ความคิดเห็นที่ 1 เสพเพราะอยากหรือแค่อยากเสพ ควันบางๆสีขาวค่อยๆลอยขึ้น ประภัสสรในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวนั่งอยู่ที่ชักโครก ค่อยๆดูดควันสีขาวจากฟรอยด์ที่เผาอยู่ เธอค่อยๆพ่นควันออกมาช้าๆ “พี่หยก บีไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ” เสียงวรัญญา กระโกนบอกพร้อมเคาะประตูห้องน้ำ ประภัสสรที่อยู่ในห้องน้ำ พ่นควันออกทางจมูก “จ้า แล้วเจอกันนะ” เธอตอบ พร้อมโยนฟรอยด์และหลอดกระดาษลงชักโครก เธอล้างหน้าและแปรงฟันเพื่อความมั่นใจอีกครั้งหลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก่อนหน้านี้ เสียงกดชักโครกดังขึ้นประภัสสรเดินออกจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัวไปโรงเรียน “อ้าว อีฟ พี่นึกว่าไปพร้อมบีแล้วซะอีก” ประภัสสรแปลกใจที่ยังเห็นภัคคินีลูกพี่ลูกน้องของวรัญญายังไม่ไปโรงเรียน “เมื่อกี้ออกไปแล้วค่ะพี่ พอดีลืมโทรศัพท์เลยวิ่งมาเอา ไปก่อนนะค่ะ”พูดจบภัคคินีก็วิ่งออกจากห้องไป ประภัสสรมองนาฬิกา เพิ่ง 7.30น เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้ายืนที่กระจกที่ติดกับตู้เสือผ้าแล้วถอดผ้าเช็ดตัวออก บนร่างกายที่เปลือยเปล่าเธอค่อยๆลูบท้องน้อยของเธอ “เฮ้อออ ลูกแม่ แพ้ท้องแปลกๆนะลูก อยากอะไรไม่อยากดันไปอยากยา เกิดแม่ติดยาเป็นขี้ยาขึ้นมาจะทำไง” เธอบ่นกับลูกในท้อง หลังจากที่พบชญานิชวันนั้น ประภัสสรก็เริ่มกลับมาเสพยาอีกครั้งเพราะหลังจากที่เธอเสพยาเธอรู้ว่าอาการอยากอาเจียนและเวียนศีรษะของเธอได้หายไปเธอจึงคิดว่ายาบ้าสามารถช่วงเธอในอาการแพ้ท้องได้ ประภัสสรมองร่างที่เปลือยของตัวเอง เธอยืนหันมองด้านข้างและสังเกตเห็นหน้าท้องของตัวเองเริ่มจะมีหน้าท้องนิดๆ เธอมองผ่านกระจกแล้วคิดว่าเธอต้องรีบทำอะไรซักอย่างแล้วก่อนที่ท้องเธอจะโตกว่านี้ ************************ ในห้องสี่เหลี่ยมที่ขนาดห้องไม่ใหญ่มากนัก นักธุรกิจผู้ค้าอัญมณี นั่งดูเครื่องเพชรชุดใหม่กันอยู่ โดยมี อรดา และ วิรัช สองพี่น้องนั่งอยู่โต๊ะฝั่งด้านใน โดยด้านหลังเป็นกระจกที่ติดมู่ลี่ไม้สีน้ำตาล โดยมีลูกค้านั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยมีโต๊ะหินอ่อน ตรงกลางวางด้วยกระดาษสีขาวแผ่นใหญ่ บนกระดาษมีกล่องใส่เครื่องประดับที่ทำจากเพชรอยู่ จิตตราวางสร้อยเพชรลงพบกระดาษ “โอเคค่ะ” ลูกค้าพูด อรดา และ วิรัช ยิ้ม “ตกลงเรียบร้อยนะค่ะ” อรดากล่าว “ค่ะ ดิฉันชอบมากเลย คุ้มค่าจริงๆค่ะที่รอ ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ”จิตตรายิ้มพร้อมหยิบเช็คออกจากกระเป๋าถือ ยื่นให้กับอรดา“นี่ค่ะเงินส่วนที่เหลือ” อรดารับแล้วส่งต่อให้วิรัช วิรัชตรวจทานตัวเลข8หลักบนเช็คแล้วพยักหน้าให้อรดา “ค่ะ ตกลงเรียบร้อยนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณจิตตรา” อรดากล่าวขอบคุณ วิรัชเก็บเครื่องเพชรลงกล่อง จากนั้นนำกล่องใส่ซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่แล้ววางไว้กลางโต๊ะ “แหมๆ ขอบคุณอะไรกันค่ะ ดิฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณอรดา ที่ออกแบบชุดเครื่องเพชรให้ถูกใจดิฉันมากค่ะ โอกาสหน้าคงต้องรบกวนคุณอรดาให้ออกแบบให้อีก อยากให้ลูกสาวสักชุดน่ะค่ะ” จิตตรากล่าวพร้อมกุมมือลูกสาวคนสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ “ค่ะ ยินดีค่ะ” อรดากล่าว “งั้นตอนนี้ดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ ยังไงจะติดต่อคุณอรดาอีกครั้งค่ะ”จิตตรากล่าวพร้อมลุกขึ้นยืน “สวัสดีค่ะ”ลูกสาวจิตตราลุกตามแล้วยกมือไหว้ “ค่ะ สวัสดีค่ะ”อรดารับไหว้แล้วมองตาม จิตตราหยิบซองเครื่องเพชรแล้วเดินออกจากห้องพร้อมลูกสาว ทั้งสองคนเดินยิ้มให้พนักงานในร้านเพชรหน้าห้องแล้วเดินออกจากร้าน “เฮ้อออออออออ”อรดาถอนหายใจยาวพร้อมนั่งเอนตัวไปข้างหลัง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วิรัชรับโทรศัพท์ แล้วส่งต่อให้อรดา “ฮัลโหล”อรดารับสาย “มาม๊า โอนเงินให้หยกรึยัง”ปลายสายในโทรศัพท์คือประภัสสร “ยังเลยลูก เมื่อกี้มาม๊าติดลูกค้า ลูกค้าเพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง เดี๋ยวมาม๊าโอนให้นะลูก” “ค่ะ งั้นเท่านี้นะคะ”ประภัสสรกล่าว “จ้า ตั้งใจเรียนนะลูก กลับบ้านบ้างมาม๊าคิดถึง”อรดาบอกให้ประภัสสรกลับบ้านมาหาบ้างเพราะเธอนั้นคิดถึงลูก “โอเคๆไว้จะกลับนะเท่านี้นะคะ บายๆ”ประภัสสรตอบรับ “บายๆ”อรดากล่าวพร้อมวางสาย “เฮ้ออออออออออ”วิรัชน้องชายแท้ๆของอรดาที่นั่งฟังอยู่ถึงกับถอดหายใจเมื่อฟังบทสนทนาของพี่สาวและหลานสาวจบ “โทรมาขอเงินอีกแล้วเหรอ”วิรัชถาม “อืมเห็นว่าเพิ่งย้ายห้องใหม่ เงินไม่พอใช้”อรดาแก้ตัวแทนประภัสสร “ยังไงก็ดูเค้าบ้างล่ะกัน อย่ามัวแต่หาเงินอย่างเดียว ตามใจเค้าเกินไปก็ไม่ดีนะ”วิรัชเตือน อรดานั่งฟังนิ่ง ************************* หลังเลิกเรียนนักเรียนค่อยๆทยอยเดินออกจากประตูโรงเรียน ธีระเดินเข้ามาหาประภัสสรที่กำลังเดินไปคุยกับกับชลาลัย “ เดี๋ยวมากับกูหน่อยสิ”ธีระบอกประภัสสร “อะไร บอยมีอะไร ทำไมต้องกระซิบกระซาบ” ชลาลัยแปลกใจที่เห็นธีระเดินมากระซิบกับประภัสสร “ไม่มีอะไรหรอกหญิง บอยฝากบอกออยน่ะ” ประภัสสรชี้แจงกับชลาลัย แล้วหันหน้าไปบอกกับธีระว่า “ไม่ต้องฝากบอกเดี๋ยวเดินไปเจอออยที่จอดรถพร้อมกันเลยแล้วกัน”ประภัสสรกล่าวพร้อมกระพริบตาให้ข้างนึง “แล้วไป คิดว่ามีอะไร”ชลาลัยกล่าว เธอหยุดยืนมองหาแฟนหนุ่ม “หยก บอย หญิงไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”เธอพูดพร้อมวิ่งไปที่รถแฟนหนุ่ม “จ้า”ประภัสสรตอบพร้อมมองตามชลาลัย จากนั้นหันมาทางธีระ “ป่ะไปที่จอดรถข้างหลังกัน” ธีระยังคงมองตามชลาลัยด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ************************** หลังโรงแรมข้างโรงเรียนมีรถยนต์จอดอยู่มากมายเพราะพื้นที่ในโรงเรียนไม่อนุญาตให้นักเรียนจอดรถ และทางโรงเรียนก็ไม่สนับสนุนให้นักเรียนขับรถไปโรงเรียน ทวีศักดิ์ยืนอยู่ข้างรถมองประภัสสรและธีระที่กำลังเดินมาทางเขา ประภัสสรหยุดเดินหน้าทวีศักดิ์ ธีระที่เดินตามก็หยุด ธีระล้วงของจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้ประภัสสร “นี่เอาไปก่อนสองเม็ดนะยังขาดอีกสอง” ประภัสสรรับยามาสองเม็ดแต่ก็ยังงงว่ามันคืออะไร เธอกำลังจะถามธีระแต่โดนทวีศักดิ์ชิงถามก่อน “ยาอะไรอ่ะพี่บอย” “ยาเร่งคลอด... มันเป็นวิธีที่เจ็บน้อยสุดแล้ว พี่คิดว่าหยกเหมาะกับวิธีนี้ที่สุด” ธีระอธิบายให้ทวีศักดิ์ฟัง ประภัสสรยืนฟังงงๆพอตั้งสติได้เธอจึงพูดว่า “แล้วจะต้องใช้กี่เม็ดแล้วกินยังไง” ธีระหัวเราะรวน “ ใครเค้ากินกันเค้าเอาไว้สอด ต้องใช้สี่เม็ด หายากหน่อยแต่ไงจะพยายามหาให้ ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ก็เก็บสองเม็ดนี้ไว้ดีๆล่ะกันอย่าทำหายล่ะ” เขาอธิบาย ทวีศักดิ์ซึ่งยืนฟังอยู่ล้วงกระเป๋าเงินออกจากกระเป๋ากางเกง “เท่าไหร่คับพี่บอย” ธีระส่ายหน้า “เฮ้ย ไม่เป็นไร ไม่เอา อีกอย่างหยกก็เพื่อนพี่”ธีระไม่ต้องการเงิน “ไม่ได้นะพี่ เรื่องนี้รบกวนพี่เกินไปแล้ว”พูดจบประโยคทวีศักดิ์นำแบงค์พันห้าใบใส่วางบนมือธีระ ธีระไม่รับพร้อมคืนเงินให้ทวีศักดิ์ ประภัสสรซึ่งยืนมองทั้งสองเกี่ยงกันอยู่จึงพูดขึ้นว่า “พอๆ บอยเอาไปเถอะพวกกูรบกวนมากไปล่ะ อีกอย่างเรื่องนี้ให้ออยจะได้รับผิดชอบบ้าง” ประภัสสรตัดสิน “เฮ้ย ห้าพันมันมากเกิน ราคาไม่ถึงขนาดนั้นหรอกธีระยังปฎิเสธ “รับไปเถอะพี่ นี่ยังขาดสองเม็ดไม่ใช่เหรอ อาจไม่พอด้วยซ้ำ”พูดจบทวีศักดิ์หยิบเงินเพิ่มให้อีกสามพันรวมเป็นแปดพันบาท “รับไปเถอะบอย” ประภัสสรกล่าว “เฮ้ออออออออ”ธีระถอดหายใจยาวเขาไม่อยากรับเงิน “เพื่อนกูรึเปล่าว่ะ   ถ้าเพื่อนกูก็รับไป  แล้วไม่ต้องพูดอะไรล่ะ ตกลงนะ”ประภัสสรบังคับให้ธีระรับเงิน ธีระจำใจรับเงินทั้งหมด แต่เขายังมีปัญหาที่อยากถามประภัสสรแต่ไม่แน่ใจว่าควรถามหรือไม่ จึงลองพูดหยั่งเชิง “ช่วงนี้เจอมดบ่อยนะ” ประภัสสรหน้าถอดสี “อืมก็เจอบ้าง” เธอตอบพร้อมใช้สายตาจิกเพื่อให้ธีระหยุดเรื่องนี้ ตอนนี้ธีระรู้ว่าทวีศักดิ์ไม่รู้เรื่องจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “เออ ถ้าเจอมดฝากบอกช่วยทวงเงินเพื่อนมันให้ด้วย” ธีระพูดมั่วไปตามน้ำ “อืมไว้เจอจะบอกให้” ประภัสสรตอบรับ ************************** ทวีศักดิ์เดินมาส่งประภัสสรถึงหน้าห้อง ประภัสสรเปิดประตูเข้าห้องพร้อมทวีศักดิ์ “อ้าวพี่หยกกลับมาแล้ว พี่มดมาหาค่ะ” วรัญญาทักและบอกประภัสสรว่าชญานิชมารออยู่ ชญานิชนั่งอยู่เก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว เธอหันมามองประภัสสรแล้วยิ้มทักทายเธอ “อ้าวพี่มดมาแบบนี้ออยก็หมดความหมายสิ” ทวีศักดิ์กล่าว ประภัสสรงงกับคำพูดทวีศักดิ์ “หมดความหมายยังไง ไม่เข้าใจอ่ะ” “ก็ไม่รู้เหมือนกัน พูดไปงั้นแหละ ฮ่าๆ”ทวีศักดิ์ชี้แจงว่าที่เขาพูดนั้นไม่มีแก่นสาร “อันนี้มันก็ไม่แน่หรอกนะ ออยอาจไม่มีความหมายไปเลยก็ได้”ชญานิชกล่าวพร้อมส่งยาบ้าให้ประภัสสร ยาบ้าถูกบรรจุในหลอดกาแฟใสห้าเม็ด หลอดถูกปิดด้วยการนำไปมาลนทั้งบนและล่าง รีบหยิบยาจากมือชญานิชเธอหันไปมองวรัญญาซึ่งนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ เธอจึงมั่นใจว่าวรัญญาไม่เห็นยาที่ชญานิชส่งให้เธอ แต่ทวีศักดิ์ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอนั่นเห็นเต็มสองตา “ไม่มีอะไรล่ะ ก็แค่คิดถึง” ชญานิชลุกขึ้นแล้วเดินมากอดประภัสสร “ไปก่อนนะมีอะไรก็โทรมาล่ะกัน...ไปนะน้องบี”พูดจบชญานิชก็เดินออกไป “ค่ะแล้วเจอกันค่ะพี่มด”วรัญญากล่าวลา ทวีศักดิ์ยืนนิ่งสักพัก จากนั้นก็มองหน้าประภัสสร “ ไปคุยกันหน่อยได้มั้ย” ทวีศักดิ์กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมดึงแขนประภัสสรออกจากห้อง ************************ ลิฟท์ถูกกดไปที่ชั้น27ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของคอนโด ซึ่งข้างบนเป็นลานกว้าง “มันหมายความว่าไง” ทวีศักดิ์ตะคอกถามทันทีหลังจากเปิดประตูดาดฟ้าออกไป ประภัสสรเงียบไม่ตอบ “ทำไมต้องเล่นมากมายขนาดนี้”ทวีศักดิ์ยังคงถามต่อไป ประภัสสรถอดหายใจยาว “เค้าแพ้ท้อง”ประภัสสรตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดา “แพ้ท้อง? มีคนแพ้ท้องแล้วอยากเล่นยาด้วยเหรอ มีแต่อยากกินของเปรี้ยว อยากอ้วก แต่นี่อยากเล่นยา คงมีคนเชื่อหรอกนะ แพ้แล้วอยากเล่นหรือเล่นเพราะอยากยา” ทวีศักดิ์ยังคงโมโห “ไม่ได้อยากยา แล้วก็ไม่ได้อยากเล่นด้วย แต่ที่ต้องเล่นเพราะเล่นแล้วไม่อ้วก ไม่ปวดหัว สามารถไปโรงเรียนได้แบบปกติ ไม่รู้สึกเหม็น เข้าใจมั้ย”เธอเริ่มเสียงดังและเสียงเริ่มสั่น “ไม่ได้อยากเล่นเลย แต่ต้องทำเพราะต้องไปเรียน เล่นแล้วอาการอยากต่างๆมันหายไป ทุกวันนี้ก็กลัว กลัวว่าจะติดมัน ไม่อยากติด ไม่เคยติดยา แล้วไม่คิดจะติดด้วย แต่มันเลือกไม่ได้ มันมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ”ประภัสสรตอบด้วยอารมณ์โมโหปนน้อยใจ พูดจบน้ำตาก็เริ่มไหล ทวีศักดิ์ยืนนิ่งเมื่อได้ฟังคำตอบ ซักพักเขาค่อยๆเดินเข้ามากอดประภัสสร “เค้าขอโทษ ขอโทษนะ”ทวีศักดิ์พูดเสียงแผ่วลง เขากอดประภัสสรแน่น ทวีศักดิ์พยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง “จากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไร ไม่ว่าจะแพ้อะไรยังไง ขอให้บอกเค้านะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ต้องบอกเค้านะ” ทวีศักดิ์กล่าวเสียงสั่น “อืม”ประภัสสรตอบรับ เธอเช็ดน้ำตาของเธอบนเสื้อของทวีศักดิ์ ************************************************ จากคุณ : LilyPark (LilyPark) - [ 17 มิ.ย. 52 18:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวรกรรม... อึ้ง.. และเม้นต์ไม่ออก... เฮ้อ... พี่หยกมีเพื่อนหาที่อยู่มั้ยค่ะ >>> คะ ประภัสสรถามพรางกดลิฟท์ชั้น4 >>> พลาง ออยรอตรงนี้แปปนะเดี๋ยวมาแปปเดียว >>> แป๊ป เพื่อนหน่ะ >>> น่ะ ไปก่อนนะค่ะ >>> คะ ตกลงเรียบร้อยนะค่ะ >>> คะ พี่หยก บีไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ>>> คะ ขอบคุณอะไรกันค่ะ >>> คะ ฯลฯ จากคุณ : หนมจีน - [ 17 มิ.ย. 52 19:10:52 A:58.34.79.172 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่อึ้งเพราะเนื้อหาหรือเพราะพิมพ์ผิดเยอะคะ จะพยายามค่ะ สู้ๆๆ (ค่ะ/คะ) จากคุณ : LilyPark (LilyPark) - [ 17 มิ.ย. 52 19:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ้อ เด็กหนอเด็ก... (พูดไม่ออกด้วย) คราวนี้ (ใน คห. 3) ใช้ "คะ-ค่ะ" ถูกแล้วแหละค่ะ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 มิ.ย. 52 20:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เนื้อหาจ้า เนื้อหา อย่าเพิ่งหมดกำลังใจนะคะ หนมจีนยังรออ่านเรื่องราวต่อไปอยู่ จากคุณ : หนมจีน - [ 17 มิ.ย. 52 20:44:44 A:58.34.79.172 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เนื้อหาเพิ่งโดนอีกเวปด่าว่าแต่งได้อ่อนมากกกกกกก ฮ่าๆๆ แอบเครียดเลย สงสัยต้องเรียบเรียงเรื่องใหม่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ สู้ค่ะ เย้ๆ จากคุณ : LilyPark (LilyPark) - [ 17 มิ.ย. 52 20:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อ อ่านแล้วเครียดแทนสังคมจัง จากคุณ : scottie - [ 17 มิ.ย. 52 23:23:00 ]