ความคิดเห็นที่ 1 ***มาอ่านกันต่อนะคะ ยิ่งใกล้วันแต่งตั้งเจ้านางหลวงเวียงภูแก้วเข้าไปเท่าใด ข้าราชบริพารในหอคำก็ยิ่งแตกออกเป็นสองฝักสองฝ่ายชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เจ้าแม่แก้วปัทมาทรงทราบแล้วก็หนักพระทัยเรื่องนี้อยู่ใช่น้อย ถึงจะทรงอยากให้พระสุณิสาคนโปรดกินตำแหน่งเจ้านางหลวงสักเท่าใดก็ตามที หากอุปสรรคใหญ่เพียงหนึ่งเดียวของเจ้านางทอรุ้งก็คือความเป็นสามัญชนนั่นเอง ตราบใดที่เวียงภูแก้วยังไม่ถือสายโลหิตทางมารดาเหนือกว่าบิดา ตราบนั้นเจ้านางทอรุ้งก็ไม่อาจเป็นเชื้อพระวงศ์ที่ถูกต้องชอบธรรมไปได้ ทั้งที่หากนับทางสายโลหิตของมารดาแล้ว เจ้านางทอรุ้งจะทรงมีคุณสมบัติครบถ้วนทุกประการ และเหนืออื่นใด ตามโบราณราชประเพณีของเวียงภูแก้วระบุชัด พระชายาที่จะได้รับเลือกเป็นเจ้านางหลวง ตำแหน่งสูงสุดของฝ่ายในที่จะเป็นรองอยู่ก็แต่เจ้าหลวงเพียงพระองค์เดียวนั้น ต้องเป็นเจ้าหญิงราชธิดาของเจ้าหลวง หรือเจ้าฟ้าในหมู่เมืองพี่เมืองน้องด้วยกันเองเท่านั้น ในขณะที่เจ้าหญิงราชธิดาที่เจ้าหลวงทรงได้รับมาจากบรรณาการ หรือหญิงสามัญชนที่เจ้าหลวงทรงพอพระทัยนั้น อย่างดีที่สุดก็เป็นเพียงพระชายารอง หรือนางสนมเอกเท่านั้น ซึ่งความข้อนี้ถือเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่ข้าราชบริพารฝ่ายที่สนับสนุนเจ้านางทอรุ้งต้องยอมรับว่า เจ้านางม่านจันทร์ทรงมีอยู่เหนือเจ้านางทอรุ้ง เจ้าหลวงเมืองแก้วเสด็จเข้ามาในโถงกลางของคุ้มปัทมรัตน์ เมื่อเจ้าแม่แก้วปัทมาทอดพระเนตรวรกายสูงเสด็จเข้ามาถวายความเคารพแล้วประทับบนตั่งเตี้ยแล้ว ก็ทรงโบกพระหัตถ์เป็นเชิงให้ข้าราชบริพารทั้งปวงออกไปก่อน ไม่เว้นแม้แต่จันทร์ฟองคนสนิท เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงมุ่นพระขนงอย่างแปลกพระทัยไม่น้อย เมื่อลับร่างของจันทร์ฟองแล้ว จึงรับสั่งถามเกือบจะในทันที "ไยเจ้าแม่ต้องให้ท่านป้าออกไปด้วยล่ะเจ้า" "เรื่องที่แม่จะพูดกับเจ้าครานี้เป็นความลับที่จะให้ใครรู้มิได้ แม้แต่จันทร์ฟองก็ตาม" เจ้าแม่แก้วปัทมารับสั่งสุรเสียงเรียบ แม้ผู้เป็นพระราชโอรสยังมิอาจเดาพระทัยพระราชมารดาออก "เจ้าแม่ทรงมีเรื่องอันใดหรือเจ้า เห็นจะเป็นเรื่องสำคัญกระมัง" "ก็ไม่เชิงสำคัญนักเรื่องหนึ่ง และเรื่องสำคัญอีกหนึ่ง เจ้าพอมีเพลาอยู่สนทนากับแม่หรือไม่เล่าเมืองแก้ว" "ลูกมีเพลาสำหรับเจ้าแม่เสมอเจ้า" เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งยิ้มๆ ในขณะที่พระราชมารดาทอดพระเนตรพักตร์เข้มนั้นราวจะทรงหาพิรุธ และหยั่งพระทัยพระราชโอรส หากไม่รับสั่งอันใดในสิ่งที่อยากจะทรงทราบหนักหนาเพลานี้ "เรื่องแต่งตั้งเจ้านางหลวง เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเพลานี้ข้าราชบริพารในหอคำนี้แตกออกเป็นสองฝ่ายก็เพราะเรื่องนี้" "ลูกทราบดีเจ้า แต่ลูกหาได้สนใจคนพวกนั้นไม่ และขอยืนยันคำเดิมว่าเจ้านางหลวงของลูกมีคนเดียวคือทอรุ้ง" เจ้าหลวงเมืองแก้วพระพักตร์ตึง รับสั่งสุรเสียงแข็งด้วยความไม่พอพระทัยยิ่ง เจ้าแม่แก้วปัทมาถึงกับทรงถอนพระทัย รับสั่งถามขรึมๆ "ทั้งที่การตั้งทอรุ้งเป็นเจ้านางหลวงนั้น จะเท่ากับเป็นการล้มล้างขนบธรรมเนียมและโบราณราชประเพณีที่มีมาแต่เดิมน่ะหรือเมืองแก้ว" วรกายสูงประทับนิ่งงัน พระพักตร์เครียดกับความจริงข้อนี้ แล้วทรงหันไปทอดพระเนตรพระราชมารดาเหมือนจะไม่ทรงเข้าพระทัย "ไฉนเจ้าแม่จึงมีรับสั่งเรื่องนี้ล่ะเจ้า ลูกเห็นเจ้าแม่รักทอรุ้งนัก ทั้งยังส่งเสริมสนับสนุนให้นางเป็นเจ้านางหลวงมาแต่ต้นเสียด้วยซ้ำ แล้วไยวันนี้จึงรับสั่งเหมือนกับว่าจะทรงห้ามมิให้ลูกทำดั่งนั้น" "แม่ไม่ปฏิเสธความจริงข้อนี้ ถึงเพลานี้แม่ก็ยังเต็มใจที่จะให้ทอรุ้งได้กินตำแหน่งนี้เช่นเดิม แต่แม่อยากให้เจ้าลองตรองดูสักนิด จริงอยู่ว่าคนที่สนับสนุนม่านจันทร์มีอยู่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่สนับสนุนทอรุ้ง แต่ถ้าเจ้ายังดึงดันที่จะทำตามใจ นั่นเท่ากับเป็นการเพิ่มความน่าสงสารและความชอบธรรมให้กับม่านจันทร์ หากคนเหล่านั้น ไม่พอใจและหันไปเข้ากับม่านจันทร์ สิ่งใดจะเกิดขึ้น" "แต่ในทางกลับกัน แม้นลูกฝืนใจตนเองแต่งตั้งม่านจันทร์ ผลที่ได้ก็คงไม่ต่างกันนัก อำนาจก็จะตกสู่มือม่านจันทร์โดยที่นางไม่ต้องเหนื่อยแรงเลย เจ้าแม่เคยรับสั่งว่าเจ้าปู่ทรงมีพระราชประสงค์จะให้ตราแผ่นดินนั้นเก็บรักษาไว้ที่เจ้านางหลวงมิใช่หรือเจ้า หากลูกยกม่านจันทร์ขึ้นเป็นเจ้านางหลวง นั่นยิ่งเท่ากับยกเวียงภูแก้วใส่ในอุ้งมือนางชัดเจน เจ้าแม่คงไม่ทรงทราบว่าเพลานี้ม่านจันทร์ได้กระทำตนต่ำช้าเยี่ยงไร ม่านจันทร์เป็นชู้กับบุญคำเจ้า เจ้าแม่" รับสั่งคำ 'ชู้' ด้วยสุรเสียงสั่นน้อยๆ มิใช่เพราะทรงหึงหวงเจ้านางม่านจันทร์ หากเป็นเพราะทรงนึกประหวัดไปถึงพระชายากับพระอนุชา ทั้งสองพระองค์นั้นจะกระทำตนดั่งที่เจ้านางม่านจันทร์ทรงทำกับบุญคำหรือไม่นั้น เป็นสิ่งที่นอกเหนือจากการรู้เห็น ที่ทรงทำได้เพลานี้ก็คือการคาดเดา ซึ่งมีผลเพียงสองประการคือ 'ใช่' กับ 'ไม่' เท่านั้น หากมันคือ 'ใช่' แล้วไซร้จะทรงทำฉันใด เจ้าหลวงเมืองแก้วได้แต่ทรงภาวนาขอให้อย่าเป็นความจริงดังที่พระองค์ทรงกลัวและนึกระแวงเลย เมื่อสดับรับสั่งของเจ้าหลวงเมืองแก้วดั่งนั้น เจ้าแม่แก้วปัทมาก็ทรงเป็นฝ่ายนิ่งเงียบไปบ้าง ด้วยไม่ทรงคาดคิดว่าเพียงเพราะอำนาจจะทำให้เจ้านางม่านจันทร์ทรงยอมทำทุกสิ่งกระทั่งยอมแม้โจนลงสู่หุบเหวได้ดั่งนี้ "นานเท่าใดแล้ว" "เกือบปีหนึ่งแล้วเจ้า แต่อย่าทรงเอ่ยถึงนางเลย ปล่อยให้นางเข้าใจว่ามิมีผู้ใดรู้เห็นเถิดเจ้า ขืนเราบุ่มบ่ามทำอะไรไปก็เท่ากับแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียเปล่าๆ ส่วนเรื่องแต่งตั้งนั้น ลูกยังขอยืนยันคำเดิมเจ้า ลูกต้องการเจ้านางหลวงที่สามารถไปกับลูกได้ในทุกถิ่นที่ รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับลูกได้ ขณะเดียวกันก็ออกต้อนรับแขกเมือได้อย่างไม่อายผู้ใด เป็นคู่เคียงคู่คิดของลูก มิใช่เป็นได้แต่เพียงคู่นอนดั่งม่านจันทร์ แต่หากเจ้าแม่ยังทรงห่วงเรื่องนี้อยู่ ลูกจะจัดการประชันขึ้นมา พิสูจน์ให้ทุกคนได้รู้ว่า เจ้านางหลวงที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องมาจากเจ้าหญิงราชธิดาเสมอไป" "เจ้าจะประชันอันใด การต่อสู้และการปกครองเช่นนั้นหรือ ม่านจันทร์เห็นจะแพ้เสียแต่ยังมิทันเริ่มต้นประชัน" "มิใช่เรื่องนั้นเจ้า แต่เป็นสิ่งที่ทั้งสองคนมีฝีมือทัดเทียมกัน ลูกจะให้ทอรุ้งกับม่านจันทร์ประชันเพลงซึงหน้าพระที่นั่งเจ้า ผู้ใดชนะการประชันครานี้ ลูกจะแต่งตั้งคนผู้นั้นให้เป็นเจ้านางหลวง" เจ้าแม่แก้วปัทมาค่อยแย้มพระโอษฐ์ออกมาได้ กับเงื่อนไขที่เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงหยิบยกขึ้นมาใช้ครานี้ แต่เพียงครู่เดียว พักตร์งามนั้นก็ขรึมลงอีกครา "เรื่องแต่งตั้งนี้แม่เห็นจะไม่ห่วงแล้ว แต่เรื่องของเจ้ากับทอรุ้งเพลานี้แม่ยังไม่เข้าใจว่าเจ้าสองคนเป็นอันใดกันแน่ ไยเจ้าจึงทำตนเหมือนหนึ่งจะหลบหน้าน้องเช่นนั้น" เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงสะอึกอึ้ง ไม่ทรงคาดคิดว่าเจ้าแม่แก้วปัทมาจะทรงล่วงรู้ พักตร์เข้มคมเสเบือนหลบไปทางอื่นเสีย "ไม่มีอันใดนี่เจ้า พักนี้ลูกมีราชกิจที่ต้องทำมากมายนัก การรวบรวมหัวเมืองนั้นก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ลูกต้องคิดหาวิธีเจรจาให้หัวเมืองที่เหลืออยู่เข้าใจและยอมรวมเป็นอาณาจักรเดียวกับเราโดยสันติวิธี" "แน่ใจหรือ ว่ามิได้มีอันใดมากไปกว่านั้น มิใช่ว่าเจ้ากำลังเข้าใจทอรุ้งผิดๆ แล้วเก็บมาคิดเอาเอง คาดเดาเอาเองหรอกหนา" เจ้าแม่แก้วปัทมารับสั่งถาม หวังจะให้พระราชโอรสทรงยอมตอบออกมาด้วยพระองค์เอง ใช่ว่าพระนางจะไม่ทรงระแคะระคายเรื่องราวความระหองระแหงนี้ แต่เพราะทรงเป็นผู้ใหญ่กว่า จะเข้ามายุ่งวุ่นวายนักก็หาใช่เรื่องสมควรไม่ ขณะที่เจ้าหลวงเมืองแก้วเสสรวลกลบเกลื่อนเสีย ก็จะรับสั่งได้อย่างใดว่ามิใช่เรื่องของความเข้าพระทัยผิดแม้แต่น้อย ตรงข้ามเป็นสิ่งที่ทรงรู้ทรงเห็นด้วยพระเนตร สดับด้วยพระกรรณองค์เองทีเดียว "แน่ใจเจ้า เจ้าแม่" "ถ้าเป็นดั่งคำเจ้าว่าก็แล้วไป แต่แม่อยากเตือนเจ้าเอาไว้อย่างหนึ่ง ผัวเมียกันนั้นความไว้ใจเชื่อใจกันเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หากมีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจกันเสียแล้ว แม่ก็อยากให้เจ้าสองคนพูดกันเสียให้กระจ่างแก่ใจทั้งสองฝ่ายก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ขืนยังเก็บงำไว้ในใจไม่พูดออกมา รังแต่จะเกิดความร้าวฉาน ซ้ำยังจะเจ็บด้วยกันทั้งคู่ จำคำแม่ไว้เถิดหนาเมืองแก้ว"                                          อินทรายุธ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 16:20:09 จากคุณ : อินทรายุธ - [ 4 ก.ค. 52 17:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทที่ 14 (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8022938/W8022938.html บทที่ 14 (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8029996/W8029996.html#9 บทที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8034237/W8034237.html ***คุยกันท้ายบทจ้า*** จากคุณ : scottie ทุกที หนีไปไม่ฟังตอนจบทุกที - 555+เป็นฉากคลาสสิกอย่างหนึ่งของนวนิยายไทยค่ะ คุณ scottie  ถ้าขืนฟังจบก็ไม่มีจุดหักเหของเรื่องน่ะสิคะ ----------------------- จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) ไม่คิดว่าคุณหนูอินจะลงเร็วหายไปจากถนนแป๊บเดียวลงตอนใหม่ละ กลับมาแล้วจ้ะ...ไปตามเก็บตอนที่แล้วมา -ลงเร็วเป็นพักๆ ค่ะคุณรส เพราะช่วงนี้อินกำลังชีพจรลงเท้าเลย ว่างปุ๊บก็ต้องมาอัพปั๊บ เดี๋ยวจบท่อนนี้แล้ว อินจะขอแวบไปทำบุญซักหน่อย วันพฤหัสมาเจอกันนะคะ ^__^ เสียดายตามั่นฟ้าเนอะ ไม่น่าตายเลย ชายชาติทหารแบบนั้นน่าเก็บไว้อีกหน่อย ... เสียดายจัง - อิอิ อินก็อยากจะเก็บมั่นฟ้าไว้เหมือนกันค่ะ แต่เดี๋ยวก่อเรื่องยุ่งขึ้นมาอีก แค่นี้เมืองแก้วของเราก็หัวหมุนแล้วทั้งศึกรบศึกรัก ยังเหลือศึกใหญ่อีกสองศึกรออยู่ค่ะ   แหม ... ชักไม่ชอบเจ้าหลวงเมืองแก้วแล้วสิ ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียด ต้องเข้าใจเมืองคำกับทอรุ้งผิดไปอีกนานแน่ - นานมาก จนเกือบถึงตอนจบเลยล่ะค่ะ แต่กว่าจะรู้ความจริงก็....(เว้นไว้ให้เดากันเล่นๆนะคะ 555+) เมืองคำคะ ... ผู้ชายแบบคุณ ยังมีอีกมั้ย?? +55+ - ณ ช่วงเวลาหนึ่งเคยมีค่ะ แต่อินไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่เป็นต้นแบบเมืองคำของอินเขาเปลี่ยนไปหรือยัง เอาเป็นว่าเมืองคำในนิยายเรื่องนี้ ปัจจุบันเป็นผู้ชายที่มีตัวตนในฝันของอินละกันนะคะ งุงิ   - เอ่อ อินมีความลับอยากจะสารภาพกะคุณรสค่ะ ว่าบทพูดของเมืองคำที่คุณรสกับพี่มนพากันสงสารเห็นใจอยู่ตอนนี้ กระทั่งคุณรสยังออกปากว่ายังมีผู้ชายอย่างนี้อีกสักคนไหมนั่นน่ะ ความจริงแล้วมันคือคำพูดสดๆ ที่อินเขียนขึ้นมาหลังจากจบฉากรบที่คละคลุ้งไปด้วยคาวเลือดแทบจะในทันที เรียกได้ว่ากลิ่นคาวเลือดยังไม่ทันจางเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่ได้อัพต่อกันกับบทที่ 14 เท่านั้นเอง ทั้งที่บทที่ 15 นี้เป็นบทแรกที่อินเขียนได้จบภายในเวลาชั่วโมงครึ่ง แถมยังเป็นฉากรักฉากแรกที่อินเขียนสดโดยไม่มีต้นร่างเหมือนกับฉากรักในบทก่อนๆ ด้วย ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจ หรือวิญญาณเจ้าอุปราชเมืองคำมาเข้าสิงอิน ทุกคำพูด ทุกถ้อยคำมันถึงลื่นไหลได้ปานนี้ อินยอมรับตรงๆเลยค่ะ ว่าตอนที่อินพิมพ์คำพูดของเมืองคำนั้น อินไม่รู้ตัวเลยจริงๆว่า ทำอะไรลงไปบ้าง ที่รู้อยู่อย่างเดียวก็คือ มืออินมันขยับไปเอง มารู้ตัวอีกทีก็พิมพ์เสร็จแล้ว ถ้าคิดให้ขำๆ ก็อาจจะเป็นเพราะอินหลับในแล้วละเมอเขียนก็ได้มั้ง อิอิ อินลองนั่งอ่านบทที่ 15 นี้ เฉพาะตอนเมืองคำบอกความในใจ แล้วก็ต้องร้อง อู้ว์วว ว่าทำไมพ่อเมืองคำถึงได้ทั้งหวานทั้งเศร้าอย่างนี้ แล้วก็ไม่อยากเชื่อด้วยว่าคนห้าวๆอย่างอินจะเขียนอะไรอย่างนี้ได้ ซึ่งมันออกจะผิดปกติวิสัยของอินไปไม่น้อยเลยล่ะ ฉากรบเขียนสดนั่นยังเป็นเรื่องปกติ แต่ฉากรักเขียนสดนี่ ครั้งแรกจริงๆ   ----------------------------------- จากคุณ : น้องมนคนจ๋วย (Setakan) เฮ้ย สงสารเมืองคำที่สุดเลย มามะมาซบอกแม่ยก เอ้ย มาซบอกน้องมนละกัน อิๆ - อ๊ะ ซบได้หรือคะพี่มน คนใกล้ตัวพี่มนเขาไม่ว่าเอาหรือคะนั่น 555+ ต่อไปต้องดูแรงเพชรหึงของเจ้าหลวง เอิ๊กซ์ หึงได้แต่อย่ามีหญิงอื่นเดี๋ยวเป็นเรื่อง 555+ - ไอ้เรื่องจะมีชายาใหม่น่ะคงไม่หรอกค่ะ แต่ไอ้เรื่องลมเพชรหึงนี่ ไม่กล้ารับประกันแฮะว่าเฮียแก เขาจะหึงแบบลมพัดโชย หรือว่าไต้ฝุ่นมาเอง ตอนไหนบ้าง อินเดาใจเมืองแก้วไม่ถูกค่ะ เดี๋ยวตอนนั่งสมาธิต้องเรียกตัวมาคุยซะหน่อย ว่าตกลงจะเอาไงแน่อิอิ ----------------------------------- จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง แจมเยอะๆ ก็ได้ค่ะ คุณแมวเหมียวฯ ถึงไม่เกี่ยวกะเรื่องก็ได้เหมียนกัน 555+  ว่าแต่นิยายอินสนุกจริงหรือป่าว ไม่ใช่มาแกล้งให้ยาหอมให้อินเคลิ้มนา ^^" แจมเยอะๆ ไม่ไหวอ่ะ นับถือคนเขียนนวนิยายมากๆ ตรงเนี้ย เพราะกว่าจะได้ซัีกบท มันจิ้มดีดๆ กันจนปวดนิ้ว .. ทำได้งัยหว่า - ไอ้ตรงจิ้มดีดๆ เนี่ยไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ตรงที่ต้องแปรภาพในหัวถ่ายทอดให้เป็นตัวอักษรนี่สิคะ ยากยิ่งกว่า อ้อ .. ถ้าไม่สนุก .. ไม่"อ่าน"ยิบทุกตัวอักษร และ "เอาเรื่อง" ทุกบรรทัดอย่างนี้หรอกน่า   - ดีใจค่ะที่เห็นคุณแมวเหมียวพูดอย่างนี้ ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังใจให้คน(หัด) เขียนนิยายเรื่องแรกอย่างอิน ----------------------- แหะๆๆ จบท่อนนี้แล้ว อินขอแวบไปทำบุญหน่อยนะคะ แล้วเจอกับท่อนจบ (ของบทนี้) ในวันพฤหัสค่ะ คิดถึงและรักคนอ่านทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 52 17:25:43 จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) - [ 4 ก.ค. 52 17:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้าแม่พูดถูกนะเมืองแก้ว ถามให้หายสงสัย เก็บเอาไว้ระวังจะมาทำร้ายตนเอง จากคุณ : pantee - [ 4 ก.ค. 52 21:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สะใจประโยคสุดท้าย Love dies where trust no longer lives. จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 5 ก.ค. 52 07:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านครับ แล้วแอบอ่านคำสารถาพว่าเขียนบทซึ้งออกมาได้อย่างไรด้วย อิอิ ในความเห็นที่ 2 โห.....ราวกับโดนอาถรรพ์ให้ร่ายคีย์บอร์ดออกมาแบบแทบไม่รู้ตัว มิน่า...จึง..พ่อเมืองคำถึงได้ทั้งหวานทั้งเศร้าอย่างนี้..... แง่มๆๆๆๆๆยิ่งกว่านั่งทางในนะครับ ^___^..... จากคุณ : Psycho man - [ 5 ก.ค. 52 09:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กลับมาแล้วจ้า อ้า มาตามอ่านลมเพรชหึงของเจ้าหลวงพอดี งุงิ สงสารเมืองคำ อ้าว.... เค้ารักของเค้าอ่ะ หุๆ จากคุณ : น้องมนคนจ๋วย (Setakan) - [ 6 ก.ค. 52 17:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊า...เดี๋ยวจะฟ้องคนใกล้ตัวพี่มนด้วย ว่าพี่มนแอบนอกใจ 555+ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) - [ วันอาสาฬหบูชา 17:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบท่อนนั้นมากเลยค่ะคุณหนูอิน มันทั้งซึ้งทั้งเศร้า คือคนอ่านทั้งสงสารทั้งเห็นใจเมืองคำ (แอบอิจฉาคุณหนูอินจัง .. ที่ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่ข้างกาย) เอ่อ ... ตอนเขียนนิยายตัวเอง อยากเป็นอย่างคุณหนูอินมั่ง เวลาแต่งนิยายทีไรต้องใช้คำว่า "เค้น" ค่ะ แล้วมันก็เค้นไม่ค่อยออกซะด้วยสิ วันพฤหัสเดี๋ยวมาตามต่อว่าทอรุ้งจะได้เป็นเจ้านางหลวงมั้ย?? แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 52 21:27:41 จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ วันอาสาฬหบูชา 21:27:22 ]