. . . . . . . . .
ร้านของเพื่อนผม เป็นร้านคูหาเดียวที่ตกแต่งอย่างงามละเมียดละไม
ฝาผนังปูนแทนที่จะโบกเสียทั้งหมด
ก็กลับเหลือเว้นอิฐแดง ๆ ไว้ในจังหวะที่เหมาะสม
กับยังมีเครื่องประดับแปลก ๆ
และรูปภาพเชิง Abstract ที่งามละมุน บนข้างฝาผนังนั้น
โต๊ะปีกไม้ที่หนาหนัก กับไฟกิ่งของแต่ละโต๊ะนั้น
ทำให้เกิดเงาจนบรรยากาศค่อนข้างสลัวเลยทีเดียว
แต่ . . . ผมกลับคิดว่า
ผมยังเห็น แก้มกลม ๆ ที่ใสเปล่งปลั่ง
และประกายตาที่แวววับราวกับดาวรุ่ง
ของคนที่นั่งอยู่ใต้โคมสลัว ตรงหน้าผมนั้น ได้อย่างชัดเจน . . .
แต่ . . .
เชื่อหรือไม่ครับว่า เรื่องที่เราคุยกันที่นั่น
ก็เป็นเรื่องจำพวกเดียวกับที่เราคุยกันที่ ที่ทำงาน นั้นเอง . . . !
. . . . . . . . .
" คุณอ้อกลับแท็กซี่ใช่ไหมครับ " ผมหันกลับมาถามเธอ เมื่อเราเดินออกมาจากร้านนั้น
" ค่ะ " เธอพยักหน้า
" งั้นเดี๋ยวผมจะไปส่ง " ว่าแล้วผมก็ตั้งท่าจะโบกแท็กซี่ แต่คุณอ้อก็แตะแขนผมไว้
" ไม่เป็นไรค่ะ . . . พี่ . . . เดี๋ยวอ้อไปเองได้ อย่าให้รบกวนพี่เลยค่ะ "
ผมแขนตก หมดอาลัยตายอยาก
รู้ก็ทั้งรู้แล้ว ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น
แต่ก็ยังดันทุรังเสนอตัวไป อย่างที่อยากจะทำ
มันน่าเขกหัวตัวเองไหมเล่า . . . อ้ายพจ . . .
เสียงคุณอ้อแจ้ว ๆ มาเหมือนกับจะดักคอ
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ . . . พี่พจ . . . ก็พี่พจเองเคยสอนอ้อไว้ว่า เวลานั่งแท็กซี่ ให้นั่งประตูซ้ายด้านหลัง กระเป๋าถือให้สะพายไว้ในเสื้อสูท ส่วน ช็อตไฟฟ้า ก็ให้ใส่กระเป๋าเสื้อนอกข้างที่ถนัด แล้วกำสวิทช์ไว้ เผื่อฉุกเฉินจะได้งัดขึ้นมาใช้ได้ทันการ ถูกไหมคะ . . . "
ผมฝืนยิ้มตอบเธออย่างฝืดเต็มทน
" ครับ . . . "
แล้วในวินาทีนั้นเอง ผมก็ต้องงงไปเลย
เมื่อคุณอ้อยิ้มหวานให้ผมราวกับจะปลอบใจ
แล้วเอื้อมมือมาแตะแผ่ว ๆ บนหลังมือของผม
ที่กำลังกำเกร็งแน่นด้วยความรู้สึก
อยู่กับสายสะพายย่ามขอทานบนบ่านั้นเอง . . .
ผมเงียบกริบ
เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า
" พี่พจคะ . . ."
" ครับ " ผมตอบโดยไม่หันกลับไปมองหน้าเธอ
" . . . ขอบคุณมากนะคะ . . . วันนี้ อ้อรู้สึก . . . ดีจังเลย . . . "
ผมหันขวับกลับไปทันเห็นยิ้มหลังประโยคสุดท้าย
กับทันเห็นภาพของมือเล็ก ๆ ขาว ๆ ที่กำลังกุมอยู่บนหลังมือของผม . . . พอดี . . .
และยิ้มนั้น . . . กับสัมผัสนั้น . . . ผมยังหลับตาเห็นอยู่เลย . . . ในวินาทีนี้ . . .
. . . . . . . . .
กลางดึกคืนนั้น . . . หลังจากที่ผมส่งคุณอ้อไปแล้ว
ผมก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามร้านของเพื่อนผมอยู่อีกนาน . . .
นานพอสมควรทีเดียวแหละ . . .
มิไยที่รถเมล์ตลอดคืนจะมาจอดป้าย มิไยที่แท็กซี่จะมาชะลอบีบแตรเรียก
แต่ผมก็ยังนั่งปล่อยอารมณ์อยู่ตรงนั้น . . . อย่างนั้น . . .
และในที่สุด ด้วยความเคยชินของฅนเขียนหนังสือ
ผมจึงควักกระดาษสำหรับเขียนต้นฉบับจากย่ามขอทานบนไหล่ออกมา
แล้วจรดปากกาลงไป
เริ่มต้นเขียนชื่อเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งว่า
ดอกฟ้า - กับหมามองเครื่องบิน
พจนารถ.
คงไม่ต้องถามถึงบรรทัดแรกและบรรทัดต่อไปดอกครับ . . . ท่านผู้อ่าน . . .
เพราะเรื่องสั้นเรื่องนี้ กำลังจะจบลง
และมันก็กำลังอยู่ในสายตาของท่านอยู่แล้ว . . . ณ บัดนี้ .
จบ. (ซะที)
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
30 มิ.ย. 52 16:33:10
]
ดอกฟ้า กับหมามองเครื่องบิน (ตอนที่ ๔ . . . จบแล้ว . . . ขอรับ.)
