ความคิดเห็นที่ 1 ๐ ถ้อยคำนั้น....๐ ๐ ชื่นเช้าด้วยสายหมอกและดอกไม้ น้ำค้างหยาดหยดใส...ลมไหวผ่าน โคมบนฟ้าซีดดวง..รอล่วงกาล เพื่อเปิดม่านฟ้าทวง...รอบดวงวัน ๐ หอมน้ำค้างพร่างพรม..ผ่านลมแผ่ว ราวกลิ่นแก้วโอบล้อม..เพื่อกล่อมขวัญ ว่าผู้ที่เฝ้าคะนึงคิดถึงกัน หัวใจย่อมผูกพัน...มาดมั่น-คอย ๐ หอมมวลมาลย์กรุ่นกลิ่นผ่านถิ่นที่ เมื่อลมวีวาดแล้ว..อย่างแผ่วค่อย แต่งเจตจินต์โลมลูบ..บางรูปรอย- ฟุ้งขึ้นลอยล่องอยู่..เคียงคู่ใจ ๐ เห็นความเอนอ่อนไหวของใบพฤกษ์ เมื่อส่วนลึกอาวรณ์แสนอ่อนไหว แรงลมร่ำแอบอิง..ก้านกิ่งใบ เมื่อซาบซึ้งร่ำไหล..ผ่านใจคน ๐ ดารดาษหยาดเพชร..ดวงเก็จแก้ว ลมลูบแล้วพลิ้วเกลื่อนกลางเถื่อนหน เมื่ออาวรณ์โผนผก..แสนวก-วน พลิ้วระลอกอึงอล...เอ่อล้นทรวง ๐ เมื่อรูปจันทร์เหลืองเย็นต้องเร้นแฝง ให้พันแสงยอระยับ...เข้ารับช่วง จึงรับรู้รอบสว่างที่กลางดวง- ใจ-ผู้หวงแหน-หวัง...อีกครั้งครา ๐ เพียงความเห็นแก่ตัว...ของหัวใจ ที่ทุกการสั่นไหว...คอยไขว่หา- ความอบอุ่นละมุนละไม..ของใครมา- เติมเต็มความปรารถนา...แห่งอาวรณ์ ๐ เพียงความเห็นแก่ตัว..เร้ารัว-เร่ง ด้วยหวั่นเกรง..พร่ำพลอด..คำออดอ้อน จะแผกจากคำบวง..บางช่วงตอน เกรงต้องย้อนอ้อนซ้ำ...อยู่ร่ำไป ๐ เป็นความเห็นแก่ตัว...ที่กลัวเกรง- การกุมเหงแทรกซ้อน..ด้วยอ่อนไหว ของอ่อนเยาว์เปล่าเปลี่ยวบางเสี้ยวใจ จะผ่านให้ซมซาน...กลับด้านมา ๐ เหมือนเง้างอนซ่อนคำ..อยู่ร่ำไร แฝงอาลัยในฤดี..ผ่านทีท่า เคลื่อนน้ำใจผ่านผาย..ต่อสายตา เจ้าเอยรู้ไหมว่า...ใคร-อาวรณ์ ๐ ใจเอื้อมโอบถ้อยคำ..เจ้าย้ำสู่ ย่อมรับรู้ความแนบ..ที่แอบซ่อน รื่นยิ่งกว่าลมหนาว..นัยเว้าวอน นั้นซอกซอนซึมซ่าน...เกินผ่านพ้น ๐ เอื้อมโอบรูปจบย้ำ..ที่-ก่ำแก้ม พร้อมแตะแต้มดาวช่วง..ให้ร่วง-หล่น- ลงสู่มือใครหนึ่ง ที่อึงอล สิ้นสุดการดิ้นรน...ตลอดไป ๐ ผ่านรูปคำ..เสน่หาผู้อาวรณ์ ที่ค่อยเผยช่วงตอน..ความอ่อนไหว จินตภาพคาบนี้..จะมีใคร- แนบทรวงให้..ถวิลอยู่แต่ผู้เดียว ๐ เผยรูปกรองผ่านเรื่องอยู่เบื้องหน้า ย่อมเพื่อบางแววตา..ละล้าเหลียว และหัวใจ..วุ่นวาย..ด้วยสายเกลียว- เยื่อใยเหนี่ยวโน้มรัด..เกินตัดรอน ๐ เพื่อว่าสายเยื่อใย..จากใจหนึ่ง จะผูกตรึงรัดปลาย...เกินถ่ายถอน รำพันกรองจักเฝ้าคอยเว้าวอน สดับเถิดสายสมร...แม้นห่อนเคย ๐ เพื่อใจที่อ่อนโยน.จักโชนฉาย ตอบรับหมายนัยถ้อย...แล้วค่อยเผย- ความซาบซึ้งในจิต..ลงชิดเชย ความ-คำ..กรองเอื้อนเอ่ย..ร่วมเชยชม ๐ เพื่อดวงใจดวงนั้น...สุดกั้นกีด- รสประณีตหยัดหยั่งลงสั่งสม เพื่อใจนั้นถวิลหา..เฝ้าปรารมภ์- รอ..อก-ห่มอุ่นเนื้อ..ทุกเมื่อเทอญ จากคุณ : สดายุ... - [ วันอาสาฬหบูชา 15:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๐ ขณะตาใกล้หลับ..ใจกลับตื่น และราวเสียงโอดอื้นในคืนฝัน- จะแว่วความผ่านสู่ให้รู้กัน ว่าผูกพันแหนหวง..เริ่มช่วงแรง ๐ ขณะเคลิบเคลิ้มกับลำดับฝัน ก็บัดนั้นอาวรณ์เคยซ่อน-แฝง เริ่มเผยรอบงดงามออกสำแดง เพื่อเติมแต่งอกใจผู้ใยดี ๐ ผ่อนลมหายใจเข้าอย่างเบาแผ่ว พร้อมผ่องแผ้วในตา-รูปราศี- คล้ายยั่วยิ้มให้เห็นความเป็น มี และช่วงชี้อารมณ์ให้สมยอม ๐ แดดยามสายแจ่มจ้า...รูปหน้านั้น- ก็แต้มขวัญ..ให้ละลานกับหวานหอม อ่อนละมุนอุ่นล้ำ..เฝ้าด่ำดอม เหมือนไม่พร้อมจากลาแม้นนาที ๐ กายอยู่ในคืนค่ำ..ใจพร่ำหา ถึงภาพฝันปริศนา...รูปราศี ลมหายใจลึกหน่วง..ทุกช่วงมี ด้วยสุดลี้หลีกกรรม..ที่ดำรง ๐ งามจริตกิริยามารยาท... ทั้งโดยชาติเชื้อสกุลก็หนุนส่ง กระนั้นแล้วความ-คำ..ที่จำนง หมายเพียงสงสารวัฏฏ์..ช่วยจัดการ- ๐ ให้คะนึงละห้อยหาด้วยอาวรณ์ ลงสุมซ้อนพรั่งพร้อมด้วยหอมหวาน ระบัดความแหนหวงสู่ดวงมาน ให้ซึ้งซ่านในอก..เวียน-วกวน ๐ ทำนองคีตแผ่วหวานบรรสารเสียง จงเรื่อยเรียงความ..คำ...อยู่ซ้ำหน เพียรโอบกล่อมเร้ารึงใจหนึ่งคน ให้ดิ้นรน..ละห้อยเห็นอยู่เช่นนั้น ๐ คะเนนึกคะนึงหาทุกนาที ด้วยไมตรีมอบให้..ด้วยไหวหวั่น ด้วยอาลัยลึกล้ำ..เป็นกำนัล ความผูกพันห่วงใยจากใจคน ๐ จะกี่รอบวงวัฏฏ์ของสัตว์โลก แสนล้านโศกสร้อยศัลย์..หมื่นพันหน ที่ปรารมภ์..ถวิลอยู่..ใช่รู้ตน- ว่าดิ้นรนเช่นนี้...มากี่ภพ ๐ รู้แต่เพียงแรกเห็น...ก็เช่นบ่วง รอบกรรมหน่วงเหนี่ยวพัน..ร่วมบรรจบ อ่อนโยนและอ่อนหวาน...ก็ครันครบ ห้อมตระหลบเข้าครอง..ทุกห้องใจ ๐ ต่อแต่นี้ดวงวันและจันทร์ดาว จะพร่างพราวขึ้นสลับช่วยขับไข เมื่อโลกล่างรำบายด้วยสายใย จากทรวงผู้อ่อนไหว..มอบให้กัน ๐ ต่อแต่นี้อาวรณ์ทุกตอนมี จะช่วงชี้จำนงให้คงมั่น คอยเสริมส่งปลุกย้ำความสัมพันธ์ ร่วมแอบออพะนอขวัญ..ทุกวันคืน จากคุณ : สดายุ... - [ วันอาสาฬหบูชา 15:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรียบเรียงคำได้ไพเราะดีครับ จากคุณ : พู่กันสีหมอก - [ วันอาสาฬหบูชา 16:15:21 A:203.144.180.65 X: TicketID:221110 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทกวีของคุณ ไม่ต้องอาศัยรูปหญิงงาม... คำก็งามเกินพอแล้วล่ะค่ะ คารวะหนึ่งจอก! อึ๋ยลืมไป เข้าพรรษาแล้วนี่ แหะแหะ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 52 20:36:07 จากคุณ : ปลากินเมฆ (ปลากินเมฆ) - [ วันอาสาฬหบูชา 20:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พู่กันสีหมอก.....สวัสดีครับ ยินดีที่แวะมาครับ.... ปลากินเมฆ....สวัสดีขอรับ รูปงามเป็นแรงบันดาลใจให้เขียนบทนารีปราโมช หากไม่มีประกอบเลย....ผู้เขียนรู้สึกไม่ยินยอมเป็นอย่างยิ่ง 5555 ๐ ปีกนกและอกคน.....๐ ๐ บัวตองบานกลีบดอก..เหมือนบอกว่า- ถึงรอบหนาวเวียนมา..อีกคราหน เหลืองแสดแดงมาลย์หอมจะล้อมลน พาตัวตนรื่นระรัวทั้งหัวใจ ๐ ฟากฟ้าครามเมฆขาว..สูรย์วาวแสง ลมพลิ้วอ่อนอ้อนแฝง..ไม้แกว่งไหว ปลายปีกนกบ่ายโบก..สู่โลกไกล หากที่ใกล้ชิดอยู่..ฤๅรู้ล้าง ๐ นั่นแหละช่วง..คำนึงที่ตรึงอยู่ ยากเกินกู้กลับให้..ออกไปห่าง อบอุ่นรอบอาวรณ์..ที่ว่อนวาง- เช่นปีกบางโบกร่อน..เวียนว่อนฟ้า ๐ คล้ายวนว่อนเวียนอยู่..ไม่รู้ล่วง เหมือนเงื่อนบ่วง..วางดักให้หัก..ฝ่า- พ้นผ่านแรงฉวยฉุด..เร่งรุดพา- เอาหัวใจหาญกล้า..ยั่ว..ท้าทาย ๐ ปีกนกกาง..เสียงขรม..เย้ยลมร่ำ ยังคลาคล่ำรูปเงาจนเข้าสาย พร้อมหวานซึ้งดื่มด่ำ..ช่วยรำบาย- ความมุ่งหมายด้านในหัวใจคน ๐ เมื่อฟ้าเปิด..เมฆขาว..ลมหนาวล่อง ก็เมื่อต้องหวานประดังอีกครั้งหน เบาบางปลายปีกนก..ห้วงอกตน- คล้ายวกวนว่อนอยู่..ไม่รู้วาง ๐ ฤดูนี้ลมร่ำ..อยู่ค่ำเช้า ปีกบางเบา..ก็ร่อนอยู่แต่ตรู่สาง ลมเอย..แว่วลมหวนเสียงครวญคราง เหมือนใจบางเสี้ยวส่วน..คร่ำครวญคอย ๐ โหยหาคอยบีบเค้นไม่เว้นว่าง ในที่ทางเย็นเยียบ..แสนเงียบหงอย ในเที่ยวทางเหยียบย่ำ..ซ้ำซ้ำรอย เพียงละห้อยห่วงเห็น..ที่..เป็น..มี ๐ บัวตองกลีบดอกบาน..ย่อมลาญ..ร่วง ดั่งสูงสรวง..กาลเวียน..ย่อมเปลี่ยนสี เหลืองแสดมาลย์หมดกลิ่น..ก็สิ้นดี เหลือไมตรีพี่นั้น..ยังมั่นคอย ๐ ปีกบางนั้นลอยล่องเต็มท้องฟ้า เมื่อเหว่ว้าแตกดับจนยับย่อย หัวใจเคยมืดมน..ก็หล่นลอย กับร่องรอยเนตรตรู...ฤดูลม ๐ ที่-เหลือบแฝงเลศรอย...แอบคอยอยู่ เพื่อคลอคู่เคียงภวังค์...ร่วมสั่งสม- ความรู้สึกปรารถนา...รอบอารมณ์ ให้บานบ่มหวานหอมเข้าล้อมทรวง ๐ เสพรับความสื่อสู่..จงรู้ว่า- มอบคุณค่าสอดซุก..ไปทุกช่วง- เพียงร่ำรอนัยคำที่บำบวง- ให้เริ่มหน่วงแรงหวัง..เข้าสั่งการ ๐ ที่-แฝงเร้นแอบอยู่..จงรู้สึก- กับล้ำลึกผูกพัน..ที่บรรสาร- ลงกอดเกี่ยวทุกช่วงของดวงมาน ให้อ่อนหวานสุมซ่อนอย่าผ่อนเลย ๐ ที่-แฝงเร้นอ่านอยู่ จงรู้ว่า- เสน่หาอาลัย...ที่ใคร่เผย- เพื่อโอบใจอ่อนละมุน..ให้คุ้นเคย รับชิดเชย..ชื่นอยู่อย่ารู้คลาย แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 52 07:05:24 จากคุณ : สดายุ... - [ วันเข้าพรรษา 07:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ๐ ฝาก-ลมร่ำเสียง.......๐ ๐ สุมาลย์ช้อยช่อห่ม..สายลมริ้ว เมื่อห้วงใจปลิดปลิว..ลอยลิ่วหา- รูปลักษณ์แพงผู้ถวิลในจินตา ละครั้งคราวาบสู่..ฤๅรู้เลือน ๐ ออดอ้อนผ่านแววเนตรแฝงเลศ, หมาย- นิมิตรูปรำบายลงป่ายเปื้อน- ตราประทับงดงามให้ตามเตือน จนสุดเคลื่อนคล้อยหวานให้ผ่านพ้น ๐ มีหัวใจรอคอยละห้อยเห็น เฝ้าลอบเร้นถึงกันนับพันหน หมื่นแสนช่วงความคะนึง..ของหนึ่งคน จึง-วกวนรอบอยู่ไม่รู้วาง ๐ แต่คร่ำครวญผูกพันถึงกันอยู่ จนตื่นตารับรู้..แสงตรู่สาง นั้น-เฉกเช่นรอบพิมล..ท่ามหม่นพราง โชนช่วงส่องเส้นทางให้ย่างเดิน ๐ รูปเอย...รูปละม่อม-ราวล้อมกัก โดยรูปพักตร์แววอุทธัจ..ความขัดเขิน พาหอมหวานโยนระลอกเข้าหยอกเอิน ก่อนก้ำเกินล้ำล่วงถึงดวงใจ ๐ เสนาะเสียงสุโนกมี..ในที่นั้น ลดาวัลย์ชื่นฉม, สายลมไหว พึงโอนบทบาทล่วง..พร้อมห่วงใย โอบกล่อมให้..รับถวิลด้วยยินยอม ๐ ในแวดล้อมสุรศัพท์..พึงรับรู้ ว่านัยชู้แอบออเข้าหล่อหลอม- เพิ่มแรงซึ้งซ่านล้ำ..ให้ด่ำดอม ก็เพื่อพร้อมรอสู่..อย่างรู้วัน ๐ ในแวดล้อมแรงคะนึง..ใครหนึ่งผู้- เพื่อร่วมคู่เคียงข้าง..ร่วมสร้างฝัน พึงผูกใจจดจ่อ..เพื่อรอกัน ร่วมสัมพันธ์บุญบาปจนตราบวาย ๐ รับรู้เถิด..รูปแพงผู้แน่งน้อย ว่ารูปรอยอ่อนโยนที่โชนฉาย- ย่อมเกิดขึ้นโผนผก..ในอกชาย เมื่ออุ่นอายหอมหวาน..เจ้าผ่านมา ๐ เมื่อประณีตรสสุคนธ์..ผ่านปรน..รู้ ก็เกินกู้กลับให้..แรงใฝ่หา- ลดทอนรสรติฤทธิ์..อันติดคา จนสุดฝ่าหักห้ามเอาตามใจ ๐ จึงประณีตรสสุมาลย์..อันหวานหอม ก็พรั่งพร้อมกำลัง..โหม, หลั่งไหล รอกุมกัก..เสพรู้...หอมผู้ใด เพื่อสืบสาวกลับไปถึงใครนั้น ๐ สุมาลย์ช้อยช่อห่ม..ล้อลมลูบ ก็เมื่อรูปพักตร์ใคร..หนอ-ไหวสั่น แพงทองเอย..คมคำ..ในรำพัน หมายผูกขวัญเจ้าไว้...อยู่ในมือ จากคุณ : สดายุ... - [ วันเข้าพรรษา 07:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบมากครับผม จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน - [ 8 ส.ค. 52 18:27:29 ]