ความคิดเห็นที่ 1 สิ้นเสียงอ่านของรุ่นน้องสมัยเรียนมัธยม มิ่งมาลีก็ถามขึ้นแทบทันทีทั้งที่ยังไม่คลายจากอาการพิศวงงงงันด้วยนึกเหตุผลตามเขาไม่ทัน “เพราะอะไรถึงเป็นเล่มนี้คะ” หากต่อมาไม่นานนักเธอก็อุทานออกมา เมื่อนึกถึงคำอธิบายเกี่ยวกับรูปแบบการประพันธ์เพลงต่าง ๆ ที่ชายหนุ่มสาธยายให้เพื่อนสนิทฟังระหว่างค้นหาข้อมูล และเป็นคนตอบคำถามนั้นเสียเอง “เพราะครอยท์เซอร์โซนาตาเป็นชื่อผลงานของเบโธเฟนนี่เอง...” “แต่...” น้ำเสียงที่สูงขึ้นอย่างรื่นเริงลดระดับลงเป็นแผ่วเบา ลังเลเมื่อกลับสู่ภาวะไม่แน่ใจ และคิดไม่ออกอีกครั้งในชั่วนาทีถัดมา “สามเล่มที่เหลือมันเกี่ยวกับไชคอฟสกี้ตรงไหนกัน อย่าบอกนะคะว่า ไชคอฟสกี้เอานิยายพวกนี้มาเขียนเป็นเพลง...” “ใช่ครับ ไชคอฟสกี้เอาเรื่องจากหนังสือของพุชกินกับกอกอลมาทำเป็นโอเปรา และเขียนเพลงประกอบการแสดง หรือ incidental music ให้บทละครของออสทรอฟสกี้” เขาขยายความ “ถึงจะยกเอาเรื่องสั้นเรื่อง ‘Christmas Eve’ ใน ‘Evenings on a Farm near Dikanka’ มาเปลี่ยนชื่อเป็น ‘Vakula the Smith’ เมื่อทำเป็นละครโอเปรา แต่คงนับไม่ได้ว่าเรื่องของกอกอลแตกต่างจากเล่มอื่นมากที่สุด ถ้า ดร. เจติยะท่านกำหนดกรอบการคิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับไชคอฟสกี้” เช่นเดียวกับมิ่งมาลีในตอนแรกที่ได้ฟังคำเฉลย ชลทิชาที่เป็นคนอ่านชื่อหนังสือเองก็นิ่งอึ้งอยู่นานตามประสาคนที่ไม่พื้นฐานความรู้ใด ๆ ด้านดนตรีคลาสสิกเลยแม้แต่นิดเดียว ครั้นบอกตัวเองให้ตั้งสติทบทวนถึงการสนทนาที่ผ่านมา เธอก็มองภาพสิ่งที่เพื่อนร่วมชมรมคิดอยู่ออก หนังสือเรื่อง เดอะ ครอยท์เซอร์ โซนาตา ของลีโอ ตอลสตอย เป็นหนังสือที่มีความแตกต่างจากหนังสือเล่มอื่น ๆ ‘มากที่สุด’ อย่างที่เขาบอกใบ้ให้บรรณารักษ์และสไตลิสต์สาวสองพี่น้องลองทายจริง ๆ ความแตกต่างแรกที่ชัดเจนที่สุดและสะดุดตาที่สุด คือ ชื่อเรื่องที่เป็นชื่อผลงานเพลงจากการประพันธ์ของเบโธเฟน ซึ่งไม่ได้เป็นชาวรัสเซีย เป็นชื่อเดียวที่นำชื่อเพลงที่มีอยู่แล้วมาตั้งเป็นชื่อเรื่อง และไม่มีส่วนใดเลยที่เกี่ยวข้องกับคีตกวีชาวรัสเซียคนโปรดของ ดร. เจติยะ ในขณะที่หนังสือเล่มอื่น ๆ มีชื่อหนังสือเป็นชื่ออื่น ๆ ทั้งชื่อคน และสถานที่ซึ่งไม่มีส่วนใดที่เกี่ยวข้องกับการดนตรีเลยแม้แต่น้อย หากหนังสือทั้งสามเล่มที่เหลือได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับงานดนตรีเมื่อไชคอฟสกี้ได้ประพันธ์เพลงโอเปราและเพลงประกอบการแสดงให้ในเวลาต่อมา อีกความแตกต่างหนึ่งที่เธอพอจะมองเห็นหลังฟังคำอธิบายของเพื่อนเรื่องเพลงในรูปแบบต่าง ๆ คือ ครอยเซอร์ โซนาตาจัดอยู่ในประเภทเพลงบรรเลงที่ไม่มีเนื้อเรื่อง ไม่มีบทร้อง ในขณะที่เพลงจากอุปรากรและบทละครที่เหลือเป็นชุดเพลงที่มีเนื้อเรื่องสำหรับการแสดง และบทร้องด้วย “ผมเดาว่าเป็นตอลสตอยตั้งแต่แรกแล้วละครับ” ประณตบอกเจือเสียงหัวเราะเขิน ๆ อย่างคนที่รู้สึกว่าคำตอบที่จะเฉลยฟังดูไม่เข้าท่าเลย “คำว่า Tea กับ Tchaikovsky ในชื่อบทความทำให้ผมนึกถึงตัว ‘T’ สองตัว แล้วเรื่องที่ขึ้นต้นด้วยตัว T แล้วยังมีคนเขียนมีชื่อเป็นตัว T อีก ก็มีแต่เรื่อง The Kreutzer Sonata ของ Tolstoy เท่านั้นเอง แต่มันเป็นเหตุผลที่ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ เลยต้องค้นหาเหตุผลที่ฟังดูดีหน่อย” แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนเป็นนักดนตรีคนหนึ่ง และแม้เขาจะ ‘เดา’ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในคดีได้อย่างถูกต้องให้เธอได้เห็นกับตามาหลายครั้งแล้ว แต่ทนายความสาวก็ยังอดทึ่งไม่ได้ และไม่ต้องสงสัยเลยว่า มิ่งมาลีที่แสดงความสนใจในตัวเขาตั้งแต่แรกเห็นประทับใจขนาดไหน “แต่ดูคุณแพมเหมือนไม่ค่อยดีใจเลยนะครับที่ได้คำตอบ...” ข้อสังเกตของเพื่อนทำให้ชลทิชาอดเหลือบมองไปทางคนที่เคยเจ้ากี้เจ้าการเรื่องดังกล่าวมาตั้งแต่ต้นไม่ได้ และพบว่าแพมาลาซึ่งควรจะยินดียิ่งกว่ามิ่งมาลีกลับนิ่งเงียบเหมือนจมอยู่กับความคิดบางอย่าง แม้สีหน้าท่าทางของเธอจะดูเหมือนกับยกภูเขาทั้งลูกที่แบกมาเนิ่นนานออกจากอกได้ก็ตาม   ครั้นมองเลยไปยังมิ่งมาลีบ้าง เธอก็ต้องแปลกใจที่หญิงสาวผู้น้องกำลังยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากอย่างมีเลศนัย “ดีใจสิคะ ดีใจจนไม่ทราบจะพูดอะไรมากกว่า... ขอบคุณผู้หมวดมากนะคะ” บรรณารักษ์สาวเอ่ย “พี่จะรีบหาวันที่มิ้งค์กับพี่ว่างตรงกันแล้วนัดวันที่จะไปพบคุณวิภูให้เร็วที่สุด ทุกอย่างจะได้จบลงเสียที” “ไม่เป็นไรฮะ...” นายตำรวจร่างสูงตอบสั้น ๆ ขณะลุกจากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน เชิญแขกของตนที่ยืนอยู่นานแล้วกลับไปนั่งที่โซฟา “หวังว่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องตามคำเฉลยของ ดร. เจติยะนะครับ” เธอยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกหลังปริศนาได้รับการคลี่คลาย หากคราวนี้ยั้งมือที่เกือบเอื้อมไปจับมือของเขาเอาไว้ทัน “ต้องถูกสิคะ เพราะคุณพ่อเขียนเอาไว้ในบทความว่า ผู้หมวดเป็นคนที่คุณพ่อคุยด้วยแล้วถูกคอ เป็นเด็กผู้ชายที่ตามความคิดคุณพ่อทัน ได้คุยกับผู้หมวดวันนี้ พี่เข้าใจได้ทันทีเลยว่า ทำไมคุณพ่อถึงชอบผู้หมวดมาก และเชื่อว่าคนที่ตามความคิดคุณพ่อทันอย่างผู้หมวดต้องให้คำตอบที่ตรงใจคุณพ่อแน่ ๆ” “แล้วก็ตรงกับคำตอบที่คุณแพมคิดเอาไว้ว่าเป็นตอลสตอยตั้งแต่แรกด้วยใช่ไหมครับ” เขาถาม เอื้อมมือไปหยิบเครื่องบันทึกเสียงมา วางนิ้วเหนือปุ่มหยุดเพื่อยุติการบันทึกเสียง “ใช่ค่ะ” บรรณารักษ์สาวตอบ หากเมื่อสิ้นคำตอบนั้น สีแดงระเรื่อที่ระบายอยู่บนสองแก้มของเธอกลับเผือดหายยามเธอยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจกับสิ่งที่เผลอหลุดปากออกมา และยังพบว่าเขายังไม่ได้ยกเลิกการบันทึกเสียงแต่อย่างใด “แสดงว่าคุณแพมทราบคำตอบอยู่แล้วก่อนที่จะมาพบผมสินะครับ... เพราะข้อมูลพวกนี้ไม่ใช่คงเรื่องเหลือบ่ากว่าแรงคนเป็นบรรณารักษ์อย่างคุณแพมสักเท่าไหร่” น้ำเสียงเรียบเรื่อยของเขา แม้มีความสงสัยฉายชัด แต่ก็มิได้มีสำเนียงกล่าวหา “ในเมื่อคุณแพมทราบคำตอบก่อน ทำไมถึงต้องทำเป็นไม่รู้แล้วตามหาคนกลางอย่างผมมาเฉลยคำตอบของปริศนาที่เป็นเงื่อนไขของข้อกำหนดในพินัยกรรมฉบับนี้ด้วย” ดวงตาคมของนายตำรวจหนุ่มจับนิ่งยังหญิงสาวรุ่นพี่ที่เบือนหน้าหลบเขาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนเลื่อนย้ายไปสบตากับหญิงสาวที่มีใบหน้าแทบจะเป็นพิมพ์เดียวกับฝ่ายแรกซึ่งกำลังโอบไหล่สั่นเทาของคนเกิดก่อนเพียงไม่กี่นาทีเอาไว้ และเชิดหน้าขึ้นสบตากับเขาตรง ๆ “คิดว่าคุณมิ้งค์คงจะมีคำตอบให้ผม...” ริมฝีปากของสไตล์ลิสต์สาวขยับออกเป็นรอยยิ้มที่กว้างยิ่งขึ้นหลังคำถามดังกล่าวจบลง หากแววตาที่เคยเป็นประกายอย่างมีชีวิตชีวาของเธอกลับไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย “ผู้หมวดจำที่พี่พูดกับแพมก่อนหน้านี้ได้ใช่ไหมคะ...” เธอเอ่ยแผ่วเบา “ใจจริงแล้ว คุณพ่ออยากยกมรดกส่วนนี้ให้แพมคนเดียวมากกว่า ตั้งแต่นาทีแรกที่พี่เห็นเงื่อนไขในพินัยกรรมข้อนี้ เห็นหนังสือที่คุณวิภูส่งให้ พี่ก็รู้แล้วว่าคุณพ่อออกแบบปริศนานี้มาเพื่อคนที่ทำงานกับหนังสือแล้วก็ค้นข้อมูลเก่งอย่างแพมคิดออกแทบจะทันที ไม่ใช่เพื่อคนที่วัน ๆ อยู่แต่กับเรื่องความสวยความงามที่หาสาระอะไรแทบไม่ได้อย่างพี่ แต่ที่คุณพ่อสร้างเงื่อนไขนี้ขึ้นมาก็แค่เพื่อไม่ให้พี่รู้สึกว่าคุณพ่อรักพี่น้อยกว่าแพมเท่านั้นเอง” ประโยคดังกล่าวของเธอทำให้แพมาลาขยับจะเอ่ยแย้ง ทว่าถูกมิ่งมาลียกมือห้ามไว้ “แพมจำที่มิ้งค์พูดได้ใช่ไหมว่า ให้แพมเตรียมใจเอาไว้ เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขาจริง ๆ” เธอบอก  “มิ้งค์ว่าแพมพอได้แล้วละ... มันจบแล้ว ขอบคุณมากที่ทำเพื่อมิ้งค์ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย” ======================= (จบตอนที่ 3 ) ======================== จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 มิ.ย. 52 02:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณสำหรับการติดตาม และถ้าไม่รีบไปไหน ขออนุญาตชวนอยู่คุยกันต่อนิดนึงนะคะ อ่านแล้วคิดเห็นอย่างไร มีข้อแนะนำอย่างไร บอกกันได้ ยินดีรับฟังด้วยความขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ  ^ ^ ตอนนี้ ลงช้ากว่าที่ตั้งใจไว้ไปเกือบสัปดาห์เต็ม ๆ เรื่องที่ทำให้วุ่นวายกว่าเพื่อน คือ เรื่องปลวกบุกห้องหนังสือ ทำให้ต้องเปิดศึกกำจัดปลวกกันตอนตีสอง   โชคดีที่ความเสียหายไม่มาก เพราะไหวตัวทัน หนังสือนิยายแหว่งไปแค่ 4-5 เล่ม เรื่อง Twilight Zone ก็อยู่แดนสนธยาเรียบร้อยโรงเรียนปลวก ส่วนชั้นวางหนังสือซึ่งทำจากไม้โดนปลวกเมิน ไม่รู้ไม่อร่อยหรือเพราะอะไร เลยปลอดภัยดี  ^ ^" อีกเรื่องหนึ่ง ต้องคุยก่อนเผื่อมีคนสงสัยเรื่อง The Kreutzer Sonata เพราะเรื่องนี้มีทั้งที่พิมพ์เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้น คือ The Kreutzer Sonata & Other Stories แต่ก็มีฉบับที่พิมพ์เฉพาะเรื่องนี้เรื่องเดียว เป็นฉบับของ Random House ในที่นี้ เรื่อง The Kreutzer Sonata เป็นหนังสือนิยายพิมพ์เฉพาะเรื่องนะคะ ว่าแล้วเราก็มาคุยกันก่อนดีกว่าเนอะ คุณนักศึกษามีเครา  : แหะ ไม่ได้เป็นนักเรียนรัสเซียค่ะ จะว่าทำงานเกี่ยวกับรัสเซียเต็ม ๆ ก็คงไม่ถึงขั้นนั้น แต่เคยเรียนกับอาจารย์ชาวรัสเซีย แล้วก็เคยทำงานกับคนรัสเซียมาบ้าง อาจจะดูว่ามีข้อมูล คงเพราะความสนใจในเรื่องรัสเซียเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ คุณ shusei : นอกจาก Samovar แล้ว ตูลายังมีมหาวิทยาลัยน่าสนใจด้วยใช่ไหมคะ ^ ^ คุณกูรูขอบสนาม  : บางที ฟังแล้วรู้สึกแบบไหนก็แล้วแต่คนเล่น คนเรียบเรียงตีความมาด้วยส่วนนึงค่ะ เช่นไวโอลินคอนแชร์โตของไชคอฟสกี้ นักดนตรีสามคนเล่นคนละแนว เพิร์ลแมนดุ ไฮเฟตซ์หวาน ส่วนโคแกนเป็นแบบกลาง ๆ แต่ที่ปฏิเสธไม่ได้ คือ เพลงไชคอฟสกี้ออกรสเฝื่อน ๆ นิด ๆ แทบทุกเพลง กระทั่งเพลงน่ารัก คือ Dance of Sugar Plum Fairy จาก The Nutcracker ส่วนตัวฟังแล้วก็ยังแอบรู้สึกหลอน ๆ แบบฮัลโลวีนยังไงบอกไม่ถูก ขอบคุณที่แวะมาร่วมวง คราวหน้าชาหมดเหยือกจริง ๆ แล้วค่ะ คุณ scottie  : ไชคอฟสกี้ไม่ใช่แนวของตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่บางเพลงก็มีชอบ ๆ อยู่ ขอบคุณสำหรับรูปนะคะ สวยมาก อยากไปมั่งอะ แต่น่ากลัวว่าจะต้องเก็บตังค์อีกนานเลย  T T   ป.ล. จะให้ส่งเค้กแครอทไปให้คนทายถูกด้วยวิธีไหนดีน้อ... ^___^ waidhaya  : เพลงของไชคอฟสกี้ เป็นเพลงประเภทที่ใครชอบก็ชอบเลย ใครไม่ชอบก็ไม่ชอบเอาจริง ๆ จัง ๆ ถึงขั้นฟังไม่ได้ด้วยซ้ำน่ะนะ  - -' คุณ annie <harmonica>  : อ่านนิยายฝั่งอเมริกาเยอะกว่าอังกฤษหรือยุโรป และฟังเพลงร็อคค่ะ ^ ^" แต่ถ้าถามว่าชอบการดำเนินเรื่องแบบไหน ก็ชอบวิธีการของยุโรปมากกว่า เรียบ ๆ เรื่อย ๆ มีรายละเอียดให้เก็บเยอะ ขณะที่ฝั่งอเมริกันแอ็คชั่นจะเยอะ ตอนเขียนก็ไม่ได้นึกเรื่องรูปแบบเลยจริง ๆ ว่า จะเขียนด้วยสไตล์ไหน แต่ขึ้นอยู่กับว่าเขียนเกี่ยวกับอะไร บุคลิกตัวละครเป็นอย่างไร คนและข้อมูลแบบนี้จะพาเรื่องไปทางไหน ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติน่ะค่ะ เขียนแล้วนิยามไม่ได้ว่าแนวอะไร รู้แต่ว่ามันเป็นของมันแบบนั้นละ (ฮา) คุณ Mnemosyne  : จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่ายค่า ^___^ คุณลูนาติก  : พี่หมอจะรับเค้กแครอทไปกินกับชามะนาวเหมือนพี่รักษ์ด้วยมั้ยคะ ^__^   แถมท้ายด้วยเพลงของไชคอฟสกี้สักเพลงนะคะ เป็น Violin Concerto in D, op. 35 ก็แล้วกัน เพลงนี้เป็นเพลงที่ยากในเชิงเทคนิคการเล่น และโหดใช้ได้สำหรับคนเล่น ส่วนใหญ่เรามักจะได้ฟัง 1st Movement กันบ่อย ๆ เปลี่ยนบรรยากาศเป็น 2nd Movement (Canzonetta) แบบช้า ๆ บ้าง เป็นฝีมือของ David Oistrakh นักไวโอลินรัสเซีย ฝีมือดี แต่อาจจะไม่ค่อยมีคนได้ยินชื่อ เพราะไม่ค่อยได้ออกนอกประเทศ ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ว ถ้ายังไงก็รบกวนมาอยู่เป็นเพื่อนกันต่ออีกสักตอนนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ  ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 มิ.ย. 52 02:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ท่าทางจะได้กินปลาหิมะต้มซีอิ๊วกันถ้วนหน้าแฮะ = =' คุณพ่อขาอาจจะสับขาหลอกฝาแฝดก็ได้น้า อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 12 มิ.ย. 52 03:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลึกซึ้งค่ะ แต่ถ้าตอบถูกเลยก็จบง่ายไปมั้ยคะนี่ จะจริงหรือหลอกให้ลุ้นต่อน้า จากคุณ : Mnemosyne - [ 12 มิ.ย. 52 08:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกจะพลาดตอนที่ 2 ค่ะ แปะไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาอ่าน --------------------------------------------------------------------------- ไม่มีความรู้เรื่องเพลง classic เลยค่ะ วรรณกรรมของรัสเซียก็ไม่เคยอ่านจบซักเล่มเดียว Anna Karenina อ่านมา 3 ปีแล้ว ยังไม่ผ่านบทที่ 2 เลยค่ะ War and Peace ยิ่งหายห่วง บทแรกยังไปไม่ถึงไหนเลย พูดถึงศิลปินของรัสเซีย คุ้นเคยกับ playwright อย่าง Anton Chekov หรือ Nemirovich-Danchenko มากกว่าค่ะ มาอ่านเรื่องนี้ของคุณปิยะรักษ์ก็เลยได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเพลง classic ขึ้นมาบ้าง แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 13:06:51 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 12 มิ.ย. 52 09:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อา...นึกอยู่แล้วว่าต้องใช่ อิอิ แอบเข้าข้างตัวเอง เพราะมีหนังสือเล่มนี้อยู่ในมือนั่นเอง มีเกร็ดเล็กๆที่เขาโม้ไว้เกี่ยวกับผลงานอันแสนไพเราะเพราะพริ้ง ของตาบีโธเฟ่นใน "มูนไลท์ โซนาต้า" กล่าวกันว่า ตาบีโธ่เฟ่นเดินเล่นกับเพิ่อนที่ถนนแห่งหนึ่งในคืนเดือนหงาย เดินผ่านบ้านหลังหนึ่ง ได้ยินเสียงเปียโนเล่นบนชั้นสองของบ้าน เพื่อนเขาเลยกล่าวว่า (ประมาณ) บะ..ถ้ามีใครเล่นเปียโนเก่งๆสักคน เพลงนี้จะน่าฟังเพิ่มขึ้นอีกสิบเท่าร้อยเท่า ตาบีโธ่เฟ่นได้สดับดังนั้น ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง หาทางลัดเลาะเข้าไปในบ้านนั้น ขึ้นไปบนชั้น 2 (เข้าไปได้อย่างไรก็ไม่รู้) เจอตัวคนเล่นเปียโนเป็นเด็กผู้หญิง (บางเกร็ดบอกว่าตาบอด) ไม่รอช้า เขาอุ้มเด็กคนนั้นออกจากเก้าอี้ที่นั่งหน้าเปียโน (บางเกร็ดอีกนั่นแหละ บอกว่าผลักเด็กออกไป ) แล้วตัวเองก็สวมบทบาทนักเปียโนมือเทพแทน เล่นไปสักพัก ไฟเกิดดับ อ้า..หรือธรรมชาติจะดลใจให้โรแมนติค ว่าแล้ว เพื่อนเขาก็ไปเปิดม่านหน้าต่างออกกว้าง ปล่อยให้แสงนวลของพระจันทร์เดือนหงายส่องลงมา แล้วตาบีโธ่เฟ่นก็เล่นตามมนต์พระจันทร์จนจบ ว้าว.. ไม่รู้จริงหรือเปล่า จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 12 มิ.ย. 52 19:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพิ่งโผล่หัวเข้ามาในพันทิป เจอเรื่องนี้พอดี เอ! ชักยังไง สงสัยๆ ต้องมีอะไรมากกว่าพินัยกรรมนี่หรือเปล่าคะ เพราะปริศนาเรื่องหนังสือก็ไขออกแล้ว แต่ปริศนาแม่สองแฝดนี่สิ ต้องติดตามต่อไปเนอะ จากคุณ : annie <harmonica> - [ 13 มิ.ย. 52 22:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แอบคิดอยู่ว่าตอลสตอยขึ้นด้วยตัวที เหมาะกับชื่อเรื่องมากๆ ได้กินเค้กแครอทแล้ว อิอิ จากคุณ : scottie - [ 14 มิ.ย. 52 00:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ รสชาติเป็นยังไงนะ เค้กแครอทนี่อะ จากคุณ : ลูนาติก - [ 23 มิ.ย. 52 10:19:15 ]