แจนเปลี่ยนไปแต่ไม่เคยทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจผม ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าผมกำลังเป็นสาเหตุให้แจนไปจากผมไม่ได้ ผมไม่ได้มีความผิด ถ้าแจกบอกเลิกผมเธอก็จะดูแย่มากๆ ผมจึงตัดสินใจจบปัญหาที่ยืดเยื้อนี้ด้วยการเป็นฝ่ายบอกลาเธอก่อน ยังไงซะวันนี้ก็ต้องเกิดขึ้นสักวัน เราจากกันในที่สุด แจนไม่ติดค้างผมและผมก็ไม่ติดค้างเธอ แจนกลับไปหารักแรกของเธอ เหมือนที่ผมกำลังตามหารักแรกของผม”         ฉันแทบไม่อยากเชื่อเมื่อได้ยินคำสารภาพทั้งหมดจากปากของเขา ‘รักแรกของผม’ เอหมายถึงฉันอย่างนั้นหรือ ฉันไม่ได้คิดเองเออเองอย่างที่เคยเป็นหรอกใช่ไหม ความสับสนและคำถามมากมายกลับเข้ามาวนเวียนอยู่ในสมองน้อยๆทั้งสองข้าง ความทรงจำต่างๆฉันปล่อยให้สมองข้างขวาทำหน้าที่ของมันพร้อมกับที่ข้างซ้ายก็ต้องประมวลผลกลั่นกรองว่าควรจะเชื่อเขาหรือไม่ ตอนนี้ฉันแยกไม่ออกแล้วว่าระหว่างข้างขาวและซ้ายส่วนใดที่ทำงานหนักกว่ากัน         เขาตามหาฉันทั้งที่มหาวิทยาลัยสมัยเรียนปริญญาตรี ที่ทำงานเก่า แม้แต่ที่นี่ เขารู้มาโดยตลอดว่าฉันทำอะไรที่ไหนและรู้ว่าฉันไม่เคยมีใคร ฉะนั้นเมื่อสามสาวมาคะยั้นคะยอถามเรื่องรถคันงามที่พวกเธอไม่ได้เห็นมันมาพร้อมเขาเหมือนเช่นทุกทีแต่กลับเปลี่ยนมาเป็นโฟว์วิลสีดำ ฟอร์จูนเนอร์แทนที่และบอกอีกว่าพวกเธอเห็นหนุ่มน้อยหน้าใสขับ E220 เลขทะเบียนกับของเขามาส่งสาวบัณฑิตศึกษา MBA ปี 1 เท่านั้นแหละเขาก็อยู่ไม่เป็นสุขทันที         เขาจึงเฝ้าตามดูว่าสารถีคนนั้นเป็นใคร จนแน่ใจว่าหนุ่มน้อยคนนั้น คือน้องชายของฉันเอง จากนั้นแผนการใหม่ๆของเขาก็เกิดขึ้นมา ไหนๆก็ไหนๆแล้วเขาจึงตอบสาเหตุการหายไปของ E220 ด้วยการบอกว่าให้แฟนยืมไป และก็เป็นจริงดังคาดพวกเธอไม่เชื่อเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจึงต้องพิสูจน์โดยการพาฉันมาให้ทุกคนเห็นกับตา         “ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้” ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันสับสนจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรสองมือจับที่ประตูไว้อยู่ในท่าที่พร้อมจะลงจากรถทันทีไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นก็ตาม         “ผมแค่” เขามองหน้าฉัน แต่ฉันไม่สามรถมองเห็นสายตาที่ทอดมองมาของเขาได้เนื่องจากความมืดที่เข้าครอบคลุม “ผมรักคุณ...รักมานาน รักอย่างที่ไม่คิดว่าจะรักใครได้อีก         มือที่เคยเกาะกุมตรงประตูรถเมื่อครู่ ตอนนี้ถูกเขาดึงไปได้อย่างไรไม่รู้ หัวใจฉันล่องลอยเพียงแค่ได้ยินคำบอกรักที่เคยฝันและปรารถนาจะได้ฟังจากปากของเขา         “ให้โอกาสคบกับผมได้ไหม เอคนนี้ยังเป็นคนเดิมที่เจเคยรู้จักเมื่อหกปีก่อน และเอคนนี้ก็จะเป็นคนที่รักเจที่สุดนะครับ” เอสบสายตาหวานซึ้งตอนนี้ฉันเห็นได้ถนัดเพราะหน้าของเราห่างกันเพียงแค่คืบเดียว         “เจจะรู้ได้ยังไง ว่าเอจะไม่ไปเจอใครอีก ใครจะรู้เกิดคราวนี้เอเจอสาวบนรถไฟฟ้าล่ะ และสาวที่รถไฟใต้ดินคนนี้ยังจะมีความหมายอีกรึเปล่า”         ฉันเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองเป็นชื่อเล่นที่แท้จริง และเรียกเขาว่าเอโดยไม่รู้ตัว เขาหัวเราะเสียงดังก่อนตอบออกมาให้ฉันต้องหัวเราะเช่นกัน         “อย่าลืมสิ เอมี E220 ที่คนบางคนยึดไป แล้วก็ยังมีเจ้าดำนี่อีกคัน” เขาหมายถึงโตโยต้า ฟอร์จูนเนอร์สีดำของเขา ผู้ชายคนนี้มีแต่รถสีดำ ต่างกับฉันที่ชอบสีขาว “เอคงไม่มีโอกาสได้ขึ้นไฟฟ้าหรือรถใต้ดินอะไรแล้วล่ะ และจะถึงมีนะก็คงมีแม่สาว JJคนเก่งของเออยู่ด้วย หมดโอกาสมองสาวแล้วล่ะคราวนี้”         เอยิ้ม เป็นยิ้มที่ดูน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น หรือนี่จะเป็นอานุภาพแห่งความรักกันนะที่ทำให้ฉันมองผู้ชายหัวเกรียนเมื่อหกปีก่อนและสารวัตรหนุ่มหน้ากะล่อนในวันนี้น่ารักที่สุด แต่จะเป็นอะไรก็ตามแต่ฉันก็พร้อมแล้วที่จะเดินไปกับเขา จากที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นได้เพียงตัวประกอบที่หลงรักพระเอก ดูเหมือนว่าจะได้เลื่อนขั้นเป็นนางเอกเสียที         ต่อไปนี้ฉันจะออนไลน์ MSN และเปิดเผยตัวเองโดยที่ไม่ต้องหลบซ่อนใครอีกแล้วสินะ                                     “ถึงหน้าผาย่อมมีทางออก แม้ทางออกไม่เป็นอย่างที่คิด แต่...เราก็สามารถออกไป...ได้เช่นกัน”                                                                                       ศศิกานต์                                                                               ===== จบบริบูรณ์ ===== แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:53:44 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:39:04 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 16:06:50 จากคุณ : aim_j - [ 11 มิ.ย. 52 14:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 และแล้วความรักบนโลกแห่งการออนไลน์ก็ปิดฉากลงโดยที่ สาวน้อย เจเจของเราไม่ต้องคอยออฟไลน์ตัวเองอีกแล้วนะคะ แล้วท่านผู้อ่านละคะ คิดว่ายังไงกับความรักของคนทั้งคู่ แนะนำและติชม aim_j ได้นะคะ หรือจะเขียนมาคุยกันก็ได้นะคะที่ ka_jeaub@hotmail.com แล้วพบกันในเรื่องต่อไปนะคะ ... aim_j จากคุณ : aim_j - [ 11 มิ.ย. 52 14:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห้อออ..อ่านจบละ..เจ๋งมากนู๋เจี๊ยบ...ว่างๆเขียนมาให้อ่านอิกน๊ะ..แต่ตอนนี้พี่พยายามจะแยกพรหมลิขิตกะกรรมลิขิตเนี่ยย..มันใกล้กันจนพี่แยกไม่ออกฟ่ะ..5555...เอิ๊กกกก..(ขำแห้งๆ).. วันหน้ามีผลงานส่ง linkมาอิกน๊ะ..ชอบๆๆจร้า..:) จากคุณ : atomic555 - [ 11 มิ.ย. 52 20:58:33 A:118.175.15.234 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดีค่ะ จากคุณ : super_nerd (Super Nerd) - [ 13 มิ.ย. 52 23:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากๆนะคะ คุรsuper_nerd ^o^ จากคุณ : aim_j (aim_j) - [ 14 มิ.ย. 52 15:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบตอนแรกแล้วครับ พอดีดึกแล้ว เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อวันหลังนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 มิ.ย. 52 21:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ได้ค่ะ...คุณพีทคุงอย่าลืมแนะนำ aim_j นะคะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ จากคุณ : aim_j - [ 15 มิ.ย. 52 13:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวานดีครับ น่ารักเชียวล่ะ ลุ้นอยู่ตั้งนานว่านายเอเอจะโผล่กลับมายังไง ที่แท้ก็ตามดูอยู่นี่เอง สำนวนอ่านราบรื่นสนุกดีแล้วครับ ตรวจทานตัวสะกดเพิ่มอีกนี้ด ก็จะยิ่งดีมาก กรมตำรวจแห่งชาติ รู้สึกสมัยนี้เขาจะเรียก สำนักงานตำรวจแห่งชาติรึเปล่าหนอ ช่วงที่เออธิบายเรื่องมารุฯ รู้สึกมันบังเอิญมากไปนิดนึงครับ ถ้าว่ากันจริงๆ อยาก ให้เรื่องสมจริงมากๆ อาจต้องคิดประเด็นนี้ให้แนบเนียนอีกซักนิดครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 มิ.ย. 52 16:51:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : Hey VEE - [ 16 มิ.ย. 52 10:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^o^...ขอบคุณมากๆค่ะคุณพีทคุง aim_j จะเก็บไปปรับปรุงและหาผลงานใหม่ๆมาให้อ่านกันนะคะ อาจจะเว้นระยะหน่อยนะ เพราะจากคำแนะนำ aim_j ต้องไป ตรวจทานอีกหลายรอบเลย 555 เรื่องความสมจริงและความเชื่อมโยงของเนื้อหา จะพยายามเซตให้ออกมาเนียนๆกว่าเดิมนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ aim_j จากคุณ : aim_j (aim_j) - [ 16 มิ.ย. 52 11:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หนมจีนลุ้นเหมือนพี่พีทเลย ว่านายเอจะวนเวียนกลับมาได้ยังไง พระเอกกะล่อนน่ารักดีค่ะ แต่หนมจีนไม่ติดใจเรื่องความบังเอิญเท่าไหร่ ภาษาจีนเขาว่า 'ไม่บังเอิญ ก็ไม่เกิดเรื่องราว' ติดนิดนึง... คือเรื่องภาษา หนมจีนอาจจะคิดมากไป แต่เวลาหนมจีนอ่านเจอคำผิด จะสะดุดๆตลอดเลย ถ้ายังไง น่าจะตรวจปรู๊ฟสักนิดนะคะ เท่าที่อ่าน เหมือนจะเป็นดราฟท์แรก เพราะนอกจากคำผิด หลายๆประโยคยังมีขาดบ้างเกินบ้าง เหมือนคิดยังไงก็พิมพ์ออกมาทันทีน่ะค่ะ (ตัวอย่างตามด้านล่างเลย) ฉันขอบที่จะเรียนรู้กับผู้ใหญ่อยู่แล้ว >>> ชอบ สีขาวมุข >>> มุก แม้ว่าฉันจะไม้ได้เป็นไปชนใครก็ตาม >>> ไม่ได้, เป็นคนไปชนใคร จะติดกระเปาบ้างก็ร้องสองร้อยเท่านั้นเอง >>> กระเป๋า ไม่น่าล่ะ สารวัตรไม่ค่อยยอมพามาโชว์ตัว>>> มิน่าล่ะ แต่ตอนนี้ฉันไมมีอารมณ์จะขันพอ >>> ไม่, ไม่มีอารมณ์จะขัน/ ไม่มีอารมณ์ขันพอ คนละโยดกันเลย >>> โยชน์ พอนึกเจ้าของพาหนะคันงาน >>> งาม ไม่มีแววขี้เล่นหรือเจ้าเล่ห์เหมือนตัวจรอง >>> จริง มาแล้วก็ไปกันเลยดีกว่านะ” >>> " หายไปอันนึงค่ะ สีขอแว่นตาดิออร์นั่น >>> ของ เขาจึ้งต้องพิสูจน์ >>> จึง ความเงียบเข้าครอบงำภายใน แม้เครื่องยนต์ของฟอร์จูนเนอร์จะไม่ดังมันเงียบสงบสมราคา แต่เพราะผู้โดยสารภายในรถเงียบกว่าจนได้ยินเสียงเครื่องฟอกอากาศที่อยู่ท้าย >>> รูปประโยคมันลักลั่นย้อนแย้งกันรึเปล่าคะ? ฯลฯ จากคุณ : หนมจีน - [ 18 มิ.ย. 52 12:42:51 A:58.34.232.84 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ะ ลืมจนได้ พระเอกเรื่อง เซเลอร์มูน ชื่อ มาโมรุ ไม่ใช่เหรอคะ? (อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกัน หนมจีนไม่ได้อ่านนานมากแล้ว ^^a) จากคุณ : หนมจีน - [ 18 มิ.ย. 52 12:44:31 A:58.34.232.84 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 16 555 แก้ตัวไม่ออกเลยค่ะคุณหนมจีน คำผิดเยอะจริงๆ T-T aim_j ต้องแก้ยกชุดเลยนะเนี่ย ก็ต้องขอบพระคุณเป็นอย่างสูงจริงๆค่ะ ดีใจจังที่ท่านผู้อ่านแนะนำนะคะ สิ่งนี้ คือ กำลังใจอันชุ่มฉ่ำให้นักอยากเขียนอย่าง aim_j ได้พัฒนาฝืไม้ลายเขียนต่อไปจริงๆค่ะ สัญญาค่ะ จะพัฒนา ฝึกฝน ให้มีผลงานออกมาให้เชยชมอีกนะคะ ขอบพระคุณจากใจ จากคุณ : aim_j (aim_j) - [ 19 มิ.ย. 52 20:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยินดีเสมอค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : หนมจีน - [ 21 มิ.ย. 52 13:48:28 A:58.37.208.109 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สนุกมากๆเลยคะ ชอบจังเลย ตอนอ่านตอนแรก แบบขนลุกเลยคะ พอหลังดีๆรู้สึกว่าจบ แบบแฮปปี้แล้วดีใจสุดๆ วันหลังเขียนอีกนะคะ จะติดตามผลงาน จากคุณ : @buppy@ - [ 4 ส.ค. 52 13:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดีใจจังค่ะ มีคนมาเยี่ยมเยียน aim_j จะตั้งใจเขียนให้มีผลงานดีๆออกมาเยอะๆนะ ทุกคำติ-ชมของผู้อ่าน คือกำลังใจที่ยิ่งใหญ่เสมอนะคะ จากคุณ : aim_j (aim_j) - [ 19 ส.ค. 52 21:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เล่าเรื่องได้ดีกระชับน่าติดตาม ถึงมีผิดให้สะดุดบ้างก็พอให้อภัยได้ พยายามต่อไปนะแล้วความสำเร็จตามมา     เป็นกำลังใจเสมอ... ธิปชนาธร จากคุณ : chinjang_p (chinjang_p) - [ 22 ก.ย. 52 18:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากค่ะ คุณ...ธิปชนาธร ตอนนี้ aim_j กำลังเรียบเรียนเรื่องใหม่อีกเรื่องค่ะ ใกล้คลอดแล้ว โพสเมื่อไหร่ อย่าลืมติดตามให้กำลังใจกันนะคะ :) จากคุณ : aim_j (aim_j) - [ 6 ต.ค. 52 21:05:39 ]