พญาครุฑชะโงกลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมตัวใหญ่พอ ๆ กะตัวแก ดังเอี๊ยด ยกมือท้าวโต๊ะ แล้วมองหน้าผมอย่างคาดคั้น
" อ้ายเวร . . ." พี่สุรพลหัวเราะ หึ หึ " . . . ส้วมมีอยู่ทุกชั้น ชั้นละห้าห้อง แล้วเรื่องอะไรเอ็งต้องถ่อลงไปจ่อมถึงข้างล่าง . . . อยากจะกะล่อนกะใครก็ว่าไปเถิดวะ แต่อย่ามามุขกับข้า . . . บอกมาตามตรง . . . อ้ายพจ . . ."
" ผม . . .ง่า . . . คือ . . ."
" คืออะไร " พญาครุฑจ้องตาผมเขม็ง
" . . . คือคุณอ้อเค้ากลัวผีครับ " ผมหลุดปากออกไป
" เออ . . . เท่านั้นก็จบ " หัวหน้าข่าวของผมทิ้งตัวโครมลงบนเก้าอี้ แล้วหลับตา ยกมือขึ้นบีบขมับ " . . . อ้ายเวรเอ๊ย . . ." แกพึมพำพลางโบกมือไล่ผมออกไปจากห้อง . . .
. . . . . . . . .
พออยู่มาอีกสักวันหนึ่ง ตอนเบรคกาแฟดึกอีกตามเคย เมื่อเราสองคนเดินไปถึงหน้าห้องกาแฟ ก็ต้องชะงัก เพราะพวกเพื่อน ๆ นักข่าวเขาเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด ผมมองปราดเดียวก็รู้ เพราะจากเสื้อผ้าที่มองเห็นได้ชัดว่าได้ผ่านการ "ลุย" กันมาอย่างเต็มที่ และเครื่องไม้เครื่องมือ อีกทั้งกล่องเทปหลายกล่องเป็นตั้งสูงที่วางกองอยู่เต็มห้องนั้น ก็สามารถบอกให้เรารู้ถึงปฏิบัติการของพวกเขาได้โดยชัดเจนอยู่แล้ว
ผมยิ้มร่า โบกมือตอบคำทักทายของพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูห้องกาแฟนั้นเอง และกำลังจะก้าวเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยอยู่แล้ว
แต่คุณอ้อกลับเงียบกริบ สะกิดข้อศอกผมเบา ๆ พอผมหันมา เธอก็ว่า
" อ้อว่าเราลงไปทานกาแฟข้างล่างกันดีกว่าค่ะ "
ผมยอมรับนะครับว่า ในวินาทีนั้น ผมฉุนกึก แต่ก็ยังทำอะไรไม่ทัน ได้แต่พาคุณอ้อเดินเลี่ยงห้องกาแฟลงไปข้างล่างเงียบ ๆ
. . . . . . . . .
" ทำไมคุณอ้อถึงไม่ไปแจมกับพวกพี่ ๆ เขาล่ะครับ " ผมถามทันที เมื่อเราลงนั่งที่ร้านกาแฟภายในตึกสำนักงานของเราร้านหนึ่ง ที่ชั้นล่าง
คุณอ้อยักไหล่
" อ้อไม่ได้รังเกียจหรือรำคาญพวกพี่เขาหรอกนะคะ . . . แต่พี่กับอ้อกำลังคุยกันอยู่อีกเรื่องหนึ่งไม่ใช่เหรอคะ "
ผมได้ยินอย่างนั้นก็เลยเปิดแล็คเชอร์ในร้านกาแฟเสียเลย ด้วยอารมณ์ที่ยังบูดอยู่
" พวกพี่ ๆ นักข่าวที่เพิ่งกำลังทำข่าวกลับมาอย่างนี้ ประสบการณ์ของเขายัง เฟรช ยังสดใหม่อยู่ ก็น่าที่คุณอ้อจะเข้าไปคุยกับพวกเขาบ้าง ไหนคุณอ้อบอกว่ากำลังอยากจะได้ข้อคิดเอาไว้ เป็นตัวอย่างในกระบวนการเรียนรู้ของนักนิเทศศาสตร์
ไม่ใช่หรือครับ "
" อ้อคงยังไม่รีบลาออกจากที่นี่หรอกค่ะ . . ." คุณอ้อสวนผมทันควัน
" . . . เพราะฉะนั้น โอกาสที่อ้อจะได้สัมผัสกับนักข่าวมือดี ๆ อย่างพี่ ๆ พวกนั้นก็คงยังจะพอมี แต่นักนิเทศศาสตร์ที่อ้อกำลังจะขอเก็บข้อคิดไว้เป็นตัวอย่างในกระบวนการเรียนรู้ตอนนี้น่ะ . . ."
คุณอ้อหยุดจิบกาแฟนิดนึง แล้วยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก
" . . . เขากำลังมากินกาแฟกับอ้อค่ะ "
ในวินาทีนั้น ผมก็ได้แต่จบแล็คเชอร์ไป ก็เท่านั้นเอง . . .
( อ่านต่อฉบับหน้า ขอรับ)
แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 11:30:35
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
30 มิ.ย. 52 01:03:23
]
ดอกฟ้า กับหมามองเครื่องบิน (ตอนที่ ๓)
