ความคิดเห็นที่ 1 สิ่งแรกที่มาโอเห็นราพลังก้าทำหลังจากเข้ามาในห้องพักด้วยกันคือปิดม่านจนเหลือเพียงแสงสลัวในห้อง ก่อนจะนั่งลงบนเตียง “เพลียหรือ” นางจัดผ้าห่มโดยไม่ตอบอะไร ชายหนุ่มแทบถอนใจ แต่ก็กลั้นไว้ด้วยความคิดที่ว่าราพลังก้าคงมีความคิดและความรู้สึกมากมายในใจ ในเมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาเธอออกมาข้างนอกหลังผ่านไปนานเป็นปี และเป็นครั้งแรกที่เธอได้ฟังเสียงร้องเพลงหลังจากผ่านไปนานหลายปีเช่นกัน นับแต่คืนพิธีสังเวยเทพหายนะ “หรือว่า...เพลงเมื่อครู่ทำให้เจ้ารู้สึกไม่ดี” “ไม่ใช่หรอก” หญิงสาวสั่นศีรษะน้อยๆ “ข้าเพียงแต่...คิดว่าเพลงจบลงเท่านั้นเอง” “จบลงเท่านั้นเอง?” มาโอทวนคำอย่างสงสัย “นารีแห่งเสียงเพลงกับอัศวินรอดชีวิตไปด้วยกัน แล้วก็คงจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างผาสุกชั่วนิรันดร์ ก็เท่านั้นเองใช่ไหมล่ะ” ราพลังก้าเอ่ยลอยๆ โดยไม่มองเขา “นั่นไม่ใช่พวกเราหรอก” “แต่ใครๆ ก็ย่อมหวังถึงความผาสุกชั่วนิรันดร์ไม่ใช่หรือ เพราะเหตุนี้ตำนานถึงได้จบลงเช่นนั้น” ชายหนุ่มให้เหตุผล “อย่างน้อย พวกเขาก็หวังให้ ‘ราพลังก้า’ กับ ‘อัศวิน’ ในตำนานได้มีความสุขด้วยกันนะ พวกเขาไม่เห็นว่าการที่ทั้งสองคนเลือกความสุขของตนเองมาก่อนการเสียสละเพื่อผู้อื่นเป็นความผิดเสียหน่อย” “ข้าไม่สนเรื่องนั้น...อีกแล้วล่ะ” ราพลังก้าเอ่ยแผ่วเบา มาโอมองหญิงสาวที่ทิ้งตัวลงนอนขดบนด้านหนึ่งของเตียงคู่ราวกับเด็กๆ แล้วก็ตัดสินใจจะเงียบไว้ขณะนั่งลงบนเตียงอีกด้าน ใช่ว่าเขาจะไม่ชินกับกริยาท่าทาง หรือที่ถูกควรจะเรียกว่า ‘อาการ’ ของราพลังก้าหลังหายจากโรคอินเฟลฟีร่า หญิงสาวดูใจลอย จมอยู่กับความคิดของตน และสิ้นความสนใจในผู้คนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิงเว้นเพียงเขา ...ที่จริงต้องเรียกว่าสิ้นความสนใจในชีวิตทั้งหมดเสียด้วยซ้ำ... ตลอดสามเดือนที่รับการรักษาที่รัคเชค นางเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องพักของตน พูดน้อยคำเท่าที่จำเป็นที่สุดต่อผู้บำบัดกับเขาซึ่งรับหน้าที่ถอดจิตเข้าไปช่วยนางทุกๆ ครั้ง นางยอมรับการรักษาจนหายจากอาการอินเฟลฟีร่า แต่ยืนกรานปฏิเสธเมื่อเขาเสนอให้รับการบำบัดต่อเพื่อแก้ไขปมอื่นๆ ในใจของนาง “เท่านี้ก็พอแล้ว ข้าไม่อยากต้องทำอะไรอย่างนั้นอีก” ชายหนุ่มไม่อาจว่านางได้ดอกที่ไม่ชอบการบำบัดด้วยไดฟ์ จิตใจของทุกผู้คนย่อมเป็นส่วนที่ซับซ้อนและเป็นความลับที่สุดของเจ้าของ การมีจิตของคนอีกคนล่วงล้ำเข้ามาต่อให้ด้วยปรารถนาดีก็ตาม ย่อมนำความไม่สบายใจมาสู่เจ้าของสถานที่ แม้เขาจะเป็นห่วงว่าภายในจิตของราพลังก้าผู้ชื่นชอบต้นไม้ดอกไม้กลับมีเพียงทะเลทรายแห้งแล้งเวิ้งว้าง กันดารเสียยิ่งกว่าหมู่บ้านเรเลนทัสในโลกของความเป็นจริงเมื่อครั้งอดีตเสียอีก ชีวิตของนางหลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะไม่ต่างกับโลกในใจ ราพลังก้ายืนกรานจะกลับไปยังเรเลนทัส ทั้งๆ ที่มาโอห้ามปรามว่าไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่ที่นั่นแล้ว ไม่เพียงแต่เทพหายนะที่คร่าชีวิตชาวบ้านซึ่งตั้งใจจะสังเวยนาง เมืองแห่งนั้นยังต้องเผชิญกับภัยสงครามจนไม่อาจคงความเป็นเมืองได้อีก ผู้คนที่เหลือรอดชีวิตแตกฉานซ่านเซ็นไป ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังที่รกร้าง และมหาพฤกษาที่ยืนต้นตายเหี่ยวเฉา แต่ราพลังก้าก็ตัดสินใจจะอาศัยอยู่ ณ ที่ที่บ้านของนางอยู่ หรือที่ถูกควรจะเรียกว่าใกล้กับที่ที่มันเคยอยู่ กระท่อมหลังน้อยทรุดโทรมหักพังไม่เหลือเค้าเดิม ของมีค่าต่างๆ ก็ล้วนผุพังหรือไม่ก็ถูกหยิบฉวยหายไปสิ้น กระนั้นชายหนุ่มก็ช่วยสร้างที่พักใหม่ให้ทั้งสองใต้ร่มเงาของอิมแพลนต้า และล้ำเข้าไปในโพรงกลวงของลำต้นไม้ใหญ่ซึ่งดูราวกับจะผุกร่อนเพื่อผู้ที่สร้างมันขึ้นมาโดยเฉพาะ นั่นเป็นบ้านที่สงบเงียบทีเดียว หากไม่นับว่าเดียวดายมีเพียงคนสองคนในเมืองร้าง หญิงสาวดูเหมือนจะไม่อนาทรร้อนใจใดๆ กับสภาพที่เป็นอยู่ ว่ากันตามจริงแล้วนางคงพอใจเสียด้วยซ้ำ เขาเข้าเมืองอื่นเป็นครั้งคราวเพื่อแลกของป่าและหนังสัตว์ที่ล่ามาได้ นำเงินมาซื้อสิ่งของจำเป็น ส่วนนางอยู่ที่บ้านหลังนั้น ปลูกดอกไม้และพืชผักสวนครัวจากเมล็ดพืชที่เขาซื้อหามาให้ นางค่อยๆ เลี้ยงดูพวกมันให้เติบโตโดยไม่ใช้เสียงเพลงแต่อย่างใด ได้ผลบ้างไม่ได้บ้างตามแต่สภาพของดินฟ้าอากาศและความทนทานของพืชนั้นเอง ชีวิตของทั้งสองดำเนินไปเรื่อยๆ ในรูปแบบเดิมเช่นนี้ เขาเดินทางไปนอกเมืองบ้าง แต่ก็อยู่กับนางเป็นส่วนมาก โดยเฉพาะในเวลาที่ต้องให้ยายืดอายุขัย ตอนที่ราพลังก้าบอกว่าจะอยู่ริมซากเมืองเรเลนทัสต่อไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้นางฟังในที่สุด ว่าตนเป็นใครและออกเดินทางจนมายังเรเลนทัสในทีแรกด้วยจุดประสงค์อะไร เขาทำใจไว้แล้วหากราพลังก้าจะโกรธเคืองจนไม่อาจยอมรับตนได้อีก ทว่าหญิงสาวกลับฟังอย่างเรียบเฉยเท่านั้น “หากท่านต้องการให้ข้าไปร้องเพลงเมตาฟาลิก้าเพื่อสร้างทวีปใหม่ให้พาสตาเลีย ก็คงจะบอกข้าไปนานแล้ว ใช่ไหมล่ะ” นางย้อนถาม “ในตอนนั้นข้ายังเขลานัก ยังคิดแต่จะสร้างประโยชน์ให้ผู้คนให้มากที่สุด หากท่านเอ่ยปากขึ้นมา มีหรือที่ข้าจะไม่ตกลง” “...ก็จริง” มาโอได้แต่รับอย่างกระอักกระอ่วน “และหากเป็นเช่นนั้นจริง” ราพลังก้าเอ่ยพลางหลับตาลง “ความโง่เขลาของข้าก็คือสิ่งที่ฆ่าข้าเอง เช่นเดียวกับที่เกือบฆ่าข้าและท่านในเรเลนทัส ไม่ใช่ความผิดของท่านเลย” ชายหนุ่มยินดีอยู่บ้างที่หญิงผู้เป็นที่รักยอมรับความลับที่เขาเก็บงำไว้ได้ง่ายดาย กระนั้นยังอดคิดไม่ได้ว่ามันง่ายดายจนเกินไป เขาเกรงว่านางจะเสียใจแต่เก็บไว้ลึกๆ ภายในโดยไม่ยอมบอกตนเอง เพราะการคาดเดาอารมณ์ความรู้สึกของราพลังก้าในยามนี้ยากยิ่งกว่าคะเนว่าหินบนยอดเขาก้อนใดจะกลิ้งลงมาหรือตั้งอยู่ที่เดิมไปชั่วนาตาปีเสียอีก มาโอได้แต่พยายามเอาใจนางด้วยทุกสิ่งที่เขาคิดว่าจะทำให้นางรู้สึกดีขึ้น เขาซื้อเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ เครื่องประดับ เสื้อผ้าจากโลกภายนอกที่คิดว่านางจะชอบมากำนัลให้ นางรับของขวัญของเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยหรือยิ้มน้อยๆ บ้าง ทว่าไม่เคยยิ้มแย้มหัวเราะสดใสร่าเริงเหมือนครั้งก่อนหน้าเลย เขาตั้งใจจะรอเวลาให้นางค่อยๆ กลับมาเป็นคนเดิมก่อนจะเอ่ยปากเรื่องแต่งงานอีกครั้ง แต่ก็ไม่นึกเลยว่านางจะเป็นผู้พูดขึ้นมาเสียเอง เมื่อทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ในบ้านโพรงอิมแพลนต้าได้เกือบครึ่งปี “ท่านยังคิดจะแต่งงานกับข้าอยู่หรือเปล่า” คำถามเรียบๆ ไร้พิธีรีตองนั้นทำให้ชายหนุ่มตกใจ และออกจะสงสัยไม่น้อย กระนั้นเขาก็ได้แต่พยายามหาคำตอบที่ดีที่สุด “แน่นอน ข้าไม่มีวันล้มเลิกความคิดนั้นได้เป็นอันขาด เพียงแต่ข้าเกรงว่าเจ้าต้องการเวลามากกว่านี้ ถึงได้เงียบมาตลอด” ราพลังก้าเพียงนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าเขา คำพูดต่อมาของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเดิม “ถ้าเช่นนั้น...ข้าคิดว่าเราคงต้องตกลงกันเสียก่อน” “ตกลง...เรื่องอะไรกันหรือ” “มาโอ ข้ารักท่าน อย่าสงสัยข้อนั้นเลย เพียงแต่หากท่านยังต้องการแต่งงานกับข้า ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้ท่านยอมรับให้ได้” “เรื่องใดหรือ” เขานึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด “ข้า...ไม่อยากมีลูก” มาโอบังคับสีหน้าของตนให้เรียบเฉยที่สุด ที่จริงเขาก็เคยคิดไว้บ้างว่าหากทั้งสองมีลูกสาวที่เป็นเรย์วาเทลเหมือนแม่ก็คงต้องลำบาก แต่ก็ใช่จะมากมายนัก เขาพอมีคนรู้จักให้ติดต่อเรื่องขอยาได้ แล้วอีกประการ ใช่จะเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมีลูกชาย “หากเจ้าห่วงเรื่องลูกจะเป็นเรย์วาเทลเหมือนกับเจ้า ข้าก็ยังมีทางหายามาเพิ่มให้ อย่ากังวลไปเลยนะ” หญิงสาวสั่นศีรษะ “ข้าไม่ได้กังวลเรื่องนั้น แต่ข้า...ไม่อยากมีลูกจริงๆ” “ทำไมล่ะ” “ชีวิตมนุษย์...ให้กำเนิดได้แต่สิ่งที่น่ารังเกียจทั้งนั้น” ราพลังก้ายังคงก้มหน้าไม่ยอมสบตากับเขา “ถึงข้าจะเป็นเรย์วาเทล แต่ข้าก็มีเลือดของมนุษย์อยู่ในตัว ข้าไม่อยากให้มีชีวิตเกิดขึ้นในร่างของข้าเพียงเพื่อสัมผัสความเลวร้ายของโลกนี้ หรือกลายเป็นส่วนหนึ่งของความเลวร้ายพวกนั้นเสียเอง” “ราพลังก้า” มาโอตรงเข้าไปโอบไหล่ของนาง “ถึงชาวเมืองเรเลนทัสจะทำสิ่งที่ชั่วช้าและโง่เขลาเพียงนั้น เจ้าก็อย่าปักใจเชื่อสิว่ามนุษย์เลวร้ายไปหมดทุกคน” “ข้าเคยเชื่อในความดีงามของมนุษย์ทุกๆ คนนะ มาโอ” หญิงสาวสั่นศีรษะ “ข้าเชื่อมั่นอย่างมืดบอดมาตลอด ตอนนี้ข้าพอแล้ว ข้าไม่อยากเชื่อใจมนุษย์คนไหนเพื่อถูกหักหลังอีกต่อไปแล้ว” “แล้วข้าล่ะ ข้าก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน เจ้าจะบอกว่าไม่เชื่อข้าอีกแล้วหรือ” ราพลังก้าสั่นศีรษะแรงขึ้นกว่าเดิม เสียงของนางเริ่มสั่นเครือ “ข้า...ไม่เห็นมาโอเป็นมนุษย์ สำหรับข้า มาโอก็คือมาโอ ไม่ใช่อะไรอื่นทั้งนั้น มีแต่มาโอที่ข้าเชื่อและรักที่สุด แต่ข้ากลัว...กลัวว่าข้าจะรักมนุษย์อีกคนไม่ได้อีก ข้ากลัวว่าเด็กคนนั้นจะมีจิตที่เปราะบางเกินไปเหมือนกับข้า มิเช่นนั้นก็จิตที่ชั่วร้าย ข้ากลัวทั้งเรื่องที่เขาจะถูกคนอื่นทำร้าย...หรือทำร้ายคนอื่น” “ราพลังก้า...” มาโอรู้สึกเหมือนตนมีเรื่องอยากแย้งมากมาย อยากบอกว่าทั้งสองต้องช่วยกันเลี้ยงดูลูกคนใดก็ตามที่จะเกิดมาให้มีจิตใจที่เข้มแข็งเป็นคนดีได้ ทว่าที่เขาห่วงยิ่งกว่าคือสภาพจิตใจของผู้เป็นแม่ หากว่าหญิงสาวไม่อาจเชื่อใจและรักคนอื่นได้อีก การเลี้ยงดูเด็กสักคนก็คงลำบาก ยิ่งไม่นับว่าเขาไม่อยากให้ลูกของทั้งสองต้องเติบโตในซากเมืองเรเลนทัส ไม่เคยรู้จักพบเจอมนุษย์คนใดเลยนอกจากพ่อแม่ หรืออาจรวมถึงพี่น้องของตนเป็นอันขาด จะดึงดันให้ราพลังก้าย้ายเข้าเมืองด้วยหวังจะให้นางปรับตัวก็ดูเหมือนจะเป็นการบังคับจิตใจของนางจนเกินไป อย่างน้อยก็ในยามนี้ “...ก็ได้” กระนั้น ชายหนุ่มยังให้คำตอบตามที่เธอต้องการ “เราแต่งงานกันโดยไม่มีลูกกันก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ร่วมกับเจ้าไปชั่วชีวิตก็พอแล้ว” นึกย้อนไปถึงตอนนั้น มาโอรู้สึกเหมือนตนเองพูดปดทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ หากว่าการได้อยู่ด้วยกันของอัศวินกับนารีแห่งเสียงเพลงในลำนำคือความผาสุกชั่วนิรันดร์แล้วไซร้ เขาบอกได้ว่าชีวิตคู่ที่เริ่มต้นเพียงเดียวดายในพิธีปฏิญาณเพียงลำพังสองคนของเขากับราพลังก้าห่างไกลจากคำนั้นมากเพียงไร เขาไม่อยากเห็นหญิงสาวเป็นภาระ ทว่าเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เป็นมนุษย์ที่มีความอดทนจำกัด ไม่ใช่อัศวินที่มีกำลังมหาศาลเหนือมนุษย์พอจะกำราบเทพหายนะเพื่อนารีแห่งเสียงเพลงในตำนานแน่นอน และเมื่อถึงเวลาที่รู้สึกเช่นนี้... “ข้า...จะออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยนะ” มาโอพูดกับร่างที่ยังนอนนิ่งเฉยขณะลุกจากเตียง “จะรีบกลับมาก่อนมื้อเย็น เจ้าอยากให้ซื้อของหรืออาหารอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” อีกฝ่ายสั่นศีรษะ เขาไม่ตอบอะไรอีกและมุ่งหน้าไปที่ประตู -------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Anithin - [ 24 มิ.ย. 52 10:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 18 – ผาสุกชั่วนิรันดร์...สำหรับนารีแห่งเสียงเพลง ข้า...ทำผิดอีกครั้งแล้วสินะ ราพลังก้ายังคงนอนขดตัวราวกับเด็กทารกในความเงียบและมืดสลัว นางทราบว่ามาโอลำบากใจและอดทนกับนางมากเพียงไร นางหวังอยากมอบความสุขให้เขาได้มากกว่านี้ กระนั้น นางก็พบว่านางทำให้ตนเองพอใจได้ยากเย็นเหลือเกินขณะอยู่ท่ามกลางหมู่มนุษย์ หญิงสาวไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากอยู่เงียบๆ ในบ้านจากอิมแพลนต้า อยู่ในโลกส่วนตัวอันเป็นนิรันดร์ของทั้งสอง นางพอใจเพียงเท่านั้น ทว่ามาโอไม่พอใจ เป็นความคิดของเขาเองที่เสนอให้ทั้งสองออกเดินทางท่องเที่ยวในโลกภายนอกสักระยะ โดยให้เหตุผลว่า ‘เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ’ ทว่าหลังผ่านไปเพียงไม่กี่เมือง หลังได้ยินเสียงเพลงที่นางแทบลืมเลือนไปแล้ว ราพลังก้าก็รู้สึกเหมือนตนไม่อาจทนอยู่ในโลกอันแปลกที่แปลกทางใบนี้ได้อีก เสียงเพลงทำให้นางนึกถึงความทรงจำที่นางอยากลืม และอนาคตที่นางหวาดกลัว นางอยากลืมว่าตนเคยขับขานเพลงให้เวทมนตร์ต่างๆ บังเกิดขึ้นเพื่อผู้อื่น ว่าเสียงเพลงของนางทำให้นางตกเป็นเครื่องมือของคนอื่นอย่างเต็มใจ และเมื่อนางไม่อาจร้องเพลงได้ นางก็ถูกพวกเขายัดเยียดการเสียสละตนเองให้เป็นครั้งสุดท้าย แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือนางกลัวว่าตนเองกำลังเปลี่ยนแปลงไป กลัวว่าชีวิตที่นางรู้จักก็กำลังเปลี่ยนแปลงไปโดยไม่อาจกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อีก นางกลัวจนไม่อาจเอ่ยปากเรื่องนี้กับมาโอ ทั้งๆ ที่นางไม่มีใครอื่นให้ไต่ถามหรือปรึกษาได้เลย หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็ไม่ทราบว่าจะทำอะไรได้อีก นางไม่อยากให้กำเนิดชีวิตใหม่ แต่ก็คงไม่อาจหักใจทำลายชีวิตที่ถือกำเนิดขึ้นมาแล้วไปได้เช่นกัน ข้า...ทำผิดอีกครั้งแล้วสินะ ราพลังก้าเลื่อนมือข้างหนึ่งไปกุมหน้าท้องที่ยังเรียบแบน ไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ ให้สัมผัสยืนยัน แต่อาการวิงเวียนที่นางรู้สึกเป็นครั้งคราวกับอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่มาตามกำหนดเวลาทำให้นางหวั่นเกรงไปถึงเรื่องนั้น นางผิดเอง แต่นางก็ไม่อาจทนให้มาโอต้องอยู่ร่วมกับนางแต่เพียงในนาม เหมือนแต่งงานกันเพียงเพื่อให้เขาดูแลนางอย่างคนป่วย นางอยากมอบความสุขให้เขา นางยินดีจะมอบให้เขาทั้งใจและกาย เคยคิดจะมอบให้ได้กระทั่งชีวิต เพียงสิ่งเดียวที่นางตระหนักว่าไม่ต้องการมอบให้เขาคือทายาท ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ทั้งสองระมัดระวังไม่ให้เกิดก็กลับเกิดขึ้นจนได้ นางทราบว่ามาโอคงไม่ว่าอะไร ที่จริงเขาคงดีใจเสียด้วยซ้ำ นางทราบว่าเขาเหงาที่ต้องอยู่กับนางเพียงสองคนมาตลอด เขาคงจะปลอบนางเหมือนที่เคยเป็นมาทุกครั้งว่าอย่ากังวล ทั้งสองยังมีเวลาอีกมากมายให้ปรับตัว การเตรียมตัวเพื่อเป็นพ่อแม่ต้องค่อยเป็นค่อยไป ทว่านางไม่แน่ใจ นางไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่แท้ๆ ของตนเลย นางไม่ทราบว่าการเป็นแม่ต้องทำอย่างไร ถึงจะมีท่านยายเป็นผู้ที่ใกล้เคียงกับแม่ที่สุดสำหรับนาง และมีเด็กกำพร้าเล็กๆ คนอื่นๆ ในหมู่บ้านเรเลนทัสกลางทะเลทรายให้นางเคยช่วยดูแลก็ตาม ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือหากมีลูกแล้ว นางก็คงจะอยู่ในบ้านอิมแพลนต้าอันเป็นที่ที่มอบความสบายใจให้นางมากที่สุดต่อไปไม่ได้อีก มาโอย่อมไม่เห็นด้วยกับการให้ลูกของทั้งสองเติบโตขึ้นในโลกที่ห่างไกลจากสังคมเพียงนั้น เพราะอย่างนี้นางถึงไม่อาจรู้สึกว่าเพลงตำนานแห่งราพลังก้าน่าซาบซึ้งได้เลย ในเมื่อราพลังก้าในตำนานกับอัศวินหนุ่มผู้เป็นที่รักของนางกลับได้พบความผาสุกชั่วนิรันดร์ที่นางไม่อาจพบได้เองแท้ๆ เสียงเปาะแปะจากนอกหน้าต่างเรียกหญิงสาวให้ลุกขึ้นไปเลิกผ้าม่านดู ฟ้าที่เคยสว่างเจิดจ้ากลับมืดครึ้มเป็นสีเทาด้วยกลุ่มเมฆหนา และสายฝนโปรยปรายก่อนจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แทนที่ผู้คนจะหลบฝน พวกเขากลับยิ้มแย้มยินดี เด็กเล็กๆ กระโดดโลดเต้นบนทางลูกรังที่เริ่มเจิ่งนองเป็นแอ่งโคลนในไม่ช้า ก็ฝนไม่ได้ตกมานานแล้วนี่นะ... ราพลังก้าผละจากหน้าต่างไปนอนตะแคงบนเตียงตามเดิม นางไม่ห่วงมาโอนัก ผ้าคลุมหนังของชายหนุ่มกันฝนได้ และเขาก็สวมรองเท้าบูทหนังกันน้ำอยู่แล้ว เขาคงจะเป็นห่วงและไม่พอใจยิ่งกว่าหากนางออกไปตามทั้งๆ ที่มีอาการไม่ค่อยดีอย่างนี้ เพราะฉะนั้น หญิงสาวจะรอเขาอยู่ตรงนี้ รออยู่เงียบๆ จนกว่าอัศวินของนางจะกลับมาหานางเองเหมือนทุกครั้ง -------------------------------------------------------------------------- 19 - นิมิต ราพลังก้าพบตนเองอยู่กลางทะเลทรายเวิ้งว้าง นางถือเมล็ดพันธุ์เมล็ดหนึ่งไว้ในอุ้งมือ นางลังเลว่าควรหว่านเพาะมันอีกครั้งหรือไม่ นางไม่อยากหลั่งน้ำตาแทบเป็นสายเลือดให้ชีวิตหนึ่งต้องงอกงามขึ้นมาเพียงเพื่อดับสูญอีกแล้ว หากโลกนี้คือทะเลทรายชั่วนิรันดร์ เหตุใดนางจึงต้องพยายามเปลี่ยนแปลงมันให้เสียแรงด้วยเล่า เมล็ดพืชนี้ไม่มีค่าอันใดต่อนางเลย หญิงสาวทิ้งมันให้ร่วงหล่นลงบนผืนทรายแห้งผาก และมองดูมันกลิ้งลงเนินทรายไปจนสุดสายตา แล้วนางจึงกลับหันหลังและเดินจากไป แต่เพียงก้าวเดียว เสียงเพลงที่นางเคยคุ้นก็กลับก้องกังวานขึ้น ข้าจะเติมเต็มห้วงฟ้า หลั่งลงมาสู่ดินชุ่มฉ่ำ ยินถ้อยคำพร่ำอวยพรแซ่ซ้องยิ่งล้ำ จากเมล็ดพันธุ์ในห้วงนิทรา ...บทเพลงเมตาฟาลิก้า... ราพลังก้าเหลียวมองรอบกายโดยไม่พบเจ้าของเสียงเพลงนั้น มีเพียงสภาพรอบด้านที่แปรเปลี่ยนไปโดยเร็ว ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มลง ปรากฏเสียงฟ้าร้องกับแสงฟ้าแลบแปลบปลาบ ลมเริ่มพัดแรงจนผมของนางปลิวไสว และหยดน้ำเริ่มพร่างพรมบนร่างกาย “ไม่! ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นอีกแล้ว!” นางยกสองมือขึ้นปิดหู ทว่าเสียงเพลงนั้นยังคงชำแรกเข้ามา ไม่เพียงในโสตประสาท ทว่าในแก่นลึกของจิตวิญญาณ จงฟังเถิดหนา เสียงแห่งหุบเหวที่ปิดตาย ดังก้องกังวานขึ้นแล้ว จงฟังเถิดหนา เสียงแห่งหุบเหวที่ปิดตาย หายใจหนักหน่วงลึกล้ำ ส่งกำลังให้เปลี่ยนแปลง “ข้าไม่อยากฟัง! ข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเพลงของเรย์วาเทลอีกต่อไปแล้ว!” นางวิ่ง วิ่งไปท่ามกลางพายุฝนและฝุ่นทราย วิ่งอย่างไม่รู้ทิศทางเพื่อหนีเสียงเพลงที่ตัวนางเองเคยขับขาน กระทั่งสะดุดล้มลงและกลิ้งไปตามเนินทราย ร่างของนางลงเอยด้วยท่าขดคุดคู้ราวกับทารกในครรภ์ ทรายที่เผลอหลุดเข้าปากมีรสขมเฝื่อนลิ้น ราพลังก้าพ่นมันออกมาก่อนจะไอโขลก แล้วพยายามยันตัวขึ้นนั่งบนพื้นทรายเปียก หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อพบสิ่งที่นางเพิ่งทิ้งไปอยู่ตรงหน้า เมล็ดพันธุ์ของอิมแพลนต้า... เมล็ดพันธุ์ที่ได้รับน้ำฝนเติบโตขึ้นตรงหน้านาง ทว่ามิได้แตกกิ่งก้านสาขาเป็นต้นไม้ สิ่งที่นางเห็นเหมือนกิ่งก้านตรงหน้ากลับกลายเป็นแขนขา ม่านใบไม้ที่ดูลู่ลมราวกิ่งหลิวกลับกลายเป็นเส้นผมยาวสยาย ทิ้งตัวลงปกคลุมร่างสีขาวเปลือยเปล่า นั่นเป็นเด็กหญิง เด็กหญิงที่มีสีผมของราพลังก้า และนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงของมาโอ เด็กคนนั้นจ้องตรงมาทางหญิงสาวซึ่งนั่งนิ่งตะลึง ด้วยสายตาที่ซ่อนความเศร้าและปวดร้าวไว้ในห้วงลึก เช่นเดียวชายหนุ่มผู้มีดวงตาดุจเดียวกัน “...ท่าน...จะไม่มีวันรักข้ากับทุกๆ สิ่งในโลกใบนี้ได้อีกแล้วหรือ” -------------------------------------------------------------------------- “ราพลังก้า!” ผู้ถูกเรียกกะพริบตาถี่ๆ ตามเสียง พบใบหน้าที่นางรู้จักอยู่เบื้องหน้า “...มาโอ” “ฝันร้ายหรือ ข้าเห็นเจ้าละเมอหนักทีเดียว” คำถามนั้นทำให้ราพลังก้าเย็นสันหลังวาบ ภาพความฝันที่เห็นยังติดตาไม่หาย สายตาของเด็กหญิงในฝันราวกับกำลังกล่าวโทษนาง กล่าวโทษมารดาที่ไม่อาจรักชีวิตที่ก่อกำเนิดภายในตนเอง ด้วยการตัดสินใจของตนเอง “ม...ไม่มีอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวรีบกลบเกลื่อน “ท่านกลับมาเมื่อไรหรือ” “เมื่อครู่นี้เอง” มาโอพยักพเยิดไปทางผ้าคลุมหนังที่แขวนกับราว ซึ่งมีหยดน้ำร่วงเปาะแปะเป็นดวงบนพื้นไม้ “เห็นฝนแรงข้าเลยรีบกลับ ยังไม่ทันนั่งพักก็ได้ยินเจ้าพูดขึ้น ทีแรกข้าก็สงสัยว่าพูดอะไร แต่ฟังดูก็เหมือนไม่ได้ศัพท์เท่าไร” “อย่างนั้นหรือ” หญิงสาวพึมพำ "เจ้า...ไม่สบายใจอะไรอยู่หรือเปล่า" ราพลังก้าสั่นศีรษะแทนคำตอบ นางยังคงบอกตนเองว่าจะแพร่งพรายให้เขารู้ไม่ได้ ชายหนุ่มมองนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง "ถ้ามีอะไรอยากบอกก็บอกได้นะ แต่ถ้าไม่อยากข้าจะไม่ถาม นี่เย็นแล้ว ลงไปกินอาหารเย็นกันไหม" หญิงสาวแทบย่นจมูกเมื่อนึกถึงกลิ่นผสมปนเปในร้านอาหารข้างล่างของโรงแรม กลิ่นที่กลับให้ผลตรงกันข้ามกว่าเจริญอาหารต่อนางในยามนี้ "ข้าไม่หิว มาโอลงไปคนเดียวเถอะ เอาผลไม้ขึ้นมาให้ข้าก็พอ" "ผลไม้...อีกแล้วหรือ" มาโอขมวดคิ้ว "หมู่นี้เจ้าแทบไม่กินอะไรเลย กินแต่ผลไม้จะไปอยู่ท้องได้อย่างไร อย่างน้อยกินขนมปังกับซุปน่าจะพออิ่มกว่านะ" "ซุป...ก็ได้ แต่ไม่เอาซุปไก่หรือหัวหอมนะ ซุปเห็ดน่าจะดีที่สุด" ราพลังก้าออกความเห็น "แต่ถึงอย่างไรข้าก็ยังอยากกินผลไม้อยู่ดี ท่านเอาขึ้นมาได้ใช่ไหม" "ได้สิ ส้มเหมือนเดิมใช่ไหม" นางพยักหน้า "เจ้าน่าจะไปหาหมอเสียทีนะ ราพลังก้า" ชายหนุ่มไม่วายเปรย "เบื่ออาหารอย่างนี้มาพักใหญ่แล้วนี่" "ข้าก็แค่...เลือกกินมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง" หญิงสาวให้เหตุผล "อาหารข้างนอกถึงอย่างไรก็ไม่เหมือนอาหารที่บ้าน เลยหาของถูกใจลำบาก" "เอาเถอะ" มาโอยิ้มอ่อนๆ "ข้าเข้าใจแล้ว หากเจ้าอยากรีบกลับ เราก็จะเดินทางกลับกันพรุ่งนี้เลย" ราพลังก้าพยักหน้ารับเรียบๆ ขณะซ่อนความยินดีเจือสำนึกผิดไว้ในใจ ไม่นึกเลย ว่าต่อให้มาโอยอมตามความปรารถนาของนางอย่างง่ายดาย ก็ยังมีสิ่งที่จะขัดขวางการเดินทางกลับสู่โลกอันเป็นนิรันดร์ของทั้งสองอยู่ไม่ไกลนี้เอง -------------------------------------------------------------------------- ส่วนตัวผมรู้สึกเหมือนเริ่มต้นช่วงที่สองเปลี่ยนอารมณ์จากช่วงแรกไปมากพอสมควร จากปัญหาการสู้กับปีศาจแฟนตาซี มาเป็นปัญหาในใจของราพลังก้ากับมาโอบ้าง ซึ่งตอนเขียนแรกๆ ผมรู้สึกว่าน่าจะเป็นปัญหาที่แก้ยากกว่าการสู้กับเทพหายนะเสียอีก แต่ก็พยายามให้ดีที่สุดครับ จากคุณ : Anithin - [ 24 มิ.ย. 52 10:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่าสงสารคนมีปม น่าจะบอกมาโอให้ดีใจนะ มาโอก็อดทนดีจริงๆ จากคุณ : Mnemosyne - [ 24 มิ.ย. 52 11:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จริงด้วย มาโออดทนดีจัง แล้วลูกสาวจะช่วยให้ดีขึ้นหรือร้ายลงหนอ จากคุณ : scottie - [ 24 มิ.ย. 52 23:27:19 ]