ความคิดเห็นที่ 1 ตะวันใกล้ตกดินเต็มที เธออยากนั่งรอดูอันดามันกลืนกินพระอาทิตย์ แต่คงทำไม่ได้ มันเปลี่ยวเกินไป เด็กๆ พวกนั้นก็หายไปแล้ว เหลือฝรั่งบางกลุ่มเริ่มหาผ้าปกคลุมร่างกายนอกเหนือเสื้อน้อยชิ้นที่ใช้ยามแดดจ้า ป่านนี้ลักษยาอาจกลับมา  เธอหมุนตัวกลับทันที          เธอชนสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่เข้าอยางจัง         “โอ๊ย”         ไม่ใช่วัวหรือควาย แต่เป็นคนหน้าขมิงทึงด้วยความโกรธยืนเท้าสะเอว เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อคนที่เดินชนเป็นอาหารเย็น        “ทำไมคุณไม่ปลุกผม คุณใจร้าย แกล้งกันลง”     มนัสเดินมายืนข้างหลังนานแค่ไหน เธอไม่รู้         แก้ตัวไปตามเป็นจริง “ก็คุณหลับนี่คะ ไม่กล้าปลุก ที่จริงอยากลากคุณให้มาเดินเป็นเพื่อนตั้งนานแล้ว เกรงใจนี่ ไม่รู้คุณเหนื่อยหรือเปล่า” เธอระล่ำบอก เงยหน้ายิ้มหวานให้เขา “มาถึงก็นั่งแหมะ อยู่เป็นชั่วโมง ไม่กล้าเดินไปไหน กลัวฝรั่งฉุด” “ไปเดินเล่นทางโน้นกันนะคะ เธอชี้ไปที่ปลายทางของอ่าวโค้งแหลมลงไปในทะเล “น้ำลดเหลือแต่โคลนแล้ว”      มนัสเลิกทำเป็นโมโห         “อิอิอิ ผมขอโทษด้วยหลับเพลินไปหน่อย คุณน่าจะเอารองเท้าเคาะห้องสักนิด” ไม่วายบ่นอุบอิบ ก่อนชมคนสวยที่เดินเคียง        “คุณแต่งตัวอย่างนี้แล้วน่ารักจังเลย ฝรั่งไม่ทันได้ฉุดคุณหรอก” เขาหยุดให้เธองงแล้วเฉลย “คนไทยอย่างผมนี่แหละ จะฉุดเข้าป่า”         “ฮึ จะฉุดแต่หลับเป็นตาย”        มาดาแค่ส่งเสียงในลำคอ ไม่ถือสา เพราะเริ่มเฉยๆ กับคำพูดจาแทะโลมเขาเข้าไปทุกที และอารมณ์ดีที่เขาตื่นทันมาเดินเพื่อนเธอชมอาทิตย์ตกดิน         แต่แล้ว ก็ต้องผิดหวังกันทั้งคู่ เพราะจู่ๆ เมฆหม่นจากไหนไม่รู้มาคลุมหนาที่ริมขอบฟ้าสีส้มเหมือนไม่อยากให้ใครเห็นอันดามันทอดกลืนดวงตะวัน “น่า อย่าไปสนใจเลย ให้มันตกดินแอบๆ ไป เชอะ เห็นเราเฝ้ารอทำเป็นแอบ”          มนัสใช้นิ้วกลางรวบเกี่ยวนิ้วมือเธอเดินไปตามหาดทรายด้วยกัน มีปูลมออกมาวิ่งเล่น แต่ก็หนีหายเมื่อเห็นยักษาสองตนเหยียบย่ำเข้ามาใกล้ๆ ปูเสฉวนแบกเปลือกหอยห่อหุ้มขนาดใหญ่ เคลื่อนไหวเชื่องช้าแต่สม่ำเสมอไม่หยุดหนียักษ์อย่างปูลม คนขวัญอ่อนอาจมองเห็นเหมือนซากบางอย่างเดินได้ ดูน่ากลัวทีเดียว จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:37:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แม้โดนย่ำ ทำร้าย ให้ทรายเจ็บ รอยปลายเล็บ จิกลง ตรงเนื้อหนัง ทรายยิ้มรับ ปวดเพียงใด ไม่จีรัง ขอเป็นฝั่ง พื้นนุ่ม อุ้มเท้านาง         “อืม สุดทาง เราต้องกลับแล้วค่ะ”         มาดาเอ่ยขึ้นมาเมื่อยืนบนโขดหินจนตัวสูงกว่าเขา ชะเง้อหาจุดเริ่มต้นของการเดิน            โดนขัดคอแบบเข้าข้างตัวเองจนได้           “ใครบอกว่า สุดทาง เรายังเริ่มได้นิดเดียวเอง”        “เดินต่อไปให้ตกทะเล แล้วเพ้อไปคนเดียวเถอะ” เธอสะบัดหน้าใส่เขา ก่อนเดินหนีกลับทางเดิม ไปถึงแค่ไม้ชายทะเลต้นหนึ่ง มือแข็งแรงกว่าก็รั้งแขนไว้ “หยุดก่อนน่า อุตส่าห์เดินมาตั้งไกล ทำไมรีบกลับล่ะ ชมวิวก่อนสิ”          มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ถ้าเธอไม่รู้สึกว่าตัวคนพูดนั่นแหละ ไม่มีวี่แววอยากชมวิวสักนิด ในสายตากลับฉาบไปด้วยอารมณ์อย่างอื่น “อืม พอแล้ว หิวข้าว ไปหาอาหารทะเลกินอีกมั้ย” เธอกลั้นใจพูด ทั้งที่อาหารเมื่อบ่ายทำเธอจุกไปจนไม่น่าจะกลืนอะไรลงท้องได้อีก มนัสเอานิ้วปิดปาก แล้วรั้งเอวเธอให้มาใกล้ๆ จนเธอเห็นแสงวาวๆ วิบวับในดวงตา เอ่ยตอบด้วยความคะนอง “ไม่หิวข้าว แต่อยากกินอย่างอื่น” “เอาอีกแล้วมั้ยล่ะ “มาดาบ่นปอดแปดพยายามขืนตัวออก “น่า นะ เดี๋ยวกลับไป พี่ยาก็ขวางคุณกับผม เหมือนห่างกันคนละโยชน์ ไม่น่าพักใกล้กันเลยจริงๆ” ทั้งอ้อนทั้งบ่นให้คนในวงแขนเห็นใจ “แยกพักคนล่ะที่ ฉันก็ค้างกะพี่ยา อยู่ดี” เธออุบอิบพูดกับอกเสื้อเชิ้ตลายฟ้าอ่อนๆ ตรงหน้า ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ “ยังงั้นเหรอ คนใจร้าย” มือเขาเริ่มยุ่มย่าม         เธอขยับจะพูดอะไรอีก แต่กลับเงียบสนิทเพราะตำแหน่งที่ใช้ทำงานถูกจู่โจมเสียแล้ว แม้จะต่อสู้ขัดคืนก็ทำได้เพียงครู่เดียว กำลังพลเพียงน้อยนิดก็ถูกสยบโดยเกมส์ไฟรักน่าหลงไหลที่เขาจุดขึ้นมาให้ร่วมเล่น          แสงรำไรจากพระจันทร์เทียมของร้านอาหารส่งแสงสะท้อนกับพื้นน้ำทะเลในแอ่งโขดหิน ลมเย็นๆ ไหวมาเงียบเชียบ เสียงคลื่นที่พอจะเป็นเพื่อนคู่รักยืนโอบกอดกันและกันริมต้นรักทะเล ก็เบาบางห่างใกลจนยินเพียงเสียงหายใจของคนสองคนเท่านั้น          แม้ไม่ได้เริ่มเกมส์รักด้วยวิธีการเดียวกันอย่างพร้อมใจแต่เมื่อดำเนินไปเรื่อยๆ ตามครรลองธรรม ความสุขของอีกฝ่ายก็ยิ่งใหญ่เพียงพอที่ให้อีกคนอิ่มเอมใจไปเหมือนกัน และเต็มใจที่จะมอบให้พร้อมเรียกร้องจากกันอย่างเป็นหนึ่งเดียว หอมแสนหอม แสนอิ่ม ริมปากเจ้า ชิวหาเคล้า เคลียลิ้ม ชิมน้ำหวาน เกสรรัก  กระหวัดเกี่ยว ทั่วผืนธาร หัวใจซ่าน ขานเพลงหวิว พลิ้วทรวงใน แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 52 15:40:54 จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาเลิกใจร้อน เพลงรักที่นุ่มนวลและอ่อนหวาน ต้องเดินด้วยท่วงทำนองเพลงช้า เท่านั้น เมื่อไหร่ที่เผลอตัวเพิ่มจังหวะเป็นเพลงหนักหน่วง เขาบังคับตัวเองให้ลดจำนวนตัวโน้ตลง ให้เพลงทำนองเดิมกับมาดำเนินแบบเก่า แม้คนที่ร่วมร้องจะไม่เป็นใจนัก เรียกร้องให้เขารุนเแรงมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่กระนั้น ไม่มีความรำคาญหงุดหงิดเกิดขึ้น ยิ่งเธอแสวงหา ความอิ่มเอมยิ่งเติมเต็มในหัวใจเขา            เนื้อนุ่มเนียนใต้อาภรณ์ตกอยู่ในการสำรวจของมือใหญ่แข็งแรงเคลื่อนไหวไปมาตามทำนองเพลงรักขับขานโดยผ่านริมฝีปากของทั้งคู่ ราวกับจะทดแทนที่กายทั้งสองไม่สามารถกลายเป็นหนึ่งเดียวได้บนผืนทรายแห่งนี้            มันจะรวดเร็วเกินไป หรือท้องฟ้าจะเดียดฉันท์เพียงไหนถ้าเขาและเธอจะเอนกายเคียงกันตรงนี้ตามหัวใจเรียกร้อง “อื้อ” มาดาร้องออกมา เงยหน้ามองเขาเท่าที่แสงจากฟ้ามืดจะอำนวย “อื้อ ทำไม” เสียงถามล้อๆ เขาตั้งใจหยุดเอง จนเธอยังอยู่ในภวังค์ส่งเสียงละเมอออกมา แต่เจ้าตัวไหนจะยอมรับว่าตั้งใจร้อง “อื้อ หยุดทำไมล่ะ” ต่างหาก          เธอไม่พูดออกมา แต่เขารับรู้ได้ หากเขาไม่หยุดเสียก่อน เพลงรักหวานๆ ของเขาจะกลายเป็นเรื่องน่ารังเกียจผิดที่ผิดทางตามมาตรฐานสังคมทันที           สองคนยังแนบชิด แทบเป็นหนึ่งเดียว เหมือนจะรู้ว่าความเปลี่ยวกายเมื่อห่างกันนั้นน่าหวาดหวั่นกว่าสิ่งไหน ริมฝีปากแยกออกจากกันหลายชั่วนาทีแล้ว ใบหน้าเธอยังซบอยู่กับซอกไออุ่นน่าค้นหาบนแผงอกเขา มือเธอข้างหนึ่งโอบแผ่นหลัง อีกข้างวางใกล้ๆ ตำแหน่งที่แก้มซบอยู่ สะโพกงามงอนที่เคยคิดแอบเขาด้วยความเขินอายกลายที่รองรับสัมผัสนุ่มนวลของมือที่ใช้กำกับจังหวะเพลงรักที่ผ่านมา “นอนตรงนี้ไหม” เขากระซิบถามริมหู “อือ ได้ไหมล่ะคะ” เสียงตอบอู้อี้ตรงซอกไหล่ ทำเขาขบขัน         คนตัวสูงกว่า เงยหน้ามองฟ้า ครางเสียงกระเส่า        “เทวดาคร้าบ อย่าบังคับให้กระผม ทำอะไรน่าเกลียดไปกว่านี้ กับคนน่ารักที่กระผมกอดอยู่ แต่ถ้าจำเป็นต้องทำ ได้โปรดชี้แนะ ด้วยเถิด ได้โปรด” เขาหันซ้ายขวาเหมือนพยายามมองหาทำเลดีๆ       มาดายอมผละอกทันที        “ขออะไรอีกคะ พอแล้วกลับเถอะ ไปรับพี่ยาไปกินข้าวก่อน จะทุ่มครึ่งแล้วเนี่ย” แต่เธอกลับเป็นคนเต็มใจจูงมือเขาเดินย้อนทางเดิม มนัสฮัมเพลงเบาๆ มาตลอดทาง “ผมกินข้าวไม่ลงแล้ว มาดากินลงหรือ” มาดาไม่พูด แต่ไม่คิดเชื่อสักนิดว่าเขาจะกินอะไรไม่ได้อีก นึกใจหายเดี๋ยวไปเจอหน้าลักษยา เธอต้องทำห่างๆ เขาอีก ก่อนจะถึงทางแยกบ้านพัก เขาจับเธอหมุนตัว “คุณแต่งตัวน่ารักที่สุดเลยวันนี้ ห้ามแต่งชุดนี้ไปกับใครที่ไหนเด็ดขาด” เธอก็อยากจะยิ้มขอบคุณอยู่หรอก แต่มันก็น่ากังขาความหมายที่เขาพูด “มันน่าเกลียดหรือคะ เห็นก้นชัดเจนล่ะสิ” เธอถามด้วยความอายและกังวล เขายิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย “ไม่น่าเกลียดสักนิด ก้นคุณสวยออก ผมชอบ” และสำทับอีกครั้งให้สบายใจ “ก้นไม่ได้ใหญ่ เอวคุณเล็กมากไปเองต่างหาก” เขาโอบเอวเธอเดินต่อไป จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 'โอ ยากที่เราจะข้ามผ่านคำคืนนี้ โดยปราศจากกันและกัน'        เสียงครวญครางเกิดขึ้นในหัวใจใครบางคน มาดานึกถึงเพลง Fire ของ บรูซ สปริงทีน ที่พูดถึงหญิงชายคู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าฝ่ายชายพยายามรุก ฝ่ายหญิงก็พยายามต้านแต่พอจูบกันกลับเตลิดเปิงเปิงไปกับไฟรักทั้งคู่       ไฟหน้าบ้านพักยังเปิดเท่าเดิม ห้องพักซึ่งเป็นของลักษยาไร้วี่แววว่าจะมีคนอยู่ “พี่ยา ยังไม่กลับนี่ เราต้องไปรับมั้ยคะ” “อืม งั้นเราไปรับเลยดีกว่า”        สองคนเดินไปได้แค่ครึ่งทาง พนักงานของรีสอร์ทก็วิ่งมาบอกข้อความ “คุณลักษยา โทรมาบอกว่า ไม่ต้องรอรับประทานอาหาร จะกลับเองแต่อาจดึกหน่อย” มาดารีบกล่าวขอบใจ คล้อยหลังพนักงานไป มนัสยืนขรึม มือเกาคาง ท่าทางคิดมากเหมือนกลุ้มใจ “แล้วเราทำยังไงล่ะ ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยแล้ว”         มาดาถอนหายใจ “เราคงต้องดูแลตัวเอง ไปกินข้าวกันเถอะ ไม่เชื่อหรอกว่าคุณไม่หิว”         ทั้งสองมานั่งร้านอาหารเดิม แทบไม่มีที่ว่างเหลือ ทั้งสองเห็นพ้องกันว่า “ตอนเที่ยงวันคนน้อยเพราะ ความอร่อยคงถูกร่ำลือไปไกลจนกว่าลูกค้าจะเดินทางมาถึงร้านอาหาร ก็ปาไปเกือบสามทุ่ม”           มนัสยังเจริญอาหารเหมือนเดิม แถมซื้อขนมของทางร้านกลับไปกินเป็นอาหารมื้อดึก ออกตัวน่าสงสาร “ผมห่างแม่ ไร้คนดูแล ต้องมีอาหารสำรองไว้ เราไม่ต้องลดความอ้วนนี่” เขาแขวะมาดาเรื่องนั้นตามเคย       ทั้งที่เธอแค่พยายามฝึกนิสัย ไม่กินอาหารจุบจิบตอนกลางคืน เพื่อสร้างลักษณะนิสัยที่ดีในการเลือกบริโภคอาหาร แต่มนัสทำไม่รู้ไม่ชี้ “ห้ามมาเคาะประตู ขอแบ่งผม เด็ดขาด” เขาประกาศประกาศิต เพื่อปกป้อง “ขนมที่รัก” “แหม แล้วมาบอกรักอย่างโน้น อย่างนี้ ขนมถุงเดียวก็ไม่แบ่ง” มาดาประชดประชันใส่ อดน้อยใจไม่ได้ แม้เขาอาจแค่พูดเล่น         เขาทำเหมือนยอมเสียสละ      “งั้นเอางี้ เอางี้ คืนนี้คุณนอนกับผมเลยแล้วกัน อยากกินขนมตอนไหนก็กินเลย ไม่ต้องมาเคาะขอกิน” กว่าจะถึงที่พัก เกือบได้วางมวยเรื่องขนมของกลาง       “ไปนอนแล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์”       มาดารีบปิดประตูล็อคห้อง หัวใจเต้นตุบๆ ถ้าเขาบุกห้องนอนเข้ามาคืนนี้จะทำยังไง เธอจะกรี๊ดป้องกันตัวเอง เรียกให้คนมาช่วยพร้อมคำสมน้ำหน้า ว่ายอมมาค้างคืนกับเสือเอง หรือ ยอมเลยตามเลยไปกับสเน่ห์ของเขา อาบน้ำแต่งกายมิดชิด เผื่อมีสิ่งใดเกิดขึ้นให้แขกไม่พึงประสงค์ต้องมาเยี่ยมเยียน จ้องนาฬิกา ดูเวลา “เมื่อไหร่พี่ยาจะกลับมานะ ซึ้งรสพระธรรมจนลืมพี่ลืมน้อง”        เธอเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมาค้นหารายกายถูกใจแต่ก็ไม่พบเจอ ผินหน้าไปทางห้องเขา คนนั้นจะหลับหรือยัง ขนาดว่าเธอมีโทรทัศน์ ยังรู้สึกเบื่อ ห้องเขาไม่มีอะไรสักอย่าง แต่จะไปห่วงอะไร กินง่าย หลับได้ทุกที่แบบนั้น            ถ้าเขาหลับแล้ว ก็อยากออกไปนั่งรับลมเล่นหน้าบ้าน ตั้งใจนอนดึก เพราะพรุ่งนี้ตื่นสายหน่อยคงไม่มีใครว่า มือค่อยๆ แย้มบานประตู มองหาช่องทางสงบหน้าห้อง “อืม คงหลับแล้วจริงๆ” จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เธอยืดตัวก้าวเท้าออกมายืนข้างนอกเต็มที่ ลมเย็นจากท้องทะเลพัดพากลิ่นหอมของลั่นทมมารวยริน             กระชับผ้าคลุมไหล่นั่งบนชิงช้า ตรงทางเชื่อมระหว่างบันไดบ้านพักกับสวนหิน เสียงอี๊ดอ๊าดแกว่งไปมาตามน้ำหนักของหญิงสาว พระจันทร์ดวงโตสีส้มเห็นชัดเจน        “เอ พระจันทร์จ้าอย่างนี้ น้ำกำลังขึ้นหรือเปล่าน้า เมื่อตอนเย็นหาดขอดเชียว อยากออกไปดูจัง เสียดาย คนหน้าโจรหลับซะ เดินออกไปตอนนี้มีหวังเจอโจรจริง”             เมื่อคิดถึงโจร ก็ทำให้เลยเถิดไปกับกิจกรรมแสนหวานที่ร่วมทำกับโจรไปตอนหัวค่ำ อ้อมกอดของชายหนุ่มที่รักมันน่าหลงไหลเช่นนั้นนี่เอง เด็กสาวถึงใจแตกก่อนวัยอันควร บางคนก็ต้องชิงสุกก่อนห่าม คนที่ได้ลิ้มลองแล้วคงอดโหยหาอีกไม่ได้ บางคู่ถึงฝ่าศีลธรรมอันดี เพื่อแค่จะมีความสุขชั่วครั้งชั่วยาม “ทำไมไม่นอน นึกไงมานั่งอยู่คนเดียว” เสียงไร้วี่แววคนง่วงนอนฮึดฮัดขึ้นหลังชิงช้า “มานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ตอนจะเที่ยงคืน อาชญากรรมในโรงพยาบาลมีให้เห็นไม่พอหรือไง” เขาบ่นยาวเหยียด ไม่รู้เพราะห่วงจริงหรือแค่ขู่ให้กลัว          มาดาย้ายที่นั่งไปชิดพนักพิงด้านข้างของชิงช้า เพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวเขาต้องหย่อนตัวนั่งข้างๆ “ก็นอนไม่หลับ เลยออกมาดูพระจันทร์ พี่ยาหายไปเลย เป็นห่วงจัง” เขานั่งลงจริงๆ “แล้วทำไมไม่เรียกล่ะ ออกมานั่งคนเดียวผมเป็นห่วง” “นึกว่าหลับแล้วนี่คะ” “อยากหลับเหมือนกัน แต่พอตั้งใจ นึกขึ้นได้ว่า เมื่อเย็นนอนไปสองชั่วโมง ก็ข่มตาไม่ลง เลยมาแอบดูคุณนั่งชิงช้านี่แหละ” เขาหัวเราะ “ออกไปดูคลื่นมั้ยคะ” เธอเสนอ แต่เขาปฏิเสธ “อย่าเลย เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก พรุ่งนี้ทะเลก็ยังรอเราอยู่ตรงนั้นแหละ” มาดาหมั่นไส้ ที่เขาไม่ยอมตามใจ “กลัวอะไรล่ะสิ” มนัสหันขวับ “อย่าแม้แต่จะพูดคำนั้นออกมา” ยกมือตั้งกำปั้นถูๆกัน เหมือนพร้อมพุ่งหมัดใส่ ก้นขยับมาใกล้เธอมองซ้ายขวา หน้าตาหวาดหวั่น “ผมฉี่ราดตรงนี้ แล้วมันบาปนะคุณพยาบาล” มาดาลืมตัวจนได้ “คุณนี่จะกลัวอะไรนักหนา มันไม่มีจริงซักหน่อย ชั้นทำงานในโรงพยาบาล คนตายเยอะแยะ ยังไม่เคยเห็นผีสักนิด”       เขาตาเหลือกลุกขึ้นยืนก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนตักเธอ      “แล้วพูดออกมาทำไม้” สภาพเหมือนเด็กยักษ์นั่งกอดอกหน้างอนบนตักแม่ทั้งเพราะตั้งใจแกล้งและกลัวจริงจัง       “คุณๆ นี่มันหนักนะคะ ลงเถอะ อย่าล้อเล่น หนักจริงๆ ไม่ล้อแล้ว คุณแขวนพระนี่คะ ไม่มีอะไรทำร้ายคุณได้”       เอามือกุมคอ แล้วโล่งใจ ที่วัตถุของขลังมีพลังขับไล่ผีร้ายยังแขวนอยู่        “ได้โปรดอย่าพูดถึงอีก”        เขาขอร้อง พร้อมเลื่อนตัวไปนั่งบนชิงช้าเหมือนเดิม “ค่ะ คิดถึงตอนเด็กๆ จัง เวลาที่เรากลัวอะไรเนี่ยทรมานน่าดู” เธออยากต่อให้จบประโยคว่า 'ยิ่งเด็กที่ไม่มีพ่อแม่คอยปลอบโยน มีแต่ยายต่างสายเลือดที่นึกรักนึกกอดตามอารมณ์เท่านั้น' “อืม เราไปคุยในบ้านกันเถอะ ตรงนี้มัน มัน เอ่อ...” เขาอ้ำอึ้ง “เดี๋ยวคุณก็แกล้งผมอีก” จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาดายอมเดินตามเข้าบ้าน เขานั่งตรงโซฟาหน้าห้องครัวขนาดเล็ก มาดามองหากาต้มน้ำ       “คุณเอาเครื่องดื่มมั้ย”     “มีชาอยู่ตรงตู้เหนืออ่างล้างมือ ผมขอด้วยครับ” เขาบอก พร้อมตะโกนคุยเบาๆ “ตอนเด็กคุณกลัวอะไรล่ะ แล้วทำยังไง มีวิธีเด็ดมั้ย หยามันกลัวเสียงฟ้าร้องน่ะ มันว่าทำให้หัวใจหล่นหายอะไรไม่รู้ ผมเลยเอาคืนมันไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ผมเลียนเสียงฟ้าร้องไม่เป็น” ตบท้ายด้วยเรื่องเล่า        มาดาระลึกได้อย่างไม่ยากเย็น แต่คิดหนักว่าจะเล่าอย่างไรดี        “ตอนเด็กๆ ฉันกลัวหมดทุกอย่างค่ะ กลัวคนด้วย มาดีขึ้นตอนเข้าโรงเรียน กว่าจะเข้าป.1 ก็ปาไปแปดเก้าขวบ เป็นนักเรียนโค่ง แต่ตัวเล็กกว่าเด็กอนุบาลอีก”         มนัสถึงกับอุทาน “โห ที่กรุงเทพ เขาเข้าป.1 กันตั้งแต่สี่ซ้าห้าขวบด้วยซ้ำไป ทำไมเขาพาโรงเรียนช้านักล่ะ”           เธอมานั่งข้างพร้อมกาน้ำชาสีขาว กับถ้วยสีเดียวกันสองใบ “ยายที่เลี้ยงมาอายุหกเจ็ดสิบแล้วค่ะ แกไม่รู้อะไรหรอก พอดีมีแม่บ้านหัวหน้าคนใช้ใจดีมาอยู่ใหม่เลยช่วยให้ฉันได้ไปโรงเรียน คุณเชื่อมั้ยคะ กว่าฉันจะรับวัคซีนอะไรๆ ครบเหมือนคนอื่นก็ปาไปสิบขวบแน่ะ แปลก ที่ฉันไม่เป็นอะไรตายไปก่อนหน้านั้น” มาดาไม่ได้เล่าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างที่ควรจะเป็นมนัสจึงยังพออยากชวนคุย           เขาใช้มือเก็บเส้นผมเกี่ยวข้างหูเธอเบาๆ         “คุณตัวเล็กแต่แข็งแรงไง”          แล้วคว้ามือเธอมากุมไว้หลวมๆ            “ถ้าคุณไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า”       “ฉันไม่เจ็บปวดอะไรมากแล้วค่ะ แต่บางทีเหมือนมันยังติดตาอยู่”        “คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่คุณจริงๆ เลยหรือ ลองออกตามหามั้ยล่ะ ผมช่วย”        ชักอยากเป็นพระเอกตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงให้นางเอกผู้อ่อนไหวแต่ไม่กลัวผี          “เคยคิดค่ะ แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แม่ฉันเป็นคนใช้จากต่างจังหวัดแถวเมืองเหนือที่มาอยู่ได้แค่สามเดือน แล้วจู่ๆ หายไป กลับมาอีกทีก็ท้องป่อง นายกับแม่บ้านคนเก่าๆ ยอมให้อยู่ด้วยเหตุใด ยายก็ไม่รู้ พอคลอดเสร็จได้ไม่กี่วัน เขาก็หายไปเลย ตอนแรกคนจะเอาฉันไปทิ้งบ้านเด็กกำพร้า แต่มีนายมาเห็นที่เรือน บอกว่าเลี้ยงฉันไว้ก็ได้ แค่อย่าให้เพ่นพ่าน ยายก็เป็นคนเลี้ยงฉันมา ตั้งแต่นั้น พวกสาวใช้ พวกแม่บ้านก็เปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตาเรื่อยๆ แล้วเรื่องของแม่ก็หายไปกับสายลม”         มาดายกกาน้ำชา รินลงถ้วยเขาและเขา มนัสยังไม่อยากให้เธอยอมแพ้ “มันน่าจะมีหนทางนา” เขาทำท่าคิด         “ยายเคยสงสัยว่า ฉันอาจเป็นลูกท่านๆ บนเรือนก็ได้ เพราะว่าผิวพรรณฉันเหมือนพวกเขา แต่หน้าไม่เหมือนเขาสักนิดนี่ซิ” มาดาเล่าติดตลกแบบไม่จริงจัง “พอเริ่มจำความได้ เวลายายตีหรือดุ ฉันก็แอบปลอบใจตัวเองว่าฉันเป็นลูกเจ้าหญิงตกยากน่ะ”        เขาหัวเราะเจ้าหญิงตกยาก      “ขอรับกระหม่อม แล้วกระหม่อมเข้าเรียนพยาบาลได้ไง” “ที่โรงเรียนเทศบาล ครูประจำชั้นเขาเมตตาน่ะ คอยสนับสนุน ให้กำลังใจ ฉันเลยไม่บ้าเหมือนเด็กคนพร้าคนอื่นๆ ครูเป็นภรรยาศิษยาภิบาล เลยสอนเรื่องพระเจ้าให้อธิษฐาน” จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “หา คุณนับถือพระเจ้า คุณเป็นคริสเตียนเหรอ”        มนัสตะลึงความรู้ใหม่          “ไม่เชิงหรอก เกือบจริงจังไปแล้วเหมือนกัน แต่ตอนนั้นยายไม่ยอมน่ะ พอเข้าม.1 พวกนายๆ เห็นพอเรียนได้เลยให้เรียนต่อ แต่ก็สาหัสพอสมควรเพราะต้องทำงานเป็นคนใช้ให้นายด้วย” มนัสความมือเธอมาส่องดูใกล้ๆ “คุณดูไม่เหมือนสาวใช้สักนิด” “สาวใช้บ้านนั้น เน้นรองรับอารมณ์ค่ะ ไม่จำเป็นต้องทำงานหนักมาก ถ้าลำพังแค่เหนื่อยแรงงาน ยังไงฉันก็อยากอยู่ที่นั่นต่อ แม้จะมีเรื่องโหดร้ายในวัยเด็กแต่ก็เป็นที่ทีเดียวที่ฉันรู้จักและผูกพัน” เธอหยุดให้มนัสเรียงลำดับความคิดทันเรื่องเล่า “พวกคนรวย พวกผู้ดีเก่าแก่ มักจะมีอะไรแปลกๆ แบบคนสามัญคาดไม่ถึงหรอกค่ะ ฉันเล่าคุณไม่ถูกเหมือนกัน” มาดาแอบแต่งคำพูดโดยใช้คำว่าเล่าไม่ถูกแทนคำว่าไม่อยากเล่า        ตอนสุดท้าย เธอยิ่มร่าเล่าอย่างภูมิใจในฝีมือตัวเอง        “โชคดีที่สุดของฉันก็ตอนจบม. 6 สอบเป็นนักเรียนทุนพยาบาลได้ ทุนนี้ไม่ต้องใช้จ่ายอะไรเลย อยู่หอพักฟรี แต่จบมาต้องถูกส่งไปอยู่ตามหัวเมืองต่างจังหวัด”      แอบโศกตบท้าย       “ช่วงปิดเทอมหรือเสาร์อาทิตย์ก็เกือบเอาตัวไม่รอดค่ะ เพราะเรือนคนใช้มีคนมาอยู่ใหม่เปลี่ยนแลงตลอดเวลา พอกลับไปบางคนเกือบไม่ให้ฉันเข้าเรือน แล้วนายที่ไหนจะมาสนใจเรื่องของคนใช้ล่ะ จนบางครั้งฉันต้องหาที่พักให้ตัวเองอยู่” “แล้วยายคุณล่ะ” มนัสถามทันทีที่จบเรื่อง “เสียไปตั้งแต่ ตอนฉันอยู่ม.4 เสียในบ้านหลังนั้นแหละ ตอนนั้นฉันเกือบฆ่าตัวตายแน่ะ เพิ่งรู้ว่ารักแกมากขนาดไหน”          เขาจนคำพูด นึกไม่ออกว่าความทุกข์ที่เธอผ่านเรื่องพวกนั้นมามันสาหนักหนาแค่ไหน ถ้ามันเกิดขึ้นกับเขา จะทำได้สักครึ่งของเธอหรือไม่ อาจกลายเป็นโจร หรือติดยาเสพติด ฉกชิงวิ่งราว หากินข้างถนนนอนข้างถังขยะก็ได้         “คุณเยี่ยมมาก ที่ผ่านมาได้”        “กว่าจะผ่านมาได้ ก็เลือดตาแห้งขอด น้ำตาไหลท่วมพอๆ กับมหาสมุทรเลยมังคะ ร้องไห้จนหลับนี่บ่อยที่สุดเลย ยายบอกว่าเป็นมาตั้งแต่อายุสองเดือน”          “มารู้สึกว่าตัวเองโชคดีตอนที่ขึ้นวอร์ดฝึกงานค่ะ เห็นคนที่รวยเงินทอง มีพี่น้องพร้อมหน้าพร้อมตา แต่กำลังรอความตายด้วยโรคร้ายที่รักษาไม่หาย บางคนโหยหวนเสียดายชีวิตตัวเองจนนาทีสุดท้าย ฉันเลยตัดใจได้ ให้ขอบคุณตัวเองที่สุขภาพแข็งแรง แม้ไม่มีอะไรในชีวิตให้ควรค่าแก่การหวงแหนหรือจดจำไปอวดใครๆ ได้เลย” มนัสกุมมือเธอมาแนบหน้าอก “คุณไม่มีอะไรน่าจดจำในชีวิตเลยหรือไงครับ แล้วผมล่ะ”        เธอมองเขาอย่างสำนึกและแววตาอ่อนโยน        “ฉันถึงมานั่งตรงนี้พร่ำอดีตให้คุณฟังไงคะ”        “บางครั้ง ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอสำหรับคุณด้วยซ้ำไป คุณมีครอบครัวที่ดี มีความรักฉาบล้อม ผิดกับฉันที่บางครั้งก็กลายเป็นคนหยาบกระด้าง” เธอสารภาพออกไป           “คุณหยาบกระด้างยังไง ผมว่าคุณน่ารักที่สุดในโลก ผมซีหยาบคายกับคุณบ่อย” มนัสทำหน้าสำนึกผิด           “ไม่ค่ะ คุณไม่หยาบคาย แต่เอาเปรียบผู้หญิงไปหน่อย”         มาดาชี้ให้ดูมือเขาที่เล่นนิ้วเธออยู่ไม่ยอมวาง            แต่เขาไม่สนใจ            “ถ้าอย่างคุณหยาบกระด้างโลกนี้ก็ไม่มีอะไรหอมหวานแล้วล่ะ มาดา”          “คุณหมายถึงที่ฉันไม่ค่อยโกรธ ไม่ค่อยเถียง เอาแต่ยอมๆ ใช่มั้ยคะ” มาดาเอียงหน้าถามเขา มนัสพยักหน้า “อืม ก็บางส่วนตามนั้น”        มาดาหน้าสารภาพอายๆ กลางดึกอีกครั้ง         “ก็ฉันไม่ชอบให้ใครโกรธนี่คะ กลัวเขาโกรธแล้วไม่มีใครรัก ไม่มีใครพูดด้วย ถ้ามีเงินเยอะคงโดนหลอกหมดตัวแล้วค่ะ” “แต่ผมรักคุณนะ ไม่ว่าคุณจะโกรธยังไง ผมก็รักคุณ และอยากคุยกับคุณตลอดไป ไม่ต้องห่วง ผมสัญญา” เขาโอบตัวเธอมาเอนพาดไหล่เขาเอียงๆ โยกเธอไปมา สูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผม         “ฉันก็รักคุณเหมือนกัน”         ความอ่อนล้าจากเรื่องเล่าที่ไม่อยากจดจำ กับ อ้อมแขนแข็งแรงแต่นุ่มนวลทำให้เธอไม่อยากขัดขืนเขาอีกต่อไป          “เราจะแต่งงานกันหลังจากงานของยานิล แล้วผมจะแบ่งพี่น้องแบ่งญาติให้ คุณเลือกเอาเลยจะเอาคนไหน” มนัสเสนอเรื่องแต่งงานอย่างชื่นมื่น “เอาหนูไหมไปคนแรก ฮ่า ฮ่า” มาดาลูบไล้สองแขนที่โอบเอวเธออยู่ด้วยความรัก “อือ ค่ะ คุณขี้เกียจเลี้ยงลูกนี่นา” “ผมอยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอคุณทุกวัน” เขากอดเธอแน่นขึ้น “แค่นั้นเองเหรอคะ นึกว่าจะแบ่งเรือนกล้วยไม้ให้” แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 52 21:58:45 จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “เอาไปทั้งสวนเลย ทั้งพริกไทยปลูกใหม่นั่นด้วย”             เขาจริงจัง “อื๋อ จะมีผู้หญิงคนไหนโชคดีเท่าคุณ มีคนรักยกไร่พริกไทยให้” เขาถามตัวเองออกมาด้วยความขบขัน หัวเราะจนอ้อมแขนที่โอบเธออยู่กระเพื่อมขึ้นลง มาดารู้สึกมีความสุขกับเสียงหัวเราะที่ถ่ายทอดผ่านร่างกายกันและกัน จนให้อดสงสัยออกมาเป็นคำถามคล้ายเคลือบแฝงข้อข้องใจไม่ได้ “คุณอารมณ์ดี ตลกมากๆ ทำไมคุณถึงไม่มีแฟนล่ะคะ” มนัสก้มลงดูหน้าเธอ เพราะฟังไม่ออกว่าเธอหมายความที่พูดแค่ไหน “ฮึ่ม ไม่รู้ เพราะรอคุณอยู่มั้ง” “อี๋ เลี่ยน ฉันรอเธอมาแสนนาน” เธอล้อเลียน มนัสขยับท่านั่ง “อืม งั้นทำอะไรแก้เลี่ยนดีกว่า ----------------------------อิอิอิ แต่งเอง เขินเอง อ่านต่อคราวหน้าค่ะ------ จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 15:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ๕ ๕ ๕ คนเขียนต้องมีประสบการณ์หวานๆ ไม่น้อยกว่าที่เขียนแน่ๆ  ชอบๆ ค่ะ เชื่อแล้วว่า น้ำทะเลที่ตรังกานูหวาน อิ ๆ จากคุณ : ต้นจั่น - [ 3 ก.ค. 52 16:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ร้องไห้ อีตามนัสชอบฉวยโอกาสอยู่เรื่อย แต่ขำดี กลัวผี จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ค. 52 20:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณต้นจั่น--- ไอสไตน์บอกว่า จินตนาการนั้นสำคัญความรู้ค่ะ อันนี้ก็เหมือนกัน ๕๕๕ คุณscottie--- แก้แล้วค่ะ อิอิอิ ขอบคุณค่ะ ต้องหาอีกหลายจุดเลย คิดว่าต้องใช้ ไม้ม้วนอยู่เรื่อย อือ การกลัวผีเนี่ย ไม่ต้องจินตนาการเลย ดูจากคนใกล้ตัวได้ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 52 22:15:24 จากคุณ : rainfull - [ 3 ก.ค. 52 22:14:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พอเริ่มอ่านบทนี้รู้สึกว่าหายๆ ไป อ้าว ยังไม่ได้อ่านบทก่อนค่ะ ไปอ่านบทก่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาบทนี้ค่ะ ----------------------------------------------------------------------- อ่านมาถึงตอนนี้แล้วค่ะ แบบนี้ต้องเรียกว่าทะเลและบรรยากาศเป็นใจ แถมผู้ใหญ่ก็เหมือนจะเป็นใจด้วย จะโดยตั้งใจหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 52 02:14:13 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ก.ค. 52 23:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวานค่าหวาน ชอบบบ จากคุณ : Mnemosyne - [ 4 ก.ค. 52 13:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กลอนเพราะมากเลยจ้า จากคุณ : kookgee! - [ 4 ก.ค. 52 15:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาขำเจ้าของกระทู้ครับ.... ไม่ยอมแต่งต่อเพราะเขินนนนนน!! จะรออ่านตอนต่อไปครับ ปล. นี่มนัสขอมาดาแต่งงานแล้วเหรอ?... ยังไม่หวานเท่าไหร่ แต่ได้บรรยากาศของทะเลช่วย คุณมนัสจะขอผู้หญิงแต่งงานไม่น่าจะพูดแบบหยอกล้อแบบนี้ ดูเหมือนแค่ขำๆน่ะ   ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับอนาคต"หลังแต่งงาน"นัก เอ...หรือว่าผมจริงจังไปหว่า? ต้องให้คุณ rainfull ช่วยขยายอุปนิสัยของคุณมนัสให้ฟังซะแล้ว คริ-คริ ว่าแต่คุณมนัสจะคิดหาวิธิแก้เลี่ยนยังไงน๊า..... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 4 ก.ค. 52 16:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณกุลธิดา --- นี่แหละค่ะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ง่ายๆ นี่ขนาดมาดาจะ 25 แล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กๆ อิอิอิ ผู้ใหญ่ที่หายไปคงคิดว่ามาดาจะเอาตัวรอดได้ค่ะ ส่วนมนัสเนี่ยเป็นผู้ชายหาพบได้ทั่วไป พยายามฉวยโอกาสซะ ถ้าผู้หญิงไม่ดูแลตัวเอง เสร็จทุกราย (เหตุผลในการฉวยโอกาส แล้วแต่ชั้นเชิง อิอิอิ ที่โรแมนติกก็คือ "ความรัก") คุณ Mnemosyne --- อิอิอิ แต่งไปเขินไปค่ะ คุณ kookgee! --- คือพี่กลัวว่าคนเขียนเรทเกินไป เลยพยายามแต่งกลอนประกอบ555 คุณออมสินฯ //เรียกซะจริงจังเชียว ----ขอตอบยาวววววว นิยายเรื่องนี้ พี่คิดจะจั่วหัวว่า "ความรักไม่ใช่เรื่องของคนสมบูรณ์พร้อม ขอเพียงหัวใจยืนหยัด..." ทั้งมนัสและมาดานั้นไม่ค่อยฉลาดค่ะ มาดาเป็นคนที่ไม่มีใครบนโลกใบนี้ และคิดอะไรวกวนอยู่กับอดีตเรื่อยๆ ขี้ขลาด อ่อนไหวง่าย กลัวคนอื่นไม่สนใจ ตามประสาคนขาดรักตั้งแต่เด็ก แถมพยายามไม่รักใครจนเกือบกลายเป็นคนหมกมุ่นกับเรื่องนี้ไป ส่วนมนัส เป็นชาวสวนธรรมดาค่ะ แบบเรียนไม่เก่งด้วย เป็นคนที่คิดว่าตัวเองไม่ฉลาดตลอดเวลา กลัวผีเอามากๆ แถมเป็นแอลดีอ่อนๆ ด้วยนะ (มีปัญหาในการอ่าน) พี่ชายของมนัสยังเคยแซวว่ามนัสจบมาได้เพราะช่วยครูซ่อมหลังคาบ้าน 555 มนัสคิดอะไรง่ายๆ มองโลกในแง่ดี (แต่ก็ไม่ค่อยซื่อนักหรอก) บ่อยครั้งที่มนัสสับสนเวลาฟังคำพูดยากๆ ของคนอื่น อือ มนัสทำเรื่องโง่ๆ ไม่เหมือนคนอื่นๆ อีกเยอะเลยค่ะ 555 จะพยายามหวานต่อ จากคุณ : rainfull - [ 4 ก.ค. 52 17:51:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หวานนนนนจังเร้ยยยยย ชอบๆค่า จากคุณ : ^รตี - [ 4 ก.ค. 52 20:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ^รตี --- อิอิอิ ขอบคุณค่า จากคุณ : rainfull - [ 4 ก.ค. 52 22:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาหน้าแดง คิกๆๆๆ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 5 ก.ค. 52 18:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณพจมารร้าย --- หน้าแดง จริงป่าว ทำไมอีโมถึงสีม่วงเต้นหย็องแหย็งอ่ะ จากคุณ : rainfull - [ 5 ก.ค. 52 18:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านไม่รู้เรื่องเลยค่ะ จขกท   อิชั้นตาลายค่ะ  รู้แต่ว่า  บรรยากาศ คุ้ยเคยจริง ๆ  เคยเห็นที่ไหนแน่ๆ  เลย แถวๆ  ตรังกานู  อิอิ จากคุณ : kateking - [ 6 ก.ค. 52 12:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ 13 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8050653/W8050653.html#7 จากคุณ : rainfull - [ 6 ก.ค. 52 12:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เฮ้อ  ไม่แมนก็ไอ้ตอนที่กลัวผีนี่แหละ คุณมนัสขา จากคุณ : ต้นอ้อสีม่วง - [ 10 ก.ค. 52 15:56:40 ]