ความคิดเห็นที่ 1 ฟ้าสีมาเจนต้า บ่ายวันศุกร์ที่ออฟฟิคร้างผู้คน เสียงเพลงแจ๊ซเหงาๆแว่วมาจากมุมทำงานอีกฟากหนึ่งแทรกสลับกับเสียงสั่งสางงานครั้งสุดท้ายเพื่อให้ทุกอย่างเตรียมพร้อมสำหรับเช้าวันจันทร์  เพียงรวีถอนใจยาว เงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ชักมูลี่บังตาขึ้น แดดหนาวยามบ่ายจัดแผดจ้าน สาดผนังและกันสาดของตึกสีครีมจนดูเป็นสีส้มสุกปลั่ง  ลมแรงๆพัดกรรโชกกลุ่มต้นไม้ใหญ่น้อยที่ขึ้นอยู่เบื้องล่างปลิวไสว โทรศัพท์ดังขึ้นที่หัวโต๊ะ อาจจะเป็นเพื่อนต่างออฟฟิคที่รู้สึกถึงความว่างเปล่าในบ่ายวันศุกร์เช่นเดียวกับเธอ “รวีรึจ๊ะ ดรออิ้งได้รึยัง” ผิดถนัด หญิงสาวคิดในใจ เสียงจากปลายสายคือหัวหน้าฝ่ายศิลป์ที่ตัวเองสังกัดโดยตรง “เสร็จแล้วค่ะ มารับได้เลยนะคะ” เพียงรวีมองชิ้นงานที่เพิ่งเสร็จสิ้น ยิ้มน้อยๆปรากฏที่มุมปากอย่างนึกขำ เจ้าตัวได้รับมอบหมายให้วาดภาพประกอบเรื่องยาวประจำฉบับของนิตยสารผู้หญิง หนึ่งในกิจการของบริษัทสำนักพิมพ์แห่งนี้ “เอาให้เปรี้ยวสุดเดชเลยนะ คาแรคเตอร์ยัยเนี่ย ทันสมัยเปี๊ยบ เก่ง กล้า ไม่แคร์ใคร” แล้วเพียงรวีก็สร้างภาพผู้หญิงคนหนึ่ง บนเรียวหน้าที่เฉียบด้วยสีสันตระการ ผมสั้นๆแค่เล่นระดับที่ท้ายทายพร้อมตุ้มหูห่วงใหญ่ เจ้าหล่อนเหิรระหงในชุดประโปรงเพรียว จะมีใครนึกบ้างมั้ยนะ คนที่เขียนรูปผู้หญิงเปรี้ยวคนนี้ คือผู้หญิงตัวป้อมๆที่นั่งจุ้มปุ๊กในมุมทำงานที่มิดชิดที่สุด วันต่อวัน ก้มหน้าก้มตาทำงานเงียบๆ ไม่มีอะไรเหมือนบุคลิกที่เฉิดฉายออกมาเลย “รวี เคยแต่งตัวดีๆมั้ย” สาวโอเปอเรเตอร์หน้าห้องรับแขกเคยถาม เมื่อเพียงรวีเริ่มงานที่นี่ได้ไม่กี่เดือน ผู้ถูกถามมองดูชุดสูทแสนเก๋ของอีกฝ่าย แล้วก้มมองเชิ้ตสีตุ่นๆที่รวบชายเสื้อกระชับเหนือขอบกางเกงยีนส์ซีดสีจางตัดกับรองเท้าผ้าใบสีเหลืองมะนาวสด   เธอยักไหล่แล้วหัวเราะ  สารรูปเช่นนี้ เหมาะที่สุดสำหรับนำไปเก็บไว้ไกลๆตา ไม่ต้องออกไปพบปะกับผู้คนภายนอก “หรือว่า พวกอาร์ติสท์ เขาทำตัวให้ดูโทรมๆ” พี่บรรณาธิการ หัวเรือใหญ่ของนิตยสารเคยค่อนๆอย่างเอ็นดู เธอไม่ใช่อาร์ตีสท์เสียหน่อย ยังไม่ปีกกล้าขาแข็งถึงขนาด เพียงแต่อยากทำตัวง่ายๆ สบายๆ ชีวิตน่ะ...ซับซ้อนพออยู่แล้วกับอะไรมิอะไรที่ซึมซาบรับเข้ามาในวันหนึ่งๆ นาฬิกาเหนือทางเข้าแผนกบอกเวลาจวนเลิกงาน มีคนมารับแผ่นดรออิ้ง   “ผู้หญิงเปรี้ยว”บนโต๊ะไป ขณะที่เจ้าของผลงานลุกไปชงกาแฟที่ครัวเล็กๆของบริษัท  เพื่อนแผนกอื่นบางคนเพิ่งกลับมาจากข้างนอกพร้อมวงสนทนาเฮฮา เพิ่มความครื้นเครงให้กับบ่ายวันศุกร์  เพียงรวีไม่ทันใส่ใจว่าว่า ทั้งกลุ่มตกลงกันเรื่องอะไร คงจะหาที่เที่ยวคืนนี้อีกตามเคย ราวกับจะเป็นกิจวัตรประจำสุดสัปดาห์แล้วกระนั้น  ทุกเย็นวันศุกร์คือช่วงเวลาสรวลเสสนุกสนานในสถานที่รื่นรมย์ซึ่งเปิดรองรับแขกจากทุกวงการจนกลายเป็นการชุมนุมย่อยๆของเหล่าคนหนุ่มสาวผู้ไร้ภาระ แล้วตัวเธอเองล่ะ คืนนี้จะไปไหนและทำอะไร ไออุ่นจากกาแฟถ้วยกลมกล่อม ควันฉุย ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ บางสิ่งบางอย่างที่เคยตั้งใจหากถูกละเลย เพียงรวีเอื้อมมื้อดึงลิ้นชักใต้โต๊ะออกมา   นั่นไง ซองจดหมายจากแดนไกลยังนอนสงบนิ่งให้เจ้าของเปิดอ่าน ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก “เพียงรวี... คุณเงียบไปนาน จนนึกว่าคุณลืมที่นี่แล้ว” แค่คำขึ้นต้นจดหมายก็รู้สึกหวามไหวไปกับเจ้าของลายมือเรียบสม่ำเสมอ หนักแน่น ชัดเจน ป่านนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ ไกลจากที่ที่เธอคิดคำนึง อีกซีกโลกตรงข้าม เพียงรวีเคยไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น เมืองเล็กๆที่แวดล้อมด้วยฝรั่งใจดี มีบ้านสวยๆกะทัดรัดเหมือนบ้านตุ๊กตาไล่ลำดับสูงๆต่ำๆเหนือเนินเขา  มีทะเลสาบเวิ้งใหญ่และยอดเขาขาวโพลนอันเป็นสัญลักษณ์กระจ่างแจ้งของเมือง  เธอชอบไปเดินเล่นบริเวณทะเลสาบหลังชั่วโมงว่างๆตอนบ่าย มองดูครอบครัวฝรั่งที่หอบหิ้วเด็กตัวเล็กๆมาสูดอากาศบริสุทธิ์และอาบแดดระเริง เธอเจอเขาที่นี่ ในเย็นที่ตะวันคล้อย ฝนตกซึมๆ “ผมอยู่เมืองนี้สิบกว่าปีแล้ว” เขาแนะนำตัวเองง่ายๆว่าชื่อรอน  แม้แต่ชื่อก็ยังละม้ายคล้ายชื่อฝรั่ง เพียงรวีมองหน้าขาวๆมีเคราครึ้มอย่างอดที่งไม่ได้ จะไม่ให้ผู้หญิงไทยตัวป้อมๆอย่างเธอทึ่งได้อย่างไร ก็ในเมื่อเขาเป็นคนไทยเพียงคนเดียวที่ทำงานอยู่ในระดับมันสมองของบริษัทคอมพิวเตอร์ระดับใหญ่ที่มีอยู่ไม่กี่บริษัทในเมืองนี้ “ผมจบมัธยมที่ไทย แล้วก็มาเรียนที่...” เขาเอ่ยชื่อเมืองๆหนึ่งในรัฐเดียวกัน “เกเรมากไปหน่อย เลยเปลี่ยนที่เรียน เรียนไป ทำงานไป พอทำมากๆชักสนุก เลยเรียนไม่จบ” เจ้าตัวเล่ารายละเอียดเพิ่มเติม ดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะเอ่ยถึงอดีตที่อยู่เมืองไทยเท่าไรนัก แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 52 22:09:40 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ วันสุนทรภู่ 19:59:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รอนเป็นตัวอย่างของคนไทยที่สร้างตัวเองจนเป็นที่ยอมรับในระดับบริษัทชั้นนำ ด้วยความมุมานะตั้งใจ มุ่งมั่นจนบางครั้งเพียงรวีอดรู้สึกถึงแรงผลักดันลึกๆบางอย่างที่ชายหนุ่มแสดงออกมาในทีท่าขรึมนั้น แต่รอนก็อ่อนโยน สุภาพกับเธอ “ชื่อคุณเพราะจัง เพียงรวี” น้ำเสียงขานชื่อ นุ่มนวลพอๆกับกิริยาโอบไหล่เดินคู่กันบนถนนโรยกรวดขนานกับโค้งทะเลสาบ ตัวเธอสูงเพียงแค่ไหล่ บ่อยครั้งที่เขาต้องก้มหน้าต่ำกว่าปกติเพื่อฟังเสียงแจ้วๆพูด “ไม่สมกับตัวเลยนะ” เพียงรวีพูดบ้าง แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะเสียงใส คู่หนุ่มสาวที่วิ่งจ๊อกกิ้งสวนมาถึงกับหันมามองและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “แปลว่าอะไร” “แปลว่า” เจ้าของชื่อทำท่านึก ตากลมๆแกล้งกลอกไปมา “ ไม่รู้ซิ  แต่แม่บอกว่า รวีเกิดตอนเย็น อาทิตย์กำลังจะลาฟ้า เหมือนตอนนี้แหละ” ชวนชมให้ดูบรรยากาศรอบตัว “จึงมีคำว่า เพียง เพิ่มอีกคำ” “แต่ถึงอาทิตย์จะโรยแสง ก็ยังมีแรงขับประกายให้ฟ้าสวย....”รอนแต่งคำราวกับกวี กี่งชมกึ่งล้อ “ชื่อของรอนก็มีความหมายคล้ายกันนะ” เธอพูดต่อ “รอน รอน อ่อนอัศดง เห็นมั้ย ก็แปลว่า ตอนย่ำๆเย็นๆ” เจ้าของชื่อยิ้มบางๆปลายเท้าเตะเม็ดกรวดกระเด็นไปไกล ลมเย็นจากทะเลสาบพัดหวิวจนเขาต้องกระชับสเว็ตเตอร์ให้อุ่นตัวกว่าเดิม  ผู้หญิงข้างๆก็ทำแบบเดียวกันพร้อมซุกมือทั้งสองในกระเป๋าแจ็ตเก็ตพลางห่อไหล่ เมื่อแรกที่เจอกัน รอนคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงญี่ปุ่นหรือเกาหลีหรือแถบๆนี้แหละ ก็เพียงรวีไม่เห็นมีลักษณะใดๆที่บ่งบอกความเป็นผู้หญิงไทยเลยนี่นา หน้ากลมๆมีผมม้าปรกหน้า เวลาลมพัดทีแลเห็นหน้าผากนูนสวย ผมยาวเหยียดตรงชอบผูกเป็นเปียเดี่ยวกลางหลัง ตัวออกท้วมๆดูน่าจะทำอะไรเชื่องช้า หากเธอก็เดินได้เร็วกระฉับกระเฉงและมักถือข้าวของพะรุงพะรังตามประสานักเรียนศิลปะ “รวีไม่เห็นเหมือนผู้หญิงที่เคยรู้จักเลย” เขาหมายถึงสาวๆชาวไทยหลายๆคนที่มาเรียนที่นี่บ้างหรือติดตามญาติพี่น้องมาอยู่อาศัย ทำงาน เพียงรวีเคยเจอพวกเธอเหล่านั้นเมื่อตอนแนะนำตัวใหม่ “ทำไมจ๊ะ” คนถามเอียงคอรอคำตอบ เขาขยี้ผมม้าอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม “คุณไม่เห็นทำตัว..เออ..สวยเลย” ประโยคตอนท้ายลังเลนิดๆ เพียงรวียิ้มแก้มปริ “รวีไม่สวยนี่ แต่งอย่างไรก็ดูเป็นหมวย” น้ำเสียงร่าเริงของคนพูดไม่ได้ส่อถึงความน้อยใจ เธอผละเขาไปเพื่อหามุมสวยๆถ่ายรูปกับพันธุ์ไม้รุกขชาติ เสี้ยวหน้าเนียนสะอาด ผิวแก้มใสมีรอยขุยแตกเพราะอากาศที่เริ่มเปลี่ยนแปลง นอกจากนัยน์ตาคู่สดใสกับเรียวปากช่างเจรจาแล้ว ไม่มีเครื่องหน้าใดชวนดึงดูดใจเลย เพียงรวีเพลิดเพลินกับบรรดาหญ้าป่าหลากสีสันที่แข่งขันกันบานประชันตรงโน้นตรงนี้ ก่อนจะโรยราด้วยความหนาวเย็นซึ่งจะเยือนในไม่ช้า เธอเหมือนดอกหญ้าเหล่านี้ อ่อนโยน สดใสแต่เข้มแข็งอย่างประหลาด “อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้ว  ช่วงที่ป่าสวยที่สุดของปี อยากให้รวีกลับมาที่นี่ มาเดินที่ดงใบไม้ร่วงด้วยกัน” เพียงรวีอ่านมาถึงข้อความตรงนี้ เฟื่องฟ้ากลีบบางเบา ลอยละลิ่วลงมาจากเทอเรซข้างบนอย่างอ่อนช้อยเหมือนลีลานางระบำ ผ่านหน้ากระจกใส คืนวันอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้าสีโศก มีรอนเคียงข้าง เพียงรวีชอบเขาและเขาก็ดูจริงใจกับเธอ  แม้งานในหน้าที่จะรัดตัว แต่รอนก็สู้ปลีกเวลามาให้ได้เสมอ  วันที่ปาทั้งป่าเป็นสีทองอำพันทอง มือแข็งแรงคลุมผ้าพันคอผืนใหญ่รอบๆบ่า  หญิงสาวดูเหมือนตุ๊กตาตัวป้อมๆเดินตามทางที่เขานำ “สวยจังนะ” ตุ๊กตาตัวป้อมพึมพำ “เมืองไทยคงไม่มี” “มีนะ...” เธอนึกถึงใบไม้เปลี่ยนสีบนดอยเหนือ “คล้ายๆกันนั่นแหละ แต่ต้องไปต่างจังหวัด” ลมแรงพัดกรูใหญ่ ต้นไม้ใหญ่น้อยสลัดใบเคว้งคว้างก่อนจะร่อนทิ้งตัวลงมาแนบแน่วกับผืนดิน ไม้บางต้นเหลือเพียงกิ่งก้านสีน้ำตาลโกร๋นยืนโดดเดี่ยวห่างไกลจากพุ่มไม้อื่น แสงยามเย็นส่องผ่านลงมาเป็นลำระเรื่อ “เสียดาย อีกไม่กี่เดือนก็คงไม่ได้มาเดินอย่างนี้อีกแล้ว” “ทำไมคุณไม่อยู่ต่อ หาที่ฝึกงานแล้วก็อยู่ตลอดไป” น้ำเสียงถามกระตือรือร้น เพียงรวีสบสายตาที่จ้องตอบมา “รอนพูดง้ายง่าย รวีไม่เก่งอย่างรอนนี้ เรียนไม่ทันจบก็มีฝรั่งขอตัวไปทำงานด้วย” ม้านั่งเก่าเป็นแหล่งพักขาที่แสนสบาย เธอทรุดตัวลงนั่งหันหน้าออกทะเลสาบ ฝูงนกเวียนว่อนเฉียบฉิวเหนือผิวหน้าอย่างมีพลังร่าเริง “อีกอย่าง ถึงแม้รวีจะชอบที่นี่มาก แต่ก็ต้องกลับบ้านเรา” รอนเปลี่ยนอิริยาบถ เขากอดอกมองไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ฟ้าสวยเมื่อครู่เริ่มขมุกขมัว  ละอองความหนาวเย็นค่อยๆปกคลุมทั่วบริเวณและแผ่เข้ามาถึงหัวใจส่วนลึก “ผมเคยได้ยินคนที่เขากลับไปเยี่ยมบ้าน เล่าว่า  เมืองไทยไม่น่าอยู่เลย สกปรก รถก็ติด อากาศก็เสีย” “จริงจ้ะ เมืองไทยรถติด แต่ก็เป็นเฉพาะบางช่วงกับถนนบางสายเท่านั้น  เหมือนถนนในตัวเมืองใหญ่ๆระหว่างชั่วโมงเร่งรีบนั่นแหละ” แม้จะเรียนหนังสือในเขตนอกเมือง แต่เพียงรวีมีธุระที่จะต้องเข้าเขตเมืองบ่อยๆ ในชั่วโมงคับขันตอนเช้าและเย็น ไม่ต่างจากถนนหลายสายในกรุงเทพนักหรอก “เรื่องสกปรก รอนเคยไปนิวยอร์คมาแล้วไม่ใช่หรือ  ที่ไหนมีชุมชน ที่นั่นก็มีแหล่งเสื่อมโทรม อากาศเสียก็เฉพาะในเมืองเท่านั้นแหละ พอออกนอกเมืองก็สดชื่นดี” “ผู้คนวุ่นวาย” รอนไม่ยอมแพ้ “ฮืมม์..” เพียงรวีหยุดคิดนิดหนึ่ง “เขาอาจจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวมากไปหน่อย แต่เขาก็ให้ความช่วยเหลือดี เวลาใครเดือดร้อน รอนจากบ้านมานาน จนอคติไปหน่อยแล้วมังจ๊ะ หรือว่า...” คนพูดเหลือบมองสีหน้าขรึมอย่างใคร่ครวญ “คนไทยที่นี่ ทำให้รอนรู้สึกเป็นอย่างนั้นไปหมด” เพียงรวีไม่สนิทกับคนไทยที่นี่ ไม่ใช่เพราะเก็บตัวหรือสมาคมไม่เป็น  เธอพยายามเลี่ยงและหลายๆคนก็ปฏิบัติตัวคล้ายกัน  คนไทยจะอยู่ที่ไหนก็ยังเป็นคนไทย ชอบจับกลุ่มเฮฮาแก้เหงา สืบสาวเรื่องราวส่วนตัวของพวกเดียวกันเอง เพียงรวีต้องรีบเรียนหนังสือ ไม่มีเวลาเที่ยวเตร็ดเตร่ระเหเร่ร่อนเหมือนพวกเขา   อีกทั้งไม่ได้ทำงานนอกเวลา จึงมีเงินใช้จ่ายเฉพาะส่วนที่บ้านส่งมาเท่านั้น  ค่าอุปกรณ์ กระดาษ ตลอดจนสีกระจุกกระจิกก็เบียดบังจำนวนเงินก้อนนั้นของตัวเองไปโข “รอนไม่ติดต่อกับญาติพี่น้องที่บ้านเลยหรือ” เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสถามลึกเข้าไปในชีวิตส่วนตัวของอีกฝ่าย   เขานิ่ง “ผมมีแค่ญาติห่างๆ”แววตาคู่นั้นอ่อนวูบลง เมื่อนึกถึงเรื่องราวครั้งเก่าก่อนแล้วก็ขรึมเหมือนเดิม “ผมอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี มีงานทำ” “แต่คุณเหงา” ก็ไม่เคยเห็นเขามีเพื่อนคู่หูไปไหนมาไหนกับใครเลย รอนจะทำแต่งานกับงาน    เวลาว่างก็มาเดินทอดน่องแถวนี้ “เหงาเหรอ คนในประเทศนี้เขาเหงากันทุกคนแหละ แต่ตราบใดที่ท้องอิ่ม มีที่ซุกหัวนอนก็น่าจะพอใจแล้ว  ชีวิตก็แค่นี้” ไม่หรอก ชีวิตไม่ได้อยู่แค่นี้  เพียงรวีแย้งในใจ  ชีวิตเกิดมา ไม่ใช่เพียงเพราะได้มีที่อยู่ มีที่กิน มีงานทำ แต่คือการเรียนรู้ที่จะซึมซับความรู้สึกแล้วกลั่นกรองถ่ายทอดเป็นความเอื้ออาทร เพื่อเป็นพลังสำหรับการดำรงอยู่อย่างมีความหมายต่อตัวเองและคนอื่นๆ “ผมไม่เคยคิดจะกลับเมืองไทย” น้ำเสียงช่างหนักแน่นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น หากคนฟังรู้สึกแสนเสียดาย ทำไมนะ คนเก่งๆระดับมันสมองของประเทศกลับต้องไปเป็นทรัพย์สมบัติทางปัญญาของที่อื่น   เพียงรวีไม่โทษเขาหรอกและไม่โทษใครๆอีกหลายคนที่คิดในทำนองนี้ พวกเขาอาจจะมองตัวเองว่าเป็นคนของโลกไปแล้วก็ได้  กระนั้นก็เถอะ น่าจะให้โอกาสกับบ้านเกิดของตัวเองบ้าง สักครั้งก็ยังดี จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ วันสุนทรภู่ 20:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ฟ้าของรวีสีแปลกจัง” รอนเปรยขึ้น ขณะมองนิ้วกลมจับพู่กันจุ่มสีป้ายบนผืนผ้าใบอย่างคล่องแคล่ว เขาเคยล้อว่านิ้วป้อมอย่างนี้น่ะเหรอ นิ้วศิลปิน แต่เธอก็ทำได้ดี “ฟ้าสีมาเจนต้าไงจ๊ะ”  เจ้าของนิ้วกลมๆป้อมๆ บีบสีชมพูออกจากหลอดแล้วแต้มผสมกับสีม่วงป้ายต่อไปอย่างละเมียดละมุน รอนหยิบหมอนมารองข้อศอกเท้าคางมองฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเข้มขึ้นๆ  เย็นนี้เขาแวะมาหาเพียงรวีถึงในห้องพัก อากาศข้างนอกเยือกเย็นเกินกว่าจะเดินเล่นได้อีกต่อไป  มองไปรอบๆออกจะรกด้วยชิ้นงานสารพัด เสร็จบ้าง ไม่เสร็จบ้างแต่ก็ดูเป็นกันเองดี   เจ้าของห้องคงขลุกอยู่กับงานมานานพอสมควร  ดูจากกางเกงที่เปื้อนรอยแต้มของสีหยดนั้น หยดนี้ ผมเปียถักไว้หลวมๆจนบางส่วนรุ่ยออกมา “สวย..” รอนชม ขณะเริ่มเห็นสีสันชัดเจนของท้องฟ้าม่วงอมชมพูเข้มจนกลมกลืนผสานสนิท มีส้มเหลือบทองที่ปลายขอบฟ้า “รวีไปเห็นที่ไหน” “เมื่อวันก่อนไงจ๊ะ แต่ไม่สวยเหมือนในภาพหรอกนะ  มันดูหมองโศกๆไปหน่อย  รวีเลยแต้มส้มเหลือบๆให้ นี่ไงตัวรวีหลบอยู่ข้างหลังเมฆก้อนนี้” เธอหมายถึงดวงอาทิตย์ขี้อายซ่อนตัวหลังฟ้า “ดูมีเสน่ห์ เร้นลับดี เหมือนคนวาด” “อ้าว...แล้วกัน” เพียงรวีหัวเราะสดใส “ รวีเร้นลับอย่างไงจ๊ะ” “ดูเผินๆเป็นคนอ่อน แต่ในใจสิ แข็งอย่างประหลาด” “รอนกำลังว่า รวีใจดำใช่มั้ย” เพียงรวีรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่ประทับลงมาบริเวณผิวแก้มที่เพิ่งเช็ดสีออก จากจุดหนึ่งละเลยไปทั่วบริเวณหน้า  หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนี หัวใจเต้นไม่ปกติ “รอน  รวีต้องรีบทำงานชิ้นนี้ให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้น่ะจ๊ะ” “พอเสร็จ คุณก็ไป” ครานี้เจ้าของห้องขยับท่านั่งห่าง หน้าสงบนิ่งทันทีจนเขารู้สึก  รอนถอนใจยาว ทิ้งตัวลงกับโซฟาด้านหลัง เขาเหม่อออกไปข้างนอก ไม้ไร้ใบยืนต้านความหนาวเหน็บ ทระนงทว่าอ้างว้าง “รอน..” เธอวางพู่กันลงแล้วตัดสินใจเขยิบเข้ามานั่งใกล้ เสียงนุ่มๆราวกับปลอบประโลม “รวีเคยพูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว  ต่อให้รอนหรือใครอยากให้อยู่..” “เพียงรวีก็จะกลับเมืองไทย ไปหาครอบครัวที่อบอุ่น” เขาต่อให้ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด “ใช่จ้ะ” รับคำเสียงเรียบ ไม่ใส่ใจท่าทีของอีกฝ่าย “ถึงอย่างไร ก็จะกลับไปทำงานที่บ้านเรา” “งานอะไร ช่างวาดรูปน่ะเหรอ คุณจะได้เงินเดือนเท่าไรกัน” เขาลูบผมรุ่ยๆถักเปียหลวมๆ “คุณเคยบอกไม่ใช่เหรอ ที่เมืองไทย ไม่ค่อยเห็นคุณค่าของงานศิลป์เท่าไร” “ยังตอบไม่ได้หรอก แม้รวีจะฝีมือไม่ดีนัก  ก็คงไม่ถึงกับอดตาย  บางทีอาจจะเขียนรูปประกอบหนังสือเด็กสักเล่มสองเล่ม” รอนรวบหญิงสาวเข้ามาในวงแขน จมูกเล็กๆนั้นเย็นเฉียบ เขาซบหน้ากับกลุ่มผมยุ่งๆ  สูดกลิ่นหอมจางๆจากเรือนผม “อยู่ที่นี่กับผมเถอะ เพียงรวี” เจ้าของชื่อหลับตาลง นึกภ่าพตัวเองในบ้านเมืองฝรั่งผมทอง ทุกอย่างแสนสะดวกสบายไปเสียหมด แต่อย่างเดียวที่ขาดไร้ก็คือ แสงตะวันที่เจิดจ้า เธอมาจากแดนไกลที่อาทิตย์อบอุ่นจนเกินพอ  รอนจากบ้านมาตั้งนานจนลืมแล้วกระมังว่า แดดยามตะวันอ้อมข้าวเป็นอย่างไร “ทำไม รอนไม่กลับไปเยี่ยมบ้านเราบ้างล่ะ” “ผมไม่รู้จักใคร” “ก็รวีไง ครอบครัวรวีมีอยู่ไม่กี่คนหรอก” รอนส่ายหน้า  จัดผมอีกฝ่ายให้เข้าที่ ปลายหูนั้นนิ่มน่ารัก “ผมต้องไปเริ่มอะไรๆใหม่หมด” “ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ” “เห็นเขาว่า เมืองไทยต้องมีเส้นสายถึงจะทำงานได้” “ก็เฉพาะบางที่เท่านั้น” “แล้วคนที่มีปริญญาเท่านั้นถึงจะมีงานทำ ยิ่งสูงเท่าไร ยิ่งได้งานสบาย” “เขาว่าอะไรอีกบ้างจ๊ะ” เพียงรวีเงยหน้าขึ้น  ตากลมใสมองลึกในความคิดของรอนอย่างไตร่ตรอง “ฟังนะรอน  รอนได้ยินแต่เขาพูด เขาว่า เขาบอก มันเป็นเพียงคำเล่าเรื่องเท่านั้น  ทำไมรอนไม่ไปพิสูจน์ด้วยตัวเองล่ะ คนอย่างรอนน่ะ แม้ไม่มีปริญญา อยู่ที่ไหนก็ไม่อดตายหรอก บ้านเราขาดแคลนมันสมองอย่างรอนอีกเยอะ  ก่อนมาเรียนต่อรวีก็เคยทำงาน แล้วก็รู้ด้วยว่างานประเภทไหนต้องใช้ความสามารถแล้วงานประเภทไหนจะเจริญเพราะเส้นสาย” เขามองเธอนานนิ่ง และไม่พูดอะไรเลยสักคำ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ วันสุนทรภู่ 20:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพียงรวีจบประสบการณ์ต่างแดนสั้นๆ เมื่อปีใหม่ผ่านพ้นไปไม่กี่อาทิตย์  เสียงระฆังหน้ามหาวิทยาลัยยังดังก้องกังวานพร้อมเสียงเพลงฉลองคริสตมาสข้ามปี  เธอเก็บความทรงจำสวยงามของทะเลสาบที่กลายเป็นเวิ้งน้ำแข็ง ป่าทั้งป่าปกปุยด้วยละอองหิมะรับกับความขาวโพลนของยอดเขาตระหง่านลิบๆโน่น “ผู้หญิงไทยเป็นอย่างรวีหมดหรือเปล่า” เขาถามขณะขับรถไปส่งฝ่ายหญิงที่สนามบินเล็กๆของเมือง เพียงรวีต้องนั่งเครื่องบินภายในประเทศไปลงที่เมืองใหญ่เพื่อต่อเครื่องบินอีกสายกลับไทย “รักใคร ชอบใคร ไม่ต้องผูกกายไว้ด้วยกัน” “อย่าเอารวีเป็นมาตรฐานผู้หญิงไทยหมดเลยจ้ะ” ยกมือแตะริมฝีปากรอนเบาๆเชิงอำลา “รวีเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง เพียงแค่รู้ว่า ตัวเองพอใจที่จะอยู่ ณ จุดไหนของชีวิต” “รวียังไม่ไปอีก..” นนท์เพื่อร่วมงานโผล่หน้ามา เมื่อแสงไฟในส่วนทำงานยังเปิดสว่าง เพียงรวีหันไปมองรอบๆตัว ไม่มีใครเหลืออยู่อีกแล้ว นอกจากตัวเองคนเดียว “ไปหาอะไรกินกันมั้ย พรรคพวกอยู่ที่ซูการ์ฮัท” นนท์หมายถึงร้านอาหารเล็กๆที่ขายทั้งอาหารหนักและเครื่องดื่ม ไม่ไกลจากออฟฟิค เป็นที่สิงสถิตของกลุ่มนักเที่ยววันศุกร์ “คงไปไม่ได้หรอก มีธุระนิดหน่อย” ตอบตามความเคยชิน ใครจะแอบหัวเราะเยาะมั้ยถ้ารู้ว่า ธุระของเธอคืนนี้คือนัดกับหัวใจตัวเอง “เสร็จธุระแล้วตามไปก็ได้นะ” นนท์ยังตะโกนคล้อยหลังมาอีก คนถูกชวนอมยิ้ม นี่แหละคนไทย รอน เสร็จงานก็สนุกสนานตามประสา อาทรซึ่งกันและกัน แม้จะรู้ว่าผู้หญิงในมุมทำงานเงียบๆคนนี้ไม่เคยสุงสิงกับพวกเขาแต่ก็ยังมีใจชวนทุกครั้ง เพียงรวีเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากสำนักงานคนสุดท้าย ที่ถนน..รถติด ก็เป็นประจำทุกวันศุกร์ จะแปลกอะไรตราบเท่าที่มีฟุตบาทให้เดิน  ว่าแล้วก็ทอดน่องก้าวเท้าบนบาทวิถีอย่างสบายๆไม่เร่งร้อน ฟ้าเบื้องหน้าสวยจัง  ฟ้าเดียวกับที่เธอเคยระบายสีไว้ สวยกว่าด้วยซิเพราะมันเป็นของจริง ไม่ใช่แค่สีสันด้านๆบนแผ่นกระดาษ อาทิตย์ยังไม่ลาลับเร็วนัก ทอแสงรำไรราวจะแผ่ความอบอุ่นไปยังขอบฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีชมพูแกมม่วง ใบไม้สีน้ำตาลร่วงลงมาแทบเท้า เพียงรวีหยิบขึ้นมา พลางนึกถึงข้อความที่จะเขียนตอบรอนคืนนี้ “อยากให้รอนให้โอกาสตัวเองบ้าง แม้ใบไม้ร่วงที่นี่จะสวยไม่เท่ากับที่ที่คุณอยู่  แต่ฟ้าที่นี่สวยกว่าแน่ๆ  มันไม่มัวซัวจนชวนเศร้า ยังมีแสงรวีอบอุ่น มีชีวิตชีวา ทอประกายประปรายตอนโพล้เพล้  อยากให้รอนมาเห็น มาสัมผัสด้วยตาตัวเอง ช่วงฟ้าสวยที่สุดของปี ฟ้าที่รอนเคยหลงใหล ฟ้าสีมาเจนต้า....” ลมหนาวพัดแรงไม่ขาดระยะจนปลายผ้าพันคอปลิว รถข้างหน้าค่อยๆขยับไปทีละนิด  หญิงสาวเดินมองฟ้าไป ยิ้มไปอย่างมีความสุข จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ วันสุนทรภู่ 20:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าอยากรู้ว่าฟ้าสีมาเจนต้าสวยแค่ไหน เพื่อนๆสามารถคลิกดูได้ที่เวปนี้เลยจ้า กูรูดึงออกมาไม่ได้ คงมีลิขสิทธิ์ http://farm2.static.flickr.com/1366/1109754369_bfdcec1777.jpg?v=0 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ วันสุนทรภู่ 20:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขาเอ่ยชื่อเมืองไทยเมืองหนึ่งในรัฐเดียวกัน (ทำไมเมืองไทยล่ะคะ) จากคุณ : scottie - [ วันสุนทรภู่ 22:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พิมพ์เกินมาหนึ่งคำ แก้ไขแล้วจ้า คุณ scottie อ่านละเอียดดีจัง จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ วันสุนทรภู่ 22:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแวะอ่านค่ะ..อ่านแล้วนึกถึงน้องที่ทำงานคนหนึ่งเลยค่ะ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ วันสุนทรภู่ 23:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากใช้ชีวิตเรื่อยๆ แบบเพียงรวีจังเลยค่ะคุณครู ตอนนี้...ชีวิตเร่งรีบไม่พอ วิ่งจนเอวแทบหักแล้วเนี่ย ชักไม่อยากอยู่สนามบินซะแล้ว...เฮ้อออ จากคุณ : Wild Monkey - [ 27 มิ.ย. 52 01:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กรุแตก!!! แง้วววววว ล้อเล่นนะขะรับ... ได้อารมณ์เหมือนอ่านเรื่องสั้นของสุวรรณี สุคนธา ดีใจจังที่ได้อ่านงานที่มีลีลาภาษางดงามลึกซึ้งอย่างนี้อีกครั้ง ยุยงส่งเสริมสนับสนุนลุ้นให้คุณครูกูรูขอบสนาม นำผลงานอุ่นๆ เช่นนี้มาให้อ่านกันเรื่อยๆ นะขะรับ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 52 06:09:40 จากคุณ : SONG982 - [ 27 มิ.ย. 52 06:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วอุ่น... อยากให้รอนตัดสินใจมาหารวีจังครับ แต่เอ... เมืองเล็กๆ แห่งนั้น ก็น่าอยู่เหมือนกันแฮะ เอางี้ เดี๋ยวผมไปอยู่เป็นเพื่อนรอนเองก็ได้ครับ (แว้ก) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 มิ.ย. 52 12:52:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มากรี๊ดดดดดดดดค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ (จริง ๆ ก็ชอบทุกเรื่อง) รออ่านเรื่องต่อ ๆไปนะคะ จากคุณ : เจ้าหญิงส้ม - [ 29 มิ.ย. 52 08:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบบรรยากาศของเรื่องจังค่ะ จริง ๆ จะอยู่ที่ไหนก็ได้ ในที่ที่มีฟ้าสีอะไรก็ได้ อยู่ที่มีความสุขหรือเปล่า แค่นั้นละ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 มิ.ย. 52 11:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบพระคุณเพื่อนๆที่เข้ามาเพิ่มความอบอุ่นให้กับกรุเรื่องสั้นเรื่องแรก เข้ามาตอบช้าหน่อยเพราะคอมพิวเตอร์เดี้ยง จู่ๆก็สตาร์ทไม่ติด ให้รออยู่นั่นแหละ ตอนนี้ใช้ของคนอื่นไปก่อน ได้เวลาทักทาย คุณscottie : มาคนแรกเลยเลย ตรวจปรู๊ฟให้ด้วย ขอบคุณมาก คุณ pee_lee : ทุกออฟฟิคน่าจะมีคนแบบเพียงรวีนะ ออฟฟิคของกูรูมีเยอะเลยบางทีรู้สึกอบอุ่นเกินไป  มีดวงอาทิตย์หลายดวงเสียมึน คุณ Wild Monkey : สู้ๆนะ  ความจริงฟ้าที่สุวรรณภูมิตอนโพล้เพล้ก็สวยเหมือนกัน  เวลาเซ็งๆออกไปเดินชมฟ้าหน่อย อาจจะดีขึ้น คุณ Song982 : โอ้...ท่านชมมากเกินไปแล้ว  ปลายพู่กันของคุณสุวรรณีปาดเดียว ได้เรื่องสั้นสวยๆเรื่องหนึ่ง  ของกูรูปาดแล้ว ปาดอีก แถมฉีกอีกหลายหน้ากว่าจะบรรจบเป็นเรื่องนี้ คุณพีทคุง : อา..ถ้าคุณพีทไปอยู่กับรอน สงสัยรอนไม่กลับไทยแน่ๆ  เพียงรวีหรือจะสู้พิธันดร  จ๊าก คุณเจ้าหญิงส้ม: ดีใจเช่นกันที่ได้พบเจ้าหญิงส้มอีก คอยติดตามละเมียดความทรงจำเก่าๆอีกหลายเรื่องจ้า คุณปิยะรักษ์ : จริงแหล่ะ อยู่ฟ้าไหนก็ฟ้าเดียวกัน จะสีอะไรก็ได้ก็มีความสุขดี  ขออย่างเดียว อย่าให้ฟ้าถล่ม  อู๊ย..วิ่งไม่ทัน ถ้าคอมพิวเตอร์ซ่อมเสร็จ จะค่อยๆทะยอยโพสเรื่องที่สองในวันศุกร์นี้จ้า จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 1 ก.ค. 52 09:47:12 ]