ชีวิตชายแดนปาดังเบซาร์ - บอร์ดเดอร์

ชีวิตชายแดนปาดังเบซาร์ - บอร์ดเดอร์ (ปฐมบท)

บอร์ดเดอร์เป็นชื่อของชายชาวไทยจีนมาเลย์คนหนึ่งในปาดังฯ
เพราะแกถือสองสัญชาติทั้งไทยและมาเลย์
(แกเคยโชว์บัตรของมาเลย์ให้ดู)
หัวของแกล้านเลี่ยนเตียนโล่ง
รูปร่างสูงใหญ่แบบนักมวยปล้ำที่มีกล้ามเนื้อมากกว่าไขมัน
แกมีคตินิยมที่คนในท้องที่มองว่าแปลก ๆ
เป็นคนแบบนักเลงจีนโบราณคือ รับปากแล้วคำไหนคำนั้น
ทำให้สุดท้ายมีผลร้ายต่อชีวิตและธุรกิจของแก

เหมือนคำพังเพยที่บางครั้งก็ขัดแย้งกันเช่น
รู้อะไรไม่รู้สู้วิชา
รู้ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
รู้อะไรไม่รู้สู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
ยอมเป็นหยกที่แหลกราญ ดีกว่าเป็นกระเบื้องที่สมบูรณ์
เป็นลูกผู้ชายต้องยึดได้หดได้  
ยอมกลืนเลือดดีกว่ายอมกลืนน้ำตา

บอร์ดเดอร์เดิมมีร้านขายยาแผนจีนและกึ่งแผนปัจจุบัน
ขายดีมากในปาดังเบซาร์เพราะสมัยนั้นยาเป็นยุทธปัจจัย
ที่จำเป็นในเมืองชายแดนเพราะห่างไกลจากแพทย์แผนปัจจุบัน
รวมทั้งของกลุ่มโจรจีนมาลายาที่ไปไปมามาอยู่ในป่าสองฝั่งประเทศ
ที่มาเลย์สมัยนั้นการซื้อขายยาสำเร็จรูปมีราคาแพงกว่าเมืองไทย
และมีการควบคุมการสั่งจ่ายยามากกว่าฝั่งไทย  
คนมาเลย์/โจรจีนมาลายาสมัยนั้นจึงมาซื้อที่ฝั่งไทยมาก
ทำให้แกมีรายได้และผลกำไรจากธุรกิจยาจำนวนมาก
มีผลต่อเนื่องที่ต่อ ๆ มาร้านขายยาหลายร้านมาเปิดมากขึ้นในปาดังฯ

แกเลยมีความคิดที่จะสร้างโรงแรมขึ้นมาในปาดังเบซาร์
เพราะโรงแรมปาดังเบซาร์ที่มีอยู่เดิมก็มีขนาดเล็กมาก
เป็นตึกแถวหรือบ้านไม้สองชั้นแบ่งเป็นห้องพักให้เช่า
เหมือนเกสต์เฮาส์แถวถนนข้าวสารของกรุงเทพฯปัจจุบัน
ทำเป็นห้องพักแล้วก็เปิดให้คนเข้าพัก
คนที่มาพักก็มักจะเป็นคนมาทำธุรกิจ/หรือมาเยี่ยมญาติพี่น้อง
แล้วกลับเข้าเมืองหาดใหญ่หรือตัวอำเภอสะเดาไม่ทันเป็นส่วนน้อย

แต่ที่มาพักมากคือพวกผู้ชายกลัดมันทั้งคนไทย/มาเลย์
ถ้าไม่มีห้องพักเลย ในช่วงนั้นทั้งชายไทย/มาเลย์
ก็ไปใช้บริการค้างคืนในสถานบริการที่ปาดังเบซาร์จะเรียกว่า บาร์
แต่ที่หาดใหญ่จะเรียกว่า คาราโอเกะ
เพราะฉะนั้นเวลาจะใช้บริการพึงสำรวจและตรวจตราให้รอบคอบก่อน
ภายในบาร์จะมีการแบ่งซอยเป็นห้องเล็กห้องน้อย
แต่ใช้ห้องน้ำรวมและมีเตียงนอนให้หนึ่งเตียง
ไม่มีแอร์ ทีวี หรือตู้เย็นในห้องพักแต่อย่างใด
มีขวดน้ำ กระโถน พร้อมผ้าเช็ดตัวให้หนึ่งผืน

บอร์ดเดอร์เมื่อจะสร้างโรงแรม
แกก็มีแนวคิดและวิธีคิดที่ไม่เหมือนใคร
หรือมีใครเหมือนในเขตอำเภอสะเดา
คือแกสั่งซื้อสินค้าและวัสดุก่อสร้างจากเมืองไทยทั้งหมด
ทำให้แกชอบพูดเสมอเวลาแกอารมณ์ดีหรือเมาว่า
พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมาย

เพราะผลจากการที่แกใช้ของเมืองไทยทั้งหมด
ในการสร้างโรงแรมในปาดังฯขึ้นมาครั้งนั้น
ทำให้เป็นที่ฮือฮาและนินทาของคนปาดังฯ หลายต่อหลายคนว่า
บ้างว่าแกโง่ บ้างว่าแกบ๊อง บ้างว่าแกบ้า ไม่เต็มบาท
เพราะสินค้าวัสดุก่อสร้างของมาเลย์หลายอย่างถูกกว่าไทย
หรือมีคุณภาพดีกว่าของเมืองไทยมาก
รวมทั้งตอนนั้นชายแดนไทย-มาเลย์ก็เข้าออกง่ายมาก
เพียงแค่เดินเข้าออกหรือขนของข้ามเขตแดนมา
ถ้าไม่ถูกด่านศุลกากรจับหรือตำรวจท้องที่จับแล้ว
ก็แทบแยกแยะไม่ได้เลยว่าของไทยของมาเลย์

ผลดีในการสั่งซื้อสินค้าวัสดุก่อสร้างจากเมืองไทยทั้งหมด
ทำให้ตำรวจ ด่านศุลกากร หรือปลัดอำเภอ
ไม่สามารถหาสาเหตุใด ๆ กับแกได้เลย
ว่ามีการใช้วัสดุก่อสร้างหรือของไม่ถูกต้องตามกฎหมาย
เพื่อหากินหาเศษหาเลยจากการใช้ของไม่ถูกต้อง
(ของหนีภาษี ของไม่เสียภาษีถูกต้อง หรือของเถื่อน
แต่ที่ปาดังเบซาร์คำสุภาพคือ สินค้าชายแดน)
ทำให้งานก่อสร้างของแกรุดหน้าไปเรื่อย ๆ
จนก่อสร้างเสร็จเป็นโรงแรมที่สูงสี่ชั้น
และเป็นโรงแรมแห่งแรกในปาดังเบซาร์
ที่มีห้องพัก ห้องน้ำในตัวแห่งแรก
แกเลยตั้งชื่อโรงแรมของแกว่าบ Border หรือชายแดน
ทำให้กลายมาเป็นชื่อฉายาหรือชื่อเล่นของแก
จนหลายคนลืมเลือนชื่อจริงหรือชื่อเล่นเดิมของแกที่เป็นภาษาจีนไปเลย

แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 52 14:22:16

จากคุณ	: ravio
เขียนเมื่อ	: 15 ก.ค. 52 13:22:25