สามารถติดตามอ่านเรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า
และนิยายเรื่อง นักล่าแห่งรัตติกาล ตอนต้นๆได้ที่ blog ของมูนนี่ค่ะ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever
ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ^/|\^

ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7555350/W7555350.html
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7561061/W7561061.html
ตอน ผีทวงสมอง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7569912/W7569912.html
ตอน ช่วยด้วย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7575674/W7575674.html
ตอน หัวใคร ในทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7581096/W7581096.html
ตอน ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม!
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7589318/W7589318.html
ตอน กลิ่น
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7650035/W7650035.html
ตอน เขามาเตือน
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7630569/W7630569.html
ตอน วิญญาณป่าที่เขาใหญ่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7613807/W7613807.html
ตอน เขามานำทาง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7664958/W7664958.html
ตอน เหงามั้ยจ๊ะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7689756/W7689756.html
ตอน ผีถ้วยแก้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7703708/W7703708.html
ตอน ผีที่อินเดีย ตอนแรก
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7732635/W7732635.html
ตอน เขา....มาเกาะที่ไหล่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7754283/W7754283.html
ตอน ท่อนแขนใครบนหาดทราย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7784939/W7784939.html
ตอน ผีที่อินเดีย(ภาคสองเสียงในความมืด)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7813860/W7813860.html
ตอน ความอัศจรรย์บนนากาก็อต
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7840255/W7840255.html
ตอน พรายทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7865143/W7865143.html
ตอน มือสีขาว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7889933/W7889933.html
ตอน ผีที่ดินเดีย ภาคเจอผีที่เนปาล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7918007/W7918007.html
ตอน ผมเป็นทหารช่าง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7943005/W7943005.html


เรื่องที่ 23 ผีอำ

มีหลายคนเคยประสบกับเหตุการณ์เช่น กำลังจะเคลิ้มหลับแต่อยู่ๆร่างกายก็เกิดอาหารแข็งจนขยับไม่ได้ หรือนอนลืมตาดูเพดานอยู่ดีๆ ตัวก็แข็งขึ้นมาเสียยังงั้น แถมบางทีมีเสียงประหลาดกระซิบข้างหูให้สยองเล่น อาการเหล่านี้มีผู้รู้หลายท่านพยายามหาหลักการทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายเช่น เส้นอาจจะยึด หรือเราตกอยู่ในพะวัง หรืออีกร้อยแปด แต่ที่สุดแล้วก็ไม่มีใครรู้ได้จริงว่าอาการเหล่านี้เกิดจากอะไรกันแน่ เล่ากันมาตั้งยืดยาวแบบนี้ ทุกคนคงจะรู้แล้วสินะคะว่าพี่กำลังจะพูดถึงเรื่อง

ผีอำ

ความจริงแล้วพี่เคยมีอาการถูกอำหลายครั้ง บางทีก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะเรากำลังอยู่ในช่วงครึ่งหลับครึ่งตื่นหรือนอนผิดท่าผิดทางด้วยหรือเปล่า พยายามคิดหาเหตุผลหลักการมาอธิบายกับตัวเองก็หลายหนเพราะเป็นคนที่ถ้าไม่แน่ใจแล้วจะไม่ยอมสรุปลงไปทีเดียว เช่นการพบเจอวิญญาณแต่ละครั้งพี่ต้องมองอย่างมีสติและแน่ใจว่าจิตเราไม่ได้หลอนไปเอง เงาต่างๆที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความหักเหของแสงหรือการแกล้งของมนุษย์ ดังนั้นพี่จึงค่อนข้างเชื่อในสิ่งลี้ลับและความมหัศจรรย์

อาการถูกอำนี่ก็เช่นกัน หากยังจำกันได้ถึงเรื่องราวที่พี่ถูกหลอกในโรงแรมบางแสน ครั้งแรกก่อนที่จะเจอกับรูปวิญญาณพี่ก็เกิดอาการผีอำก่อน ตอนแม่เจอกระสือท่านก็มีอาการถูกอำ(แต่พี่คิดว่าน่าจะโดนสะกดมากกว่า หรือเราอ่านหนังสือมากไปน้อ) พี่เคยมีประสบการณ์ถูกผีอำแบบน่าขนพองสยองเกล้าอยู่ครั้งหนึ่ง ก็นานหลายปีแล้วเหมือนกัน ตอนนั้นพี่อาศัยอยู่ในอาคารพานิชย์แถวซอยทานสัมฤทธิ์ เป็นห้องมุมดังนั้นด้านข้างจะมีหน้าต่างด้วย

เจ้าหน้าต่างนี่แหละคือต้นเหตุสยอง

วันนั้นพี่ง่วงนอนเลยหนีขึ้นไปงีบบนห้อง หลับไปแล้วหนึ่งรอบมาตกใจตื่นตอนได้ยินเสียงลมพัดหน้าต่างกระแทกกับผนัง ด้วยความรำคาญพี่เลยลุกขึ้นไปดู ตอนนั้นมองฟ้าก็แปลกใจว่ามันก็สว่างดีไหงถึงมีลมพายุได้ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากเปิดหน้าต่างมุ้งลวดและยื่นแขนออกไปดึงบานหน้าต่างด้านนอกมาปิดจนสนิท ปากก็บ่นงึมงำตามประสาคนตกใจตื่น พอปิดเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องเพื่อนอนต่อ

ความที่ต้องเดินไปเดินมากว่าจะสร้างอารมณ์ให้ง่วงต่อได้ก็ใช้เวลาพอดู หลังจากนอนพลิกไปพลิกมาสักพักเลยคิดว่าน่าจะลุกดีกว่า พี่เลยเปลี่ยนเป็นท่านอนหงายเพื่อที่จะดีดตัวลุกแบบนักสู้ในเกมส์ พอพลิกมาอยู่ในท่านั้นปุ๊บ แขนขาก็เกิดกระดิกไม่ได้ขึ้นมา ตอนนั้นพี่ตกใจมากพยายามจะขยับตัวแต่ก็ทำไม่ได้ สมองเตือนในทันทีเลยว่า ผีอำแล้วกรู....

ตอนนั้นพี่ได้ยินเสียงคนที่อยู่ด้านล่างคุยกันลั่น แถมได้ยินเสียงน้าผู้ชายคนหนึ่งซึ่งแวะมาเยี่ยมแม่ด้วย พี่เลยตะโกนร้องเรียกให้ช่วยสุดเสียงแต่เสียงที่ออกมาจากปากมันเบาเหมือนกระซิบ เอาล่ะวาหาใครช่วยไม่ได้แน่ ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าต้องลุกหรือคลานไปกินน้ำมนตร์ในห้องพระให้ได้ พี่เลยตั้งสติ สวดมนต์

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต

มีเสียงแหบห้าวสวดตามทันที ขนลุกแล้วล่ะค่ะตอนนี้ เอาวะก็ให้รู้ไปว่ามันจะเก่งกว่าพระ พี่เริ่มต้นสวดอีกครั้ง

อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ

อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ

แม่เจ้า! เสียงนั้นมันท่องตามอีกค่ะ แถมมีการท่องทวนอีกครั้งเหมือนกับล้อเลียนด้วย ตายละวาเจอผีอะไรกันเนี่ย ตอนนั้นถ้าฉี่ราดได้คงราดไปแล้วแต่ความขี้เกียจซักที่นอนมีมากกว่าเลยอั้นไว้ได้ สมองคิดแบบเร็วจี๋เลยว่าจะเอายังไงต่อดี ตอนนี้แหละค่ะที่มันเริ่มสำแดงฤทธิ์

ยังไงน่ะเหรอ

พี่รู้สึกเหมือนขาทั้งสองข้างถูกยกขึ้นและโดนลากลงจากที่นอน มันเป็นความรู้สึกนะคะเพราะขาจริงๆเราก็ยังอยู่ที่เดิม พี่พยายามฝืนตัวอย่างที่สุด ในใจบอกว่าอย่ามายุ่ง ไปให้พ้น ตัวฉันเป็นเจ้าเรือน คนอื่นจะไม่มีสิทธิ์มาสั่งหรือทำร้ายอะไรได้ และนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นับถือให้ช่วย โดยเฉพาะแม่

จะว่าปาฏิหารย์หรือเหตุบังเอิญก็สุดจะเดา พี่ได้ยินเสียงแม่เดินขึ้นบันไดมา ขาที่ถูกยกเมื่อครู่โดนปล่อย อาการถูกกดหายวับไปกับตา พี่ลุกพรวดเดินเข้าห้องพระคว้าขันมาตักน้ำมนตร์กินไปสามอึกที่เหลือราดหัวจนโชก หันไปมองทางบันไดไม่เห็นมีใครเลยสักคน หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งก็เผ่นลงชั้นล่าง แม่เห็นพี่เดินหน้าตาตื่นลงไปเลยถามว่าเป็นอะไร ก็เล่าให้ท่านฟังอย่างละเอียด แม่หันไปมองปฏิทินแล้วบอกว่าวันนี้น่ะเป็นวันพระ เลยโดนอะไรรนิดหน่อยเล่นงาน พี่งงมากวันพระทำไมมีผีแม่เลยอธิบายให้ฟัง

วันพระจะเป็นวันปล่อยผี และพวกเล่นคุณไสยเขาจะปล่อยของให้ลอยไปตามลม ถ้าไปตกกระทบบ้านใครก็จะมีเสียง คนไหนมีเคราะห์หรือดวงตกบังเอิญขานรับก็จะถูกของเหล่านี้เข้าร่าง ที่เรียกกันว่าลมเพลมพัดน่ะแหละ สิ่งที่พี่โดนมาจากลมพายุเมื่อครู่เพราะแม่บอกว่าด้านล่างไม่มีลมอะไรที่ว่าเลยสักนิด โชคยังดีที่เรามีสิ่งคุ้มครองตนดังนั้นมันจึงทำได้แค่นั้น  พี่ถามว่าทำไมสวดมนต์แล้วยังไม่ไป แม่บอกว่าวิญญาณบางจำพวกเป็นวิญญาณที่มีระดับต่ำมาก เขาไม่สามารถรับคำศักดิ์สิทธิ์ได้ต้องใช้อำนาจไล่เท่านั้น(พี่คิดว่าคงหมายถึงพวกน้ำมนต์อะไรทำนองนี้) บางทีก็เป็นพวกไม่มีศาสนาหรือคนละศาสนา เลยทำให้เขาไม่กลัว

จากนั้นแม่เลยสอนว่าทีหลังอย่าประมาท จะทำอะไรให้ดูให้ดีก่อน และอย่าสบถระหว่างที่ปิดประตูหน้าต่างเพราะมันเหมือนเป็นการเปิดทวารร่างกายเราทำให้สัมภเวสีหรือสิ่งไม่ดีแทรกเข้ามาได้ ครั้งนี้น่ะเจอแค่เบาะๆเท่านั้น

ขนาดแค่เบาะๆ ยังเล่นเอาเกือบฉี่ราดเลย

ไม่ขอเจอครั้งต่อไปแล้วล่ะค่ะ

*/*/*/*/*


มูนนี่ขอกราบขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านในเรื่องเล่าตอน ผมเป็นทหารช่าง
เป็นอย่างมากค่ะ ขอจิตอันเป็นกุศลส่งผลให้ทุกท่านมีความสุข และประสบความสำเร็จในทุกสิ่งที่มุ่งหวังตั้งใจนะคะ

ตอนนี้คุณพ่อได้เป็นอาจารย์ใหญ่เต็มตัวแล้ว และที่มูนนี่ภูมิใจมากก็คือมีการทำสารคดีเกี่ยวกับอาจารย์ใหญ่ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยด้วย

คุณพ่อถูกส่งมาเป็นผู้ให้ความรู้ต่อผู้อื่นจริงๆ

*/*/*/*/*

แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 09:33:27

จากคุณ : Moony_Lupin - [ 12 มิ.ย. 52 07:26:44 ]