........ได้อยู่บ้านเคลียร์งานสักอาทิตย์ หลังจากที่ต้องเดินทางข้ามจังหวัดไปมาตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา
........ปรกติผมก็เดินทางตลอดอยู่แล้วจากภาระกิจหน้าที่การงาน แต่การเดินทางตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ทำให้ผมหลงลืมบางสิ่งบางอย่างไป
.........บางครั้งลืมไปว่ามนุษย์เรานั้นมีอะไรที่มากมายไปกว่ากรอบที่ตั้งไว้ของสังคมนั้นๆ กรอบของเวลา หน้าที่การงาน เพื่อนมนุษย์ที่เราเรียกว่าผู้จ้าง นายจ้าง หรือลูกค้า แต่ถึงจะเรียกยังไงก็แล้วแต่ บุคคลเหล่านั้น ก็ได้เอาเวลาส่วนใหญ่ของชีวิตเราไป
.........มนุษย์บางกลุ่มบางชนเผ่า อยู่กันเพื่อแค่ประทังชีวิต ศักดิ์ศรี วัฒนธรรมประเพณี หรืออะไรก็แล้วแต่ที่คนกลุ่มนั้นเห็นคุณค่า ความสำคัญ มากกว่าสิ่งที่เราวิ่งจนขาขวิดหากันอยู่ ทำเหมือนกับว่าเป็นเครื่องยนต์ที่ไม่มีวันพังหรือวันหมดอายุ
.........ธรรมเนียมปฏิบัติ หรือวัฒนธรรมที่มีคุณค่าของบางแห่ง อาจไม่มีความหมายหรือคุณค่าทางความคิดในหัวสมองของชนอีกกลุ่ม
..........ผมก็เหมือนกับมนุษย์บนโลกใบนี้ที่มีแม่ที่ต้องดูแล .........
.........หลายๆวัฒนธรรมปล่อยให้คนที่ให้โอกาสเราได้ผสมกับไข่ภายในมดลูก ดูแลเราอย่างดีตอนเราเริ่มเป็นตัวอ่อน จนเริ่มมีแขนขางอกออกมา กระทั่งดิ้นได้ สุดท้ายก็เบ่งเราออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ท่านก็ยังยิ้มได้ทั้งน้ำตา แล้วเราก็เรียน สนุกกับเพื่อนและมีความรักหวานซึ้งปานจะทาสีโลกทั้งใบไปด้วยสีชมพูกับแฟน บนคราบเหงื่อและน้ำตาของท่าน
.........กระทั่งเราได้เผยอหน้าขึ้นมาเพื่อทำงานรับใช้สังคมหรือข้อกำหนดที่คนส่วนใหญ่สร้างขึ้น และปล่อยให้ผู้ที่ให้โอกาสเราขนาดนี้นั้นต้องอยู่กับโรคภัย ความชรา ไว้ตามมูลนิธิ โรงพยาบาล บ้าน หรือบ้านพักคนชราโดยลำพังกับความเหงาและภาพในวัยเด็กของเราที่ยังวิ่งเล่นและขอตังค์แม่อยู่ในสมองส่วนความทรงจำที่ยากจะลืมของเขาเหล่านั้น
..........บางสังคม บางวัฒนธรรมเป็นแบบนั้นจริงๆ.......
...........แม่ผมก็คงเหมือนกับแม่ของหลายๆคน ที่ทำงานหนักมาตลอด ถึงแม้หลายช่วงของชีวิตแม่จะมีลูกน้องให้ได้เรียกใช้อยู่มากมาย แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าท่านจะไม่กังวลกับอนาคตของลูกและอยากเห็นลูกๆทุกคนได้ดีกว่าที่แม่เป็นอยู่
..........งานในอดีตที่ต้องทำและบริหารการเงินค่าใช้จ่ายทางบ้านก็เครียด ปัจจุบันหลังจากที่พ่อต้องมาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งตับไปเมื่อสิบปีที่ผ่านมา แม่ก็ต้องเครียดกับหลายๆเรื่องจากสภาวะเศษฐกิจ การงาน การเงินที่หร่อยหรอ ไปกับการรักษาโรคของพ่อและการพยุงธุรกิจให้อยู่รอด สุดท้ายก็ไปไม่รอดด้วยพิษเศษฐกิจ และน้ำมือของผู้บริหารยุคใหม่ใจถึงอย่างผม
..........บางครั้งการหยุดความคิดที่ติดลบให้ได้ของมนุษย์ธรรมดาๆนั้น ก็หยุดยากเสียยิ่งกว่าสิบล้อเบรคแตกซะอีก
..........แม่ก็เช่นเดียวกัน..............
.........ความเครียดที่เริ่มสะสม ทำให้เกิดโรคที่จะแสนธรรมดาและเป็นกันอยู่ทั่วไปดาดดื่นของคนยุคปัจจุบัน อย่าง “กรดไหลย้อน” หรือที่ศัพท์ทางการแพทย์เรียกว่า GERD (Gasto Esophageal Reflux Disease) ซึ่งเป็นสาเหตุหลักๆของการเริ่มต้นที่ครอบครัวของเราจะได้พบกับเพื่อนเก่าที่กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายไปจากครอบครัวเราไปเป็นสิบปีแล้ว อย่าง"มะเร็ง"
......"มะเร็ง" มิตรผู้นำพาให้คนธรรมดาๆอย่างเรา ได้กลับมาอยู่กับความเป็นมนุษย์อีกครั้ง
.................................

จากคุณ : ALPHA FO - [ 1 ก.ค. 52 15:07:18 ]