ความคิดเห็นที่ 1 “เหมียวๆๆๆ” เสียงเรียกใสๆร้องเรียกเจ้าสี่ขาขนนุ่มละแวกนั้นให้มาหา เจ้าตัวเล็กตัวใหญ่วิ่งมาคลอเคลียร้องขออาหารกันระงม อาหารเม็ดเทลงกับพื้นเป็นกองๆ กับน้ำที่เทใส่กล่องพลาสติกไว้ให้ ปรี้นๆ...เสียงรถกดแตรไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี่ ยอดขวัญยืดคอมองข้ามรั้วมาถึงเห็นรถเก๋งของเจ้านายจอดรออยู่หน้าบ้าน เธอรีบวิ่งกลับมาเปิดประตูให้ แปลกแฮะ...วันนี้ไม่มีอีกคนขับรถตามมาส่ง ถึงหญิงสาวจะไม่ชอบนายคนนั้นเท่าไร แต่เธอก็นึกขอบคุณอยู่บ้าง เพราะการไปรับไปส่งของเขาทำให้เธอมีเวลาว่างขึ้นอีกโขเลย “ขวัญ ช่วยเอาของไปเก็บหน่อยจ๊ะ” “ค่า..” และช่วงนี้คุณเอมี่เธอใจดีเป็นพิเศษด้วย “ถุงสีน้ำตาลเป็นขนมนะ ซื้อเผื่อขวัญด้วยถุงหนึ่ง” “ขอบคุณค่ะ” ยอดขวัญหอบสารพัดถุงออกจากท้ายรถ “ฮัลโหล คุณพัฒน์” เอมี่กดมือถือโทรหาเพื่อนซี้ของชายหนุ่ม ยอดขวัญ เพิ่งเลี้ยวเข้าประตูบ้านไม่กี่ก้าวก็เบรคจึ๊ก เงี่ยหูฟังทันที เป็นคนใช้ที่ดี หูตาก็ต้องไวหน่อยเพื่อประโยชน์ของตัวเอง “เมื่อกี้เราซ้อมกันว่าไงนะคะ” เธอถามก่อนจะพูดตามว่า “ไปถ่ายโฆษณาเมืองนอกอาทิตย์หน้า 15 วัน ค่ะๆได้ค่ะ....อ้อ ไม่ค่ะ เอมี่ยังไม่ได้บอกใครว่าเราถ่ายทำเสร็จแล้ว” หื้อ?? ถ่ายทำเสร็จแล้วเหรอ ยอดขวัญยื่นหน้าไปดูเจ้านายที่เดินไปมา ดูว้าวุ่นใจทีเดียว “คุณพัฒน์ คุณแน่ใจนะว่า จะให้เอมี่ไปด้วย.....มันก็จริงค่ะ ถึงคุณกานต์จะให้ตั๋วฟรีบินไปเที่ยวบ้านเขา แต่มันก็เป็นของขวัญที่คุณกานต์ให้คุณสุเมท ไม่ได้ให้เอมี่เสียหน่อย”เธอว่าเสียงกระเง้ากระงอด ก่อนจะเงียบไปครู่ใหญ่ “วันเกิด?? วันเกิดคุณกานต์เหรอ อีก10กว่าวัน....จะเซอร์ไพรส์ปาร์ตี้ ไหนว่าคุณไม่รู้จักบ้านเขา นั้นน่ะทิเบตนะคะไม่ใช่บ้านเรา เอ๊ะ?? ไม่ใช่ธิเบตเหรอ โธ่คุณพัฒน์ก็... ประเทศอย่างนั้นมีมือถือดาวเทียมก็ใช่ว่าจะโทรติดนะ” เธอว่าพลางหัวเราะ “ก็ได้ค่ะ เอมี่จะลองดู ได้เรื่องแล้วจะโทรบอกอีกทีนะคะ” เธอเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนเดินเข้าไป “คุณแม่ขา...หนูมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยค่ะ” ยอดขวัญยืนฟังใกล้ๆพอจับใจความได้ว่า คุณเอมี่ถ่ายโฆษณาเสร็จแล้วแต่มาโกหกคุณนายว่าจะไปถ่ายเมืองนอกเพื่อจะไปเจอนายลิงเผือกนั้น อืม....โชคดีล่ะกัน หญิงสาวเข้าห้องครัวเอาของไปเก็บ “ไปเมืองนอกเหรอ ที่ไหนนะ?” คุณรัตนาถาม หลังลูกสาวบอกกล่าวกำหนดการเดินทางเพื่อถ่ายโฆษณา เอมี่กรอกตามองไปทางอื่นแว่บหนึ่งก่อนจะบอกว่า “อินเดียค่ะ” “แล้วตรงไหนของอินเดียล่ะ?” คุณรัตนาถามต่อ “แม่คะ อย่าซักไซ้นักสิ พี่มดแดงเขากรองงานมาแล้ว อย่าห่วงนักเลยงานนี้ไปไม่ไกลหรอกคะ” เอมี่ว่า “แล้วไปเมื่อไรล่ะ?” “อาทิตย์หน้าค่ะ” “อาทิตย์หน้า...คุณพ่อก็ไม่อยู่ แล้วจะไปด้วยกันยังไง” “หนูไปเองได้ค่ะ ทีมงานก็คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น คนของพี่มดแดงไปด้วย นะคะ”เอมี่รู้เลยว่าแม่เป็นห่วง ทุกครั้งที่ได้ไปเมืองนอก ไม่พ่อก็ต้องแม่จะตามไปด้วยเสมอ แต่คราวนี้เธอต้องไปตามลำพังให้ได้ “อันนั้นแม่รู้” คุณรัตนาหัวเราะร่วน แต่ในใจคิดว่า เรื่องอะไรฉันจะให้ลูกสาวคนสำคัญไปเมืองนอกตามลำพังย่ะ ผู้ชายเป็นฝูงยังกะอีแร้ง ถึงนายมดแดงนั้นจะไม่ใช้ผู้ชายเต็มร้อยก็เถอะแต่ของแบบนี้มันไว้ใจกันไม่ได้ “แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ มีผู้ใหญ่ไปด้วยหลายคน” “เหรอ....” คนเป็นแม่ทำหน้าลังเลใจ เอมี่รบกอดเอวออเซาะแม่ “ให้หนูไปนะคะ...นะๆๆ หนูโตแล้วนะ” “ไปก็ได้ แต่แม่จะไปด้วย” “แม่คะ....แล้วงานสโมสรล่ะคะ” “อุ้ยตาย...” ลืมไปเลยว่ามีตัวเองมีงานการกุศลกลางสัปดาห์หน้า ที่ทำหน้าที่เหรัญญิกด้วย ทิ้งไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเธอไปกับเอมี่ก็จะมีเวลาแค่สองวันก็ต้องรีบกลับมาแล้ว เอาไงดี.... “หนูไปถ่ายหนังโฆษณาแค่ 15 วันก็กลับมาแล้ว” “ไม่ใช่แค่ 15 วันจ๊ะ ตั้ง 15 วันต่างหาก ไปอยู่ไกลหูไกลตาพ่อแม่อย่างนี้ มันอดห่วงไม่ได้รู้ไหม” “แต่คนอื่นเขายังไปคนเดียวได้นี่คะ” “คนอื่นก็ส่วนคนอื่นไม่เกี่ยวกัน หนูน่ะธาตุอ่อน กินอะไรผิดนิดผิดหน่อยเป็นต้องปวดท้องทุกที อาหารการกินที่โน้นสะอาดรึเปล่าก็ไม่รู้ โรงพยาบาลล่ะมีหมอเก่งๆไหม จะให้แม่ไว้ใจได้ไง หา??” “แล้วแม่จะให้ทำไงล่ะคะ ไม่มีใครว่างนี่นา” คุณรัตนากัดริมฝีปากครุ่นคิดหนักครู่หนึ่ง “ไม่ไปไม่ได้ใช่ไหม” “ค่ะ” “เลื่อนไม่ได้ด้วย” “ค่ะ” “งั้นก็ช่วยไม่ได้” “ไชโย...ขอบคุณค่ะ คุณแม่” หญิงสาวกระโดดโลดเต้นกอดแม่เป็นการใหญ่ แต่โดนเบรกด้วยการจับหน้าให้หันมามองตรงๆ “แต่แม่ไม่ให้เราไปคนเดียว” “แล้ว...แม่จะไปด้วยเหรอ” เอมี่ว่าเสียงอ่อย แบบนี้ก็แย่สิ “แม่ไปไม่ได้หรอก แต่ที่จะให้ไปด้วยน่ะ คนนี้ต่างหาก” เธอชี้มาที่คนยกน้ำเย็นมาเสริฟ์เจ้านาย ***************** จากคุณ : สาวพันชั่ง - [ 15 มิ.ย. 52 10:55:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮุฮุฮุ.......ฮะฮะฮะ........หึหึหึ  ยอดขวัญนั่งกอดเข่าบนที่นอนมองดวงจันทร์สุกสกาวบนท้องฟ้าอย่างมีความสุข เธอนั่งเงียบแล้วหัวเราะเงียบๆอยู่คนเดียว ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างพอประมาณ ฟูกที่อยู่ติดๆกันเป็นของป้าแม่บ้านกับหลานสาววัยรุ่น ที่หลับไม่ลงเพราะแสงจากโคมไฟแยงตา “พี่ขวัญ....ยังไม่ปิดไฟนอนอีกเหรอ” หึหึหึ....มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ เจ้าตัวนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน “โธ่....จะตี1 แล้ว ดับไฟทีเถอะ” เงียบ...เธอยื่นมือไปสะกิด “พี่ขวัญ” “มีอะไรเหรอ อ้อย” “ปิดไฟนอนเถอะ หนูง่วงแล้ว” “ฉันนอนไม่ได้หรอก” “ทำไมอ๊ะ” “ก็ถ้าฉันนอน....มันก็อาจจะเป็นแค่ความฝันก็ได้” “ฝันอะไรล่ะ?” “ก็ที่ฉันจะได้ไปเมืองนอกไง” “ก็คุณนายบอกว่าจะให้พี่ไปไม่ใช่เหรอ” “ก็ใช่น่ะสิ” “อื้อ...พี่ก็ได้ไปอยู่แล้ว มันจะเป็นฝันได้ยังไง ตอนบ่ายนี้เขาก็พาพี่ไป ถ่ายรูปแล้วนี่” “ใช่...แต่ถ้าเช้ามาแล้วคุณนายเกิดบอกว่าพี่ไม่ต้องไปแล้วจะทำยังไงล่ะ”ยอดขวัญวิตกจริตขึ้นมา เธออยากไปนะ ชาตินี้จะได้ไปรึเปล่าก็ไม่รู้ เธอไม่อยากพลาดโอกาสนี้ “ฉันจะไม่นอน...ฉันจะไม่นอนเด็ดขาด” “โธ่..พี่ขวัญก้อ ดับไฟนอนน่า” “หนวกหูจริงเชียว เอะอะอะไรกัน” ป้าแก้วหลับอุตุดีๆเป็นอันต้องตื่น จนได้ “แม่ พี่ขวัญน่ะสิ บ้าไปแล้วไม่ยอมหลับยอมนอนเลย” “เอ็งเป็นอะไรไปวะ” “ฮะฮะ...ตื่นเต้นดีใจน่ะป้า รู้ไหมว่าฉันได้เมืองนอกกับคุณเอมี่” “รู้แล้ว แกบอกตั้งแต่กินข้าวเย็นตั้งหลายครั้ง นอนซะ ฉันต้องตื่นไปตลาดแต่เช้านะ” “ฉันได้ไปเมืองนอก....ได้ขึ้นเครื่องบินด้วยนะ” ยอดขวัญไม่สนที่ป้าแก้วพูดเลย เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง เบื้องบนนั้นเหมือนมีวิมานชั้นฟ้าปรากฏให้เห็น อีกไม่กี่วันเธอจะได้ขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินแล้ว “โอ้ย จะบ้าตาย...”ป้าแก้วลุกขึ้นอย่างมีน้ำโห แกลากแขนยอดขวัญลุกขึ้นมา “อะไรล่ะป้า” “ฝันอยากนั่งเครื่องบินนักก็ออกไปนั่งชมเครื่องข้างนอกโน้น ดูให้พอใจแล้วค่อยเข้ามาล่ะกัน” ป้าปิดประตูใส่หน้าโครม หญิงสาวยิ้มไม่ว่าอะไร มีความสุขด้วยซ้ำ ตอนนี้ดึกดื่นเที่ยงคืนใกล้ย่างเข้าวันใหม่แล้ว ทั้งบ้านเงียบสงัดราวกับโลกนี้เป็นของเธอคนเดียว ร่างเล็กเดินออกมานั่งชิงช้าที่สวนหน้าบ้าน ลมเย็นๆเป็นเหมือนผ้าที่ไล้บนผิวกาย ท้องฟ้าสว่างใสดวงแสงนวลตา เครื่องบินบินผ่านดวงจันทร์กลมโตเห็นลำเล็กจิ๋วนิดเดียวเหมือนฉากหนึ่งในภาพยนตร์ที่เคยเห็น เสียงหมาเห่าแว่วมาไกลๆเป็นเพื่อนร่วมชมโลกที่กว้างไกล สัมผัสไม่ได้แต่ชื่นชมด้วยสายตาและหัวใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ยอดขวัญรู้สึกว่าหัวใจในตัวตนที่เล็กจิ๋วของเธอนั้นมีความสุขแค่ไหน ********************* จากคุณ : สาวพันชั่ง - [ 15 มิ.ย. 52 10:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ว้าว.....” นี่ไม่ใช่ฝัน...มันไม่ใช่ฝันจริงๆด้วย บ้านหลังใหญ่โตเห็นเล็กจิ๋วเต็มพรืดไปหมด ถนนหนทางก็เล็กราวกับเป็นเมืองขนาดจิ๋ว มองเห็นรถที่วิ่งด้วย ก้อนเมฆใหญ่ดูเหมือนปุยนุ่นเงาของมันทาบบนพื้นที่มีคนอยู่ นกที่ว่าบินสูงแล้วยังต่ำกว่า เครื่องบิน และยิ่งเห็นเส้นถนนคดเคี้ยวไปมาก็ชวนให้สงสัยไม่ได้ ทำไมถึงไม่ตัดตรงๆนะ ทั้งที่บางช่วงจุดเลี้ยวนั้นทำให้อ้อมไปตั้งเยอะ หันกลับมาข้างในตอนมีเสียงแปลกๆดังวี้ด บางคนรีบปลดเข็มขัดออกลุกเดินทันที ยอดขวัญมองไปรอบๆตัวเห็นปุ่มอะไรอยู่บนหัวตั้งเยอะแยะ นี่ถ้าเธอกดแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นไหมเนี่ย “ตื่นเต้นไหม” คุณยุวดี เพื่อนร่วมทางไปด้วยถาม “ค่ะ ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลยค่ะ” “เมาเครื่องรึเปล่า มีถุงใส่อาเจียนตรงนี้นะ” เธอหยิบออกจากกระเป๋าติดเบาะนั่งข้างหน้าให้ดู “โห...ถุงใส่อาเจียนยังทำซะสวยเลย” เธอคลี่ออกดู คิดว่าต้องเก็บเป็นที่ระลึกแน่ๆ “หาอะไรทำไปก่อนก็ได้นะ เพราะเรายังต้องนั่งไปอีกนาน” “นานแค่ไหนคะ” “10 หรืออาจจะ 12 ชั่วโมงก็ได้ เดี๋ยวต้องเปลี่ยนเครื่องที่เนปาลอีก” นานขนาดนั้นเชียว....ยอดขวัญชักเป็นห่วงเจ้านายแล้ว พวกผู้ใหญ่ไปนั่งชั้นหนึ่งหมด ส่วนคนอื่นๆนั่งชั้นประหยัดกัน “ฉันไปดูคุณเอมี่หน่อยดีกว่า ไม่รู้เธออยากได้อะไรรึเปล่า” “ไม่ต้องๆ” ยุวดีกดไหล่เธอลง “ที่นี่มีพนักงานบริการอยู่แล้ว เราไม่ต้องไปแย่งงานเขาหรอก ดูทีวีไปไม่ก็นอนเถอะ” “แต่ว่าคุณนายเธอสั่งไว้นี่คะว่าให้คอยดูคุณเอมี่ให้ดี” “เรานี่ห่วงเขาจัง อยู่กับคุณเอมี่มานานแล้วสิ” “แค่2-3ปีเองค่ะ” “เหรอ...ทำไมดีกับเขาจังล่ะ” หื้อ...ถามอะไรแปลกๆ “ก็บ้านคุณเอมี่เขาดีกับฉันนี่ค่ะ” “ฮะฮะฮะ” ยุวดีหัวเราะแบบแปลกๆชวนให้สงสัยเหลือเกิน “เอ่อ...แล้วตกลงว่าเราจะไปไหนกันเหรอคะ” “อ้าว?? ยังไม่รู้อีกเหรอ” ยอดขวัญส่ายหน้า “ไม่รู้หรอกคะ คุณเอมี่จัดการทุกอย่างเองหมด” “ฮะฮะ สงสัยไม่อยากให้คุณนายรู้ล่ะมั่ง นี่ถ้าแกรู้ล่ะก็ไม่แน่ว่าจะยอมให้ลูกสาวมารึเปล่า” “ ทำไมล่ะคะ” “ก็ที่เราจะไปถ่ายทำกันนั้นน่ะเป็นประเทศปิดอยู่ติดชายแดนอินเดียกับทิเบต ได้ยินว่าล้าหลังอยู่มากเพิ่งจะประกาศเปิดประเทศไม่นานนี่เอง ประเทศที่ยังไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก อย่างนั้นคุณนายยอมให้มาก็แปลกแล้ว” “ล้าหลังเหรอ??” ยอดขวัญชกหวั่นใจเสียแล้วสิ ไม่ทันคิดอะไรต่อใครคนหนึ่งดินจ้ำมาหา “ขวัญ เอมี่ไม่สบาย” เธอลุกพรวดพราดรีบตรงไปชั้นหนึ่งทันที เอมี่นั่งหลังตรงหน้าซีดเหลืองมืออุดปากอยู่ “คุณเอมี่ ทางนี้คะ” เธอตรงเข้าไปหา ดึงชายเสื้อยืดด้านหน้าดึงออกกว้าง แต่ก็ยังไม่ทัน เอมี่อาเจียนพุ่งออกมาโดนขากางเกงกับรองเท้าของคงพัฒน์เต็มๆ ก่อนยอดขวัญจะรองรับได้ทัน “โอ้ก...” เสียงของเธอทำให้หลายคนแหยง ชายหนุ่มทึ่งสาวใช้ของเอมี่จริงๆ ไม่คิดว่าจะกล้าใช้เสื้อตัวเองรับอาเจียนคนอื่นได้ ยอดขวัญลูบหลังให้เจ้านายตลอดเวลา “เป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณ” แอร์โฮสเตร์เข้ามาถาม “คงจะเมาเครื่องน่ะคะ ขอน้ำอุ่นๆแล้วยาแก้เมาก็พอ” “ขอโทษนะคะ ขอโทษ” เอมี่น้ำหูน้ำตาไหลขอโทษขอโพยทุกคน ไม่คิดว่าจะเมาเครื่องได้ คงเป็นเพราะว่างเว้นจากการเดินทางมานานมาก น่าขายหน้าจริงๆ ยอดขวัญรวบชายเสื้อไว้เป็นถุงตรงไปห้องน้ำจะถอดเสื้อแขนยาวออก แต่ติดไหล่ “โทษนะคะคุณ ช่วยหน่อย” คงพัฒน์ช่วยถอดให้ เธอดึงแขนออกจากเสื้อจากด้านในแล้วดึงคอเสื้อถอดออกทางศีรษะ เฮ่....ชายหนุ่มตาโตนึว่าจะโป๊เหรอ แต่เธอมีเสื้อกล้ามเอวสั้นข้างในอีกตัว ยอดขวัญเทอาเจียนลงโถส้วม ส่วนเสื้อยัดลงในอ่างล้างมือ แต่... “เอ่อ...คุณค่ะ ก๊อกน้ำนี่เปิดยังไง” “เปิดอย่างนี้” เขาสาธิตให้ดู ช่วงที่ถอยออกมานั้นก็อดมองหัวกลมทุยนั้นไม่ได้ หัวนั้นสูงแค่ไหล่เขาเอง ตัวเล็กยังกะลูกแมว ผมสั้นเลยติ่งหูนิดหน่อยเน้นให้สายตามองไล่คอและช่วงไหล่เล็ก ผิวพรรณก็ดูดี เป็นผู้หญิงไซด์เล็กที่ดูน่ารัก ถ้าไม่ติดที่เป็นคนใช้นะ จู่ๆสาวเจ้าก็หันมามองขวับเล่นเอาหน้าม้านเลยที่แอบมอง “ขอเสื้อค่ะ” เธอชี้เสื้อแขนยาวที่พาดกับแขนเขา “ครับ...ภาษาอังกฤษคุณดีมากนะ” เขากางเสื้อจะสวมให้ เพราะเห็นว่าสองมือเธอเปียกโชก “คุณมิเกลพ่อคุณเอมี่สอนให้คะ”ยอดขวัญยิ้มขอบคุณ เธอกลับมาหาเอมี่หลังแอร์โฮรเตสเอายามาให้ทาน“รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ” “ดีขึ้นแล้ว ขอโทษนะขวัญ” “ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรเรียกได้นะคะ” เธอกลับไปนั่งที่ของเธอ ที่นั่งส่วนบิสซิเนตคลาสก็กลับเป็นปกติอีกครั้ง เอมี่นอนขดตัวหลับมาตื่นหนึ่งถึงรู้สึกดีขึ้น อาการคลื่นไส้หายไปแล้ว   “ดีขึ้นรึยัง” คนนั่งข้างๆถาม “ค่ะ...” เธอตอบสั้นๆเมื่อหวนนึกถึงเรื่องขายหน้าในวันนี้ “ขอโทษนะคะที่ทำให้เดือดร้อน” “ไม่เป็นไรหรอก แค่คุณรู้สึกดีขึ้นก็พอแล้ว” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง กำลังว่าจะหลับตาสักหน่อย แต่ก็นึกขึ้นได้ บางทีเธอน่ะถามในสิ่งที่อยากรู้ สุริยากานต์และเธอรู้จักกันไม่นาน แม้จะพูดคุยกันมากแต่ก็ยังไม่อาจรู้จักอีกฝ่ายให้ลึกซึ้งกว่านี้ ครอบครัวเขาเป็นยังไง พี่น้องมีกี่คน เธอยังไม่รู้เลย “คุณพัฒน์ นี่เป็นเพื่อนคุณกานต์มานานแล้วใช่ไหมคะ” “ครับ ตั้งแต่สมัยเรียนเกรด 6 แล้ว” “เคยไปเที่ยวบ้านเขาไหมคะ” “บ้านที่กรุงเทพฯไปบ่อยครับ แต่บ้านเกิดเขายังไม่เคยไปเลย” “ยังไม่เคยเลยหรือ?” “ครับ นี่เป็นครั้งแรกเหมือนคุณแหละ” “เขาเคยเล่าให้ฟังไหมคะว่าทางบ้านเป็นยังไง” “ก็....ไม่ค่อยเล่าอะไรมาก นอกจากบอกว่า มีกันสองคนพี่น้องก็แค่นั้น” เอมี่กำลังถามต่อ แต่เครื่องตกหลุมอากาศทุกคนลุกนั่งตัวตรงรัดเข็มขัดกันให้วุ่น หลายชั่วโมงแห่งความทรมานในที่สุดก็ได้ลงเดินบนดินเสียที  ที่นั้นแอร์โฮลเตสสาวผิวสีน้ำผึ้งยืนต้อนรับหน้าเครื่องบินลำเล็กขนาด 60 ที่นั่งกลางเก่ากลางใหม่ เธอสวมเสื้อคอเต่าสีดำแขนสามส่วน เสื้อนอกเอวสั้นสีชมพู ผ้าคล้องไหล่สีทองทิ้งชายสั้นๆแค่เอว กระโปรงสอบเหมือนผ้าซิ่นยาวเหนือเข่า เผยให้เห็นกางเกงตัวในสีดำยาวจรดข้อเท้า ขอบปักเลี่ยมทอง รองเท้าผ้าหุ้มส้นสีทอง ดูเรียบๆแต่เก๋เหมือนใคร ทั้งลำคณะเหมาหมดเลยไม่มีผู้โดยสารอื่นอีก เครื่องมุ่งหน้าไปยังเมืองอัมพันศิวาลัย เมืองหลวงของจันทิรามาปุระ อากาศเริ่มหนาวขึ้นภาพนอกหน้าต่างมองไม่เห็นอะไรนอกจากเมฆสีขาว กลิ่นของอากาศเปลี่ยนไปอย่างรู้สึกได้ชัด ยอดขวัญจรดปากกาเขียนทุกสิ่งทุกอย่างทุกรายละเอียดความรู้สึกลงในสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆของเธอด้วยความตื่นเต้น   ตอนนี้เธอรู้จักทุกคนแล้ว คุณสุเมท เจ้าของบริษัทมาด้วยตัวเองเพราะได้ของขวัญพิเศษเป็น ตั๋วเดินทางฟรีแบบไม่จำกัดที่นั่งไปประเทศที่คนรู้จักน้อยมาก จึงดูตื่นเต้นมากกว่าใคร คุณวิรันดา ภรรยาคุณสุเมทอดีตดาราทีวีที่เคยโด่งดังสุดขีด ตอนนี้เกาะสามีชนิดไม่เคยปล่อยให้คาดสายตาเลย   คุณไอรินหรือไอร์ อายุ 25  ปี น้องสาวคุณสุเมท คุณปกฉัตร ชื่อเล่น คุณเล็กน้องสาวของคุณวิรันดา คุณยุวดี  เลขาของคุณสุเมท เดินทางไปต่างประเทศบ่อย เชี่ยวชาญหลายภาษาเลยได้มาด้วย คุณสุวัตร หลานคนโปรดของคุณสุเมทอายุ 20 ปี หนุ่มน้อยรายนี้โกรกผมทองอร่ามทั้งหัวเลยล่ะ แถมเจาะริมฝีปากด้วย เห็นแล้วเสียวไส้แทน เกิดมีใครหมั่นไส้ตบปากทีเดียวคงได้ปากฉีกหรอก สุดท้ายก็คุณคงพัฒน์ เพื่อนซี้เจ้าของทัวร์ฟรีในครั้งนี้ ได้มาเพราะขอคุณสุเมทจะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดเพื่อน ทั้งที่เพื่อนซี้ไม่ได้ให้ตั๋วไปด้วย อาศัยปากตะล่อมขอมาด้วยแท้ๆ เสียงเครื่องยนต์เก่าๆสำลักควันเป็นระยะเล่นเอาหลายคนใจคอไม่ดี แต่การเดินทางก็ราบรื่นเครื่องลงจอดอย่างปลอดภัย ยอดขวัญเก็บสมุดลงกระเป๋าสะพาย ใน นั้นมีสิ่งหนึ่งที่แปลกปลอมอยู่ สมุดโน๊ตสีแดงเลือดหมูเก่าๆ เธอเอามาด้วยทำไมนะ....สงสัยรีบร้อนไปหน่อยเลยเผลอหยิบมาด้วย เธอมองเพื่อนร่วมทางคนอื่นๆแล้ว รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ดูด้อยกว่าเลยเป็นเพราะเสื้อผ้าที่คุณเอมี่ยกให้แท้ๆ ชุดพวกนี้ใส่ไม่กี่ครั้งก็โละมาให้ ตอนนี้เธอเหมือนนักท่องเที่ยวคนหนึ่งไม่ใช่คนใช้แล้ว... โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 52 12:12:26 จากคุณ : สาวพันชั่ง - [ 15 มิ.ย. 52 10:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อันนี้ข้อมูลจริงใช่ไหมคะ แอบสงสัยว่ากรุงเทพ-สิกขิม ทำไมต้องไปทางฮ่องกงน่ะค่ะ (ถึงว่าทำไมบินไปอินเดียนานจัง) ใช้ คะ / ยะ ผิดอยู่ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 15 มิ.ย. 52 21:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิงเอ๋ย คือ...ฉันอยากบอกแกว่า  แกสะกดผิดตรึมเลยฟ่ะ จากคุณ : แก้วกังไส - [ 16 มิ.ย. 52 04:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เข้าใจว่าทำไมยอดขวัญแกล้งสุริยกานต์แรงขนาดนั้นนะครับ ตัวเองเป็นคนผิดแท้ๆ ทีแรกประทับใจในความขยัน ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยดีแล้วแฮะ ตกลงเรื่องนี้ เป็นเหตุการณ์ในอนาคตใช่มั้ยครับ เท่าที่ค้นเจอ สิกขิมไม่ใช่เมือง แต่เป็นรัฐเล็กๆ ทางตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย ปัจจุบันนี้ยังไม่มีสนามบิน สนามบินที่ใกล้ที่สุดของอินเดียอยู่ห่างจากเมืองหลวงของรัฐสิกขิมประมาณ 125 กม. แต่ก็ยังงงๆ ว่าทำไมบินไปสิกขิม ถึงไปต่อเครื่องที่ฮ่องกงได้ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 มิ.ย. 52 15:18:37 ]