เต็มสิบ
แมลงกลางคืนกรีดเสียงร้องประสานกันพร้อมๆกับเสียงของสุนัขเห่าหอนเป็นกลอนเปล่าที่ไม่มีใครเข้าใจ ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดสนิทที่มีเพียงดวงดาวส่องแสงระยิบระยับไม่กี่ดวง
อากาศเย็นชื้นเพราะน้ำค้างลงจัด ใบชมพู่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ...ไหลลงมาถูกต้นแขนของเด็กน้อย แต่เธอกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร เส้นผมยาวสยายเรียบเงาดุจเส้นไหม หากทว่า...ใบหน้าซูบเซียวไร้ความรู้สึก ดูไม่ต่างจากตุ๊กตาผ้าในอ้อมกอดเธอเลย แววตาหม่นหมองเจือไว้ด้วยความปวดร้าว
หนูน้อยนั่งบนม้านั่งยาวเก่าๆตัวนั้นมานานเท่าไรไม่รู้ ตลอดเวลาก็ได้แต่ทอดสายตาไปทางรั้วไม้ที่เปิดทิ้งไว้กับความรู้สึกสูญเสีย
พ่อขา...แม่ขา...ทำไมยังไม่กลับมาอีก แม่หนูสะอื้นไห้ก้มลงมองกระดาษแผ่นบางๆในมือ เสียงพ่อแม่ทะเลาะกันเมื่อตอนหัวค่ำดังลั่นขึ้นไปถึงห้องนอน ดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง
นี่คุณ...อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าที่คุณมีฐานะการงานมั่นคงอยู่ทุกวันนี้น่ะ ก็เพราะคุณพ่อฉันคุ้มกะลาหัวคุณอยู่
ผมไม่เคยลืม ถึงอดทนอยู่ทุกวันนี้ไง ที่สำคัญผมไม่อยากให้ลูกผมมีปมด้อย
ลูกของคุณ เฮอะ ...พูดมาได้ นังเด็กนั่นน่ะ มันใช่ลูกของคุณซะเมื่อไหร่กัน
แต่ผมก็รักแกยิ่งกว่าแม่แท้ๆอย่างคุณ คุณน่ะ..วันๆดีแต่แต่งตัวออกงานสังคม เสียเวลาไปสังสรรค์กับไอ้พวกเพื่อนผู้ดีจอมปลอมของคุณ เคยมีเวลาดูแลลูกดูแลผัวบ้างหรือเปล่า
แล้วคุณล่ะ วิเศษนักเรอะ ทำแต่งาน งาน เคยมาสนใจฉันบ้างมั้ย ฉันอยากให้บริษัทคุณมันล่มจมซะจริงๆ .... คุณจะได้ไม่ต้องมีงานอะไรต้องไปทำอีก
ถ้าผมไม่ทำงาน แล้วจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้กันเข้าไป คุณใช้เงินยังกะเบี้ย ขนาดผมทำงานหนักขนาดนี้ ยังไม่วายโดนดูถูก
เรื่องเกาะชายกระโปรงผู้หญิงกินน่ะเหรอ ? แล้วมันจริงมั้ยเล่า ?
คุณนิภาวรรณ ผมชักจะหมดความอดทนแล้วนะ
เชอะ ก็ไปสิ... แกเก็บข้าวเก็บของแล้วไสหัวออกจากบ้านฉันไปได้เลย ไป๊...ไอ้ผัวเฮงซวย
บ้านหลังใหญ่มีเพียงแสงไฟสลัว ทุกอย่างเงียบงันเหมือนบ้านร้าง มีเพียงหนูน้อยตัวเล็กๆหลับคุดคู้อยู่บนม้านั่งยาวสีซีดตัวนั้น แผ่นกระดาษร่วงหลุดจากมือลงบนพื้นหญ้า
รูปวาด ชื่อ ครอบครัวของหนู สีสันสดใส เป็นเพียงภาพฝันที่หวังจะสัมผัสความอบอุ่นที่หายไป มุมล่างของกระดาษ มีเลขสิบเขียนด้วยหมึกแดงซึ่งเลือนไปแล้วด้วยหยาดน้ำตา
สายลมอ่อนโยน ลูบไล้เส้นผมละมุนของแม่หนูเหมือนจะปลอบขวัญให้หลับฝันดี ความเย็นเยียบของราตรีเพิ่งพริ้วผ่านไปไม่นาน กระดิ่งลมที่ชายคาโคลงตัวไปมาส่งเสียงขับกล่อมกังวาน ฟ้าใกล้สาง.....พระจันทร์กำลังเดินจากไปช้าๆ
ลูกนกตัวจ้อยเงียบเสียงลงแล้ว...หากยังคงแว่วเสียงละเมอปนสะอื้นลอยลมมาแผ่วๆ
จากคุณ :
สร้อยสยาม 
- [
2 ก.ค. 52 14:51:59
]
เต็มสิบ
