วันนั้นดูคุณสรยุทธ์ตอน  7.30  โมงเช้า     แนะนำหนังสือเล่มหนึ่งที่น่าสนใจมาก    ....... The  Last  Lecture   ของ  แรนดี   เพาช์    ศาสตราจารย์ที่เป็นมะเร็งขั้นร้ายแรง     ได้รับเชิญให้บรรยายครั้งสุดท้าย...ครั้งสุดท้ายของชีวิต       หัวข้อ  “ทำความฝันวัยเด็กของคุณให้เป็นจริง”    ที่เขาพูด .....สะเทือนความคิดของคนหลายๆคนทั่วโลก    New York time Best seller  20  สัปดาห์ ,  ดาวน์โหลดทางอินเตอร์เน็ทกว่า  1,000,000  ครั้งในเดือนแรก ,  แปลแล้วกว่า  30  ภาษา    มันไม่ได้สำคัญสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อยถ้าเทียบกับการที่เขาพยายามที่จะทิ้งอะไรบางอย่างไว้ให้ภรรยาและลูกเล็กทั้งสามที่เขาแสนรัก...เพื่อชดเชยกับเวลาที่เขาเหลือให้คนในครอบครัวน้อยเข้าไปทุกที    คนใกล้ตาย.....บรรยายเรื่องการมีชีวิต    คนที่ชีวิตใกล้จะหมดเวลากำลังเล่าให้เราฟังเรื่องการใช้ชีวิตด้วยตัวอย่างจากชีวิตตลอด 40 กว่าปีของเขาเอง    

8.30 เช้าเดียวกัน  หนังสือเล่มนั้นอยู่ในมือเรา   อ่านแค่บทแรก....ก็มีคำถามมากมายในหัว    คำถามมากมายในชีวิต   ไม่ได้สะเทือนแค่อารมณ์.....แต่สะเทือนไปถึงหัวใจ    เรากำลังอ่านชีวิตของเขาเพื่อจะกลับมาอ่านชีวิต...ของตัวเราเอง    

นิทานหิ่งห้อย    ของ   เฉลียง   เป็นบทเพลงที่เราชอบมาก   แต่การตีความจะแตกต่างกันไปตามวันเวลาที่ผ่านพ้นไป      ล่าสุดที่เราดูจากคอนเสิร์ตเพลงแบบประภาส...เขาเอามาปรับเป็นการเล่านิทานประกอบวงออร์เคสตร้า     แต่ยังไงก็ยังประทับใจและชวนให้คิดไม่วาย     หิ่งห้อยแห่งความฝัน...มันยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า ?    มันถูกขังอยู่ในกล่องใต้หมอนหรือเปล่า ?    ไม่มีแม้แต่ต้นลำพูเหลืออีกแล้ว ?   หรือแท้ที่จริง....ในชีวิตเราไม่เคยมีหิ่งห้อยตัวนั้นมาตั้งแต่แรก ?

ตอนเรียนไกด์    มีคุณลุงคนหนึ่ง...ทหารในวัยเกษียณ     ในห้องเรียนไม่มีใครสนิทกับแก   อาจด้วยวัยก็ได้    แก่จะแย่อยู่แล้วยังมาเรียน...จะเดินทัวร์ไหวเหรอ ?   พวกเราแอบนินทาแก   แล้ววันหนึ่งอาจารย์ก็เล่าให้ฟังว่าแกเรียนอยู่ธรรมศาสตร์     ประทับใจที่พวกไกด์พาฝรั่งมาเดินเที่ยววัดเที่ยววัง   เล่าเรื่องบ้านเรื่องเมืองให้เขาฟัง     อยากเป็นไกด์บ้าง....จบไป...เป็นทหาร     จนเกษียณ     วันที่แกรู้ว่าจะเกษียณ    อย่างแรกที่แกนึกถึง  คือ  อยากทำความฝันในวัยเด็กให้เป็นจริง ....... แล้วแกก็มานั่งอยู่ที่นี่...ห้องเรียนไกด์      พวกเราชื่นชมแกมาก     ทำความฝันให้เป็นจริงตอนอายุ  60  ..... เรามองกลับกัน    แล้วถ้าชีวิตคนเราไม่ได้เดินไปถึงอายุ  60  ล่ะ ?    ถ้า.......

อีกซักเรื่องของการทำความฝันให้เป็นจริง......คุณลุงหมอท่านหนึ่ง    ไปเรียนธรรมะกับฐิตินาถ  ณ  พัทลุง    คนเขียนหนังสือเรื่อง....เข็มทิศชีวิต    เขาเกลียดการเป็นหมอ...เกลียดเลือด .....เบื่อคนไข้      ทำไมทำอาชีพนี้มาได้ตลอดเวลากว่า  30  ปี ?   อาชีพที่มีเกียรติ...มีหน้าตาในสังคม...มีเงิน       เพราะตอนเด็กๆเรียนเก่ง     เรียนเก่งจนพ่อแม่...ครู  คาดหวังให้เขาเรียนเป็นหมอ    เพื่อ.....อะไรบางอย่างที่สังคมมองว่า...ประสบความสำเร็จ      แล้วที่จริงชอบอะไร ?   ชอบวาดรูป     งั้นก็กลับไปวาดรูปสิ ....กลับไปทำสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข.....   ทุกวันนี้...คุณหมอไม่เพียงแต่วาดรูปได้ดี    ยังรับจ้างออกแบบบ้านให้คนอื่นได้อีกด้วย     ความฝันในวัยเด็กมักเป็นความฝันที่แท้จริง......ความฝันที่ไม่มีเหตุผลในด้านไหนมาบีบบังคับ.....ความฝันในวัยเด็กจะเป็นจริง...ถ้า......
เพื่อนเราบางคนกำลังว่าง  ....  เราใช้คำว่า.....ปิดเทอมของชีวิต     ถ้าไม่ชอบงานที่ทำ...แล้วอยากทำอะไรล่ะ ?  นั่นสิ...อยากทำอะไร ?    คำถามที่เราทำให้ใครหลายคนเงียบไปชั่วครู่.....คำถามเดียวกันที่ใครหลายคนเงียบมาชั่วชีวิต      อย่างน้อยก็ยังดีที่ชีวิตใครบางคนมีปิดเทอม....มันเป็นปิดเทอมที่ไม่เหมือนปิดเทอมที่เรามีตอนเด็กๆ      ปิดเทอมที่ไม่มีใครคิดถึงมานานแล้ว ....แต่เราเชื่อว่าหลายๆคนอยากมี      ตอนเราเป็นนักเรียน     ช่วงเวลานั้นมีอะไรหลายอย่างให้ทำ...บางคนก็บอกว่าไม่มีอะไรจะทำและปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไม่เสียดายเวลา        โดยส่วนตัว..หลายปิดเทอมที่เรารู้สึกว่าเราใช้เวลาอย่างคุ้มค่า.....ตามหาความฝัน...ตามหาความชอบ...ตามหาตัวตน      เราว่าใครหลายคนยังคงต้องการปิดเทอม...ถึงแม้เขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม

น้องที่ออฟฟิศเพิ่งบอกว่าจะไปทำงานเมืองนอก     ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว....กำลังเดินทางไปตามความฝัน....โดยลำพัง     เราแลกเปลี่ยนความคิดเรื่องการใช้ชีวิต....กับคำถามว่าทำไมเราต้องดำเนินชีวิตไปตามลำดับขั้นตอนแบบที่ผู้คนในสังคมหรือแม้แต่คนในครอบครัวเราเองต้องการและคาดหวัง   นั่นสิ...ถ้าเราอยากจะแตกต่างบ้างล่ะ ?  ถ้าเราอยากจะเลือกในสิ่งที่เราอยากจะทำ....เราอยากจะเดิน..จะวิ่ง...หรือล้ม..เพื่อที่จะลุกขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเองอย่างเข้มแข็งกว่าเคย   ใช้ชีวิตอย่างที่ใครๆมองว่าไร้สาระ....ไม่ประสบความสำเร็จ  แต่มันเป็นหนทางของเราเอง.....แต่เป็นความภาคภูมิใจของเราเอง     ได้มั้ย ?        เราอยากบอกว่าน้องเขากำลังเดินทางไปตามหาตัวตนของตัวเองต่างหาก      ใช่....ตัวตนของเรานี่แหละ     ตัวตนที่มีความหมาย...ไม่ใช่ตัวตนที่มีแค่ลมหายใจ  

น้องคนนี้ทำให้เรานึกถึงน้องที่โรงเรียนอีกคนหนึ่ง       เขามีความฝันในวัยเด็กที่เขาพยายามมาตลอดที่จะทำให้มันเป็นจริง      ความที่รักดนตรี .....ความเป็นนักดนตรีที่เพื่อนๆทุกคนชื่นชม    เขาเลือกที่จะอยู่ค่ายเพลงดังที่ทุกคนอยากอยู่     10  ปีผ่านไป .....เขาออกเทป...  เขาไม่ได้เป็นนักดนตรีชื่อก้อง....ไม่ได้เป็นนักร้องชื่อดัง      เราไม่รู้หรอกว่าช่วงเวลานั้น...การเป็นคนคัดเลือกนักร้องหน้าใหม่ในสังกัดและส่งให้หลายๆคนกลายเป็นศิลปินดัง...เขารู้สึกยังไง     การรอคอยมาทั้งชีวิตกับการทำความฝันให้เป็นจริง......มันอาจจะต้องผ่านเรื่องราวอะไรหลายๆอย่าง     ไม่กล้าตอบแทนเขาว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร      แต่เราชื่นชมที่เขามั่นใจในแต่ละก้าวที่เขากำลังเดินไปบนหนทางแห่งความฝัน     เขาไม่ได้ประสบความสำเร็จในการเป็นนักร้อง.....แต่เขาประสบความสำเร็จในการใช้ชีวิตตามความฝันของตัวเอง
เราพูดกับน้องที่ออฟฟิศเดียวกันว่า....ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร     พอมีเพื่อนที่พอจะคุยกันเข้าใจ...พูดอะไรกันรู้เรื่อง     ก็มีเหตุให้ต้องจากกัน ...เป็นแบบนี้มาตลอด      พี่ก็ยังดี....หนูสิไม่มีเพื่อนเลย      นั่นสิ...เวลาในหนึ่งช่วงชีวิตคนเรา      เราใช้ไปกับคนรอบข้างเสียมาก...แต่กลับให้เวลากับการอยู่กับตัวเองจริงๆน้อยเหลือเกิน      ถ้าต้องเดินทางเพื่อตามหาตัวตนจริงๆ.....การเอาใครมาผูกไว้กับตัวจะเป็นภาระของหัวใจมากจนเกินไป    เพราะเรายังต้องพยายามให้เวลากับตัวเองเลย ...แล้วจะมีเวลาให้ใครสักคนได้มากพอหรือ ?       หรือบางทีการเรียนรู้ความหมายของชีวิต....อาจต้องใช้เวลาจนชั่วชีวิต ?   อาจต้องใช้วิธีการอันลึกซึ้งที่เรียกว่า...ศิลปะแห่งการใช้ชีวิต

ใครบางคนเคยพูดไว้.....มันไม่ได้สำคัญว่าเราเกิดมาทำไม   แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือเราเกิดมาและทิ้งอะไรไว้บนโลกใบนี้ก่อนจะเดินจากไป ......อะไรบางอย่าง ?   อะไรบางอย่างที่จะแยกเราออกเป็นคนแต่ละประเภท   คนแต่ละชนิดที่โลกจะบันทึกและจดจำ ...... ชาลี  แชปลิ้นส์   ,   ฮิตเลอร์  ,  มหาตมะ  คานธี  ,   จิ๋นซีฮ่องเต้  ,   สืบ  นาคะเสถียร  ,   มาริลีน  มอนโรว์  ,   โฮจิมินห์  ,   เจียงไคเช็ค  ,  ตี๋ใหญ่  ,   คลีโอพัตรา  ,   สุรพล   สมบัติเจริญ  ,  ไอน์สไตน์  ,   ถวัลย์  ดัชนี  ,  อองซาน  ซูจี  ,  แวนโกะห์  ,  ซูสีไทเฮา ,  โนเบล ,  นายจัน  หนวดเขี้ยว  , หลานปู่ ,  ลูกของแม่  ,  เพื่อนของเพื่อน  ,   สามีของภรรยา ,  พ่อของลูก   ฯลฯ      อะไรบางอย่าง.....ใครบางคนที่เราเป็น.....ที่มีคนรู้จักและจดจำ    ไม่ว่าจะเป็นคนทั้งโลก...คนทั้งประเทศ...คนทั้งจังหวัด  หรือ  คนทั้งบ้าน      เขารู้จักเราจากสิ่งที่เราทิ้งไว้....ตลอดทั้งชีวิต....ก่อนที่เราจะเดินจากโลกนี้ไป  

เราพูดเสมอว่า .....คนเรามีอยู่ 2 อย่าง    ทำมาหาเลี้ยงชีวิต....กับ...ทำมาหาเลี้ยงชีวา    แต่คนส่วนใหญ่หมดเวลาไปกับการหาเลี้ยงชีวิตและคิดเอาเองว่านี่แหละ  คือ  สิ่งที่ทำให้เราอยู่ได้ ..... สิ่งที่ทำให้คนอื่นยอมรับนับถือเรา      คนที่มีชีวิตแต่ไม่มีชีวา    ชีวิตที่มีแต่ลมหายใจแต่ไม่มีความหมายของการใช้ชีวิต....แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นบนโลกใบนี้ตรงไหน ?  มีค่าอะไรในความคิดของตัวเอง ?

บางทีเราก็อาจต้องลองเดินออกไปนอกเส้นทางหลักบ้าง  ถ้าเส้นทางนั้นเป็นหนทางของชีวิตเราเอง         โหยหาปิดทอมเป็นบางครั้ง.....ถ้าเปิดเทอมอีกทีมันมีอะไรใหม่รอเราอยู่   ชีวิตจะผิดพลั้งบ้างก็ไม่เป็นไรนี่....มันไม่ใช่ความล้มเหลว   มันไม่ใช่ที่สุดของชีวิต เพราะเราเชื่อว่า..ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด    สำคัญกว่านั้นถ้าเราได้เรียนรู้อะไรจากมัน      ถ้าใจเรายังไม่หมดแรง....ล้มกี่ครั้งเราก็ยังอยากจะลุกขึ้นมาได้      ถ้าเพียงแต่ยังมีพลังใจ      ถ้าความฝันยังไม่เป็นจริง......เราทิ้งอะไรไว้ให้ใครบ้างหรือยัง ?     บางทีเราอาจจะต้องมองหาหิ่งห้อยดูบ้าง.....ถูกขังอยู่ในกล่องงามหรูใต้หมอนของเราหรือเปล่า ?   หรือมันส่องแสงระยิบระยับเสียจนเกือบจะหมดแรงแล้วแต่เราไม่เคยหันมองมันเลย ?     ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่.....ดูให้แน่ใจซิว่ามีชีวาหรือเปล่า ?    จะรอถึงอายุ  60  มั้ย ?     หรือรอให้ช่วงสุดท้ายของชีวิตเดินทางมาถึง ?     จะพูดอะไรกับคนที่เราอยากจะบอกเขามาชั่วชีวิต    

ชีวิตคนเรานั้นแสนสั้น........คนบางคนอาจจะมี  The  Last  Lecture   แต่คนบางคนอาจมีได้แค่  The  Last  Word

จากคุณ : สร้อยสยาม - [ 29 มิ.ย. 52 21:14:52 ]