ทุกๆวัน

อยากแต่งนิยายแต่ว่าไม่เคยสักครั้ง
ก็ขอเริ่มต้นจากอะไรที่สั้นๆก่อนแล้วกันนะคะ
ยังไงเพื่อนๆช่วยแนะนำน้องใหม่
ชี้ข้อบกพร่องด้วยนะคะ จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ

---------------------------------------------------------------

เมื่อแสงแรกของวันใหม่เริ่มขึ้น...
ก็คล้ายกับเป็นสัญญาณให้ชีวิตทุกชีวิตได้เริ่มเรื่องราวของตัวเองขึ้นอีกครั้ง
เรื่องราวที่เกิดขึ้นและจบลงเหมือนเดิมทุกๆวันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและแปลกใหม่
วนเวียนไปเรื่อยๆเช่นพระอาทิตย์และพระจันทร์
ที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำงานแบบนี้ตลอดมา
ไม่เคยบิดพลิ้วเลยสักครั้ง

แต่สำหรับฉันวันนี้เป็นการเริ่มต้นของวันที่ตื่นเต้นมากกว่าเคย
เพราะเสียงปลุกฉันจากการหลับใหลไม่ใช่เสียงเพลงจากนาฬิกาปลุกที่คุ้นหู
แต่เป็นเสียงของหญิงสาวที่ตะโกนว่า "ช่วยด้วยค่ะ! คนกระชากกระเป๋า"
เสียงนี้ช่วยปลุกคนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นอย่างฉันให้รีบลุกและชะโงกหน้าออกไปดูทันที

ภาพที่เห็น...คือผู้หญิงคนหนึ่งยืนอย่างโดดเดี่ยว
ไม่สามารถทำอะไรได้กับท้ายรถจักรยานยนต์คันต้นเหตุที่กำลังพ้นซอยไป
ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป เพียงรู้สึกว่า "น่าเห็นใจ" ก็แค่นั้น
เพราะไม่สามารถจะช่วยอะไรเธอได้เลย

นี่แหละเมืองกรุงคนอยู่มากมายแต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
โดดเดี่ยวท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย...
เมื่อมองดูเรื่องของชาวบ้านจบลง ฉันก็ต้องเริ่มชีวิตประจำวันของฉันบ้างเหมือนกัน

วันนี้ฉันออกจากบ้านไปมหาวิทยาลัยเช้ากว่าทุกครั้ง
ดีเหมือนกันที่ได้ออกจากบ้านตอนพระอาทิตย์กำลังง่วงอยู่และส่องแสงมาได้ไม่เต็มที่นัก
แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่าป้าร้านขายหมูปิ้งกับป้าร้านขายน้ำเต้าหู้หน้าตาอมทุกข์พิลึก
สงสัยเพราะพิษเศรษฐกิจตอนนี้แน่ๆ
ฉันจึงเดินผ่านไปเสีย ไม่หยุดทักเหมือนทุกวัน

ฉันยืนรอรถประจำทางอยู่ประมาณสิบนาที เมื่อได้ขึ้นไปนั่ง
คนขับก็ขับรถอย่างที่หวั่นใจไว้ไม่ผิดเลย
แกขับรถได้สนุกสนานอย่างกับรถไฟเหาะในสวนสนุก
แต่ฉันกลับคิดว่า "นี่ฉันกำลังนั่งรถด่วนสู่นรกหรือเปล่านะ"
กว่าจะถึงที่หมายได้ ก็ต้องลุ้นกันจนตัวโก่งเชียว...

และเมื่อฉันมาถึงมหาวิทยาลัย
พร้อมความรู้สึกเหมือนเพิ่งลงจากรถไฟเหาะแล้ว
ฉันก็ต้องมีเรื่องให้ตื่นตาตื่นใจอีกครั้ง เพราะวันนี้ฉันเห็นบริเวณลานจอดรถครึกครื้นน่าดู
มีรถโดยสารแบบที่เขาเรียกกันว่า "ฉิ่งฉับทัวร์" จอดอยู่มากมาย
ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าวันนี้จะมีการรับน้องออกค่ายกัน
กิจกรรมแบบนี้ฉันเห็นอยู่ทุกปีแหละ ดูไปแล้วก็น่าสนุกดีอยู่หรอก
แต่เมื่อฉันเห็นรุ่นพี่แต่ละคนและลังที่บรรจุของบางสิ่งวางนิ่งอยู่ใต้ท้องรถนี่สิ
ความสนุกที่ฉันคิดชักจะเลือนออกไปทุกที
เพราะเกรงว่าความสนุกจะกลายเป็นความโหดร้ายอย่างที่เป็นข่าวกัน

จะอย่างไรก็ตามกิจกรรมแบบนี้ ฉันว่าทำให้มหาวิทยาลัยดูมีสีสัน ดูสนุกสนานขึ้น
ไม่เหมือนกับทุกวันที่ฉันมาเรียน บรรยากาศดูเงียบๆเหงาๆชอบกล นักศึกษาก็ต่างคนต่างเดิน
แถมเมื่อบวกกับพื้นคอนกรีตที่ดูดซับความร้อนจากพระอาทิตย์ที่ทำงานอย่างแข็งขันแล้วละก็...
ให้ความรู้สึกเกินบรรยายจริงๆ
ฉันยืนมองกิจกรรมเหล่านั้นอยู่สักพักก็ขึ้นไปเรียนตามปกติ

ชีวิตที่วนเวียนกับเรื่องเดิมทุกวัน หากบางครั้งมีเรื่องมาทำให้เราตื่นตาตื่นใจในทางที่ดีบ้าง
ก็คงดีไม่ใช่น้อย จะได้ไม่รู้สึกว่าชีวิตมีแต่ความซ้ำซากจำเจ
เพราะเมื่อถึงเวลาที่พระอาทิตย์ทำงาน เราจะได้รู้สึกว่ามีความสุข มากกว่าที่จะต้องโอดครวญว่า
"ว้า...เช้าอีกแล้วหรือเนี่ย ไม่อยากตื่นเลย"

จากคุณ	: จุหลัน
เขียนเมื่อ	: 9 ก.ค. 52 20:24:35