ทำไมมนุษย์ถึงได้ใจร้ายนัก

.          
         พวกมนุษย์ทำไมใจร้ายกับผมนัก เดิมทีผมเป็นช้างอาศัยอยู่ในป่าอย่างมีความสุขตามประสาช้างป่าผู้มีอิสระเสรีท่องเที่ยวอยู่ในพงไพร หากินผลหมากรากไม้ตามป่าเขาอย่างมีความสุขกับโขลงของผม ตอนนั้นผมยังเด็ก เป็นลูกช้างอายุไม่กี่ขวบอยู่กับพ่อแม่พี่น้องพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข แม้บางวันจะหากินได้ไม่ค่อยได้เต็มอิ่มนัก เนื่องจากผืนป่าอันเป็นที่อยู่อาศัยและที่หากินของเราถูกทำลายจนลดน้อยหายไปด้วยน้ำมือของพวกมนุษย์

         บ่อยครั้งที่โขลงของผมได้ลงไปกินสัปปะรดในไร่สัปะรดของพวกมนุษย์ด้วยความไม่รู้ พวกเขาก็หาวิธีขับไล่พวกเราต่างๆ นาๆ ยิงปืนขู่บ้าง ใช้รั้วไฟฟ้าบ้าง ไล่ตี ไล่แทงบ้าง สารพัดวิธีที่พวกเขาจะคิดขึ้นมาจัดการกับพวกเรา บางทีก็ถึงกับฆ่าแกงกันก็มี ทั้งๆที่แต่เดิมทีไร่ของพวกเขาก็เป็นผืนป่าที่เราเคยเหยียบเคยย่ำออกหาอาหารมาตั้งแต่ครั้งอดีต

         จนผมอายุได้สิบขวบ อิสระเสรีของผมก็สูญสิ้นไป เมื่อพวกมนุษย์ออกมาจับช้างป่าเพื่อนำมาใช้แรงงาน พวกเขาไล่แกะรอยโขลงของผมและวางตาข่ายเพื่อดักจับ โชคร้ายเป็นของผม พ่อแม่และพี่น้องของผมหนีไปได้หมดยกเว้นผมกับลูกพี่ลูกน้องของผมในโขลงอีกตัวที่ถูกตาข่ายดักจับไม่อาจหนีได้ทัน

         ทำไมพวกเขาถึงใจร้ายกับผมนัก ผมอยู่กับพ่อแม่ญาติพี่น้องของผมอยู่ดีดีทำไมต้องมาพรากผมไปด้วย พวกมนุษย์พาผมเดินทางมายังสถานที่แห่งใหม่ที่ผมไม่คุ้นเคย ผมพบว่ามีช้างหลายเชือกอาศัยอยู่ที่นั่นอยู่ก่อนแล้ว พวกเขาดูไม่ค่อยมีความสุข ท่าทางอิดโรย ไร้ชีวิตชีวา แตกต่างจากช้างป่าผู้มีอิสระสรี ในห้วงความคิดวูบนึงของผม ผมคิดว่าอีกไม่นานผมก็คงเป็นแบบพวกเขา

         และแล้วผมก็มีเจ้านาย เจ้านายของผมคอยฝึกผมให้ทำงานต่างๆ งานประจำของผมคือซักลากท่อนซุงออกจากป่ามันทั้งเหนี่อยทั้งหนัก บางทีก็ก้าวขาแทบไม่ออก ผมนอนน้อยและได้กินไม่ค่อยเต็มอิ่มนัก แล้วผมก็เป็นเหมือนพวกเขา เหมือนที่ผมเคยคิดไว้ ผมอิดโรย ไร้ชีวิตชีวา ผมทำงานหนักมากในแต่ล่ะวัน และงานของผมก็คือการช่วยพวกเขาตัดไม้ทำลายป่าที่ผมรัก

         วันเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนผมชาชินกับมัน ช้างบางเชือกที่ทำงานไม่ไหวจู่ๆ ก็หายไป ผมไม่รู้ว่าพวกมนุษย์เอาพวกเขาไปไหน พวกเขาหาช้างหนุ่มรุ่นใหม่ๆ มาแทนที่ได้เรื่อยๆ ผมคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะเป็นผมที่ต้องไปจากที่นี่ ซึ่งผมยังมองไม่ออกว่าชะตากรรมข้างหน้าของผมจะเป็นเช่นไร

         และแล้วก็ถึงวันของผมที่ผมต้องไป ผมรู้สึกตัวอีกทีผมกำลังเดินอยู่บนท้องถนนที่มีรถราวิ่งขวักไขว่ไปมา เจ้านายผมพาผมเดินไปอย่างไร้จุดหมายบนท้องถนน ผมไม่เห็นป่าอีกแล้ว มันเหมือนโลกใบใหม่ที่ผมไม่คุ้นเคย ผมได้รับอาหารน้อยลงทุกที นานๆ ทีจะมีคนสละเงินซื้ออ้อยจากเจ้านายของผมให้ผมกิน มันไม่ค่อยอิ่มนัก ชีวิตผมเงียบเหงา อิดโรย เหมือนผมจะมีแต่ชีวิตที่ขับเคลื่อนไปเท่านั้นแต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ

         และตอนนี้ ณ เวลาปัจจุบันผมกำลังจะตาย รถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งเฉี่ยวชนผมเข้าจากทางด้านหลัง ด้วยความเร็วสูงจนผมกระเด็นกลิ้งตกไปข้างทาง ผมหวนคิดถึงป่าอีกครั้ง ป่าไม้เขียวขจีและครอบครัวของผม ชีวิตของผมควรจะได้ตายอยู่ในป่า ท่ามกลางลูกหลานและญาติพี่น้องของผม ไม่ใช่ตายอย่างโดดเดี่ยวริมถนนอย่างนี้

         “ทำไมพวกมนุษย์ถึงได้ใจร้ายกับผมนัก”

         นี่คือห้วงความคิดสุดท้ายของช้างป่าตัวหนึ่ง ดวงตาของช้างแก่ที่มีแววตาเศร้าสร้อยมีน้ำตาคลอ ค่อยปิดเปลือกตาลง พร้อมๆ กับการดับสิ้นไปของชีวิต...



         จบแล้วครับ

จากคุณ	: Kengmanny
เขียนเมื่อ	: 15 ก.ค. 52 09:51:56