ความคิดเห็นที่ 1 27 สิงหาคม 254 เขียนถึงพี่ต่อ                        แล้วอินก็ไม่ได้ส่งโปสการ์ดสุขสันต์วันเกิดไปให้พี่ต่อ ทั้งที่อยากจะส่งไปให้นะ และไม่ได้ลืม แต่บางครั้งอยากจะทำแต่ทำไม่ได้และอินก็ไม่ได้เจอพี่ต่อนานมาก จากวันที่เจอกันครั้งล่าสุดที่ร้านกาแฟก็เกือบเดือนแล้ว เช้าวันเสาร์พี่โทโทรศัพท์บอกให้อิน เอาหนังสือที่อินยืมพี่โทมาไปคืนและเดี๋ยวจะทำกับข้าวกินกันที่บ้านเช่า บ้านเช่าที่พี่โท พี่เอ็มและพี่ต่อเช่าอยู่ด้วยกัน อินว่าทางเข้ามันน่ากลัวมากเลย มันต้องมีตุ๊กแกแน่ๆ นัดกันบ่ายโมง ไม่ได้คิดว่าพี่ต่อจะอยู่บ้านหรอกเพราะบางครั้งเสาร์อาทิตย์พี่ต่อก็กลับบ้าน ตอนนั้น รู้แค่ว่า ที่แน่ๆต้องมีพี่โทกับพี่น้อยเพราะพี่โทเป็นคนโทรบอกแต่พี่น้อยเป็นคนคิด อินมาก่อนเวลาสักสิบห้านาที สักพักนิดก็ตามมาและตามมาด้วยพี่ต่อ พี่ต่อจะรู้ไหมว่า ถ้าอินตื่นเต้นจะมือไม้สั่น ทำอะไรไม่ค่อยถูก ถ้าพี่ต่อสังเกตสักนิดจะรู้เอง อินชอบทำอะไรรุงรังอย่างที่พี่โทชอบว่าให้อินน่ะแหละ แต่อาการนี้มันจะเกิดขึ้นเวลาที่อินเจอพี่ต่อ แต่พอเวลาผ่านไปสักพักอาการรุงรังที่พี่โทว่าก็จะหายไปเอง อินดีใจนะที่วันนั้นพี่ต่อถามอินว่า “เป็นหวัดเหรอเรา” ขอบคุณนะคะที่ถามเพราะมันเหมือนพี่ต่อเป็นห่วงอินไง อินอาจจะชอบพูด ชอบคุย กับพี่โทมากกว่าพี่ต่อ แต่นั่นเพราะอินไม่กล้าจะพูดกับพี่ต่อต่างหาก ไม่รู้จะคุยอะไรดี พี่ต่อเคยฟังเพลงคำถามโง่ๆของบอย โกสิยพงษ์ที่คัตโตะร้องไหม? นั่นแหละอาการอินเลย อยากคุยนะ แต่คำพูดมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้                    พี่ต่อทำกับข้าวเก่งมาก หยิบจับทุกอย่างคล่องไปหมด หั่นเนื้อ หั่นผัก ความจริงอินช่วยพี่ต่อหั่นเนื้อแล้วนะ แต่มันช้าไม่ทันใจพี่ต่อ พี่ต่อก็เลยทำเอง ตอนแรกจะให้อินหั่นผัก พี่ต่อก็น่าจะรู้ว่าอินกลัวหนอนขนาดไหน พี่ต่อยังจำได้ไหมครั้งที่เราไปเที่ยวดอยหลวงเชียงดาวด้วยกัน พี่ต่อและพี่โท ดูแลอิน นิดและออมดีมากๆ คอยหยุดรอเราสามคนเป็นระยะ แต่ทั้งหมดในสามคน รู้สึกอินจะเป็นภาระที่สุดเพราะเดินได้ไม่เท่าไหร่อินก็เหนื่อย หยุดพักเรื่อยเลย และทุกครั้งที่อินเดินต่อไปอีกนิด ก็จะเจอพี่ต่อและพี่โทหยุดรออยู่ อินจำรอยยิ้มดีใจ เหมือนเด็กของพี่ต่อได้เสมอเลยที่อินถามพี่ต่อว่า ‘พี่ต่อ อินมีลูกอมเอาไหม’ พี่ต่อทำหน้าดีใจก่อนนะเดินเข้ามาขออิน มิหนำซ้ำยังพูดว่า ‘ดีๆชอบ’ แทบทุกจุดที่หยุดรอเลย สรุปแล้วลูกอมห่อนั้นอินได้กินแค่เม็ดเดียวเองนะ ที่เหลืออินใช้ล่อพี่ต่อกับพี่โทให้หยุดรออินต่างหาก อย่าทำหน้าแบบนั้นสิพี่ต่อ อินล้อเล่น ไม่ได้เอามาล่อสักหน่อย อินเหนื่อยจริงๆ ก็อินน่ะเลือดจางก็เลยเหนื่อยง่าย อินรู้สึกขอบคุณพี่ต่อกับพี่โทมากเลยนะตอนนั้น (ตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่) แต่พี่ต่อกับพี่โทคงจะไม่ค่อยเชื่อว่าอินเหนื่อยง่ายก็ตอนที่อินเจอหนอนที่ข้างทางตรงต้นหญ้า ข้างโขดหินที่อินหยุดพัก อินน่ะหนีได้เร็วมากทั้งที่เพิ่งนั่งและบอกว่าเหนื่อยแถมยังวิ่งไปไกลเลย พี่ต่อพอจะจำได้ไหมคะ (อินนอกเรื่องไปไกลอีกละ)                แล้ววันนั้นเราก็ได้กินข้าวกันแค่ห้าคน เพราะพี่เอ็มกับพี่กิ่งไม่ว่าง ส่วนออมกลับบ้าน อินอยากจะบอกว่า พี่ต่อสุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ แต่ก็ไม่กล้า คนเราจะจำได้มันต้องใส่ใจ และถ้าพี่ต่อเกิดสงสัยขึ้นมาในตอนนั้น อินคงไม่กล้ามองหน้าพี่ต่อหรือไม่ พี่ต่อก็ไม่อยากจะมองหน้าอินอีก พี่ต่อทำกับข้าวสองสามอย่าง แต่สงสัยกลัวไม่อิ่มหรือกลัวคนมาเพิ่มอีกก็ไม่รู้ ถึงได้ต้มบะหมี่ให้กินอีกหม้อ อินแค่พูดเล่นๆ เองนะว่า “ใครต้มมากินคนนั้นต้องรับผิดชอบ” แต่พี่ต่อก็กินซะเยอะเลย หมดด้วย ขอบคุณพี่ต่อนะคะที่ตักกับข้าวให้อินก่อน พี่ต่อแคร์คนอื่นดูแลคนอื่นเสมอ ตอนนั้นอินคิดว่า ‘พี่ต่อทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีขนาดนี้ อินยังจะกล้าทำให้คำว่าพี่ชายมันหายไปเหรอ’ ความคิดที่เคยจะบอกพี่ต่อหมดไปทันที อินไม่อยากทำลายความรู้สึกดีๆ คำว่าพี่ชาย อินคิดว่าสิ่งที่เหมาะสมได้ถูกจัดวางมาแล้ว จะไปฝืนไปดันทุรังทำไมและตอนนั้นที่อินกลับจริงๆ ก็ยังไม่อยากกลับหรอก อยากจะอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ อินจะไปร้านกาแฟก่อนกลับหอ แต่ก็ไม่กล้าชวนพี่ต่อ...มีแต่คำว่าไม่กล้า...คำว่ากลัวอยู่เสมอเลย แต่ยังไงก็ขอบคุณพี่ต่อมากนะคะ วันนั้นอินรู้สึกดี สบายใจ แค่คำว่าพี่ชาย ตอนนี้อินก็พอใจแล้ว พี่ชายที่แสนดีสำหรับอินคือพี่ต่อ ในวันที่เขาได้พบกับเธออีกครั้งนึง ความรู้สึกลึกซึ้งก็เกิดขึ้นมาโดยทันทีที่ข้างใน ช่างเหมือนวันเก่า เหมือนวันที่เค้านั่งเหม่อ วันที่เขาเจอกับเธอใหม่ๆ และไม่เคยคาดคิดว่าไม่ได้เจอกันตั้งนาน และเธอไม่เคยเลือนลานจากหัวใจ ยังคง...แอบหลงรักเธอเหมือนวันก่อนๆ จนกดเก็บซ่อนไว้ไม่ไหว เลยมีแค่คำถามโง่ๆ ปิดบังเรื่องที่ซ่อนในใจ ไม่ได้ลึก ไม่ได้ซึ้ง ไม่ได้สมความคิดถึงที่เก็บไว้ สบายดีไหม จะไปทางไหน เดินมายังไง มากับใครหรือเปล่า อยากจะพูดคุยกับเธอให้นานที่สุด แต่ก็ไม่มีเรื่องที่จะพูดคุยได้ยาว พยายามคิด คิดสักเท่าไร ก็วนกลับไปได้แค่คำถามเก่า ก็ความรัก ความคิดถึงที่ลึกซึ้ง ถูกเปิดเผยจากใจเขา แกล้งทำเป็นยกมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา ทำเป็นมองท้องฟ้าและพูดออกมาว่าถึงเวลาที่ต้องไป ทั้งที่ใจเขานั้นบอก ว่าจริงๆ เขานั้นอยากอยู่ ยืนเคียงคู่อยู่กับเธอใกล้ๆ และไม่เคยคาดคิดว่าไม่ได้เจอกันตั้งนานน่ะเธอ ไม่เคยเลือนลานจากหัวใจ ยังคงแอบหลงรักเธอเหมือนวันก่อนๆ จนกดเก็บซ่อนไว้ไม่ไหว                                                                                                                         อิน                                                                                                                    01.22 น. จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง - [ 16 มิ.ย. 52 22:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 4 กันยายน 254 เขียนถึงพี่ต่อ                       วันนี้อินเจอพี่ต่อโดยบังเอิญที่หอสมุด พี่ต่อจำได้ไหม พี่ต่อใส่เสื้อสีส้ม กำลังจะเดินออกจากหอสมุดตอนนั้นอินนั่งในห้องนิยายที่อ่านหนังสือที่มีสมาธิที่สุดสำหรับอิน ความจริงวันนั้นอินอาจจะไม่ได้เจอพี่ต่อ ถ้าอินไม่พักสายตาจากหนังสือเรียนไปหยิบนิยายมานั่งอ่าน ที่โซฟาสีแดงซึ่งนั่งหันหน้าออกไปด้านนอก มันแปลกเหมือนกันนะ ถ้าอินมัวแต่จ้องอยู่กับ ตัวอักษรทุกตัวในหนังสือ อินก็คงไม่เจอพี่ต่ออีกอยู่ดี แม้อินจะไม่ได้ใส่แว่น อินก็รู้ว่าเป็นพี่ต่อแน่ แต่อินแกล้งทำเป็นไม่เห็นพี่ต่อ แค่อินได้เห็นหน้าที่ต่ออินก็ดีใจแล้ว เพราะครั้งสุดท้ายที่อินได้เจอพี่ต่อก็คือที่เชียงดาว พี่ต่อเดินเข้ามาหาอินและมาหยุดตรงหน้าอิน แต่อินก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว สักพักอินจึงเงยหน้าจากหนังสือและทักพี่ต่อ ช่วงนั้นหอสมุดใกล้จะปิดแล้วคนในห้องนี้ที่น้อยอยู่แล้ว จึงแทบจะไม่มี เราจึงคุยกันเบาๆ ได้ พี่ต่อนั่งที่โซฟาสีแดงอีกตัวข้างอิน แล้วถามอินว่า “มากับใคร”  พออินตอบไปว่า “มาคนเดียว”  อินก็ถามพี่ต่อกลับไปบ้างว่า “พี่ต่อมาอ่านหนังสือเหรอ” มันเป็นคำถามที่สิ้นคิดใช่ไหมล่ะพี่ต่อ ก็อินไม่รู้หนิจะถามอะไร ทุกครั้งที่อินเจอพี่ต่อ อินจะตื่นเต้น หัวใจอินจะเต้นผิดแปลกไปจากที่อินเจอกับคนอื่นๆ และทุกครั้งที่อินได้คุยกับพี่ต่อ อินก็ชอบถามอะไรโง่ๆ ทั้งที่จริงแล้วอินอยากจะพูดอยากจะถามอีกอย่าง เราต่างคนก็เงียบไปอินจึงเสมองหนังสือที่ยังเปิดค้างอยู่ อินไม่รู้ว่าระหว่างที่พี่ต่อนั่งเงียบไป พี่ต่อนั่งมองอินเงียบๆ หรือมองรอบๆ ห้องเพราะอินแอบมองพี่ต่อไม่ได้ แล้วอินก็ไม่อยากให้พี่ต่อรู้สึกว่าอินไม่สนใจพี่ต่อทั้งที่เข้ามาทักอินแท้ๆ อินถามพี่ต่อว่า “วันนี้พี่ต่อไม่ไปซ้อมไอคิโดเหรอ” พี่ต่อก็บอกว่า “ไป หกโมง” แล้วพี่ต่อก็ถามว่า “ชอบอ่านนิยายเหรอ” อินก็ตอบไปว่า “ใช่ ชอบอ่านมากเลย จริงๆแล้วก็อ่านจบแล้ว แต่หยิบมาอ่านซ้ำอีกรอบ” พี่ต่อก็ทำหน้างง ก่อนจะยิ้มให้อินแล้วพูดว่า “อ่านแล้วยังจะอ่านอีก เหมือนพี่สาวพี่เลย ชอบอ่านนิยายที่บ้านนะชั้นหนังสือมีแต่นิยาย เห็นชอบอ่านจัง หนังสืออะไรนะที่เกี่ยวกับความรัก ความรู้สึกดีๆ อะไรสักอย่างเนี่ย” อินฟังพี่ต่อเล่าถึงพี่สาวเงียบๆ แต่ในใจอินมันคิดไปไกลโขแล้ว อินรู้เรื่องของพี่สาวพี่ต่อด้วย อินดีใจมากที่พี่ต่อเล่าถึงพี่สาวพี่ต่อให้อินฟังบ้าง แล้วคำถามต่อไปที่พี่ต่อถามอินคือ “แล้วจะไปไหนต่อเนี่ย” อินตอบได้ง่ายไม่ต้องคิดเพราะชีวิตอินไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นหรือน่าสนใจเลย เรียนเสร็จกลับหอ “ก็คงเดินกลับหอน่ะพี่ต่อ” พี่ต่อดูจะตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของอินจึงถามย้ำมาอีกรอบว่า “เดินกลับหอเนี่ยนะ” อินก็พยักหน้า พี่ต่อจึงเลิกทำหน้าตกใจแล้วบอกว่า “ดีๆ ออกกำลังกาย” จะว่าไปหอพักมันก็ไกลจากที่นี่หอสมควรเลย ยิ่งถ้าเทียบกับหอพักอื่นๆ ด้วยแล้ว ถือว่าอยู่ไกลที่สุด แต่อินก็เดินจนชินแล้วหนิ โดยเฉพาะตอนเย็นหลังจากหอสมุดปิดแบบนี้ อินจะเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บางวันอินก็มีความสุข บางวันอินก็รู้สึกเหงา แต่ทุกวันที่อินเดินไปพร้อมกับความคิด จะมีพี่ต่อเดินไปพร้อมกับอินด้วยเสมอ ความเงียบครั้งที่สามเกิดขึ้นก่อนที่พี่ต่อจะกล่าวลา “พี่ไปก่อนนะ” อาการใจหายรึเปล่านะที่เขาเรียก แต่อินก็ยิ้มให้พี่ต่อและกล่าวลาเช่นกัน                                                                                                                         อิน                                                                                                                   23.12 น. จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง - [ 16 มิ.ย. 52 22:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีทุกคนเช่นเคยนะคะ ช่วงนี้ก็อย่าลืมดูแลรักษาสุขภาพกันนะคะ รวมไปถึงสุขภาพใจด้วยค่ะ สวัสดีค่ะ พี่พีท   ทำสาวๆใจสั่น หวั่นใจไว้เยอะ คราวนี้ถึงคราวที่มีคนเอาคืนแทนบ้างแล้วล่ะค่ะ (ยังเศร้าเคล้าสุขอยู่ไหมคะ...^_^) สวัสดีค่ะ คุณ จุดตานิด  รู้สึกเหมือนกันค่ะ เป็นผู้หญิงแท้จริงแสนลำบาก ขนาดความรู้สึกแท้ๆ ยังแสดงออกได้ไม่เท่ากัน และทางแยกของคนสองคน  บางทีก็อยากให้มันเป็นวงเวียน อยู่ตรงปลายทางแยกเหมือนกันนะคะ เผื่อจะกลับมาเหมือนเดิมได้บ้าง สวัสดีค่ะ คุณ GTW ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ สวัสดีค่ะ คุณ xyz  ไม่เจอกันนาน ก็ยังแจกยิ้ม แจ่มใสเหมือนเคยนะคะ สวัสดีค่ะ คุณ X RoBiN  ต้องอ่านตามไปทีละฉบับนะคะ ^_^ สวัสดีดีจ้า Kazalong  มาลงให้แล้วนะ เพราะพรุ่งนี้ ไม่แน่ใจว่าจะอยู่บ้านรึเปล่าน่ะ ขยันๆนะจ้ะ (ทำงานเสร็จก่อนกำหนดส่งซักสี่ซ้าห้าวันบ้างก็ดีนะ อิอิ) อย่าถอนหายใจบ่อยๆเลยนะ กลัวเพื่อนแก่ ^_^ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ Link จดหมายอินถึงพี่ต่อ ฉบับทื่1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7962540/W7962540.html ฉบับที่ 3-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7971765/W7971765.html จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง - [ 16 มิ.ย. 52 22:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าน คห.แรกที่เปิดกระทู้ รู้สึกอยากเสี่ยงค่ะ อยากให้"อิน"บอกความรู้สึกในใจให้รู้แล้วรู้รอดไป มันอึดอัดค่ะ  รักต่อหรือตัดใจดี อ่านต่อมาก็ขำๆ ถ้า"ต่อ"ช่างสังเกตสักนิดก็น่าจะพอรู้บ้างนะคะ "อิน"นี่หน้าตาต้องส่อพิรุธบ้างแหละ ออกจะประทับใจเสียขนาดนั้น จำได้หมดกระทั่งวันไหนใส่เสื้อสีอะไร และ..หลายๆคนก็คงเคยใช้มุขนี้ค่ะ พอคนๆนั้นมาใกล้ทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่สนใจจะแย่ แบบทำตรงข้ามกับใจน่ะค่ะ อ่านแล้วก็น่ารักดี ตอนที่ต่อไม่ไปส่งกลับหอ น่าจะแอบน้อยใจ แต่ถ้าต่อไปส่งจริงๆ ก็อาจอึดอัด...ผู้หญิงนี่เอาใจยากนะคะ คิดว่าบางส่วนในเรื่องน่าจะแอบตรงกับวัยหวานของหลายๆคนค่ะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 17 มิ.ย. 52 22:45:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากบอกว่า เป็นเหมือนอินเป๊ะเลยครับ เวลาเขาเข้ามาใกล้ๆ มือไม้จะพันกัน อย่าว่าแต่หั่นเนื้อเล้ย ถือมีดก็ไม่อยู่ แล้วเวลาคุยกันนะ ก็ชอบจริงๆ ถามอะไรโง่ๆ หรือนึกไม่ออก ได้แต่นั่งบื้อเนี่ย เฮ้อ... เครียด จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 มิ.ย. 52 12:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ถือมีดก็ไม่อยู่ ??   น่ากลัวไปไหมคะคุณพีท (เดี๋ยวตกใส่ติง !) จากคุณ : จุดตานิด - [ 19 มิ.ย. 52 20:33:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่าๆๆ มาขำคุณจุดตานิดกับพี่พีท เอิ๊กๆ จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 19 มิ.ย. 52 21:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้โดนจาย...เค้าไม่รู้ว่าเรื่องจะจบยังไง แต่เค้าอยากให้อินสมหวังอ่ะ นะ... จากคุณ : Kazalong - [ 19 มิ.ย. 52 21:46:59 ]