ความคิดเห็นที่ 1 ฝันร้ายที่เป็นจริง ระเบียงชั้น 4  ของคอนโดมิเนียมกลางเมือง หญิงสาวนั่งลงบนพื้นโดยทิ้งขาลงมาจากระเบียง ลมเบาๆพัดกระทบใบหน้า ผมของหญิงสาวถูกสายลมพัดสยายไปข้างหลัง สายตาที่เหม่อลอยมองไปข้างหน้าแบบไม่มีจุดหมาย สายตาของเธอนั้นดูว่างเปล่า ภายในห้องกล่องเครื่องตรวจการตั้งครรภ์ถูกเปิดออกมาใช้ทั้ง 2 กล่อง เครื่องตรวจการตั้งครรภ์ที่ถูกใช้แล้วถูกโยนทิ้งลงถังขยะข้างโซฟา “หยก ออยไปเตะบอลที่โรงเรียนก่อนนะ เดี๋ยวเตะบอลเสร็จจะมาหาอีกที” ทวีศักดิ์กล่าว แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากประภัสสร เธอได้แต่มองออกไปข้างหน้า นัยน์ตาว่างเปล่า แต่ภายในหัวของเธอนั้นกำลังคิดหาทางออกกับปัญญาที่เกิดขึ้น “หยก หยกคร้าบบบ ออยไปก่อนนะเดี๋ยวมาหาใหม่” ทวีศักดิ์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อน “ออยจะทำยังไงต่อไป เราจะทำยังไงกันดี” ประภัสสรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ทวีศักดิ์นั่งลงโอบหญิงสาวจากข้างหลังแล้วกระซิบข้างหูเธอ “ท้องก็ท้องสิ อย่าเครียดเลยนะ เดี๋ยวก็มีทางออก” พูดจบชายหนุ่มก็หอมแก้มหญิงสาว ประภัสสรอมยิ้มกับพฤติกรรมที่ทวีศักดิ์กระทำกับเธอ เธอคิดว่าเพราะทวีศักดิ์เป็นแบบนี้เธอถึงได้รักเขาหมดหัวใจ เธอลุกขึ้นแล้วเดินจากระเบียงเข้าไปในห้อง เพื่อเดินไปส่งทวีศักดิ์หน้าห้อง ทั้งสองยิ้มให้กันแล้วทวีศักดิ์ก็วิ่งจากไปทางบันไดหนีไฟ ************************ “เฮ้ยออย ทำไมมาช้าวะวันนี้” เสียงเพื่อนร่วมทีมตะโกนถามทวีศักดิ์ดังจากข้างสนามฟุตบอล ทวีศักดิ์ปิดประตูรถแล้ววิ่งไปหาเพื่อน “กูไปหาหยกมามีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว” “ไปหาพี่หยกมาแบบนี้จะมีแรงเตะบอลเหรอวะ ฮ่าๆ” เจย์เพื่อนสนิทอีกคนแซว เสียงโห่ร้องพร้อมเสียงหัวเราะของเพื่อนๆคนอื่นดังขึ้น ทวีศักดิ์ยิ้มแต่ไม่ได้ตอบกลับการแซวของเพื่อนๆ แล้วเริ่มวอร์มร่างกายเพื่อลงสนาม ********************** “นี่มันอะไรกันอ่ะหยก” เสียงปราณปรียาเพื่อนร่วมคอนโดและยังเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของประภัสสรถามเธอด้วยอาการตกใจ “ก็เครื่องตรวจการตั้งครรภ์ไง ปราณ” ประภัสสรตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ “รู้ว่าเครื่องตรวจ แต่นี่มันของใคร แล้วใครตรวจ” น้ำเสียงของปราณปรียาเริ่มสั่น “ของเราเอง เราตรวจเอง ........ ปราณ.......เราท้อง” ประภัสสรพูดจบประโยคน้ำตาก็ค่อยๆไหล ปราณปรียาเข้ามากอดเธอ “ไม่เป็นไรนะหยก ไม่ต้องร้องนะ ไม่เป็นไร เรามาช่วยกัน ค่อยๆคิดนะ” การเข้ามาปลอบของปราณปรียายิ่งทำให้ประภัสสรร้องไห้ฟูมฟายมากขึ้น ตัวปราณปรียาเองนั้นจากที่ต้องการปลอบเพื่อนให้หยุดร้อง ก็ร้องไห้ตามเพื่อนไปด้วยอีกคน สองสาวเพื่อนรักกอดกันร้องไห้ในห้องพัก พอเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ทั้งสองสาวก็ออกมานั่งรับลมนอกระเบียง “แล้วออยว่าไง” ปราณปรียาถามเพื่อนรัก “ออยก็บอกว่าไม่เป็นไรไม่ต้องเครียด ท้องก็ท้องสิ แต่ปราณเธอเข้าใจเรามั้ย .....”ประภัสสรกล่าวด้วยเสียงสะอื้นแต่ยังไม่ทันจบประโยคน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง “หยก เราเข้าใจ เราเข้าใจเธอนะ แต่เรื่องแบบนี้เธอก็ต้องคิดดีๆ ค่อยๆคิด อย่าเพิ่งร้องไห้ ตั้งสตินะเธอ” เพื่อนสาวปลอบ “เราคิดว่าเราคงเอาออก” ประภัสสรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมกับสายตาที่ไร้สติ ปราณปรียาหันมามองหน้าเพื่อน “คิดให้ดีนะเธอ อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจ ค่อยๆคิดสิ ปรึกษาออยด้วย” ปราณปรียากล่าวเตือนสติเพื่อน “ปราณแต่เราไม่อยากทำให้แม่เราเสียใจ ถ้าแม่เรารู้เรื่องนี้คงเสียใจมาก เผลอๆหัวใจวายได้เลยนะปราณ” ประภัสสรกล่าวถึงผลที่จะเกิดขึ้นถ้าแม่เธอทราบเรื่องนี้ “แต่มันบาปนะหยก เราว่าค่อยๆคิดนะ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ ออยก็ไม่ได้บอกให้เอาออกไม่ใช่เหรอ” ปราณปรียากล่าวพร้อมยื่นทิชชู่ให้ประภัสสรเพื่อซับน้ำตา ********************** อาหารภาคเหนือมากมายถูกเด็กรับใช้ยกมาวางอยู่บนโต๊ะอาหารหรูในห้องอาหารอันหรูหราของบ้านตระกูล บุตรอนันต์ “คุณผู้หญิงคะอาหารเย็นเตรียมพร้อมแล้วค่ะ” เด็กรับใช้รายงานให้เจ้านายทราบ อรนรีหญิงวัยกลางคนบุคลิกดูน่าแกรงขาม นั่งอ่านรายงานกิจการประจำวันค่อยๆเงยหน้าขึ้น “อืม แล้วคุณผู้ชาย กับ คุณออยล่ะ กลับมากันรึยัง” “คุณผู้ชายรออยู่ที่ห้องทานอาหารแล้วคะ ส่วนคุณออย คุณออยบอกว่าให้ทานกันเลยคะ คุณออยจะไปทานข้าวกับเพื่อนๆที่โรงเรียนคะ” สาวใช้ตอบ อรนรีค่อยๆว่างเอกสารลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องอาหาร “น้องออยนี่ชักจะเกินไปแล้วนะคะคุณ” อรนรีพูดเปิดประเด็นด้วยความไม่พอใจในการกระทำของลูกชาย “อะไรอีกล่ะ ออยไปก่อเรื่องอะไรให้คุณไม่พอใจอีกเหรอ” ชาญชัยกล่าวด้วยน้ำเสียงปลงกับการเป็นนักกิจกรรมของลูกชาย อรนรีนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกวักมือ เสมือนสัญญาณให้เด็กรับใช้ตักข้าว “ก็ดูสิคะ นี่ก็ไม่กลับมากินข้าวที่บ้าน บอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อนที่โรงเรียน อยู่กันมาทั้งวันแล้วยังไม่พออีกเหรอคะ กลับมาบ้านให้พ่อแม่เห็นหน้า กินข้าวด้วยกันซักมื้อก็ยังดี ” อรนรีพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “โถ่คุณ ตอนนี้ออยเค้าอยู่ในช่วงวัยรุ่น จะติดเพื่อนบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา ลูกเราก็โตแล้วเค้าก็คิดได้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี คุณก็อย่าห่วงมากเลย คิดมากจะแก่เร็วนะ มา..เรากินข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้วเนี่ย” ชาญชัยกล่าวอย่างเข้าใจลูกชาย อรนรีเริ่มทานอาหาร แน่นอนว่าบรรยกาศในห้องอาหารได้เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่เข้ามาเพราะคำพูดของชาญชัยทำให้อรนรีหายกังวลไปได้บ้าง ************************************************ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 16:41:07 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 16:19:26 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 14:07:33 จากคุณ : LilyPark (LilyPark) - [ 14 มิ.ย. 52 14:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เนื้อเรื่อง และวิธีการเล่าเรื่องน่าสนใจค่ะ ท่าทางจะเป็นเรื่องเครียดๆที่ไม่ได้เห็นมานาน จะรออ่านตอนต่อนะคะ แต่หนมจีนขออนุญาตติงเรื่องวรรณยุกต์นิดนึงค่ะ พับสามเหลี่ยมจ๊ะ >>> จ้ะ (ถ้า จ๊ะ เสียงตรี ใช้ในประโยคคำถาม เวลาตอบรับส่วนใหญ่กดเสียงโท เป็น จ้า หรือ จ้ะ) ก็คงไม่ได้เจอกันบ่อยๆแล้วหล่ะ, อะไรอีกหล่ะ >>> ล่ะ เห้ย >>> เฮ้ย เย็นนี้มาแตะบอลป่าวว่ะออย >>> วะ กูไปหาหยกมามีเรื่องนิดหน่อยหน่ะ >>> น่ะ คุณผู้หญิงค่ะอาหารเย็นเตรียมพร้อมแล้วค่ะ >>> คุณผู้หญิงคะ น้องออยนี่ชักจะเกินไปแล้วนะค่ะคุณ >>> คะ ก็ดูสิค่ะ นี่ก็ไม่กลับมากินข้าวที่บ้าน >>> คะ อยู่กันมาทั้งวันแล้วยังไม่พออีกเหรอค่ะ >>> คะ คะ ส่วนใหญ่ใช้ในคำถามค่ะ อย่าง นะคะ หรือคะ ค่ะ ใช้ในประโยคตอบรับ เช่น ใช่ค่ะ ไม่ค่ะ อย่าค่ะ ลองอ่านออกเสียงดูตอนพิมพ์ น่าจะช่วยให้พลาดน้อยลงค่ะ จากคุณ : หนมจีน - [ 14 มิ.ย. 52 15:56:37 A:58.34.227.223 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณคุณหนมจีนนะค่ะ ^0^ เรื่องวรรณยุกต์ดิฉันจะพยายามแก้ไขค่ะ ติงได้เรื่อยๆนะค่ะ ดิฉันเองก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องการเขียน อาจทำอะไรผิดพลาดไปบ้างยังไงก็ขออภัยนะค่ะ แต่จะพยายามผิดพลาดให้น้อยลง ยังไงก็ฝากผลงานไว้ด้วยนะค่ะ จากคุณ : LilyPark (LilyPark) - [ 14 มิ.ย. 52 16:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท่าทางชีวิตภายหน้าจะมีอุปสรรคอีกเยอะนะคะเนี่ยหนูหยก รู้สึกสะดุดๆกับการใช้ตัวเลขพอสมควรค่ะ แต่จำหลักการที่แน่นอนไม่ได้ เท่าที่ค้นเจอจะใช้หลักการว่า A : เอกสารใกล้มือที่ค้นได้ ของ ดร.เอกฉัท  จารุเมธีชน การใช้ภาษาไทย พิมพ์โดยสำนักพิมพ์ โอเดียนสโตร์(2539, 161-162) กล่าวถึงการใช้ตัวเลขในส่วนที่เกี่ยวกับการเขียนข่าวเบื้องต้นไว้ว่า 1.   การบอกจำนวนตั้งแต่ 10 ขึ้นไป ให้เขียนเป็นตัวเลข แต่ถ้าต่ำกว่า 10 ลงมาให้เขียนเป็นตัวหนังสือ 2.   เมื่อบอกลำดับที่  วันที่  เลขที่ ให้ใช้ตัวเลข 2.1         เมื่อบอกคะแนนกีฬา  เช่น 3 ประตูต่อ 2 2.2         เมื่อบอกเปอร์เซ็นต์ 2.3         เมื่อบอกเวลา เช่น 08.30 น. 2.4         เมื่อบอกอายุ 3.   การบอกจำนวนตัวเลขจำนวนมาก ให้ถือหลักดังนี้ จำนวน 100,000  ให้เขียน หนึ่งแสน จำนวน 200,000   ให้เขียน สองแสน จำนวน 1,000,000 ให้เขียน หนึ่งล้าน  เป็นต้น ยกเว้นกรณีที่เป็นตัวเลขในตารางหรือสถิติ ให้เขียนตามความนิยม 4.   คำขึ้นต้นประโยค ห้ามเขียนเป็นตัวเลข แม้จะเกิน 10 ขึ้นไป เช่น  10 นักเขียนในภูมิภาคอาเซียน ร่วมรับรางวัลซีไรต์ ให้เขียนเป็น สิบนักเขียนในภูมิภาคอาเซียน ร่วมรับรางวัลซีไรต์ ไม่รู้จะตอบข้อสงสัยได้หรือไม่ เพราะเป็นกฎเกณฑ์เฉพาะที่เกี่ยวกับการเขียนข่าว ที่มาค่ะ http://www.praphansarn.com/new/c_lift/detail.asp?ID=214 เพิ่มเติมอีกนิดที่เคยรู้มาตอนเขียนวิทยานิพนธ์ ถ้าเป็นตัวเลขแสดงจำนวนที่ไม่ต้องการความละเอียดมากนัก ก็ใช้ตัวหนังสือแทนค่ะ เช่น แล้วรีบวิ่งกระโดดลงจากที่จอดรถที่สูงต่างระดับประมาณ 1.5เมตร ใช้ว่า....ที่จอดรถสูงประมาณเมตรครึ่ง ส่วนถ้าเป็นตัวเลขอื่นเช่น ประตูห้อง 409 ถูกเปิด ก็ยังใช้ 409 ค่ะ ปล. นะคะ ไม่ใช่ นะค่ะ   ซม. (มีจุดต่อท้ายค่ะ) จากคุณ : จริง - [ 14 มิ.ย. 52 18:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณนะคะที่แนะนำ จะพยายามแก้ไขคะ ^0^ จากคุณ : LilyPark (LilyPark) - [ 14 มิ.ย. 52 19:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากแนะนำว่าคำว่า คะ ค่ะ ให้ลองออกเสียงดังๆ เหมือนที่คุณ หนมจีน และคุณ จริง แนะนำค่ะ เพราะเห็นว่าผิดมากจริงๆ แม้แต่ใน คห. 5 ก็ยังผิด "จะพยายามแก้ไขคะ" ควรเป็น "จะพยายามแก้ไขค่ะ" จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 15 มิ.ย. 52 08:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมว่าสิ่งขาดหายไปนิด คือ อารมณ์ของตัวละครที่ถูกวาดขึ้นในใจของผู้อ่านครับ เช่นในช่วงที่ว่า          .....ประภัสสรสบตาทวีศักดิ์ หล่อนตั้งสติ ค่อยๆถอนหายใจแล้วพูดว่า "ออย ประจำเดือนเค้าไม่มา" ประภัสสรกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ          ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาวเอาไว้แล้วกล่าวว่า "นานรึยังล่ะ อย่าคิดมากนะเดือนนี้อาจเคลื่อนนิดหน่อย อย่าเครียดเลย"..... ในจินตนาการผมไม่สามารถรับรู้ถึงอารมณ์ของทวีศักดิ์ ว่าเป็นห่วงประภัสสรมากน้อยแค่ไหน น่าจะลองเพิ่มอะไรไปอีกนิด ยกตัวอย่างเช่น                        ชายหนุ่มได้ยินหญิงสาวกล่าวเช่นนั้นก็ถึงกับนั่งนิ่งตะลึงงันไปชั่วครู่ สีหน้าที่ดูทะเล้น ตามประสาชายหนุ่มเจ้าชู้อย่างเขาได้เปลี่ยนเป็นสีหน้าของคนที่ไร้ความรู้สึกใด ๆ สักพักพอทวีศักดิ์ตั้งสติได้ เขาก็ค่อย ๆ กุมมือหญิงสาวเอาไว้อย่างแผ่วเบา แล้วกล่าวว่า.....         แต่โดยรวมแล้วผมค่อนข้างชอบนะครับ สะท้อนชีวิตวัยรุ่นได้อย่างน่าสนใจ จะคอยเป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : เทิร์น (chetchenko) - [ 21 มิ.ย. 52 20:31:06 ]