ความคิดเห็นที่ 1 |
22
มีข่าวแจ้งมาแล้วว่า ผู้ใหญ่ในคณะราษฎรเตรียมลงมือในอีกไม่กี่วันนับจากนี้ เมื่อแรกกล้าบอกว่าจะดำเนินการในวันที่ ๒๑ มิถุนายน เอกรู้สึกช่างว่ารวดเร็วเหลือเกิน คาดไม่ถูกว่าการเตรียมการของฝ่ายทหารซึ่งเป็นผู้ลงมือหลักจะเป็นไปอย่างไร พร้อมแค่ไหน แม้เขาเตรียมใจรับทุกอย่างไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่วายใจหาย ไม่ใช่กลัวต้องถูกจับ หรือความตาย ทว่าที่นึกห่วงครอบครัวพ่อ และน้องสาว หากทุกอย่างล้มเหลว ทุกๆคนในบ้านย่อมหลีกเลี่ยงผลร้ายจากเป็นคนใกล้ชิดขบถไม่ได้ ดังนั้นถึงเวลานี้ทางเดียวทำได้คือ ภาวนาให้ทุกอย่างสำเร็จ
แต่สัญญาณร้ายก็เกิดขึ้น เมื่อทางผู้ใหญ่เปลี่ยนแปลงวันลงมือจากวันที่ ๒๑ มาเป็นวันที่ ๒๓ อย่างกระทันหัน และเลื่อนอีกครั้งเป็นวันที่ ๒๔
เอกรู้สึกได้ถึงความไม่พรั้งพร้อมสมบูรณ์อย่างที่ควรเลย ความเสี่ยงผิดพลาดมีมากขึ้นจนหากพูดว่าไม่กังวลก็เห็นจะเป็นการโกหก แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็มีแต่มองไปข้างหน้าเท่านั้น
วันศุกร์ที่ ๒๔ มิถุนายน จะเป็นวันตัดสิน
ตลอดเวลาทุกนาทีที่เคลื่อนเข้าใกล้วันแห่งภารกิจ เขาสังเกตทุกๆ อย่างรอบตัว ไม่พบสิ่งใดบ่งบอกสัญญาณว่าจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ร้านค้ายังเปิดค้าขายทุกเช่น ชาวบ้านยังเดินไปมาหาสู่กันตามวิถีชีวิตประจำวัน รถยนต์แล่นตามถนน รถรางมีคนโดยสารไม่ต่างจากวันอื่นส่งเสียงครืนๆ ยามแล่น วังเจ้านายบางพระองค์ยังตระเตรียมจัดงาน บางวังมีงานวันคล้ายวันประสูติ ซึ่งจัดเป็นประจำ ชีวิตยังดำเนินกันไปตามปรกติ แน่นอนความเปลี่ยนแปลงเริ่มเกิดขึ้นแล้วในทุกที่ทุกเวลา ทุกซอกหลีบของสังคม ทุกชนชั้น ทุกชีวิต บางคนดำเนินชีวิตสอดค้องกลมเกลี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงได้โดยไม่รู้สึกแปลกแยก ทว่าก็ยังมีอีกจำนวนม่น้อย ที่ยังต้องการดำรงอยู่กับภาวะที่คุ้นเคย และเชื่อว่าจะยังยืนถาวร แต่เอกรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นอย่างนั้น
บางครั้งสิ่งที่เขาร่วมกันลงมือในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อาจไม่ใช่การเริ่มต้นอภิวัฒน์ แต่เป็นการจัดระบบระเบียบ สำหรับเตรียมรับกับความเปลี่ยนแปลงตามกฎธรรมชาติที่เคลื่อนตัวเข้าใกล้เข้ามาทุกทีโดยที่เราไม่อาจเร้นกายหลบหนี
ค่ำคืนก่อนวันก่อการ บรรยากาศไม่ร้อนไม่หนาว ตามธรรมดาเมื่อย่างฤดูฝน ราตรีโรยตัวคลุมห่มผืนฟ้าแล้ว ดาวพรายส่งประกายวับวาว พระจันทร์หายเข้ากลีบเมฆ และโผล่เยี่ยมหน้าออกมาเป็นบางคราว ดาวประกายพรึก ส่งแสงสว่างวิบวับ เอกจ้องมองอยู่เนิ่นนานประหนึ่งอยากจะคุยสนทนา เรื่องการณ์วันพรุ่ง ทว่าไม่มีคำตอบใดๆ
ลมพัดสัมผัสผิว ยิ่งมืด ยิ่งเย็นยะเยือก อาจเป็นความหนาวจากภายใน ความรู้สึกหวั่นไหวและเกรงกลัวเจือปนจนสับสนโกลาหลอยู่ในความคิด นึกย้อนไปเหตุการณ์ความพยายามเปลี่ยนแปลงเมื่อยี่สิบปีก่อน พ่อเขาเคยบอกว่าความไม่มั่นใจในนาทีสุดท้ายคือจุดเปลี่ยนของความล้มเหลว
แล้ววันพรุ่งนี้เล่า
"ยังไม่นอนหรือ" เสียงของบิดาอ่อนโยนแฝงความรู้สึกปลอบประโลม ท่านเดินลงมาใบหน้ายิ้ม หยุดอยู่ข้างๆ "เห็นเอกยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่หัวค่ำแล้ว คิดอะไรอยู่"
"เปล่าขอรับ แค่ยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่อยากรีบเข้านอนเร็ว" ชายหนุ่มมองเข้าไปในความมืดของท้องฟ้า "รู้สึกว่าพอเวลาหลับ เวลามันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน"
| จากคุณ |
:
มณีมรกต  
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ค. 52 20:01:17
|
|
|
|
