ความคิดเห็นที่ 1 เรือลอดผ่านใต้กิ่งตะเคียนเสียงอะไรบางอย่างตกน้ำตูมใหญ่ อ้นพูดออกมาเสียงสั่นๆ ว่า แค่ลูกมะพร้าวตกน้ำแล้วรีบจ้ำพายหนี เสียงคนว่ายน้ำตามเรือมาทำให้ครรชิตต้องเหลียวกลับไปมอง ครรชิตกลัวว่านางตะเคียนจะมาล่มเรือฆ่าพวกเขา อ้นพายสุดแรงครรชิตเอาใจช่วย เรือลอยห่างเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ครรชิตสบายใจขึ้น  แต่แล้วเธอหมดแรงทำท่าขอความช่วยเหลือตะเกียกตะกายคล้ายคนจะจมน้ำ  ครรชิตบอกอ้นให้หันเรือกลับไปช่วยเธอ แต่อ้นไม่สนใจ  ครรชิตเขย่าขาอ้นอย่างแรงและตะโกนบอกให้อ้นกลับไปช่วย อ้นยังคงไม่สนใจและยิ่งพายเรือเร็วขึ้น ครรชิตทำท่าเหมือนจะกระโดดลงไปช่วย แต่อ้นบอกว่า"อย่า...มันไม่มีอะไร แค่ลูกมะพร้าวตกน้ำ" ในที่สุดเธอหมดแรงและจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาครรชิต ถึงบ้านครรชิตไม่สบายใจเธออาจจะไม่ใช่ผีแต่เป็นคนธรรมดาที่เล่นแผลงๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ และบัดนี้เธอได้จมน้ำตายไปโดยที่เขาไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วย เมื่อหลับตานอนครรชิตเห็นแต่ภาพเธอ รูปร่างและหน้าตาอันหมดจด เธอคือความงามที่ต้องใจครรชิต เธอสวยเรียบๆ แต่ดูน่ารัก ผิวขาว รูปร่างดูอ้อนแอ่นบอบบาง ขัดกับผ้านุ่งและเสื้อคอกระเช้าที่เธอสวมใส่ ถ้าเธอสวมชุดนักศึกษานุ่งกระโปงสั้นเหนือเข่าเธอคงน่ารักมาก  หรือเธออาจเป็นนักศึกษาที่หลงเข้ามาและได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับนางตะเคียนเธอจึงคิดวิธีเล่นตลกร้าย แต่เธอพลาด เธอต้องตาย ตายโดยที่เขานิ่งดูดาย ครรชิตทนไม่ไหว เขาออกปากเล่าเรื่องที่เขาคิดกับอ้น อ้นแปลกใจในภาพของนางตะเคียนที่ครรชิตเห็น แต่อ้นนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่เคยคุยถึงเรื่องรูปร่างหน้าตาของนางตะเคียนกับใคร แม้แต่กับพ่อ... อ้นไม่พูดอะไรกับครรชิตแต่ยืนยันว่าไม่เห็นมีอะไร แค่ลูกมะพร้าวตกน้ำ รุ่งขึ้นครรชิตหัดพายเรือวนไปวนมาพลิกคว่ำพลิกหงาย  สักพักก็พายได้คล่อง เขาบอกกับอ้นว่าวันนี้เขาจะพายเรือเที่ยวในหมู่บ้านเอง ครรชิตออกพูดคุยถึงเรื่องผีนางตะเคียนกับหลายคน บางคนนึกว่าครรชิตเป็นพวกที่มาหาเลขเด็ดจึงกล่าวเตือนว่าผีตะเคียนต้นนี้ไม่เคยให้เลขเด็ดกลับใคร  มีแต่จะทำให้จับไข้หัวโกร๋นเอา ครรชิตต้องแสดงตัวให้ชาวบ้านรู้ว่าเป็นนักศึกษามาหาข้อมูลเรื่องไม้ใหญ่จึงพูดคุยกันรู้เรื่อง ชาวบ้านทั้งชายหญิงทุกเพศทุกวัย ต่างกล่าวกันเป็นเสียงเดียวว่าต้นตะเคียนยักษ์ต้นนั้นมีนางไม้สิงอยู่จริง  และยิ่งชายหลายคนที่เคยไปช่วยปลูกเพิงให้ตามียืนยันว่าเคยเห็นมากับตา ตอนพลบค่ำนางนั่งห้อยเท้าอยู่บนกิ่งตะเคียนที่ยื่นไปเหนือน้ำ  ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่านางสวยงามอย่างหาที่ติไม่ได้ แต่เมื่อถามลึกลงไปถึงรูปร่างหน้าตา พวกเขาคล้ายกับว่ากำลังกล่าวถึงสาวงามในอุดมคติของตัวเอง เมื่อถามว่านางเคยทำร้ายใครไหม หลายคนบอกว่าไม่เคย แต่บางคนเชื่อว่านางเป็นคนพรากเอาชีวิตลูกเมียของอ้นไป ครรชิตไม่วายที่จะลองไปถามเอาความกับชายบ้าใบ้  คำตอบเป็นเพียงรอยยิ้มและความเงียบ และยิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ จากเด็กหนุ่มที่ชื่อป๋อง ตกบ่ายครรชิตกลับไปที่บ้านอ้น เมื่อกินข้าวเสร็จเขา ก็เล่าเรื่องที่ไปสอบถามถึงรูปร่างหน้าตานางตะเคียนที่หลายคนต่างกล่าวไปหลายอย่างให้อ้นฟัง อ้นเหมือนทำท่าคิดคำนึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็บอกว่าเขาไม่เคยเห็นอะไรที่กิ่งตะเคียนนั่น  ตกเย็นครรชิตบอกกับอ้นว่าจะพายเรือไปที่ต้นตะเคียน อ้นมองเขาด้วยสายตาทึ่งปนความตื่นกลัว และบอกให้ครรชิต "ดูแลตัวเองด้วย"   วันที่ลูกเมียอ้นออกไปเก็บดอกโสน วันที่สายน้ำพรากทั้งคู่ไปจากอ้น เช้าวันนั้นก่อนที่เมียจะพายเรือออกไป อ้นก็บอกกับเมียและลูกว่า "ดูแลตัวเองด้วย"เหมือนกับที่บอกครรชิต ภาพของนางตะเคียนที่จมน้ำตายไปยังติดตาครรชิต ถ้าเธอไม่ใช่ผี วันนี้น่าจะมีข่าวศพคนจมน้ำตายลอยไปติดอยู่ที่ใดบ้าง เย็นนั้นครรชิตพายเรือออกไปและทักทายคนหาปลาทุกคนที่เขาพบที่ริมฝั่งน้ำ  ไม่มีใครเห็นหรือได้ข่าวว่ามีใครจมน้ำตาย เมื่ออาทิตย์ใกล้ลับฟ้าก็พายเรือไปนั่งเล่นอยู่ที่ศาลาจนพลบค่ำ แล้วล่องเรือมายังต้นตะเคียน จากศาลาเขาปล่อยให้เรือค่อยๆ ไหลตามน้ำไปช้าๆ เมื่อเข้าใกล้โค้งน้ำเงาทะมึนสูงใหญ่ของตะเคียนยักษ์อยู่ต่อหน้าเขา  เขามองไปที่เพิงของตามี ดูเหมือนมันจะไร้ซึ่งกิจกรรมใดๆ และไร้ซึ่งผู้คน ที่โคนต้นตะเคียนไม่มีแม้แต่ไอ้ป๋อง  เรือล่องเข้าไปใกล้ต้นตะเคียน เขามองเหนือลำน้ำขึ้นไปที่กิ่งไม้ เธอที่เมื่อวานจมน้ำตาย วันนี้สวมชุดนักศึกษากระโปงสั้นนั่งอยู่บนนั้น ครรชิตรีบจ้วงพายเพื่อให้เรือเข้าไปใกล้กิ่งตะเคียน ภายใต้แสงสว่างยามพลบค่ำอันน้อยนิด เขามองเธออย่างไม่ละสายตา เธอสวยเหลือเกิน ส่งรอยยิ้มละไมแต่ดูเศร้าเหงา ในบัดดลครรชิตก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเป็นผี เป็นนางผีที่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลอกหลอนผู้คน เขารีบจ้วงพายหนีทันที เมื่อเรือลอดผ่านกิ่งไม้เธอก็ทิ้งตัวลงน้ำและว่ายตาม ครรชิตจ้วงพายเต็มที่ เมื่อเหลียวมองไปเธอว่ายน้ำตามไม่ทิ้งห่างนัก จ้วงพายแรงขึ้นอีก เสียงว่ายน้ำเหมือนจะห่างออก เบาและช้าลง เขาหันกลับไปเธอหมดแรงและกำลังจะจมน้ำ ครรชิตหยุดจ้วงพายเฝ้ามองดู เธอตะเกียกตะกายพร้อมร้องออกมาว่า "ครรชิตช่วยฉันด้วย"  ครรชิตตัดสินใจพายเรือหันหัวกลับไปช่วยเธอ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 10:50:36 จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 2 นางไม้ของเด็กชายอ้น พ่อมาช่วยสร้างศาลาที่วัด ไม่บ่อยนักที่พ่อจะออกมาทำงานที่วัดจนดึกดื่น พ่อเป็นคนไม่กี่คนในหมู่บ้านที่ใช้เรือเป็นพาหนะ จากบ้านมาวัดการเดินทางด้วยเรือสะดวกกว่าทางบก แต่โดยทั่วไปถ้าไม่ใช่คืนจันทร์กระจ่างเช่นนี้พ่อก็ไม่คิดจะออกเรือเดินทางในยามค่ำคืน  ดวงไฟไม่กี่แรงเทียนที่หัวเรือใช้พลังงานจากแบตเตอรี่มอเตอร์ไซค์เก่าๆ มันส่องสว่างไปได้ไม่ไกลและแทบจะหาประโยชน์ไม่ได้สำหรับส่องทางในน้ำ แต่คงมีไว้เพื่อบอกใครที่พายเรือสวนมาได้เห็นว่ามีเรือร่วมใช้ลำน้ำสัญจรอยู่ด้วย ในคืนที่จันทร์แจ่ม ณ ที่ซึ่งห่างไกลจากกระแสไฟฟ้า  แสงจันทร์ช่วยส่องสว่างนำทางได้ดีกว่าแสงไฟใดๆ  พ่อคิดว่าการเดินทางทางน้ำอาจปลอดภัยกว่าทางบก  ทางบกในบ้านป่าอาจมีสัตว์ร้าย  นานมาแล้วมีคนเจอรอยเท้าของเสือขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือคน วัวและสัตว์เลี้ยงหายไปอย่างลึกลับ ทุกคนตกอยู่ในอาการหวาดผวา แม้ว่าเรื่องเสือนั่นจะเงียบไปแล้ว และชาวบ้านต่างลงความเห็นว่ามันคงกลับเข้าไปในป่าลึก แต่ใครเล่าจะรู้ว่ามันหรือสัตว์ร้ายอื่นๆ จะไม่ออกมาหากินที่หมู่บ้านชายป่าแห่งนี้อีก เมื่อเดินทางมาวัดพ่ออนุญาตให้อ้นได้ติดเรือมาเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ที่ตามพวกผู้ใหญ่มา อีกอย่างสภาพแวดล้อมในช่วงเวลานั้นดูเงียบเหงาน่ากลัวทำให้พ่อต้องการเพื่อนพูดคุยสักคนในยามเดินทาง  พ่อจึงให้อ้นติดมาเล่นที่วัดด้วยไว้เป็นเพื่อนพูดคุยโดยเฉพาะตอนเดินทางกลับ วันนี้เป็นการตั้งเสาและวางฐานรากของศาลาวัดหลังใหม่ เป็นงานสำคัญที่ทุกคนอยากจะเร่งรีบให้เสร็จ เพื่อวันต่อๆ ไปงานอื่นที่รออยู่จะได้ทำอย่างต่อเนื่อง ทุกคนจึงยอมสละเวลาส่วนตัวทำงานจนดึกท่ามกลางแสงไฟสว่างจ้าแต่นวลตาของตะเกียงเจ้าพายุ เมื่อทุกคนวางมือแยกย้ายกลับบ้าน บางคนตรงขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ บ้างก็จักรยาน คนบ้านใกล้ก็เดินเท้า ลำแสงจากกระบอกไฟฉายหลายลำส่องทางสว่าง พ่อปลุกอ้นซึ่งกำลังง่วงหลับอยู่ที่ศาลาหลังเก่ากลับบ้าน เสียงหริ่งเรไรร้องระงมตอกย้ำความวังเวงของดินแดนแถบนี้ สองพ่อลูกตรงมายังศาลาท่าน้ำที่มีชายวัยกลางคนใช้เป็นที่พักนอน และอาศัยข้าวก้นบาตรประทังชีวิต 'ตามีบ้าใบ้' หามีใครถือสาตามี มันไม่พูดกับใคร ไม่เคยทำร้ายใคร  ร่างกายล่ำสันช่วยให้ตามีไม่ถูกรังแก นอกจากดูแลและรดน้ำต้นไม้ในวัด ตามีไม่เคยช่วยงานอะไรอื่น  งานยากที่สุดที่ชาวบ้านพอจะเห็นคุณค่าในการมีชีวิตอยู่ของตามีคือคอยกวาดลานใต้ต้นตะเคียนยักษ์ตรงโค้งน้ำและกำจัดวัชพืชจนสะอาดตา นี่อาจเป็นคุณค่าสูงสุดของชีวิตตามี  ไม่มีใครอยากจะปล่อยให้โค้งน้ำน่ากลัวตรงนั้นรก แต่ก็ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ตะเคียนยักษ์  ตะเคียนที่สูงใหญ่ทะมึน ตะเคียนที่ต้องใช้ผู้ชายวัยฉกรรจ์เกือบ 20 คนจึงโอบรอบ -- ต้นตะเคียนผี พ่อค่อยๆ ดึงเรือเข้าใกล้บันไดศาลาริมน้ำ อ้นรีบก้าวลง ตามียิ้มให้พ่อพร้อมตรงเข้าช่วยปลดเชือกล่ามเรือ พ่อรับเชือกจากมือตามีพร้อมบอกขอบใจแต่พ่อไม่ยิ้มตอบ ตามีหันมองอ้นแล้วยิ้มให้อย่างใจดี  อ้นรีบขยับกายให้ห่างจากระยะที่ตามีจะเอื้อมมือถึง อ้นกลัวตามี ไม่ได้กลัวเพราะตามีเป็นบ้าแต่อ้นกลัวในความเงียบของตามี พ่อต่อสายไฟเข้ากับแบตเตอรี่ ไฟดวงริบหรี่ที่หัวเรือสว่างขึ้น พ่อพูดเล่นหัวกับอ้นพร้อมออกพายเรือไปเรื่อยๆ จนเข้าใกล้โค้งน้ำที่มีตะเคียนผียืนเดียวดาย  พ่อเงียบเสียงลงแล้วรีบจ้ำพายเร็วขึ้น  แสงจันทร์ส่องสว่างจนผืนฟ้าเหมือนทาด้วยสีเทา เงาทะมึนดำของตะเคียนตัดกับฟ้าสีเทายามข้างแรมอ่อนๆ แลดูน่ากลัว  อ้นไม่อยากมองเงาทะมึนของต้นตะเคียนจึงหันกลับมามองหน้าพ่อ พ่อออกอาการหอบ บนใบหน้ามีเม็ดเหงื่อเป็นประกายสะท้อนแสงจันทร์  เรือแล่นใกล้เข้าไปตรงโค้งน้ำ ฉับพลันเสียงหริ่งเรไรเงียบหายไปกลายเป็นราตรีที่เงียบกริบ อ้นกลัวความเงียบที่เงียบสงัดเช่นนี้  ใครบางคนเคยบอกอ้นว่าเมื่อเสียงเรไรยามราตรีเงียบลง นั่นหมายความว่าอาจมีสัตว์ร้ายกำลังออกมา หรือไม่ก็...ผี   พ่อแหงนมองกิ่งตะเคียนใหญ่ที่ยื่นอยู่เหนือน้ำด้านหน้า  พ่อสะดุ้งตกใจเหมือนเห็นอะไรน่ากลัวแล้วรีบก้มมองไปทางหัวเรือ  ท่าทางพ่อเหมือนกำลังขนลุกแต่แสงจันทร์ไม่ส่องสว่างให้อ้นได้เห็นขนที่ผิวหนังพ่อ อ้นแหงนหน้าขึ้นมองกิ่งตะเคียน พ่อพูดเบาๆ ว่า "อ้นอย่ามอง" แต่อ้นละสายตาไม่ได้เสียแล้ว เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนกิ่งตะเคียนเหนือน้ำ พุ่มใบของตะเคียนเหมือนจงใจจะเว้นช่องว่างไว้ให้แสงจันทร์ส่องผ่านต้องร่างของเธอ  ดวงหน้าสะสวยยิ้มเศร้าๆ ให้อ้น  คงสักสิบขวบรุ่นราวคราวเดียวกับอ้นไม่ผิด  เธอนุ่งผ้าถุงสวมเสื้อคอกระเช้า เรือเล่นลอดกิ่งตะเคียนที่เธอนั่งห้อยเท้า หรือพูดให้ถูกกว่านั้นคือลอดผ่านใต้เท้าของเธอ  เธอเอี้ยวตัวกลับมามองอ้น รอยยิ้มหายไปเหลือเพียงดวงหน้าเศร้าสร้อย พ่อรีบพายเรือและย้ำว่า "อ้นอย่ามอง" เธอทิ้งตัวจากกิ่งตะเคียนลงน้ำดังตูม... "อ้น...หันกลับมา แค่ลูกมะพร้าวตกน้ำ"  สิ้นคำจากปากพ่ออ้นหันหน้ากลับมามองทางหัวเรือ   พ่อยิ่งรีบพายเรืออย่างเร็วรี่   เสียงพายจ้วงน้ำแข่งกับเสียงคนว่ายน้ำตามเรือ   พ่อพายอย่างสุดแรง   อ้นอดใจไม่ไหวหันกลับไปมอง   เด็กหญิงตะเคียนกำลังว่ายตามมาอ้นกลัวว่าถ้าเธอตามทันคงจะมาล่มเรือเอาชีวิตของทั้งคู่  อ้นเอื้อมมือไปแตะขาพ่อ  พ่อเหลียวกลับไปมองแล้วหันกลับมาเร่งฝีพาย เรือลอยออกห่างเด็กหญิง ห่างมากขึ้น อ้นมองเด็กหญิงตะเคียนไม่ละสายตา   เธอว่ายตามมาช้าลงท่าทางเหนื่อยอ่อน เธอกำลังหมดแรงทำท่าคล้ายจะจมน้ำ  เรือห่างออกมากขึ้น เธอตะเกียกตะกายขอความช่วยเหลือ และท้ายสุดก็จมน้ำหายไป ถึงบ้านพ่อไม่พูดเรื่องนี้สักคำ ไม่ได้เล่าให้แม่ฟัง ไม่ได้มาทบทวนสิ่งที่เห็นกับอ้น คืนนั้นอ้นนอนฝันถึงเด็กหญิงตะเคียนว่าจะมาชวนอ้นไปอยู่ด้วย วันรุ่งขึ้นอ้นจับไข้ ป่วยและซึมหนักอยู่นับเดือนแต่พ่อก็ไม่ได้ปริปากเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ไม่นานอ้นก็กลับมาแข็งแรงและซุกซนตามปกติ  เด็กหญิงตะเคียนไม่ได้จางหายไปจากความทรงจำของอ้น ความกลัวต้นตะเคียนยักษ์ต้นนั้นไม่ได้จืดจางไปแต่กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 10:52:06 จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:19:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 ครรชิตที่หายไป อ้นที่เปลี่ยนไป และ ข่าวร้ายที่มาถึง อ้นนอนไม่หลับ เมื่อคืนครรชิตไม่ได้กลับมาบ้าน เขารู้สึกเป็นห่วงครรชิต  เพียงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขารู้สึกผูกพันกับครรชิตเหมือนเป็นญาติคนหนึ่ง ถ้าครรชิตเป็นอะไรไปหรือต้องตายในสายน้ำมันจะตอกย้ำความรู้สึกผิดของเขา  ความผิดที่เขาปล่อยให้ลูกเมีย "ดูแลตัวเองด้วย" ถ้าวันนั้นเขาได้ออกไปพร้อมกับลูกเมีย ตอนนี้ทุกคนคงยังอยู่กันพร้อมหน้า  ความรู้สึกผิดในครั้งนั้นบีบเขาย้ำๆ ว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อการหายไปของครรชิต บางคนบอกว่านางตะเคียนเป็นคนมาเอาชีวิตลูกเมียอ้นไป แต่อ้นมั่นใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากความเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของสายน้ำ  วันนั้นเมียอ้นพายเรือพาลูกไปเก็บดอกโสน  น้ำคงหลากมาแรงและเร็วเกินกว่าที่ผู้หญิงและเด็กตัวเล็กๆ จะประคองเรือไว้ได้ แม้ว่าทั้งสองคนจะว่ายน้ำได้แข็ง แต่สายน้ำไม่ปราณีต่อความบอบบางของทั้งคู่  เมื่อลูกและเมียหายไปนาน มันเที่ยววิ่งตะเวนกู่ตะโกนถามหาว่าใครเห็นลูกเมียมันบ้าง ไม่มีใครรู้เห็นมีแต่เพียงเสียงปลอบประโลมให้มันใจเย็นลง อย่าเพิ่งด่วนมองอะไรในแง่ร้าย ระดับน้ำลดลงอย่างรวดเร็ว อ้นพบเพียงเรือไร้คนติดอยู่ที่กอสวะ  ในเรือยังมีดอกโสนเฉาแดด อ้นลงไปลากเรือเปล่าขึ้นมาถามหาไม้พายและพายเรือเที่ยวหาทั้งคู่จนค่ำ มันขาดสติจนกระทั่งพายเรือทวนน้ำขึ้นไปจนถึงศาลาวัดก่อนที่มันจะคิดได้ว่าลูกเมียมันต้องถูกกระแสน้ำพัดไปตามน้ำมากกว่า มันจึงหันเรือกลับ ตอนนั้นอ้นอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่าง และเป็นอีกครั้งที่อ้นเหลียวมองขึ้นไปบนกิ่งตะเคียนเหนือน้ำและเห็นเธอ...นางตะเคียน นางที่อ้นเห็นในวันนั้นเกือบทำให้อ้นนึกว่าคือเมียอ้นแต่เมื่อตั้งสติได้จึงรีบพายเรือหนี และเหมือนทุกครั้ง นางว่ายตามเรือมาอยู่ครู่หนึ่งจึงหายไป รุ่งขึ้นอ้นได้ข่าวว่าศพทั้งสองลอยไปติดอยู่ที่โค้งน้ำหมู่บ้านถัดไป เมื่องานศพจบลงอ้นกลายเป็นคนที่จมอยู่กับความเศร้า เมื่อแดดส่องฟ้าเขาออกไปเที่ยวมองหาครรชิต น่าแปลกก็คือเรือของอ้นมาอยู่ตรงท่าน้ำที่บ้านโดยไม่ได้ผูกเชือกไว้ สายไฟยังต่ออยู่กับแบตเตอรี่แต่ไม่มีแสงสว่างใดๆ คงเพราะแบตเตอรี่หมดแล้ว หรือครรชิตกลับมาแล้วและจอดเรือไว้โดยลืมผูก จนสายครรชิตก็ยังไม่เข้าบ้าน  อ้นตัดสินใจพายเรือไปที่วัด เมื่อไปถึงลานตะเคียนครรชิตกำลังนั่งอยู่ข้างไอ้ป๋อง  ดูเผินๆ เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เสื้อผ้าเนื้อตัวครรชิตยังเปียกและเลอะโคลนดิน อ้นจอดเรือและเข้าไปพูดคุยแต่ครรชิตพูดจาเลอะเลือนหาสาระไม่ได้ ครรชิตเป็นบ้าไปแล้ว อ้นพูดหว่านล้อมให้ครรชิตกลับบ้าน แต่เหมือนกับครรชิตไม่เข้าใจภาษาไทย อ้นออกแรงทั้งลากทั้งจูงพยายามนำครรชิตขึ้นเรือ แต่ไม่รู้ครรชิตเอาเรี่ยวแรงมากมายจากไหนมาขัดขืน  สุดท้ายอ้นก็ปล่อยครรชิตไว้ตรงนั้น ก่อนกลับบ้านเขาหันไปพูดกับตามีว่า "ดูแลพ่อหนุ่มคนนี้ให้ด้วย" ตามีไม่พูดอะไรได้แต่มองมาแล้วยิ้ม บัดนี้ครรชิตรวมเข้าเป็นหนึ่งในคนบ้าแห่งลานตะเคียน อะไรที่ทำให้คนดีๆ คนหนึ่งกลายเป็นบ้า อ้นอดสงสัยไม่ได้  ครรชิต ตามีและไอ้ป๋องไปเจออะไรกระเทือนใจ ผีนางตะเคียนนั่นหรือที่หลอกหลอนให้คนทั้งสามกลายเป็นคนวิกลจริต ยิ่งคิดอ้นยิ่งรู้สึกกลัวต้นตะเคียนยักษ์ต้นนั้นแต่ในขณะเดียวกันความสงสัยก็พอกพูนขึ้นอย่างต่อเนื่อง คืนที่อ้นพายเรือพาครรชิตผ่านต้นตะเคียน นางตะเคียนที่อ้นเห็นในวันนั้นช่างสวยเหลือเกิน ดวงหน้าคมเข้ม ดวงตาสวยหวานที่ยิ้มเศร้าให้กับเขา ช่างคล้ายคลึงกับเมียรักที่ตายไป แต่นางสวยกว่าเมียของเขามาก หรือเป็นวิญญาณแห่งเมียรักที่ได้ไปสิงสถิตเป็นนางตะเคียน ความคิดนี้ช่างท้าทายให้อ้นอยากเข้าไปพิสูจน์ ตกเย็นนั้นอ้นพายเรือเล่นไปเรื่อยๆ แวะไปเยี่ยมครรชิต  เอาข้าวไปให้และยังเอาไปเผื่อตามีและไอ้ป๋อง ทั้งสามนั่งกินข้าวกันเงียบๆ บางครั้งก็ยิ้มออกมาอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ครู่หนึ่งอ้นก็พายเรือออกมาทิ้งทั้งสามไว้และไปนั่งพักที่ศาลาริมน้ำ มีหมู่เด็กๆ พากันมาเลี้ยงปลา พูดคุยเล่นกันสนุกสนาน อ้นเพลิดเพลินไปกับกิจกรรมของเหล่าเด็กๆ อดยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้ จวบจนดวงอาทิตย์ลับไป ความเงียบเข้าครอบคลุมทั่วทั้งวัด คืนนั้นอากาศหนาวเย็น อ้นรวบรวมความกล้าก้าวลงเรือ ต่อสายไฟเข้ากับขั้วแบตเตอรี่ ไม่มีแสงไฟฉายออกมาจากหลอดไฟที่หัวเรือ อ้นจึงนึกได้ว่าไฟดับตั้งแต่ช่วงที่เรือมาติดอยู่ท่าน้ำที่บ้าน อ้นไม่สนใจอะไร ปกติไฟดวงนี้ก็ใช้เพียงแค่บอกคนที่พายเรือสวนทางมาเท่านั้น อ้นพายเรือล่องไป อากาศเย็นยะเยือกผิดปกติ เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงมดึงเอาความทรงจำเมื่อครั้งที่อ้นยังเด็ก เมื่อครั้งที่ตอนเจอกับเด็กหญิงตะเคียนครั้งแรก อ้นย้อนนึกถึงอีกหลายครั้งที่จำเป็นต้องพายเรือผ่านต้นตะเคียน นางปรากฏกายให้เขาเห็นทุกครั้ง วันเวลาผ่านไปนางเจริญวัยขึ้นพร้อมกับอ้น จากเด็กหญิงกลายเป็นเด็กสาว และเช่นเดียวกับอ้นตอนนี้นางกลายเป็นผู้ใหญ่ กลายเป็นผู้หญิงเต็มตัว หญิงสาวในวัยที่จะมีลูกมีผัว  อ้นหวนนึกถึงเมียรัก  ถ้าเป็นเช่นนี้นางจะเป็นวิญญาณของเมียรักของเขาไปได้อย่างไร นางสิงอยู่ที่นี่มาตั้งแต่อ้นเป็นเด็ก แต่เมียอ้นเพิ่งตายไปได้ไม่นาน นางจะเป็นวิญญาณของเมียอ้นไปไม่ได้ นางก็คือผีนางไม้ที่อาศัยสิงอยู่ในต้นตะเคียนคอยหลอกหลอนผู้คน อ้นมองไปรอบกาย หมอกลงบางๆ พาให้อากาศเย็นชื้นขึ้นจนเหน็บหนาว เงาดำตัดกับฟ้ายามราตรีของตะเคียนสูงทะมึนอยู่เบื้องหน้า อ้นพายเรือช้าๆ เข้าสู่โค้งน้ำ  เสียงเรไรเงียบหายไป อ้นหนาวจนขนลุกซู่ อ้นพายเรือช้าๆ หรืออันที่จริงเพียงแค่ควบคุมทิศเรือและปล่อยให้มันลอยอ้อยอิ่งไปตามสายน้ำ  มองจากบนเรือเหมือนต้นตะเคียนขึ้นอยู่กลางลำน้ำนั่นเป็นเพราะว่าบัดนี้ตลิ่งได้ถูกสายน้ำชะหายไปจนใกล้ถึงโคนต้น  อากาศรอบกายเย็นยะเยือกขึ้นอีก บัดนี้ตะเคียนยักษ์อยู่เบื้องหน้า แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 10:52:53 จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ้นควบคุมเรือให้ช้าลงอีก และมองขึ้นไปที่กิ่งไม้เหนือลำน้ำ นางนั่งรออ้นอยู่บนนั้น  อ้นดันพายทวนต้านน้ำให้เรือไหลช้าลงเพื่อจะมองนางให้ชัดๆ  นางนุ่งเพียงผ้าถุงและเปลือยอกเหมือนคนในสมัยสักร้อยปีก่อน ดวงหน้าของนางยิ้มเศร้าให้อ้น สวยเหลือเกินทั้งรูปร่างและหน้าตา อ้นดันพายต้านน้ำให้เรือหยุดนิ่งอยู่ที่ใต้กิ่งไม้  ที่ว่างช่วงหัวเรืออยู่ใต้ตรงที่นางนั่งห้อยเท้า อ้นอยากรู้ว่านางจะกระโดดลงมาไหม  นางชะโงกหน้ามองอ้นครู่หนึ่งนางก็ทิ้งตัวลงมาในเรือ  เรือไม่โคลงเลยสักนิด ไม่มีแม้แต่ความกระเทือนของเรือ  นางยืนอยู่เบื้องหน้าอ้น ยิ้มเศร้าแต่หวานละไม นางก้าวเท้าขยับเข้าหาอ้น นั่งลงและดึงไม้พายไปจากมือ  หมอกลงหนาจนไม่เห็นอะไรรอบๆ ตัว   อ้นรับรู้เพียงว่าเรือกำลังลอยไปเรื่อยๆ สักพักใหญ่ก็จอดเทียบนิ่งสนิท นางยื่นมือนิ่มเย็นมาคว้ามืออ้นและจูงขึ้นจากเรือ หมอกพลันสลายหายไป กลายเป็นยามเช้าที่อากาศกำลังสบาย   ข้างหน้าไม่ไกลมีเรือนไม้โบราณหลังใหญ่ เป็นบ้านไม้จริงๆ ที่แม้แต่หลังคาก็ยังมุงด้วยแผ่นเปลือกไม้ แต่น่าแปลกที่ตรงหลายส่วนของบ้านมีกิ่งไม้ยื่นออกมาแตกใบสวยงามเป็นกิ่งใบของต้นตะเคียน  นางจูงมืออ้นขึ้นไปที่เรือนนั้น นางจัดแจงให้อ้นอาบน้ำอาบท่า ส่วนตัวนางเองขอไปเตรียมสำรับกับข้าว เป็นกับข้าวพื้นๆ แต่รสจัดจ้านแบบที่อ้นชอบ อิ่มข้าวนางก็พูดเล่นหัวกับอ้นอย่างมีความสุข นางทั้งเอาใจและพะเน้าพะนอ ชวนอ้นวิ่งเล่นไล่จับเหมือนเด็กๆ  พอเหนื่อยก็เที่ยวเดินเล่น รอบตัวบ้านหอมด้วยกลิ่นไอดินเหมือนยามหลังฝน  ความชุ่มชื่นของสายน้ำพาให้ใจสงบสุข อ้นเดินสูดกลิ่นไอดินอย่างเพลิดเพลิน นางกล่าวหยอกอ้นว่าชอบเดินเที่ยวเล่นเตาะแตะเหมือนเด็กๆ   จนย่ำค่ำอ้นจึงนึกได้ว่าควรกลับบ้านได้แล้ว แต่นางก็ชักชวนให้อ้นพักอยู่ที่นี่ และถามว่าอยู่ที่นี่ไม่มีความสุขหรือ จะกลับไปหาใครเล่า  ใช่...อ้นไม่รู้จะกลับไปหาใคร ไม่ใครรออ้นอยู่ที่บ้าน  นางมองอ้นสายตาเอียงอายแล้วถามว่าไม่รักนางเหรอ อ้นไม่กล้าตอบอะไร แต่พยักหน้ารับ นางยิ้มเศร้าๆ  อ้อนวอนด้วยน้ำตาชวนให้พักกับนาง  ตกคืนนั้นนางปฏิบัติกับอ้นเช่นเมียที่ดี อ้นกอดจูบลูบไล้ผิวกายทั่วร่างอันเปลือยเปล่าของนาง  ช่างสวยงามไปเสียทุกส่วน อ้นไม่ได้มีความสุขจากรสสัมผัสอย่างนี้มานานแล้ว มันบรรจงบรรเลงเพลงรักอันเร่าร้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหนื่อยอ่อนและหมดแรงหลับไป รุ่งเช้าอันชื่นฉ่ำ หมอกลงบางๆ อ้นขอตัวกลับบ้าน  เพื่ออย่างน้อยที่สุดกลับไปดูแลต้นไม้ในสวนในไร่ และเตรียมอาหารให้ครรชิตและพวกคนบ้า นางมองอ้นน้ำตาคลอจับมืออ้นมากุมไว้ อ้นกอดและหอมนางพร้อมสัญญาว่าจะกลับมาอีกในคืนนี้และฝืนใจเดินออกจากเรือนไปยังเรือที่จอดอยู่ริมน้ำ นางเดินตามมาด้วยไม่ห่าง ถามย้ำว่าอ้นจะกลับมาจริงหรือเปล่า  ยอดรักใครจะทิ้งนางได้ลงคอ  อ้นแก้เชือกผูกเรือออกและพายเรือลาจากมาอย่างอาลัย เรือลอยออกมาได้ไม่ไกล หมอกลงหนาตาขึ้นบดบังจนมองไม่เห็นนาง  อ้นไม่รู้จะพายเรือไปทางไหน ได้แต่ปล่อยให้เรือไหลไปตามน้ำ สักครู่ใหญ่แดดก็ทอแสงลงมาขับไล่ละอองหมอกจนเจือจางหายไป อ้นพบว่าเรือเพิ่งลอยห่างโค้งน้ำมาได้ไม่ไกล มันจึงพายเรือตรงกลับบ้าน กิจวัตรประจำวันของอ้นเปลี่ยนไป อ้นมักเกียจคร้านและม่อยหลับไม่สนใจที่จะไปไร่ไปนา ไม้ดอกไม้ใบที่ปลูกประดับไว้ก็ดูเหี่ยวเฉาและถูกวัชพืชขึ้นแซม ตกเย็นมันหุงหาอาหารง่ายๆ ไปให้คนบ้าสามคนที่ลานตะเคียน จากนั้นก็นั่งเล่นที่ศาลาจนค่ำ จึงออกเรือไปหานางตะเคียนและหลับนอนเสพสมกับนางทุกคืน "อ้นรักฉันไหม" นางถาม อ้นพยักหน้า "อ้นรักบ้านหลังนี้ไหม" อ้นพยักหน้า มันช่างเป็นบ้านที่ร่มเย็นสุขสบาย "ถ้ามีใครจะมาฆ่าฉัน หรือมาทำลายบ้านของเรา อ้นต้องช่วยปกป้องนะ"นางกล่าวยิ้มเศร้าน้ำตาคลอ อ้นบรรจงกอดจูบลูบหัวและกล่าวปลอบว่า จะไม่ให้ใครมาทำร้ายนางและบ้านของเราได้ เย็นวันหนึ่งอ้นเอาข้าวปลาอาหารมาเลี้ยงคนบ้าทั้งสาม อ้นมองตามีบ้าใบ้ มันคิดฉงนสงสัยว่าชายคนนี้อายุเท่าไรกันนะ ตั้งแต่จำความได้มันก็เห็นตามีผูกมุ้งนอนที่ศาลาแล้ว คงเป็นเพราะตามีเป็นบ้าจึงไม่กลัวต้นตะเคียน มันมองไอ้ป๋องคงจะอายุคงสัก 13-14  อาจนับว่าโชคดีที่มันไม่มีพ่อแม่ ไม่เช่นนั้นอ้นคงจะอดสงสารพ่อแม่มันไม่ได้  ส่วนครรชิตก็อยู่ที่นี่มานับเดือนแล้ว อ้นคิดว่าทั้งพ่อแม่และสถาบันที่ครรชิตศึกษาอยู่คงยังไม่รู้ชะตากรรมของมัน  บาปกรรมอันใดที่ทำให้ทั้งสามกลายเป็นเช่นนี้ หรือพวกเขาอาจจะกลัวผีนางตะเคียนขึ้นสมองจนบ้า ก็มีแต่ความบ้าเท่านั้นที่จะทำให้เราปราศจากซึ่งความกลัว สำหรับอ้นเดี๋ยวนี้ความกลัวที่มีต่อต้นตะเคียนและนางตะเคียนหายไปแล้ว กลายเป็นความรักและผูกพันกับนางตะเคียนและต้นตะเคียนยักษ์  หรือกล่าวให้ตรงกว่านั้นคือกับเมียรักและบ้าน ขณะที่อ้นกำลังคิดอะไรเพลินๆ นั้น ท่านสมภารก็แวะเข้ามา "อันที่จริงโยมอ้นไม่จำเป็นต้องหาข้าวหาปลามาเลี้ยงสามคนนี้หรอก เพราะข้าวก้นบาตรที่วัดมีเยอะ หรือแม้แต่โยมเองถ้าลำบากลำบนก็มาหากินเอาที่นี่ให้อิ่มท้องได้"  อ้นได้แต่พยักหน้าด้วยเกรงใจจนไม่กล้าปฏิเสธ "หลายปีให้หลังสายน้ำพัดแรงเซาะตลิ่งใกล้ต้นตะเคียนหายไปมาก ถ้าปีนี้น้ำหลากแรงๆ อีกหนต้นตะเคียนคงจะต้องทรุดล้มด้วยไม่มีผืนดินให้รากยึดเกาะ"   ท่านสมภารกล่าวต่อ อ้นได้ยินแล้วใจหาย แต่ยังพยักหน้ารับ "ชาวบ้านเขาอยากให้พวกนี้ย้ายไปอยู่ที่อื่นกัน จะไปอยู่ที่บ้านของโยมอ้นนั่นก็ได้ ขาดเหลืออะไรหรือไม่มีข้าวปลาอาหารก็มาเอาที่วัด ของใช้อื่นๆ ชาวบ้านนั้นเขาก็ยินดีบริจาคทานเอาบุญ" ท่านสมภารนิ่งอยู่พักหนึ่งและกล่าวต่อ "ส่วนต้นตะเคียนชาวบ้านเขากลัวมันจะล้มขวางลำน้ำ หรือโชคร้ายอาจจะล้มไปทับคนเข้าจึงลงความเห็นกันว่าจะโค่นมันและนำมาขุดเป็นเรือยาวและจะเชิญนางไม้ที่อยู่ในต้นให้มาสถิตเป็นแม่ย่านางให้เป็นมิ่งเป็นศรี"  อ้นมือเท้าอ่อนตั้งแต่ที่ได้ยินว่าตะเคียนอาจจะล้ม พอถึงข้อความตรงที่ว่าจะโค่นต้นตะเคียนก็ทรุดกายหมดแรงลงนั่ง แต่ก็ยังคงพยักหน้ารับท่านสมภาร แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 10:54:55 จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:22:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 4 มหาชน  คนบ้า และ ต้นตะเคียนยักษ์ แล้ววันนี้ก็มาถึง เป็นรุ่งเช้าที่อบอ้าว เมฆสีเทาอิ่มฝนลอยอยู่บนฟ้า  ต้นตะเคียนยักษ์ถูกผูกล้อมด้วยผ้าแพรสีสันสดสวย ลานตะเคียนมีคนพลุกพล่าน มีการตั้งศาลเพียงตาขึ้น 2 ศาล มีโต๊ะพิธีตั้งไว้สำหรับทำพิธีขอขมาลาโทษกับผีนางตะเคียนรวมถึงบอกกล่าวจ้าวป่าจ้าวเขาเพื่อขออนุญาตตัดโค่นไม้ ไม่รู้ว่าใครไปเชิญคนทรงมาจากไหน เป็นชายแก่ที่สามารถประทับทรงดวงวิญญาณของนางตะเคียนได้ เมื่อนางตะเคียนเข้าประทับทรงฟ้าก็ร้องคำรามเปรี้ยงป้าง เสียงฟ้าเงียบลง ชายชราร่างทรงก็พูดออกมาเป็นเสียงหญิงแก่เอ็ดตะโรเกรี้ยวกราด  บอกว่าจะไม่ให้ใครเข้ามาทำลายบ้านของกู และแช่งชักหักกระดูกคนที่จะเข้ามาตัดฟัน  บางคนกลัวจนต้องถอยห่างออกมาจากพิธี เด็กเล็กบางคนร้องไห้ด้วยตกใจในเสียงอันดังของหญิงแก่ที่มาจากปากชายชราหรือในเสียงฟ้าร้องก็ไม่ทราบได้  แต่หลายคนยังอยู่ใกล้โดยหวังว่าคราวนี้อาจจะเป็นครั้งแรกที่ได้เลขเด็ดจากนางตะเคียน ชายกล้าหาญคนหนึ่งไม่ใช่คนในหมู่บ้าน  ขยับตัวออกไปยังเบื้องหน้าคนทรงพนมมือขึ้นพูดกับแม่ย่าตะเคียนในเรื่องเดียวกับที่ท่านสมภารกล่าวไว้กับอ้น แม่ย่าตะเคียนโกรธขึ้งและกล่าวด่าไปทั่วแช่งว่าถ้าตัดต้นตะเคียนอันเป็นบ้านของกูพวกแกจะไม่มีวันเจริญผีห่าจะมาลงหมู่บ้านใน 5 วัน 7 วัน เสียงฟ้าคำรามรับครืนๆ กึกก้อง ชายผู้กล้าเจรจาต่อรองด้วยวาทศิลป์และท่าทางอันนิ่งสงบ กล่าวว่าต้นตะเคียนบ้านของแม่ย่าไม่ได้ถูกทำลาย  ชาวบ้านทุกคนแค่พร้อมใจจะนำมาสร้างเป็นบ้านหลังใหม่ให้  จะนำไม้มาสร้างเป็นเรือยาว ที่ทั้งยาวทั้งใหญ่และให้ดวงวิญญาณของแม่มาสถิตเป็นมิ่งเป็นศรีเป็นย่านางของเรือ โดยชาวบ้านจะบูชากราบไหว้และบวงสรวงกันทุกปี มีของหวานของคาวไม่ขาด ชายผู้กล้าเชื้อเชิญให้แม่ย่าตะเคียนกินหมูเห็ดเป็ดไก่ที่วางไว้ที่โต๊ะบวงสรวง แม่ย่าตะเคียนในร่างชายชราออกท่าออกทางลังเลใจก่อนลุกขึ้นเดินไปหยิบของบวงสรวงมากินอย่างมูมมาม  ทุกครั้งที่แม่ย่ากัดกร้วมฟ้าก็ร้องคำรามรับครืนๆ  แม่ย่ามีทีท่าพอใจในรสอาหาร ดูท่าทางการกินช่างเอร็ดอร่อย ท่าทีโกรธเกรี้ยวก้าวร้าวหายไป และยิ้มอย่างใจดี  บอกยอมรับข้อเสนอของชายแปลกถิ่น อนุญาตให้ตัดต้นไม้ได้ แต่นางตะเคียนเฒ่าบอกว่าต้องสร้างเรือหนึ่งลำเป็นพิเศษที่ต้องเป็นเรือยาวที่ยาวที่สุดอย่างที่ไม่เคยมีมาแต่หนไหน นางจะไปสถิตเป็นย่านางที่เรือนั่นและทุกปีต้องมีพิธีเซ่นสังเวยอย่าได้ขาด  ส่วนไม้ที่เหลือให้มาสร้างเรือยาวเอาไว้แข่งในงานประเพณี  และถ้ายังเหลือไม้อีกก็สุดแต่ทางวัดจะนำไปใช้นางตะเคียนเฒ่ายินดีที่จะถวายวัดไว้เอาบุญ  กล่าวถึงตรงนี้นางก็สั่งก็สอนให้ชาวบ้านทุกคนหมั่นทำความดีขยันทำการงาน  แม่บ้านบางคนที่รอโอกาสมานานตะโกนถามแม่ย่าออกไปตรงๆ ว่างวดนี้เลขเด็ดอะไร แม่ย่าทำท่าหงุดหงิดพร้อมสั่งสอนว่าถ้าเล่นการพนันจะเล่นครั้งเดียวหรือจะเล่นสี่ห้าร้อยครั้งก็ขอให้สูญเปล่าแล้วหัวเราะเสียงดัง ห้า ห้า ห้า พูดจบชายชราก็ล้มลงสิ้นสติไปฟ้าคำรามกึกก้อง ชาวบ้านฮือฮาต่างพากันตีความปริศนาธรรมที่แม่ย่าตะเคียนทิ้งไว้  คนในพิธีที่อยู่ใกล้วิ่งเข้ามาช่วยปฐมพยาบาลชายชรา อ้นมองละครฉากนี้อย่างนึกขันแต่ก็ไม่กล้าลุกออกขัดศรัทธาของมหาชน   ตอนสายรอบต้นตะเคียนถูกรุมล้อมไปด้วยพวกคลั่งตัวเลข  โคนต้นขาวโพลนไปด้วยฝุ่นผงแป้งหอมที่นำมาโรยเพื่อถูหาเลขเด็ด ใกล้ๆ กันกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังช่วยกันขนเลื่อยยนต์คันใหญ่และมีดขวานหลายขนาด ผู้ใหญ่บ้านประธานกรรมการผู้ดูแลเรื่องการตัดโค่นตะเคียนยักษ์ออกประกาศว่าใกล้ได้ฤกษ์ตัดต้นไม้แล้วขอให้ผู้ที่ศรัทธาถอยห่างออกมา แต่ชาวบ้านตอนนี้เหมือนฝูงวัวดื้อด้านที่ไม่ฟังความ กลุ่มชายฉกรรจ์ต้องเข้าไปต้อนผลักคนเหล่านั้นแล้วบอกให้ไปถามเลขเด็ดจากคนที่ได้เลขไปแล้ว  กลุ่มชาวบ้านต่างไม่พอใจและโวยวายว่าใครเขาจะยอมบอกเลขเด็ดกันเล่า และไม่ยอมถอยออก เดือดร้อนท่านสมภารต้องออกมาประกาศย้ำว่า แม่ย่าได้บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะเล่นการพนันซักสี่ห้าร้อยครั้งนั้นสูญเปล่า ย้ำๆ จนชาวบ้านเข้าใจในปริศนาธรรมตีความได้จึงสงบลงและถอยห่างออกมาด้วยรอยยิ้ม ธูปเทียนบูชาถูกจุดขึ้นอีกครั้งเพื่อทำพิธีอัญเชิญแม่ย่าตะเคียนให้ไปสถิตที่ศาลเพียงตาที่เปรียบดังบ้านพักหลังชั่วคราวก่อนที่เรือยาวอันเป็นบ้านหลังใหม่จะแล้วเสร็จ มีของคาวของหวานรวมถึงเลื่อยขวานวางเรียงที่โคนต้น  เมื่อธูปใกล้มอดหมด ผ้าแพรที่ผูกไว้โคนต้นถูกแก้ออก กลุ่มชายฉกรรจ์เดินเข้าหยิบเลื่อยหยิบขวาน แล้วทันใดนั้นเองไอ้ป๋องก็วิ่งออกมาโดยที่มือเลื่อยไม่ทันตั้งตัวมันเข้าคว้าแย่งเลื่อยยนต์วิ่งมุ่งตรงไปริมตลิ่งโยนเลื่อยทิ้งลงในลำน้ำ แล้วแอบหลบไปหลังต้นตะเคียนชูมีดพกในมือขึ้นขู่ผู้คน ฝูงชนที่ดูพิธีอยู่ต่างตกใจร้องโวยวายว่าจับมันไว้ จับมันไว้  ลมพัดกรรโชกแรงจนกิ่งตะเคียนที่สูงขึ้นไปแกว่งไหวไปมา ชายหนุ่มหลายคนวิ่งออกันออกไป  บางคนกระโจนลงน้ำลงไปช่วยงมเลื่อย บางคนตรงเข้าหาไอ้ป๋องซึ่งตอนนี้หลบไปนั่งคุดอยู่ด้านหลังพูพอนต้นตะเคียน ชายคนหนึ่งคว้าไม้ขึ้นมาถือไว้ในมือ ตะโกนไล่ เข้าต้อนและเงื้อไม้ขึ้นจะฟาดไอ้ป๋อง  พร้อมกันนั้นเองตามีก็รีบวิ่งเข้าไปเอามีดหวดหญ้าในมือฟันแขนของชายที่ถือไม้จนเลือดสาดแผลเหวอะหวะโอดครวญล้มลง ตามีทำท่าหน้าถมึนทึง พร้อมตะโกนออกมาว่า "พวกเอ็งถอยกันออกไปให้หมด" ชายที่วิ่งออเข้ามาเมื่อครู่ต่างกลัวต้องถอยห่าง หลายคนฮือฮาเมื่อได้ยินเสียงพูดของตามีบ้าใบ้ เพราะไม่มีใครคิดว่าตามีพูดได้  ตามียังตะโกนต่อว่าถ้าใครกล้าเข้ามาตัดต้นไม้กูจะฆ่ามันผู้นั้นทิ้ง ผู้คนกลัวในท่าทางบ้าเอาจริงของตามี แม้ตามีจะแก่แต่ร่างกายมันยังดูกำยำแข็งแรงว่องไว ชายหนุ่มที่ถูกฟันแขนค่อยๆ คลานหนีออกมา ครรชิตวิ่งออกมาจากฝูงชนตรงเข้าเตะซ้ำจนกลิ้ง ชายแขนเหวอะต้องรีบคลานสามขาลากแขนออกมาจนพ้นระยะ จากนั้นครรชิตตรงเข้าโอบกอดต้นตะเคียนร้องไห้โวยวายไม่เป็นความ แต่ชาวบ้านคงพอจะเดาว่ามันคงไม่ให้ใครเข้ามาตัดต้นตะเคียน จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้นมองดูและอดสงสารเหล่าคนบ้าไม่ได้ ใจมันเองก็รักและผูกพันกับไม้ใหญ่นี้ แต่การจากไปของลูกเมียที่รักยิ่งสอนมันให้รู้ว่าไม่ควรจะยึดติดสิ่งใดในชีวิต จะมีสิ่งใดเล่าที่ดูจริงจังเท่ากับความยึดติดของมนุษย์ ดูแม้แต่คนบ้าเหล่านี้สิยังต้องยึดติดกับต้นตะเคียน    ท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่มันเดินเข้าใกล้เหล่าคนบ้าหมายเพื่อที่จะปลอบประโลมให้ใจเย็นลง "มาซิไอ้หนุ่มมาช่วยกันปกป้อง บ้านเรากันเถิด"  ตามีประกาศต่อหน้าอ้น อ้นยิ้มพยักหน้าเดินเข้าไปหา แต่ไม่วายมันก้มลงหยิบขวานขนาดพอดีมือที่วางทิ้งไว้ที่พื้นเพื่อไว้ป้องกันตัว เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ตามีและพวกคนบ้าหนีหายไป   กลายเป็นว่าบัดนี้อ้นกำลังเผชิญหน้าอยู่กับฝูงชน อ้นมองไปที่กิ่งตะเคียนเหนือน้ำ  นางนั่งอยู่ที่นั่นน้ำตาไหลพราก  นี่เป็นครั้งแรกที่อ้นได้เห็นนางนั่งอยู่บนกิ่งตะเคียนตอนกลางวันแสกๆ "อ้นรักฉันไหม" นางถาม อ้นพยักหน้า "อ้นรักบ้านหลังนี้ไหม" อ้นพยักหน้า มันช่างเป็นบ้านที่ร่มเย็นสุขสบาย "ถ้ามีใครจะมาฆ่าฉัน หรือมาทำลายบ้านของเรา อ้นต้องช่วยปกป้องนะ" นางกล่าวน้ำตาคลอ   อ้นขยับกายหันหน้าสู่ฝูงชน ฟ้าครึ้มฝนดำมืดคำรามผ่าเปรี้ยงปร้าง ละอองฝนโปรยปรายลงจากฟ้า อาสาสมัครป้องกันภัยหมู่บ้านเข้ามายืนหน้าฝูงชนพร้อมปืนลูกซองยาวในมือ ท่านเจ้าอาวาสและผู้ใหญ่บ้านช่วยกันพูดทั้งขู่ทั้งปลอบเหล่าคนบ้าให้วางอาวุธ ผู้ใหญ่บ้านขู่ว่าถ้ายังไม่เลิกก่อปัญหาจะยิงทิ้งให้หมด พวกอาสาบรรจุลูกปืนเตรียมพร้อมรอคำสั่ง "อย่าไปสู้กับเขาเลยเข้ามาในบ้านเถอะ" เสียงนางแว่วมา เรือนไม้หลังนั้นปรากฏขึ้นแทนที่ต้นตะเคียน อ้นหันหน้าไปทางผู้คนยกขวานขึ้นขู่ ก่อนจะหันเดินขึ้นบ้าน  มันไม่ใส่ใจเสียงโวยวายของชาวบ้าน เสียงประกาศของผู้ใหญ่ หรือคำอ้อนวอนของท่านสมภาร เมื่อขึ้นบ้านมันเข้าตระกองกอดปลอบนางที่กำลังร่ำไห้  และกล่าวว่าจะอยู่ปกป้องนางและเรือนหลังนี้ อ้นบรรจงจูบซับน้ำตานางจนแห้งสนิท นางยิ้มออกมาได้ หอมแก้มและคว้ามืออ้นไปวางแนบที่หน้าอกนาง มองอ้นด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ภายนอกเรือนหมอกลงหนาหนัก เสียงโวยวายอึกทึกเมื่อครู่เงียบหาย  อ้นบรรจงกอดและหอมแก้มนาง จากนั้นเพลงรักอันเศร้าสร้อยก็เริ่มขึ้น ก่อนที่จะเปลี่ยนท่วงทำนองกลายเป็นเร่าร้อนและดุดันซ้ำแล้วซ้ำอีกจนอ้นหมดแรงหลับไป * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * พวกคนบ้าพากันปีนขึ้นไปบนต้นไม้อย่างไร้สติ บางคนแปลกใจในความแข็งแรงของคนเหล่านี้ที่สามารถปีนต้นไม้ใหญ่คล่องแคล่วด้วยมือเปล่า ยิ่งตามีกับอ้นมีมีดและขวานขนาดใหญ่ในมือแต่ยังคงปีนขึ้นไปได้เรื่อยๆ  สูงขึ้นๆ สายฝนตกไม่หนาเม็ด แต่ลมพัดแรง และฟ้าคำรามไม่หยุด ผู้ใหญ่บ้าน คนทรง  กลุ่มอาสา ชายฉกรรจ์ และ คนตัดไม้ หารือกันว่าถ้าตัดไม้โค่นลง คนบ้าทั้งสี่ก็จะต้องพลัดตกลงมาได้รับอันตรายไปด้วย  คนตัดไม้บอกว่าไม้ใหญ่ขนาดนี้กว่าจะตัดให้ล้มได้ต้องใช้เวลามาก  เมื่อลงมือตัดไปพวกนั้นคงจะกลัวไม้ล้มมันคงจะปีนลงมาเอง  บางคนบอกว่าจะไปเอาอะไรกับคนบ้ามันตายไปก็ดีไม่หนักโลก ไม่มาก่อปัญหาอีก ผู้ใหญ่บ้านออกประกาศให้ผู้คนถอยห่างออกมาเนื่องจากจะได้ฤกษ์ตัดต้นไม้แล้ว และแม้ไม่มีเลื่อยยนต์แต่ก็ยังมีขวาน ผู้ใหญ่สั่งให้มือขวานลงมือเพื่อเอาฤกษ์เอาชัย  มือขวานขยับเดินเข้าไปที่โคนต้นตะเคียน คนที่ห่างออกมามองแหงนหน้าตั้งบ่าขึ้นไปบนต้นตะเคียน ผ่านพุ่มใบ ตามีบ้าตอนนี้ปีนไปถึงกลางต้นแล้ว อ้นและคนอื่นตามไปติดๆ ชาวบ้านบางคนเอาใจช่วยอยากรู้ว่าคนพวกนี้จะปีนกันไปได้สูงขนาดไหน และใครจะไปได้สูงและเร็วกว่ากัน เสียงต่อรองท้าพนันดังมาไม่ขาด และแล้วตามีก็ปีนขึ้นไปสูงสุดเท่าที่กิ่งไม้เล็กที่สุดจะรับน้ำหนักมันได้ มันหวดมีดดายหญ้าเต็มแรงจนใบมีดโลหะฝังเข้าไปติดแน่นในเนื้อไม้ จากนั้นมันก็นั่งทอดอารมณ์ยิ้มหวานอยู่บนกิ่งตะเคียน มือไม้แข้งขาถลอกเลือดซึม อ้นปืนตามขึ้นไปไม่สูงเท่าตามี มันหมดแรงแล้ว มันทรงตัวลุกขึ้นยืนบนกิ่งไม้จากนั้นมันก็หวดขวานเต็มแรงติดแน่นกับต้นตะเคียนแล้วนั่งพักหอบห้อยเท้าบนกิ่งไม้  ส่วนครรชิตปีนขึ้นไปสูงกว่าคนทั้งสอง ลมพัดแรงยอดไม้แกว่งไกวไปมาดูน่ากลัวมันจะร่วงตก  แต่ครรชิตก็บรรจงสร้างความมั่นใจด้านความปลอดภัยให้กับกองเชียร์ด้วยการปลดเข็มขัดมามัดตัวเองเข้าไว้กับต้นตะเคียน ตอนนี้เหล่าคนตัดไม้เป็นกังวลในพวกคนบ้าบนต้นไม้จึงลังเลไม่ยอมลงมือ คนทรงและผู้ใหญ่บ้านเดินเข้าไปหามือขวานพูดคุยกันพักใหญ่และเดินถอยห่าง มือขวานคนหนึ่งเริ่มจดจ้องทำท่าจะเงื้อขวานขึ้นฟัน  สายลมพัดแรงน่ากลัว ฟ้าร้องคำรามก้องซ้ำๆ ฟ้าเริ่มผ่าลงด้านนี้บ้างด้านโน้นบ้าง ตอนนี้ไอ้ป๋องปีนแซงทุกคนสูงขึ้นไป ด้วยตัวมันที่เล็กกว่าคนอื่นจึงปีนขึ้นไปสู่กิ่งยอดไม้ที่มีขนาดเล็กได้  กิ่งไม้ด้านบนไหวไกวตามแรงลม แต่มันยังปีนขึ้นไปไม่หยุด ปีนจนอยู่สูงเท่ากับทรงพุ่มตะเคียนด้านบน มือขวานรวบรวมความกล้าเงื้อขวานขึ้นแล้วหวดลงเต็มแรงพลันเกิดแสงสว่างเจิดจ้าและเสียงกึกก้องกัมปนาท มือขวานสิ้นสติอยู่ที่โคนต้นตะเคียน  นั่นเป็นเวลาเดียวกับที่ป๋องขยับกายจนอยู่เหนือยอดไม้และชูมีดพกที่มันเหน็บมาด้วยขึ้นสู่ท้องฟ้าฉับพลันสายฟ้าก็ฟาดลงมา  ป๋องสิ้นใจทันที ร่างไร้วิญญาณของมันกอดกิ่งไม้แข็งเกร็งติดค้างบนยอดไม้ ในมือยังกำมีดแน่น ส่วนที่โคนต้นตะเคียน  เพื่อนคนตัดไม้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อตั้งสติได้ก็ลากร่างของมือขวานออกมา จากนั้นฟ้าก็ผ่าซ้ำลงมาอีก   อาจเป็นเพราะมีด ขวานและหัวเข็มขัดโลหะที่อยู่บนยอดตะเคียนทำหน้าที่เหมือนสายล่อฟ้า สายฟ้าจึงฟาดกระหน่ำซ้ำไม่หยุด ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ต้นตะเคียน  ฝนฟ้าเทลงมาไม่ลืมหูลืมตา  ผู้คนพากันกลัวหนีไปหลบฝนหลบฟ้าที่โบสถ์ เหลือเพียงไม่กี่คนที่เฝ้าดูห่างๆ   ลมพัดแรงพายอดตะเคียนแกว่งไกวไปมา ร่างของอ้นตกลงมาจากต้นตะเคียน สภาพแหลกเหลวเสื้อผ้าผิวกายไหม้เกรียม ฟ้ายังคงผ่าซ้ำๆ เปลือกต้นตะเคียนเกิดรอยไหม้ผ่าแตกเป็นทางยาวจากสายฟ้า สักพักตามีก็ตกตามลงมาในสภาพไม่ต่างกับอ้น ไม่มีใครกล้าเข้าไปดูศพ พอสบจังหวะที่ฟ้าเบาลงผู้คนก็พากันหนีหายกลับบ้าน ฝนตกหนักกระหน่ำซ้ำด้วยสายฟ้าฟาดไม่หยุดยั้ง  ผู้เฒ่าผู้แก่บอกว่าตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน บางคนเริ่มกล่าวว่านี่คงเป็นอาเพศที่เกิดเพราะคิดจะไปตัดต้นตะเคียน ต้นตะเคียนถูกฟ้าผ่าซ้ำๆ ฟ้าคำรามกึกก้องทั้งคืน  มืดค่ำลานตะเคียนเกิดแสงสว่างเจิดจ้าดังกลางวัน ชาวบ้านทั้งใกล้ไกลต่างกลัวจนข่มตานอนไม่หลับ  แสงจากต้นตะเคียนไหม้ไฟสว่างเห็นไปไกลถึงตำบลอื่น ไม่มีใครกล้าเข้าไปดูที่ลานตะเคียนเนื่องจากสายฟ้าฟาดกระหน่ำอย่างไม่หยุดยั้ง  อีกทั้งฝนฟ้าไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงได้ จวบจนรุ่งเช้าวันใหม่เม็ดฝนจึงเริ่มบางตาลง ยามสายเมฆสลายตัว ดวงอาทิตย์อวดแสงอบอุ่น  ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส  ชาวบ้านทั้งใกล้ไกลพากันเดินทางมาที่ลานตะเคียน บางคนยังถือกระป๋องแป้งติดมือมาด้วย แต่ภาพที่เห็นทำให้หลายคนน้ำตาซึม ผู้เฒ่าผู้แก่บางคนถึงกับสะอื้นร้องไห้โฮ   วันนี้ริมฝั่งโค้งน้ำที่ตะเคียนยักษ์เคยยืนตระหง่านไม่มีต้นตะเคียน ไม่มีพวกคนบ้า มีแต่เถ้าถ่านกองมหึมากรุ่นควันไฟ นับต่อแต่นี้ที่นี่คงจะเหลือเพียงแต่ชื่อลานตะเคียน ไม่มีอะไรเหลือให้ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว -จบ- แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 10:57:16 จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับทุกท่าน ผมคนแต่งเรื่องนี้ครับ ไม่เคยเอาเรื่องที่แต่งมาลงในถนนนักเขียนเลย แต่อยากลองเอามาเผยแพร่ดูครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว ที่แต่งไว้สักปีแล้วครับ แรกเลยใช้ชื่อว่า"นางไม้" พอดีในช่วงนี้มีภาพยนต์เรื่องหนึ่งก็ใช้ชื่อเรื่องนางไม้กำลังจะเข้าโรงอยู่วันสองวันนี้แล้ว จึงขอเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็นตะเคียนครับผม ชอบ-ไม่ชอบ ดี-ไม่ดี ต้องแก้ไขอย่างไร รบกวนด้วยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : bite25 - [ 23 มิ.ย. 52 18:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ แอบสงสัยว่าศึกษาเรื่องคติชนวิทยา ทำไมอ้นไม่คุยกับครรชิตตรงๆ จากคุณ : scottie - [ 23 มิ.ย. 52 22:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับคุณscottie คติชนวิทยา... วิชาที่ศึกษาความเป็นพื้นบ้านที่สืบทอดต่อๆ กันมา ทั้ง วัฒนธรรม ความเชื่อ กิจกรรม การละเล่น -- ลองอ่านความหมายที่ให้ไว้มากขึ้นได้ในวิกิพีเดียที่ http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%84%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%8A%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%A2%E0%B8%B2 ส่วนทำไมอ้นถึงไม่บอกเรื่องนี้กับครรชิตนั้น ด้วยว่าอ้นเป็นคนช่างคิด พูดน้อย และฟังมาก ในตอนนั้นมีบางอย่างที่อ้นสงสัยและยังคิดไม่ตก จึงยังไม่อยากเสนออะไรออกไปให้มิตรใหม่อย่างครรชิตได้รับรู้ครับ ขอบคุณคุณscottie นะครับ เดี๋ยวจะลองเรียบเรียงแทรกเข้าไปในเรื่องด้วยครับผม จากคุณ : bite25 - [ 24 มิ.ย. 52 10:48:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกค่ะ ชอบ จากคุณ : อาชิโกะ - [ 24 มิ.ย. 52 13:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณครับคุณอาชิโกะ จากคุณ : ผู้แต่ง (bite25) - [ 24 มิ.ย. 52 17:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หลอนอ่ะ ปู่เคยเล่าเรื่องคล้ายๆอย่างนี้ให้ด้วยเลยยิ่งอินไปใหญ่ จากคุณ : dream2dream - [ 24 มิ.ย. 52 19:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคุณDream2dream นะครับ ที่จริงเรื่องนี้ก็เขียนขึ้นโดยอาศัยเรื่องที่เคยได้ฟังมาเป็นโครงเรื่องครับ จากคุณ : ผู้เขียน (bite25) - [ วันสุนทรภู่ 13:00:28 ]