ความคิดเห็นที่ 1 ว้าเหว่... “อารมณ์ที่เกิดขึ้น ล้วนเป็นธรรมชาติของจิต” ......... กลับถึงเรือนในตอนเย็น ผมพยายามหาคำตอบให้ตัวเองอีกครั้ง ภาระจะถูกปลดเปลื้องลงเมื่อไร?   การแสวงหาวิธีเอาชนะอารมณ์คือปัจจัยสำคัญที่ผลักดันให้ออกเดินทาง ผมพยายามปลดตัวเองจากพันธะต่างๆ แต่ยิ่งเนิ่นนานยิ่งเหมือนปัญหากลับรุมเร้า รัดตรึงทั้งกายและใจ คล้ายถูกฉุดออกจากเส้นทางที่วาดไว้ แต่ความวุ่นวายเหล่านี้ก็ชักพาให้ได้พบหลวงปู่บุญ ภิกษุผู้เปี่ยมด้วยความเมตตา บางทีเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดกับชีวิต อาจเกี่ยวพันสอดคล้อง เมื่อพบสิ่งหนึ่งจึงจะพบอีกสิ่งหนึ่ง ซึ่งในท้ายที่สุดจะทุกข์หรือสุข เราเองก็ไม่อาจรู้ ต่อตัวน้อยบินฉวัดเฉวียนโอบอุ้มดินก้อนเล็กติดไปด้วย พฤติกรรมของมันน่าสนใจ ...ณ ต้นไม้ขนาดย่อมในมุมอับ ก้อนดินขนาดเท่าผลส้ม แห้งกรัง ยึดแน่นกับกิ่งไม้นั้นราวกาฝาก เจ้าแมลงก้นลายเหลืองดำพยายามนำดินที่ไม่รู้ไปแบกมาจากไหนวางทับถมเข้าไป คงกำลังสร้างรัง เปรียบเทียบขนาดของก้อนดินที่หอบหิ้ว ขนาดของรัง กับขนาดตัวของมันแล้ว น่าชื่นชมในความเพียร   แม้ไม่ได้เฝ้ามองอยู่ตลอด แต่เท่าที่เห็น ไม่ต่ำกว่าสิบเที่ยวที่เจ้าต่อตัวน้อยเวียนวนอยู่อย่างนั้น คำถามเกิดขึ้นในใจ มันต้องแบกต้องวางอีกกี่เที่ยว จึงจะเสร็จสิ้นภารกิจที่ตั้งใจ ผมเคยเห็นรังต่อขนาดใหญ่หลายรังถูกสร้างไว้ในบริเวณเดียวกัน เทียบกับรังนี้แล้วรู้เลยว่ามันคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะสร้างเสร็จ ไม่รู้ทั้งชีวิตจะสร้างได้สมใจหรือไม่ ดูไปมนุษย์ก็ไม่ต่างจากตัวต่อ เมื่ออยากได้สิ่งนี้ก็ทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้มา พอได้ดังใจก็อยากได้สิ่งอื่นต่อไป ไม่รู้จักจบสิ้น บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อสนองความต้องการโดยไม่ได้ฉุกคิดเลยว่า ไม่มีทางที่เราจะสนองตัณหาทางใจได้หมด พันธะจะจบได้อย่างไรหากเราไม่ยอมปล่อย ภาระจะหมดลงได้อย่างไรหากเราไม่รู้จักวาง บัดดล! ราวกับโลกหยุดหมุน ภาระได้ถูกปลดเปลื้อง เมื่อยังเด็ก เราได้แต่หวังจะเรียนให้จบเพื่อทำงาน อยากประสบความสำเร็จ อยากมีคนรัก อยากสร้างครอบครัว อยากมีลูก เฝ้าดูการเจริญเติบโตของเขา อยากเห็นเขามีคู่ครองที่ดี เราหวังว่าเมื่อเขาแต่งงานพันธะความห่วงใยที่เรามีคงถูกวาง แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ จิตยังจะสร้างพันธะต่อไป อาจพุ่งเป้าไปที่หลาน อยากเห็นการเจริญเติบโตของเขา อยากเห็นเขาเรียนสำเร็จ เป็นอยู่อย่างนี้ไม่จบสิ้น ความอยากภายในใจหลอกล่อให้ตามไปเรื่อยๆ พอเสียที! ต่อจากนี้เราจะไม่ตามมันอีกแล้ว ขณะนี้เหลืออีกสองเรื่องที่ยังค้างคาคือณิชากับไอรดา เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้น คงได้เวลาที่ผมจะออกค้นหาคำตอบอย่างจริงจังเสียที จดหมายที่ส่งหาณิชาเมื่อบ่าย มีเพียงเบอร์โทรศัพท์ พรุ่งนี้บ่ายๆ เธออาจติดต่อกลับ เราคงได้ร่ำลา ปลดเปลื้องภาระทางใจที่เกี่ยวกระหวัดรัดรึง ก่อนจะจากกันโดยไม่รู้อนาคต ส่วนทางไอรดา ผมกำลังใคร่ครวญ ควรเตือนเธอเรื่องการวางตัวหรือไม่ ที่ต้องใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานเพราะยังเกรง ไม่อยากให้เกิดรอยด่างขึ้นในความสัมพันธ์ของเรา หลังจากตรองดู... เพราะปรารถนาดีกับเธออย่างจริงใจ ผมจึงตัดสินใจที่จะเตือน ไม่ว่าผลจะออกมาในรูปใด พร้อมยอมรับ เช้าวันต่อมา... ผมเข้าไปที่เรือนใหญ่ บอกความตั้งใจให้พ่อแม่รับรู้ ท่านทั้งสองเข้าใจในเจตนา ยินดีสนับสนุนในทุกเรื่อง ส่วนไอรดาแม้ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่คำวิงวอนจากแววตาของเธอทำให้หวั่นใจ หลังอาหารผมขอตัวกลับ ไอรดาเดินตามมาจนถึงหน้าโรงแรมหลังน้อย “พี่วายุอย่าเพิ่งไปหาหลวงปู่ได้มั้ยคะ” เธอพูดพลางเขย่าไหล่ของผมเบาๆ “อัยย์คิดว่าพี่ควรไปเมื่อไหร่ดีครับ” “ก็ ...” เธออ้ำอึ้ง “อัยย์ครับ พี่ทิ้งทุกอย่างมาก็เพื่อสิ่งนี้ อย่ารั้งพี่เลยนะ” ไอรดาไม่ได้เอ่ยอะไร ผมใจหายเมื่อเห็นหยาดน้ำตาของเธอ แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น “เข้าไปข้างในเถอะครับ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ไอรดาทำทีกระเง้ากระงอด หันหลังหนี ผมเห็นกิริยาแล้วอดขำไม่ได้ ดึงแขนเธอเข้าเรือน เธอขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็เดินตามมา “พี่ไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องนี้กับอัยย์มั้ย” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เรานั่งลงตรงข้ามกันบนชุดโซฟา ไอรดาทำหน้านิ่ว “พูดมาเถอะค่ะ เราเป็นพี่น้องกัน พี่วายุคุยกับอัยย์ได้ทุกเรื่อง” “ขอบใจมากครับ พี่ก็เห็นอัยย์เป็นน้องสาว จึงตัดสินใจที่จะพูด” “เอาค่ะ พร้อม” เธอพูดพลางวางมาดเคร่งขรึม “เรื่องแรก พี่อยากเตือนให้อัยย์ระวังคนมากกว่านี้” เธอทำคิ้วผูกโบ ผมเห็นแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ “อัยย์รู้จักพี่เพียงผิวเผิน แต่กลับวางใจพามาถึงบ้าน เสี่ยงเกินไป แม้พี่จะช่วยอัยย์ไว้ก็ตาม คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจนะครับ” ดูเธอกำลังครุ่นคิด แต่ก็พยักหน้าช้าๆ ผมพูดต่อ “พ่อกับแม่เห็นอัยย์ให้ความสนิทกับพี่จึงพลอยให้ความเอ็นดูตามไปด้วย พี่เชื่อว่าเหตุผลเดียวที่ท่านอนุญาตให้พี่อยู่ในบ้านคือไม่อยากขัดใจอัยย์” “พ่อแม่ก็เคยเตือนเหมือนกัน” ไอรดาบอก “เรื่องพี่?” ผมถามพร้อมจิ้มนิ้วมาที่ตัวเอง เธอพยักหน้า หัวเราะคิกคัก ผมพลอยหัวเราะตามเธอไปด้วย “นั่นแหละครับ พี่อยากให้อัยย์ระวังเรื่องนี้สักนิด” “ค่ะ” เธอรับคำหนักแน่น “อีกเรื่อง พี่อยากเตือนอัยย์เกี่ยวกับการวางตัว พี่ไม่รู้ว่าปกติอัยย์วางตัวกับเพศตรงข้ามยังไง แต่กับพี่ อัยย์ใกล้ชิดมาก แม้จะรู้สึกว่าเป็นพี่น้องกัน แต่เราก็รู้แก่ใจว่าไม่ใช่ เวลาอัยย์ใกล้ชิดพี่มากๆ บางครั้งพี่รู้สึกกระอักกระอ่วน ยิ่งต่อหน้าคนอื่นพี่ยิ่งวางตัวไม่ถูก โดยเฉพาะต่อหน้าพ่อกับแม่พี่แทบหายใจไม่ออก ไม่ใช่ว่าอัยย์วางตัวไม่ดี เพียงแต่ไม่ค่อยเหมาะนัก อัยย์เข้าใจที่พี่จะสื่อมั้ยครับ” เธอดูเคร่งขรึม จ้องหน้านิ่ง “พี่วายุคิดเกินเลยกับอัยย์หรือเปล่าคะ” ผมเดาแววตาของเธอไม่ถูก ดูเหมือนยิ้มยั่ว เปล่งประกาย แต่แฝงความจริงจัง ชักรู้สึกใจคอไม่ดี “ว่าไงคะ” เธอถามย้ำ คงเห็นผมนิ่งไป แม้ไม่ได้รู้สึกกับเธอเกินเลย แต่ไม่รู้เพราะอะไรจึงรู้สึกเขิน อาจเพราะไม่เคยเจอใครถามตรงๆ แบบนี้ รีบปฏิเสธพัลวัน เธอหัวเราะร่วน “ก็ได้ค่ะ อัยย์จะอยู่ให้ห่าง พี่จะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัด วางตัวไม่ถูก” พูดแล้วเมินออกไปข้างนอก หน้าง้ำ “พี่ไม่ได้ต้องการแบบนั้นหรอกครับ เพียงแต่ต่อไปอัยย์ต้องเป็นผู้นำ มีกิจการให้ดูแลเยอะแยะ พี่ไม่อยากให้คนมองอัยย์ผิดไปจากความเป็นจริง” ไอรดาหันกลับมา จ้องตา ยิ้มบางๆ ก่อนเดินข้ามมานั่งข้างๆ แล้วดึงมือผมไปกุมไว้ “อัยย์ไม่ได้วางตัวแบบนี้กับคนอื่น พี่วายุไม่ต้องห่วงนะคะ” ผมยิ้มละไม พยักหน้า เธอยิ้มตอบ แต่แววตาดูหม่นหมอง เอนตัวซบนิ่งที่ต้นแขนของผม เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “พี่วายุรู้มั้ย อัยย์เหงาแค่ไหน อัยย์ต้องอยู่คนเดียวในขณะที่พ่อแม่ไปทำงาน ตอนเด็กๆ อัยย์อยากมีพี่ แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ อัยย์ก็เฝ้าอ้อนวอนสิ่งศักดิ์ทุกวัน ขอให้มีน้อง แต่ไม่สำเร็จ ตอนนี้อัยย์มีพี่วายุ เหมือนส่วนที่ขาดถูกเติมเต็ม ขอให้อัยย์ได้ใกล้ชิดพี่ อย่าผลักไสอัยย์เลยนะคะ อัยย์สัญญาว่าจะเป็นแบบนี้กับพี่คนเดียว” ทุกคำพูดสื่อถึงความว้าเหว่ในใจของเธอ การเป็นลูกคนเดียวบางครั้งก็รู้สึกเหงาจริงๆ ผมเข้าใจดี ลูบศีรษะปลอบโยนเธอแผ่วเบา จากคุณ : วรบรรณ - [ 1 ก.ค. 52 18:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลังเล... “จงเตรียมทุกอย่างให้พร้อมแล้วก้าวออกไป อย่างน้อยจะได้รู้ว่าสิ่งที่คิดไว้ผิดหรือถูก” ......... เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ผมพาตัวเองออกมาเผชิญโลก เบอร์ไม่คุ้น คงเป็นณิชา ไม่รู้เพราะอะไรทำให้รู้สึกประหม่า เกิดอาการเกร็ง ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร หากรู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นแบบนี้คงเตรียมประโยคไว้ทักทาย อย่างน้อยก็คงไม่รู้สึกละล้าละลัง เสียงโทรศัพท์เงียบลง ฉุดให้ผมตื่นจากวังวนความคิด รวบรวมความกล้า โทรกลับไปยังเบอร์ที่ปรากฏ เมื่อปลายทางรับสาย ผมรีบกรอกเสียงลงไป “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเมื่อกี้ใครโทรเข้ามาเบอร์นี้” ไม่มีเสียงใดๆ ตอบมา “สวัสดีครับ?” ผมกล่าวทักทายไปตามสายอีกครั้ง “วายุ” เสียงตอบกลับมา ณิชาแน่แล้ว ไม่รู้ว่าจะมีใครเข้าใจไหม เวลาคิดถึงใครมากๆ พอได้ยินเสียงแม้เพียงสั้นๆ แต่หัวใจพองฟู ผมคงมัวแต่ดีใจ เสียงจากโทรศัพท์ดังย้ำมา “วายุ?” จากนั้นคำพูดก็หลั่งไหลเหมือนสายน้ำหลาก แม้เราเพิ่งจากกันไม่กี่วัน แต่รู้สึกเหมือนมีเรื่องคุยมากมาย ณิชายังคงเหมือนเดิม ลักษณะการพูดร้ายลึก เธอไม่ได้พูดน้อยเหมือนวันแรก แต่ความกวนไม่เปลี่ยนแปลง จังหวะหนึ่งเธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เดือนหน้ารุ่นพี่ของชั้นจะจัดนิทรรศการภาพวาด เขาจะให้ชั้นเอาผลงานไปโชว์ด้วย แม้จะเป็นเพียงมุมเล็กๆ แต่ก็ถือว่าความฝันของชั้นเป็นจริงแล้วนะ” “ดีใจด้วยนะครับ” “ขอบคุณมาก ชั้นดีใจมากเลย” “ควรดีใจแล้วครับ ถือว่าเป็นก้าวแรกของความฝัน” “ใช่เป็นก้าวแรกจริงๆ” น้ำเสียงของณิชาดูมีความสุขมาก ผมเองก็ยินดีกับเธออย่างจริงใจ แต่อารมณ์เบิกบานของเธอทำให้ผมลังเลที่จะบอกเรื่องการไปพบหลวงปู่ “วายุ” เสียงเรียกฉุดให้ตื่นจากภวังค์ “ครับ” ผมรีบขานเธอ “ชั้น... อยาก... อืม... เป็นไปได้มั้ยถ้าคุณจะมา” คำถามอ้ำอึ้งพาเรี่ยวแรงของผมหดหาย ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอ เมื่อเราประสบความสำเร็จย่อมอยากให้คนที่รู้สึกพิเศษอยู่ด้วย เรารู้แก่ใจดีว่าต่างเป็นคนพิเศษของกันและกัน แต่ทำไมต้องเป็นเวลานี้? “ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ชั้นแค่ถามดูเฉยๆ” เสียงหงอยของเธอยิ่งดึงจิตของผมดำดิ่ง “ผมอยากไปอยู่กับคุณในวันนั้นนะ อยากมากจริงๆ แต่พรุ่งนี้ผมต้องไปพบหลวงปู่บุญ ฝากตัวเป็นศิษย์ ผมเชื่อว่าท่านต้องพาผมเข้าป่า ยังไม่รู้เลยว่าต่อจากนั้นจะเป็นยังไง” ความเงียบคืบคลาน... ตอนเย็นผมเข้าไปทานมื้อค่ำที่เรือนใหญ่ ไอรดาพยายามขอให้พ่อกับแม่รั้งตัวผมไว้ แต่ไม่มีใครสนใจคำออดอ้อนของเธอ   “อัยย์อย่าทำเป็นเล่น บาปนะลูก” แม่เตือนน้ำเสียงจริงจัง “พี่เค้าไม่ได้จะไปตายเสียหน่อย อย่าตีตนให้มากไป” พ่อช่วยสำทับ ปั้นหน้ายักษ์ใส่ไอรดา ก่อนหันมาพูดกับผม “พ่อว่านะ ถ้าบวชได้ก็บวชไปเลย พ่อจะจัดงานให้ เอาลิเกสักสามโรง หนังกลางแปลงห้าจอ เดี๋ยวจ้างทีวีมาถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศ” พูดพลางชำเลืองไปทางลูกสาว คนถูกยั่วลุกขึ้นเดินหน้าง้ำไปที่ห้องรับแขก เสียงแม่ตีพ่อดัง เพียะ! พ่อหัวเราะร่วน หลังอาหารผมขอตัวกลับเรือนนอน ไอรดาทำท่าจะเดินตามออกมา แต่พ่อเรียกไว้ “อัยย์จะไปไหน” “ไปส่งพี่วายุค่ะ”   “จะไปอ้อนอะไรพี่เค้าอีก” โดนพ่อดักทาง ไอรดาหน้างอเป็นม้าหมากรุก แม่เดินเข้าไปโอบไหล่เธอแผ่วเบา “ขึ้นไปนอนกับแม่นะลูก พี่วายุเขาต้องเตรียมตัวเดินทาง ไม่มีเวลาคุยกับเราหรอก นี่ก็ดึกมากแล้ว” ไอรดาทำท่าเหมือนเด็กถูกขัดใจ หน้างอเป็นม้าหมากรุก หันมาส่งสายตาวิงวอน ก่อนเดินหน้าบูดขึ้นข้างบน ผมยิ้มแห้งๆ ให้พ่อกับแม่ แล้วลากลับเรือน “วายุ ทำไมเราต้องพลัดพรากกันเสมอเลยนะ” “ณิชา ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะ” “ชั้นเข้าใจ ไม่โกรธคุณหรอก เพียงแต่ท้อกับโชคชะตา” ...ผมผวาตื่นตอนตี ๕ เศษ คำพูดจากก้นบึ้งหัวใจของณิชาตามหลอกหลอน เป็นอีกค่ำคืนที่ยาวนาน ที่รู้สึกเช่นนั้นไม่ใช่เพราะอยากเร่งเวลา แต่เพราะความทุกข์ที่ถาโถมตั้งแต่กลับถึงเรือนเมื่อหัวค่ำ ไม่รู้เพราะอะไรทำให้ลังเล ไม่อยากเดินทางต่อไป   ผมพยายามค้นหาสาเหตุ... เป็นเพราะความน่ารักของไอรดา ความเมตตาจากพ่อกับแม่ ความอบอุ่นจากณิชา หรือทุกอย่างรวมกัน? ตั้งคำถามกับตัวเอง... เราต้องการแสวงหาจริงๆ หรือเพียงแค่อยากรู้? ...การฝึกฝนทางจิตจำเป็นต้องไปอยู่ป่าด้วยหรือ แค่ซื้อหนังสือมาอ่าน ทำความเข้าใจอยู่กับบ้าน กับคนที่เรารักก็ได้ ไม่เห็นต้องลงทุนถึงเพียงนี้ หากเราไปในลักษณะกล้ำกลืนฝืนทนอาจส่งผลร้ายมากกว่าดีก็ได้ ผมครุ่นคิดเวียนวนอยู่อย่างนี้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าว่านี่คือเหตุผล หรือเพียงอุบายแยบคายที่กิเลสยกขึ้นมาหลอกตัวเอง ......... (โปรดติดตามตอนต่อไป ๑๖ ก.ค. ๕๒) จากคุณ : วรบรรณ - [ 1 ก.ค. 52 18:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาเกาะขอบ กรึ๋ยๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ก.ค. 52 18:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งเจอกันเอง เบอร์ก็มีแล้ว เดี๋ยวก็ได้ติดต่อกันอีก จากคุณ : scottie - [ 1 ก.ค. 52 23:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โชคชะตาดูเหมือนเป็นมือกลั่นแกล้งคน เกาะขอบด้วย ^^ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 2 ก.ค. 52 11:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .. เกาะขอบ แล้วสองคน จะเกาะอีกก็กลัวเป็น"มือที่สาม"อ่ะ ... แค่กดโทรศัพท์เท่านั้นเองเนอะคุณสก็อตตี้ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ 2 ก.ค. 52 17:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะ"เกาะขอบ" ก็มีคนเกาะแล้วถึงสองคน ถ้าสิงห์"เกาะขอบ"อีก ก็เกรงจะเป็นมือที่สามอ่ะ งั้นเกาะคุณสก็อตตี้ดีกว่า (เกี่ยวมั้ยนี่) รอแค่เสียงกริ่งโทรศัพท์เท่านั้น... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 2 ก.ค. 52 17:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณสิงห์เป็นไร ทำไมโหนแล้วโหนอีก ฮุๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ก.ค. 52 19:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .. ทำไมข้อความหาย?? ลองอีกที มาเกาะขอบ..ข้างคุณโก้ :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 2 ก.ค. 52 22:46:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาดูเขาเกาะขอบกัน คุณพีทคุง , คุณโก้ , คุณสิงห์อมบ๊วย เกาะแน่นๆ นะครับ ระวังจะล่วงกันไปเสียก่อน แบบว่ารถวัยสะรุ่นอะนะ ค่อนข้างจะแรง ต้องทำใจ เอิ๊กๆๆ คุณสิงห์อมบ๊วย เกาะเสียสามรอบสงสัยจะกลัวหล่นจริงๆ เอิ๊กๆๆ คุณ scottie ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่าน นิยายธรรมะไม่ค่อยมีคนสนใจอ่านกันนัก ผมได้เห็นว่ามีคนติดตามอ่านอยู่สักคนสองคน ก็รู้สึกสุขใจแล้วครับ ยิ่งนานไปจะยิ่งมีแต่ธรรมะ หวังว่าคงไม่เบื่อเสียก่อนนะครับ ......... ปล. พรุ่งนี้เช้ามืดจะเดินทางไปปฏิบัติธรรมที่วัดป่าในจังหวัดอุดรฯ คงหายหน้าไปสักสามสี่วัน ขอให้ทุกท่านมีความสุขในเทศกาลงานบุญของชาวพุทธเรานะครับ จากคุณ : วรบรรณ - [ 3 ก.ค. 52 07:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โมทนาพี่วัวน้อ ขับรถดีๆ อย่าเข้าซอยผิด ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 3 ก.ค. 52 09:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีแต่คนเกาะขอบ ถ้าเพิ่มเราไปด้วย ขอเป็นรถบรรทุกนะคะ เพราะเครื่องแรงดี และคนนั่งไม่หล่น ชัวร์ ^^ .. โมทนาสาธุกับการปฏิบัติธรรมคะ.. จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 3 ก.ค. 52 15:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อวานท่าจะเมา เกาะแล้วเกาะอีก ว่าแล้วก็ไปเกาะแม่กินดีกว่า... .. .. สาธุกับพี่วัวด้วย ขากลับไม่คิดจะแวะขอนแก่นมั่งรึ (เพราะสิงห์ฯจะไม่อยู่ไปอุบลฯ อิอิ ) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ 3 ก.ค. 52 16:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14  อ่านแล้วก็สนุกเพลิดเพลินไปอีกแบบค่ะพี่ต้อม ได้ย้อนกลับมาดูตัวตนเองด้วยจึงได้รู้ว่ากิเลสเยอะจริง ๆ ค่ะ อิอิอิ อยากหลุดพ้นบ้างก็คงต้อง"ทำเอง รู้เอง" เข้าพรรษาปีนี้ไปทำบุญที่บ้านยายมาค่ะ เจอหลวงพ่อที่วัดป่าให้คำเทศน์ คำสอน มาเพรียบค่ะ   คงได้น้อมมาใช้ในชีวิตประจำวันค่ะ  รู้สึกดีจริง ๆ ค่ะ โมทนาสาธุกับการไปปฏิบัติธรรมด้วยคนนะค่ะพี่ต้อม เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ จากคุณ : Donut_ty - [ 6 ก.ค. 52 23:44:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณพีทคุง ขอบคุณครับ ไอ้เรื่องเข้าซอยผิดเนี่ย บางครั้งก็ต้องอยู่ที่คนนั่งข้างๆ ด้วย คริคริ คุณสัมผัสรักในใจเรา หา... เพิ่มคุณไนท์อีกคนถึงกับต้องเปลี่ยนเครื่องเป็นเครื่องรถบรรทุกเลยเหรอ อึม... ฮี่ๆๆ คุณสิงห์อมบ๊วย ก็ไม่ยอมบอกว่าแวะแล้วจะได้ขนมติดมือหรือเปล่าก็เลยไม่ได้แวะ ฮี่ๆๆ คุณ Donut_ty ดีใจจริงๆ ที่มีคนอ่านธรรมะแล้วรู้สึกเพลิดเพลิน สิ่งที่ยากที่สุดของการปฏิบัติธรรมอาจจะอยู่ที่การรู้จักนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน บางคนปฏิบัติธรรมมานาน แต่พอเจอเรื่องเลวร้ายในชีวิตกลับขาดสติ ไม่รู้จักนำสิ่งที่ตัวเองศึกษามาใช้ให้เกิดประโยชน์   ขออนุโมทนาบุญกับการทำบุญและเก็บเกี่ยวธรรมะกลับมาพิจารณาเช่นกันนะครับ จากคุณ : วรบรรณ - [ วันเข้าพรรษา 06:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาทักทาย คุณ วรฯ ค่ะ สบายดีนะคะ ช่วงนี้เทียนสี ยุ่งมากๆค่ะ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาห้องถนนเลยค่ะ จากคุณ : teansri - [ วันเข้าพรรษา 23:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณเทียนสี ผมสบายดีครับ ขอบคุณมากที่แวะมาทักทาย งานยุ่งเท่าไหร่ก็ช่าง แต่อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะครับ จากคุณ : วรบรรณ - [ 9 ก.ค. 52 06:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18  ขอบคุณค่ะพี่ต้อม... เห็นด้วยค่ะว่าสิ่งที่ยากที่สุดของการปฏิบัติธรรมคือการนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน  อาจจะเพราะแหม่มยังคุมสติได้ และยังไม่เข้าใจดีพอมั้งค่ะ อ้อ..ลืมเล่าไปค่ว่าตอนไปวัดป่าที่บ้านยาย  พึ่งเข้าใจวิธีการกรวดน้ำและการแผ่เมตตาจริง ๆ ค่ะ ที่ไม่ได้มาจากการอ่านหรือการสวดเป้นนกแก้วนกขุนททองตามบทสวดมนต์...   ถ้าได้คุยกันจะเล่าให้ฟังพี่คงขำความเปิ่นของน้องสาวคนนี้แน่ ๆ .... ให้ฟังค่ะ ขนาดหลวงพี่ยังส่วยหน้าแบบขำ ๆ ให้เลยค่ะ งานนี้หาตัวช่วยกันวุ่นค่ะ อิอิ (กลับบ้านแล้วนะคะ เข้ามาแวะทักทายค่ะ และนับวันรออ่านตอนต่อไป) จากคุณ : Donut_ty - [ 13 ก.ค. 52 17:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณ Donut_ty เปิ่นอย่างไรน้า... ชักอยากฟังแล้วสิ เอิ๊กๆๆ วันนี้ได้ฤกษ์ลงตอนใหม่แล้ว อย่าลืมเข้ามาอ่านนะครับ จากคุณ : วรบรรณ - [ 15 ก.ค. 52 07:55:58 ]