ความสุขอยู่ที่ใจ

.
         มันก็เหมือนทุกวันแหละที่ผมต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน ใช้ชีวิตเก้าชั่วโมงอยู่ในที่ทำงาน งานเครียดจนหัวแทบระเบิด เจ้านายงี่เง่า กับเพื่อนร่วมงานประเภทเสือสิงห์กระทิงแรด และใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในแต่ละวันอยู่บนรถโดยสารประจำทางเบียดเสียดกับผู้คน ผจญกับควันพิษ กลับถึงบ้านกินข้าวอาบน้ำเสร็จ ก็หลับเป็นตายเหมือนโดนยาสลบ คิดๆ ดูแล้วไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย ชีวิตผมวนอยู่อย่างนี้หกวันต่อสัปดาห์ และอาจจะต้องทำอย่างนี้ไปจนกว่าจะเกษียณ

         ผมคิดว่าผมมาผิดทางแล้วมันไม่ใช่แบบนี้ ชีวิตผมไม่มีความสุขเลย ผมต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่อย่างงั้นผมคงเป็นบ้าเข้าซักวันแน่ๆ

         “ผมขอลาออกครับหัวหน้า” ผมวางใบลาออกบนโต๊ะหัวหน้า

         “ทำไมล่ะคุณดนัย บริษัทกำลังขาดคนอยู่นะ” หัวหน้าถามผมหลังจากหยิบใบลาออกขึ้นมาดู

         “ผมเบื่อครับหัวหน้าอยากพักผ่อนบ้าง”

         “คุณก็ลาพักร้อนไปสิ จะลาออกทำไม ?”

         “งั้นผมขอรอพักร้อนซักเดือนได้ไหมครับ” เจ้านายเหลือบตามองตาผมนิดนึงก่อนจะพูดว่า

         “โอเคงั้นผมอนุมัติให้คุณลาออก เชิญได้แล้วผมมีงานต้องทำ”

         ผมเดินออกจากห้องหัวหน้ามาเก็บของที่โต๊ะมีเพื่อนร่วมงานมาซักถามนิดๆ หน่อยๆ ตามวิสัยพวกหน้าไหว้หลังหลอก มาตีหน้าเศร้าคุยกับผม แต่ลับหลังคงนินทากันสนุกปาก ยกเว้นตุ๊กตาที่ตาเธอแดงสีหน้าเธอเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้สึกได้ว่าเธอคงเสียใจจริงๆ ที่ผมจะออกจากบริษัทนี้ไป

         “พี่ดนัยไม่ไปไม่ได้หรือคะ” เธอถามผมขณะที่เธอช่วยผมเก็บของที่โต๊ะ

         “พี่อยากพักผ่อนน่ะตุ๊กตา พี่เหนื่อยอยากไปต่างจังหวัดซักเดือนสองเดือน”

         เธอไม่ได้ถามอะไรต่อ ช่วยเก็บของต่อไปอย่างเงียบๆ เก็บเสร็จได้ของมาสองกล่อง เธออาสาช่วยยกลงไปส่งหน้าบริษัท ผมขอบใจเธออีกครั้ง โบกรถแท็กซี่ได้คันนึงก่อนจะเดินขึ้นรถไปผมหันมายิ้มกับเธอ เธอส่งยิ้มเศร้าๆ เป็นการตอบรับ ผมเอื้อมมือจะไปปิดประตูเธอก็มาเกาะขอบประตูไว้ เหมือนเธอมีอะไรบางอย่างจะพูด

         “เออ พี่ดนัยคะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนหนูขอโทรศัทพ์คุยกับพี่บ้างได้ไหมคะ”

         “ได้สิ ตุ๊กตาโทรมาได้ตลอดแหละ ไม่ได้เป็นการรบกวนพี่เลย งั้นพี่ไปก่อนนะ” ผมพูดกับเธอเสร็จ เอื้อมมือจะไปปิดประตู

         “เออพี่คะ”

         ผมหันไปมองหน้าเธออีกครั้งนึงเป็นเชิงถาม

         “หนูชอบพี่ค่ะ”

         พูดเสร็จเธอรีบดันประตูรถแท็กซี่ปิดให้ผมก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร และรีบวิ่งเข้าบริษัทไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้หันมามองอีกเลย ผมตกใจนิดหน่อยที่เธอมาสารภาพรักกับผมตรงนี้ แต่ผมไม่แปลกใจที่เธอมาบอกรักผม ก็สิ่งที่เธอแสดงออกตลอดหลายปีที่ผ่านมามันก็บอกเป็นนัยๆ อยู่แล้วว่าเธอมีใจให้กับผม มันชัดเจนยิ่งกว่าการมาบอกรักกันเป็นพันเป็นหมื่นครั้งเสียอีก

         “แหม้ ดีจังเลยนะครับ มีสาวมาบอกรักด้วย” เสียงพี่คนขับแท็กซี่พูดกับผม ผมเขินนิดหน่อย ก่อนจะบอกให้พี่เขาออกรถได้แล้ว

         ผมกลับมาบ้านจัดกระเป๋าเป้เตรียมออกเดินทาง เสื้อผ้าไม่กี่ชุด ของใช้ส่วนตัว เงินสดติดตัวอีกนิดหน่อย ผมมีเป้าหมายของผมแล้ว คิดว่าจะเข้าวัดปฎิบัติธรรมแถวภาคเหนือซักเดือนสองเดือน ก่ะว่าจะไปอยู่วัดที่ผมเคยไปบวชเมื่อหลายปีก่อน พระอุปัชฌาของผมคงจะไม่ขัดข้องอะไร

         .

         .

         .

         หนึ่งเดือนผ่านไปผมรู้สึกว่าผมได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากการปฎิบัติธรรม และคำแนะนำสั่งสอนจากพระอุปัชฌาของผม ความสุขอยู่ที่ใจ ถ้าใจเป็นทุกข์ต่อให้หนีไปสุดล่าฟ้าเขียวก็ยังคงทุกข์อยู่เหมือนเดิม แต่ถ้ามีสติเสียอย่างเดียวไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์ไหนก็รับมือได้อย่างเป็นสุข

         หนึ่งเดือนที่ผ่านมามีหลายครั้งที่ผมคิดถึงตุ๊กตา แอบลุ้นอยู่เหมือนกันว่าเธอจะโทรมาคุยกับผม แต่เธอก็ไม่โทรมา มาคิดอีกทีก็ดีเหมือนกันจิตใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเวลาปฎิบัติธรรม จะว่าไปผมก็คงมีใจให้เธออยู่เหมือนกัน เธอทำให้ที่ทำงานที่แสนน่าเบื่อมีสีสันขึ้นมาบ้าง หลายครั้งที่ผมแอบมองเธอเวลาเธอทำงาน ความน่ารักอ่อนหวานของเธอทำให้ผมมีความสุขเวลาที่ผมได้มองเธอ

         LOVE I NEED SOMEBODY LOVE!! เสียงโทรศัทพ์ผมดังขึ้นในใจผมอยากให้เป็นตุ๊กตา แต่พอดูชื่อสายเรียกเข้ามันกลับเป็นอดีตหัวหน้าของผมที่โทรมา

         “สวัสดีครับหัวหน้า”

         “หนึ่งเดือนแล้วนะพักผ่อนพอรึยังดนัย”

         “หัวหน้าโทรมามีอะไรหรือครับ”

         “กลับไปทำงานได้ไหมบริษัทต้องการคุณนะคุณดนัย”

         “แต่ผมลาออกไปแล้วนี่ครับหัวหน้า”

         “ออกแล้วก็เข้าใหม่ได้ เราไม่อยากรับคนใหม่เสียดายคนที่มีประสบการณ์แบบคุณ”

         “โอเคครับหัวหน้า ผมจะกลับไปทำงาน ขอบคุณมากนะครับ”

         .

         .

         .

         สองวันหลังจากนั้น ผมกลับเข้าไปทำงาน เดินเข้าไปที่แผนกก็เห็นตุ๊กตานั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว เธอส่งยิ้มมาให้ผม ผมก็ส่งยิ้มกลับไปให้เธอ ผมจะเดินเข้าไปหาเธอที่โต๊ะทำงาน เธอดูเงอะงะไม่เป็นธรรมชาติ อาจคงเป็นเพราะเธอยังคงเขินผมอยู่

         “ตุ๊กตา กลางวันไปทานข้าวข้างนอกกับพี่นะ” เธอยิ้มนิดนึงก่อนพูดกับผมว่า

         “ค่ะพี่ดนัย”



         จบแล้วครับ



         (มือใหม่หัดเขียนอ่านจบช่วยแนะนำติชมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ)



        งานเขียนก่อนหน้านี้

        นิยายรักของผม                                 - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8058257/W8058257.html
        ในวันที่ผมจะได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งนึง - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8052716/W8052716.html
        ยินดีต้อนรับสู่กรีนแลนด์                       - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8040660/W8040660.html
        เรื่องหมูหมู                                       - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8036761/W8036761.html
        ความเป็นไป                                     - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8028529/W8028529.html
        มีดที่ 13                                          - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8023437/W8023437.html

จากคุณ	: Kengmanny
เขียนเมื่อ	: 11 ก.ค. 52 12:09:07