ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 10  [มาลัยรัก วาเลนไทน์ 2 ]          "..คนที่ให้มาลัยพวงนี้คงอยากจะสื่อว่า ..รักและบูชาน้องพริกเหมือนแม่หรือเปล่าคะ.."          วันวาเลนไทน์เธอได้มาลัยดอกไม้...          อยากรู้นักว่าใครเป็นคนเอามาวาง!?... แม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ในใจมีผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่งแล้ว! ...          ..คิดอะไรอุตริแบบนี้ ต้องเป็นหมอนั่นแน่!..          อยากรู้แน่ชัดให้หายข้องใจ..  มองนาฬิกาข้อมืออีกสิบนาทีหนึ่งทุ่ม  เวลานี้บางทีหมอนั่นยังไม่กลับบ้าน  อาจกำลังนั่งเคลียร์งานหรือทำโอทีอยู่ก็เป็นได้          ดีล่ะ!..          พริกแกงชะโงกหน้าไปยังแผนกของพี่เบิ้ม.. ไฟเปิดอยู่          แทนที่จะออกจากออฟฟิศเพื่อกลับบ้าน  สาวเจ้ากลับซอยเท้ายิกๆ  เดินไปยังห้องทำงานที่เปิดไฟสว่างโล่นั้น          และเป็นไปตามคาด 'เขา' ยังนั่งทำงานอยู่ในห้อง.. พวงมาลัยถูกยกชึ้นโชว์  ตุ้มกุหลาบห้อยไปมาในอากาศ          "ฝีมือนายใช่มั้ย!?"            ไทศกรเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ นัยน์ตาคมมองพวงมาลัยสลับกับร่างบางซึ่งยืนท้าวสะเอวถาม            "อะไรครับ "  แกล้งทำหน้าเหลอหลาไม่รู้เรื่อง          "คุณเอามาลัยพวงนี้มาวางบนโต๊ะฉันใช่มั้ยคะ"  เธอถามย้ำ แกว่งของกลางในมือไปมา            นายไทมอง 'ของกลาง' กลั้นยิ้ม  แววตาขี้เล่นพราวระริกนั้นมันฟ้องคำตอบ          'นึกแล้วเชียว!  ฝีมือหมอนี่จริงๆ ด้วย!..'  พริกแกงบ่นในใจ ค้อนให้ตาคว่ำ          "ทำไมคิดว่าเป็นผมล่ะ  อาจเป็นคนอื่นก็ได้ที่ให้พวงมาลัยคุณ"  ชายหนุ่มยียวน          "ไม่ล่ะ! ฉันรู้จักนายดี "          "คุณรู้จักผมดี!?..."  แววตากรุ่มกริ่มและคำพูดชวนตีความหมายลึกซึ้งนั่นทำเอาวงหน้าหวานขึ้นสีชมพูจาง  ..ตาบ้านี่ชอบเอาคำพูดเธอแปลงให้เข้าทางตัวเองอยู่เรื่อย..          "ใช่สิ คนเล่นพิเรนทร์แบบนี้มีแต่คนบ้าอย่างนายเท่านั้นแหล่ะ"            "พิเรนทร์ยังไงครับ"          "ก็มีใครเขาให้พวงมาลัยกับผู้หญิงในวันวาเลนไทน์บ้างคะ " หญิงสาวว่าให้          "ผมอนุรักษ์ความเป็นไทย  ไม่ได้ฝรั่งจ๋าให้ดอกกุหลาบช่อใหญ่ซะจนคุณไม่กล้าหอบไปไหนเหมือนหนุ่มวิศวะชั้นยี่สิบแปดสักหน่อย"  ไม่รู้ทำไม ปากอดเหน็บแนมไม่ได้          "นั่นไงล่ะ  ยอมรับแล้วสิว่าพวงมาลัยนี้เป็นของนาย"          "แม่นแล้ว..  " ยอมรับพร้อมดีดนิ้วเสียงดัง 'ป๊อก'            "ของขวัญวาเลนไทน์ผม ประทับใจคุณมั้ยครับ..."          "ประทับใจก็บ้าแล้ว  ใช้อะไรคิดคะ"          "ใช้หัวคิดครับ "            เถียงคำไม่ตกฟากและสีหน้ากวนบาทานั้นเป็นสิ่งที่กวนประสาทพริกแกงที่สุด ถ้าไม่ติดว่ารองเท้าที่ใส่ซื้อมาแพง ไม่แน่ว่าป่านนี้มันอาจลอยไปแปะหน้านายไทแล้วก็เป็นได้          "แกล้งกันใช่มั้ยคะ!?"   เธอถาม  ไม่มีคำตอบจากเขา มีแต่เสียงผิวปาก            "ไม่ต้องมาผิวปากเลย ถามจริงทำไมนายถึงชอบแกล้งฉันฮะ!?.."            นายไทนิ่งไป เงยหน้าขึ้นมองเธอ          ..ตาสบตา...          พิศนภาเริ่มหวั่นไหว  บรรยากาศโรแมนติกอาจเกิดขึ้นได้ ณ จุดนี้   ถ้าตาบ้านี่ไม่ปากเสียขึ้นมาซะก่อน            "คุณเองก็ชอบแกล้งผมเหมือนกัน ทั้งนมเย็น ท้อดอง แถมเกลือในกระป๋องกาแฟผมมันก็ฝีมือคุณ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ"  ชายหนุ่มคาดโทษ          ยัยพริกแสบชอบจิกกัดและแกล้งเขาทุกครั้งที่มีโอกาส  ..ครั้งหลังสุดเจ้าหล่อนแอบเอาเกลือใส่ในกระป๋องกาแฟราคาแพงที่เขาซื้อไว้ชงกินส่วนตัวที่ออฟฟิศ            "แกล้งอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง.."          ร่างบางยักไหล่ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้  นายไทหมั่นไส้กับท่าทีอินโนเซนต์ไม่สำนึกผิดนั้นเลยว่าต่อ          "เฮอะ.. ผู้หญิงอะไรขี้แกล้งแถมยังโรคจิตดมกลิ่นแป้งผู้ชาย   รู้มั้ย.. คุณเป็นแรกที่รู้ว่าผมใช้แป้งเด็กทั้งที่โตแล้ว"          "แอร้ย!..  ไอนั่นมันบังเอิญนะ นายดันใช้แป้งกลิ่นเดียวกับที่หลานชายฉันใช้ต่างหาก"            หญิงสาวหน้าแดงด้วยความอาย  เรื่องผ่านไปเป็นเดือนแล้วหมอนี่ยังขุดคุ้ยขึ้นมาอีก..          "ยัยโรคจิต"            "ฉันโรคจิตตรงไหนไม่ทราบ!  นายสิโรคจิต มีผู้ชายที่ไหนให้ดอกไม้ผู้หญิงเป็นพวงมาลัยบ้างคะ"          "ก็ผมไงครับ"          "บ้า! ฉันไม่ใช่ 'แม่'นายนะ ที่จะได้เอามาลัยมะลิมาไหว้"          "แล้วคุณไปดูดอกมะลิทำไม  ดอกไม้อื่นๆ มีไม่รู้จักดู.."  ชายหนุ่มว่า พิศนภาก้มมองพวงมาลัยในมือ  นอกจากมะลิ...ก็เป็นดอกกุหลาบและดอกรัก..          พริกแกงหน้าแดง นายไทต้องการจะสื่ออะไรหรือเปล่า... วงหน้าหวานก้มหน้าเอียงอาย          "บ้าแล้ว  คิดอะไรของคุณ..." เธอพูดแก้ความขัดเขินแต่นายไทไม่รู้เรื่อง นึกว่าเธอถามเขา  ด้วยความซื่อ(บื้อ)เลยตอบ          "คิดว่าข้อสัณนิษฐานของผมเป็นจริง  พวงมาลัยผมสามารถแกล้งคุณได้"            '...แกล้งกัน!...'          คำอธิบายของชายหนุ่มทำความรู้สึกดีๆ นั้นหายไป กลายเป็นโกรธแล้วตอนนี้  ..เขาเห็นเธอเป็นของเล่นหรือไง            "การเข้าหาผู้หญิงของคุณคือการกวนประสาทใช่มั้ยคะ!?"            "หืม... ยังไงครับ"          "อย่างนี้ไงคะ!"          ..พวงมาลัยในมือถูกโยนคืนให้ชายหนุ่ม... นายไทคว้าได้พอดีก่อนที่ดอกไม้พวงนี้จะตกพื้นไป..          เงียบกันไปสิบวินาที  ช่วงเวลาสั้นๆ แต่เงียบงันนี้ พริกแกงรู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเอง            ..เธอเห็นความเสียใจปรากฏขึ้นในแววตาเขา.. การกระทำที่เกิดจากอารมณ์โกรธเพียงชั่ววูบนั้น  เธอคิดว่ามันเป็นอะไรที่ไม่เข้าท่าเลย..          ..ในเมื่อเขาอุตส่าห์ให้ แม้ไม่ชอบแค่ไหน เธอก็ไม่น่าโยนคืนไปแบบนั้น..          "ไท.."  หญิงสาวเรียกเสียงอ่อนกะจะขอโทษ  หากเขาชิงเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน                      "รู้ไหมพริก.. ที่คุณโยนพวงมาลัยมาให้ผมเมื่อกี้ทำให้ผมคิดถึงวรรณคดีไทยเรื่องหนึ่งนะ"  ชายหนุ่มบอกกลั้นเสียงหัวเราะ แววตาเสียใจที่ปรากฏเมื่อครู่ตอนนี้เลือนหายกลายเป็นแววตาขี้เล่นกวนประสาทเช่นเดิมแล้ว          "เรื่องอะไรคะ.."  หญิงสาวตามอารมณ์เขาไม่ทัน          "สังข์ทอง"          "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับสังข์ทองไม่ทราบคะ"  เธอท้าวสะเอวถาม          "ก็ตอนที่รจนาเลือกคู่ก็โยนพวงมาลัยมาให้พระสังข์เหมือนกัน"          ...รจนาเลือกคู่...            "บ้าแล้ว!"  พริกแกงว่า ..แก้มขาวขึ้นสีชมพูฝาดไปทั้งแก้ม..  และนั่นคือเสน่ห์ของหญิงสาวที่นายไทชอบที่สุด  ความเขินอายตามธรรมชาติ..          "อย่างนายไม่ได้เป็นพระสังข์หรอก เป็นได้อย่างมากแค่เงาะป่าบ้าใบ้เท่านั้นแหล่ะ"          "เงาะป่าบ้าใบ้ก็ยังได้มาลัยจากรจนานะครับ"            "คิดแบบนี้  เอาคืนมาเลย..." เธอเดินเข้าไปดึงพวงมาลัยออกจากมือเขา  หมอนี่ช่างสรรหาคำมาเข้าข้างตัวเองจริงๆ เลย!          "ถ้าได้ไปแล้วนายคิดบ้าๆ แบบนี้   ฉันสู้เอาพวงมาลัยนี่ไปไหว้รูปบรรพบุรุษที่บ้านดีกว่า"          "โห...."          นายไทอึ้งถึงขั้นเถียงไม่ออก แต่ก็ดีใจอย่างน้อยพริกเผ็ดก็รับดอกไม้จากเขาล่ะ แม้จะเอาไปไหว้ผีปู่ย่าก็เถอะ   รอยยิ้มกวนๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก..            "อย่าลืมจุดธูปบอกนะครับ ว่าเป็นของไหว้จาก 'ว่าที่หลานเขย'.."          "อะไรนะคะ..."  ฟังไม่ถนัด เนื่องจากเขาพูดเร็ว            "เอากลับไปจุดธูปไหว้นะครับ อย่าทิ้งไว้เฉยๆ "          ชายหนุ่มดัดแปลงประโยคเดิม  พริกแกงมองหน้าเขาไม่ไว้ใจ ได้ยินตอนแรกเหมือนมันจะไม่ใช่ประโยคนี้นี่          "เพ้อเจ้อ.."  วงหน้าหวานว่าให้ ก่อนหย่อนมาลัยดอกไม้ใส่กระเป๋าสะพายที่คล้องแขนมา          เธอรับพวงมาลัยคืน เหตุผลหนึ่งก็เพื่อลบความรู้สึกผิดในใจที่โยนดอกไม้ใส่หน้าเขา (ตอนนั้นทำไปเพราะโกรธ)          ส่วนอีกเหตุผลนั้น...เธอก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน            ..มันเป็นเรื่องของความรู้สึก..          .. ลึกๆ แล้วรู้สึกดีใจที่ได้รับดอกไม้จากเขา แม้เป็นแค่พวงมาลัย ไม่ใช่ช่อดอกไม้ใหญ่โตก็ตาม ...          ..แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกดีใจด้วย!? บ้าจริงเชียว..          "ฉันจะกลับล่ะ นายก็กลับได้แล้วนะ จะอยู่เป็นเพื่อนยามรึไงคะ"          "เดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จก็กลับครับ  ขอบคุณที่เป็นห่วง"          "ใครเป็นห่วง หลงตัวเองเกินไปล่ะ"  เธอแกล้งเบ้ปากใส่หน้าเขา ก่อนเดินออกจากห้องทำงานไป --> มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 02:41:08 จากคุณ : NMR - [ 6 ก.ค. 52 01:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ‘สถานีต่อไป สถานี.....’     เสียงอัตโนมัติจากรถไฟฟ้าแจ้งชื่อสถานีแทบไม่ได้ผ่านหูพริกแกงเลย เพราะสาวเจ้ามัวแต่คิดถึงเรื่องช่วงหัวค่ำ          "แล้วคุณไปดูดอกมะลิทำไม  ดอกไม้อื่นๆ มีไม่รู้จักดู.."            นอกจากมะลิ...ก็เป็นดอกกุหลาบและดอกรัก..            ..แม้รู้ว่าเขาแกล้ง แต่มันก็อดเขินไม่ได้..            "รู้ไหมพริก.. ที่คุณโยนพวงมาลัยมาให้ผมเมื่อกี้ทำให้ผมคิดถึงวรรณคดีไทยเรื่องหนึ่งนะ"            "ตอนที่รจนาเลือกคู่ก็โยนพวงมาลัยมาให้พระสังข์เหมือนกัน"          ...รจนาเลือกคู่...            ให้ตายสิ! ตาบ้านี่ชอบเอาสิ่งของและสถานการณ์รอบตัวแปลงให้เข้าทางตัวเองอยู่เรื่อย..          "หนูไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ.." เสียงทักห่วงใยจากหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ            สังเกตอาการคนอ่อนวัยกว่ามาพักนึงแล้ว  สาวน้อยมีอาการหน้าแดง มือบีบกระเป๋าที่วางบนตักตัวเองเป็นพักๆ            "มือกำกระเป๋าเกร็งเชียวจะเป็นลมหรือเปล่า เอายาดมมั้ย"  ความอารีที่มีให้ ทำคนฟังยิ้ม                    "เอ่อ..หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"          หญิงสาวรีบปรับสีหน้าตัวเองให้ปกติ  เพราะเผลอตัวมัวคิดเพ้อเจ้อ ไม่ควบคุมอารมณ์ให้ดีมันถึงได้ออกอาการแบบนี้ ว่าแล้วอายคนอื่นจังแฮะ..          ด้านอีเวนต์แพลนเนอร์หนุ่ม แม้ว่าคู่กัดจะเดินทางกลับบ้านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เขาก็ยังนั่งคิดถึงการโต้คารมช่วงหัวค่ำ          "ถามจริงทำไมนายถึงชอบแกล้งฉันฮะ"          นั่งคิดใคร่ครวญหาคำตอบ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร  รู้แต่ว่าแกล้งยัยพริกเผ็ดแล้วสนุกดี เธอมีปฏิกิริยาตอบโต้เขาที่ต่างกับคนอื่นๆ          หลังเก็บข้าวของเตรียมกลับ พลันสายตาเหลือบเห็นพวงมาลัยบนชั้นข้างโต๊ะทำงาน เขาหยิบมันใส่ถุงก่อนหย่อนลงกระเป๋าหิ้วกลับบ้าน          ย้อนกลับไปเวลาเที่ยงของวันนี้...วันวาเลนไทน์ที่ 14 กุมภาพันธ์...          ไทศกรเห็นกุหลาบช่อยักษ์พร้อมการ์ดสีชมพูจากวิศวกรหนุ่มชั้นยี่สิบแปดวางนอนบนโต๊ะทำงานของหญิงสาว          ด้วยความหมั่นไส้บวกความอยากแกล้ง เขาจึงออกจากออฟฟิศลงไปหาซื้อดอกไม้ด้านล่างตึก ระหว่างนั้นก็คิดว่าจะให้อะไร เพื่อให้ยัยพริกเผ็ดประทับใจชั่วชีวิตนี้ลืมไม่ลง          จะให้ดอกกุหลาบ ก็กลัวไปซ้ำกับชาวบ้าน.. ยิ่งซ้ำกับเอ็นจีเนียร์หน้าตี๋เบอร์ยี่สิบแปด เขายิ่งไม่เอา          จะให้ดอกไม้อื่นๆ ก็ดันไม่มีขายในช่วงเทศกาลแบบนี้          หลังเดินมองดอกไม้ตามร้านค้าริมทาง เหลือให้เห็นแต่ดอกกุหลาบเล็กๆ เหี่ยวๆ  ที่ดีๆ สวยๆ  ถูกคัด ถูกซื้อไปหมดตั้งแต่เช้าแล้ว          ชายหนุ่มถอนใจ ทันใดนั้นเองที่สายตาคมเหลือบมองกลางถนน....          เด็กชายร่างผอมอายุประมาณสิบขวบถือพวงมาลัยเดินไปตามรถคันต่างๆ.. ในเวลานี้เด็กควรนั่งเรียนหนังสือที่โรงเรียนมากกว่า..          แต่ด้วยโอกาสที่เด็กน้อยไม่มี ทำให้ต้องเดินถือพวงมาลัยเร่ขายตามแยกไฟแดงเช่นนี้          แสงแดดจัดยามเที่ยง หากสองมือถือพวงมาลัยไม่เคยย่อท้อ มันตามร่างเล็กๆ ไปตามกระจกรถ  ยกมือไหว้ประหลกๆ ส่วนน้อยที่ตอบรับ ส่วนมากนั้นปฏิเสธ...          พอไฟจราจรเปลี่ยนสีแดงเป็นสีเขียว ร่างเล็ก ๆ ก็รีบวิ่งขึ้นฟุตบาท รอไฟสีแดงรอบใหม่...          เห็นแล้วก็สงสาร  รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากแค่ไหน... ยังมีคนอีกมากมายที่ชีวิตเขาต้องดิ้นรนกว่า...          ไทศกรซื้อนมกล่องจากร้านสะดวกซื้อเดินไปหาคนตัวเล็กซึ่งยืนรอไฟแดงอยู่บนทางเท้า เด็กชายกำลังใช้มือปาดเหงื่อบนหน้าผาก          เงินค่ามาลัยสองพวง นมกล่อง รวมถึงเงินค่าขนมอีกเล็กน้อยถูกยื่นให้..          นัยน์ตาใสออกแนวเศร้ามองเขาอย่างซึ้งใจ  มันเป็นแววตาที่เขาลืมไม่ลงตลอดบ่ายวันนั้น..            มาลัยมะลิ ร้อยกุหลาบดอกเล็กๆ สองพวงถูกซื้อมา...          พวงหนึ่งซื้อไปไหว้พระที่บ้าน...          อีกพวงซื้อไปแกล้งยัยพริก ซึ่งประสบความสำเร็จด้วยดีประเมินท่าทีหญิงสาวแล้วพบว่าเธอประทับใจมาลัยดอกไม้เขาอย่างแน่นอน ไม่งั้นไม่มาอาละวาดแบบนี้แน่ๆ            ก่อนกลับบ้าน เขาเอาแผ่นซีดีที่มีไฟล์งานและเอกสารที่ทำเสร็จแล้ว ไปวางไว้ในกล่องรับงานหน้าห้องเจ๊แป้งผู้รั้งตำแหน่งอีเวนต์เมเนเจอร์          เมื่อไปห้องพี่แป้งก็ต้องเดินผ่านโต๊ะทำงานของพิศนภา..          ..กุหลาบช่อใหญ่จากเอ็นจีเนียน์หนุ่มหน้าตี๋ยังนอนอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน  ยัยพริกเผ็ดไม่ได้เอากลับบ้านไปด้วย..              ..ความคิดชั่วร้ายแว๊บเข้ามาในหัว  จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาแอบเอามันไปไว้ในห้องน้ำ..          ชายหนุ่มรีบสะบัดศีรษะ ไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไป   ..อย่าไปยุ่งดีกว่า เดี๋ยวแม่บ่นหูแตกอีก..          นายไทยักคิ้วกวนๆ ใส่กุหลาบช่อยักษ์ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นตัวแทนวิศวะกรหนุ่มคนให้            "ให้รู้ซะบ้าง ว่าใครเจ๋งกว่า" --> มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 02:49:20 จากคุณ : NMR - [ 6 ก.ค. 52 01:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บรรยากาศในห้องประชุมดำเนินไปภายใต้การควบคุมของเฮียเบิ้ม ผู้จัดการงานอีเวนต์ของบริษัท          "งานโอทอปที่จะจัดขึ้นกลางเดือนหน้า กำหนดสถานที่ได้แน่นอนหรือยังครับ "          "ได้แล้วค่ะ จัดที่......"  ฝ่ายประสานงานบอกชื่อศูนย์ประชุมชื่อดังที่จะใช้เป็นสถานที่จัดงาน          "ดีมาก การคมนาคมแถวนั้นสะดวก"  พี่เบิ้มประธานโต๊ะประชุมกล่าวต่อ          "งานนี้เป็นโปรเจคใหญ่ พี่ปรึกษากับทางบอร์ดแล้วว่าจะแบ่งงานออกเป็นส่วนๆ ใครได้รับผิดชอบส่วนไหน ก็ให้ดูแลกำกับงานส่วนนั้นของตัวเองไปเลยนะ.           ..น้องพิมครับ  ช่วยพี่แจกเอกสารที"            "ค่ะ"  ประชาสัมพันธ์สาวลุกขึ้นเดินแจกแฟ้มรายละเอียดงานในครั้งนี้ให้แก่ผู้เข้าร่วมประชุมแต่ละคน          แจกเอกสารไปยิ้มหวานไป ด้วยท่วงท่าเหมือนนางงาม  ซึ่งขัดหูขัดตาเจ๊แป้งพาวเดอร์เป็นอย่างมาก          "น้องพริกคะ รบกวนช่วยพี่พิมเค้าแจกเอกสารที จะได้ไม่ช้าค่ะ" เสียงห้าวของอีเวนต์เมเนเจอร์สั่งพิศนภา ทำให้พิมสิรีชะงักกึก          'ยัยบ้านี่!..' แม้สีหน้าพีอาร์สาวจะยิ้ม ทำเป็นแจกเอกสารเร็วขึ้น  หากภายในใจด่ายัยกระเทียมแป้งยับ         ส่วนพริกยิ้มแหย นี่เธอต้องอยู่ในสงครามระหว่าง 'เจ๊พิมเดอะสตอร์' กับ 'เจ๊แป้งเดอะพาวเวอร์' อีกแล้วหรือนี่          (เรียกฉายาตามพี่ๆ เพื่อนๆ ที่บริษัทใช้เรียกลับหลังคนทั้งสอง)          หญิงสาวเดินไปรับเอกสารจากพิมสิรี ช่วยแจกตามคำสั่งหัวหน้าแป้ง          มองแฟ้มเอกสารที่ได้รับแบ่งมา  บนปกมีรายชื่ออยู่ว่าแต่ละแฟ้มงานเป็นของใคร          หลังเดินแจกตามรายชื่อ จนมาถึงคนสุดท้าย...ไทศกร            ตอนที่หญิงสาวเดินไปหาเขาที่เก้าอี้นั้นเอง  เผอิญพนักงานที่เข้ามาเสิร์ฟกาแฟให้คนในห้องประชุมเดินสวนมาข้างหลังเธอพอดี..          แม่บ้านร่างท้วมมัวมองถ้วยกาแฟ ไม่ทันมองว่าที่พื้นมีสายไฟถูกต่อมาใช้กับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค ทำให้เดินสะดุด          "ว้าย!"  ปล่อยมือจากถาดกาแฟคว้าเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดเป็นหลักยึด(เก้าอี้พี่เบิ้ม)  ส่วนถาดเครื่องดื่มคาเฟอีนทั้งหมดตกลงพื้นและคงเลอะเสื้อสีขาวของอีเวนต์แพลนเนอร์สาวแน่นอน ถ้านายไทไม่ดึงตัวเธอหลบซะก่อน          จังหวะที่ชายหนุ่มดึงตัวเธอหลบแม่บ้านตัวกลมสะดุดพื้นนั่นเอง หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวจึงเสียหลัก ร่างเธอเซล้มไปนั่งบนตักเขา..          ทั้งห้องประชุมตกใจ.. ถาดถ้วยกาแฟตกกระทบพื้นเสียงดัง  หากที่ดึงความสนใจได้มากกว่าไม่ใช่ถาดพลาสติกที่ตก...แต่เป็นภาพของสองคนที่อยู่ใกล้กันต่างหาก..ภาพที่เรียกรอยยิ้มและสร้างข่าวซุบซิบในออฟฟิศได้สบายๆ                      "น้องพริกตกใจจนต้องนั่งตักน้องไทเลยหรือจ๊ะ.."            รุ่นพี่ที่เห็นเหตุการณ์ล้อ คนถูกล้อหน้าแดงรีบลุกขึ้น ..เธอล้มไปนั่งตักหมอนี่ได้ยังไงเนี่ย!!?..              "พูดอย่างนี้น้องเขาเสียหายแย่   ไทเค้าแค่ดึงพริกออกมาไม่ให้ถูกกาแฟหกใส่ต่างหากครับ"          เฮียเบิ้มแก้ต่างให้และนั่นทำให้การหยอกล้อยุติ  ก็ใครจะกล้าต่อคำกับผู้จัดการบริษัทเล่า          "ขอโทษนะคะ" แม่บ้านวัยสี่สิบตอนนี้ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ รีบขอโทษขอโพยคนในห้องประชุม  ก่อนก้มลงเช็ดเก็บกวาด            "ไม่เป็นไรนะคะป้า"  มีหลายคนเข้ามาช่วยรวมทั้งพิศนภา  ส่วนนายไทเดินออกไปเอาไม้กวาดกับถังขยะเข้ามาให้          "วันหลังก็ระวังหน่อยนะคะ..  ครั้งนี้ไม่ว่า แต่ถ้าครั้งหน้าจะหักเงินเดือน"          เจ๊แป้งทิ้งท้ายขำๆ กับป้าแม่บ้าน  ปรากฏว่าเจ๊แกขำคนเดียว ส่วนแม่บ้านที่ถูกขู่ตัดเงินเดือนขำไม่ออก          เหตุการณ์ระทึกขวัญผ่านไปแล้ว ตอนนี้กาแฟถูกนำมาเสิร์ฟใหม่  บนโต๊ะประชุมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีเอกสารแจกแจงงานของแต่ละคนพร้อม..          "งานแสดงสินค้าโอทอปนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน..  ส่วนแรกเป็นอีเวนต์แสดงสินค้าประเภทอาหาร   ส่วนที่สองเป็นอีเวนต์สินค้าประเภทสิ่งทอ..          ..ส่วนที่สามจะเป็นกลุ่มสินค้าจำพวกเครื่องประดับและของแฮนเมด  ส่วนสุดท้ายเป็นเวทีกิจกรรมแสดงวัฒนธรรมประเพณีของภาคต่างๆ"          "แล้วจะให้ใครรับงานส่วนไหนบ้างคะ" ผู้ร่วมประชุมคนหนึ่งถาม          "ไทจะรับงานส่วนอาหาร  พริกรับงานด้านสิ่งทอ  พวกเครื่องประดับกับของแฮนเมดยกให้แป้ง  ส่วนพี่จะคุมกิจกรรมตรงเวทีกลางเอง"  เฮียเบิ้มสรุปงาน          "พี่แบ่งลูกน้องและจัดสรรงบประมาณให้แล้ว"  คนตัวใหญ่ชี้ไปที่แฟ้มงาน          "ไปศึกษาและบริหารจัดการทรัพยากรกันเองนะ"          หัวหน้าเบิ้มที่วันนี้เอาผ้ามาโพกหัวแบบแอดคาราบาวยิ้มให้ไทศกรและพิศนภา...          งานนี้คงจะได้เห็นฝีมือกันจริงๆ เพราะเป็นงานแรกที่ปล่อยให้ทั้งคู่เป็นคนวางแผนและบริหารงานทั้งหมดเอง ให้สมกับตำแหน่ง Event's Planner & Supervisor ที่รออยู่          เกือบสองเดือนที่ผ่านมา ยอมรับว่าทั้งคู่ทำงานได้ดีกว่าที่คาดไว้มาก แต่ก็เป็นการทำงานผ่านการดูแลห่างๆ ของเขากับเจ้าแป้งมาตลอด            ..มางานนี้จะปล่อยจริงๆ  ให้ทำทุกอย่างเอง...  เพราะเป็นงานสุดท้ายที่ใช้ตัดสินความเหมาะสมแล้ว          เฮียเบิ้มหันไปหาพิมสิรี          "น้องพิม ยังไงช่วยประชาสัมพันธ์งานนี้ให้เต็มที่  ไม่ว่าจะเป็นสื่อโทรทัศน์หรือสื่อสิ่งพิมพ์ พี่ฝากด้วย"          "ค่ะ" พีอาร์สาวรับคำ          " ไทกับพริกเช็คในรายละเอียดทีนะ แล้วเสนอมาว่าจะใช้อะไรเป็นไฮไลท์ในงานส่วนที่ตัวเองรับผิดชอบ..พี่ให้เวลาในการเสนองานสามวัน"          "ครับ/ค่ะ"          "งั้นเป็นตามนี้  มีอะไรสงสัยหรือเพิ่มเติมอะไรไหมครับ" พี่เบิ้มซึ่งเป็นหัวหน้าการประชุมถาม          "ถ้าไม่มีอะไร วันนี้เลิกประชุมได้ครับ"          ต่างคนต่างทยอยออกจากห้องห้องประชุม เว้นแต่เจ๊แป้งพาวเวอร์ที่รั้งพิศนภากับไทศกรไว้คุยงาน            เมื่อเหลือกันแค่สามคนในห้อง เจ๊แป้งเลยถือโอกาสพูดขึ้นมา          "พี่ไม่ได้จะกดดันหรอกนะ แต่รู้ไว้หน่อยก็ดี.. โปรเจคนี้เป็นงานทำเงินและชื่อเสียงให้บริษัท พี่หวังว่าพวกเธอจะแสดงฝีมือเต็มที่  เพราะมันเป็นหนึ่งในตัวชี้วัดว่าจะผ่านโปรกันหรือเปล่า"            เงียบกันไปอึดใจกับน้องใหม่ซึ่งเหลือระยะทดลองงานอีกเพียงสองเดือน            "ครับ.. ผมจะทำให้ดีที่สุด" นายไทว่า          "พริกก็เหมือนกัน เชื่อใจได้ค่ะ" สาวรุ่นน้องว่าชูสองนิ้วคอนเฟิร์ม ด้วยสนิทกับพี่แป้งทำให้เธอเล่นแบบนี้ได้  ไทศกรมองหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดู          'นายไทเหมือนจะชอบยัยพริกซะแล้วสิ '  สาวไม่แท้ยิ้มบางหลังสังเกตเห็นท่าทีชายหนุ่มที่มีต่อหญิงสาว            เจ๊แป้งหยิบเอกสารเดินกลับเข้าห้องตัวเอง สมองครุ่นคิดไปด้วย         ตำแหน่ง EPS หรือ Event's Planner and Supervisor ว่างให้ได้แค่หนึ่งเท่านั้น..            ถ้ามีใครคนหนึ่งได้งาน ใครอีกคนก็ต้องตกงาน...          แม้ว่าพริกจะเป็นลูกน้องสายเธอ  ส่วนนายไทเป็นลูกน้องสายพี่เบิ้ม   แต่เธอกับเฮียเบิ้มก็ยุติธรรมพอและไม่คิดที่จะลำเอียง          ที่ผ่านมา ผลงานทั้งคู่สูสีกันมาก  เลือกยากว่าจะให้ใครอยู่หรือใครไป.          บางทีอาจต้องตัดสินกันที่ผลงานครั้งนี้....          หรือถ้าหาทางออกที่ดีกว่าได้.. เธอก็พร้อมปรึกษาพี่เบิ้มผู้จัดการใหญ่ และเอกวิทย์หัวหน้าฝ่ายบุคคล...   --> มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 03:12:39 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 03:02:23 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 02:57:15 จากคุณ : NMR - [ 6 ก.ค. 52 02:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "พี่ไม่ได้จะกดดันหรอกนะ .. โปรเจคนี้เป็นงานทำเงินและชื่อเสียงให้บริษัท พี่หวังว่าพวกเธอจะแสดงฝีมือเต็มที่  เพราะมันเป็นหนึ่งในตัวชี้วัดว่าจะผ่านโปรกันหรือเปล่า"          คำพูดของพี่แป้งยังก้องอยู่ในหู  นี่เธอทำงานมาสองเดือนแล้วหรือ ทำไมเวลามันเร็วแบบนี้          เพื่อนพ้องและพี่ๆ น้องๆ ที่ทำงาน ยกเว้นไว้สามสี่คน(หนึ่งในนั้นคือนายไท)ล้วนใจดีและน่ารัก   เธออยากได้งานนี้ เพราะรู้สึกสนุกและมีความสุขกับงานที่ทำอยู่          พริกแกงคิดอะไรเพลินๆ ขณะเดินออกจากตัวตึกสำนักงาน เมื่อไปถึงหน้าอาคารพลันชะงัก          '..ฝนตก..'          แย่ล่ะสิ... ไม่ได้เอาร่มมาด้วย  แถมวันนี้ต้องไปรับเจ้าแก๊ปอีก จะไปทันมั้ยเนี่ย..          มองออกนอกอาคาร ฝนตกเม็ดใหญ่อยู่          ถ้าเธอเดินออกไปขึ้นรถไฟฟ้า สถานีห่างอาคารสำนักงานประมาณหนึ่งป้ายรถเมล์ คงได้เปียกปอนอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งใส่เสื้อสีขาวบางแบบนี้ มีหวังเซ็กซี่โดนใจแน่ๆ            มองนาฬิกาข้อมืออย่างกังวล ต้องไปรับหลานชายที่บ้านคุณครูประมาณหกโมง นี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้ว นั่งแท็กซี่ไปก็คงไม่ทันอยู่ดีเมื่อฝนตกรถติดยาวเหยียดแบบนี้          ขณะที่รอฝนซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนั้นเอง          "ไปด้วยกันไหม"          เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง หญิงสาวหันไปเห็นนายไทสะพายเป้ มือถือร่ม            "ไปรถไฟฟ้านะคะ"          "อืม ผมกับคุณก็กลับทางเดียวกัน "          เธอยิ้ม ยังไงก็มีร่มให้หลบฝนไปขึ้นรถไฟฟ้า เจ้าแก๊ปจะได้ไม่ต้องรอนาน จะว่าไปนายไทก็มีน้ำใจเหมือนกัน หญิงสาวเริ่มรู้สึกดีกับคนข้างตัวมากขึ้น จนกระทั่งเขาพูดขึ้นมา          "ค่าบริการร่มยี่สิบบาทนะครับ"          "..................." (ความรู้สึกพริกแกง)          หญิงสาวค้อนให้ตาคว่ำ  เหตุการณ์ช่วงบ่ายตอนที่เธอล้มไปนั่งบนตักเขาระลึกเข้ามาในความทรงจำ แก้มเนียนขาวขึ้นสีเรื่อ          ..ทำไมต้องล้มไปนั่งตักหมอนี่ให้อายชาวบ้านประชาชีด้วยนะ..         หลังเดินไปด้วยกันพริกแกงเริ่มรู้สึกผิดปกติ  ทำไมหมอนี่เงียบๆ พิกล หญิงสาวแปลกใจ ปกติเขาต้องพูดอะไรกวนเธอได้แล้ว แต่นี่ไหงใบ้กินซะงั้น          "พกร่มมาแบบนี้  คงรู้สิว่าวันนี้ฝนตก .. รู้ได้ยังไงคะ"  เธอถามขณะเดินไปด้วยกันเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนดูเคอะเขินเกินไป          "ผมก็ไม่รู้หรอกว่าวันนี้ฝนจะตก  ร่มนี่เป็นร่มที่ผมเคยทิ้งไว้ที่ออฟฟิศ ไม่คิดเหมือนกันว่าวันนี้...จะได้....ใช้.."            นายไทพูดไม่ทันจบประโยคดี เสียงบีบแตรก็ดังสวนขึ้น   ทั้งคู่หันไปมองต้นเสียงซึ่งมาจากรถยนต์คันที่อยู่บนถนนเลนซ้ายสุดชิดทางเท้าที่พวกเขาเดิน          หน้าต่างตรงที่นั่งข้างคนขับถูกลดกระจกลง            "คุณพริกครับ"  หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก           ธีรพัฒน์วิศวกรหนุ่มที่เจอกันหน้าลิฟท์ เจ้าของกุหลาบช่อใหญ่ส่งให้เธอในวันวาเลนไทน์อยู่ในรถคันนั้น          "กำลังจะกลับบ้านหรือครับ"          "ค่ะ แต่ต้องไปรับหลานชายก่อน"          "ฝนตกแบบนี้ ให้ผมไปส่งมั้ยครับ" เอ็นจีเนียร์หน้าตี๋ผมใส่เจลตั้งๆ แบบเทรนเกาหลีถามด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงนายไทก็ว่าไม่มีเสน่ห์            เจ้าของรถเชื้อเชิญพิศนภาคนเดียว ส่วนคนที่ยืนถือร่มวิศวกรหนุ่มไม่ได้ชวน เขาแค่นยิ้มให้แบบไม่จริงใจนัก ออกแววเหยียดเสียด้วยซ้ำ นายไทเองก็ไม่อยากเสวนากับคนพรรค์นี้          "คุณจะไปกับเขาก็ได้นะ นั่งรถเก๋งแอร์เย็นๆ ดีกว่าเดินตากฝนไปกับผม"            คนถือร่มหันตัวเดินจากไป พริกแกงรีบดึงแขนเขาไว้...            ใบหน้าคมคายมองหญิงสาว รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเธอก็รั้งเขาไว้บ้าง  แต่เมื่อรู้เหตุผลที่แท้จริงของเจ้าหล่อนแล้วเขาแทบอยากทิ้งเธอไว้ตรงนี้          "คิดเป็นหรือเปล่านาย!? ..เห็นอยู่ว่ารถติดยาวเหยียดแบบนี้  ถ้าติดรถเขาไปแล้วเมื่อไหร่ฉันจะถึงบ้านครูเจ้าแก๊ปล่ะคะ"          หญิงสาวหันไปขอบคุณนายธีรพัฒน์สองสามคำ ทั้งเรื่องให้อาศัยรถและเรื่องดอกไม้วันวาเลนไทน์          วิศวกรหน้าตี๋ตอนนี้หน้าจืดสนิท เมื่อหญิงสาวปฏิเสธไม่ไปด้วย  โดยอ้างว่าเกรงใจ อีกทั้งไปรถไฟฟ้านั้นสะดวกและใกล้กว่า          "ไปกันเถอะพริก"  นายไทแชร์ร่มให้หญิงสาวครึ่งนึงเดินไปพร้อมกัน แอบหันไปยักคิ้วให้เจ้าของรถเก๋งด้วยสีหน้ากวนบาทาสุดๆ            นายธีรพัฒน์ไม่ชอบใจอย่างแรงแต่ทำอะไรไม่ได้   ยิ่งการจราจรที่ติดเป็นกาละแมในเมืองหลวงทำเอ็นจีเนียร์หนุ่มไม่ต้องขยับรถไปไหน          ในตอนนั้นเอง  เด็กชายวัยสิบขวบในชุดโทรมๆ ถือพวงมาลัยมายกมือไหว้อยู่ข้างรถ  วิศวกรหนุ่มหันไปมองด้วยอารมณ์หงุดหงิด          "ไม่ซื้อโว้ย!"          ดีที่กระจกเก็บเสียง เด็กชายจึงไม่ได้ยินคำหยาบคาย  เมื่อเห็นขายรถคันนี้ไม่ได้ เลยเดินไปขายรถคันอื่นแทน          หลังจากนั้นไม่นาน มีเด็กมาเช็คกระจกรถให้โดยที่วิศวกรหนุ่มไม่ได้เชิญมา  ขวดสเปรย์น้ำยาเช็ดกระจกถูกฉีด  ตามมาด้วยผ้าขี้ริ้วดำๆ ถูกระจกหน้ารถเขาไปมา         "ไม่ต้องมาเช็ด ไปไกลๆ จากรถเลย!"  เขาลดกระจกหน้าต่างตะคอกเสียงดัง          เด็กจรจัดที่ยึดอาชีพเช็ดกระจกรถตามสี่แยกไฟแดงมองเขาตาขวาง          "ถ้าไม่ให้เงินก็ไม่ต้องออกปากไล่ก็ได้พี่"            เอ็นจีเนียร์หนุ่มไม่สนใจปิดกระจกหน้าต่างรถ ขณะที่เด็กผูกใจเจ็บ  ขวดน้ำยาเช็ดกระจกถูกขูดไปตามด้านข้างรถจนเป็นรอย..                             เวลาผ่านไป... พริกแกงรับหลานชายจากบ้านครูกลับถึงบ้านกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว  ส่วนนายธีรพัฒน์เพิ่งขยับรถจากที่เดิมมาได้แค่แปดร้อยเมตร To be continue ------------------------------------------------------------------------------------------------ สำหรับเรื่องนี้อีกประมาณ 5 ตอนก็คงจบแล้วล่ะค่ะ (-/l\-) สุดท้ายขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกความเห็นและคำแนะนำที่ได้รับค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 04:42:48 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 04:11:42 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 52 03:45:35 จากคุณ : NMR - [ 6 ก.ค. 52 02:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ธีรพัฒนหรือจะสู้ไทศกร จากคุณ : mamyo - [ 6 ก.ค. 52 04:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไทน่ารักกว่าเป็นกอง จากคุณ : Mnemosyne - [ 6 ก.ค. 52 09:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม แต่ก็ไม่ชอบคนมาเช็ดกระจกรถเหมือนกันนะ เช็ดแล้วเลอะกว่าเดิม เปิดที่ปัดน้ำฝนก็ไม่ไป จากคุณ : scottie - [ 6 ก.ค. 52 17:45:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ธีรพัฒน์เนี่ยให้อารมณ์ตัวร้ายหนังไทยไปเลยนะคะ (ช่วงตอนจบเนี่ยแหะๆ) สงสัยจะใกล้ความจริงกันแล้วสินะคะคู่นี้ รอลุ้นตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : inee - [ 6 ก.ค. 52 22:18:18 A:203.156.70.91 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกมากมายค่ะ เป็นกำลังใจให้ มาอัพไวๆ เด้ออออออ จากคุณ : TC (Helianthus annuus) - [ วันอาสาฬหบูชา 00:27:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เลือกคู่รจนา ก๊ากกก เอาแล้วไง เริ่มฉุกคิดกันแล้ว...เริ่มรู้ใจตัวเองกันแล้วรึเปล่า??? จังหวะช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน ตกใจจนล้มลงบนตักหนุ่มเนี่ย ง๊ากกก เวิร์คมอร์ๆ เดี๋ยวเก็บไว้ไปใช้ในชีวิตจริงมั่ง ฮ่าๆ ปล. พ่อวิศวกรนั่นไม่ไหวเลยแฮะ จากคุณ : Only High Heel no.35 - [ วันเข้าพรรษา 19:17:02 A:222.123.92.20 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เสียดายนะคะที่คู่แข่งสู้นายไทไม่ได้สักอย่าง ไม่งั้นจะได้แอบหวั่นไหวปันใจได้บ้าง :p จากคุณ : Sherre - [ วันเข้าพรรษา 21:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 555 ดอกมะลิ เทิดทูนบูชาประหนึ่งแม่ ดอกกุหลาบ ผมรักคุณ กอกรัก รักมั่นนิรันดร์ คิดได้ยังไ เห้อ ว่าแต่ไปกวนเขาแบบี้ สมควรแล้วหล่ะที่เขาจะโกรธ ว่าแต่นางรจ(พริกเผ็ด) ดันเล่นโยนมาลัยเลือกคู่ให้คืนซะ แถมยังทวงจะเอาไปถวายทวดๆ แหม แค่นี้นายสังข์(ไท) เขาก็(อาจจะ)รู้คำตอบแล้วแหละ แล้วถ้ายังไม่รู้ หรือปากแข็งมัวแต่แกล้งเขาอยู่ ระวังเถอะ หนุ่มตี๋เขาจะมาฉกไปแล้วจะเสียใจภายหลัง เพราะมัวแต่กวนอารมณืเขาให้เสียอยู่นี่แหละ ถึงแม้จะมีความดีนิดๆหน่อยๆมาช่วยก็เถอะ แต่ก่อนหน้านั้นเห็นทีคงจะต้องตายไปข้างก่อนที่จะได้สารภาพบาป เอ้ย สารภาพรักจากศึกแย่งตำแหน่งนี่แหละ จากคุณ : yuechan - [ วันเข้าพรรษา 22:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 11 [เสน่ห์บ้านสวน] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8129587/W8129587.html จากคุณ : NMR - [ 27 ก.ค. 52 12:29:32 ]