ความคิดเห็นที่ 1 “ทำอะไรสักอย่างสิ ณต” เธอตรงเข้าไปกระตุกชายเสื้อของเขา “จะให้ทำอะไรล่ะ” เขาวางแก้วน้ำลงบนแพนทรี ถามย้อนกลับมาด้วยระดับเสียงเดียวกัน “หมดหน้าที่ฉันแล้ว ต่อไปก็เป็นหน้าที่ทนายอย่างเธอละว่า จะแนะนำให้เขาทำยังไงกับพินัยกรรมต่อไป ดูดีหรือยังว่าข้อกำหนดมันถูกต้องไหม แบบถูกไหม มีอะไรที่มันหายไป ตกไปหรือเปล่า หรือถ้ามันสมบูรณ์แล้ว ถ้าอยากแบ่งกันคนละครึ่ง จะดูแลร่วมกันจะให้เขาไปบอกกับคุณวิภูทนายความของเขาว่ายังไง เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว เธอสนิทกับเขา เธอเป็นคนพูดจะดีกว่า” ทนายความสาวทำเสียงฮือในลำคอแบบกึ่งค้านกึ่งเคืองอีกฝ่ายที่ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอฉุกใจคิด ยกสำเนาพินัยกรรมที่ถือติดมือมาด้วยขึ้นดูอีกครั้ง ในชั่วสายตากวาดมองแวบนั้น เธอก็พบกับบางสิ่งที่ทำให้เธอถึงกับร้องเฮ้ยออกมา และวิ่งออกจากห้องครัวไปยังห้องรับแขกอย่างฉับพลัน อาการของหญิงสาวทำให้รุ่นพี่ของเธอต่างหันมองหน้ากันเลิกลั่กด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ให้มรดกทั้งหมดที่มีอยู่ในห้องด้านในสุดด้านตะวันออกของชั้นสองในบ้านของข้าพเจ้าตกเป็นของบุตรบุญธรรมคนใดคนหนึ่งที่สามารถให้คำตอบแก่ปริศนาที่ข้าพเจ้ากำหนดได้เป็นคนแรก... ไม่ได้บอกให้คุณวิภูหรือใครเลือกเอาจากคนที่ตอบถูกเลยนี่” เธออ่านข้อกำหนดพินัยกรรมข้อดังกล่าวด้วยท่าทางเหมือนคนละเมอ แล้วก็ครางดัง ๆ กับตัวเอง “โอ๊ย ทำไมไม่เห็นตั้งแต่แรกนะ” จากนั้นเธอก็เข้าไปฉุดข้อมือของเจ้าของห้องที่ตามออกมาสมทบลากเข้ามาร่วมวงสนทนาทันที “ทิชาขอปรึกษาณตเรื่องพินัยกรรมหน่อยนะคะ พี่แพม พี่มิ้งค์” ทนายความสาวหันไปบอกหญิงสาวฝาแฝดทั้งสองที่ยังคงตั้งตัวไม่ติดกับปฏิกิริยาของเธอ และได้แต่พยักหน้ารับแบบงง ๆ   “ณต พินัยกรรมแบบมีเงื่อนไขนี่ทำได้ก็จริง แต่แบบนี้มันจะเข้าข่าย ม. 1706 (2) หรือเปล่า เพราะเท่าที่ฟังดูข้อกำหนดพินัยกรรมของ ดร. เจติยะไม่ได้ระบุบุคคลทราบตัวแน่นอนให้เป็นผู้รับมรดก แล้วนี่ก็ไม่ใช่การกำหนดให้บุคคลใดบุคคลหนึ่งให้เป็นคนเลือกผู้รับมรดกเฉพาะส่วนเอาจากบุคคลซึ่งผู้ทำพินัยกรรมระบุด้วย เพราะนี่เป็นพินัยกรรมที่เขียนด้วยลายมือของผู้ทำพินัยกรรมเอง เพียงแต่ฝากให้เพื่อนที่เป็นทนายความเก็บรักษาเอาไว้ให้แทนเท่านั้น” เธอว่า “แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ก็หมายความว่าข้อกำหนดพินัยกรรมนี้เป็นโมฆะสิ” แม้ไม่ได้ตั้งใจจะเบี่ยงประเด็นเพื่อผ่อนบรรยากาศตึงเครียดระหว่างหญิงสาวสองพี่น้องให้คลายลง แต่คำถามที่เธอฉุกใจคิดขึ้นได้ก็ทำให้สายตาทุกคู่ของทุกคนหันมามองยังเธอเป็นตาเดียว ก่อนที่สายตาของเธอและคนอื่นที่เหลือจะย้ายไปจับที่นายตำรวจหนุ่มแทน “ฉันเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” เธอเอ่ยถามเสียงแผ่ว รู้สึกว่าหัวใจกำลังบีบตัวแรงขึ้นทุกที “ไม่ผิดหรอก” ชายหนุ่มกล่าว มีรอยยิ้มละไมระบายอยู่บนใบหน้าขณะเอื้อมมือไปวางบนไหล่ของอีกฝ่ายและตบเบา ๆ เป็นการยืนยัน “บอกแล้วไง เรื่องกฎหมายแพ่งให้ทนายอธิบายน่าจะดีกว่าให้ตำรวจพูด” หญิงสาวร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึก มองหน้าพี่น้องฝาแฝดทีละคน ก่อนประกาศหนักแน่น “ข้อกำหนดพินัยกรรมที่ว่าจะยกสมบัติสำคัญที่ว่าให้คนที่ไขปริศนาในบทความและหนังสือได้ก่อนเป็นโมฆะค่ะ” “อีกอย่างหนึ่ง ทิชาเพิ่งสังเกตเห็นว่าพินัยกรรมนี้เป็นพินัยกรรมที่ทำผิดแบบไปนิดนึงด้วยค่ะ...” เธอวางสำเนาพินัยกรรมลงบนโต๊ะ ใช้ปลายปากกาชี้จุดที่มีการขีดฆ่าจุดเล็ก ๆ เหนือคำที่ซ้ำกับคำหลัง “ดร. เจติยะลงลายมือชื่อกำกับไว้จริง แต่เป็นการลงเฉพาะชื่อ ไม่มีนามสกุล ไม่ได้ระบุวัน เดือน ปีที่ทำการแก้ไข ไม่ได้ลงลายมือชื่อในลักษณะเดียวกับที่ลงเอาไว้ท้ายพินัยกรรม ซึ่งจริง ๆ แล้วการลงลายมือชื่อกำกับไว้ในบริเวณที่ถูกลบ ตก เติม หรือมีการแก้ไข ต้องทำอย่างเดียวกับที่ทำในท้ายพินัยกรรมทุกอย่าง เพราะฉะนั้น ถึงจะเป็นการแก้ไขนิดเดียว และผิดแบบนิดเดียว แต่มันก็มากพอที่จะทำให้พินัยกรรมทั้งฉบับเป็นโมฆะ” ทันใดนั้น ทั้งห้องพลันตกอยู่ในความเงียบ แพมาลาและมิ่งมาลีสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย “หมายความว่า...” บรรณารักษ์สาวพึมพำด้วยเสียงแหบพร่า ชลทิชาเม้มริมฝีปาก ก่อนพยักหน้ายืนยัน “พินัยกรรมฉบับนี้ของ ดร. เจติยะเป็นโมฆะทั้งฉบับค่ะ” คำกล่าวนั้นทำให้คนได้รับคำตอบอุทานออกมา และหันไปมองหาความเห็นที่สองจากนักกฎหมายอีกคนหนึ่งในห้อง “ทิชาพูดถูกแล้วครับ” ประณตบอก “เมื่อพินัยกรรมเป็นโมฆะ เท่ากับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างเป็นศูนย์ หมายความว่าต้องแบ่งมรดกในกรณีที่ไม่มีพินัยกรรมตามที่กฎหมายบัญญัติ” “การแบ่งมรดกตามที่กฎหมายบัญญัติเป็นยังไงคะ” สไตลิสต์สาวถาม “ในกรณีนี้ ดร. เจติยะมีคุณแพมกับคุณมิ้งค์เป็นทายาทเพียงสองคน ซึ่งตามกฎหมายแล้ว บุตร ไม่ว่าเป็นลูกแท้ ๆ หรือลูกบุญธรรมจัดเป็นทายาทลำดับที่หนึ่งจะได้มรดกไปทั้งหมด ในส่วนเท่า ๆ กันทุกคน” เขาตอบ “หมายความว่า คุณแพมกับคุณมิ้งค์ก็จะได้มรดกไปคนละครึ่งครับ ยกเว้นแต่ว่ามีพินัยกรรมฉบับหลังกำหนดเอาไว้ให้เป็นอย่างอื่น ก็ให้ยึดตามข้อความในพินัยกรรมฉบับหลัง” “ใช่ค่ะ” ทนายความสาวเสริม “และในกรณีที่มีพินัยกรรมฉบับหลัง พินัยกรรมฉบับหลังย่อมทำให้พินัยกรรมฉบับแรกสิ้นผลไปด้วย” ประณตและชลทิชาสบตากัน ก่อนหันมายิ้มให้แพมาลากับมิ่งมาลีซึ่งยืนนิ่งตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างคาดไม่ถึง และไม่อาจตัดสินใจได้เลยว่า ควรจะหัวเราะ ร้องไห้ หรือทำสีหน้าเช่นใดจึงจะถูกต้อง “ความพยายามของคุณแพมไม่สูญเปล่าหรอกฮะ... ถ้านี่คือความตั้งใจของคุณแพมตั้งแต่แรกว่า อยากให้มรดกส่วนนี้เป็นของคุณมิ้งค์ด้วยครึ่งหนึ่ง ไม่ใช่ของใครเพียงแค่คนเดียว” “ผู้หมวดกับทิชา... ไม่โกรธพี่เหรอคะ ที่ทำให้ผู้หมวดต้องพลอยมาเสียเวลา วุ่นวายแบบนี้...” เพื่อนสนิททั้งสองหันมามองหน้ากัน ก่อนที่เธอจะส่งสัญญาณให้เขาเป็นคนให้คำตอบ “ไม่เป็นไรครับ เราสองคนยินดีช่วย” ดูเหมือนว่าบรรณารักษ์สาวจะลังเลกับการแสดงความขอบคุณด้วยการคว้าของอีกฝ่ายมาจับอยู่ หากคราวนี้ ใบหน้าที่แดงซ่านอยู่แล้วของเธอยิ่งแดงจัดขึ้นอีกเมื่อเขาเป็นฝ่ายกล่าวขอโทษและเอื้อมมือไปจับมือข้างหนึ่งของเธอมากุมไว้เสียเอง “ผมคิดว่านักวิชาการที่รอบคอบอย่าง ดร. เจติยะคงไม่ทำผิดพลาดในเรื่องสำคัญอย่างนี้ด้วยความประมาท... นี่อาจจะเป็นความตั้งใจของท่านก็ได้” นายตำรวจหนุ่มบอกยิ้ม ๆ และจับมือของมิ่งมาลีมาวางเหนือมือของแพมาแลแทนที่มือของเขา “ข้อกำหนดในพินัยกรรม หรือแม้กระทั่งตัวพินัยกรรมเองอาจไม่สำคัญเท่ากับเหตุผลในการวางเงื่อนไขของพินัยกรรมให้ยุ่งยาก เพราะท่านอยากให้ลูกสาวของท่านเข้าใจท่าน และผมเชื่อว่าหากท่านรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ท่านคงจะดีใจที่ได้เห็นว่าลูกสาวของท่านเห็นความสำคัญของกันและกัน และทำเพื่อกันและกันได้” “แต่ถ้าท่านคาดการณ์พลาด...” สไตลิสต์สาวเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตาที่ช้อนสบตาของเขายังคงฉายแววหวาดหวั่น “หรือมีแค่พินัยกรรมฉบับนี้ฉบับเดียว โดยไม่มีพินัยกรรมฉบับหลังล่ะ” มีเสียงหัวเราะเบา ๆ จากคนฟังซึ่งย้อนถามอีกฝ่ายกลับไปอย่างในคราแรกที่พบกัน “แล้วผลเรื่องมรดกที่จะได้ไปคนละครึ่งอยู่ดีมันจะต่างกันตรงไหนล่ะครับ...” ไม่มีคำถามแย้งใดจากคนที่ถูกถามกลับ มีเพียงความเงียบที่มิได้เกิดจากความอึดอัดอีกต่อไป ทว่าเกิดขึ้นด้วยความรู้สึกเต็มตื้นที่ก่อตัวขึ้นระหว่างพี่น้องสองคนที่ต่างหันหน้ามองกันเงียบ ๆ ด้วยต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าใครจะเริ่มพูดขึ้นก่อน และควรเริ่มต้นด้วยคำพูดใด “ขอบคุณนะ แพม... มิ้งค์เข้าใจแล้ว” มิ่งมาลีเอ่ยพี่สาวที่เกิดก่อนตนเองไม่กี่นาทีก่อนเป็นคนแรก ในขณะที่แพมาลาสนองตอบข้อความนั้นด้วยการโอบแขนรอบตัวของคนที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกันและมีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าไม่ต่างกัน แล้วดึงมากอดไว้แน่น ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างแฝดสาวที่นิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิงจะทดแทนข้อความนับร้อยที่อาจนำมาใช้อธิบายความรู้สึกของพวกเธอได้ทั้งหมดแล้ว... ประณตค่อย ๆ ถอยหลังออกมา แตะแขนของชลทิชาเบา ๆ ให้ตามเขาออกไป และกล่าวด้วยเสียงเพียงกระซิบกับผู้มาเยือน   “ผมกับทิชาจะไปชงชามาเพิ่มให้นะครับ” ไม่มีสิ่งใดเหมาะไปกว่าชาร้อน ๆ กลิ่น รสหอมละมุนอันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด และช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นชั่วขณะหนึ่งสำหรับแพมาลากับมิ่งมาลีเพื่อสนทนากันตามลำพังตามประสาพี่น้องหลังทุกอย่างจบลงด้วยดีอีกแล้ว... (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 มิ.ย. 52 01:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทส่งท้าย ชายหนุ่มร่างสูงในเครื่องแบบสีกากีเปิดประตูห้องพิจารณาคดีออกมาหลังทำหน้าที่พยานโจทก์ให้พนักงานอัยการเรียบร้อยแล้ว หากแทนที่เขาจะพบกับนายตำรวจชั้นประทวนซึ่งทำหน้าที่พลขับ เขากลับพบหญิงสาวในชุดกระโปรงและสูทนั่งรออยู่แทนที่ “ไง ผู้หมวด ให้การไวจังนะ” เธอทักทายเขาอย่างอารมณ์ดี “จ่าเชิดลูกน้องนายไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา” “คดีเช็คก็อย่างนี้แหละ พยานหลักฐานครบก็ไม่มีอะไรต้องซักมาก” ร.ต.ต. ประณตตอบ เหลือบมองแฟ้มคดีและกระเป๋าเอกสารทนายความของอีกฝ่าย “เธอเองก็เสร็จงานไวนี่ ” “เรื่องขอให้ศาลสั่งตั้งผู้จัดการมรดกนี่ มีใบมอบฉันทะให้ผู้ร้องเป็นผู้จัดการมรดกมา ทำแผนผังไล่สายลำดับผู้รับมรดกดี ๆ สืบผู้ร้องเป็นพยานปากเดียว ใช้เวลาไม่นาน... ถ้าไม่ไว ไม่มีวันได้รอดูว่านายใส่เครื่องแบบแล้วหุ่นให้ขนาดไหนอยู่ตรงนี้หรอก” ท่าทางที่เธอยักคิ้วให้เขา พร้อมตอบด้วยสำนวนเดียวกันกับที่เขาเพิ่งพูดจบทำให้ชายหนุ่มอดขำไม่ได้ แม้ไม่ต้องถาม เขาก็พอจะเดาออกว่าการที่เธอมานั่งรอเขาอยู่ที่นั่งด้านหน้าห้องพิจารณาคดีอย่างนี้แสดงว่ามีเรื่องบางอย่างที่เธออยากบอกให้เขารู้โดยเร็ว “วันนี้ นายเอารถของสถานีมาใช่มั้ย” เธอถาม “ถ้าไม่มีธุระด่วนที่อื่น กลับด้วยกันสิ เดี๋ยวจะไปส่งที่ สภ. มีเรื่องอยากคุยด้วย” “ได้สิ” เขาตอบรับ และเรียกนายตำรวจติดตามที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำให้เข้ามาหา เมื่อสั่งความให้กลับไปก่อนได้เลยจบ ฝ่ายหลังก็ทำความเคารพผู้บังคับบัญชา แต่ก่อนลากลับ เจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์หันมามองทนายความสาวด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็นจนกระทั่งถูกเจ้านายกระแอมไล่ถึงได้สาวเท้าหายลับลงบันไดไป “ข่าวคุณแพม คุณมิ้งค์ล่ะสิ” เขาเดาขณะเดินลงมายังชั้นล่างของศาลไปยังจุดแลกคืนบัตรแสดงตัวพร้อมกับเธอ “ตกลงว่า เรียบร้อยดีหรือเปล่า” “แน่นอน” เธอตอบ ส่งแฟ้มกับกระเป๋าเอกสารให้เขาช่วยถือเพื่อจะได้เก็บบัตรประจำตัวประชาชนลงในกระเป๋าสตางค์ “พี่แพมกับพี่มิ้งค์โทรศัพท์มาเล่าให้ฟังน่ะ เสียงแจ่มใสทั้งสองคนเลยเชียวละ” ความจริง แพมาลากับมิ่งมาลีโทรศัพท์มาหาเธอเมื่อคืนวานนี้ หลังจากปริศนาของหนังสือทั้งสี่เล่มคลี่คลายลง หากเธอเห็นว่าเขาต้องเข้าเวรจึงยังไม่ได้เล่าให้เขาฟังในคืนนั้น   “คุณวิภูบอกว่าพินัยกรรมฉบับที่เขียนด้วยลายมือฉบับนั้น ดร. เจติยะจงใจทำให้มันเป็นโมฆะทั้งในเรื่องข้อกำหนดที่ไม่ได้ระบุตัวคนรับมรดกที่แน่นอน แล้วก็เรื่องการลงลายมือชื่อในส่วนที่แก้ไขผิดแบบจริง ๆ ส่วนเหตุผลก็เป็นอย่างที่นายว่าแหละ คุณวิภูเคยท้วงแล้ว แต่ก็เอาชนะความรั้นกับเหตุผลของดร. เจติยะไม่ได้” เธอบอก “อยากเปลี่ยนอาชีพจากตำรวจเป็นหมอดูบ้างมั้ย” นายตำรวจหนุ่มหัวเราะ “แค่บังเอิญถูกหรอก นอกนั้นก็ตั้งใจพูดให้คุณมิ้งค์รู้สึกดีขึ้น อยากให้เขาจำคุณพ่อของตัวเองในภาพที่ดี ๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่านั้นเลย แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนอาชีพละก็ เธอต้องเจรจากับพ่อฉันเอาเอง” “ก็พูดไปงั้นแหละ” เธอพูดยิ้ม ๆ ชี้บอกทางว่ารถจอดอยู่ทางด้านหลังอาคารศาลจังหวัด “ลองทายดูซิว่า มรดกเจ้าปัญหาที่ ดร. เจติยะจะยกให้พี่แพมแต่กลัวพี่มิ้งค์เสียใจน่าจะเป็นอะไร” “วรรณกรรมรัสเซียช่วงศตวรรษที่ 19 ฉบับพิมพ์ครั้งแรกของนักเขียนดังยุคนั้นตั้งแต่พุชกินลงมาเชคอฟทั้งชุดเลยละมั้ง”   ชลทิชาทำตาโต และให้คำตอบที่ทำให้คนตอบเองก็ยังอึ้งไปเหมือนกัน “ถูก” “แต่ซื้อล็อตเตอรี่กับเดาใจผู้หญิงไม่เคยถูกเลย ให้ตาย” ชายหนุ่มว่าขัน ๆ “แล้วตกลงกันเรื่องมรดกส่วนนี้กันว่าไง” “ก็พี่แพมรับไปดูแลหมดแหละ เพราะคนที่ดูแลเรื่องนี้ได้ดีที่สุดก็คือพี่แพม” เธอตอบ เปิดประตูรถเอาสัมภาระวางเก็บไว้ที่เบาะหลัง “ส่วนพี่มิ้งค์ได้ทีแซวพี่แพมว่า ที่พยายามจะยกให้พี่มิ้งค์ด้วย เพราะกลัวดูแลของมีค่าทางประวัติศาสตร์คนเดียวไม่ไหว แล้วก็ขอบคุณ ดร. เจติยะใหญ่ที่ไม่ได้ยกของส่วนนี้ให้ตัวเอง ก็มีความสุขกันไปละนะ” “ที่จริงนายควรเป็นคนปิดคดีสิ ไหงกลายเป็นฉันที่ทำให้เรื่องมันเปลี่ยนแนวไปได้แทนล่ะ” ชลทิชาบ่นแบบไม่จริงจังนักหลังเข้าประจำที่นั่งคนขับในรถยนต์ที่จอดเอาไว้ด้านหลังศาล “กินแรงกันนี่” ประณตดึงประตูรถฝั่งข้างคนขับปิด และคาดเข็มขัดนิรภัย “เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว... ความจริง ฉันไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วนี่ ไม่ได้ทำอะไรให้เป็นประโยชน์นักหรอก คนที่แก้ปัญหาได้และควรจะได้ความดีความชอบคือเธอ” “แต่นายเป็นคนแรกที่รู้ว่าพินัยกรรมฉบับที่ ดร. เจติยะให้พี่แพมกับพี่มิ้งค์มามันมีปัญหานี่ นายเป็นคนเอาสำเนานั่นให้ฉันอ่านเอง” เธอแย้ง ก่อนหรี่ตามองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “หรือนายเตี๊ยมกับ ดร. เจติยะเอาไว้ก่อนแล้ว” “จะบ้าเรอะ พูดเป็นนิยายไปได้ ฉันไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง” เขาว่า “ฉันส่งสำเนาพินัยกรรมให้เธออ่าน ไม่ได้หมายความว่าฉันเห็นสิ่งผิดปกติแล้วถึงเอาให้เธอดูสักหน่อย” ทนายความสาวทำเสียงขลุกขลักในลำคอจะเถียงก็เถียงไม่ขึ้น ได้แต่ยกมือยอมแพ้ แม้จะไม่ค่อยเชื่อคำพูดดังกล่าวของเขานักก็ตาม “น่า... วันนี้ขอเคลียร์สำนวนก่อน แล้วพรุ่งนี้จะเลี้ยงข้าวเย็นชดเชย” นายตำรวจหนุ่มว่า “ห้าโมงครึ่งจะไปรับที่คอนโด อยากไปกินร้านไหน อยากกินอะไรว่ามาเลย ตกลงมั้ย” เธอเลิกคิ้วนิด ๆ มองหน้าเขาเหมือนหยั่งเชิงว่าพูดจริงหรือไม่ แล้วก็หัวเราะ “เอาสิ คนอกหักสองคนไปกินข้าวด้วยกันเข้าท่าออก... นายน่ะยังดี แต่ฉันสิ ไปกินข้าวกับผู้ชายที่เคยหักอกตัวเองนี่มันตลกร้ายชะมัด” ก่อนหน้านี้ เธอเคยบอกชอบเขา แต่เขาปฏิเสธ และบอกเธอไปตามตรงว่า เขาคิดกับเธอแค่เพื่อน ด้วยลึก ๆ แล้วเขายังมีใครบางคนในใจ แม้จะเลิกรากันไปนานแล้วก็ตามที  วันนั้นแม้จะยิ้มแย้มแจ่มใสแต่เขาก็ดูออกว่าเธอผิดหวัง หากในวันนี้ ไม่เหลืออารมณ์เดิม ๆ หลงเหลืออยู่อีกแล้ว “ตอนนี้นายไม่มีใครแล้วนา... ไม่คิดเปลี่ยนใจหรือใจอ่อนกับฉันบ้างเหรอ” เขาส่ายหน้า “ไม่ละ ถ้าบอกชอบเพราะใจอ่อน สงสารก็ดูถูกเธอเกินไป” “ถูกต้อง อย่าคบเพราะสงสาร เพราะมารู้ทีหลังแล้วมันเสียความรู้สึก... ให้มันได้อย่างงี้สิ ถึงเรียกว่ารู้ใจกันจริง” เธอพยักหน้ารับหนักแน่น “ฉันเองก็ไม่อยากเป็นเหมือนแอนโทนีนที่ไชคอฟสกี้ยอมแต่งงานด้วยความสงสาร เพราะกำลังอินกับการเขียนโอเปราเรื่องยูจีน โอเนกินตอนที่พระเอกหักอกนางเอกหรอก...” เขาเลิกคิ้วเหมือนไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดทำนองนี้จากเธอ “ไหนว่าไม่รู้เรื่องดนตรีคลาสสิกไง”   “คืนนั้นได้ยินนายกับพวกพี่แพม พี่มิ้งค์พูดเรื่องไชคอฟสกี้กัน ฉันก็เลยไปค้นประวัติดูบ้าง ไม่อยากตกเทรนด์” เธอยิ้มยวน ๆ ก่อนเอียงศีรษะไปมาด้วยท่าทางเหมือนกำลังสงสัย “อยากรู้จัง ทำไมนักดนตรีเก่ง ๆ ถึงชอบผู้หญิงอายุมากกว่ากันจัง อย่างไชคอฟสกี้ก็รักนาเด็ชดา ผู้หญิงที่อายุมากกว่าตัวเองหลายปี ส่วนนายก็รักพี่กานต์ฝังใจเหลือเกิน เลิกกันไปตั้งนานก็ยังไม่ยอมมีใหม่ซักที ตอนนี้เขามีแฟนใหม่ไปแล้ว ทำใจเถอะ เพื่อน” ประณตขมวดคิ้ว ถึงจะยอมรับว่าสิ่งที่เธอกล่าวนั้นถูกต้องแล้ว และไม่มีเหตุผลที่เขาควรต้องเคืองเธอเลย  แต่เจอคำพูดอย่างนี้ เขาก็พูดอะไรไม่ออกไปเหมือนกัน อาการนิ่งเงียบของเขาทำให้ชลทิชาเริ่มใจเสีย นึกได้ว่าเธอคงเผลอสะกิดจุดอ่อนเขาเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ “ขอโทษนะ ณต... สงสัยว่าฉันไม่เหมาะจะเป็นแฟนนายจริง ๆ ด้วย” “อือ... เป็นเพื่อนแหละดีแล้ว” เขาว่า หากทำท่าจริงจังได้ครู่เดียวก็หัวเราะหึ ๆ จับศีรษะโคลงเบา ๆ ตามประสาสนิท “อย่าทำหน้าจ๋อยอย่างงั้นสิ ฉันไม่ได้อ่อนไหวเท่าไชคอฟสกี้สักหน่อย แค่กลัวว่าถ้าเราเป็นแฟนกันจริง ๆ เราคงตีกันทุกวันแน่ ๆ” หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างโล่งอก “ค่อยยังชั่ว... แต่ยังไงก็ต้องขอโทษนะที่แคร์ความรู้สึกนายน้อยไป” “ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มยิ้มรับ “เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ห้าโมงครึ่งเจอกันนะ”   “เปลี่ยนบรรยากาศไปกินอาหารจีนกันบ้างดีกว่าไหม” เธอเสนอ “ฉันเบื่ออาหารญี่ปุ่นกับเวียดนามแล้ว” “เอาสิ” เขาเห็นด้วย “กินอะไรดีล่ะ... เยื่อไผ่น้ำแดง ยำแมงกะพรุนน้ำมันงา...” “ดี ๆ” เธอรับทันควัน “ฉันอยากกินติ่มซำด้วย ขนมจีบปูลูกโต ๆ ฮะเก๋าใส่ไส้กุ้งแน่น ๆ แล้วก็ปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วเนื้อนุ่ม ๆ ใส่ขิงหอม ๆ...” ชายหนุ่มหน้าตื่นกับรายการอาหารยาวเหยียด ยกมือบอกให้หยุดพูดก่อน “เฮ้ย แน่ใจเหรอว่ากินไหว” “นายอยากถามว่าสั่งมาขนาดนี้นายจะมีตังค์พอเลี้ยงหรือเปล่ามากกว่ามั้ง” เธอลากเสียงยาวอย่างรู้ทัน “ถ้าเลี้ยงทั้งหมดไม่ไหว เอาแค่ปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วอย่างเดียวก็ได้ ไม่ได้ตัวคน ได้กินปลาแทนก็เอาแล้ว” ประโยคหลังที่เธอเอ่ยกับตัวเองขัน ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของมิ่งมาลีที่ชมรมฟันดาบสากลโดยเปรียบเทียบเขาว่าเป็นเหมือนปลาหิมะเมื่อวันก่อนทำให้คนตัวสูงหันมามองแล้วทำเสียงหือเป็นเชิงถาม “ตะกี้เธอว่าไงนะ” “เปล๊า” ชลทิชาหัวเราะร่วน โบกมือปฏิเสธ แต่ขึ้นเสียงสูงอย่างที่ใครฟังก็รู้ว่าเธอกำลังพูดไม่จริง ประณตทำหน้าเหมือนยังสงสัย แต่ไม่ได้ซักเอาคำตอบอะไรเพิ่มเติมให้มากความ ส่วนเธอก็ถือโอกาสตัดบทด้วยการสตาร์ทรถ ถอยหลังออกจากที่จอด “อ้อ กินอาหารจีนเสร็จแล้ว ไปร้านชา หน้า ม. ต่อก่อนกลับนะ อันนี้ฉันเลี้ยงเอง เป็นการขอบคุณที่นายช่วยพี่แพมกับพี่มิ้งค์” เธอเสนอ เอื้อมมือไปอังข้างแก้มของเขาที่เอนหลังพิงพนักเหมือนคนอยากหลับเต็มที และโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่พบว่าเขาแค่ง่วงนอน ไม่ใช่กลับไม่สบายขึ้นมาอีก “ถ้าง่วงก็งีบสักหน่อยก็ได้ ฉันไม่กวนแล้ว แต่นายคงยังไม่เบื่อชาใช่ไหม” เขาส่ายหน้าแทนคำตอบและหลับตาลง “ไม่หรอก... ชาก็อร่อยดี แต่ถ้ามีพินัยกรรมแปลก ๆ มาพร้อมกับชาอย่างคราวนี้อีกละก็ ขอตัวทีเถอะ ไม่เอาแล้ว” ====================  (จบ)  ========================== แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 52 02:49:42 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 52 02:42:21 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 52 02:32:38 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 52 01:19:30 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 มิ.ย. 52 01:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าไม่รีบไปไหน รบกวนแวะคุยกันต่ออีกหน่อยนะคะ ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้ว ต้องขอโทษที่มาช้าไป (ไม่) หน่อยด้วยค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาช่วยอ่าน ถ้ามีความคิดเห็น คำแนะนำอย่างไร บอกได้เหมือนเดิม ยินดีรับฟังด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ ^ ^ ว่าแล้วเราก็มาคุยกันถึงความเดิมตอนที่แล้วกันดีกว่าเนอะ waidhaya  : ปลาหิมะต้มซีอิ๊ว... ดูไม่ค่อยอร่อยแฮะ ถ้าย่าง หรือ นึ่งก็ว่าไปอย่างนิ แบบนี้เรียกว่าคุณพ่อได้สับขาหลอกแฝดได้ไหมล่ะ คุณ Mnemosyne  : งานนี้มีพลิกล็อคนิด ๆ แต่ไม่พลิกโผที่วางไว้ค่ะ ^___^ คุณกุลธิดา : ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ วรรณกรรมรัสเซียอ่านยากค่ะ (ไม่เคยอ่านของ Nemirovich-Danchenko เลย) ส่วนใหญ่ อ่านแล้ว ถ้าไม่ง่วงก็เครียด เอาหนุนหัวแล้วนอนเข้าท่าที่สุด แหะ ๆ คุณกูรูขอบสนาม  : ตำนานมูนไลท์โซนาตาฟังดูโรแมนติกจัง แต่ในขณะเดียวกันก็แอบคิดไม่ได้แฮะว่า... ฝรั่งก็โม้เป็นนี่ (หว่า) คุณ annie <harmonica>  : ไม่มีอะไรเกินไปกว่าพินัยกรรม แต่มีพินัยกรรมมีอะไรตุกติกนิดหน่อย ส่วนสองสาวฝาแฝดนี่ ถึงจะทำตัวแปลก ๆ แต่จริง ๆ ไม่มีอะไรในกอไผ่เลยค่ะ ^ ^ คุณ scottie  : เอิ๊ก นอกจากเค้กแครอทแล้ว ยังต้องส่งบิสกิตแถมให้ในฐานที่รู้ความนัยในชื่อเรื่องเราด้วยมั้ยอะ คุณลูนาติก  : แหะ ๆ บอกไม่ได้ว่ารสชาติเป็นไงเหมือนกันค่ะ พี่หมอ แต่เท่าที่ผ่านมาคนที่เคยกินยังอยู่รอดปลอดภัยดีทุกคน ตอนสุดท้าย ชาหมดเหยือกจริง ๆ แล้ว จบงานเลี้ยงน้ำชาแล้ว แต่มีของฝากเป็นการส่งท้ายอีกนิดหนึ่งค่ะ เป็นเพลงรัสเซียที่เรียกว่าเป็นเพลงที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ก็ได้ จริง ๆ เคยฟังเพลงนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วจากแผ่นเสียงของพ่อ ตอนโน้นจะรู้จักเพลงนี้ในชื่อ The Cossacks หรือ The Cossack Patrol ตอนหลังถึงได้ทราบว่าเพลงนี้มีชื่อภาษารัสเซียว่า Polushko Polye (แต่บางทีก็เขียน Polushka Polye) แปลว่า My Plain หรือ My Field ลืมไปนานแล้วเหมือนกัน แต่ได้ฟังอีกครั้งตอนโต แล้วเพลงนี้ก็ทำให้เกิดสนใจเพลงภาษารัสเซีย และเริ่มหาเพลงอื่นมาฟัง (อ่านเนื้อออก แต่แปลไม่ได้เลยว่า เพลงมีความหมายว่าอะไร ^ ^") ตอนแรกรักพี่เสียดายน้องว่าจะเอา Polovetsian Dance ของโบโรดิน ที่เชื่อว่าหลายคนคุ้นหูในชื่อ Stranger In Paradise มาให้ฟัง หรือจะเอา Polushka Polye ดี แต่สุดท้ายก็เพลงหลังดีกว่า สำหรับเวอร์ชั่นนี้เป็นของ Origa นักร้องรัสเซียที่ทำงานในญี่ปุ่นค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้ง แล้วจะแวะเข้ามาคุยด้วยในกระทู้นี้เป็นระยะนะคะ ^___^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 มิ.ย. 52 02:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลายซับหลายซ้อน แต่ก็จบลงด้วยดีนะคะ เรื่องทรัพย์สิน เรื่องมรดกนี่บางทีก็ยุ่งยากจริงๆ นะคะ พี่น้องผิดใจกันได้ง่ายๆ คนที่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยก็พลอยลำบากใจไปด้วย วรรณกรรมรัสเซียนี่ยอมแพ้ตลอดกาลค่ะ การเขียนอะไรแบบเยิ่นเย้อ ยืดยาวโดยใช่เหตุเป็นลักษณะประจำชาติหรือเปล่าก็ไม่ทราบ ขนาดย้ายไปอยู่ประเทศอื่นแล้วก็ยังเป็นอย่างนั้น มีนักเขียนผู้หญิงชาวรัสเซียคนนึงชื่อ Paulina Simons สงสัยจะแต่งงานกับคนอเมริกัน เคยลองอ่านหนังสือของเขานะคะ ไม่เกินบทแรกก็ต้องเลิกแล้วค่ะ ทนอ่านไม่ไหว ยืดซะน่าเบื่อไปเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 28 มิ.ย. 52 02:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทรัพย์สินเงินทองไม่เข้าใครออกใคร คุณพ่อขาคงเป็นห่วงเรื่องนี้เลยหาเรื่องสับขาหลอกสินะ -''- จากคุณ : waidhaya - [ 28 มิ.ย. 52 03:23:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพลงเพราะจังเลย เคยฟังบ่อยแต่ไม่รู้ว่าเพลงอะไร กูรูไม่มีคามรู้ด้านกฏหมายเลย สงสัยถูกหลอกง่าย ตอนเด็กๆแค่บอกว่าตำรวจจะมาจับก็กลัวพอๆกับซีอุยเลยล่ะ คุณปิยะรักษ์ใช้กรณีศึกษาของวิชากฏหมาย มาเขียนเป็นเรื่องสั้นแทรกสลับกับอารมณ์ชา คงคล้ายๆกับกรณีศึกษาพวกวิชาธุรกิจเหมือนกัน อยากให้มีสรุปง่ายๆเกี่ยวกับข้อกฏหมายเรื่องพินัยกรรม เผื่อเป็นประโยชน์ในวันหน้า อา..เวลากูรูทำพินัยกรรมจะได้ไม่ต้องมี "ความนัย ในใจความ" ให้กับผู้รับ เพราะคงหานายตำรวจพระเอกอย่างในเรื่องนี้มาตีความให้ไม่ได้ เอ..แต่ถ้ายกมรดกหนี้ให้เนี่ย จะมีใครมารับมั้ย  จ๊าก แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 52 09:34:40 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 28 มิ.ย. 52 09:31:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลึกซึ้งๆ จบด้วยดี ดีจังค่ะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 28 มิ.ย. 52 09:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บิสกิตต้องได้กินอยู่แล้วไม่ใช่หรอ อิอิ คุณพ่อนี่ก็กระไรช่างลึกลับซ่อนเงื่อน เรียนกมาคุยหรือเขียนจดหมายบอกตรงๆ ง่ายกว่าเปล่า แหม จากคุณ : scottie - [ 28 มิ.ย. 52 13:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ให้มรดกทั้งหมดที่มีอยู่ในห้องด้านในสุดด้านตะวัน ออกของชั้นสองในบ้านของข้าพเจ้าตกเป็นของบุตรบุญธรรมคนใดคนหนึ่งที่สามารถ ให้คำตอบแก่ปริศนาที่ข้าพเจ้ากำหนดได้เป็นคนแรก... ถึงแม้ว่าพินัยกรรมจะไม่มีรอยแก้ไข จนทำให้ไม่มีผลใช้บังคับเพราะลายเซ็นกำกับไม่สมบูรณ์ แต่ข้อความก็ยังกำกวม เพราะใครไปให้คำตอบคนแรก ก็จะได้มรดกไป เพราะไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าคำตอบที่ให้จะต้องถูกต้อง แต่คนทั่วไปมาคิดกันเองว่าคำตอบนั้นจะต้องถูกต้อง ในพินัยกรรมไม่ได้กำหนดเสียหน่อยว่าคำตอบนั้นจะต้องถูก ขอให้เป็นคนให้คำตอบเป็นคนแรกก็เป็นไปตามข้อกำหนดในพินัยกรรมแล้ว ทนายส้มเห็นด้วยไหม เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 29 มิ.ย. 52 20:16:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาคุยด้วยค่ะ ^ ^ คุณกุลธิดา : เรื่องมรดก ถ้าไม่เคยมีปัญหาก็จะไม่ทราบว่ามันยุ่งขนาดไหนจริง ๆ ค่ะ กับนิยายรัสเซียนี่ ส่วนตัวแล้วอ่านได้ แต่ใช้เวลานานมากๆๆๆๆๆๆ เพราะอ่านได้ไม่กี่หน้าหยุด ดองบ้าง อะไรบ้าง บางเล่มกว่าจะจบก็เป็นปีค่ะ กิฟท์ (waidhaya) : เงินของไม่เข้าใครออกใคร แต่บางทีสับขาหลอกไปก็เท่านั้นเหมือนกัน - -' คุณกูรูขอบสนาม : แหะ เป็นความอยากลองด้วยค่ะว่า จะเอาข้อกฎหมายมาเขียนไหวไหม แต่ปกติข้อสอบกฎหมายมักจะออกเป็นปัญหาตุ๊กตา มีตัวละครอยู่แล้วละ ส่วนเรื่องสรุปหลักกฎหมายท้ายเรื่อง ไม่ทันคิดถึงจริงด้วย ถ้าคราวหน้า (ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เกิดอุตริ) เขียนอะไรทำนองนี้อีก จะลองสรุปหลักกฎหมายเอาไว้ท้ายเรื่องด้วย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ส่วนมรดกหนี้... ไม่ต้องห่วงว่าจะหาใครรับไปไม่ได้ เพราะถึงไม่อยากได้ ใครเป็นทายาทก็ต้องรับไปอยู่ดีแหละค่า เหอ ๆ   คุณ Mnemosyne : นาน ๆ ทีจะจบดี ๆ แบบนี้สักเรื่องค่ะ ^ ^ คุณ scottie : ง่า คราวนี้ติดค้างพี่รักษ์หลายเมนูเลยนะเนี่ย (ดีที่ไม่ทวงเอแคลร์ด้วย) ถ้าคุณพ่อไม่ทำเรื่องง่ายให้เป็นยาก เรื่องก็ไม่เกิดค่ะ หรือพูดกันตรง ๆ คือ คนเขียนหมดเรื่องหากินกันพอดีนั่นแหละเน้อ ^ ^"   คุณลูนาติก : โอ้ พี่หมอลึกล้ำมาก ๆ เจอแบบนี้ ไม่แค่เห็นด้วย แต่ยอมยกธงขาวให้เลยละค่ะ (จริง ๆ เขียนเองก็ไม่ทันคิดเองด้วย แหะๆ ^ ^") ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่า  ^___^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 มิ.ย. 52 02:16:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านตอนจบ นึกว่าจะไม่ลงแล้ว (แอบรอเก้อมาสองอาทิตย์อะค่ะ) จากคุณ : annie <harmonica> - [ 30 มิ.ย. 52 22:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณแอนนี่ <harmonica> : ขอโทษที่มาช้าค่า ช่วงก่อนวุ่น ๆ อยู่เลยไม่ได้เอามาลง ขอบคุณที่แวะมาอ่านตอนจบนะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 มิ.ย. 52 23:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถึงมาช้ามากๆ แต่ก็มานะคะ แวะมาทักทาย คุณปิยะรักษ์ค่ะ จากคุณ : teansri - [ วันเข้าพรรษา 23:40:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาเมื่อไหร่ก็ดีใจที่ได้เห็นค่า คุณเทียนสี ^ ^ สบายดีนะคะ รักษาสุขภาพน้า จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 9 ก.ค. 52 00:21:40 ]