เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน ใครที่วิ่งเข้ามา

สามารถติดตามอ่านเรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า
และนิยายเรื่องอื่นๆได้ที่ blog ของมูนนี่ค่ะ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever

ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ^/|\^

ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7555350/W7555350.html
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7561061/W7561061.html
ตอน ผีทวงสมอง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7569912/W7569912.html
ตอน ช่วยด้วย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7575674/W7575674.html
ตอน หัวใคร ในทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7581096/W7581096.html
ตอน ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม!
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7589318/W7589318.html
ตอน กลิ่น
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7650035/W7650035.html
ตอน เขามาเตือน
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7630569/W7630569.html
ตอน วิญญาณป่าที่เขาใหญ่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7613807/W7613807.html
ตอน เขามานำทาง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7664958/W7664958.html
ตอน เหงามั้ยจ๊ะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7689756/W7689756.html
ตอน ผีถ้วยแก้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7703708/W7703708.html
ตอน ผีที่อินเดีย ตอนแรก
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7732635/W7732635.html
ตอน เขา....มาเกาะที่ไหล่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7754283/W7754283.html
ตอน ท่อนแขนใครบนหาดทราย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7784939/W7784939.html
ตอน ผีที่อินเดีย(ภาคสองเสียงในความมืด)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7813860/W7813860.html
ตอน ความอัศจรรย์บนนากาก็อต
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7840255/W7840255.html
ตอน พรายทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7865143/W7865143.html
ตอน มือสีขาว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7889933/W7889933.html
ตอน ผีที่ดินเดีย ภาคเจอผีที่เนปาล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7918007/W7918007.html
ตอน ผมเป็นทหารช่าง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7943005/W7943005.html
ตอน ผีอำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7964564/W7964564.html
ตอน เส้นทางสนธยา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7989526/W7989526.html
ตอน เงาดำที่ศรีลังกา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8017201/W8017201.html
ตอน ขอข้าวอีก!
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8041465/W8041465.html

เรื่องที่ 27

ใครที่วิ่งเข้ามา

คงมีหลายท่านที่เคยขับรถไปต่างจังหวัด และคงมีบางคนเคยประสบอุบัติมาบ้างอาจจะต่างกันตรงที่มากหรือน้อยเท่านั้น แต่จะมีใครคิดบ้างไหมว่าบางครั้ง สิ่งที่เราประสบไม่ใช่อุบัติเหตุที่แท้จริง แต่เป็นการกระทำของใครบางคน

เรื่องเล่าคราวนี้พี่ฟังมาจากน้องสาวเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นคุณแม่มีธุระต้องไปจัดการแถวจังหวัดระนอง จึงให้น้องสาวขับรถไปให้ ทั้งสองคนเริ่มออกเดินทางในตอนเช้าตรู่เพื่อจะได้ไปถึงที่หมายก่อนค่ำ

เส้นทางที่ใช้เป็นทางสายใหม่ ช่วงแยกจากชุมพร ถนนแบ่งเป็นสองเลนและต้องผ่านช่วงโค้งของภูเขาซึ่งแม้จะไม่น่ากลัวเหมือนในสมัยก่อนแต่ความลาดชันและบางช่วงที่เป็นโค้งหักศอกทำให้น้องสาวพี่ขับไม่เร็วนัก ซ้ำแถบนั้นมีฝนตกพรำๆเป็นประจำ ยิ่งต้องเพิ่มความระมัดระวังมากกว่าเดิม

น้องสาวพี่เล่าว่าตอนแรกท้องฟ้าก็แจ่มใสดี แต่พอเลี้ยวเข้าแยกที่จะไประนองซึ่งต้องผ่านเขาฝนก็เริ่มโปรายปรายลงมา น้องพี่เลยลดความเร็วจากประมาณ 140 เหลือแค่ 100และประคองรถให้วิ่งอย่างระวังเพราะทางบริเวณนั้นมักมีดินถล่มตลอดเวลา

เพราะฝนตก ทำให้การเดินทางล่าช้ากว่ากำหนด แถมท้องฟ้าก็มืดสลัวลงอย่างรวดเร็ว ความเหน็ดเหนื่อยประกอบกับความเย็นของอากาศทำให้แม่พี่หลับสนิท น้องสาวเลยถือโอกาสเร่งความเร็วเพราะกลัวจะค่ำก่อนถึงที่หมาย รถวิ่งเลี้ยวโค้งไปตามทาง บางช่วงเป็นการวิ่งลงจากเนินเขา ยิ่งพอใกล้เขตระนองมากเท่าไหร่ ทางก็ยิ่งเพิ่มความลาดชันขึ้นจนกระทั่งถึงช่วงสุดท้ายซึ่งเป็นทางลงจากเขาที่ค่อนข้างชัน

ลืมเล่าไป เส้นทางนี้จะมีช่วงหนึ่งที่มีศาลของรัชกาลที่ 5 น้องสาวพี่ซื้อดอกกุหลาบจากกรุงเทพแถมพกแจกันไปด้วย เมื่อไปถึงนั่นเขาจัดแจงจัดแจกันดอกกุหลาบถวายแด่องค์พระพุทธเจ้าหลวงและจุดธูปขอให้พระองค์ทรงคุ้มครองให้เดินทางอย่างปลอดภัย จากนั้นแม่และน้องจึงออกเดินทางต่อ

กลับมาที่ช่วงสุดท้ายของทางลาด น้องสาวพี่บอกว่าตอนที่กำลังลงจากเขาด้วยความเร็วไม่มากนัก อยู่ๆเครื่องยนต์ก็สะดุด รถไหลพรืดลงไปอย่างรวดเร็วเหมือนถูกกระชาก น้องพี่รีบดับเครื่องและประคองรถแต่ยังไม่แตะเบรก เขาบังคับรถให้ชิดขอบทางมากที่สุดเพราะอีกด้านหนึ่งเป็นเหวลึก ถ้าพลาดมีหวังร่วงลงไปแน่ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงรถก็ยังคงไหลลงไปเรื่อยแถมเป๋ไปหาด้านที่เป็นหน้าผา กันชนรถครูดไปกับแผงกั้นเสียงดังลั่น น้องสาวพี่นึกในใจว่างานนี้ตกเหวแน่เพราะเหลืออีกไม่กี่เมตรก็จะหลุดโค้ง ตอนนั้นเองที่มือของเขาคว้าเหรียญที่ห้อยคอและนึกถึงรัชกาลที่ 5 ขอพระบารมีของพระองค์ให้ช่วยลูกหลานด้วย

เท่านั้นเองแหละค่ะที่รถทั้งคันสั่นอย่างแรงและชะลอความเร็วลงจากนั้นจึงหยุดสนิทก่อนถึงโค้งราวห้าเมตร น้องสาวพี่นั่งตั้งสติในขณะที่ลืมตาขึ้นมา ท่านถามสั้นๆแค่ว่า

รถหยุดแล้วเหรอลูก

น้องสาวพี่พยักหน้าและรีบใส่เบรกมือทันทีเพื่อความมั่นใจ ตอนที่กำลังคิดจะลงจากรถเพื่อสำรวจความเสียหายอยู่นั้น มีเสียงร้องตะโกนดังมาจากนอกรถว่า

เฮ้ย รถตกถนนโว้ย

ตามด้วยคนกลุ่มใหญ่ที่น้องสาวบอกว่าเห็นเป็นตัวดำๆวิ่งกรูออกมาจากป่าข้างทาง น้องสาวพี่บอกตอนแรกนึกว่าชาวบ้านแถวนั้นแต่ความคิดนั้นต้องเปลี่ยนเมื่อมีเสียงร้อง

อ้าว ไม่มีใครตาย

คนกลุ่มนั้นกลับหลังหันและวิ่งย้อนกลับไปที่เดิมทันที ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ น้องสาวพี่ลงจากรถเพื่อสำรวจความเสียหายและมองหาบ้านคนปรากฏว่าไม่มีสักหลัง เมื่อแน่ใจว่ารถไม่เสียหายแล้วเขาจึงขับรถต่อไปจนกระทั่งถึงระนอง

ในครั้งแรกน้องพี่ยังสงสัยเรื่องคนที่วิ่งมาหา มาได้คำตอบเอาตอนที่คุยกับพนักงานในโรงแรม เขาบอกว่าบริเวณนั้นมักเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงเป็นประจำและส่วนมากรถมักจะตกเหวจนมีคนเสียชีวิต พนักงานโรงแรมบอกว่าเขาทึ่งมากที่น้องพี่ไม่เป็นอะไร แต่พอโดนถามเรื่องหมู่บ้านแถวนั้นเขาทำหน้างงพร้อมกับบอกว่า

ที่นั่นเป็นป่าแถมมีแต่อุบัติเหตุ ไม่มีบ้านสักหลัง

แล้วไอ้กลุ่มคนที่วิ่งกรูกันเข้ามาในตอนนั้น เป็นใคร

*/*/*/*/*

วันนี้ลงกันแต่เช้าทั้งสองเรื่องเลย เพราะต้องไปงานหนังสือวันนี้กับวันพรุ่งนี้ค่ะ แถมพรุ่งนี้ต้องไปยืนบูธตอนบ่าย กำลังคิดว่าจะคาดปากดีไหม และถ้าคาดจริงๆคงจะอดวาดรูปอะไรบนผ้าเล่นไม่ได้ หุๆ
มาคุยกันดีกว่าค่ะ

เป็นผีไม่มีมารยาทเลย สมควรอดต่อไป หุหุ
ขอให้ "นักล่าแห่งรัตติกาล" ขายดิบขายดีนะครับ
หลังวันที่ 8 จะไปสอยสักเล่ม ^^
จากคุณ : โก้ (เซโก้4)
-สงสัยคงหิวจนลืมมารยาท ส่วนเรื่องหนังสือขอบคุณมากๆเลยค่ะ

อ่านไปขนลุกไป
จากคุณ : ramay
-ตอนฟังแม่เล่า ก็นั่งสยองเหมือนกันค่ะ

ขอโหดจัง
จากคุณ : scottie
-นั่นสิคะ ถึงได้อดไง

พูดจาไม่มีคะขาเลย ชิส์
จากคุณ : beautystone
-สงสัยตายนานเลยลืม

น่ากลัวนะ ขอกันแบบนี้  แต่ก็น่าสงสารด้วย
เอาอย่างนี้สิครับ  พอหลังจากเราปล่อยให้เค้ากินตามสบายแล้ว  ก่อนเก็บข้าวที่หล่นพื้น  ถามว่า  "เป็นไง อร่อยมั้ย???"  ถ้ามีเสียงตอบก็ตัวใครตัวมันล่ะงานนี้  เหอๆ
จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi
-คงไม่รอถามหรอกค่ะ เผ่นตั้งแต่ขอแล้ว - -

ตอนนี้น่ากลัวค่ะ ตอนที่ดวงไฟเป็นหัวคน จ๊าาากกก ป้าแกก็ยังทนนอนอยู่ด๊าย แค่เอาผ้าห่มคลุมโปงเอง
จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)
-คือป้าสายตาไม่ดีแถมคิดว่าตัวเองตาฝาด จ้องตั้งสองครั้งเนี่ยนะ

ต้องชมว่า ป้าอาภรณ์นี่ใจแข็งมากถึงมากที่สุด ทนนอนต่อไปได้ไงเนี่ย สุดยอด
จากคุณ : w_panda
-เป็นมูนนี่เผ่นตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วค่ะ

มิน่าล่ะ มันเป็นแบบนี้นี่เอง...
บางครั้งก็เคยนะคะ อยู่ดีๆอาหารตกโดยไม่ได้ทำอะไรเลยอะ
แต่เราก็ชุ่ย เห็นมันตกพื้นแถมชิ้นเล็กๆเลยไม่เก็บ เดินต่อไป ปล่อยไว้เผื่อหมาแถวนั้นกินแทน *0*
จากคุณ : Artasi@
-แบบนั้นถือเป็นทานอย่างหนึ่งเหมือนกันค่ะ

เป็นปกติของคุณแม่หนู ที่ทานข้าวทุกครั้งจะต้องเรียกวิญญาณแถวๆนั้นกินข้าวด้วย ที่บ้านกินข้าวเหนียวกัน ปั้นข้าวจะหลุดทุกครั้งที่ลืมเรียกเค้าด้วยค่ะ
จากคุณ : หริชา (หริชา)
-ความเชื่อเก่าๆนี่บางทีก็มีเหตุผลเหมือนกันนะคะ แต่คนสมัยนี้ไม่ค่อยเชื่อกัน

ไม่น่าล่ะสมัยเด็ก ๆ เวลาทำอาหารตกพื้น คุณยายถึงไม่ให้เก็บ บอกว่าให้ที่พื้นเขากิน
จากคุณ : NMR
-เหมือนกันเลยค่ะ แต่ตอนนั้นถามไปตายายก็ไม่บอก

ถ้าเจอเอง สงสัยมีช๊อก ตอนหัวคนเนี่ย -__-"
จากคุณ : KTH (KTHc
-ไม่ต้องมาทั้งหัวหรอกค่ะ แค่เงาก็วิ่งแล้ว

อ่านแล้วคิดเหมือนกันวุ๊ย ,, เสียวเลย แบบว่าทำตกตอนดึกๆบ่อยครับ บางครั้งแบบว่าไม่น่าจะตกเลยก็หลายครั้งครับ เพราะเราไม่เคยเชิญใคร แบบนี้นี่เอง
จากคุณ : ครูทองเที่ยวทุ่ง
-เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ตอนหลังแม่ให้พูดว่า เอ้ากินกันตามสบายนะแล้วอย่ามากวนกันอีก

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆเลยนะคะ

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: 10 ก.ค. 52 09:01:18