ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มสามสี่คนยืนมุงหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้ากับรถมอเตอร์ไซด์ที่นอนกะเท่เร่อยู่ใกล้ๆ กัน พวกเขาพยายามส่งเสียงเรียกและใช้ไม้แตะเพื่อให้เธอรู้สึกตัว แต่คนหมดสติก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง หนึ่งในสี่คนจึงออกความเห็นว่าจะไปตามพวกผู้หญิงมาช่วยดู พิษณุวัชร์ขับรถมาถึงทางโค้งซึ่งไม่ไกลจากรีสอร์ทเท่าไหร่นัก เขาชะลอรถมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังฝั่งตรงข้าม ความมืดทำให้เขามองไม่เห็นรายละเอียดทั้งหมด แต่เดาเอาเองว่าน่าจะเกิดอุบัติเหตุที่ไม่ใหญ่โตอะไรนัก ชายหนุ่มชั่งใจระหว่างมนุษยธรรมกับความเป็นห่วงที่มีต่ออันนา ในที่สุดเขาก็เหยียบคันเร่งพารถมุ่งตรงไปข้างหน้า ในเวลาเดียวกันอันนาค่อยๆ หรี่ตาขึ้นรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่ข้อเท้า แผลถลอกที่แขนทำให้รู้สึกแสบยิบๆ เธอเห็นว่ามีคนยืนล้อมอยู่รอบๆ ฟังจากเสียงที่ได้ยิน คาดว่าน่าจะเป็นผู้ชายทั้งหมด ทำให้ความคิดในทางลบแล่นเข้ามาในสมอง แต่ก็อุ่นใจเมื่อสิ่งที่ทุกคนร้องถามมันเป็นน้ำเสียงของความห่วงใยมากกว่าจะมุ่งร้าย จากนั้นความแปลกใจเริ่มผุดขึ้นมาเมื่อไม่มีใครเข้ามาพยุงหรือจับตัวเธอสักคน หนึ่งในนั้นได้แต่ใช้ไม้แตะๆ ที่ตัวเธอแล้วถามอาการ ...เห็นฉันเป็นหมาเน่าหรือไงใช้ไม้เขี่ยอยู่ได้ ช่วยฉันด้วยสิ ช่วยฉันที... “โอย...ช่วยด้วย” เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่มีทีท่าจะเข้ามาช่วยเธอจึงค่อยๆ ดุนตัวเองลุกขึ้น มือก็ควานหาโทรศัพท์จนทั่ว “หาไร” ชายหนึ่งในกลุ่มไทยมุงถามด้วยสำเนียงคนใต้ “โทรศัพท์ มีใครเห็นโทรศัพท์ฉันบ้าง” พอรู้ถึงสิ่งที่คนเจ็บต้องการทุกคนก็กุลีกุจอช่วยกันหาเป็นการใหญ่ ครู่เดียวพวกเขาก็นำชิ้นส่วนโทรศัพท์มือถือมากองรวมไว้ตรงหน้าเธอ อันนากัดฟันแน่นข่มไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอต้องมาเจ็บตัวอยู่แปลกที่แปลกทางแถมยังไม่มีวี่แววว่าใครจะช่วยได้สักคน โทรศัพท์มือถือก็ใช้ไม่ได้ ขยับตัวจะลุกเดินก็ไม่ได้เพราะข้อเท้ามันปวดตุ๊บๆๆ แขนทั้งสองข้างแสบและมีเลือดไหลออกมาซิบๆ ...โอ๊ย! แจ๊คพ็อตก้อนโตเลยข้าวเอ๊ย...หญิงสาวเข้าใจเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่ามืดแปดด้านจริงๆ ว่ามันเป็นยังไงก็วันนี้แหละ ขณะที่คนเจ็บกำลังหาทางช่วยตัวเองอยู่นั้น ก็มีรถมาจอดใกล้ๆ ชายคนหนึ่งเดินแหวกเข้ามาในกลุ่ม เขานั่งลงตรงหน้าหญิงสาว “คุณพิง” แสงสลัวอาจทำให้เธอเห็นไม่ชัดเจนนัก อันนาทำจมูกฟุดฟิดเธอจำกลิ่นน้ำหอมนี้ได้ไม่ผิดเพี้ยน เป็นเขาแน่ๆ ด้วยความดีใจจึงโผเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างลืมตัวและลืมความเจ็บปวด ...โชคดีที่ตัดสินใจวนรถกลับมา... พิษณุวัชร์โล่งอกที่คนตรงหน้าเป็นคนๆ เดียวกับที่เขาตามหา หลังจากขับรถเลยไปไม่ไกลนักชายหนุ่มรู้สึกกังวลกับอุบัติเหตุที่พบจึงลองย้อนกลับมาดู เผื่อจะมีอะไรให้เขาช่วยเหลือบ้าง อีกใจก็คิดว่าคนที่ถูกมุงอยู่อาจจะเป็นอันนาก็ได้ “ขึ้นมา” เขาบอกขณะหันหลังให้คนเจ็บ เพราะเดาว่าเธอคงลุกไม่ไหว ไม่อย่างนั้นคนอย่างอันนาคงไม่นั่งจุมปุกอยู่แบบนี้หรอก “ไม่เป็นไรฉันเดินไหว รถจอดอยู่ตรงนี้เองไม่ใช่เหรอ” เธอทำปากยื่นไปที่รถซึ่งจอดเลยกลุ่มคนไป ชายหนุ่มไม่ว่าอะไรทำท่าพยุงคนปากแข็งให้ลุกขึ้น ผู้หญิงที่หนึ่งในกลุ่มชายมุงไปตาม มาถึงพอดีจึงรีบเข้าไปช่วย “โอ๊ย” เธอขยับตัวลุกแต่ก็ทรุดลงไปกองในท่าเดิม เจ็บจนน้ำตาแทบไหล คนพยุงหันหลังให้อีกครั้ง “เดินไม่ไหวก็ขึ้นมาเถอะอย่าฝืนเลยคุณ มาขึ้นมาสิ เร็วเดี๋ยวเปลี่ยนใจต้องคลานกลับเองไม่รู้นะ” คนถูก ชวนอมยิ้มทั้งน้ำตากับคำพูดเย้าแหย่ของฝ่ายนั้น ความเจ็บปวดตอนที่จะลุกเดินทำให้เธอขี่หลังตามคำเชิญของ เขาอย่างเสียไม่ได้ “นี่คนของคุณพิงเหรอครับ” ชายที่ดูมีอายุมากที่สุดในกลุ่มถามเมื่อพิษณุวัชร์แบกคนเจ็บขึ้นหลังเรียบร้อยแล้ว “ครับ ขอบคุณอิหม่ามและทุกคนมากนะครับ” เขายิ้มและก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม “คือพวกเราก็พยายามจะช่วย เห็นคุณเค้าไม่เป็นอะไรมาก ก็เลยให้กาเซ็มไปตามจ๊ะมาช่วยดูว่าจะพาไปทำแผล พอดีคุณพิงเข้ามานี่แหละ” ชายคนเดิมชี้แจง ทุกคนรู้จักพิษณุวัชร์เป็นอย่างดี เพราะส่วนใหญ่นอกจากลูกหลานของพวกเขาจะทำงานในรีสอร์ทแล้ว ชายหนุ่มยังเป็นตัวตั้งตัวตีในการระดมคนบนเกาะจัดตั้งสมาคมเพื่อดูแลการท่องเที่ยวบนเกาะลันตาด้วย ยิ่งคนที่อาศัยอยู่รอบๆ รีสอร์ทยิ่งชื่นชมครอบครัวปุระวนาลัยมาก เพราะเวลาที่พวกเขาเดือดร้อนมักจะได้รับการช่วยเหลือเป็นอย่างดี “เชอะ ช่วยเหรอ เห็นยืนดูกันหน้าตาเฉย” อันนาบ่นหลังจากที่พิษณุวัชร์แบกเธอเดินออกมาพ้นจากกลุ่มชายสี่หญิงหนึ่งแล้ว “การที่พวกเขาเสียเวลาปฏิบัติศาสนกิจมายืนอยู่เป็นเพื่อนคุณเนี่ยเรียกว่าช่วยแล้ว เพราะดูจากสภาพกับปากที่ยังโวยวายได้อยู่ก็แสดงว่าคุณไม่เป็นอะไรมาก” “รู้ได้ไงว่าไม่เป็นไร แทนที่จะยืนเป็นเพื่อนเนี่ยเข้ามาช่วยพยุงฉันไม่ดีกว่าเหรอ มีอย่างที่ไหนเอาไม้มาเขี่ยอย่างกับฉันเป็นหมาเน่าแหนะ” “ไอ้ที่โดนไม้เขี่ยเนี่ยมันใช่หมาเน่าที่ไหนกัน มันอึไม่ใช่เหรอคุณ” “ขอบคุณ” เธอกระแทกเสียง “ดูดีกว่าหมาเน่าขึ้นเยอะเลยย่ะ” “ฮะๆๆ” เขาอารมณ์ดีที่แหย่ให้คนบนหลังลืมความเจ็บได้ “แถวนี้ส่วนใหญ่เป็นคนมุสลิมเกือบทุกบ้านแหละ คนที่นี่เขาเคร่งจะตาย คุณเล่นใส่เสื้อกล้ามแบบนี้ใครเขาจะกล้าเข้ามาจับเล่า นอกจากจะนอนพะงาบๆ ใกล้ตายนั่นแหละ ยิ่งช่วงนี้เป็นเวลาละหมาดด้วย ผู้ชายเขาเพิ่งอาบน้ำละหมาดมา ถ้าเขาเข้าไปจับคุณเขาก็ต้องอาบใหม่ เขาถึงไปตามจ๊ะมานั่นไง” “จ๊ะ...” เธอชะโงกหน้ามาถามที่ข้างหูเขา “อะไรคือจ๊ะ” “จ๊ะ เป็นภาษาถิ่น ใช้เรียกผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า คนที่เกาะลันตาเขาจะเรียกกันแบบนี้” “มิน่าล่ะ ที่ตลาดก็เรียกกันแบบนี้ ฉันก็สงสัยว่าทำไมผู้หญิงที่นี่ชื่อจ๊ะเหมือนกันหมดเลย” “ติงต๊องจริงๆ คุณนี่...” เขาส่ายหน้า “เอ๊า ลงไปได้แล้ว” “ว้า คุณน่าจะแบกฉันเดินไปถึงรีสอร์ทเลยเนาะ” เธอพูดหลังจากขึ้นไปนั่งบนรถและอีกฝ่ายกำลังเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เขาจึงได้ยินไม่ถนัด “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มหันมาถามก่อนจะสตาร์ทรถ “อ๋อ ฉันบอกว่าอยากไปถึงรีสอร์ทเร็วๆ จัง ง่วงนอน” เธอปรับเบาะเอนหลังหลับตาเหมือนกลัวคนฟังไม่เชื่อ ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งสองทุ่มครึ่งเองมันใช่เวลานอนของเธอที่ไหนกันเล่า “ยังหรอกผมจะพาคุณไปหาหมอก่อน” เขาพึมพำในขณะที่กลับรถมุ่งหน้าเข้าเมือง โดยที่เจ้าตัวนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่อง ระหว่างรอแพทย์ตรวจอาการอันนา พิษณุวัชร์โทรสั่งให้แทนมาจัดการเรื่องรถมอเตอร์ไซด์ที่เอกเขนกอยู่ข้างถนน และให้พงษ์ใช้รถของรีสอร์ทไปพลางๆ ก่อนกว่าที่รอพาหนะคู่ใจจะซ่อมเสร็จ จริงๆ ชายหนุ่มอยากจะเขกหัวแล้วก็ต่อว่าหญิงสาวที่ทำเก่งไม่เข้าท่า ขี่รถออกไปทั้งที่อยู่บนเกาะนี้ยังไม่ถึงสองวันดีด้วยซ้ำ แถมยังกลับเสียมืดค่ำให้เขาต้องเป็นห่วงอีกต่างหาก แต่เมื่อเธอโผเข้ากอดไม่รู้อารมณ์ขุ่นๆ มันหายไปไหนหมด ชายหนุ่มนั่งเท้าคางแล้วใช้นิ้วชี้กดฟันเล่นด้วยความเคยชิน ประมาณสิบห้านาทีนายแพทย์หนุ่มหน้าตี๋ก็เดินออกมาพร้อมกับบุรุษพยาบาลที่เข็นรถเข็นให้อันนานั่ง “ไม่เป็นอะไรมากครับแค่แผลถลอก เคล็ดขัดยอก  แล้วก็เอ็นข้อเท้าอักเสบ สองสามวันนี่อาจจะระบมหน่อยผมฉีดยาแก้ปวดและอักเสบให้แล้ว ทานยาตามที่สั่งก็ไม่มีอะไรมากแล้วครับ” ชายหนุ่ในชุดเสื้อกาวน์แจงก่อนจะยื่นใบสั่งยาให้ “ขอบคุณมากครับคุณหมอ” พิษณุวัชร์กล่าวพร้อมรอยยิ้ม อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะก้มลงไปมองคนป่วย “ท่าทางคุณอันนาคงเป็นคนสำคัญมากสิครับ คุณพิงถึงดูเป็นห่วงขนาดนี้” นายแพทย์หนุ่มจับ สัญญาณบางอย่างได้จากชายหนุ่มจึงกระเซ้าด้วยความสนิทสนม “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ข้าวก็แค่พนักงานคนหนึ่ง คุณพิงเป็นเจ้านายก็คงดูแลตามหน้าที่น่ะค่ะ” อันนารีบสวนขึ้นมาทันที ...แสนรู้จริงๆนะแม่ข้าวบูด...พิษณุวัชร์เหลือบมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะขอตัวไปรับยาและจ่ายเงินค่ารักษา ระหว่างนั้นเขายังเหลียวมามองเป็นระยะๆ อดหมั่นไส้คนป่วยไม่ได้ที่พูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับหมอหนุ่มราวกับรู้จักมักจี่กันเป็นอย่างดี “ที่รีสอร์ทมีพนักงานน่ารักๆ อย่างคุณอันนาแบบนี้ส่งสัยผมต้องแวะไปบ่อยๆ แล้วล่ะครับ” นายแพทย์หนุ่มร้องตามหลังเมื่อพิษณุวัชร์เดินกลับมาเข็นรถคนป่วยตรงไปที่ประตู “ได้สิหมอผมจะคิดราคาพิเศษบวกเพิ่มไปอีกสองเท่าเลยครับ” เขาพูดเสียงต่ำอยู่ในลำคอเพื่อให้ตัวเองได้ยินคนเดียว พร้อมกับเร่งฝีเท้าจนคนที่นั่งบนรถเข็นหวาดเสียว “เออ! นี่คุณเสียงเหมือนสวดมนต์เมื่อตอนสองทุ่มแล้วทุกคนก็ไปที่สุเหร่าน่ะ เขาสวดอะไรกันเหรอ” เธอเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยปนกันแก้เขินที่เขาอุ้มเธอเข้าไปนั่งในรถ “อ๋อ...เขาเรียกอะซาน เป็นเหมือนสัญญาณบอกให้รู้ว่าถึงเวลาละหมาดแล้ว วันหนึ่งเราก็จะได้ยินกันห้ารอบน่ะเพเราะเวลาละหมาดมีห้าเวลา” “อันนั้นฉันรู้...” เธอลากเสียงคำว่ารู้ยืดยาว “ขอบคุณ” “ห๊ะ! อะไรนะ” เขาแกล้งยื่นหูไปใกล้ๆ “โธ่เอ้ย!...ก็บอกว่าขอบคุณไงเล่า” เธอตะโกนลั่นรถ อีกฝ่ายอุดหูแทบไม่ทัน แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 52 22:53:41 จากคุณ : gagayear - [ 29 มิ.ย. 52 22:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ห้าวันแล้วที่อันนาหยุดงานเธอถูกพิษณุวัชร์สั่งห้ามเด็ดขาดยังไม่ให้ทำอะไรจนกว่าจะหายดี เมื่อสองวันก่อนหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นแล้วต่อมขยันเริ่มทำงานจึงจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปรีสอร์ท แต่ถูกชายหนุ่มแหวใส่เสียตัวลีบ เธอจึงไม่กล้าขัดคำสั่งเขาอีก เวลาเอาจริงจังขึ้นมาคุณชายพิ๊งกี้นี่ก็น่ากลัวพิลึก ที่สำคัญเหตุการณ์ครั้งนี้เธอสำเนียกดีว่าตัวเองเป็นผิด แต่เขาก็ออกค่าใช้จ่ายต่างๆ ให้โดยไม่บ่นและไม่หักเงินเธอสักบาท ใครจะไปกล้าเถียงได้ลงคอล่ะ ‘อิอิ!!’ หญิงสาวทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่แค่นั้นนะชายหนุ่มยังใจดีมาดูแลเธอก่อนไปทำงานทุกเช้าด้วยการหอบโจ๊กฝีมือแม่ครัวที่บ้านมาให้ พอเย็นเขาก็แวะมาทำอาหารเย็นให้อีก ถึงฝีมือจะไม่ได้เรื่องก็ตาม ในยามที่อยู่ไกลบ้านแล้วมีใครมาดูแลเอาใจใส่แบบนี้ ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องรู้สึกซึ้งในน้ำใจและอบอุ่นเหมือนกัน หญิงสาวไม่ได้บอกที่บ้านเรื่องรถล้ม มีแต่อรณัสเท่านั้นที่รู้เธอกำชับน้องสาวไม่ให้บอกใครกลัวทุกคนจะเป็นกังวล ดังนั้นทั้งพ่อ แม่และยายจึงผลัดกันโทรมาหาตามปกติ ส่วนแม่น้องสาวตัวดีจะโทรมาถามอาการทุกวัน แถมยังมายุให้เธอชอบกับนายคุณชายพิ๊งกี้เสียอีก แค่เขามาดูแลเธอทุกวันก็ใช่ว่าจะต้องรักกันเสียเมื่อไหร่ เธอน่ะเข็ดแล้วกับผู้ชายที่ท่าทางสุภาพ สะอาดเรียบร้อยอย่างเขา ยิ่งไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าชายหนุ่มเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซนแบบนี้เธอยิ่งกลัว เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เข้าข่ายผู้ชายสีม่วงแค่ข้อเดียวคือทำกับข้าวไม่เป็น นอกนั้นตรงเกือบทุกข้อ ...ถ้าวันหนึ่งพิสูจน์ได้ว่าเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ ล่ะก้อ ฉันจะเอาตำราจับผิดเกย์ของแกไปชั่งกิโลขายอีกเล่มหนึ่งนะยัยคลื่น... หญิงสาวชะเง้อมมองและเดินออกมาหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอด พิมพ์วลัญช์กำลังกำกับกับคนสองสามคนให้ขนของลงจากรถ “เป็นยังไงบ้างคะคุณข้าว” ผู้มาเยือนส่งเสียงใสทักทาย “ดีขึ้นแล้วค่ะ ตอนเดินยังขัดๆ อยู่นิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรแล้ว” อันนาตอบขณะที่เดินออกมาและทำท่าจะช่วยขนของ “ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง คุณข้าวไปนั่งรอในบ้านเลยค่ะเดี๋ยวพิมพ์จัดการเอง” “ว่าแต่ของพวกนี้มันอะไรกันเหรอคะ” “ก็อุปกรณ์ทำสวยไงคะ” “แล้วจะขนมาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ” “เอามาทำสวยให้คุณข้าวนั่นแหละ ลืมแล้วเหรอคะว่าเย็นนี้ต้องไปงานแต่งของคุณขจรกับคุณวิภาดา” พิมพ์วลัญช์หมายถึงว่าที่คู่บ่าวสาววีไอพีที่อันนาถ่ายภาพให้เมื่อคราวที่แล้ว “อ๋อ...ต้องไปจริงเหรอเนี่ย ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ” “ไม่ได้ค่ะ เพราะเมื่อวานสองคนนั้นไม่เห็นคุณที่รีสอร์ท ยังถามหาแล้วก็ย้ำกับพิมพ์อยู่เลยว่าให้ไปงานให้ได้” เธอยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะจูงมืออีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน “ไปค่ะก่อนอื่นเราต้องทำสปากันก่อน” “สปา” ถามด้วยเสียงสูงปรี๊ด “ค่ะ...สปา ขัดตัวไงคะ” คนจูงเหลียวหลังมาตอบ “ไม่เอาค่ะไม่เอา ข้าวบ้าจี้” คนถูกจูงยื้อมือกลับสุดแรง “มาเถอะค่ะเดี๋ยวให้เขาขัดเบาๆ นะคะ อย่าดื้อสิคะคุณข้าว” “ไม่เอาข้าวเขิน” อันนาฝืนตัวสุดฤทธิ์แต่พิมพ์วลัญช์ก็ร้องเรียกทุกคนให้มาช่วยกันฉุดเข้าไปขึ้นเขียง เอ๊ย! ขึ้นเตียงขัดจนได้ แล้วปฏิบัติการความสวยแบบเร่งด่วนก็เริ่มต้นขึ้น ความยากอยู่ตรงที่เจ้าตัวไม่ค่อยยอมให้ใครทำอะไรง่ายๆ ทั้งคนขัดผิว อบตัว แต่งหน้า ทำเล็บ ทำผม ราวสี่ชั่วโมงเศษๆ กว่าภารกิจแปลงโฉมให้งามจะเสร็จสิ้นลง คราวนี้ก็เหลือแต่ชุดที่จะต้องใส่ไปงานแล้วล่ะ พิมพ์วลัญช์จับอันนาลองชุดราตรีอยู่หลายรอบกว่าจะมาลงตัวที่แซ็กเกาะอกสีเขียวอ่อนยาวคลุมเข่า ช่วงตัวด้านซ้ายปักเลื่อมเป็นลายดอกไม้ ด้านขวาเป็นผ้าบางๆ ไล่โทนจากเขียวอ่อนมาเข้มพาดเฉียงมาถึงเอว ชายกระโปรงบานออกเล็กน้อยทำให้รูปร่างที่สูงโปร่งไม่สูงปรี๊ดจนเกินไป ทุกคนมองอันนาด้วยความตกตะลึง จากผู้หญิงที่ดูทะมัดมะแมงตอนนี้กลายเป็นสาวสวยหวานไปในบัดดล แม้แต่เจ้าตัวยังแทบไม่เชื่อเมื่อเห็นตัวเองในกระจก หญิงสาวอยากจะขยี้ตาดูให้แน่ใจแต่ถ้าทำอย่างนั้นขนตาปลอมต้องหลุดติดมือออกมาทั้งแผงแน่ เธอมองลงไปที่หน้าอกของตัวเอง ...อื้อหือไม่น่าเชื่อตู้มขึ้นมาทันตาเห็นเลย... แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 52 23:03:45 จากคุณ : gagayear - [ 29 มิ.ย. 52 22:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อันนากับพิมพ์วลัญช์เดินเข้ารีสอร์ทมาด้วยกัน พนักงานหนุ่มๆ หลายคนมองอันนาจนตาค้าง หญิงสาวแทบจะสะดุดขาตัวเองล้มตั้งหลายครั้งด้วยความเขิน ส่วนพิมพ์วลัญช์นั้นเธอสวยแบบนี้จนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว วันนี้เธอสวมชุดราตรีแขนกุดสีชมพูอ่อนเกล้าผมเปิดต้นคองามระหง หน้ารูปไข่ที่ดูสวยกลมกล่อมถอดแบบพี่ชายมาอย่างกับแกะ ผิดกันตรงที่จมูกของเธอไม่ได้เป็นสันแต่เรียวมนกว่าและมีผิวที่เข้มกว่าพี่เล็กน้อยเท่านั้น คู่บ่าวสาวยิ้มร่าเข้ามาทักทั้งสองโดยเฉพาะอันนาที่ดูสวยผิดตา เจ้าของงานชื่นชอบรูปที่เธอถ่ายให้เป็นอย่างมาก ถึงขนาดบอกว่าจะแนะนำคนรู้จักให้มาจัดงานที่รีสอร์ทนี้อีกเพื่อจะได้ถ่ายรูปกับอันนา หญิงสาวยิ้มแหยๆ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าความจริงเธอเป็นแค่ช่างภาพจำเป็นเท่านั้น แต่ก็แอบคิดว่าทางรีสอร์ทน่าจะตบรางวัลอะไรให้เธอบ้าง ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างออกรสพิษณุวัชร์ก็เดินเข้ามาสมทบ เขายิ้มให้กับหญิงสาวที่ดูแปลกตาไป ชายหนุ่มยอมรับว่าวันนี้เธอสวยมาก แต่ก็ไม่ได้ตะลึงอึ้งเหมือนกับคนอื่นๆ เพราะสำหรับเขาเธอสวยตั้งแต่วันแรกที่พบกัน แค่วันนี้เธอดูอ่อนหวานขึ้นเท่านั้นเอง งานในคืนนี้เป็นแบบค็อกเทลจึงไม่มีโต๊ะให้นั่ง อันนาเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวของกินตามเคย ขณะกำลังจิ้มโน่นหยิบนี่ใส่ปากไปเรื่อยเปื่อย สักพักเธอก็รู้สึกว่าถูกจับจ้องจากผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงข้าม ...โธ่เอ้ย! นึกว่าใครคุณชายพิ๊งกี้นี่เอง...หญิงสาวยิ้มเยาะฝ่ายนั้นเล็กน้อย เขาก็ไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นเท่าไหร่ตะลึงในความสวยของเธอเหมือนกัน เธอยืดอกเชิดหน้าอย่างภูมิใจ ชายหนุ่มยังคงบุ้ยใบ้ไปที่หน้าอกของเธอ หญิงสาวนิ่วหน้าถลึงตาใส่ “ทะลึ่ง” ทำปากขมุบขมิบใส่เขา อีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วทำปากยื่นไปที่ตำแหน่งเดิมเมื่อเห็นว่าเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาจะบอก จึงเดินเข้ามากระซิบข้างหูว่า... “กินให้มันดีๆ หน่อยคุณ...นั่นน่ะจะกินด้วยเหรอ” เขาพยักหน้าไปที่เดิม หญิงสาวก้มลงมองที่หน้าอกตัวเอง มีผักชีห้อยต่องแต่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ...ไอ๊หยา! ที่แท้ก็แบบนี้เอง คิดไปได้ว่าเขาทะลึ่งขายหน้าชะมัดเลย ข้าวเอ้ย...เธอรีบหยิบออกแล้วขอตัวไปห้องน้ำเพื่อแก้เขิน ระหว่างทางที่เดินไปเข้าห้องน้ำหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองเดินสวนกับคนรู้จัก แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่ เพราะไม่ทันได้เหลียวกลับไปมอง เพียงแต่ลักษณะท่าทางของเขาที่ผ่านหางตานั้นคุ้นเป็นบ้า ช่างเถอะเธออาจจะจำคนผิดก็ได้ หญิงสาวบอกกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องในสุด สิ้นเสียงล็อคประตูก็มีเสียสนทนาดังขึ้นบริเวณหน้ากระจกตรงอ่างล้างมือ “นี่เธอรู้สึกว่าวันนี้คุณลูกปัดมาด้วยนี่” “ลูกปัดไหนเหรอ” “อ้าว ก็แฟนเก่าคุณพิงที่เป็นลูกสาวไอยสวรรค์รีสอร์ทไง” ประโยคนี้ทำให้คนที่ทำธุระอยู่หูผึ่ง “จริงเหรอ...เขาว่าอยู่ดีๆ ฝ่ายหญิงก็หายไปตั้งสองปีใช่หรือเปล่า” “ฉันก็ได้ยินมาแบบนั้น เห็นว่าผู้หญิงบอกเลิกก่อนจะหนีไปเมืองนอก” “ต๊าย! ไม่น่าเลยนะ ผู้หญิงก็สวย ผู้ชายก็หล่อ สมกันดีออก” “รู้มั้ยล่ะว่าเขาเลิกกันเพราะอะไร” “เพราะอะไรเหรอ” น้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความสอดรู้เต็มที่ “เขาว่ากันว่าคุณพิงน่ะไม่แมน” “ไม่แมน!... ต๊าย! ไม่น่าเลยนะ เสียดาย หน้าตาล้อหล่อ ฉันเดินผ่านทีไรใจจะละลาย” “อืม นั่นสิ” พอจบประโยคนี้ทั้งสองสาวก็เดินออกจากบริเวณห้องน้ำไป อันนาจึงกดชักโครกแล้วออกมาจากห้องน้ำ ถ้าสิ่งที่คนพูดสามารถกดชักโครกทิ้งได้บ้างคงดีไม่น้อย หญิงสาวรู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนหายใจไม่ออก โดยที่ตัวเองก็ไม่รู้สาเหตุ คำพูดของทั้งสองสาวทำให้เธอเริ่มจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ตั้งแต่แรก ...เขาไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ... เมื่ออกมาจากห้องน้ำเธอเห็นพิษณุวัชร์ยืนอยู่หน้าห้องจัดงานเลี้ยง หญิงสาวเดินตรงไปหาเขาด้วยใบหน้าที่ปั้นไม่ถูก รู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอกำลังคิดว่าจะยิ้มให้เขาหรือพูดอะไรกับเขาดี ชายหนุ่มก็ตรงเข้ามาหาแล้วฉุดข้อมือเธอให้ตามไป “มานี่สิผมอยากให้คุณเจอคนๆ หนึ่ง” เขาบอกขณะที่ฝ่ายหญิงเดินตามแบบฝืนๆ พอจะเดาออกว่าคนที่เขาว่าคงจะเป็นคุณลูกปัดที่สองสาวในห้องน้ำพูดถึง เมื่อเข้าไปในงานคนที่ชายหนุ่มจะพาไปพบกลายเป็นคนๆ เดียวกับที่เธอเดินสวนตอนจะเข้าห้องน้ำแทนที่จะเป็นคนที่คาดไว้ ให้ตายเถอะ!!! เธอไม่ได้จำคนผิด เป็นเขาจริงๆ พิษณุวัชร์พาเธอเดินใกล้เข้าไปทุกที หญิงสาวรีบผลิกตัวหลบอยู่ด้านหลังของเขาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนรออยู่ให้แน่ใจอีกทีว่าตัวเองไม่ได้จำผิดคน ...ไอ๊หยา! พี่กรณ์จริงๆ ด้วย...เธอชะโงกออกมามองแล้วผลุบเข้าไปแอบข้างหลังพิษณุวัชร์ตามเดิม “ข้าว...คุณเป็นอะไรของคุณอีกล่ะ” คนจับข้อมือถามคนถูกจับด้วยความสงสัย และพยายามจะดึงเธอออกมา “ฉัน...ฉัน...จะ...เจ็บขา ขอพิงหน่อย” “เป็นอะไรมากหรือเปล่าไปนั่งพักมั้ย” “ไม่เป็นไรคุณอย่าหันมานะ ทำเฉยๆ ไว้ ให้ฉันพิงแบบนี้แหละดีแล้ว” ...เมื่อกี้สวนกันพี่กรณ์จำเราไม่ได้ แค่ไม่ให้เขาเห็นหน้าก็พอข้าว ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ...เธอบอกตัวเองแบบนั้น จนกระทั่งคนที่เธอแอบอยู่ข้างหลังพาเธอมาถึงจุดหมาย “เนี่ยเหรอแฟนนาย” ชายหนุ่มที่พิษณุวัชร์พาเธอมาพบถาม เขาพยายามชะโงกมอง “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ...คุณ” ...ฉันเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ...อันนากระแทกศอกลงบนหลังคนขี้ตู่ “โอ๊ย!...อ๋อ... เขาขี้อายน่ะ” “นี่นายทิ้งฉันไปมีแฟนได้ไง ไหนบอกว่าจะรอฉันกลับมา” ...อี๋ สัญญาว่าจะรอกันด้วย...เธอทำท่าเหมือนคนจะอาเจียน “อ้าวก็นายเป็นคนทิ้งฉันไปเองนี่ เรื่องอะไรฉันจะรอให้นายมีก่อนล่ะ” ...แหวะ ไม่ไหวแล้วจะอ๊วก...คราวนี้เธอรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ หญิงสาวอาศัยจังหวะที่พิมพ์วลัญช์เดินเข้ามาดึงความสนใจของชายหนุ่มทั้งสองไป เธอค่อยๆ กระเถิบและย่องออกมาจากห้องจัดเลี้ยง คาดไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองหนีมาตลอดเวลาสองปีจะตามมาหลอนถึงที่นี่ ผู้ชายที่เธอเรียกติดปากว่า “พี่กรณ์” คนที่เธอเคยคิดว่าจะฝากชีวิตไว้กับเขา แต่สุดท้ายเขากลับฝากรอยเท้าไว้ที่ใจเธอรอยเบ้อเร่อเบอร์ใหญ่เสียด้วยสิ...โอ๊ย! เพิ่งหายปวดขาต้องมาปวดใจอีกแล้วเหรอยัยข้าวเอ้ย... ........................................... ***โปรดติดตามตอนต่อไป*** แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 18:08:33 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 52 22:46:16 จากคุณ : gagayear - [ 29 มิ.ย. 52 22:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ แวะมาอ่านและทักทายค่ะ จากคุณ : thassada - [ 30 มิ.ย. 52 00:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 poor Khao naka .don't ran away .we have to face it ,ok? fight!!!! จากคุณ : Tyra - [ 30 มิ.ย. 52 06:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังสนุกเลยค่ะ สู้ๆน่ะค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย จากคุณ : มังกรนอนไม่หลับ - [ 30 มิ.ย. 52 15:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่กรณ์ทำอะไรนะ เคยโผล่มายัง ลืมค่ะ แฮ่ๆ จากคุณ : scottie - [ 30 มิ.ย. 52 21:34:52 ]