" หมอได้พยายามจนสุดความสามารถแล้ว แต่คนไข้ ...... "

ทันใดนั้น ภาพของของหมอก็ถอยห่างจากของตัวผมอย่างรวดเร็ว หลังของผมกระแทกเข้ากับกำแพง
ก่อนจะทะลวงมันกระจุย ผมกระแทกเข้าผนังของห้องถัดไปและก็ทะลวงมันกระจุยอีกเช่นกัน ผมทะลวง
ทุกผนังจนในที่สุดร่างของผมก็ทะลุออกมานอกตัวโรงพยาบาล ความเสียหายวายวอดจากกระทำของ
ผมปรากฎให้เห็นชัดประจักษ์กับตา

แต่ผมก็ยังไม่หยุด

ภาพของโรงพยาบาลเริ่มหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ผมกำลังเคลื่อนที่ถอยหลังด้วยความเร็วเหนือเสียง
ร่างของผมกระแทกทำลายตึก อาคาร ทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางการเคลื่อนที่จนแหลกลาญพร้อมกับ
สร้างคลื่นกระแทกเข้าทำลายทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างเส้นทางเดินทาง

เวลาผ่านไปได้สักพัก ผมก็เคลื่อนที่ข้ามมหาสมุทรอินเดีย น้ำทะเลถูกคลื่นกระแทกจนแหวกออกเปิด
เป็นบาดแผลทางยาว โลหิตสีขาวฟูฟ่องฟ่อดออกมาก่อนจะค่อย ๆ จางหายไป

ผมยังคงเคลื่อนที่ต่อ

มหาสมุทร หมู่เกาะ แผ่นดินที่แห้งแล้ง ทะเลทราย มหาสมุทร หมู่เกาะ ป่าดิบ ภูเขา มหาสมุทร หมู่เกาะ
พื้นที่เกษตรกรรม ชุมชน โรงพยาบาล ชุมชน พื้นที่เกษตรกรรม ภูเขา

วนเวียนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

วนเวียนจนกระทั่งได้เสียงที่คุ้นเคยแต่สุดแสนจะแผ่วเบา น้ำเสียงที่แทบจะไร้เรี่ยงแรงแห่งชีวิต

" ขอโทษ "
" คงอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้ว "
" ขอโทษนะ "
" คงอยู่ได้อีกไม่นานแล้วล่ะ "
" รู้ตัวดีอยู่แล้วล่ะ "
" เหรอ "

ทั้งหมดนี้เป็นคำพูดที่เธอเคยพูดกับผม
อา ... ในที่สุดผมก็เคลื่อนที่ถอยหลังจนไล่ทันเสียงในอดีตได้
ใช่แล้ว ตอนนั้นเราคุยกันอย่างนี้นี่นา

" บ้าน่า หมอบอกว่าอาการเริ่มดีขึ้นแล้ว "
" เหรอ "
" เดี๋ยวก็คงจะหาย "
" รู้ตัวดีอยู่แล้วล่ะ "
" หือ ? "
" คงอยู่ได้อีกไม่นานแล้วล่ะ "
" ... "
" ขอโทษนะ "
" ... "
" คงอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้ว "
" ... "
" ขอโทษ "

ทำไมผมพูดอะไรไม่ออก ไม่สามารถพูดให้กำลังใจอะไรเธอได้  ไม่สามารถแบ่งเบาอาการป่วยของเธอ
ไม่สามารถทำอะไรให้เธอได้ ไม่เลยสักอย่าง

ผมอยากย้อนอดีต ย้อนกลับไปแก้ไข ย้อนกลับไปเสาะหาโรงพยาบาลที่ดีที่สุดแล้วพาเธอเข้าโรงพยาบาล
แต่เนิ่น ๆ ก่อนที่อาการจะเริ่มปรากฎ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ

ผมก็เลยหยุดตัวเอง ไม่ยอมหมุนไปตามโลก

ซึ่งพอผมหยุดตัวเอง ผมเลยไม่เคลื่อนที่ไปตามโลก แต่โลกยังคงหมุนรอบตัวเองอยู่ และด้วยเหตุนี้ผมจึง
เคลื่อนที่ถอยหลังด้วยอัตราเร็วที่เท่ากับอัตราเร็วที่โลกหมุนรอบตัวเอง

ผมเคลื่อนที่ถอยหลังรอบโลกซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลายพันหลายหมื่นรอบ แต่ด้วยความเร็วที่โลกหมุนรอบ
ตัวเองนั้นยังห่างไกลจากความเร็วแสงเสียเหลือเกิน ผมไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีตได้ ความเร็วแค่นี้
ผมจึงทำได้แค่ไล่ตามเสียงในอดีตเท่านั้น

ไม่มีทางที่ผมจะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้เลย

ความสิ้นหวังทับโถม ความระทมทุกข์สาดซัด ผมจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ สู่ก้นบึ้งแห่งความเศร้า แรงดันของ
ก้นบึ้งแห่งความเศร้าบีบอัดผมจากทุกทิศทุกทาง

ผมกำลังแหลกสลาย

" ถ้าเกิดเป็นอะไรไป ฝากดูแลลูกด้วยนะ "

ภาพเบื้องหน้าของผมปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง ผมกำลังยืนถือดอกไม้จันทน์อยู่ ผู้คนหลากหลายทยอยมาวาง
เคารพ ก่อนเดินลงไปอีกทาง ผมเหลียวมองรอบกาย เหล่าญาติ ๆ ทั้งฝั่งของผมและฝั่งของเธอกำลังแจก
ของชำร่วยให้แก่แขกเหรื่อที่มาร่วมงาน บางคนเดินถือข้าวของกันให้ขวักไขว่

แล้วผมอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร งานศพใครจัดขึ้นมา
เวลาของผมช่วงหนึ่งหายไป

อยู่ ๆ มือของผมก็ถูกจับสั่นไหว ผมหันไปมอง ร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งในชุดดำกำลังจับมือผมอยู่ มือเล็ก ๆ
ถือดอกไม้จันทน์ที่ดูใหญ่เกินตัว ดวงตากลมโตสดใสแต่แผงภายในหม่นเศร้ากำลังสบตากับผมอยู่

ผมย่อตัวลงคุกเข่า กอดร่างเจ้าของดวงตาคู่นั้นไว้ แล้วก็ร่ำไห้
" พ่อขอโทษ "

ผมไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้ ที่สุดเท่าที่ผมทำได้คือไล่ตามไปฟังเสียงในอดีต ถ้อยคำที่เธอเคย
พูดฝากฝังลูกที่ผมได้ยินนั้น มันแผ่วเบาเสียเหลือเกิน แต่สร้างบางสิ่งที่หนักแน่นให้กับผม จนผมต้อง
หยุดเดินทางย้อนอดีต

ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ผมจะทำทุกอย่างเพื่อลูก ทำทุกอย่างจนกว่าลูกพร้อมที่พ้นจากอกของผมไป

ถึงตอนนั้นผมจะเริ่มออกเดินทางไปหาอนาคตที่เธออยู่
รอหน่อยนะ

จากคุณ : garnet19th - [ 25 มิ.ย. 52 15:15:19 ]