7 ตุลาคม 254
เขียนถึงพี่ต่อ
อะไรที่แน่นอนมันคือความไม่แน่นอนจริงไหมคะพี่ต่อ อินคิดว่าอินลืมพี่ต่อ
รู้สึกกับพี่ต่อแบบพี่ชายแล้วซะอีก แต่เมื่อวาน วันที่เราบังเอิญเจอกันบนรถ กลางถนน
ตอนเช้าของวันที่ 6 ตุลาคม มันทำเอาใจอินแกว่งๆ อินคิดว่า ความบังเอิญนี่แหละชอบแกล้งอินนะ
ทุกครั้งที่ไม่คิด ทุกทีที่เฉยๆ ทำใจได้แล้ว ความบังเอิญนี่แหละที่จะชอบทำให้เริ่มความรู้สึกแปลกๆ อีก
ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่ความบังเอิญชอบมาเป็นชุดๆ ให้อินค่อยๆ คิดถึงมัน
มันน่าโมโหความบังเอิญไหมล่ะพี่ต่อ?
ครั้งแรกของความบังเอิญในคราวนี้ อินเจอพี่ต่อที่หน้าป้ายที่รอรถหน้าสหกรณ์
พี่ต่อใส่เสื้อสีส้มครั้งที่อินเคยเจอที่หอสมุดเมื่อคราวก่อนโน้น อินรำคาญคนในหอสมุดก็เลยกลับหอดีกว่า
ก่อนกลับแวะสหกรณ์ ระหว่างรอรถอยู่พี่ต่อก็เดินข้ามถนนมา อินเห็นพี่ต่อตั้งแต่แรกที่ยัง
ไม่ข้ามถนนมาแล้วล่ะ แต่อินแกล้งทำเป็นไม่เห็น ทำหน้าไม่ถูก อินดีใจนะ แต่ก็แกล้งมองไปอีกทาง
แล้วพี่ต่อก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ อินหันไปไม่ได้ทำหน้าแปลกใจหรือตกใจเท่าไหร่หรอก
ไม่รู้ว่าพี่ต่อแปลกใจรึเปล่า เราคุยกันสั้นๆ แป๊บเดียว เหมือนอินจะคุยไม่รู้เรื่องด้วยแหละ
บางทีอยากพูดเยอะแยะ แต่ที่พูดออกมากลับนิดเดียว แถมไม่รู้เรื่องอีก
ครั้งที่สอง อินกำลังจะกลับหอหลังหอสมุดปิด กำลังจะข้ามถนน
แต่พอดีรถขับมาเร็วก็เลยถอยกลับมาก่อน แล้วเดินไปยืนกลางถนน มีรถคันนึงผ่านหน้าอินไป
พี่ต่อไง พี่ต่อคงไม่เห็นหรอก เพราะสายตาพี่ต่อเลยการมองเห็นอินไปแล้ว
แต่อินสิเห็นพี่ต่อใกล้นิดเดียวและไม่คิดด้วยว่าจะเจอกลางถนนแบบนี้และจากครั้งนั้นมันทำให้
อินเสียดายทุกครั้งที่ผ่านๆ มา ทำไมต้องทำเป็นไม่เห็น ทำไมไม่คุยกันนะ
อินคิดว่าการบังเอิญเจอพี่ต่อสองครั้งติดกันก็มากพอแล้ว เช้าวันที่หกที่หมอนัดไปอุดฟัน
อินไปกดเงินที่ธนาคารก่อน กว่าจะได้ขึ้นรถไปที่คณะทันตะก็เกือบๆ เก้าโมง
ตอนนั่งรถแดงที่กำลังจอดติดไฟแดงอยู่มีรถคันนึงขับรถมาเรื่อยๆ อินก็มองจนรถคันนั้น
เข้ามาใกล้แล้วได้เห็นหน้าคนขับชัดขึ้นเรื่อยๆ ว่าเป็นพี่ต่อ ถ้าพี่ต่อเห็นหน้าอินนะ คงขำน่าดู
คืออินมองเพ่งก่อนไง อินโบกมือให้พี่ต่อก่อน อินดีใจมากเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่ต่อ
ทั้งที่มันยังเช้าอยู่มากในวันหยุดแบบนี้ รถติดไฟแดงอยู่นานเชียวล่ะ พี่ต่อถามอินว่า
จะไปไหน อินก็บอกว่า
ไปทำฟัน พอถามว่า
ที่ไหน อินก็บอกว่า
คณะทันตะ
แต่อินถามพี่ต่อแล้วอ่านปากพี่ต่อไม่ออก ทำมือเป็นเชิงว่าไม่รู้เรื่อง
แล้วก็เลิกถามเลิกมองพี่ต่อเพราะไม่รู้จะทำหน้ายังไง ให้นั่งยิ้มให้ตลอดก็ดูจะยังไงๆ อยู่ แปลกๆ
ในความรู้สึกของอิน
ไม่คิดว่าจะบังเอิญได้เจอกัน แต่พอคิดแล้วกลับไม่บังเอิญ มันแกล้งกันชัดๆ เลย
อินอ่าน forward mail ทำนายคนที่เกิดวันต่างๆ อินแอบอ่านวันเกิดพี่ต่อด้วย
'พี่ต่อเป็นคนไม่แสดงอาการเสียใจถ้าเสียใจ' เขาทายแบบนี้ 'เก็บความรู้สึกได้ดี' อินคิดว่าใช่นะ
ไม่รู้ว่าพี่ต่อยังชอบพี่กิ่งอยู่รึเปล่า แต่อินคิดว่า พี่ต่อคงยังไม่ลืมพี่กิ่ง ขอโทษนะคะพี่ต่อ
ที่อินตัดสินความรู้สึกแทนพี่ต่อแบบนี้ เห็นไหมว่าเขาทำนายไว้ได้ใกล้เคียงจังเลยนะพี่ต่อว่าไหม?
วันนี้อินคิดถึงพี่ต่อมากไปหน่อย เขียนอะไรไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว แต่เหมือนกับอินได้คุยกับพี่ต่อ
วันนี้ฝนตก อากาศดีเชียวล่ะ จุดจบของจดหมายพวกนี้อินยังนึกไม่ออกเลย
มันอาจจะไม่อยู่ในมือพี่ต่อเลยสักฉบับเพราะอินเป็นคนขี้ขลาดและเสียดายบางอย่าง
ถ้าจะให้พี่ต่อได้อ่านจริงๆ
อิน
22.38 น.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
25 พฤศจิกายน 254
เขียนถึงพี่ต่อ
เข้าหน้าหนาวแล้วช่วงนี้ที่มหาวิทยาลัยมีงานเยอะเลย ไหนจะสปอร์ตเดย์-สปอร์ตไนท์
แต่งานที่อินสนใจเห็นจะเป็นงานหนังสือที่หอสมุด วันนี้อินก็อ่านหนังสือที่หอสมุดปกติ
เบื่อๆ อินก็ออกไปเดินเล่นที่งานหนังสือข้างนอก แม้มันจะเสียงดังเวลาที่เขาประกาศ
ประชาสัมพันธ์งานบ้าง แต่ห้องอ่านหนังสือห้องกระจกชั้นสี่ก็ยังถือว่าเงียบอยู่ดี
วันนี้มีเรื่องน่าขำเล่าให้พี่ต่อฟังด้วยแหละ ก็ห้องมันเงียบมากไงพี่ต่อ ต่างคนต่างอ่านหนังสือ
เวลามีประกาศมา ทุกคนก็ได้ยิน แต่ก็เฉยๆ อ่านหนังสือกันต่อไป แต่พอถึงประกาศ
ท่านเจ้าของรถโตโยต้าสีดำ ทะเบียน xx-xxxx ที่จอดรถไว้หน้าสำนักหอสมุด
กรุณากลับมาที่รถของท่านด่วนด้วยค่ะ เพราะขณะนี้รถของท่านถูกชนท้าย
ทุกคนขำกันใหญ่เลย แม้แต่อิน ไม่ได้มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นนะพี่ต่อ
แต่มันตลกน่ะ ใครจะไปคิดว่าจะมีประกาศประชาสัมพันธ์แบบนี้ล่ะคะ
ตอนแรกยังนึกแค่ว่าให้ไปเลื่อนรถเลย
แต่วันนี้อินก็ยังเจอเรื่องน่าแปลกใจกว่านั้นอีกจนได้ อินเบื่อก็เลยไปเดินเล่นดูหนังสือ
แล้วจู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มาแตะไหล่อิน ตอนแรกอินตกใจแต่พอหันหลังกลับไปเห็นเป็นพี่ต่อ
ก็เปลี่ยนเป็นแปลกใจและดีใจแทน วันนี้อินใส่เสื้อกันหนาวสีม่วงลาเวนเดอร์แต่พี่ต่อคงไม่หนาว
ใส่เสื้อแขนสั้นสีเทาเฉยๆ พี่ต่อก็แซวอินว่า
คงมาเดินทุกวันล่ะสิ พี่ยังไม่ได้มาเลย ไหนพาทัวร์ซิ
อินไม่ได้เจอพี่ต่อมานานตั้งเท่าไหร่แล้ว แต่พอเจอพี่ต่อแต่ละครั้ง ทำไมความบังเอิญชอบแกล้งอิน
แบบนี้นะ อินพาพี่ต่อเดินไปหลายบูท แต่อินก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ต่อชอบอ่านหนังสือแบบไหน
แต่อินเคยเห็นพี่ต่ออ่านเรื่องกล่องไปรษณีย์สีแดง เราเดินดูหนังสือกันเงียบๆ (เพราะเราแทบไม่คุยกันเลย)
คนก็เยอะมาก อินกลัวพี่ต่อจะเบื่อเหมือนกันแหละที่พาเดินได้วกวนไปหน่อย แต่พี่ต่อก็ไม่บ่นอะไร
แล้วอินก็พาพี่ต่อไปหาของกินที่ชั้นล่าง ผักทอดอร่อยไหมพี่ต่อ? แต่อาจจะสู้ฝีมือทำกับข้าว
ของพี่ต่อไม่ได้นะอินว่า แต่อินว่าก็ไม่แน่ ถ้าเป็นเฟื่องฟ้าทอดหรือกุหลาบทอดป้าเขา
อาจจะทำอร่อยกว่าพี่ต่อมั้ง หลังจากเดินครบทุกบูท อินก็ชวนพี่ต่อเดินขึ้นมาฟังดนตรีในสวน
เป็นเพลงเพื่อชีวิต อินก็ไม่เคยฟังมาก่อนหรอกและไม่คิดว่าพี่ต่อจะอยู่นั่งฟังเป็นเพื่อนอินจนจบ
อินว่ามันได้บรรยากาศมากเลยนะ พลบค่ำของฤดูหนาว นั่งฟังเพลงเย็นๆ
ที่แฝงความหมายในตัวทุกเพลงแบบนี้ ดนตรีจบพี่ต่อก็ถามอินว่า
จะไปไหนต่อ อินก็บอกว่า
คงไปที่สนามกีฬา พี่ต่อก็บอกว่า
จะไปเหมือนกัน ไปพร้อมกันไหมล่ะ
อินยังรู้สึกผิดหวังกับคำตอบที่ตอบพี่ต่อออกไปไม่หายเลย อินน่ะอยากไปพร้อมพี่ต่อนะ
แต่อินกลับตอบไปว่า เดี๋ยวอินคงกลับหอก่อน ไปรับเพื่อนมาก่อนน่ะพี่ต่อ
แล้วเราก็ต่างคนต่างกลับจากหอสมุด อินหวังว่าจะได้เจอพี่ต่อที่งานสปอร์ตไนท์
อินพยายามมองหาพี่ต่อตลอดเวลาเลย มีเสียงเรียก อิน แต่คนที่เรียกอินกลับไม่ใช่พี่ต่อ
พี่โทน่ะเอง อินก็คุยกับพี่โทไม่นานหรอกเพราะพี่โทเดินมากับเพื่อน ยังพูดถึงพี่ต่อเลยว่า
อยู่ที่สแตนด์คณะนั่นแหละ
แล้วคืนนี้งานสปอร์ตไนท์ก็จบลงโดยที่อินไม่ได้เจอพี่ต่อ ความจริงวันนี้น่าจะมีความสุขที่สุดสำหรับอิน
แต่เพราะเมื่อเย็นที่พี่ต่ออุตส่าห์ชวนอินมาด้วยแต่อินกลับปฏิเสธ มันยังย้ำอยู่ในใจอิน
เพราะอินเลือกของอินแบบนี้เอง อินมีโอกาสแต่อินไม่เคยจะใช้ ไม่เคยจะรักษามันไว้เลย
ขอโทษนะคะพี่ต่อ ที่อินต้องปฎิเสธพี่ต่อไปแบบนั้น อินชอบทำอะไรตรงข้ามกับที่ใจต้องการเสมอเลย
อิน
01.17 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 52 18:04:24
แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 52 17:31:52
จากคุณ :
ต้นอ้อสีม่วง 
- [
20 มิ.ย. 52 15:10:28
]
* . . . สิ่ ง ห นึ่ ง ใ น ใ จ . . . * [ฉบับ 7-11]
